FAITH: THE UNHOLY TRINITY

Μερικές φόρες πέφτεις πάνω σε ανεξάρτητες κυκλοφορίες που έχουν γουστόζικο εικαστικό, χαζεύεις και μερικές εικόνες σε κάνα reel στο Steam και τις προσθέτεις στη λίστα επιθυμιών. Επιστρέφεις κάνα χρόνο αργότερα σε sales, τις ελέγχεις πιο εξονυχιστικά και δε μπορείς να κατανοήσεις γιατί βρέθηκαν στη λίστα σου. Στην αντίπερα όχθη, υπάρχουν παιχνίδια που σε πρώτη φάση δε σου λένε κάτι. Η πρώτη εντύπωση είναι πολύ σημαντική, λένε. Παρόλα αυτά, γνωρίζοντας καλύτερα από όλους φίλε αναγνώστη, ότι δεν πρέπει το βιβλίο να κρίνεται από το εξώφυλλο, το ξανακοιτάς. Αναρωτιέσαι προς τι το τζέρτζελο. Ψάχνεις να δεις βίντεο από gameplay για το επτασφράγιστο μυστικό που κρύβει. Μια τέτοια περίπτωση λοιπόν, είναι το FAITH (ή FAITH: The Unholy Trinity, όπως ονομάστηκε κατά την τελική κυκλοφορία του).

Το FAITH: The Unholy Trinity, δεν είναι ένα παιχνίδι που θα το βάλεις στους φίλους σου για να δείξεις τις δυνατότητες του νέου σου PC. Το πιθανότερο είναι πως οι περισσότεροι θα δουν μερικές εικόνες και θα προσπεράσουν με μειδίαμα, σκεπτόμενοι «τι ρετροπιξελούμπα (sic) είναι αυτή», «έχω μεγαλώσει πολύ για τέτοια» κλπ. Προσωπικά δεν είχα μεγάλες προσδοκίες. Είχα πιάσει σε κάποιο βαθμό το vibe που ήθελε να μεταδώσει το FAITH, αλλά πίστευα πως τα γραφικά θα αποτελούσαν τελικά τροχοπέδη για την εμβάπτιση στον κόσμο του. Περίπου 10 ώρες μετά, πραγματικά προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Τι διάβολο συνέβη εδώ;;

I find your lack of FAITH disturbing

Σεπτέμβριος 1987, ΗΠΑ. Του οκταώρου οι πεσόντες νανουρίζονται με παιχνίδια μπέηζμπωλ, διαφημίσεις οργάνων γυμναστικής και τηλε-ευαγγελιστές που χαστουκίζουν τους πιστούς για να τους θεραπεύσουν από το «κακό». Μια σειρά τελετουργικών εγκλημάτων και αυτοκτονιών πυροδοτεί την Σατανική τρομολαγνεία. Μαζί της φέρνει τη δαιμονοποίηση της metal μουσικής και συγκροτημάτων, βιβλίων, επιτραπεζίων όπως το Dungeons & Dragons και τηλεοπτικών προγραμμάτων. Πάνω σε αυτή τη θεματική πατάει με σιγουριά το FAITH: The Unholy Trinity. Αφήνοντας όμως ανοικτό παράθυρο στην πιθανότητα ύπαρξης δαιμόνων και κακόβουλων οντοτήτων, κάτι που κάνει τα πράγματα πιο ενδιαφέροντα, δε συμφωνείτε;

Πρωταγωνιστής στο FAITH είναι ο πάτερ John Ward. Υπήρξε μάρτυρας του εξορκισμού της νεαρής Amy Martin, ενός εξορκισμού που δεν είχε ευτυχή κατάληξη. Μη μπορώντας να ξεπεράσεις τις ενοχές του και βασανισμένος από εφιάλτες, αποφασίζει να επιστρέψει στο σπίτι των Martin. Αισθάνεται πως κάτι τον περιμένει εκεί. Αισθάνεται πως έχει ανοιχτούς λογαριασμούς. Η έρευνα του θα τον οδηγήσει σε ερειπωμένα νεκροταφεία, παρακμιακές πολυκατοικίες και τα άδυτα μιας σατανιστικής αίρεσης που έχει στα σκαριά κάτι μεγάλο. Ο τίτλος χωρίζεται σε 3 κεφάλαια. Το πρώτο είναι το μικρότερο από αυτά και περιλαμβάνει την προσπάθεια του να αντιμετωπίσει του δαίμονες του από το παρελθόν. Το δεύτερο θα μας μεταφέρει σε ένα παλιό νεκροταφείο όπου αναφορές μιλάνε για εξαφανίσεις ατόμων που πέρασαν από εκεί. Ως μπόνους υπάρχει και ο πρόλογος αυτού του κεφαλαίου, όπου εισάγει τον μέντορα του πρωταγωνιστή, πατέρα Garcia, ίσως τον πιο based ιερέα στην ιστορία του μέσου. Το τρίτο κεφάλαιο που είναι και μακράν το μεγαλύτερο, ξεκινάει στην κλινική όπου εργαζόταν η Amy και είχαν παρατηρηθεί τα πρώτα σημάδια αλλαγής στη συμπεριφορά της.

Ο διάβολος βρίσκεται στις λεπτομέρειες

Ανεξάρτητα που θα μας βγάλει ο δρόμος, τα σκηνικά αποπνέουν εγκατάλειψη, σκοτάδι και μοναξιά. Το παιχνίδι ουδέποτε προσποιείται πως είναι μεγάλη παραγωγή ή ότι θα μας δώσει μια γλαφυρή αναπαράσταση των όσων αποκρουστικών σκηνικών θα συναντήσουμε. Οι στιγμές που συνοδεύονται από απόλυτη ησυχία ή υπάρχει κάποια υποψία ambient μουσικής παρασίτων σε υπνωτιστική σχεδόν λούπα, είναι συνήθως εκείνες που παγώνουν το αίμα. Ακόμα και οι ομιλίες που υπάρχουν, παρόλο που ακούγονται σαν μέσα από ημιλειτουργικό Speak & Spell, συνδράμουν στο immersion. Μάλιστα, λέγεται πως κάποιες αλλοιωμένες ομιλίες και ουρλιαχτά προέρχονται από πραγματικούς εξορκισμούς, που δίνει έξτρα πόντους cultίλας στο FAITH.

Στο ίδιο μήκος κύματος τα γραφικά, που κάνουν το παιχνίδι να μοιάζει με κάτι που θα έτρεχε σε Atari 2600 ή στον Apple II. Όποιος νομίζει όμως ότι θα παίξει horror παπάτζα 8-bit εποχής τύπου Friday The 13th, Halloween κλπ. πλανάται πλάνη οικτρά. Το εικαστικό αφήνει περιθώρια στο μυαλό να κάνει παιχνίδια. Σε αντιπαράθεση με τη less is more προσέγγιση έρχονται οι cutscenes του παιχνιδιού, οι οποίες χρησιμοποιούν Rotoscoping τεχνική και αποτελούν ένα έργο τέχνης από μόνες τους. Ο τρόμος είναι εκεί. Αληθινός, χωρίς τρικ, για κινδύνους που ίσως υπάρχουν, ίσως όχι. Δεν υποκρίνεται, ούτε υπόσχεται φθηνές απολαύσεις. Έπιασα τον εαυτό μου να ανησυχεί για το τι κρύβει η επόμενη γωνία. Δε χρειάζεται να έχεις 5 μπαμπούλες που ουρλιάζουν μέσα στη μούρη σου για να πετύχεις τρόμο. Θα πρέπει να αναφέρουμε πάντως, πως υπάρχουν μερικά πολύ αποτελεσματικά jump scares στο FAITH, αλλά το βάρος πέφτει χωρίς αμφιβολία στον αγνό φόβο για το άγνωστο.

Όσον αφορά στο gameplay, η απλότητα που διακατέχει τον τίτλο, έχει περάσει και εδώ. Και είναι λογικό κιόλας μιας και προσπαθεί να είναι πιστό στο πνεύμα αντίστοιχων τίτλων της εποχής, από τους οποίους έχει επηρεαστεί. Ο χαρακτήρας μας κινείται στο χώρο και αποφεύγει τις διάφορες απειλές είτε χρησιμοποιεί το σταυρό του για να τις πολεμήσει. Θα πρέπει να έχετε υπόψη ότι ο σταυρός δε σταματάει (συνήθως) ακαριαία τα ανοσιουργήματα που θέλουν να φορέσουν το δέρμα σας, οπότε κρατάτε αποστάσεις μέχρι να τα ξορκίσετε. Πέρα από αυτό, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εξαγνίσει διάφορα αντικείμενα (ενέργεια που αφήνει πίσω σημειώματα που ξετυλίγουν την ιστορία του FAITH) και σε περιβαλλοντικά puzzles. Η εξερεύνηση συχνά ανταμείβει με μυστικά και προαιρετικές αναμετρήσεις που οδηγούν σε διαφορετικά φινάλε (πολλαπλά για κάθε chapter). Εντυπωσιακό αν αναλογιστεί κανείς, πως αντίστοιχα παλιά παιχνίδια είχαν πιο απλοϊκές δομές.

Better the Devil you know

Ας είμαστε ειλικρινείς. Το FAITH: The Unholy Trinity δεν είναι ένα παιχνίδι που απευθύνεται σε όλους. Και αυτό δεν είναι κάτι που του το καταλογίζουμε ως αρνητικό. Οι πιστοί (είδες τι έκανα εδώ) που θα επιλέξουν να ακολουθήσουν τον δύσκολο, ομολογουμένως, δρόμο του θα ανταμειφθούν με μία γνήσια, διαβολεμένα ανατριχιαστική εμπειρία. Και θυμηθείτε… ο Γκάρυ σας αγαπά.

Ευχαριστώ την Αγία Έδρα για την άδεια χρήσης απαγορευμένου υλικού σε αυτή την παρουσίαση.

Go to discussion...