REVIEWS

STYX: SHARDS OF DARKNESS

Που λέτε, η Cyanide είναι από τα στούντιο που βλέπω με ιδιαίτερη συμπάθεια. Μεσαίου μεγέθους αλλά φιλόδοξο, δε διστάζει να παλέψει με τα θηρία στην αιμοβόρα αρένα μιας αγοράς που καταπίνει καθημερινά ταλέντο και φιλοδοξίες. Το αποτέλεσμα βέβαια των προσπαθειών αυτών μοιάζει λίγο με εκκρεμές, αφού οι αξιόλογες προσπάθειες (πχ. Of Orcs and Men, Game of Thrones RPG, Styx: Master of Shadows) εναλλάσσονται με τις μετριότητες (πχ. A Game of Thrones: Genesis, Confrontation, Space Hulk: Deathwing). Έτσι λοιπόν με χαρά σας αναφέρω πως το Styx: Shards of Darkness ανήκει στην πρώτη κατηγορία.

Γενικά

Τόσο το πρώτο Styx του 2014 όσο και ο διάδοχός του ανήκουν στο σύμπαν το οποίο θεμελιώθηκε με το Of Orcs and Men πέντε χρόνια πριν – τα δύο Styx ουσιαστικά λειτουργούν ως prequels για το OOAM. Μιλάμε για έναν κλασικό high fantasy κόσμο, με ανθρώπους, ξωτικά, νάνους, ορκ, μαγεία και ξίφη. Με συμμαχίες και αντιπαλότητες, στον οποίο τα goblin όπως ο ήρωάς μας, αντιμετωπίζονται από όλες τις άλλες ράτσες ως παράσιτα προς εξολόθρευση (“κατσαρίδες”). Αν ήδη αναρωτιέστε το πως γίνεται παιχνίδι που πατάει σε μυθολογία πιο τετριμμένη και από πατημένες φρυγανιές να έχει κάτι το ιδιαίτερο, η απάντηση ειναι απλή. Δεν το κάνει σε επίπεδο σχεδιασμού κόσμου. Αυτό που κάνει το παιχνίδι να ξεχωρίζει από τον σωρό είναι ο κεντρικός χαρακτήρας του, ο Styx. Αμετροεπής, ανελέητα σαρκαστικός, είρωνας, κυνικός μέχρι αηδίας και γενικά συμπαθής όσο δεν πάει. Μάλιστα το εύρημα των σχεδιαστών να εμπλουτίσουν τις σκηνές θανάτου με cut scenes στα οποία ο Styx τσαντισμένος με τον παίκτη του εκφράζει την αποδοκιμασία του με τον πιο γλαφυρό τρόπο, αποτελεί τεράστια έμπνευση.

002SSDΑβροεπής, ευπροσήγορος, ελεήμων ο φίλος μας…

Μιλάμε για σπάσιμο του τέταρτου τοίχου σε τέτοιο βαθμό που ούτε η παλιά Lucasarts δεν επιχειρούσε.

Gameplay

Το παιχνίδι είναι κλασικό stealth σε σημείο που αυτό αποτελεί ευλογία και κατάρα. Ευλογία γιατί η υλοποίηση των συνηθισμένων μηχανισμών απόκρυψης (χρήση σκιών, εμποδίων, ήχου, παγίδων και αντιπερισπασμών) είναι πετυχημένη, και σε συνδυασμό με τα καλοστημένα επίπεδα (τα μονοπάτια προς τον στόχο είναι πολλά και αρκετές φορές κρυμμένα) καθιστούν το παιχνίδι μια πολύ ελκυστική επιλογή για τους φανατικούς του είδους (σε μια αποστολή μάλιστα υπάρχουν εξυπνακίστικες αναφορές τόσο στο Thief όσο και στο Dishonored-ριξτε μια ματιά στα screensots παρακάτω). Μάλιστα, η ιδιαίτερη ικανότητα του Styx να δημιουργεί κλώνο του εαυτού του προσθέτει και κάποιους πόντους φρεσκάδας.

003SSDbΜυσαρός ο κόσμος του παιχνιδιου…

Κατάρα γιατί παράλληλα κουβαλάει και τις συνηθισμένες αδυναμίες του είδους. Καταρχάς η ΑΙ είναι η παραδοσιακή, ανεπαρκής ΑΙ που βλέπουμε εδώ και χρόνια στους σχετικούς τίτλους. Πετάξτε πχ ένα μπουκάλι πάνω σε φρουρό και αυτός, αφού φάει μερικά δευτερόλεπτα ψάχνοντας τι συμβαίνει, θα επιστρέψει στο πόστο του σαν να μην έγινε τίποτα.  Ο χειρισμός τώρα, αν και γενικά είναι ικανοποιητικός, πάσχει στα σημεία που θα χρειαστεί ο ήρωας να κρεμαστεί στο κενό από την πλευρά στην οποία κοιτάει: δεν υπάρχει τρόπος αστραπιαίου αρπάγματος προεξοχών υπό αυτές τις προϋποθέσεις – μια μάλλον ατυχής παράλειψη.

Κατά τα άλλα, οι σχεδιαστές έχουν υιοθετήσει κάποιες θα έλεγα ιδιαίτερες λύσεις. Υπάρχει ένα ανεπτυγμένο Skill Tree στο οποίο μπορούμε να επενδύσουμε σε δεξιότητες (εξαφάνισης, απόκρυψης, μάχης κλπ) τους πόντους που συγκεντρώνουμε σε κάθε επίπεδο με βάση διάφορα επιτεύγματα (χρόνος ολοκλήρωσης, συλλογή αντικειμένων, ελάχιστοι δυνατοί φόνοι κοκ). Πράγμα που σημαίνει πως τυχόν επανάληψη των επιπέδων εκ των πραγμάτων ρίχνει τη δυσκολία διπλά: εκτός από τη γνώση του χάρτη, ο παίκτης ενισχύεται και από τις έξτρα δεξιότητες. Τα skill trees καθεαυτά αν και ενδιαφέροντα, μάλλον είναι κομματάκι φλύαρα αφού περιλαμβάνουν αρκετά ταλέντα που δεν προσθέτουν ιδιαίτερο χρώμα.

004SSD

Η μάχη τώρα εξαρτάται από το επίπεδο δυσκολίας. Έως το μέτριο, σε περίπτωση που ο Styx ανακαλυφθεί από τους εχθρούς έχει τη δυνατότητα (αν ο παίκτης έχει τα απαραίτητα αντανακλαστικά) να αποκρούσει τα εισερχόμενα χτυπήματα, δυνατότητα που αφαιρείται από το προχωρημένο στάδιο και έπειτα (φυγή ή θάνατος). Ενδιαφέρουσα επιλογή, αν και προσωπικά προτιμάω το άμεσο reloading σε τέτοιες περιπτώσεις.

Tεχνικά

Όσοι από σας παρακολουθείτε την πορεία της Cyanide είστε υποψιασμένοι για το τι θα συναντήσουμε εδώ. Οι Γάλλοι εδώ και πάρα πολλά χρόνια δουλεύουν συστηματικά με την Unreal Engine. Το πρώτο Styx ήταν χτισμένο πάνω στην UE3, αλλά το δεύτερο ακολουθεί τα χνάρια του Space Hulk: Deathwing χρησιμοποιώντας την τέταρτη έκδοση της γνωστής μηχανής. Ευτυχώς οι ομοιότητες ολοκληρώνονται εκεί αφού το SoD είναι μια χαρά βελτιστοποιημένο (σε αντίθεση με τον προβληματικό ομόσταβλό του). Βέβαια, άλλες οι προγραμματιστικές απαιτήσεις από ένα co-op shooter και άλλες από ένα κλασικό single player stealth όμως, όπως και να ‘χει,το αποτέλεσμα εδώ είναι υπέρτερο και καταγράφεται. Τα γραφικά είναι συμπαθητικά – το μεγαλύτερο κομμάτι του κονδυλίου πολυγώνων έχει επενδυθεί στο χαρακτήρα μας ο οποίος είναι λεπτομερής. Οι NPC’s και οι περιβάλλοντες χώροι τώρα αλλού είναι προσεγμένοι και αλλού μάλλον φτωχοί, αλλά η γενική εντύπωση παραμένει ικανοποιητική.

005SSD

Στο σύστημα της δοκιμής (R7-1800X, R9 Nano) to framerate είναι ομαλότατo και το παιχνίδι πλήρως GPU bound. Στα 1440p με τα γραφικά στο μέγιστο το framerate κυμαίνεται γενικά μεταξύ 60 και 90 fps χωρίς την παραμικρή υποψία “λόξυγγα”.

Κλείνοντας

To review αυτό ήταν ίσως το ευκολότερο που έχω γράψει ποτέ. Κι αυτό γιατί το Styx: Shards of Darkness είναι παιχνίδι που τόσο τα ατού του όσο και τα αδύνατα του σημεία είναι ξεκάθαρα. Μιλάμε οπωσδήποτε για ένα “σωστό” stealth τίτλο που σε γενικές γραμμές ακολουθεί τις σταθερές είδους, εξασφαλίζοντας πως θα ικανοποιήσει το κοινό της κατηγορίας. Παράλληλα αυτή η σπουδή των σχεδιαστών να παραμείνουν στην πεπατημένη μάλλον περιορίζει δραστικά την απήχηση που θα μπορούσε να έχει ο τίτλος και παραέξω. Σε τελική ανάλυση πάντως το Styx: Shards of Darkness είναι ένας συμπαγής τίτλος. Όταν τελειώσετε το Dishonored 2, ρίχτε και μια ματιά προς τα εδώ.

Pros

  • Συμπαγές stealth gameplay
  • Aπολαυστικός πρωταγωνιστής

Cons

  • Κουβαλάει τις κλασικές αμαρτίες των παραδοσιακών τίτλων του είδους του

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 79%

79%

Βασίλης Ξερικός

Γεννημένος στην Αθήνα το 1979. Gamer εξ απαλών ονύχων, η πρώτη μου επαφή με το σπορ έγινε με έναν κλώνο του Pong σε προσχολική ηλικία.  Αν και πιστός χρήστης PC από to 1989 και την εποχή των XT έχουν περάσει από την κατοχή μου και διάφορες κονσόλες (Atari 2600, διάφορες Sega, σειρά των Playstation κλπ) ενώ η εισαγωγή μου στην gaming δημοσιογραφία έγινε μόλις το Γενάρη του 2012 και το PC Master. Παλαίμαχος των adventures, πλέον μοιράζω τον gaming χρόνο μου μεταξύ MMO, RPG (κάθε είδους) και Shooters. Email:  [email protected] Follow me: Facebook | Twitter | SteamID: Kuivamaa

2 Comments

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL