Captain's LogEDITORIALS

Dark Souls, με κούρασες: Part 2

Ο επιμένων νικά;

Την πρώτη φορά που επιχείρησα να δαμάσω το Dark Souls, με δάμασε αυτό. Μετά από αρκετές ώρες ταλαιπωρίας στο πρώτο παιχνίδι της σειράς και αφού πρώτα επέδειξα, θέλω να πιστεύω, επαρκέστατη υπομονή και επιμονή, παράτησα το παιχνίδι ηττημένος και με ανάμεικτα αισθήματα. Λίγο ντροπή, αφού αναγκάστηκα να εγκαταλείψω την προσπάθεια χωρίς να ολοκληρώσω την campaign, λίγο οργή για ορισμένες ακατανόητες σε εμένα επιλογές των developers, νομίζω και λίγο απορία για τον λόγο για τον οποίο η σειρά έχει δημιουργήσει ένα τόσο φανατικό κοινό. Τελικά κατέληξα οτι απλά δεν έχω τα ίδια γούστα με το συγκεκριμένο κοινό και προχώρησα παρακάτω. Η έλξη που ασκεί το Dark Souls θα παρέμενε για μένα άλυτο μυστήριο.

Δεν υπολόγισα, ομολογώ, δύο σημαντικούς παράγοντες. Ο πρώτος, η αρρώστεια μου να μην μπορώ να αφήσω ένα παιχνίδι μισοτελειωμένο. Ακόμη και αν με κουράζει, ακόμη και αν δεν το ευχαριστιέμαι, 9 στις 10 φορές θα υπομείνω μέχρι το τέλος ώστε να μπορώ να πω οτι είχα μια ολοκληρωμένη εμπειρία, καλή ή κακή. Ο δεύτερος παράγοντας, το γεγονός οτι πολλά από τα βασικά στοιχεία του Dark Souls μου άρεσαν πολύ. Το setting, η ατμόσφαιρα, το αργό και μεθοδικό στυλ της μάχης, το αποσπασματικό και έμμεσο ξεδίπλωμα της πλοκής (μέχρι ενός σημείου). Κάποια πράγματα αποδείχθηκαν -προσωρινά, όπως φάνηκε αργότερα- ανυπέρβλητα εμπόδια: Η μεγάλη δυσκολία (κυρίως) των bosses, οι κουραστικές διαδρομές για την επιστροφή στο boss, η έλλειψη επαρκούς εξήγησης για βασικά στοιχεία του gameplay. Στο χρονικό διάστημα που ακολούθησε, η ήττα μου αυτή συνέχιζε να με τρώει, να με ενοχλεί και να με βασανίζει, μέχρι που πήρα την οριστική απόφαση: Θα επέστρεφα στο Dark Souls για μία ακόμα απόπειρα!

Πέσε πίτα να σε φάω!

Την δεύτερη φορά είχα μαζί μου ορισμένα νέα όπλα. Το πρώτο από αυτά ήταν η γνώση του συστήματος μάχης, ορισμένων εκ των ιδιαιτεροτήτων του παιχνιδιού και των αρχικών levels, οπότε θεώρησα οτι θα μπορούσα να αναπληρώσω γρήγορα το χαμένο έδαφος, αφού είχα σβήσει το προηγούμενο save μου σε μία έκρηξη οργής! Ξεκίνησα από την αρχή, επέλεξα την ίδια class (Knight, για μεγαλύτερη αντοχή) αλλά φρόντισα να διορθώσω κάποια από τα σημαντικά λάθη που είχα κάνει στο αρχικό μου character build. Συγκεκριμένα, είχα υποτιμήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τη σημασία του stamina. Μπορεί να σας φαίνεται αστείο τώρα που το γράφω, όμως στο πρώτο μου playthrough είχα επενδύσει πολύ λίγες souls στο stamina βασιζόμενος στη λογική οτι θα ήταν καλύτερο να ρίξω βάρος στα επιθετικά χαρακτηριστικά για να τελειώνω πιο γρήγορα τις αναμετρήσεις. Δεν είχα υπολογίσει οτι το stamina σου δίνει την δυνατότητα α) να επιτεθείς περισσότερες φορές πριν κάνεις παύση, β) να κάνεις κωλοτούμπες για αποφυγή χτυπημάτων και να επιτεθείς αμέσως και γ) να μπλοκάρεις χωρίς να χάσεις την ευκαιρία για αντεπίθεση. Ρίχνοντας εξαρχής το βάρος στην υγεία και το stamina είδα μεγάλη βελτίωση στην ανθεκτικότητά μου κατά τη διάρκεια της μάχης. Νομίζω το διαπίστωσα πρώτη φορά πολεμώντας τον Capra Demon, όταν κατάφερα να μπλοκάρω την ισχυρή του επίθεση χωρίς να πέσω κάτω και να χάσω health.

Το δεύτερο όπλο ήταν η γνώση των χαρτών, τουλάχιστον μέχρι το σημείο που είχα καταφέρει να φτάσω. Όταν γνωρίζεις πού βρίσκονται τα καλά αντικείμενα, οι παγίδες των εχθρών και (το κυριότερο για μένα) οι πιο προσιτές από άποψη δυσκολίας περιοχές τότε η πορεία σου στο παιχνίδι απλοποιείται σε πολύ μεγάλο βαθμό. Δεν θα ξεχάσω τις πολλές ώρες ταλαιπωρίας που πέρασα στην πρώτη μου απόπειρα, όταν δεν πρόσεξα την διαδρομή που οδηγούσε στο Undead Burg και ξεκίνησα να διασχίσω το νεκροταφείο. Όταν μετά από πολλή πίκρα τα κατάφερα, ακολούθησαν οι catacombs όπου φαντάζεστε πόσο καλά τα πήγα.Την δεύτερη φορά, ακολουθώντας μια πολύ πιο ορθολογική σειρά κατάφερα να φτάσω στα πιο προχωρημένα επίπεδα επαρκώς levelled up.

Καλά λένε, σκυλί που έχει δέκα χιλιάδες δόντια αντί για πρόσωπο δεν δαγκώνει.

Το τρίτο και πιο σημαντικό όπλο ήταν η γνώση του πώς πρέπει να παίξω. Ίσως να προσέξατε οτι και τα τρία νέα “όπλα” βασίστηκαν στη γνώση, γεγονός διόλου τυχαίο. Ίσως ο πιο ισχυρός παράγοντας ο οποίος μου επέτρεψε να αλλάξω μυαλά και να μπω στη σωστή λογική ήταν η ολοκληρωτική μεταβολή του τρόπου σκέψης μου όσον αφορά τον τύπο του παιχνιδιού που είχα μπροστά μου. Για να το πω απλά, σταμάτησα να αντιμετωπίζω το Dark Souls ως ένα third-person action game και αποφάσισα να του φερθώ σαν old-school RPG. Παρά το real-time σύστημα μάχης, άργησα πολύ να συνειδητοποιήσω οτι οι developers ακολούθησαν κάποιες από τις σημαντικές αρχές των παλιών computer RPGs, όπως η έλλειψη του level scaling και η δυνατότητα αποφυγής της μάχης. Μόλις μπήκα (επιτέλους) στο σωστό mood, φερόμενος στο Dark Souls όχι ως ξαδερφάκι του Devil May Cry αλλά ως μπατζανάκη του Baldur’s Gate, ένας νέος κόσμος ανοίχθηκε μπροστά μου!

Επειδή όμως θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σας, ένα τέταρτο όπλο που βοήθησε ώστε να “ξεκλειδώσει” οριστικά για μένα το Dark Souls ήταν τα summons. Στο πρώτο μου playthrough δεν έκανα ούτε ένα summon, όχι γιατί δεν ήθελα αλλά γιατί δεν ήξερα πώς! Δεν είχα αντιληφθεί τον ρόλο των humanities και του kindling οπότε δεν έβλεπα ποτέ μπροστά μου summon signs αφού ήμουν συνεχώς hollowed. Μόλις διάβασα την σχετική αναφορά στο Wiki, του έδωσα και κατάλαβε! Κάπως έτσι ξεπεράστηκε και ο τελευταίος σκόπελος, αυτός των bosses. Ξέρω οτι πολλοί φανατικοί της σειράς λατρεύουν τις boss fights αλλά για μένα ήταν απλώς εμπόδιο για να συνεχίσω να απολαμβάνω αυτό που πραγματικά ήθελα, την εξερεύνηση και τις μικρότερες μάχες. Δεν ντρέπομαι να παραδεχθώ οτι σε ορισμένα από τα πιο δύσκολ bosses έμπαινα με σημαντικές ενισχύσεις, π.χ. έναν NPC και τουλάχιστον έναν άλλο παίκτη. Καλά, ντρέπομαι λιγάκι, αλλά έκανα τόση προσπάθεια διάολε, δικαιούμαι μιας μικρής βοήθειας!

Τώρα που έχω αυτοπεποίθηση δεν μασάω από μπούληδες!

Αφού κατάφερα να ολοκληρώσω το Dark Souls προχώρησα και στα επόμενα παιχνίδια της σειράς, τελειώνοντας τόσο το Dark Souls 2 όσο και το 3. Αν θέλετε μια γενική εκτίμησή μου για την ποιότητα των επιμέρους παιχνιδιών, νομίζω οτι θα τα ταξινομούσα ως εξής: Dark Souls 3 > Dark Souls 2 > Dark Souls 1. Ξέρω, αρκετοί μουτζώνετε τις οθόνες σας αλλά είμαι ειλικρινής. Νομίζω οτι η αρχική κάκιστη εμπειρία μου με το Dark Souls 1, ειδικά αν υπολογίσουμε το πολύ στενό FOV, τη χαμηλή ανάλυση και τα 30 fps, ίσως με παρασέρνει στο να αδικώ τον πρώτο τίτλο της σειράς, γιατί είναι αλήθεια οτι το level design του Dark Souls ξεχωρίζει με σημαντική διαφορά από το αντίστοιχο των επόμενων παιχνιδιών. Θα είχε ίσως ενδιαφέρον να του δώσω μια ακόμα ευκαιρία με την έκδοση remastered. Σε κάθε περίπτωση, ως βετεράνος πλέον της σειράς μπορώ να πω οτι ανακαλώ μεγάλο μέρος των συμπερασμάτων στα οποία είχα καταλήξει στο προηγούμενο άρθρο μου. Όπως έλεγαν ως ηθικό δίδαγμα τα καρτούν της νιότης μου, “η γνώση είναι δύναμη”. Είχαν απόλυτο δίκιο.

Αλέξανδρος Γκέκας

Αφοσιωμένος PC gamer, ο Αλέξανδρος παίζει τα πάντα ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής, δείχνει όμως προτίμηση σε turn-based, strategy, RPGs και θεωρεί το UFO: Enemy Unknown ως το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών. Κατά τα άλλα, προσπαθεί να κρύψει τα χελωνίσια αντανακλαστικά του αποφεύγοντας το competitive multiplayer γιατί, λέει, "δεν του ταιριάζει" και αναζητά τρόπους ώστε να αναγνωριστεί η "Church of Gaben" ως επίσημη θρησκεία στη χώρα μας.

3 Comments

  1. Δεν εχω παιξει το 3 ακομα αλλα και για εμενα ειναι 2>1. Βεβαια και το πρωτο παιχνιδι ειναι εξαιρετικο, σε θεμα setting και ιστοριας το θεωρω ανωτερο, αλλα το 2 παιζεται πολυ καλυτερα. Ισως το remaster να αλλαξει την καταταξη.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL