REVIEWS

THE LAST DOOR- COLLECTOR’S EDITION

Υπό κανονικές συνθήκες, αρκεί μια και μόνο ματιά στα απάνθρωπα ρετρό, τετράμπιτα γραφικά του The Last Door, ώστε να το ξεγράψει κανείς ως «άλλη μια φιλότιμη αλλά αποτυχημένη indie προσπάθεια και σάλτα από γκρεμό Κουτσούκε που μυρίστηκες indie σαπίλα και έσπευσες να αποθεώσεις». Το «βαρύ» όνομα της Phoenix Online στον ρόλο του publisher όμως, μου κέντρισε το ενδιαφέρον, καθώς η συγκεκριμένη εταιρεία, μετά το πολύ δυνατό ντεμπούτο της με το Cognition, συνεχίζει να μας προσφέρει τίτλους υψηλής ποιότητας, από την θέση του εκδότη πλέον. Όταν λοιπόν, αποφασίζουν να κυκλοφορήσουν την περιπέτεια Λαβκραφτικού τρόμου, “The Last Door”, είναι επόμενο να κεντρίζεται η περιέργειά μας.

TLD1Και κάπως έτσι ξεκινάνε όλα…

Αξίζει όμως εν τέλει το αποτέλεσμα; Συνέχισε την ανάγνωση Αδελφέ Ρεητζκουίτη και όλα τα μυστικά θα αποκαλυφθούν.

Το The Last Door λοιπόν, κυκλοφόρησε αρχικά ως ταπεινό web based flash point n’ click adventure και για την ακρίβεια, διατίθεται ακόμη η «απλή» εκδοχή του εντελώς δωρεάν  μέσα από την ιστοσελίδα της εταιρείας. Και προτού στραβώσετε τα μούτρα σας στην ανάγνωση των βδελυρών λέξεων «flash game», να προσθέσω ότι το φορμάτ λειτουργεί εξαιρετικά για παλαιάς κοπής adventure games. Στην πρώτη σαιζόν του (οι developers ήδη έχουν ξεκινήσει καμπάνια  προκειμένου να χρηματοδοτήσουν και μια δεύτερη σαιζόν στον κόσμο του παιχνιδιού) και μέσα από τέσσερα επεισόδια, διάρκειας περίπου μιας ώρας το καθένα, αναπτύσσεται μια αφήγηση γοτθικού τρόμου, η οποία, αν παρουσιαζόταν με μοντέρνα γραφικά και ήχο, θα είχε κοινό και κριτικούς να κάνουν λόγο για ένα από τα σημαντικότερα παιχνίδια τρόμου των τελευταίων ετών.

TLD2Ο Κύκλος Των Νεκρών Κουνελιών

Αναλαμβάνουμε τον ρόλο του Jeremiah Devitt, ενός άνδρα ο οποίος λαμβάνει ένα πολύ ανησυχητικό γράμμα από έναν παλιό συμφοιτητή του και αποφασίζει να μεταβεί στην έπαυλη του τελευταίου προκειμένου να διαπιστώσει τι ακριβώς συμβαίνει. Φυσικά, θα ανακαλύψει το σπίτι έρημο και σημάδια φρικτής βίας παντού. Μπορεί να ακούγεται ανατριχιαστικά κλισεδιάρικο σαν εισαγωγή,  αλλά κάθε σωστό Κθουλοδίαιτο γκίκ γνωρίζει πως στα σωστά χέρια, μια τέτοια μπανάλ εισαγωγή, αποτελεί ένας πρώτης τάξεως εισιτήριο για την κάθοδό μας στην Ανείπωτη Τρέλα, το Ακατονόμαστο Σκοτάδι, τον Εφιάλτη της Γίδας Με Τα Χίλια Μικρά.

TLD4Ένα ακόμα τραγούδι, τί πειράζει;

 Και εδώ είναι που το The Last Door πραγματικά διαπρέπει. Μέσα στις τέσσερις ώρες που διαρκεί, όχι μόνο κατορθώνει να ενσωματώσει μερικούς πολύ νόστιμους και ιδιαίτερα λογικούς γρίφους, οι οποίοι σε συνδυασμό με το εξαιρετικό soundtrack του βραβευμένου Carlos Viola δημιουργούν μια απερίγραπτα υποβλητική ατμόσφαιρα γοτθικού τρόμου, που σε πολλά σημεία θα σας θυμίσει τον Πατέρα Edgar Allan Poe όσο και τον μέγιστο Howard Philip Lovecraft. Αν καταφέρει κανείς να υπερβεί το ζήτημα των γραφικών τα οποία σε κάνουν πραγματικά να πιστεύεις πως έχεις ανεβάσει οκτώ βαθμούς μυωπία, η δουλειά των παιδιών της Game Kitchen αποτελεί σεμινάριο επάνω στο πόσο πολλά μπορείς να πετύχεις με ελάχιστα τεχνικά μέσα στην διάθεσή σου.

TLD6Και όταν πέσει η ομίχλη, καμιά προσευχή δεν θα σε σώσει.

 Ένα μεγάλο συν του The Last Door, είναι πως παρά την σύντομη διάρκειά του, παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη ιστορία, όπου τα πάντα επεξηγούνται άρτια και το φινάλε του αφήνει ένα αίσθημα ολοκλήρωσης, κάτι που εσχάτως τείνει να εκλείπει, ειδικά στα παιχνίδια επεισοδικής μορφής, τα οποία σχεδόν πάντοτε στηρίζονται σε κάποιο εύρημα-cliffhanger για να διατηρούν μονίμως το ενδιαφέρον του κοινού.

Στην “Collector’s Edition” περιλαμβάνονται κάποια καθιερωμένα extras, όπως σχόλια των δημιουργών του παιχνιδιού και το απαραίτητο soundtrack –που στην προκειμένη περίπτωση περιλαμβάνει ιδιαίτερα ατμοσφαιρικές κλασσικές συνθέσεις- καθώς και κάποιες μικρές, playable βινιέτες οι οποίες λειτουργούν σαν «κομμένες σκηνές» από το κανονικό παιχνίδι και εμπλουτίζουν την αντίληψή μας για την ιστορία του.

TLD8Λαβκραφτικός τρόμος δίχως Κάτι Φρικτό θαμμένο Κάπου Φρικτά, απλά δεν υφίσταται.

Συνολικά, έχουμε μια πάρα πολύ αξιόλογη δουλειά, ένα αυθεντικό και ατμοσφαιρικότατο adventure μεταφυσικού τρόμου, ιδιαίτερα προσβάσιμο και σε παίκτες νέους στο είδος, το οποίο χρήζει οπωσδήποτε της προσοχής των μερακλήδων αντβεντσουράδων ανάμεσά σας.  Με το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σαιζόν να κυκλοφορεί μέσα στο καλοκαίρι, είναι πραγματικά η καλύτερη στιγμή για μυηθείτε στα σκοτεινά μυστήρια του Simurg, του Μαυρόφτερου Βασιλιά των Πουλιών. Η σταδιακή κάθοδος στην τρέλα και η ολοκληρωτική παράδοση στις ομίχλες του θανάτου ποτέ δεν ήταν απολαυστικότερη…

{youtube}j-bOgwfLc0s{/youtube}


Pros

  • Αυθεντική ατμόσφαιρα γοτθικού τρόμου
  • Έξοχο soundtrack
  • Δυνατό στόρι, άρτια αναπτυγμένο, σαν καλοστημένο φίλμ τρόμου άλλης εποχής

Cons

  • Γραφικά μόνο για μυημένους, που αφήνουν τα περισσότερα στην φαντασία
  • Αρκετοί απλοϊκοί γρίφοι, κυρίως στα δυο πρώτα επεισόδια

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 82%

82%

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

5 Comments

  1. Γιατί να μας χαλάσουν τα πιξελιασμένα γραφικά; Ίσα-ίσα, όσο πιο πιξελιασμένο, τόσο πιο τρομακτικό. Ξεχνάω εγώ τότε που έπαιξα Clock Tower? Αμ δε… Επίσης, πάλι ανακαλύπτω καινούρια μουσική χάρη στο ρεηκουί (Crippled Black Phoenix) !

  2. Είναι και η δόλια πρόθεσή μας! Οι Crippled Black Phoenix είναι από τις ελάχιστες εν ενεργεία μπάντες που μπορούν να σηκώσουν την κληρονομιά των Floyd. Ρίξε αυτί σε προηγούμενα άλμπουμ και θα αντιληφθείς γιατί.

    Όσο για τα γραφικά, όλη η πρόσφατη retro revival φάση, έχει διχάσει το gaming κόσμο. Υπάρχουν οι υπέρμαχοι της προόδου με κάθε κόστος οι οποίοι τα απορρίπτουν συλλήβδην και εμείς οι υπόλοιποι που κάνουμε φόκους στο ζουμί 🙂

  3. Οι CBF είναι όντως σπουδαία περίπτωση μουσικών, super band με όλη τη σημασία της λέξης. Εγώ Στέφανε θα έλεγα και τους Anathema, από το Eternity μέχρι τουλάχιστον το A natural disaster που τους έχω παρακολουθήσει (με πιο floydική στιγμή το Judgement imo). Και φυσικά τους Porcupine Tree αλλά και τη solo καριέρα του Wilson για prog rocκ ονειρώξεις 😉
    Οντόπικ, τα γραφικά δε με σκιάζουν (double pun) μιας και σε παιχνίδια όπως Hotline Miami και Lone Survivor είδα πράγματα πέρα από τα ρετρολάγνικα γραφικά, μάλλον θα το τσεκάρω σε μειωμένη τιμή γιατι η αρχική μου φαίνεται λίγο τσιμπημένη.
    EDIT: 4η εικόνα+λεζάντα…DAYUM.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL