REVIEWS

METRO: EXODUS

Όπου μια χούφτα επιζώντες θα ανακαλύψουν πως ο κόσμος, δεν είναι όσο μικρός φαντάζονταν...

Γίναμε, Τακτικέ Αναγνώστη. Παρουσίαση δυο μέρες πριν την κυκλοφορία, κους-κους για την διαβόητη αιφνίδια αποκλειστικότητα του παιχνιδιού στο Epic Store και ιντερνετικό παρασκήνιο που είχε σχεδόν κάθε εκλεκτό συν-gamer να ξεχνά ολότελα το ίδιο το παιχνίδι. Στάξε λοιπόν ουισκάκι και κάθισε αναπαυτικά, γιατί έχουμε δουλειά απόψε.

Νομίζω τα Metro είναι ακριβώς εκείνη η σειρά την οποία ποτέ δεν παρακολουθώ ιδιαίτερα. ούτε και περιμένω. Για μυστηριώδεις λόγους, αναλαμβάνω τις παρουσιάσεις τους (οι συμπάθειες στο Πολιτμπυρό δεν κρύβονται) και καταλήγω πραγματικά να τα απολαμβάνω με την ψυχή μου. Το Last Light ενδεικτικά, ενώ δεν μου έκανε καμία εντύπωση μόλις το ανέλαβα, έγινε τάχιστα ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια του 2013.

To ταξίδι της Aurora ξεκινά. Και ναι, το παιχνίδι δείχνει τόσο όμορφο.

Μου φαίνεται σχεδόν απίστευτο πως πέρασαν έξι ολόκληρα χρόνια μέχρι να φτάσει το επικό, κυριολεκτικά και μεταφορικά, Metro: Exodus στις οθόνες μας. H δε αμφιλεγόμενη κίνηση της εκδότριας Deep Silver να διαθέσει το παιχνίδι ως αποκλειστικότητα συγκεκριμένου χρόνου στο νεότευκτο Epic Store, ξεκίνησε μια τεράστια συζήτηση αναφορικά με το δεοντολογικό κομμάτι της υπόθεσης, η οποία προφανώς δεν είναι της παρούσης. Εδώ, εκλεκτοί συν-κατεστραμμένοι, μετα-πυρηνικοί θερμοκέφαλοι, βρισκόμαστε προκειμένου να εξετάσουμε το ίδιο το παιχνίδι.

Θα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το Epic Store σαν πλατφόρμα, είναι μεν λειτουργικό για τις ανάγκες του τίτλου (Το παιχνίδι κατέβηκε και έτρεξε δίχως κανένα πρόβλημα στο σύστημα της δοκιμής), αλλά φυσικά από πλευράς κοκοψινιών και μπλιτζιμπλογκιών, βρίσκεται πίσω στο γλυκό 2010. Ούτε achievements, ούτε cloud saves. Fora και κριτικές χρηστών τις ξεχνάμε προς ώρας. Αυτή τη στιγμή, η πλατφόρμα κατεβάζει και τρέχει το παιχνίδι και τίποτε παραπάνω.

Και μετά ξεκινά το εισαγωγικό βίντεο, πραγματιστικό και απελπισμένα λυρικό. Το Τέλος του Κόσμου και η φυγή του Ρωσικού λαού προς την ‘ασφάλεια’ των σηράγγων του Μετρό. Τα εκτρώματα που λυμαίνονται πια τα χαλάσματα της Άγονης Γης. Η παράλογη πίστη του πρωταγωνιστή μας, Artyom, στην ύπαρξη επιζώντων στην επιφάνεια και η αναζήτησή του για αυτούς. Η στρατολόγησή του στο επίλεκτο σώμα των Spartan Rangers. H πρώτη επαφή με τους αινιγματικούς ‘Dark Ones’. H γνωριμία με τη γυναίκα της ζωής του, Anna. H απελπισία, ο πάγος και το χιόνι που σκεπάζουν κάθε όνειρο για ζωή και φως, έξω από τους τύμβους του Μετρό.

Στις όχθες του Βόλγα, αγάπησα ένα Τσαρόψαρο/που το ‘λεγαν Όλγα…

H υπερ-ταλαντούχα ομάδα ανάπτυξης του τίτλου, ουσιαστικά προχώρησε στην φυσική εξέλιξη κάθε δυνατού σημείου του Last Light. Ο μοναδικός τρόπος να αντιληφθείς ως παίκτης πως το Metro: Exodus είναι ο πρώτος σοβαρός υποψήφιος για Παιχνίδι της Χρονιάς του 2019, είναι να το βιώσεις. Να μην ασχοληθείς με το σαπουνοπερατικό δράμα της ‘Epic Store εναντίον Steam’ κόντρας που μαίνεται στα διάφορα ίντερνετς και παρα-ίντερνετς (sic). Από την στιγμή που βάζεις τα ταλαιπωρημένα άρβυλα του Artyom και σφίγγεις το πιστό σου Kalash στα χέρια, είσαι πίσω στην Μόσχα. Είσαι ξανά, ‘Σπαρτιάτης’ Ranger. Και σηκώνεις τον κόσμο στις ταλαίπωρες, Σοβιετικές σου πλάτες.

Η αίσθηση του εμβαπτισμού που δημιουργεί το Exodus με το ‘καλημέρα’ , είναι απαράμιλλη. Το γεγονός πως το παιχνίδι δείχνει πανέμορφο και είναι μάλιστα ανέλπιστα βελτιστοποιημένο (optimized για τις Έδρες Ελληνικής Φιλολογίας εκεί στο βάθος) βοηθά ιδιαίτερα στο να αρθούν οι αρχικές προκαταλήψεις. Ο χειρισμός και η αίσθηση των όπλων και της διαχείρισης του εξοπλισμού μας είναι άμεσος και καλοκουρδισμένος. Ακόμη και στο Normal επίπεδο δυσκολίας, θα κληθούμε, όπως και στους προηγούμενους τίτλους της σειράς, να διαχειριστούμε άψογα τα διαφορετικά εργαλεία που έχουμε στην διάθεσή μας, προκειμένου να ολοκληρώσουμε επιτυχώς το ταξίδι μας. Και τί ταξίδι.

H Aurora, σπίτι και άρμα μας στο Θαυμαστό Νέο Κόσμο

Μέσα στην πρώτη ώρα του Exodus, θα ανατραπούν όλα όσα θεωρούσαμε πως γνωρίζαμε ως τώρα για τον κόσμο του Metro. O Artyom θα επαληθευθεί οδυνηρά όσο και πανηγυρικά. Όχι μόνο υπάρχουν επιζώντες στην επιφάνεια της Γης, αλλά η ραδιενέργεια έχει υποχωρήσει σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό, επιτρέποντας την δημιουργία και την επιβίωση υπέργειων οικισμών. Μια στρατιωτική συνομωσία και μια επιβεβλημένη ‘σιγή ασυρμάτου’ κρατά χιλιάδες ανθρώπους ‘ομήρους’ ουσιαστικά του Μετρό. Μια ακολουθία καταιγιστικών γεγονότων τα οποία αποτελούν και τον φοβερόν πρόλογο του Exodus, βρίσκουν τον Άρτιομ με την Άννα να κλέβουν την θηριώδη (και βαριά τροποποιημένη) ατμομηχανή που σύντομα βαφτίζουν Aurora. Με τον συνταγματάρχη Miller και την αφρόκρεμα των Spartan Rangers στο πλευρό τους, ακολουθούν γεμάτοι ελπίδα μια μυστηριώδη αναμετάδοση από την κυβέρνηση της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία, κατά τα φαινόμενα, έχει ανασυνταχθεί γύρω από ένα πυρηνικό καταφύγιο στο Γιαμαντάου.

Τα ερωτήματα που βασανίζουν τους ήρωές μας, άπειρα. Γιατί η μυστικότητα; Πώς είναι δυνατόν η κυβέρνηση να επιτρέπει σε χιλιάδες Ρώσων να ζουν στην εξαθλίωση και τη βρωμιά του Μετρό; Αν ο πόλεμος συνεχίζεται ακόμη, γιατί δεν συναντούν ούτε για δείγμα κάποιον αντίπαλο στρατιώτη ενώ διασχίζουν την Ρωσική στέπα ; Σίγουρα ο Υπουργός θα γνωρίζει. Αν μονάχα κατορθώσουν να φτάσουν στο καταφύγιο.

…και αν ΟΛΑ τα μεταπυρηνικά σας όνειρα ζούσαν σε ένα παιχνίδι;

H δράση του Exodus είναι ιδιοφυώς κατανεμημένη και σκηνοθετημένη. Ξεκινάμε το ταξίδι μας στο βαθύ χειμώνα και θα κληθούμε να διασχίσουμε την Σιβηρική στέπα από άκρη σε άκρη, αναζητώντας έναν παράδεισο που ίσως υπάρχει γραμμένος μονάχα σε ραδιοκύματα και μισοκαμμένες εικονίτσες.

Αν το Last Light σας άφησε με την εντύπωση ενός μεγάλου και άρτια υλοποιημένου κόσμου, ετοιμαστείτε να χάσετε τα λιγοστά απομεινάρια του μυαλού σας με το Exodus. Κάθε μια από τις ‘μεγάλες’ περιοχές του παιχνιδιού, η οποία και αντιστοιχεί σε μια διαφορετική εποχή και ένα εντελώς ξεχωριστό οικοσύστημα, προλογίζεται από ένα ‘παραδοσιακό’ επίπεδο. Η περιπέτεια, ευφυώς αναγνωρίζει πως θα πρέπει να σας εισάγει σταδιακά στις ημι-open world χαρές της. Το ξεκίνημα θα μας βρει σε γνώριμα Metro μονοπάτια, να καθαρίζουμε στενούς χώρους από εχθρούς, είτε αθόρυβα και Σλαβονιντζέηκα (ΤΜ) είτε με το Καλάς στο φουλ αυτόματο να μοιράζει ατσάλι και θάνατο. Για άλλη μια φορά και οι δυο προσεγγίσεις είναι σωστά ισορροπημένες. Οι συνέπειες φυσικά, είναι όπως και στη ζωή, κάθε φορά διαφορετικές.

Από την στιγμή που θα αποκτήσουμε τον έλεγχο της ατμομηχανής Aurora, αυτή αποτελεί και την βάση επιχειρήσεών μας. Ο τρόπος με τον οποίο υλοποιείται ο μηχανισμός στο παιχνίδι, είναι απόλυτα οργανικός και η προσοχή με την οποία έχει αποδοθεί κάθε σπιθαμή του τρένου, κερδίζει ακόμη και τον απαιτητικότερο παίκτη. Κάθε βαγόνι, χώρος, σκουριασμένη γωνιά, δείχνουν να έχουν δουλευτεί πραγματικά στο ‘χέρι’. Προχωρόντας μάλιστα στην περιπέτεια, θα έχουμε την ευκαιρία να αναβαθμίσουμε την Aurora, να προσθέσουμε βαγόνια και να πάρουμε μαζί μας…ενδιαφέροντες συνταξιδιώτες. Αν μάλιστα επιλέξουμε να ολοκληρώσουμε και προαιρετικά quests (η φοβερή αναζήτηση της κιθάρας για τον μερακλή Stepan είναι από τα μεγάλα highlights της αρχής του παιχνιδιού) θα διαπιστώσουμε πως μας παρέχονται ακόμη περισσότερες δυνατότητες. Το να παίζεις slide blues σε ετοιμόρροπες κιθάρες, με το Καλάς πλάι σου και το μελαγχολικό βλέμμα μιας χήρας να μετράει τα χιλιόμετρα ως την Τάιγκα έξω από το παράθυρο, είναι μια μοναδική, ανατριχιαστική εμπειρία. Φεύγεις, είσαι εκεί. Ζεις στο τρένο. Είσαι ο Αρτιόμ.

Όχι αλήθεια. Τα τοπία είναι έτσι ακριβώς στο παιχνίδι. Πέφτουν σαγόνια και τα σχετικά.

Το αληθινά τεράστιο επίτευγμα όμως, εκεί που η 4Α σηκώνει την κούπα ουρλιάζοντας θριαμβευτικά, είναι ο κόσμος που έχουν δημιουργήσει. Κάθε σπιθαμή της Σιβηρικής γεωγραφίας μοιάζει αληθινή, σκαλισμένη από χέρι θεϊκό. Κάθε εποχή μας βρίσκει σε ένα ξεχωριστό μέρος της Ρωσικής επικράτειας, σε ένα τεράστιο πραγματικά επίπεδο, γεμάτο ‘σημεία ενδιαφέροντος’, τα οποία αποκαλύπτουμε οργανικά, ερευνώντας το τοπίο με τα κυάλια μας. Το Exodus ενθαρρύνει το ‘χάσιμό’ μας στον κόσμο του. Βλέπουμε ένα γερανό ή ένα ύψωμα στον ορίζοντα; Μπορούμε να σκαρφαλώσουμε εκεί και να κατοπτεύσουμε την περιοχή, σημειώνοντας ενδιαφέροντα στοιχεία και κατόπιν να κατευθυνθούμε προς αυτά. Όπως ακριβώς θα συνέβαινε και στην κανονική ζωή δηλαδή.

Παράλληλα, έχουμε πάντα ένα ξεκάθαρο στόχο, το παιχνίδι δεν μας αφήνει να νιώσουμε χαμένοι ή ανερμάτιστοι. Η δε σκηνοθετική του οικονομία είναι τέτοια, που σχεδόν πάντοτε, μας επικοινωνείται με ευφυή τρόπο πότε επείγει η κεντρική ιστορία του παιχνιδιού και πότε είμαστε σχετικά ‘λάσκα’ προκειμένου να εξερευνήσουμε τον χάρτη, να ολοκληρώσουμε παράπλευρες αποστολές και να ανακαλύψουμε τις πολύτιμες πρώτες ύλες που θα μας επιτρέψουν να αναβαθμίσουμε και να συντηρήσουμε τον εξοπλισμό μας. Αν και συνήθως δεν ασχολούμαι με τα crafting υποσυστήματα ενός παιχνιδιού, η υλοποίηση του Exodus είναι έξυπνη, χρηστική και ‘τόσο-όσο’. Μπορούμε να κατασκευάσουμε φίλτρα για την αντιασφυξιογόνα μάσκα μας, πολύτιμα medkits, σφαίρες για τα διαφορετικά μας όπλα, κοκτέηλ μολότωφ, μαχαίρια, αυτοσχέδιες χειροβομβίδες και αυτό είναι όλο. Δεν συναντάμε δηλαδή κάτι παράλογο ή ενοχλητικό. Το σύστημα είναι μάλιστα ιδιαίτερα ταιριαστό με το κόνσεπτ του παιχνιδιού. Rangers στην ατελείωτη στέπα, αυτό έλειπε, να μην μπορούσαμε να κατασκευάσουμε ή να συντηρήσουμε κάποια βασικά για την επιβίωσή μας αντικείμενα. Το παρόν δίνουν φυσικά και οι τροποποιήσεις για τα όπλα και τον εξοπλισμό μας, με ένα σύστημα πολύ πλουσιότερο αλλά εξίσου εύκολο στη χρήση με εκείνο του Last Light.

Ατμοσφαιρική και λίαν Mad Maxική η πολιορκία του Φάρου, στις ακτές της Κασπίας Θάλασσας

Κάθε μηχανισμός δείχνει να έχει εισαχθεί με προσοχή και μεράκι, ώστε μας δένει ακόμη περισσότερο με τον κόσμο του παιχνιδιού. Η πραγματική απόλαυση φυσικά είναι το επικό μας ταξίδι και η πλήρης ταύτιση με τον Άρτιομ, που φέρνουν οι εξαιρετικά καλογραμμένες σεκάνς του Exodus. Οτιδήποτε τραβούν οι μετα-αποκαλυπτικές ορέξεις σας, θα το βρείτε εδώ. ‘Στοιχειωμένες’ βάσεις, γεμάτες εκτρώματα και ‘φαντάσματα’ της ραδιενέργειας, υπόγεια λαγούμια γεμάτα αράχνες και θάνατο, παράξενους και μισότρελους επιζώντες. Η αχανής έρημος που καταλήγει στην Κασπία Θάλασσα είναι άμεσα εμπνευσμένη από τα εμβληματικά τοπία που δημιούργησε ο George Miller για το θρυλικό Mad Max. Η ποικιλία των περιβαλλόντων και οικοσυστημάτων που θα διασχίσετε, σε συνδυασμό με τις δυνατές σεναριακές ανατροπές και εκπλήξεις, ξαφνιάζουν πολύ ευχάριστα με το επίπεδο και την ποιότητά τους.

H 4A, δίχως την παραμικρή υπερβολή, πήρε τα καλύτερα στοιχεία των Ορθόδοξων, Αληθινών Fallout και S.T.A.L.K.E.R, τα μαρινάρισε με αγάπη στον ΑΑΑ ζόφο του Metro και μας παρουσιάζει την πρώτη αληθινά επική, αφηγηματική single player εμπειρία του 2019. Οι Ουκρανοί, μας πηγαίνουν εκεί. Μας φοράνε τα βρώμικα άρβυλα και την ταλαιπωρημένη αντιασφυξιογόνα μάσκα. Μας βάζουν το Καλάς στο χέρι και πόσα βαγόνια ψυχές στην πλάτη. Μας προ(σ)καλούν να το ζήσουμε.

Οι νυχτερίδες μάλλον τρώνε καλά στη μετα-πυρηνική Σοβιετία…

Τις επόμενες ημέρες, θα διαβάσετε δυο εξαιρετικά άρθρα των εκλεκτών συναδέλφων Ξερικού και Γκέκα επάνω στην διαμάχη μεταξύ Epic και Valve καθώς και την αμφιλεγόμενη κίνηση να διατεθεί ένας τόσο δυνατός τίτλος ως…αιφνίδια αποκλειστικότητα της Epic. Σίγουρα θα προσέξατε το γεγονός πως οι φωτογραφίες που συνοδεύουν την παρουσίαση είναι στοκ από το press kit του τίτλου. Ο λόγος απλός. Αν και το παιχνίδι περιλαμβάνει Photo Mode, αυτό δεν λειτούργησε ποτέ (ίσως ως μέτρο ασφαλείας πριν την κυκλοφορία) και το ίδιο το Store δεν παρέχει υπερπολυτέλειες τύπου ‘Πατήστε F12 για να τραβήξετε φωτογραφία’.

Όλα αυτά επαναλαμβάνω, ξεχνιούνται αυτομάτως την στιγμή που φορτώνει ο τίτλος. Το Metro: Exodus είναι ένα μεταπυρηνικό έπος, γυαλισμένο, τελειοποιημένο, γεμάτο στωϊκή αυτοπεποίθηση. Γνωρίζει πάρα πολύ καλά τον πλούτο, το βάθος και την ομορφιά του. Αν αφήσετε τους θυρωρούς που τσακώνονται στην είσοδο του θαυμαστού μπούνκερ του να σας απομακρύνουν, θα χάσετε έναν από τους σπουδαιότερους τίτλους της χρονιάς.

Ευχαριστούμε θερμά την Enarxis Dynamic Media για την διάθεση του review κώδικα του παιχνιδιού.

Аврора показує Світло?

Аврора показує Світло? - 95%

95%

Да Товариш

Πανέμορφο, αχανές, υπερ-ατμοσφαιρικό, ψυχωμένο. Ένα αισθητικό και συναισθηματικό κοκτέηλ Μολότωφ απέναντι στις χαμηλές προσδοκίες των αρνητών. Σοβαρός υποψήφιος για Παιχνίδι της Χρονιάς.

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

10 Comments

    1. Λοιπόν το optimization μου έκανε απίστευτη εντύπωση. Με 1080/32GB RAM/i5 7600K στα 4.5 και γνωρίζοντας πως ΔΕΝ είχα το Ούλτρα σπεκ, τα τέντωσα όλα σε 4Κ, έτσι ψυχωτικά, κόντρα σε κάθε λογική.. Έπαιζα μεταξύ 27-38FPS, απόλυτα ανεκτό, ειδικά σε τηλεόραση και σε παιχνίδι που δεν είναι π.χ το Doom, να απαιτεί αστραπιαία αντανακλαστικά.

      Από bugs, glitches επίσης παραδόξως ΤΙΠΟΤΕ. Δυο φορές στις 25 περίπου ώρες είχα ολικό φριζάρισμα του συστήματος (δεν ανταποκρινόταν σε τίποτε) αλλά εκτιμώ είχε να κάνει με το γεγονός ότι άφησα το παιχνίδι alt+tabbed και ο υπολογιστής μπήκε σε hibernation, οπότε δεν είμαι σίγουρος πως ήταν του παιχνιδιού.

      Από τις ΠΟΛΥ ευχάριστες εκπλήξεις το optimization, γιατί οι προηγούμενοι δυο τίτλοι στο λανσάρισμα υπόφεραν και ήμουν ιδιαίτερα επιφυλακτικός.

      1. ” Έπαιζα μεταξύ 27-38FPS”

        Ανησυχητικά σημάδια Σρεντεροποίησης (sic). 😆

        Οπότε υποθέτω, στο αμέσως προηγούμενο preset ρυθμίσεων, το 60άρι (και ειδικά σε 1440p) το χες άνετα.

        Πολύ καλή παρουσίαση Στέφανε. Από υπόγειες περιοχές, τούνελς του μετρό κτλ. πως τα πάει; H κλειστοφοβία των προηγούμενων έχει μειωθεί; Τα ανοιχτά επίπεδα, με την εναλλαγές καιρού και μέρας-νύχτας κάνουν άνιση την ατμόσφαιρα από στιγμή σε στιγμή (βασικά το αν επηρεάζεται το horror vibe που είχαν τα προηγούμενα);

        1. Άφθονες υπόγειες περιοχές, τούνελ, βάσεις καννιβάλων, απ’ όλα έχει ο μπαξές. Αν ψάχνεις δηλαδή για μπούνκερς, ζόφο και κόλαση, είσαι στον Παράδεισο. Κύκλος ημέρας-νύχτας έχει υλοποιηθεί φοβερά, επηρεάζει μάλιστα και τους αντιπάλους που είναι ενεργοί (τη νύχτα έχουμε πολύ μεγαλύτερα ζόρια με εκτρώματα/μεταλλαγμένους ενώ οι απλοί ληστές κοιμούνται/αράζουν και το αντίθετο). Οπότε κάποιες αποστολές επιλέγεις πότε θέλεις εσύ να τις εκτελέσεις.

          Ακόμα πάντως και με ντάλα ήλιο στην έρημο, νιώθεις την απειλή. Σαν να φωτάει στο STALKER ένα πράγμα.

          Το παιχνίδι αν και σε σημεία δίνει σκληρό horror vibe, περισσότερο τείνει προς το μεγαλείο του Ταξιδιού, την πλοήγηση της στέπας. Είναι πολύ μεγαλύτερο σε φιλοδοξία από τους δυο προηγούμενους τίτλους μαζί.

          ΥΓ Σε πληβεία 1440p προφανώς κοντά στο 60άρι θα παίζαμε, αλλά ΕΛΑ ΤΩΡΑ, βάλε κι εσύ τα κονσερβοκούτια σου και έλα όπως είσαι στο Μόλ!

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL