REVIEWS

BLOODRAYNE: BETRAYAL

Για αδιευκρίνιστους λόγους, η σειρά Bloodrayne της Terminal Reality είχε αρκετή επιτυχία, όσον αφορά τουλάχιστον το εμπορικό κομμάτι. Σημείο-κλειδί για την επιτυχία αυτή ήταν η επινόηση της σέξι κοκκινομάλλας ηρωίδας Rayne, μιας Dhampir (μισή βαμπίρ, μισή άνθρωπος), η οποία μάλλον δημιουργήθηκε για να συναγωνιστεί τη Lara, έστω διαθέτοντας πιο άγρια ένστικτα. Ο χαρακτήρας της Rayne λοιπόν γέννησε δύο μέτρια action παιχνίδια, μερικές ανεκδιήγητες ταινίες (Uwe Boll rules) και μια σειρά από κόμιξ – τίποτε το ιδιαίτερο. Εκτοτε, υπήρξε σιγή ιχθύος και εδώ που τα λέμε, δεν υφίσταται κάποια σπουδαία βάση οπαδών για να ζητά ανελλιπώς παιχνίδια με πρωταγωνίστρια τη Rayne, οπότε η ζωή μας κυλούσε φυσιολογικά και χωρίς αυτή. Το 2011 όμως, η Wayforward, εταιρία γνωστή για τις καλογυαλισμένες «ρετρό» παραγωγές της (Ducktales Remastered, Double Dragon Neon), είχε τη φαεινή ιδέα να κυκλοφορήσει ένα ακόμα επεισόδιο ονόματι Bloodrayne: Betrayal, ένα 2D action/platform παιχνίδι αποκλειστικά στα PS3/X360 που, κατά πολλούς, ήταν το καλύτερο παιχνίδι της σειράς. Τρία χρόνια μετά, το Betrayal μεταφέρεται στους υπολογιστές μας μέσω του Steam και μένει να διαπιστώσουμε κατά πόσο το παιχνίδι αξίζει μια θέση στη βιβλιοθήκη μας.

Το Bloodrayne: Betrayal δεν ανήκει στα παιχνίδια που θέλουν να απασχολήσουν ιδιαίτερα το κεφάλι του παίκτη με μπερδεμένη πλοκή και ατελείωτους διαλόγους. Υπάρχει ένα υποτυπώδες σενάριο για τα μάτια του κόσμου, που θέλει τη Rayne να κυνηγάει βαμπίρ και άλλα παρεμφερή τέρατα, να τσακίζει που και που κανένα boss, να πετάει μια cool ατάκα και αυτό ήταν όλο. Οι διάλογοι και ιστορία του Betrayal δεν ξεπερνούν τις 10 γραμμές ενός τετραδίου, οπότε δεν χρειάζεται να επεκταθούμε. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι σκοπός του Betrayal είναι να σας τραβήξει τη προσοχή με το gameplay του και κυρίως με τη δυσκολία του.

Bloodrayne Betrayal Shot1Η Rayne σφάζει πάντα με στυλ.

Εκ πρώτης όψεως το Bloodrayne: Betrayal θυμίζει κάποιο τίτλο Castlevania, τόσο με τη γοτθική ατμόσφαιρά του όσο και με τη δισδιάστατη προοπτική του, αλλά στη πράξη απέχει παρασάγγας από αυτό. Το παιχνίδι είναι ένα beat’ em up με έντονα στοιχεία platforming, με το gameplay να διαχωρίζει ανάλογα τη θέση του εκεί που πρέπει. Στο τομέα της μάχης, η Rayne διαθέτει ένα ικανοποιητικό ρεπερτόριο κινήσεων, το οποίο συμπτύσσεται σε ελάχιστα πλήκτρα και επιτρέπει με λίγη προσπάθεια την επίτευξη αρκετά εντυπωσιακών combos. Βασικό σας όπλο είναι τα μαχαίρια της Rayne, για γρήγορα χτυπήματα εκ του συστάδην, ενώ το αργό πιστόλι είναι πολύ ισχυρό και διαθέτει πεπερασμένο αριθμό βολών που ανανεώνονται μόνο εφόσον πέσει το ανάλογο power-up από κάποιον ηττημένο εχθρό. Σε συνδυασμό με το «δάγκωμα» της Rayne, με το οποίο μπορείτε να προκαλέσετε στη συνέχεια έκρηξη στον άτυχο εχθρό που θα το υποστεί (ή να γεμίσετε με health, αν πιείτε λίγο παραπάνω!) και το σωτήριο Dash, η ηρωίδα αποτελεί φονική μηχανή, εφόσον τιθασεύσετε τα τερτίπια του χειρισμού.

Ειδικά στην αρχή, το σύστημα μάχης θα σας φανεί λίγο δυσκίνητο, εξ’ ου και η βαθμολογία F που θα παίρνετε σχεδόν σε κάθε chapter, αλλά με λίγη προπόνηση και προσοχή στα μοτίβα των κινήσεων των δεκάδων εχθρών που καλείστε να αντιμετωπίσετε, θα διαπιστώσετε εν τέλει ότι το σύστημα μάχης λειτουργεί καλά και μπορείτε να εξολοθρεύετε ορδές από τέρατα, χωρίς δυσκολία. Αλλωστε είναι κάτι που οφείλετε να οικειοποιηθείτε, αν θέλετε να έχετε ελπίδες επιβίωσης ενάντια στα σχετικά ζόρικα bosses του παιχνιδιού.

Bloodrayne Betrayal Shot2Ενα από τα bosses του παιχνιδιού.

Στο τομέα του platforming, εκεί έχουμε κάποιες ενστάσεις. Στα πρώτα κεφάλαια, οι platform προκλήσεις είναι αστείες, όμως από τη μέση του παιχνιδιού και έπειτα τα πράγματα σοβαρεύουν και είναι στιγμές που απαιτείται ακρίβεια κινήσεων τύπου Super Meat Boy! Ιδίως τα κεφάλαια 12 και 13 είναι εφιαλτικά και αν μέχρι τότε δεν έχετε συνηθίσει το χειρισμό, το παιχνίδι είναι ικανό να σας φέρει στα όριά σας, μαζί με ένα μεγαλοπρεπέστατο ragequit/uninstall. Ουκ ολίγες φορές το παιχνίδι με έκανε έξω φρενών και ο λόγος δεν ήταν ότι έκανα πάντα εγώ κάτι στραβό (όπως θα έπρεπε να κάνουν τα «ορθά δύσκολα» παιχνίδια), αλλά ενίοτε αποτελούσε κάποια αδυναμία απόκρισης του χειρισμού. Μερικές φορές η Rayne δεν αντιδρούσε όπως θα έπρεπε σε κάποιο πάτημα του άλματος ή του dash, με συνέπεια να πέφτει σε κάποιο κενό (ίσον επιστροφή στο – κάποιες φορές μακρινό – checkpoint), ενώ το χειρότερο είναι ότι όσο η Rayne εκτελεί κάποιο animation (π.χ. χαμηλό χτύπημα) ΔΕΝ μπορείτε να κάνετε κάτι άλλο μέχρι να το ολοκληρώσει. Αυτό σημαίνει ότι αν εκτελέσετε λάθος επιθετική κίνηση σε κάποιο συνδυαστικό combat/platform κομμάτι, τότε το πιο πιθανό είναι ότι θα πάτε άκλαφτοι. Χρειάζεται λοιπόν απόλυτη προσήλωση από μέρους σας και πλήρη γνώση των δυνατοτήτων της Rayne, αλλά και των όποιων προβλημάτων διαθέτει ο χειρισμός. Αν ο σκοπός της Wayforward ήταν να φτιάξει ένα πραγματικά «ρετρό» παιχνίδι, τότε στο platforming πέτυχε διάνα!

Bloodrayne Betrayal Shot3Χαλλλαρά στο checkpoint, πίνοντας μια γευστική κούπα από αιματάκι.

Για ανεξήγητο λόγο όμως, το Betrayal καταφέρνει και σε κρατάει. Αφενός γίνεται τόσο εκνευριστικό σε σημείο να μη θέλεις να το ξαναδείς στα μάτια σου, αφετέρου δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου μέχρι να φτάσεις στο τέλος. Φταίει το γεγονός ότι παρ ‘όλη τη συχνά υπέρμετρη δυσκολία του, δεν γίνεται ποτέ πραγματικά άδικο; Ισως ότι η τίμια απλότητα του το κάνει τόσο εθιστικό; Δύσκολο να απαντήσει κανείς, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι το Bloodrayne: Betrayal είτε θα το μισήσετε θανάσιμα είτε θα το αγαπήσετε. Αυτή η “love it or hate it” κατάσταση είναι αυτή που το κάνει ξεχωριστό και υπόκειται καθαρά σε προσωπικά κριτήρια σε ποια κατηγορία ανήκετε.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα εντυπωσιαστείτε από το τεχνικό τομέα του παιχνιδιού, καθώς τόσο το γοτθικό περιβάλλον με τα σκοτεινά χρώματα και τις άρτιες λεπτομέρειες όσο και οι χαρακτήρες με το υπέροχο animation είναι πραγματικά εξαίσια. Οπτικά, το Betrayal ανήκει άνετα στο top-5 των indie παιχνιδιών που έχουμε δει μέχρι σήμερα, με μόνο σοβαρό ελάττωμα τη μικρή ποικιλία στα μοντέλα των εχθρών. Ηταν τόσο δύσκολο να προσθέσουν μερικούς τύπους εχθρών ακόμα; Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στο εξαιρετικό «επικοπαουερμεταλλικό» soundtrack, γραμμένο από τον συνθέτη Jake Kaufman που έχει συμμετάσχει σε κάμποσα game projects, το οποίο ταιριάζει γάντι με την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού και συνοδεύει άψογα τη δράση.

Bloodrayne Betrayal Shot4She got big gun…

Για να συνοψίσουμε, το Bloodrayne: Betrayal, παρά τα λάθη του, το ευχαριστήθηκα. Δεν είναι το καλύτερο beat’ em up που μπορείτε να βρείτε ούτε το πιο καλοσχεδιασμένο platform, αλλά ο συνδυασμός των δύο αυτών «κόσμων», έστω και αν δεν υλοποιήθηκε με τις καλύτερες προϋποθέσεις, συνθέτουν έναν εθιστικό και απαιτητικό τίτλο, που θα σας κρατήσει σε εγρήγορση και θα δοκιμάσει τις αντοχές σας για τουλάχιστον 5 ώρες. Αν καταφέρετε και δεν σπάσετε το πληκτρολόγιο, όταν χάσετε για εικοστή φορά στο τελευταίο boss…

Pros

  • Εξαιρετικός τεχνικός τομέας
  • Αν και θέλει κάποια συνήθεια, το σύστημα μάχης είναι αρκετά αξιόλογο
  • Love it or hate it!

Cons

  • Τα platform σημεία μπορεί να γίνουν ιδιαίτερα εκνευριστικά
  • Ο χειρισμός δεν αποκρίνεται πάντα όπως θα όφειλε
  • Love it or hate it!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 75%

75%

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

9 Comments

  1. Ωραίο φαίνεται, μου θυμίζει αρκετά (τα παλιά) castlevania! Απ΄οτι κατάλαβα έχει το ίδιο (περίπου) εφιαλτικό platforming. 🙂
    Παρεπιπτόνως, μέτρια τα Βloodrayne; 😮
    Από που προκύπτει αυτό; Τουλάχιστον το πρώτο που είχα παίξει, θυμάμαι πως ήταν αρκετά καλό.

  2. Εγώ θυμάμαι και στα δύο Bloodrayne, έκανα απεγκατάσταση πριν φτάσω καλά καλά στη μέση. :p Δεν τα λες άσχημα παιχνίδια, απλά όχι κάτι ιδιαίτερο.

    Το Betrayal είναι εντελώς άλλη φάση και αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε 50% έκπτωση στα Steam Sales…

  3. Στο τέλος λες “να σπάσετε το πληκτρολόγιο”. Να φανταστώ δε το έπαιξες με χειριστήριο? Πως συγκρίνεται με το Strider όσον αφορά τον χειρισμό (που επίσης έχεις παίξει)?

    Μια στο τόσο μου τη βαράει για platformer και το παιχνίδι με τα animated γραφικά του μου έχει τραβήξει το ενδιαφέρον, οπότε θέλω να ξέρω. :p

  4. Βασικά με gamepad το έπαιξα, απλά το πληκτρολόγιο που έχω είναι φθηνότερο από το F710. :p

    Σε τέτοιου είδους παιχνίδια, πάντα προτείνω gamepad και το Betrayal δεν αποτελεί εξαίρεση. Πάντως δεν παίζει και τόσο άσχημα με πληκτρολόγιο, καθώς δεν χρησιμοποιεί ταυτόχρονα πολλά πλήκτρα όπως άλλα παιχνίδια του είδους.

    Οσον αφορά τη σύγκριση με το Strider, το Betrayal χάνει με διαφορά στο τομέα του χειρισμού, αλλά υπόψη ότι στο Strider η υποστήριξη του πληκτρολογίου είναι ανύπαρκτη (μόνο ένας unofficial guide υπάρχει για μικρό “πείραγμα” των αρχείων).

  5. Ρωτούσα για το Strider γιατί έχω τερματίσει. Αναφέρεσαι πάντως στο f710 και όχι σε κάποιο τύπου XBOX 360 (δηλαδή όχι αναλογικός μοχλός για κίνηση), που μπορεί να παίζει κάποιο ρόλο.

    Θα περιμένω πρώτα μπας και βγει σε κάποιο daily deal αλλά θα αγοραστεί πριν τελειώσει το summer sale.

  6. Το Logitech F710 είναι απόλυτα συμβατό με το Xbox 360 controller και διαθέτει αναλογικούς μοχλούς.
    http://www.logitech.com/el-gr/support/wireless-gamepad-f710?osid=14&bit=64 (”http://www.logitech.com/el-gr/support/wireless-gamepad-f710?osid=14&bit=64″)

    Για μένα, μαζί με το ενσύρματο F510 (δυστυχώς σταμάτησε η παραγωγή του) είναι τα καλύτερα gamepad για PC.

  7. Ο αναλογικός μοχλός του xbox 360 όμως βρίσκεται στη θέση που είναι ο σταυρός στο f710 όπως παρατηρεί και ο Adhan. 😉

    Όσο για το ποιο είναι το καλύτερο θεωρώ ότι έχει να κάνει περισσότερο με το τι παιχνίδι θες να παίξεις.

    Προσωπικά έχω επιλέξει (αν και έχω ένα κλασσικό xbox 360) το Saitek Cyborg (”http://www.cyborggaming.com/prod/cyborgpad.htm”) το οποίο είναι ιδανικό γιατί και προσαρμόζεται στις ανάγκες σου αλλά και έχει αρκετά καλό dpad για να παίξει κανείς fighting games.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL