REVIEWS

STASIS: BONE TOTEM

Το STASIS: BONE TOTEM της The Brotherhood είναι ένα ισομετρικό horror adventure game, με κλασσικό point ’n ’click gameplay. Διαδραματίζεται στον ίδιο κόσμο με τα προηγούμενα παιχνίδια του developer (STASIS, CAYNE) αλλά στέκεται σεναριακά αυτόνομο.

Η ιστορία τοποθετείται χρονικά περίπου εκατό χρόνια στο μέλλον, και κατά τη γνώμη μου αξίζει να σχολιαστεί σε δύο επίπεδα, ένα της άμεσης περιπέτειας των πρωταγωνιστών (Charlie, Mac, και Moses, περισσότερα για αυτούς σε λίγο), και ένα άλλο για την πολύ ενδιαφέρουσα κοσμοπλασία του παιχνιδιού.

Boarding an abandoned oil rig. What could possibly go wrong?

Για το πρώτο, έχουμε τον έλεγχο τριών διαφορετικών χαρακτήρων, σπάνιο αν και όχι πρωτοφανές σε adventure game (Day of the Tentacle, η προφανής παρόμοια περίπτωση), του Mac και της Charlie που είναι παντρεμένοι, και του Moses, ενός εξαιρετικά εξελιγμένου αρκουδόμορφου παιχνιδιού-συντρόφου για παιδιά, η Τεχνητή Νοημοσύνη του οποίου έχει δεχτεί ορισμένες βελτιώσεις αμφιβόλου νομιμότητας από την Charlie, με αποτέλεσμα να είναι εξαιρετικά ικανός στην αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων, παρά την παιδική αφέλεια με την οποία αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Πολύ σύντομα το παιχνίδι αποκαλύπτει ότι ο Moses είναι συνυφασμένος με μια οικογενειακή τραγωδία, με τον Mac και την Charlie να έχουν πολύ διαφορετικά συναισθήματα απέναντί του.

And bear makes three.

Ο Mac και η Charlie έχουν ένα μικρό σκάφος, και η δουλειά τους είναι ο εντοπισμός και η περισυλλογή είτε σκραπ είτε εγκαταλειμμένων πλοίων. Τη νύχτα που ξεκινάει η ιστορία, έχουν ξανοιχτεί περισσότερο από όσο συνήθως, και το ραντάρ εντοπίζει ένα τεράστιο σταθερό αντικείμενο στη μέση του ωκεανού. Η προσέγγιση αποκαλύπτει ότι πρόκειται για μια πλατφόρμα αντλήσεως πετρελαίου ιδιοκτησίας της πανίσχυρης CAYNE Corporation. Οι απόπειρες επικοινωνίας είναι άκαρπες, και δεν φαίνεται κανένα σημάδι ζωής. Αν για κάποιο λόγο η πλατφόρμα έχει εγκαταλειφθεί και το ζευγάρι καταφέρει να την ανακτήσει, η προβλεπόμενη αμοιβή θα λύσει κάθε οικονομικό τους πρόβλημα.

Το τι συμβαίνει από τη στιγμή που οι πρωταγωνιστές επιβιβάζονται στην πλατφόρμα DEEPSEA 15, καλύτερα να το βιώσει ο κάθε παίκτης χωρίς spoilers. Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί ότι πρακτικά το σύνολο του storytelling γίνεται μέσω της εύρεσης και ανάγνωσης των προσωπικών logs όσων ζούσαν και εργάζονταν στο ευρύτερο συγκρότημα. Το STASIS: BONE TOTEM από αυτή την άποψη έχει σχετικά αργό ρυθμό, και σίγουρα δεν απευθύνεται σε όσους δεν έχουν διάθεση να διαβάσουν ενίοτε εκτεταμένα κατεβατά για να αντιληφθούν τι ακριβώς έχει συμβεί. Οι διάφορες περιγραφές του περιβάλλοντος και των αντικειμένων που υπάρχουν καθαρά για flavor, δεν βοηθάνε την κατάσταση μιας και είναι μάλλον φλύαρες, και εγώ τουλάχιστον άρχισα να τις αγνοώ αρκετά νωρίτερα από τις 18 περίπου ώρες που χρειάστηκα για να ολοκληρώσω το παιχνίδι.

Story of my life.

Θεωρώ πως η δουλειά που έχει γίνει στους χαρακτήρες και στη σταδιακή ανάπτυξη τους, αλλά και στην αποκάλυψη των κινήτρων τους, είναι εξαιρετική. Για μεγάλο μέρος του παιχνιδιού με είχε ξενίσει το πόσο ριψοκίνδυνη ήταν η συμπεριφορά της Charlie, αλλά τελικά αυτό αιτιολογείται πλήρως.

Τέλος σε ότι αφορά την ιστορία των Charlie, Mac, και Moses, έχω και κάποιες ενστάσεις που όμως είναι δύσκολο να εξηγήσω χωρίς spoilers, οπότε θα αρκεστώ να πω ότι ίσως μπλέκει υπερβολικά πολλά horror tropes/antagonists, με αποτέλεσμα να χάνει σε φιλοσοφικό βάθος απέναντι στο SOMA, που εκτός από παρόμοιο setting, έχει και συγγενείς θεματικές.

Κάτι έχει πάει πολύ στραβά στο DEEPSEA 15.

Σε ότι αφορά το world-building, τον εικοστό δεύτερο αιώνα πολλά έχουν αλλάξει σε σχέση με το σήμερα, σχεδόν τίποτα προς το καλύτερο. Η κοσμοπλασία του STASIS: BONE TOTEM είναι ξεκάθαρα δυστοπική, αλλά δυστυχώς καθόλου απίθανη, τουλάχιστον ως προς το κομμάτι που αφορά την κατάσταση του περιβάλλοντος, την παντοδυναμία των πολυεθνικών εταιριών, και την ομηρία χρέους στην όποια έχουν περιέλθει οι περισσότεροι εργαζόμενοι σε αυτές.

Είπα ότι «σχεδόν τίποτα» δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα είναι η βιοιατρική, τα επιτεύγματα της οποίας, σύμφωνα και με τη γνωστή ρήση του Arthur Clarke, δεν ξεχωρίζουν από τη μαγεία… για όσους έχουν να πληρώσουν. Και δυστυχώς, το να μην πληρώσουν δεν είναι ακριβώς επιλογή για τους οικονομικά ασθενέστερους, μιας και χωρίς βελτιώσεις, δεν μπορούν να ανταγωνιστούν στην αγορά εργασίας όσους έχουν ήδη αναβαθμίσει τα σώματα και τις ικανότητές τους.

Και με μερικές εικόνες που μπορεί να μείνουν καιρό καρφωμένες στο μυαλό…

Λύσεις βέβαια υπάρχουν, η CAYNE Corporation είναι πάντα πρόθυμη να συνδράμει όσους έχουν ανάγκη, και όσο για το δανειάκι, θα το αποπληρώσουν με τον παχυλό μισθό τους… αν είναι καλοί υπάλληλοι και δεν χάσουν τη δουλειά τους, αλλιώς τα λατομεία στη Σελήνη έχουν χώρο και κατώτατο μισθό (και ισόβια χρεοδουλοπαροικία) για όλους. Ίδιους προβληματισμούς είδαμε και στο Deus Ex: Mankind Divided, το STASIS: BONE TOTEM όμως είναι horror game, και το επιβεβαιώνει με αρκετά σοκαριστικές ιστορίες και εικόνες. Άλλωστε δεν έχει και δεν βασίζεται καθόλου σε jump scares (ok, ψέματα, έχει ένα), και το είδος του horror το υπηρετεί καθαρά με την ιστορία και την ατμόσφαιρά του.

Μιας και αναφέρθηκα στην ατμόσφαιρα, καιρός να πω μερικά πράγματα για τον τεχνικό τομέα. Πρώτα τα αμιγώς καλά νέα – ο ηχητικός τομέας, τόσο σε επίπεδο voice overs, όσο και σε ό,τι αφορά τη μουσική αλλά και το ambient sound, είναι εξαιρετικός.

Let there be light!

Τα γραφικά όμως, έχουν κάποια θέματα. Το θετικό είναι πως έχει ξεκάθαρα δική του σχεδιαστική ταυτότητα (ένα σύντομο, late game και πλήρως συνειδητό και αναμενόμενο homage στον H. R. Giger σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό). Από εκεί και πέρα όμως, υπάρχει σαφής και πολύ καλή λεπτομέρεια στο σχεδιασμό των χώρων, αλλά αυτό γίνεται αντιληπτό κυρίως με πλήρες zoom in – το οποίο όμως είναι κάπως άβολο για τη γενικότερη μετακίνηση, οπότε για καθαρά gameplay λόγους βολεύει το πλήρες zoom out. Τα ενδιάμεσα επίπεδα zoom δεν καταφέρνουν να δώσουν μια αποδεκτή μέση λύση. Δεύτερον, επικρατεί υπερβολικό σκοτάδι σχεδόν στο 90% του παιχνιδιού, σε σημείο να κάνει το περιβάλλον δυσδιάκριτο. Και μπορεί κάτι τέτοιο να δικαιολογείται από το setting και τους χώρους στους οποίους κινούμαστε, αλλά ο ρεαλισμός δεν είναι πάντα καλή επιλογή για ένα παιχνίδι. Μου έκανε τόση εντύπωση, που έβαλα πάλι να παίξω τα STASIS και CAYNE, και να επιβεβαιώσω πως εκεί τα πάντα είναι φωτεινά και ευδιάκριτα. Δεν μπορώ να θεωρήσω την αλλαγή θετική. Και δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι στο store page του παιχνιδιού, τα promotional screenshots είναι όλα από τις 3-4 πιο φωτεινές σκηνές του STASIS: BONE TOTEM.

Σε ό,τι αφορά το gameplay, ο όρος point ’n’ click adventure λέει από μόνος του τα περισσότερα που ενδιαφέρουν τους υποψήφιους παίκτες. Οι γρίφοι χωρίζονται σε αυτούς που απαιτούν την ανεύρεση κατάλληλων πληροφοριών και κωδικών για τη λειτουργία των διάφορων συσκευών και μηχανισμών, και σε πιο κλασσικούς που απαιτούν συνδυασμό αντικειμένων είτε μεταξύ τους είτε με το περιβάλλον. Στόχος σχεδόν πάντα είναι η επίτευξη πρόσβασης σε κάποια νέα περιοχή της μισοδιαλυμένης βάσης. Μετά το πρώτο (από τα πέντε) chapter, η περιοχή δράσης ανοίγει αρκετά και οι προκλήσεις κυμαίνονται σε μέσο επίπεδο δυσκολίας, αλλά οι συντριπτικά περισσότεροι γρίφοι λύνονται με παρατηρητικότητα και λογική – δυστυχώς δεν απουσιάζουν πλήρως κάποιες σπαζοκεφαλιές στις οποίες η μόνη λύση είναι «κάνε κλικ τα πάντα στα πάντα μπας και δουλέψει κάτι», αλλά είναι σπάνιες.

Από το τέλος της περιπέτειας.

Κάποιες ιδιαιτερότητες που αξίζει να σημειωθούν, είναι πως το inventory των χαρακτήρων είναι ουσιαστικά κοινό, μιας και η τεχνολογία Quantum Storage Device τους επιτρέπει να ανταλλάσσουν αντικείμενα μεταξύ τους ακόμα και αν απέχουν εκατοντάδες μέτρα ο ένας από τον άλλο. Ο κάθε χαρακτήρας έχει από ένα μοναδικό ability, (ο Mac διαλύει αντικείμενα, η Charlie τα συνδυάζει, ο Moses μπορεί να κάνει hacking) αλλά βρήκα αυτή την προσθήκη μάλλον gimmicky, ειδικά για την Charlie που ανάγει σε “skill”, ένα user interface function που σε όλα τα υπόλοιπα adventure games, απλά δουλεύει. Τέλος, το δεξί κλικ κάνει ping και highlight όλα τα σημεία ενδιαφέροντος, κάτι απλά απαραίτητο για το navigation στα πολύπλοκα και θεοσκότεινα περιβάλλοντα. Το ping βοηθάει πολύ και στα single screen puzzles, μιας και τα hotspot αρκετές φορές δεν είναι εκεί που θα περίμενε κανείς απλά κοιτώντας την οθόνη.

Τελικά, το STASIS: BONE TOTEM είναι άξιο μέλος και συνεχιστής του horror universe που έχει δημιουργήσει η The Brotherhood. Έχει κάποια θέματα και στο σενάριο και στον τεχνικό τομέα που του στερούν τον τίτλο του «κρυφού διαμαντιού», ενώ είναι απαιτητικό από τους παίκτες σε ό,τι αφορά το χρόνο που πρέπει να αφιερώσουν για ανάγνωση κειμένων. Όσοι όμως το προσεγγίσουν με την κατάλληλη διάθεση, θα βρουν ένα ατμοσφαιρικό και χορταστικό horror game, που προσφέρει και τροφή για σκέψη για το κοινωνικοοικονομικό μας μέλλον.

Go to discussion...

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 84%

84%

Cayne be praised!

To STASIS: BONE TOTEM παραδίδει όσα υπόσχεται, και θα ικανοποιήσει κάθε horror fan που θα το επιλέξει συνειδητά για την ιστορία και την ατμόσφαιρά του, γνωρίζοντας ότι έχει και κάποιες απαιτήσεις από αυτόν σε ότι αφορά την αναγνωστική προσήλωση.

Νικόλαος Δανιηλίδης

Μεγάλος Παλαιός, hardware enthusiast, game collector, man of culture.

4 comments

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL