REVIEWS
Trending

DYING LIGHT 2: STAY HUMAN

Το Dying Light 2 είναι ένα project που ταλαιπωρήθηκε αρκετά κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής του. Αφενός με τις αλλεπάλληλες καθυστερήσεις στην κυκλοφορία του, αφετέρου με τη συμμετοχή του Chris Avellone στη δημιουργία του σεναρίου, η οποία διεκόπη απότομα εξαιτίας των κατηγοριών σεξουαλικής παρενόχλησης προς το πρόσωπο του κ. Avellone. Συνήθως, τέτοια επεισόδια δεν έχουν καλή επιρροή στο τελικό αποτέλεσμα, που συνήθως αφορά είτε καίριους τομείς του gameplay είτε ακόμα και τεχνικά προβλήματα που χρειάζονται πολύ χρόνο για να επιλυθούν. Ευτυχώς, η Techland κατόρθωσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων απέναντι στο ίσως σημαντικότερο asset της, παρουσιάζοντας ένα άκρως αξιόλογο και διασκεδαστικό sequel.

Ένα sequel που ξεκινά αμέσως μετά τα γεγονότα του αρχικού Dying Light, όπου αν θυμάστε, όσοι είχατε την τύχη να ασχοληθείτε μαζί του, η όλη υπόθεση στριφογύριζε γύρω από το φάρμακο «Antizin». Το εν λόγω φάρμακο απεδείχθη ιδιαίτερα αποτελεσματικό ενάντια στη μολυσματική ασθένεια Harran, η οποία, ως γνωστόν, μετέτρεπε τους ανθρώπους σε αιμοδιψή ζόμπι. Φυσικά, αν υπάρχει κάτι που δεν έχει όριο στον κόσμο που ζούμε, αυτή είναι η ανθρώπινη βλακεία, ιδιαίτερα όταν συνδυάζεται με την απληστία. Στην προσπάθεια διαφόρων κυβερνητικών οργανώσεων και δη της οργάνωσης GRE να ελέγξουν τον ιό Harran και να τον χρησιμοποιήσουν ως βιολογικό όπλο για στρατιωτικές επιχειρήσεις, τα πράγματα πήγαν στραβά. Τόσο στραβά που μια εξελιγμένη έκδοση του ιού (THV) ξέφυγε τελείως από τα εργαστήρια και εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Κατά συνέπεια, ο κόσμος όπως τον γνωρίζουμε, δεν υφίσταται. Τη θέση του έχει πάρει ένα μετα-αποκαλυπτικό σκηνικό, όπου η γη κατοικείται κυρίως από ζόμπι που περιφέρονται ασκόπως και οι εναπομείναντες επιζώντες προσπαθούν να επιβιώσουν με κάθε τρόπο και μέσο, παραμένοντας κυρίως στις κορυφές κατεστραμμένων κτιρίων των πόλεων.

Κάποιοι το θυμόντουσαν και πολύ καλά μάλιστα….

Μία τέτοια πόλη είναι το Villedor, στην οποία θέλει να φτάσει ο πρωταγωνιστής μας Aiden, δεκαπέντε χρόνια μετά το ολέθριο ξέσπασμα του THV στον παγκόσμιο χάρτη. Ο Aiden κατέχει τον τίτλο του Pilgrim, ο οποίος μεταφράζεται σε ένα σπάνιο «επάγγελμα» για την εποχή που διαδραματίζεται το παιχνίδι. Οι Pilgrims έχουν την ικανότητα (υπέρμετρο θάρρος; άγνοια κινδύνου;) να κυκλοφορούν έξω από τα τείχη των πόλεων και να εκτελούν τις πιο επικίνδυνες αποστολές (με το αζημίωτο φυσικά), οι οποίες έχουν ως κύριο θέμα τη μεταφορά αντικείμενων. Προφανώς οι εταιρίες courier έχουν πάψει προ πολλού να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.

Ο Aiden όμως δεν είναι ένας απλός Pilgrim. Για κάποιο άγνωστο αρχικά λόγο, διαθέτει ενισχυμένες μυϊκές ικανότητες, γεγονός που του έχει επιτρέψει να ζήσει πολύ περισσότερο χρόνο από το μέσο όρο των συνηθισμένων Pilgrims. Ο ένας λόγος είναι αυτός. Ο δεύτερος είναι το σοβαρό κίνητρο που έχει ώστε να μάθει που βρίσκεται η αδερφή του, Mia, με την οποία είχαν μοιραστεί πριν πολλά χρόνια το δωμάτιο μας κλινικής(;).

Θα ξοδέψετε αρκετό χρόνο με αυτόν εδώ τον τύπο.

Τα ίχνη της καταλήγουν στην προαναφερθείσα πόλη Villedor και κάπου εδώ αρχίζει η περιπέτεια μας, η οποία περιλαμβάνει μια ιστορία με αρκετές ανατροπές, μπόλικα ζόμπι και άφθονο parkour. Παρ’ όλο που το Dying Light 2 διαθέτει μια προσέγγιση ανοικτού κόσμου, το narrative στοιχείο είναι πολύ έντονο και είναι εμφανές το πόσο έβαλε το χεράκι του ο Chris Avellone, τόσο στους διαλόγους όσο και στην εξέλιξη της πλοκής. Χωρίς να περιέχει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, χωρίς δισταγμό θα λέγαμε ότι διαθέτει ένα από τα πιο καλογραμμένα σενάρια του είδους. Το γεγονός δε ότι κατά τη διάρκεια της περιπέτειας έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε διάφορες επιλογές που θα έχουν αντίκτυπο στην μετέπειτα πορεία του παιχνιδιού, μόνο ως θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί.

Εξάλλου, στο Villedor δε ζουν όλοι υγιείς, μονιασμένοι και συσπειρωμένοι απέναντι στην κοινή απειλή. Πρόκειται για μια πόλη που όλοι οι κάτοικοί της έχουν μολυνθεί από τον ιό THV, αλλά διατηρούνται στη ζωή χάρη στο φως του ήλιου και τα υπεριώδη φωτιστικά, τα οποία αποτρέπουν την εξάπλωση του ιού σε ολόκληρο το σώμα. Ταυτότητά τους αποτελεί ένα βραχιόλι, το οποίο όταν ανάβει πράσινο, είναι ασφαλείς, ενώ αν κοκκινήσει, σημαίνει ότι η βιταμίνη D τελείωσε και σύντομα θα μεταμορφωθούν σε τέρατα. Ταυτόχρονα, η πόλη έχει χωριστεί σε στρατόπεδα, με τους Survivors και τους Peacekeepers να φαγώνονται ως προς το ποιος θα κρατήσει τα ηνία της πόλης, ενώ κάπου ενδιάμεσα στοιβάζονται και οι υπέρ-βίαιοι Renegades, οι οποίοι με τη σειρά τους εξυπηρετούν τους δικούς τους σκοπούς. Το πως θα διαχειριστούμε τη σχέση μας με τα στρατόπεδα αυτά προκειμένου με τη σειρά μας να φτάσουμε στο δικό μας απώτερο στόχο (δηλαδή την εύρεση της Mia), έγκειται στο δικό μας χέρι.

Μοιάζουν απειλητικά, αλλά είναι εύκολο να τα αποφύγετε ή να τα εξοντώσετε.

Όμως, το χαρακτηριστικό που κάνει το Dying Light 2 να ξεχωρίζει δεν είναι το σενάριο του ή τα εναλλακτικά μονοπάτια του, αλλά η υλοποίηση του parkour. Πολύ μακριά από τους αυτοματισμούς που έχουμε κακομάθει από τις παραγωγές της Ubisoft, το παιχνίδι δίνει σχεδόν εξ ’ολοκλήρου τον έλεγχο και την ευθύνη της σωματικής ακεραιότητας του Aiden σε εμάς και το κάνει πραγματικά καλά. Χάρη στην άμεση απόκριση και το στιβαρό χειρισμό όμως, οι μετακινήσεις από το ένα μέρος στο άλλο είναι απολαυστικές, καθώς μπορούμε να σκαρφαλώσουμε σχεδόν παντού και παρ’ όλο που συχνά εμφανίζονται «βοηθήματα/ενδείξεις» ως προς το που πρέπει να κινηθούμε, τίποτα δεν μας εμποδίζει να δοκιμάσουμε εναλλακτικούς τρόπους πρόσβασης. Ιδιαίτερα δε, όταν αναβαθμίσουμε το χαρακτήρα μας, αποκτήσουμε καινούριες δυνατότητες και βοηθήματα (όπως το paraglider), οι επιλογές μας πολλαπλασιάζονται. Εκτός αυτού, η πόλη είναι διαμορφωμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να εξυπηρετεί τους parkourίστες, όντας γεμάτη σκοινιά, ράμπες, στρώματα και οτιδήποτε μπορεί να ωφελήσει τη γρήγορη διέλευσή μας, κυρίως στις ταράτσες και τις κορυφές των κτιρίων, όπου θα περάσουμε και το περισσότερο χρόνο τρέχοντας. Άλλωστε, το έδαφος πνίγεται από νεκροζώντανους.

Έχοντας ως αρωγό ένα καταπληκτικό parkour σύστημα, το Dying Light 2 εμπλουτίζει το περιβάλλον του με δεκάδες αποστολές, είτε με αυτές που αφορούν την κεντρική ιστορία είτε παράπλευρες που ενίοτε όμως μπορεί να παίξουν κάποιο ρόλο στην εξέλιξη της υπόθεσης. Μάλιστα είναι ευχής έργον που η πλειοψηφία των side quests δεν είναι απλώς «φέρε-μου-το-τάδε-αντικείμενο», αλλά έχουν ξεκάθαρη αρχή, μέση και τέλος, όπως θα συνέβαινε σε ένα καλό RPG. Πέρα αυτών, υπάρχουν αμέτρητες άλλες δραστηριότητες που πλημμυρίζουν τον ήδη τεράστιο χάρτη του παιχνιδιού: τυχαία συμβάντα (π.χ. σώστε τους survivors από την επίθεση των ζόμπι), parkour challenges, συλλογή προμηθειών, σκαρφάλωμα σε ανεμόμυλους (σε μια α-λα Far Cry προσέγγιση) εξόντωση Revenants και δε συμμαζεύεται. Αν είναι κάτι που καταφέρνει εξαιρετικά το Dying Light 2 είναι να μας κρατάει συνεχώς απασχολημένους.

Οι Peacemakers την έχουν “δει” λίγο προστάτες των πάντων.

Όσο εκτελούμε parkour κινήσεις/πολεμάμε εχθρούς και κυρίως μετά το επιτυχημένο πέρας κάθε αποστολής, το παιχνίδι μας ανταμείβει με μια ποσότητα από Combat και Parkour Points, με τα οποία ξεκλειδώνουμε περισσότερες κινήσεις στο αντίστοιχο skill tree. Η ποσότητα αυτή αυξάνεται σημαντικά, εφόσον τα πράττουμε όλα αυτά κατά τη διάρκεια της νύχτας, η οποία όπως συνέβαινε και στο πρώτο παιχνίδι, είναι επικίνδυνη για όποιον δε λυσσάει για ανθρώπινη σάρκα. Ο κύκλος ημέρας-νύκτας αποτελεί και εδώ έναν από τους βασικούς πυλώνες του gameplay του παιχνιδιού. Μπορεί η νύχτα να δείχνει (και να είναι) απειλητική, ώστε το μοναδικό πράγμα που να θέλουμε να κάνουμε είναι να κοιμηθούμε σε κάποιο safe zone μέχρι το ξημέρωμα, οι βραδινές εξορμήσεις όμως έχουν περισσότερα και καλύτερα rewards.

Αφενός γιατί μπορούμε να μαζέψουμε ευκολότερα διάφορα αντικείμενα εντός των κτιρίων, μιας και όλα τα ζόμπι τότε κυκλοφορούν στους δρόμους, αφετέρου γιατί έχουμε περισσότερες ευκαιρίες για να συλλέξουμε inhibitors. Τα εν λόγω αντικείμενα ισχυροποιούν σημαντικά τον Aiden, δίνοντας του αξιοσημείωτα boosts σε health και stamina, επιτρέποντας του να αντέξει περισσότερα χτυπήματα, αλλά και να εκτελεί ακροβατικά για παραπάνω ώρα. Εκτός αυτού, ο Aiden δε μπορεί να μείνει μακριά από το φως για πολλή ώρα, διότι θα μεταμορφωθεί (=game over), όντας και αυτός φορέας του THV, οπότε ο χρόνος που αντέχουμε χωρίς τη ζεστή αύρα του φωτός, αυξάνεται όσο τον ενδυναμώνουμε.

Το Paraglider λύνει τα χέρια σε πολλές περιπτώσεις, όπως εδώ που οδεύουμε φουλ προς αιφνιδιαστική επίθεση.

Συνεπώς, αξίζει κάθε τόσο να αφήνουμε στην άκρη τα ανθρώπινα ζητήματα της ημέρας και να τολμήσουμε να βγούμε από το καβούκι μας, αν θέλουμε να διευκολύνουμε την κατάστασή μας αργότερα. Εξάλλου, αν κάτι πάει στραβά, το πολύ-πολύ να μας αντιληφθεί κάποιος howler (είδος ζόμπι που κραυγάζει) και να ξεκινήσουμε τα γνωστά μας κυνηγητά, τα οποία έχουν τέσσερις βαθμίδες κινδύνου για όσο διάστημα κυκλοφορούμε, με απώτερο στόχο να φτάσουμε σε κάποιο safe zone πριν γίνουμε μεζές. Εδώ όμως θα σχολιάσουμε αρνητικά το γεγονός ότι το άγχος που προκαλεί το κυνηγητό και η νύχτα γενικότερα, δε συγκρίνεται με εκείνο του πρώτου παιχνιδιού. Σε γενικές γραμμές είναι αρκετά απλό να ξεφύγουμε από τα ζόμπι που μας κυνηγούν, ενώ οι αναπόφευκτες μάχες μαζί τους, αν και διασκεδαστικές, είναι μάλλον εύκολες και μόνο αν μας περικυκλώσουν την έχουμε πραγματικά άσχημα.

Μάχες που πραγματοποιούνται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου εκ του συστάδην, με αγχέμαχα αντικείμενα όπως μαχαίρια, τσεκούρια, λοστούς, βαριοπούλες κλπ. Πυροβόλα δε θα βρείτε ούτε για δείγμα, ενώ το μοναδικό είδος απομακρυσμένης επίθεσης που εντοπίζεται στο παιχνίδι πραγματοποιείται με τόξα, με τα οποία όμως δε θα λέγαμε ότι είναι game-changer – περισσότερο είναι συμπληρωματικός ο ρόλος τους. Συνεπώς, θα αναγκαστούμε να λερώσουμε τα χέρια μας και τα ρούχα μας με αίμα, είτε αντιμετωπίζουμε ζόμπι είτε ανθρώπινους εχθρούς.

Πολλά έχει να μας πει η συγκεκριμένη…

Και στις δύο περιπτώσεις, αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να αποφεύγουμε τα εχθρικά  χτυπήματα με τη χρήση του dodge και με τη σειρά μας να στοχεύουμε στα κατάλληλα σημεία του σώματος. Ήτοι, χέρια, πόδια, κεφάλια, ό,τι μπορούμε προκειμένου να θέσουμε γρηγορότερα εκτός μάχης τους αντιπάλους μας. Στην περίπτωση δε που τα βάζουμε με ανθρώπους, μπορούμε να μπλοκάρουμε τα επερχόμενα χτυπήματα και αν το πράξουμε την κατάλληλη στιγμή, τότε ο αντίπαλος γίνεται staggered, κοινώς βρίσκεται στο έλεός μας. Με λίγο συγχρονισμό και προσεκτικές κινήσεις, μπορούμε να εξοντώσουμε ντουζίνες ολόκληρες.

Το πόσο ισχυρά θα είναι τα όπλα μας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το crafting. Ο χάρτης είναι γεμάτος με πρώτες ύλες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την ενίσχυση των όπλων, τις οποίες μπορούμε να εφαρμόσουμε μόνοι μας πάνω τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα όπλα έχουν περιορισμένη ανθεκτικότητα και δεν υπάρχει τρόπος να τα επιδιορθώσουμε πλήρως (εκτός αν τοποθετήσουμε ένα mod πάνω τους, αλλά και αυτό είναι προσωρινό μέτρο), οπότε καλό είναι να μην προσκολλόμαστε και πολύ σε κάποιο, γιατί αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα σπάσει. Εκτός των όπλων, υπάρχει ο εξοπλισμός που φοράμε με διάφορες βαθμίδες χαρακτηριστικών και κάμποσα άλλα consumables τα οποία μπορούμε να κατασκευάσουμε, όπως medkits και βόμβες μολότοφ (πολύ χρήσιμες), αρκεί να έχουμε αποκτήσει το σχετικό blueprint (τα λαμβάνουμε κυρίως μέσω των αποστολών) και έχουμε μαζέψει τις πρώτες ύλες. Στις σχετικές safe zones δε, υπάρχουν κάποιοι τύποι, οι craftmasters, οι οποίοι μπορούν να αναβαθμίσουν τα blueprints μας, αλλά συνήθως δε ζητούν λεφτά ως αντίτιμο, αλλά τρόπαια από νικημένα ισχυρά ζόμπι, κάτι που επιβάλλει και αρκετό grinding κατά τη διάρκεια της νύχτας…

Το Chase έφτασε σε level 2, αν δε φτάσουμε γρήγορα σε safe zone, δε θα βγάλουμε τη νύχτα.

Όπως γίνεται αντιληπτό, το Dying Light 2 προσφέρει άφθονο υλικό και αναμφίβολα, πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα open-world games που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Μπορεί οι 500 ώρες που αρχικά διατυμπάνιζαν οι άνθρωποι της Techland να ήταν πράγματι ξεδιάντροπη υπερβολή, αλλά μετά τις 20κάτι ώρες που απαιτούνται για να ολοκληρώσει κάποιος την κεντρική ιστορία του παιχνιδιού, δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι χρειάζονται άλλες 40 για να ανακαλύψει κανείς τα πάντα. Σίγουρα, αν κάποιος δίνει μεγάλη έμφαση στη σχέση χρονική διάρκεια/χρηματικό αντίτιμο, το Dying Light 2 δε θα τον απογοητεύσει. Πόσο μάλλον δε, όταν μπορεί να δοκιμάσει να ξαναπαίξει την ιστορία, κάνοντας διαφορετικές επιλογές στην πορεία. Βέβαια προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το σύστημα των επιλογών δεν είναι τόσο ανεπτυγμένο όπως θα μπορούσε να ήταν σε ένα ΑΑΑ RPG παιχνίδι. Δεν υπάρχει moral σύστημα, είναι προκαθορισμένα τα σημεία που μπορούμε να μεταβάλλουμε την κατάληξη της πλοκής, ενώ στο ενδιάμεσο αυτών, όλες οι παρατάξεις μας συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο είτε συμμαχήσαμε μαζί τους είτε τους προδώσαμε πριν από λίγο. Μην είμαστε και πλεονέκτες.

Στο τεχνικό τομέα, το Dying Light 2 αποδεικνύεται ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Τόσο η υλοποίηση του Villedor που απεικονίζει με τρομερή επιτυχία την κατάπτωση ενός μετα-αποκαλυπτικού κόσμου όσο και του φυσικού περιβάλλοντος, με την πλούσια βλάστηση να έχει αρχίσει να παίρνει τη θέση της εις βάρος του τσιμέντου, είναι με μία λέξη καταπληκτικά. Ειδικά αν έχετε κάρτα RTX (ο γράφων έχει ακόμα την 1660Ti), τα μάτια σας θα αντικρύσουν ένα θέαμα που δεν έχετε ξαναδεί. Εξίσου εντυπωσιακός είναι και ο σχεδιασμός των χαρακτήρων, με πολλές λεπτομέρειες, όπως το άψογο lip-synch, οι εξαιρετικές εκφράσεις των προσώπων τους και η αληθοφανής κινησιολογία τους.

Καλά, εσείς τώρα νομίζετε ότι αποτελείτε απειλή;

Από την άλλη ο ήχος είναι αυτός που οφείλει να έχει ένα zombie-game: με μεγάλη έμφαση στους ήχους τους περιβάλλοντος, τους οποίους καλό είναι να μάθουμε να αποκρυπτογραφούμε για να μη βρισκόμαστε προ εκπλήξεων και ένα συνοδευτικό soundtrack που ανεβάζει ή κατεβάζει σωστά τους τόνους, όποτε το απαιτεί η περίσταση. Η ποιοτική δουλειά που έχει πραγματοποιηθεί είναι εμφανής και θα ήταν ακόμα καλύτερη αν έλειπαν ορισμένα bugs (όπως αποστολές να μην ολοκληρώνονται μέχρι το restart ή χαρακτήρες να κολλάνε στο περιβάλλον) ή κάποιες κακοτεχνίες όπως το ασταθές co-op mode. Οφείλουμε όμως να δώσουμε τα εύσημα στο γεγονός ότι η Techland έχει αναγνωρίσει τα προβλήματα και κυκλοφορεί τακτικά patches, οπότε είναι θέμα χρόνου να επιλυθούν και τα τελευταία σοβαρά ζητήματα.

Εν κατακλείδι, το Dying Light 2: Stay Human είναι ένα παιχνίδι που κατορθώνει πετυχημένα να παντρέψει όλα τα κλισέ των open-world/zombie games σε ένα άκρως ελκυστικό και άρτιο τίτλο. Μπορεί η αγορά των open-world να έχει κορεστεί εδώ και χρόνια, αλλά δύσκολα φέτος θα κυκλοφορήσει παρόμοιος τίτλος που θα είναι πιο διασκεδαστικός από το Dying Light 2. Και νομίζω ότι αυτό είναι που μετράει στην τελική.

Ευχαριστούμε θερμά την Enarxis Dynamic Media για την παροχή του review code.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 84%

84%

What is human, really?

Εύκολα ένα από τα πιο διασκεδαστικά open-world παιχνίδια που θα παίξετε φέτος.

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

7 Comments

  1. Κατατοπιστικό το άρθρο! Απ’όσο θυμάμαι παλαιότερα οι ίδιοι οι devs διαφήμιζαν πως το game μεταβάλεται ανάλογα με τις επιλογές που κάνει ο παίκτης μεταξύ των Factions. Σε ποιο βαθμό αυτο έχει εφαρμοστεί στο game?

  2. Είναι λίγο απλοϊκό το σύστημα με τις factions και με το ποιους θα επιλέξεις να σταθείς, έχει ελάχιστη έως μηδαμινή σημασία.

    Οι επιλογές που κάνεις αφορούν κυρίως κάποια κτίρια που μπορείς να καταλάβεις κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού (όπως windmills και bandit camps) και μετά να αναθέσεις τη διαχείρισή τους είτε στους Survivors είτε στους Peacekeepers. Άπαξ και το κάνεις, η περιοχή περνάει στα χέρια της εκάστοτε faction και το κέρδος σου είναι ποια bonus θα έχεις, όταν θα κινείσαι στην εν λόγω περιοχή.

    Παραδείγματος χάρη, αν αναθέσεις μια περιοχή στους Survirors, τότε θα παρατηρήσεις ότι υπάρχει περισσότερο υλικό για parkour (σκοινιά, βατήρες κλπ) για διευκόλυνση των μετακινήσεων. Αν αντίθετα επιλέξεις τους Peacekeepers, η περιοχή θα περιλαμβάνει περισσότερο “βαρύ” (ας πούμε) εξοπλισμό, όπως παγιδευμένα αυτοκίνητα, ηλεκτρικές παγίδες κλπ.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL