MEDAL OF HONOR: WARFIGHTER -ZERO DARK THIRTY/ THE HUNT DLC

Αφορμή για αυτό το εκ πρώτης όψης ετεροχρονισμένο Review, αποτέλεσε η πρόσφατη κυκλοφορία του πρώτου (και, κατά πάσα πιθανότητα τελευταίου) DLC για το Medal Of Honor: Warfighter με το όνομα The Hunt/Zero Dark Thirty, οπότε θα τα δούμε εδώ ως πακέτο. Παράλληλα πριν από μερικές ημέρες, η ΕΑ από επίσημα στόματα ανακοίνωσε πως αποσύρει το franchise Medal of Honor από το πρόγραμμα κυκλοφοριών της.  Αναμενόμενη η κατάληξη θα πείτε. Το MOH είναι ιστορικό όνομα το οποίο όμως εδώ και πολλά χρόνια αδυνατούσε να βρει το βηματισμό και τη θέση του στην αγορά. Η εν γένει πορεία του, η μεταχείριση που έλαβε από τη μαμά ΕA αλλά  κυρίως η κατάληξή του έχουν μεγάλο ενδιαφέρον καθώς λένε πολλές και διαφορετικές ιστορίες.  Αλλά ας δούμε περί τίνος πρόκειται.

Υποδοχή.

Ειλικρινά δεν θυμάμαι ακριβώς πότε ήταν η τελευταία φορά που ένα τόσο πολυαναμενόμενο ΑΑΑ παιχνίδι ενός από τους μεγάλους developers είχε δεχτεί τόσο ομόφωνα  αρνητική κριτική όσο το Warfighter.  Η κυκλοφορία του (τέλη Οκτωβρίου) συνοδεύτηκε από ανελέητο θάψιμο  από όλες σχεδόν τις πλευρές. Χωρίς να έχω δει το παιχνίδι ακόμα σκεφτόμουν πως δεν μπορεί, για να συμφωνούν σχεδόν οι πάντες,  κάτι πρέπει να έχει πάει πολύ στραβά με αυτό. Ρίχνοντας όμως μια πιο προσεκτική ματιά στο τι είχε γραφεί ή ειπωθεί, η κύρια κριτική εναντίον του MOHW περιστρεφόταν γύρω από τη single player campaign καθώς και διάφορα προβλήματα τεχνικής φύσης που ταλάνιζαν κυρίως τις κονσόλες. Μάλιστα πολλοί reviewers συμφωνούσαν πως το multiplayer κομμάτι ήταν αξιόλογο, οπότε αποφάσισα πως με την πρώτη ευκαιρία θα δοκίμαζα και εγώ το παιχνίδι. Άλλωστε είναι γνωστή η άποψή μου πως το single player campaign στα Online competitive FPS του σήμερα, έτσι όπως υλοποιείται δεν είναι παρά ένα πεντάωρο (πάνω-κάτω) tutorial πολυτελείας το οποίο δεν βαρύνει  παρά ελάχιστα στην τελική βαθμολογία. Και φυσικά θα έβλεπα τον τίτλο στο PC.

Εκπληκτική η δουλειά στο character modeling.

Όντας οπαδός του BF3, η είδηση πως το ΜΟΗW θα είναι χτισμένο και αυτό πάνω στην αριστουργηματική Frostbite 2 engine μου είχε κινήσει έντονα το ενδιαφέρον. Από την άλλη ,δημιουργός του δεν θα ήταν η DICE αλλά η Danger Close, υπεύθυνη για το single player campaign και του Medal of Honor 2010 (του multiplayer είχε επιμεληθεί τότε η DICE). Μάλιστα τότε είχαμε το ασυνήθιστο φαινόμενο του να χρησιμοποιείται άλλη μηχανή για το single player (UE3) και άλλη για το Multiplayer (Frostbite 1.5) . Ήταν προφανές το ότι η ΕΑ ακολουθούσε εδώ τα πρότυπα της Activision με το Call of Duty franchise. Για λόγους εσωτερικής άμιλλας αλλά και ευελιξίας, με το εκεί Franchise τώρα πια ασχολούνται δύο στούντιο εναλλάξ: Η infinity ward (Μodern Warfare) και η  Treyarch (Black ops).

Με δεδομένη λοιπόν την χρήση της ίδιας μηχανής, καθώς και την παρόμοια θεματική μεταξύ BF3 και ΜΟΗW (στρατιωτικά/τακτικά FPS σύγχρονης εποχής)  αναρωτιόμουν κατά πόσο δικαιολογείται  η κυκλοφορία του Warfighter ως ξεχωριστού τίτλου. Μήπως πρόκειται για άρμεγμα, για DLC σε τιμή πλήρους πακέτου;  Πόσο διαφορετικό πια μπορεί να είναι το gameplay;   Κι όμως…
Ας πάρουμε όμως τα  πράγματα από την αρχή. Η single player campaign του Warfighter ήταν από τα κύρια σημεία της κριτικής εναντίον του. Ναι είναι βαρετή, γραμμική, με quick time events  και ελάχιστες αναλαμπές (πχ. το mini game με την εκπαίδευση τρομοκράτη στην αρχή). Την τελειώνεις μέσα σε 5-6 ώρες και δεν έχεις το παραμικρό κίνητρο για δεύτερο playthrough. Από την άλλη είναι απλώς μια από τα ίδια (COD,BF3) και δεν δικαιολογεί σε καμιά περίπτωση τον κακό χαμό που ακολούθησε την κυκλοφορία του MOHW.  Άρα θα πρέπει να αναζητηθούν αλλού τα αίτια της κριτικής και εμπορικής αποτυχίας.
Απ’ όσα διάβασα στα reviews του χώρου, το παιχνίδι κυκλοφόρησε με διάφορα τεχνικά ζητήματα που το καθιστούσαν μέχρι και unplayable, ιδίως στο PS3. Εγώ όμως καλώς ή κακώς  ασχολήθηκα μαζί του για πρώτη φορά στα μέσα του Δεκεμβρίου και πέρα από 2 αρχικά crashes και κάποια γραφικά glitches μικρής σημασίας ,δεν συνάντησα  προβλήματα. Στη σημερινή (μάλλον τελική) μορφή του τουλάχιστον, το Warfighter είναι ένα αξιόλογο παιχνίδι και θα δούμε λεπτομερώς το γιατί.

Gameplay,modes,Χάρτες

Το σήμα κατατεθέν του MOHW είναι ο θεσμός του Fireteam. Δηλαδή ναι μεν οι ομάδες είναι παραδοσιακά δύο αλλά σε κάθε ομάδα οι παίκτες είναι χωρισμένοι ανά ζεύγη -γιατρεύουν, δίνουν πυρομαχικά, επανεμφανίζονται δίπλα καθώς και φανερώνουν τη θέση του στόχου τους ο ένας στον άλλον. Σε γενικές γραμμές θα θέλετε να δουλεύετε μαζί για τον κοινό στόχο (μεγιστοποιώντας την αποτελεσματικότητά σας) κάτι που γίνεται πραγματικά πολύ διασκεδαστικό όταν έχετε για firebuddy κάποιον φίλο. Οι διαθέσιμες κλάσεις στρατιωτών για επιλογή είναι έξι: Sniper, Assaulter, Point man, Demolition, Heavy Gunner και Spec ops. Διαφέρουν αρκετά στα διαθέσιμα όπλα, εκρηκτικά ,στη θωράκιση καθώς και στις ειδικές κινήσεις. Πχ. ο spec ops μπορεί για ελάχιστα δευτερόλεπτα να δει τις σιλουέτες των κοντινών εχθρών και πίσω από τοίχους αλλά αφήνει έναν χαρακτηριστικό ήχο που μπορεί να προδώσει την θέση του όταν το κάνει αυτό, ενώ ο Point man μπορεί να χρησιμοποιήσει ειδικά πυρομαχικά μεγάλης ζημιάς τα οποία όμως αυξάνουν πολύ την ανάκρουση του όπλου κατά το πυρ. Προσωπικά χρησιμοποιώ κυρίως τους Assaulter, Point man και Spec ops, καθώς οι άλλες τρεις κλάσεις μου φαίνονται είτε περιορισμένης χρησιμότητας (Demolition, Heavy Gunner) είτε απλά δεν μου ταιριάζουν (Sniper). Οι χάρτες είναι όλοι μικρού και μεσαίου μεγέθους και γεμάτοι εμπόδια- το run and gun δεν είναι και πολύ παραγωγικό εδώ αφού το ταμπούρωμα είναι σύνηθες.  Οχήματα δεν υπάρχουν παρά μόνο τα κλασικά support actions (κάντε σερί και μπορείτε να καλέσετε drone,όλμο, ελικόπτερο κλπ).  

H μεγαλύτερη διαφορά του MOHW από το BF3 πάντως είναι τα unlocks. Εδώ όσο ανεβαίνετε επίπεδο αντί να ξεκλειδώνετε όπλα, ξεκλειδώνετε ολόκληρους στρατιώτες (ίδιας κλάσης, άλλης μονάδας/εθνικότητας). Χρησιμοποιώντας τον κάθε στρατιώτη, μαζεύοντας βαθμούς και επιτυγχάνοντας kills αποκτάτε πρόσβαση σε νέα όπλα,attachments,κοντάκια,φλογοκρύπτες, σιγαστήρες, διόπτρες, καμουφλάζ κοκ. Εδώ συνάντησα και το πρώτο μου ζόρι αφού το παιχνίδι δίνει μεγάλη σημασία στον τρόπο και μηχανισμό σκόπευσης. έχοντας ξεχωριστές ρύθμισεις για την ευαισθησία του mouse σε φάση κίνησης και σκόπευσης (ADS=Aiming Down Sights).  Εκτός από την περίοδο προσαρμογής που απαιτείται, κάποιοι στρατιώτες έρχονται με default όπλα που ξεκινούν με διόπτρες συγκεκριμένης μεγέθυνσης οι οποίες δεν είναι κατάλληλες για μάχη σε πολύ κοντινή απόσταση.  Αυτό με ανάγκασε αρχικά να ρίχνω σχεδόν μόνιμα από τον μηρό (hip fire-η διασπορά όμως είναι παγορευτική για τα περισσότερα όπλα)   πράγμα που φανέρωσε άλλες δύο λεπτομέρειες του παιχνιδιού που δεν είναι της απόλυτης αρεσκείας μου. Το σταυρόνημα της οθόνης αποτελείται από εξαιρετικά λεπτές λευκές γραμμές ενώ και το hit mark είναι εξίσου δυσδιάκριτο. Παράλληλα τα μηνύματα του head up display εμφανίζονται με μικρή γραμματοσειρά χαμηλά στην οθόνη- καμιά σχέση με το COD ή το BF3 δηλαδή.  Πολλές φορές έπιανα τον εαυτό μου να τσεκάρει πάνω δεξιά στην οθόνη για να δω αν όντως πέτυχα kill. Και ενώ το θέμα με τις διόπτρες λύνεται γρήγορα ξεκλειδώνοντας άλλες μέχρι να βρείτε αυτές που σας βολεύουν, το θέμα με το σταυρόνημα και το HUD παραμένει. Ίσως η Danger Close θα έπρεπε να είχε ρίξει άλλη μια ματιά εδώ γιατί το τελευταίο πράγμα που θες σε tactical shooters τέτοιου είδους όπου αποφασίζεις και ενεργείς σε κλάσματα του δευτερολέπτου είναι να παίρνεις τα μάτια σου από το κέντρο της δράσης. Το σταυρόνημα και το HUD επίσης απουσιάζουν εντελώς στο Real ops/immersive mode (μάλλον δικαιολογημένα).

Κατά τα άλλα ο μέγιστος αριθμός παικτών έχει οριστεί στους 20 ενώ  υπάρχουν και τα κλασικά Game modes . Το Team Deathmatch (χωρίς σχόλιο), Sector Control ( όπως το Area domination/conquest) και Home Run (παραλλαγή του Capture the flag). Το  combat mission μοιάζει με το rush ενώ το Hotspot είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον-τακτικό παίξιμο και κοντινή μάχη γύρω από βόμβες. Για κερασάκι στην τούρτα, η Danger Close σας ζητάει να επιλέξετε την χώρα που θα αντιπροσωπεύσετε (περιλαμβάνεται περίπου όλος ο πλανήτης) και έχει ενσωματώσει και μια παγκόσμια κρατική κατάταξη η οποία καθορίζεται από τη συνδρομή των παικτών. Κάθε φορά που νικάτε ένα ματς κερδίζετε τρεις κορδέλες και όταν χάνετε μια και στο τέλος της ημέρας γίνεται η σούμα. 

Α, ναι υπάρχει και ενσωματωμένο VoiP-προσωπικά το απενεργοποίησα μετά τα πρώτα τέσσερα ματς και αφού πρώτα απόλαυσα τσακωμούς στα ρωσικά, ένα ζευγάρι να κουβεντιάζει στα νορβηγικά, γερμανικό τηλεοπτικό πρόγραμμα στο background, λευκό θόρυβο, ασταμάτητα ρεψίματα καθώς και πιάτα και φλιτζάνια να τσουγκρίζουν γενικά και αόριστα. Αν παίζετε με φίλους χρησιμοποιήστε Ventrilo, teamspeak ή κάτι αντίστοιχο.

Τι έφερε το DLC

Δύο έξτρα χάρτες (Darra Gun Market/Chitral Compound) τοποθετημένους στο Πακιστάν καθώς και οπλικά αξεσουάρ. Αρκετά φτωχότερο περιεχόμενο από τα αντίστοιχα DLC του BF3 δηλαδή. Η θεματική πίσω από το DLC είναι το κυνήγι και η εξολόθρευση του Osama Bin Laden και η σπουδή του παιχνιδιού αντίστοιχα να σας βάλει στο ρόλο των υπερστρατιωτών που ανέλαβαν αυτήν την αποστολή. Δεν θα έλεγα ότι το πετυχαίνει αφού μιλάμε για Multiplayer περιεχόμενο το οποίο δεν έχει κάποιο σεναριακό αντίκτυπο. Εδώ πρέπει να κάνουμε ειδική μνεία στο μάρκετινγκ πίσω από το Warfighter. To παιχνίδι διαφημίστηκε ως ό,τι πλησιέστερο στις πολεμικές επιχειρήσεις ύψιστης δυσκολίας  Το αν όντως  πλησιάζει την ατμόσφαιρα των επίλεκτων δυνάμεων και τον τακτικών τους είναι κάτι που φυσικά δεν είμαι σε καμιά περίπτωση σε θέση να επιβεβαιώσω. Θα χρειαστεί να ρωτήσετε κάποιον Αμερικανό SEAL ή στην χειρότερη έναν από τους δικούς μας (ΟΥΚ,Ζ-ΜΑΚ ή κάτι αντίστοιχο) αν έχετε κανέναν πρόχειρο. Πάντως αίσθηση είχε προκαλέσει η είδηση ότι στελέχη των SEAL που είχαν εμπλακεί στο σχεδιασμό του παιχνιδιού, τιμωρήθηκαν από την υπηρεσία τους για αποκάλυψη διαβαθμισμένων στοιχείων. Φυσικά πολύ αμφιβάλω ότι το παιχνίδι περιλαμβάνει απόρρητες πληροφορίες αξιοποιήσιμες από τον οποιονδήποτε αλλά σιγά που θα έχανε διαφημιστική ευκαιρία η ΕΑ . Παράλληλα το DLC υιοθετεί τον τίτλο της ταινίας της Kathryn Bigelow η οποία εξιστορεί ακριβώς την δεκαετή προσπάθεια των Αμερικανών να βρουν και να εξοντώσουν τον Bin Laden- ναι οι χάρτες είναι παρμένοι από τo φιλμ. Η ΕΑ δεν τσιγκουνεύτηκε λοιπόν στην προσπάθεια προώθησης του MOHW- υψηλό κόστος που μάλλον δεν αποσβέστηκε.

Τεχνικός τομέας.

Όπως είπαμε ,το παιχνίδι είναι χτισμένο πάνω στην Frostbite 2 μηχανή η οποία έκανε το εντυπωσιακό ντεμπούτο της στο BF3. Εδώ όμως βλέπουμε μέρος μόνο των δυνατοτήτων της. Πρώτα-πρώτα το περιβάλλον δεν είναι καταστρέψιμο – ξεχάστε τα BF3 σκηνικά με ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα του Παρισιού ρημαγμένα- εδώ το πολύ-πολύ να σπάσετε κανένα τζαμάκι. Τα μοντέλα φυσικής μπήκαν στο ράφι επίσης καθώς  τα βλήματα δεν επηρεάζονται από τη βαρύτητα. Το περίφημο bullet drop του BF3 απουσιάζει πράγμα που πάντως δεν έχει και ιδιαίτερη επίπτωση στο gameplay αφού δεν υπάρχουν χάρτες μεγάλου μεγέθους.

Τα γραφικά μου άφησαν ανάμικτη γεύση. Η σχεδίαση των στρατιωτών είναι πολύ υψηλού (φωτορεαλιστικού) επιπέδου, ανώτερου και από την αντίστοιχη στο BF3 (αλλά και του Crysis 3) αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο και για το περιβάλλον και αυτό έχει να κάνει με τη χρωματική παλέτα που επέλεξε η Danger Close για να ντύσει το παιχνίδι. Ενώ το Battlefield 3 έλαβε διθυράμβους για την πιστότητα των γραφικών του (ειδικά η αστική απεικόνιση είναι κορυφαία), η DICE δέχτηκε έντονη κριτική από μερίδα των οπαδών του παιχνιδιού για την επιλογή να ενσωματώσει  την λεγόμενη «μπλε απόχρωση» (blue tint) στους χάρτες  (η οποία έχει αντικατασταθεί από μια αντίστοιχη πορτοκαλί στο Aftermath DLC). Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κανείς (εγώ είμαι από τους «μπλε» υποστηρικτές καθώς βρίσκω ότι χωρίς αυτήν το παιχνίδι χάνει σε ρεαλισμό)  οι σχεδιαστές της Danger Close αποφάσισαν να βασίσουν το δικό τους παιχνίδι σε ποιο «γήινα» χρώματα, βασισμένα στο καφέ, χωρίς tint. Το αποτέλεσμα είναι πως τα textures βγήκαν υπερβολικά παστέλ/ «λασπωμένα» τουλάχιστον για τα γούστα μου αλλά δεν θα επεκταθώ περισσότερο στο θέμα, de gustibus non est disputandum άλλωστε. Αντικειμενικά τα γραφικά του τίτλου είναι από τα καλύτερα της κατηγορίας.

1366×768, textures high/SSAO

Ο τομέας στον οποίο το Warfighter κατατροπώνει κάθε ανταγωνισμό είναι ο ήχος. Χωρίς αμφιβολία είναι το shooter με τα ρεαλιστικότερα, και πιστότερα εφέ που έχει παραχθεί ποτέ. Το Immersion που προσφέρουν είναι απαράμιλλο . Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση που δέχθηκα καταιγισμό πυρών δίπλα σε μεταλλικούς σωλήνες – εκτός από τον υπόκωφο ήχο της επαφής των πυρών στο σώμα, άκουγα μέχρι και την ηχώ των εξοστρακισμών στο κούφιο μέταλλο. Οι υπεύθυνοι ήχου έκαναν  πραγματικά συγκλονιστική δουλειά.  Το animation είναι επίσης αντάξιο ενός ΑΑΑ τίτλου αλλά τα χειριστήρια δεν έχουν την ακαριαία απόκριση που βρίσκουμε στο BF3 και είναι ένας από τους κύριους λόγους που το Rambo στυλ είναι τόσο αντιπαραγωγικό εδώ. Κάλυψη, κάλυψη ,κάλυψη και προσοχή στις γωνίες.

Aπαιτήσεις hardware.

Η Frostbite 2 όπως γνωρίζουμε πολύ καλά από το Battlefield 3 είναι μηχανή εκπληκτικών δυνατοτήτων αλλά ταυτόχρονα και υψηλότατων απαιτήσεων σε hardware για να αποδώσει σε multiplayer περιβάλλον. Δύο όμως από τους σημαντικότερους λόγους που κάνουν το BF3 τόσο πολύ βαρύ σε φορτίο για τους επεξεργαστές ,η δυνατότητα 64 παικτών ταυτόχρονα καθώς και το καταστρέψιμο περιβάλλον, εδώ απουσιάζουν.  Αυτό σημαίνει πως αν διαθέτετε μια απλή τετραπύρηνη CPU (έστω και περασμένης γενιάς) χρονισμένη τουλάχιστον στα 3.0 Ghz κατά πάσα πιθανότητα θα απολαύσετε ομαλό gameplay.Αν παίζετε σε κάποιον σύγχρονο i7 ή οκταπύρηνο FX το παιχνίδι θα τους εκμεταλλευτεί σε μεγάλο βαθμό. Επίσης θα τρέξει ικανοποιητικά σε μεγάλη γκάμα DX10/11 καρτών αλλά για παίξιμο υψηλού framerate με όλα τα φίλτρα και τα εφέ σε full HD πρέπει να στραφείτε σε πολύ ισχυρές λύσεις (7950/670 ή ανώτερη).

Που καταλήγουμε

Δεν θα ισχυριστώ πως το MOHW όπως κυκλοφόρησε έλαβε πιο άσχημη μεταχείριση από το τύπο από όση πραγματικά άξιζε.  Προτιμώ να σταθώ στο ότι με την τωρινή μορφή του το παιχνίδι είναι αξιόλογο. Βέβαια δεν φτάνει ούτε το βάθος ούτε την ποικιλία ούτε πληρότητα της multiplayer εμπειρίας που προσφέρει ο πρώτος του ξάδερφος (Battlefield 3) αλλά και ούτε προσφέρει χορταστικό single player.  Το Warfighter είναι ίσως το ιδανικό military shooter για όσους απολαμβάνουν το close quarters παίξιμο σε χάρτες μικρού ή μετρίου μεγέθους χωρίς πάρα πολλούς παίκτες οι οποίοι ταυτόχρονα ζητούν κάτι πιο εγκεφαλικό, κάτι κάπως πιο φιλοσοφημένο από το γνωστό run’n gun gameplay που προσφέρουν τόσα χρόνια τα COD και οι κλώνοι του ή ακόμα και το BF3 στους CQ χάρτες. Δηλώνω ξεκάθαρα πως μου αρέσει και πως παρά τα ψεγάδια του ,είναι εθιστικό.

 Παρόλα αυτά δυσκολεύομαι να το προτείνω ανεπιφύλακτα ως αγορά. Βλέπετε το γεγονός ότι οι πωλήσεις του ήταν αναιμικές (συγκριτικά με τις αναμενόμενες) καθώς και το ότι η ΕΑ το απέσυρε από το rotation ως συμπληρώματος του Battlefield σημαίνει ότι αυτομάτως το παιχνίδι αν και φρέσκο ,έχει ήδη μειωμένη σημασία για τη μαμά εταιρεία. Και ως γνωστών η ΕΑ δεν διστάζει να βγάλει από τη πρίζα ακόμα και servers παιχνιδιών διετίας. Οι χαμηλές πωλήσεις επίσης σημαίνουν πως ο αριθμός των παικτών και των servers  είναι αισθητά μικρότερος από αυτούς του BF3. Δεν θα μπορείτε ανά πάσα στιγμή να παίξετε τον χάρτη και το Mode της αρεσκείας σας. Επίσης θα χρειαστεί και λίγο παραπάνω ψάξιμο για την εύρεση server με ενεργούς administrators που να εξασφαλίζουν ότι οι cheaters/hackers θα είναι υπό έλεγχο. Πάντως μην φανταστείτε ότι μιλάμε για κρανίου τόπο-το παιχνίδι έχει αφοσιωμένους οπαδούς.

Ποια είναι λοιπόν η θέση του;  Για τους πιο πάνω λόγους αλλά και λόγω εσωτερικού ανταγωνισμού , το Warfighter είναι αδύνατον να προταθεί για αγορά πλήρους τιμής. Δεν παύει όμως να είναι αρκετά καλό παιχνίδι και αρκετά εύκολο πια να βρεθεί με μεγάλη έκπτωση οπότε αν βρίσκετε την περιγραφή ενδιαφέρουσα, δοκιμάστε το. Δεν θα απογοητευτείτε.

Pros

Cons