Αντιπαρερχόμενος τον σχετικό παραλογισμό που θέλει τα συνεχιζόμενα reviews για κάθε επεισόδιο των love–it–or–hate–it πρόσφατων τίτλων της Telltale να μην έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα –καθώς πλέον ο καθένας γνωρίζει εάν το συγκεκριμένο είδος είναι κάτι που τον ενδιαφέρει ή όχι- είπα να ξεκινήσω τη Ragequit-ένια μέρα σας με τρυφερές εικόνες της Αποκάλυψης-Με-Τα-Ζόμπια™.
Πολύ καλημέρα σας!
Εκτός από άσκηση πλήρους αποφυγής spoilers –και άντε να το κάνεις αυτό όταν ουσιαστικά αναφέρεσαι σε ένα interactive movie– θα γράψω πως με την δεύτερη σαιζόν του Walking Dead να έχει ξεπεράσει πλέον τα μισά της, η φόρμουλα της Telltale κάπου αρχίζει να δείχνει τις «ραφές» της. Δεν είναι πως έχουμε να κάνουμε με έναν μέτριο ή βαρετό τίτλο, το ποιοτικό στάνταρ της σειράς παραμένει στα δυσθεώρητα ύψη που έθεσε η ίδια η εταιρεία για τον εαυτό της, αλλά πλέον είναι περισσότερο από εμφανές πως κάποια πράγματα συμβαίνουν σε κάθε επεισόδιο, εντελώς ανεξάρτητα από τις ενέργειές μας. Και αν αυτό είναι κάτι που καμουφλάρεται στο The Wolf Among Us (όπου ουσιαστικά επιλέγουμε συναισθηματικές αντιδράσεις και σπανιότερα καλούμαστε να λάβουμε ουσιαστικές αποφάσεις αναφορικά με τις ενέργειές μας), το The Walking Dead με την καταιγιστική δράση και την ακραία βία του, χτυπάει άσχημα όταν αντιληφθούμε πως όποια από τις τέσσερις επιλογές και να διαλέξουμε, θα έχουμε ουσιαστικά το ίδιο αποτέλεσμα.
Στο “In Harm’s Way”, με την Clementine και την ομάδα της να είναι ουσιαστικά φυλακισμένοι και να προσπαθούν να αποδράσουν, η Telltale είχε μια εξαιρετική ευκαιρία να πειραματιστεί με διαφορετικά σχέδια απόδρασης και την εκτέλεσή τους, σε ένα περιβάλλον που θα προσφερόταν ακόμα και για ορισμένους inventory–based γρίφους. Αντ’ αυτού, η όλη εμπειρία, είναι σχεδόν ενοχλητικά γραμμική για έναν βετεράνο των παιχνιδιών της Telltale και μόνο το φινάλε του επεισοδίου μας προσφέρει την γνήσια και τεράστια συγκίνηση που περιμένουμε. Από μια άποψη, ο πιο αργός και βεβιασμένος ρυθμός του επεισοδίου ίσως έχει να κάνει και με το γεγονός ότι ως «μεσαίο» επεισόδιο της σαιζόν, το “In Harm’s Way” ετοιμάζει το δρόμο για μελλοντικές εξελίξεις.
O ψυχωτικός Carver ερμηνεύεται εξαιρετικά από τον Michael Madsen.
Το γεγονός παραμένει όμως, πως ήταν η πρώτη φορά που ήμουν κάτι λιγότερο από ξέπνοα κολλημένος στο μόνιτορ, παίζοντας επεισόδιο της σειράς. Μπορεί να έχει επέλθει φυσικός κορεσμός τώρα που το είδος πατάει γερά στα πόδια του, αλλά τείνω περισσότερο να πιστέψω πως έχει να κάνει με το γεγονός ότι η Telltale θα πρέπει από εδώ και πέρα να δουλέψει επάνω στην ουσιαστική διαφοροποίηση της δράσης βάσει των επιλογών μας και όχι απλώς στην προσθήκη ή αφαίρεση ορισμένων σκόρπιων cutscenes, οι οποίες τελικά έχουν μικρό αντίκτυπο στην εξέλιξη της ιστορίας.
Διαβάζοντας τα παραπάνω, μπορεί κάποιος να θεωρήσει πως το “In Harm’s Way” είναι ένα απογοητευτικό επεισόδιο, ειδικά μετά το εξαίσιο δράμα του «A House Divided». Σε καμία περίπτωση δεν ισχύει κάτι τέτοιο και ένας νέος παίκτης το πιθανότερο είναι πως θα το απολαύσει μονορούφι. Έχοντας αποκτήσει όμως πλέον μια εξοικείωση με το νέο ύφος γραφής και σχεδιασμού της Telltale, πλέον ζητάω κάτι περισσότερο από μια απλή ψευδαίσθηση επιλογής, ειδικά σε ένα κόσμο τόσο πρόσφορο δραματουργικά όσο το σύμπαν του The Walking Dead.
Σκούρα τα πράγματα για Clementine και Sarah.
ΥΓ Ο Lee θα ήταν τόσο, μα τόσο περήφανος για την Clementine, η οποία πραγματικά έχει εξελιχθεί σε έναν από τους πιο εμβληματικούς gaming χαρακτήρες της τελευταίας γενιάς.
{youtube}taTTt7dH4Ig{/youtube}
Pros
- Περισσότερο Walking Dead, τουτέστιν περισσότερο από ένα εκ των σημαντικότερων interactive movies της γενιάς του.
Cons
- Αν και γίνεται πλέον σχετικά κουραστικό, θα γράψω για χιλιοστή φορά πως αν κάποιος δεν ενδιαφέρεται για το συγκεκριμένο τύπο παιχνιδιού, το επεισόδιο αυτό δεν προσφέρει κάποια καινοτομία που θα τον κάνει να αλλάξει γνώμη.
- H ψευδαίσθηση της επιλογής είναι εδώ πιο αισθητή από οποιαδήποτε άλλη φορά και αυτό κάπου, χτυπάει άσχημα ακόμη και για ένα λυσσασμένο οπαδό.
EL 
EN
Ναι μόλις έφτασες τα 100 άρθρα στο RQ! Συγχαρητήρια παραγωγικέ συντάκτα 😉
Ω Θεοί, πάει καιρός έ;
Δεσμευόμεθα για εκπλήξεις πριν τα 200 🙂
Συγκινητικός, όπως πάντα. Μην δεσμεύεσαι, είμαστε σε προεκλογική περίοδο. Πάντως, όντως είσαι παραγωγικός. Έτσι είναι αυτά. Μεράκι και δεν νιώθεις από χρόνο. Όσο για το “In Harm’s way”, όσο καλό, δυνατό, αξιοπρεπές και να είναι, προσωπικά μιλώντας, δεν το θεωρώ “game”, μάλλον σε Interactive movie μου κάνει. Και καλώς ή κακώς, αυτό με απωθεί.
Σε νιώθω απολύτως αδερφέ Φραπέ.
Έτσι είναι και το γράφω από όταν ξεκίνησα τα ρεβιούζ στη “νέα φουρνιά” της Telltale. Είναι κάτι σαν τα αθλητικά γκέημς. Δεν πάει να ‘ναι το Μάνατζερ, αν δεν έχεις έφεση στη μπάλα, σε αφήνει παγερά αδιάφορο. Στο είδος του είναι κορυφαίο, αλλά μιλάμε για ιδιαίτερα εξεζητημένο είδος.
Όχι τίποτε άλλο, έχω και Tesla Effect να περιμένει (review by Manos κάμινγκ σούν) και έχω διάσπαση προσοχής!