CONVERGENCE: A League of Legends Story

Τα τελευταία χρόνια, η Riot Forge έχει υιοθετήσει έναν αρκετά έξυπνο τρόπο, προκειμένου να κάνει το σύμπαν του League of Legends γνωστότερο στο ευρύ κοινό. Αναθέτει κατά καιρούς σε διάφορες προγραμματιστικές ομάδες, την ανάπτυξη παιχνιδιών διαφόρου είδους, που βασίζονται σε ήδη γνωστές και δοκιμασμένες ιδέες, έχοντας όμως ως «πρόσοψη» το lore και τους ήρωες του ξακουστού ΜΟΒΑ παιχνιδιού. Το είδαμε αυτό να συμβαίνει στο Ruined King, το είδαμε στο πρόσφατο Mageseeker και τώρα ήρθε η σειρά του Convergence της Double Stallion να πάρει τη σκυτάλη, αντιπροσωπεύοντας το είδος των action/metroidvania. Συνέπεια αυτής της στρατηγικής είναι το ρίσκο να είναι κάπως μικρότερο, αφού ο παίκτης γνωρίζει εκ των προτέρων τι να περιμένει, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί σχεδόν από το πουθενά, για κάποιον που δε γνωρίζει το lore, συμπαθέστατους πρωταγωνιστές που μπορούν να γίνουν αγαπητοί στο κοινό.

Ένας από αυτούς είναι ο Ekko, το κύριο πρόσωπο της περιπέτειας, ο οποίος, μεταξύ άλλων, έχει εφεύρει μια μοναδική συσκευή που επιτρέπει την εν μέρει διαχείριση του παρελθοντικού χρόνου. Συγκεκριμένα, μπορεί να γυρνάει το χρόνο πίσω για πεπερασμένο χρονικό διάστημα, τόσο όσο να διορθώσει/αλλάξει κάποια λανθασμένη (κατά την άποψή του) κίνηση. Δυστυχώς, η εφεύρεσή του αυτή δεν είναι αρκετή ώστε να εμποδίσει την σκληρή διαμάχη μεταξύ των οργανώσεων Ferris και Poingdestre, οι οποίες «σφάζονται» υπό το ημί-φως της υπόγειας πόλης Zaun, για το ποιος θα έχει υπό την κατοχή του τα περισσότερα, σπάνια ορυκτά ονόματι Syntixi.

Αρχικά, είναι άγνωστος ο λόγος που οι δύο οργανώσεις επιθυμούν διακαώς αυτά τα ορυκτά, ωστόσο σύντομα ο Ekko θα μάθει την προέλευσή τους από τον… μελλοντικό εαυτό του, που εμφανίστηκε μυστηριωδώς. Το χρονικό παράδοξο της κβαντικής φυσικής δεν φαίνεται καταστρέφει το σύμπαν, οπότε κατόπιν των υποδείξεων του ενήλικου Ekko, ο έφηβος πρωταγωνιστής μας θα αναλάβει να συλλέξει όσα περισσότερα Syntixi μπορεί, εφόσον βέβαια ισχύουν όλα όσα του έχει ξεφουρνίσει…

Γενικά, η υπόθεση του Convergence ξεκινά άρτια και ολοκληρώνεται σε ικανοποιητικά πλαίσια, ανεξάρτητα αν έχετε πρότερη εμπειρία από το League of Legends. Έστω και αν από ένα σημείο και έπειτα, γίνεται λίγο προβλέψιμη ως προς το που θέλει να καταλήξει – εξάλλου η πρωτοτυπία δεν είναι η βασική προτεραιότητα της ομάδας ανάπτυξης. Σίγουρα όμως, αν είστε φίλοι του γνωστού MOBA, θα νοιώσετε πιο οικεία, καθώς θα αναγνωρίσετε αρκετούς champions που συμμετέχουν στην πλοκή, είτε ως σύμμαχοι είτε ως αντίπαλοι, όπως η Jinx και ο Warwick.

Στα του παιχνιδιού, το Convergence τρέχει κυρίως πάνω σε action/platform ράγες, με απόλυτα ακριβή, στιβαρό και προσεγμένο χειρισμό (αν και προτείνουμε ανεπιφύλακτα να παίξετε με gamepad), ενώ η δυνατότητα αντιστροφής του χρόνου για μερικά δευτερόλεπτα, δίνει μια πολύ όμορφη πινελιά από το πολυαγαπημένο Prince of Persia. Αρχικά, ο Ekko διαθέτει φτωχό παλμαρέ επιθετικών κινήσεων και δυνάμεων, ωστόσο σύντομα αυτό εμπλουτίζεται με δυνάμεις που κάνουν, τόσο τις μάχες, όσο και τις platform προκλήσεις, απολαυστικές. Συνήθως, κάθε επιπλέουσα δύναμη αποκτάται μετά την ολοκλήρωση ενός boss fight και ταυτόχρονα «ανοίγει» το δρόμο για την επίσκεψη τοποθεσιών που μέχρι πρότινος αδυνατούσαμε να φτάσουμε. Η γνωστή metroidvania συνταγή δηλαδή, μόνο που στο Convergence το στοιχείο αυτό δεν είναι τόσο έντονο.

Ο λόγος είναι ότι το παιχνίδι δίνει πολύ μεγαλύτερη έμφαση στην ιστορία και στην πρόοδο του παίκτη σε νέες τοποθεσίες, παρά στο backtracking, όπως συμβαίνει συνήθως στα παιχνίδια του είδους. Όχι ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα να επιστρέψουμε σε προηγούμενα κομμάτια του χάρτη, απεναντίας, ως και δείκτης ολοκλήρωσης κάθε κομματιού του υπάρχει. Απλά οι ανταμοιβές δεν είναι πάντα τόσο πλουσιοπάροχες ώστε να αξίζει τον κόπο (δίνονται παραπάνω cosmetic αντικείμενα έναντι των πραγματικά χρήσιμων), ενώ η παντελής έλλειψη fast-travel σίγουρα δυσχεραίνει την απόφασή μας να πάμε πεζή στην άλλη άκρη του χάρτη.

Ωστόσο, το Convergence κάνει πολύ καλή δουλειά στην σταδιακή εισαγωγή των νέων δυνάμεων, ώστε να μην πλήττουμε πουθενά, και φροντίζει να τις εκμεταλλεύεται στο έπακρο σε κάθε νέα τοποθεσία που επισκεπτόμαστε. Τα δε περιβαλλοντικά puzzles δεν γίνονται ποτέ πολύ δύσκολα, ακόμα και όταν χρειαστεί να εφαρμόσουμε διαδοχικά όλες τις δυνάμεις του Ekko (όπως παύση χρόνου σε συγκεκριμένο σημείο του περιβάλλοντος, διπλό άλμα, dash κλπ), ενώ το γεγονός ότι μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω (με τους όποιους περιορισμούς), σημαίνει ότι το παιχνίδι μας επιτρέπει να κάνουμε πολλά λάθη.

Εξάλλου, πολλές φορές ακόμα και οι μάχες «φωνάζουν» για τη χρήση του time-rewind, καθώς ο Ekko είναι αρκετά εύθραυστος (αρκούν τρία με πέντε χτυπήματα – ανάλογα το επίπεδο δυσκολίας ή μια πτώση σε κενό) και προφανώς είναι προτιμότερο να αποφεύγει κανείς ένα χτύπημα, εφόσον μπορεί, παρά να το δέχεται και να λέει και ευχαριστώ. Το σύστημα μάχης είναι εξίσου ενδιαφέρον, με τον Ekko να κραδαίνει ένα τεράστιο σπαθί που προκαλεί αρκετή ζημιά, ενώ πολύ χρήσιμος (σε πολλά επίπεδα) είναι ο δίσκος Timewinder, ιδανικός για μακρόθεν χτυπήματα. Τόσο ο εμπλουτισμός των combos όσο και η αυξημένη αποτελεσματικότητα του Timewinder πραγματοποιούνται με τις ανάλογες αγορές σε εμπόρους (υπάρχει ένα είδος νομίσματος με τη μορφή γραναζιών), ενώ υφίσταται και ένα crafting σύστημα πάνω σε ειδικούς πάγκους, τα οποία έχουν ως απόρροια ορισμένα artifacts που ενισχύουν σημαντικά τις δυνατότητες του Ekko.

Ωστόσο, δεν δύναται να φορέσουμε όλα τα artifacts ταυτόχρονα, καθώς υπάρχει περιορισμός στο πόσα χωρούν στη «ζώνη» του Ekko, παρ’ όλα αυτά μπορούμε ανά πάσα στιγμή να τα αλλάξουμε και να προσαρμοστούμε στις επικείμενες συνθήκες. Η αλήθεια είναι ότι, άπαξ και βρείτε τα artifacts που σας εξυπηρετούν, αμφιβάλλω ότι θα αλλάξετε γνώμη μετά, καθώς το Convergence δεν είναι και το πιο δύσκολο παιχνίδι που έχουμε δει ποτέ. Τα περισσότερα, αν όχι όλα, τα boss fights, παρ’ όλες τις fancy εμφανίσεις τους, περνιούνται με δυο-τρεις προσπάθειες, ενώ οι συμβατικές μάχες, με στοιχειώδη διαχείριση του χρόνου, των counter κινήσεων του Ekko και του timewinder, δεν προκαλούν κανένα πονοκέφαλο.

Ίσως η μοναδική πραγματική πρόκληση, τόσο σε επίπεδο platform όσο και μαχών, εντοπίζεται όταν παραστρατούμε από την κύρια ιστορία και προσπαθούμε να φτάσουμε στο τάδε ακροβολισμένο σεντούκι, κάτι που όπως προαναφέραμε, μπορεί να προσφέρει μόνο κάποιο cosmetic καλούδι, δημιουργώντας ένα ελαφρύ αίσθημα απογοήτευσης. Για κάποιον όμως που κυνηγάει το 100% completion, αυτό δεν αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα. Απλά θέτω τον εαυτό μου εκτός από τέτοιου είδους «αγγαρείες», οπότε οι επτά περίπου ώρες που χρειάστηκαν να το τερματίσω, κρίνονται ως ικανοποιητικές. Προσθέστε μερικές ακόμα για την πλήρη ολοκλήρωση και έχετε πάρει μια ιδέα για το τι εστί Convergence.

Αναμφίβολα, αρωγός στην απόλαυση του παιχνιδιού της Double Stallion είναι ο οπτικοακουστικός τομέας. Τα καρτουνίστικα γραφικά είναι από τα καλύτερα που έχουμε δει σε παιχνίδι του είδους, με εξαιρετικό animation, εύστοχους χρωματισμούς και στυλάτα, ζωντανά περιβάλλοντα – όπου τουλάχιστον το επιτρέπουν οι σεναριακές συνθήκες του παιχνιδιού. Ωστόσο, τα εμβόλιμα cut-scenes τύπου Σαββατιάτικου καρτούν δεν αποτελούν κάτι το ιδιαίτερο, αν και είναι λίγα σε αριθμό. Από την άλλη, το soundtrack είναι πολύ ευχάριστο, με το voice-over να ακολουθεί κατά πόδας σε επίπεδο ποιότητας και επαγγελματισμού.

Εν ολίγοις, το Convergence: A League of Legends Story δεν προτείνει καμία καινοτόμα ιδέα, αλλά υλοποιεί τόσο καλά τις ήδη υπάρχουσες που συνθέτουν ένα αρτιότατο metroidvania παιχνίδι, που εγγυημένα θα αρέσει στους φίλους του είδους. Αν λοιπόν ψάχνετε για ένα διασκεδαστικό εκπρόσωπο του είδους, δεν χρειάζεται να κοιτάξετε αλλού.

Go to discussion...