ALONE IN THE DARK: ILLUMINATION BETA IMPRESSIONS

Είναι αλήθεια πως το πράγμα φαινόταν από μακριά. Μπορεί η αρχική τριλογία Alone In The Dark να είναι ουσιαστικά ο παππούς των survival horror παιχνιδιών στην Μητέρα Πλατφόρμα, αλλά οι κατά καιρούς απόπειρες αναβίωσης του franchise που έγιναν αργότερα, γνώρισαν διαφορετικούς βαθμούς σκληρής αποτυχίας. Είναι εντωμεταξύ ιδιαίτερα ειρωνικό, το πως μια σειρά η οποία ενέπνευσε το εμβληματικό Resident Evil, κατέληξε να θυμίζει ανάπηρο κλώνο των χειρότερων στιγμών αυτού.

Όταν λοιπόν ανακοινώθηκε, δίχως να δοθούν ιδιαίτερα πολλές λεπτομέρειες αναφορικά με την φύση του παιχνιδιού, πως η Atari θα «ανάσταινε» για άλλη μια φορά το ιστορικό franchise, με την συνδρομή της σχετικά άγνωστης Pure FPS, ο ενθουσιασμός ήταν μάλλον συγκρατημένος. Όταν αργότερα αποκαλύφθηκε πως ο τίτλος θα ήταν ουσιαστικά ένα co-op shooter έως και τεσσάρων παικτών, οι παλιοί οπαδοί της σειράς, έχασαν πλέον κάθε ενδιαφέρον για τον τίτλο.

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε την κλειστή beta του τίτλου, η οποία μυστηριωδώς αφορούσε μονάχα στο single player σκέλος του παιχνιδιού (πανομοιότυπο με το multiplayer, μόνο που είμαστε…μόνοι μας) και μας έδινε πρόσβαση στον Hunter, τον πολεμιστή της παρέας, ο οποίος μάλιστα υποτίθεται πως είναι απευθείας απόγονος του θρυλικού Edward Carnby. Η δράση τοποθετείται στο Lorwich της Virginia, στην σύγχρονη πλέον εποχή. Κάτι Έχει Πάει Φρικτά Στραβά™ και μια οθόνη άχαρου κειμένου στην αρχή κάθε επιπέδου (από τα τέσσερα που περιλαμβάνονται συνολικά στην beta) υποτίθεται πως μας υποβάλλει ας πούμε τον Αρχέγονο Τρόμο Πέρα Από Τα Αστέρια™.

Αν και το παιχνίδι έχει δημιουργηθεί με την Unreal Engine 4, τόσο το πυκνό σκοτάδι όσο και η φρικτή επιλογή μιας ιδιαίτερα άβολης over the shoulder κάμερας, δημιουργούν ένα κουραστικό και τελικά μονότονο οπτικό αποτέλεσμα, το οποίο ευτυχώς διασώζεται κάπως από την ατμοσφαιρική αρχιτεκτονική η οποία παρουσιάζεται σε ορισμένες τοποθεσίες του παιχνιδιού και μας θυμίζει πως σε έναν άλλο, καλύτερο κόσμο, μπορεί να είχαμε να κάνουμε με ένα πραγματικό παιχνίδι τρόμου.

Το ίδιο το gameplay τώρα, δανείζεται κάτι περισσότερο από γενναιόδωρα από το επικό Alan Wake και πιο συγκεκριμένα, το standalone expansion του, American Nightmare. Σε κάθε επίπεδο μας ανατίθενται οι παραδοσιακές αποστολές των co-op shooters : μάζεψε οχτώ σύρματα, σύνδεσε το καθένα, υπερασπίσου τη γεννήτρια μέχρι να φορτίσει, τρέχα στο safe room και φτου και από την αρχή. Εμπόδιο στο διάβα μας στέκονται ορδές από αναρίθμητα χλαπατσοειδή πλάσματα, τα οποία γίνονται τρωτά μονάχα όταν φωτίζονται. Όπως ακριβώς δηλαδή και στο Alan Wake, το μέλημά μας είναι να ενεργοποιούμε κάποιες πηγές φωτός (περιορισμένης συνήθως διάρκειας και ισχύος), ώστε να κάνουμε τους αντιπάλους μας τρωτούς στα πυρά μας. Είναι μια ενδιαφέρουσα μηχανική, η οποία εάν υλοποιηθεί και πλαισιωθεί σωστά μέσα σε ένα κόσμο παιχνιδιού, μπορεί να οδηγήσει σε μερικές ιδιαίτερα τεταμένες καταστάσεις. Δυστυχώς στην beta που είδαμε, τα πράγματα ήταν κάθε άλλο παρά ρόδινα. Όχι μόνο δεν επεξηγείτο πουθενά το όλο concept του “Φώτισε και Σκότωσε” (όποιος δεν έχει θητεύσει στο Alan Wake δηλαδή, μυρίζει ελεύθερα τα νυχάκια του) αλλά η αίσθηση και ο ήχος των όπλων μας (διπλά πιστόλια και ένα αυτόματο τυφέκιο μάχης και ναι, τρελαίνομαι για τέτοιες καθαρευουσιάνικες και αρτηριοσκληρωτικές περιγραφές) είναι μεταξύ αδύναμου φυσοκάλαμου και γυμνασιακού χτυπήματος με λαστιχάκι. Είναι εντελώς φαιδρό να προσπαθείς να μπεις έτσι σε μια survival horror διάθεση και απλώς να ανάβεις μια λάμπα και να καταγαζώνεις αδιάφορα wannabe-εκτρώματα, με σχεδόν ανύπαρκτα hitboxes και την αίσθηση πως δεν έχει καμία σημασία αν τα πυροβολείς ή όχι.

Τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα με το φλογοβόλο που έχουμε στην διάθεσή μας για συμπλοκές σε κοντινό και μέσο βεληνεκές, αλλά τα πυρομαχικά γι’αυτό είναι δυστυχώς τόσο περιορισμένα που θα πρέπει να το χρησιμοποιούμε μονάχα ως λύση ύστατης ανάγκης. Και…αυτά βασικά. Πραγματικά ήθελα να μου αρέσει το Alone In The Dark Illumination. Να έχει κάτι από την παλιά αίγλη του μυθικού franchise. Όταν βρέθηκα μπροστά στην σπαρτιατική οθόνη του κυρίως μενού, ήδη είχα αρχίσει να ψυλλιάζομαι την δουλειά. Όταν το καλύτερο πράγμα σε ένα παιχνίδι είναι τα ατμοσφαιρικά έγχορδα της ηχητικής επένδυσης, ξέρεις ότι κάτι μάλλον δεν πηγαίνει και πάρα πολύ καλά.

Η ίδια η δράση έχει και κάποια random στοιχεία (διαφορετική τοποθέτηση των στόχων μας και των βοηθητικών αντικειμένων σε κάθε επίπεδο) αλλά κατ ‘ ουσίαν ολόκληρη η εμπειρία της beta αναλώνεται σε θεοσκότεινες αρένες, με διακριτικές πινελιές ατμόσφαιρας, ανύπαρκτο στόρι και μηχανισμούς οι οποίοι κάνουν το γερασμένο πλέον Left 4 Dead 2 να φαντάζει η αιχμή του δόρατος των co-op shooters. Χαριστική βολή στην όλη εμπειρία θεωρώ πως είναι η απαράδεκτη αίσθηση των όπλων, η οποία σε ωθεί ουσιαστικά στο να αποφεύγεις τις μάχες όσο περισσότερο μπορείς. Σε αυτό συνδράμει και η λειτουργία sprint, η οποία μας επιτρέπει να καλύπτουμε πολύ γρήγορα αποστάσεις. Εξαντλείται φυσικά γρήγορα και απαιτείται αρκετός χρόνος για την επαναφόρτισή της, αλλά οι βετεράνοι παιχνιδιών του είδους, δεν θα αντιμετωπίσουν κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Στη διάρκεια του παιχνιδιού μαζεύουμε πόντους εμπειρίας οι οποίοι ανεβάζουν το επίπεδο του χαρακτήρας μας, κάτι το οποίο θεωρητικά θα μας επιτρέπει να έχουμε πρόσβαση σε ισχυρότερα όπλα και ικανότητες. Πρακτικά, δεν είχαμε την δυνατότητα να διαπιστώσουμε κάτι τέτοιο, καθώς όσα επίπεδα και να κερδίζαμε στην beta, δεν άλλαζε τίποτε ουσιαστικά.

Είναι πικρή η γεύση που αφήνει στο στόμα η συνειδητοποίηση πως ένα αγαπημένο όνομα του παρελθόντος χρησιμοποιείται απλώς ως κράχτης για ένα άχρωμο και άοσμο co-op shooter, το οποίο ελάχιστα διαφοροποιείται από τις άπειρες αντίστοιχες κυκλοφορίες που κατακλύζουν τα “ράφια” του Steam. Ίσως εάν γίνει αρκετή δουλειά επάνω στο θέμα της αίσθησης των όπλων, των hitboxes των εχθρών αλλά και της νοημοσύνης αυτών, ο τίτλος να αποκτήσει κάποιο ενδιαφέρον για τους φίλους του είδους. Αληθινό Alone In The Dark όμως δεν είναι και ούτε θα έπρεπε να προωθείται ως τέτοιο.