REVIEWS

THIMBLEWEED PARK

Αφιερωμένο στον γκραν-μαιτρ Ανδρέα-Παρασκευά Τσουρινάκη, που μια φορά και ένα καιρό, μου δίδαξε την μαγεία των adventure games και μ’ έβαλε σ’ ένα δρόμο που είκοσι και βάλε χρόνια μετά, δεν λέει να τελειώσει.

Ήταν που λέτε εκεί, στα τελειώματα του ’14, που είχαμε στήσει τρελό πανηγύρι, ο Μάνος κι εγώ, να σιγοψήνουμε στη χόβολη το πρόσφατα ανακοινωμένο Kickstarter των Ron Gilbert και Gary Winnick για την δημιουργία ενός ‘χαμένου παιχνιδιού της Lucasarts από το 1989”. Με την πολύ πικρή γεύση του αποτυχημένου καλλιτεχνικά, εμπορικά και ιδεολογικά Broken Age φρέσκια ακόμη στο στόμα μας, προφανώς και βλέπαμε το εγχείρημα των κυρίων Gilbert και Winnick, με τεράστια δυσπιστία. Προφανώς δεν στηρίξαμε τον τίτλο, πληροφορηθήκαμε με θλίψη την χρηματοδότησή του και κατόπιν τον ξεχάσαμε, βέβαιοι πως θα ακολουθούσε την vaporware πορεία τόσων «λαμπρών» αναβιώσεων της πρώτης gaming νιότης μας.

Ομολογώ πως παρέλαβα τον review κώδικα του Thimbleweed Park με ιδιαίτερη επιφύλαξη. Εξεπλάγην μάλιστα που το παιχνίδι είχε ολοκληρωθεί και επρόκειτο να κυκλοφορήσει κανονικά. Άνοιξα μπουκάλι Ρήγα Κούπα και έκατσα στον υπολογιστή με αυτό το υπομειδίαμα που συνήθως προκύπτει όταν ξεκινάω ένα παιχνίδι δίχως την παραμικρή προσδοκία, είτε θετική, είτε αρνητική. Αυτό που μου συνέβη τις επόμενες τρεις ημέρες, ξεπέρασε κάθε προσδοκία και με έβαλε σε πολύ σοβαρές σκέψεις αναφορικά με τα στοιχεία εκείνα που τελικά συνθέτουν ένα πραγματικά αριστουργηματικό παιχνίδι περιπέτειας.

20170315225451 1
Ξεκινώντας την περιπέτεια

Γιατί αυτό ακριβώς, κυρίες και κύριοι, είναι το Thimbleweed Park, πέρα από κάθε σκιά κακεντρέχειας ή αμφιβολίας : ένα καραμπινάτο αριστούργημα, ουσιαστικά το Maniac Mansion 3 (ή Day of the Tentacle 2 αν προτιμάτε), ένα adventure game που μπορεί να δείχνει πως ξετρύπωσε από κάποιο χαμένο στο 1989 αρχείο της Lucasarts, αλλά στην πραγματικότητα, δείχνει το μέλλον ολόκληρου του είδους, με τρομακτική σαφήνεια και καθαρότητα.

ΣΕΝΑΡΙΟ-ΠΛΟΚΗ-ΓΡΙΦΟΙ

Η δράση του, στην καλύτερη παράδοση των The Secret of Monkey Island, Loom και Maniac Mansion, λαμβάνει χώρα στο Μεγάλο Νυχτέρι, ένα αιώνιο λυκόφως (ή λυκαυγές, αν προτιμάτε) που προσδίδει σουρεαλιστική μαγεία στην ούτως ή άλλως, τέρμα απροσάρμοστη κωμόπολη του Thimbleweed Park. Ένας φόνος έχει διαπραχθεί στην ήσυχη (;) κωμόπολη και οι πράκτορες του FBI (;) Ray και Reyes αναλαμβάνουν να διαλευκάνουν την υπόθεση. Τα ερωτήματα είναι πολλά και κάθε νέο στοιχείο οδηγεί μονάχα σε περισσότερα. Ποια είναι η ταυτότητα του παράξενου άνδρα που βρέθηκε νεκρός κάτω από την παλιά γέφυρα; Γιατί ο Σερίφης, ο ιατροδικαστής και ο ξενοδόχος της πόλης έχουν μια τόσο τρομακτική ομοιότητα; Ποια είναι αυτά τα μυστηριώδη «σινιάλα» για τα οποία κάνουν λόγο οι δυο περιστεροντυμένοι υδραυλικοί που εμφανίζονται συνεχώς μπροστά μας; Είναι πράγματι αλήθεια ο τοπικός θρύλος που θέλει τον Φρικτό Παλιάτσο Ράνσομ να μην μπορεί να αφαιρέσει ποτέ το βάψιμό του; Αποτελεί την μεγαλύτερη ντροπή για μια οικογένεια αν το παιδί τους αποφασίσει να σπουδάσει δημιουργία video games; Και πόσα επιτέλους φαντάσματα, χωράνε στο ρετιρέ ενός παρηκμασμένου ξενοδοχείου πολυτελείας;

20170317201410 1
Μιλώντας με τον ιατροδικαστή-a-boo

Τα παραπάνω είναι λίγα μόνο από τα ερωτήματα που θα κληθείτε να διερευνήσετε κατά την διάρκεια της δωδεκάωρης -και αυστηρά νυχτερινής- περιπλάνησής σας στο Thimbleweed Park. Το σενάριο του παιχνιδιού, όχι μόνο θέτει άπειρα ερωτήματα κατορθώνοντας να διατηρεί αμείωτη την ένταση και το ενδιαφέρον του παίκτη σε όλη την διάρκειά του, μα πλέκει μαεστρικά τα αφηγηματικά νήματα πέντε ξεχωριστών χαρακτήρων, με ένα τρόπο που αποτελεί απλώς την φυσική εξέλιξη του μοντέλου που δημιούργησε ο Gilbert στο Maniac Mansion και τελειοποίησε στο Day of the Tentacle.

Η εξαιρετική remastered έκδοση του τελευταίου, μας θύμισε πώς και γιατί θεωρείται δίκαια ένα εκ των κορυφαία σχεδιασμένων παιχνιδιών περιπέτειας όλων των εποχών. Ε λοιπόν, στο Thimbleweed Park, με πέντε χαρακτήρες ταυτόχρονα υπό τον έλεγχό μας και άριστο σχεδιασμό των γρίφων και της δράσης, καταλαβαίνετε πως ξεφεύγουμε σε στρατοσφαιρικά επίπεδα εγκεφαλικής ηδονής. Το Thimbleweed Park, είναι δύσκολο. Άγρια δύσκολο. Οι γρίφοι του, αφού κάνουν ένα πέρασμα/φόρο τιμής από κάθε σπουδαίο παιχνίδι στην καριέρα του Gilbert, πάνε ακόμη πιο πέρα. Παρέχεται ένα «casual» mode για να μην τρομάξουν πολύ οι νεοεισερχόμενοι στο είδος αλλά κακά τα ψέματα, το παιχνίδι έχει σχεδιαστεί από τους αρχαίους, για τους παλαιούς. Και το μοναδικό mode στο οποίο θα παίξει όποιος σέβεται τον εαυτό του, είναι το «Hardcore». Το «casual» αφαιρεί αρκετούς από τους ουσιαστικότερους γρίφους του παιχνιδιού και αφήνει τους χαρακτήρες να δίνουν πολύ συγκεκριμένα hints αν καθυστερούμε ιδιαίτερα σε κάποιο σημείο. Φτηναίνει κοντολογίς την εμπειρία, αλλά κατανοώ πλήρως πώς ένας άνθρωπος ο οποίος δεν έχει σκάψει ποτέ στο μαύρο δάσος της νήσου Melee για χαμένο πειρατικό θησαυρό, ενδέχεται πραγματικά να κατατρομοκρατηθεί από την δυσκολία του παιχνιδιού.

20170317214636 1
Ο Φρικτός Ράνσομ, Άρχοντας της Προσβολής, επί το έργον.

Η οποία, παρεμπιπτόντως, είναι τόσο δίκαιη, τόσο όμορφα σχεδιασμένη, που αποτελεί ανοιχτή ερωτική επιστολή στους παλιούς adventurers. Pixel hunting δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Έχει συμπεριληφθεί μάλιστα μια πανέξυπνη… τρολιά εκ μέρους των σχεδιαστών. Σε κάθε σχεδόν οθόνη, εμφανίζεται τυχαία ένα λευκό pixel, ονόματι «Speck of Dust». Προφανώς αυτά τα…μόρια σκόνης, δεν έχουν την παραμικρή σημασία για την ολοκλήρωση της περιπέτειας, αλλά τόσο η συλλογή τους ή αντίθετα η αποφυγή αυτών, ξεκλειδώνουν εντελώς διαφορετικά και ξεκαρδιστικά achievements. Τα δε αντικείμενα που θα συλλέξουμε κατά την διάρκειά της περιπέτειας, είναι πάμπολλα, με αρκετά από αυτά να βρίσκονται εκεί απλά και μόνο για να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια. Ελληνιστί, τα περιβόητα red herrings. Σε συνδυασμό με τον μεγάλο και ανοικτό σχεδόν από την αρχή κόσμο του παιχνιδιού, το Thimbleweed Park είναι ολόκληρο ένα απολαυστικά σατανικό πάζλ. Ένα χιλιομπερδεμένο κουβάρι μυστηρίων και αλληλεπιδράσεων. Ευτυχώς κάθε χαρακτήρας κρατά ένα σημειωματάριο (ή μια To Do λίστα στην χειρότερη περίπτωση) το οποίο αποβαίνει σωτήριο εάν ποτέ πελαγώσουμε. Ακολουθώντας τους βασικούς στόχους κάθε χαρακτήρα, το πιθανότερο είναι πως θα οδηγηθούμε στις ενέργειες εκείνες που θα προωθήσουν και την δράση του παιχνιδιού.

20170318134855 1
Τα Φαντάσματα Του Ρετιρέ

Αν και δεν μου αρέσει να δίνω spoilers, θέλω να δώσω ως παράδειγμα έναν από τους πρώιμους γρίφους του παιχνιδιού, προκειμένου να αντιληφθείτε πως το Thimbleweed Park αποτελεί κατηγορία από μόνο του. Στο ξεκίνημα της περιπέτειας δεν μπορούμε να φύγουμε από την πόλη, δίχως έναν «επίσημο» χάρτη. Για κακή μας τύχη, ο μοναδικός τέτοιος χάρτης, βρίσκεται καδραρισμένος στο γραφείο της τοπικής εφημερίδας και προφανώς η αρχισυντάκτρια δεν μας επιτρέπει ούτε να τον κοιτάξουμε. Αφού κατορθώσουμε, συντονίζοντας τις ενέργειες δυο χαρακτήρων, να την κάνουμε να φύγει προσωρινά από το γραφείο, αρπάζουμε τον χάρτη και πρέπει να τον φωτοτυπήσουμε. Αλίμονο όμως, το φωτοτυπικό δέχεται μόνο πεντάρες και πεντάρες δεν υπάρχουν στον κόσμο του παιχνιδιού ούτε για δείγμα. Γυρνούσα σαν τρελός καμιά ώρα, δοκιμάζοντας κάθε πιθανή-απίθανη λύση προκειμένου να «χαλάσω» ένα κέρμα των δέκα σεντς που είχα, σε δυο πεντάρες. Η λύση του γρίφου, ήταν φυσικά, μπροστά στα μάτια μου εξαρχής. Στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, υπάρχει μια μεγάλη ταμπέλα -βγάζει μάτι- που μας προτρέπει να επιστρέφουμε άδεια μπουκάλια έναντι, το μαντέψατε, μιας πεντάρας. Δεν αναφέρεται σε κανένα διάλογο και δεν το εξηγεί κανένας χαρακτήρας, ούτε το σχολιάζουν οι πρωταγωνιστές. Ένα από τα πρώτα αντικείμενα που μαζεύουμε ως σκουπίδι από την άκρη του δρόμου, είναι ένα άδειο γυάλινο μπουκάλι. Την στιγμή που η λύση αποκρυσταλλώθηκε στο μυαλό μου, ένιωσα πανέξυπνος. Και αυτός είναι ένας μάλλον συνηθισμένος γρίφος του Thimbleweed Park. Σημειώστε πως εάν παίζαμε στο casual mode, οι φωτοτυπίες θα ήταν δωρεάν, στερώντας μας το υπέροχο κομμάτι της αναζήτησης της πεντάρας. Γρίφοι βασισμένοι σε ενστικτώδη κατανόηση των μηχανισμών του παιχνιδιού και εξονυχιστική παρατήρηση του περιβάλλοντος. Ολόκληρο το Thimbleweed Park στηρίζεται σε καθαρή λογική. Από την στιγμή που βάζουμε εαυτόν στη θέση των χαρακτήρων και σκεπτόμαστε όπως αυτοί, κάθε γρίφος του παιχνιδιού φαντάζει λογικός και προσβάσιμος. Ειλικρινά δεν αρκούν οι λέξεις προκειμένου να μεταφέρω πόσο σπουδαία είναι η υλοποίηση των γρίφων στο παιχνίδι. Εάν θεωρούσατε το Day of the Tentacle κορυφή στον συγκεκριμένο τομέα, προετοιμαστείτε για μεγάλες αναθεωρήσεις.

Χειριζόμαστε συνολικά πέντε χαρακτήρες, τους πράκτορες Ray και Reyes, των οποίων οι ομοιότητες με τα Twin Peaks-ιανά ξαδερφάκια των Scully και Mulder είναι μονάχα επιφανειακές. Την νεαρή Delores Edmund, alter-ego του Gilbert και παιδί-θαύμα, της οποίας το όνειρο είναι να γίνει προγραμματίστρια adventure παιχνιδιών για λογαριασμό της MMucasFlem Games (…). Ο φρικτός κλόουν Ράνσομ, ο οποίος έκανε καριέρα προσβάλλοντας το κοινό του και τώρα βρίσκεται φυλακισμένος κάτω από βαριά κατάρα και το φάντασμα του καλόβολου -στα όρια της εκμετάλλευσης- Franklin Edmund, πατέρα της Delores ο οποίος προσπαθεί και ο ίδιος να κατανοήσει τα αίτια και τις περιστάσεις του θανάτου του. Οι εν ζωή χαρακτήρες που ελέγχουμε, μπορεί ως ένα βαθμό να έχουν επακριβώς τις ίδιες αλληλεπιδράσεις με τον κόσμο και αρκετοί από τους γρίφους, μπορούν να λυθούν από τον οποιονδήποτε, καθώς οι χαρακτήρες ανταλλάζουν ελεύθερα αντικείμενα μεταξύ τους, όπως ακριβώς συνέβαινε και στο Maniac Mansion.

20170318165947 1
Όσο και να προσπάθησα να αντιπαθήσω την Delores, δεν τα κατάφερα. Είναι…εμείς. Στα 12.

Κάποιες περιοχές όμως ή συγκεκριμένοι διάλογοι, είναι διαθέσιμοι μόνο για συγκεκριμένους χαρακτήρες, ακολουθώντας πάντοτε την εσωτερική λογική της ιστορίας. Η νεαρή Delores για παράδειγμα είναι η μόνη που μπορεί να αποκωδικοποιήσει ASCII κώδικα, ενώ ο φρικτός (και προφανώς απόλυτα λατρευτός) Ransome είναι ο μοναδικός χαρακτήρας που θα σκαρφαλώσει στον ιδιαίτερα επικίνδυνο ιστό μιας ραδιοφωνικής κεραίας. Ο δε Franklin, όντας…νεκρός, απολαμβάνει ένα εντελώς διαφορετικό σετ ικανοτήτων από τους υπόλοιπους χαρακτήρες, οι οποίες μάλιστα προσφέρουν μερικούς από τους απολαυστικότερους γρίφους του παιχνιδιού.

Στα εννέα συνολικά κεφάλαια στα οποία ξετυλίγεται η πλουσιότατη δράση του, το Thimbleweed Park θα μας αναγκάσει να εκμεταλλευθούμε στο έπακρο κάθε τοποθεσία του, να στύψουμε κυριολεκτικά το μυαλό μας και να χρησιμοποιήσουμε τους χαρακτήρες μας στους πιο απίθανους συνδυασμούς, προκειμένου να λύσουμε τις μυριάδες προκλήσεις του. Αξίζει να σημειώσουμε πως δεν υπάρχουν αδιέξοδα ή «συνθήκες αποτυχίας», όπου τυχόν ατυχείς χειρισμοί μας μας οδηγούν σε φόρτωση προηγούμενης θέσης. Το συγκεκριμένο μπορεί να ακούγεται ως κάτι δεδομένο και αναμενόμενο, αλλά αν αναλογιστεί κανείς την πληθώρα των αντικειμένων που περνάνε από τα τέσσερα inventories μας, το γεγονός πως χάνουμε απροειδοποίητα την πρόσβαση σε συγκεκριμένους χαρακτήρες καθώς και την δυνατότητα να καταστρέφουμε μη απαραίτητα (ή αντικαταστάσιμα) αντικείμενα κατά το δοκούν, πρόκειται για μια κομψή και ιδιαίτερη προσεγμένη πινελιά του σχεδιασμού, η οποία οφείλει να αναφερθεί.

20170319212538 1
Μερικοί από τους καλύτερους συνδυαστικούς γρίφους του παιχνιδιού λαμβάνουν χώρα κατά την διάρκεια της ThimbleCon

Ιδιαίτερα θετική εντύπωση προκαλεί και το γεγονός πως το Thimbleweed Park είναι το σπανιότατο εκείνο παιχνίδι που γνωρίζει επακριβώς πότε και πόσο να σπάει τον τέταρτο τοίχο. Με αυτό τον τρόπο, κλείνει το μάτι στους παίκτες, σαρκάζεται έξοχα για τους περιορισμούς και τις ιδιομορφίες του και ταυτόχρονα, δεν γίνεται ποτέ βλακωδώς αυτό-αναφορικό προς χάριν φλου χιπστερο-εντυπώσεων. Όπως τα πανέμορφα adventures της «χρυσής εποχής», είναι γεμάτο από «τρελό» χιούμορ που γοητεύει εφήβους αλλά και πιο ρισκέ και τραβηγμένο γράψιμο, που απευθύνεται στο καθαρά ενήλικο κοινό. Το Thimbleweed Park, κατορθώνει, μέσω μιας απίστευτης αλχημείας, να θυμίζει στον σημερινό τριανταπεντάρη, τι ακριβώς βίωνε είκοσι και βάλε χρόνια πριν, μπροστά από μια άθλια, τετράχρωμη οθόνη.

ΓΡΑΦΙΚΑ-ΗΧΟΣ-ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ

Ειλικρινά, η μοναδική κριτική που μπορεί να ασκήσει κανείς στο Thimbleweed Park, εάν επιθυμεί να είναι πραγματικά δυσσαδερός, αφορά στον τομέα των γραφικών του, τα οποία έχουν βγει γεμάτα πανέμορφη λακ, απευθείας από το 1989. Και ναι προφανώς, όσοι σπεύσετε να υποδείξετε indie point and click παιχνίδια δημιουργημένα από Λάπωνες ιχθυοτρόφους τα οποία έχουν ομορφότερα γραφικά, έχετε κάθε δίκιο. Το Thimbleweed Park όμως, δεν απευθύνεται σε εσάς. Τα γραφικά του έχουν σχεδιαστεί με τόση αγάπη για όσους κάποτε θεωρήσαμε αυτά τα κακομάντζαλα, στραπατσαρισμένα pixels «ανθρώπινα γραφικά», που μετά από λίγο ξεχνάμε ακόμη και τι χρονιά έχουμε. Προφανώς θα αποτελέσουν τον μοναδικό ανασταλτικό παράγοντα για την εμπορική επιτυχία, καθώς η πλειοψηφία των νεότερων παικτών θα φύγει τρέχοντας, προς σαφώς θελκτικότερα οπτικολίβαδα. Τεράστιο κρίμα και αυτοί θα χάσουν, αλλά είναι απολύτως κατανοητό πως ζούμε στο 2017 και υπάρχει και καλλιτεχνικό τμήμα της Daedalic και βλέπει.

20170319223403 1
Παρεισφρύοντας επιτέλους στο κρυφό meeting των συνωμοσιολόγων

Στον αντίποδα, ο ηχητικός τομέας του παιχνιδιού, δίνει ρέστα. Σαράντα οκτώ χαρακτήρες παρακαλώ, άπαντες ομιλούντες, με εξαιρετικές επιλογές στο casting (πραγματική απόλαυση η μοναδική τριπλέτα Σερίφη-Ιατροδικαστή-Ξενοδόχου) και πολύ όμορφα μουσικά θέματα να συνοδεύουν το μακρύ μας Νυχτέρι. Είναι τεράστια και διακριτικά ύπουλη η συμβολή της ηχητικής επένδυσης ενός παιχνιδιού στην επιτυχία του και στην περίπτωση του Thimbleweed Park, πετυχαίνει στο απόλυτο.

Το χειρισμό τον άφησα για το τέλος. Φόρος τιμής στο interface που καθιέρωσε η θρυλική πλέον SCUMM μηχανή ανάπτυξης adventure games που δημιούργησε εν μέρει ο ίδιος ο Gilbert, για τις σκηνοθετικές ανάγκες του Maniac Mansion (από εκεί προκύπτουν και τα αρχικά της, Script Creation Utility for Maniac Mansion) θα φέρει ζεστά χαμόγελα συγκίνησης στα πρόσωπα των παλαιών και θεωρώ πως δεν πρόκειται να ξενίσει κανένα νέο παίκτη, καθώς είναι, στην ουσία της, υπερβολικά απλή. Εννέα ρήματα στο κάτω αριστερό μέρος της οθόνης, καθορίζουν τις αλληλεπιδράσεις που επιθυμούμε να έχουμε με τα αντικείμενα του inventory μας αλλά και τον κόσμο του παιχνιδιού εν γένει. Τα πάντα λειτουργούν άψογα, δίχως να συναντάμε πουθενά «φτηνή» δυσκολία που να στηρίζεται σε παράλογη χρήση του συγκεκριμένου interface.

Τεχνικά, το Thimbleweed Park, αποτελεί το Παιχνίδι της Χρονιάς του…1989. Αυτό μπορεί ενδεχομένως να αποθαρρύνει νεότερους και αμύητους παίκτες, αλλά ειδικά αν αναλογιστούμε πως χρηματοδοτήθηκε μέσω Kickstarter, θα ικανοποιήσει στο έπακρο τους ανθρώπους που επένδυσαν σε αυτό.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ- HOME IS WHERE THE ARREST WARRANT SAYS IT IS

Το είπε και το έκανε ο αθεόφοβος ο Gilbert. Υπόσχεση προς υπόσχεση, όσα έταξε πως θα είναι το Thimbleweed Park, τα υλοποίησε και με το παραπάνω. Επακριβώς το αντίθετο από την αθλιότητα του ξεπεσμένου Schafer ή τις κοροϊδίες της inXile. To Thimbleweed Park είναι ένας αγνός θρίαμβος σχεδιασμού και υλοποίησης. Τα bullet points της σελίδας του παιχνιδιού στο ψηφιακό κατάστημα του Steam, δεν είναι κούφιες υποσχέσεις. Μονάχα η καθαρή αλήθεια.

20170320023947 1
Από το κυριολεκτικά εκπληκτικό φινάλε της περιπέτειας

Άδειασε το ποτήρι μου και ελπίζω μέχρι εδώ να κατόρθωσα να σας αφήσω μια μικρή ιδέα περί της μεγαλοφυίας του Thimbleweed Park. Το δε φινάλε του, μια αληθινή συμφωνία έμπνευσης, είναι ίσως το κορυφαίο που έχω δει ποτέ σε χιουμοριστικό adventure game, όλα αυτά τα χρόνια. Ας πούμε πως παίρνει την κεντρική ιδέα του πανέξυπνου όσο και διχαστικού φινάλε του Monkey Island 2: LeChuck’s Revenge και την τραβάει στα άκρα, με τον ευφυέστερο δυνατό τρόπο. Ακόμη και τα «άθλια» γραφικά εποχής, σύντομα λιώνουν, ξεχνιούνται, γίνονται μέρος της ιδιότυπης αυτής χρονομηχανής. Το Thimbleweed Park είναι πράγματι το χαμένο αριστούργημα της Lucasarts. Έτυχε να κυκλοφορήσει το 2017. Πράξτε τα δέοντα.

ΑΡΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ

Ξεκινάμε την περιπέτεια στο ρόλο του Γερμανού Ξένου. Έχουμε ένα σημαντικό ραντεβού κάτω από την γέφυρα. WALK TO TRESTLE SIGN, LOOK AT TRESTLE SIGN. Βρισκόμαστε στο σωστό μέρος. LOOK AT WILLY, TALK TO WILLY στον άστεγο. Επιλέξτε διαδοχικά τις 1, 1, 2, 1. Μας ζητάει να τον αφήσουμε ήσυχο. Από το inventory μας, LOOK AT WALLET, OPEN WALLET, LOOK AT BUSINESS CARD. Προχωρήστε προς τα δεξιά της οθόνης, μέσα από τους θάμνους, μέχρι να βρείτε την είσοδο στον υπόνομο. LOOK AT SEWER GATE, OPEN SEWER GATE. Μια φιγούρα εμφανίζεται από το σκοτάδι και μας χτυπά, αφήνοντάς μας αναίσθητους.

Η συνέχεια επί της οθόνης σας…

20170320020800 1
Ποιόοο παιδάκι δεν έχει παίξει Colossal Cave Adventure II, έ, έεεεε;

Pros

  • Απαράμιλλος σχεδιασμός της δράσης και των γρίφων, οι οποίοι ξεπερνούν σε πολυπλοκότητα, σύλληψη και εκτέλεση ακόμη και αυτούς του θρυλικού πλέον, Day of the Tentacle
  • Μεγάλη και χορταστική διάρκεια, άψογη σκηνοθεσία
  • Χειρισμός πέντε χαρακτήρων παράλληλα, οι ιδιαιτερότητες του καθενός εκ των οποίων, παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της περιπέτειας
  • Ιδιαίτερα προσεγμένα voice-overs και εξαιρετικά μουσικά θέματα
  • Ίσως το καλύτερο (σίγουρα το εξυπνότερο και πλέον ανατρεπτικό) φινάλε που έχουμε συναντήσει ποτέ σε adventure game
  • Στέκεται πανάξια ως “χαμένο αριστούργημα” της LucasArts
  • Πολύ έξυπνο χιούμορ το οποίο σπάει τον τέταρτο τοίχο ακριβώς όσο πρέπει, δίχως να γίνεται ποτέ χιπστεράδικη κουταμάρα

Cons

  • Η εμμονή σε γραφική απεικόνιση του 1989 σίγουρα θα αποθαρρύνει όσους δεν βίωσαν την “χρυσή εποχή” των adventure games.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 96%

96%

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

8 Comments

  1. Μου βγήκε το απογευματινό μου αφέψημα από τη μύτη, Μαλαντρουά 🙂

    Εντάξει, δεν γίνεται να είναι ΟΛΑ τα παιχνίδια του εξαμήνου για 99%, κάποια πέφτουν λίγο πιο κάτω. Μην ξεχνάς πως το Escape from Monkey Island είχε ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ 3D γραφικά (στην Matrox Millennium 420 μου έδειχναν πράγματι απίστευτα) εξ ‘ ου και η υψηλότερη βαθμολογία.

  2. Φιλοτιμήθηκα κι εγώ να το παίξω επιτέλους μέσα στο ΠΣΚ… Ντάξει, δεν υπάρχουν λόγια. Κλείστε πόρτες και παράθυρα, απενεργοποιείστε τα κινητά και οποιοδήποτε άλλο σύγχρονο gadget κουβαλάτε, επιλέξτε την ρύθμιση για “ρέτρο fonts” και αφήστε το να σας χρονοταξιδέψει. Ξύπνησαν μέσα μου αναλαμπές από τον νέοπα 8χρονο εαυτό μου, που περίμενε πως και πως να έρθει στο σπίτι ο θείος (γνήσιος, όχι Σρεντερικός) για να του περάσει τα τελευταία games της LucasFilm στον Amstrad PC1640.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL