SPECIALS

EARLY ACCESS: WE HAPPY FEW

Προφανώς άπαντες αφηνιάσαμε όταν είδαμε το πανέμορφο trailer του We Happy Few στην φετινή E3. Η εφιαλτικά δυστοπική πρόσμιξη θεμάτων παρόντων στο αριστουργηματικό μυθιστόρημα «Κουρδιστό Πορτοκάλι» του Άντονι Μπέρτζες και μιας αμιγώς Bioshock-ικής ατμόσφαιρας ανεξέλεγκτης παρακμής -πνευματικής όσο και υλικής- υπόσχονταν έναν από τους δυνατότερους τίτλους της χρονιάς.

WHF2Did you forget your Joy?

Δεν κρύβω το γεγονός πως δεν είμαι ιδιαίτερα θερμός υποστηρικτής του Early Access μοντέλου, ειδικά όταν πρόκειται για παιχνίδια τα οποία στηρίζονται στην αφήγηση μιας ενιαίας και ολοκληρωμένης ιστορίας. Θεωρώ πως το να παρουσιάσεις ένα τέτοιο παιχνίδι, το οποίο, σε μια ιδανική περίπτωση, προσφέρει μια συγκλονιστική πνευματική/εγκεφαλική εμπειρία στον παίκτη, ημιτελές και μονάχα με τα «μηχανικά» συστήματά του παρόντα, αποτελεί το επιχειρηματικό ισοδύναμο του αυτοπυροβολισμού στο πόδι.

Και όμως, αυτό ακριβώς έκανε η Compulsion Games, δημιουργός εταιρεία του παιχνιδιού. Αν σκεφτούμε πως πρόκειται για την δημιουργό εταιρεία του ιδιαίτερα συμπαθητικού Contrast, κατανοούμε πλήρως πως ενδεχομένως οικονομικοί λόγοι και η πίεση εκ μέρους των backers του παιχνιδιού στο Kickstarter, τους οδήγησαν σε αυτή την σχετικά αψυχολόγητη κυκλοφορία.

WHF1Τα επικίνδυνα βράδια του Wellington Wells

Early Access του We Happy Few λοιπόν, τεράστιος Μποράτσιος ενθουσιασμός καθώς το παιχνίδι μου επιτρέπει να παίξω το έξοχο demo που είδαμε στην E3. Είμαι ο Arthur Hastings, ένας κακομοιράκος δημόσιος υπάλληλος στο Υπουργείο Προπαγάνδας & Λογοκρισίας του Wellington Wells. Έχουμε 1964 και η Σοβιετική Ένωση έχει μόλις χάσει τον πόλεμο που κήρυξε στην Αγγλία. Οι αντιδραστικοί «Κατσούφηδες» ψιθυρίζουν πως κερδίσαμε τον πόλεμο χρησιμοποιώντας ένα όπλο τόσο βρώμικο και φρικτό, που ολόκληρος ο πληθυσμός έπρεπε να τεθεί υπό την υποχρεωτική επήρεια ναρκωτικών προκειμένου να ανταπεξέλθει των τύψεων. Αυτά είναι ασυναρτησίες. Δουλειά μου είναι να διαβάζω τις εφημερίδες και τα περιοδικά και να λογοκρίνω ανάλογα τα άρθρα που προσπαθούν να διαβάλλουν την εικόνα του παραδείσου μας. Τα χάπια Joy μου δεν είναι ναρκωτικό. Είναι τονωτικές βιταμίνες που με βοηθούν να συγκεντρώνομαι καλύτερα στην δουλειά μου. Εργάζομαι εξάλλου πολλές ώρες και κουράζομαι. Το Joy είναι το καλύτερο πράγμα. Φυσικά και θα έρθω στο πάρτι αποχαιρετισμού της Παμ. Να τελειώσω μόνο μισό λεπτό αυτό το έγγραφο. Κάτι για δυο αδέρφια είναι και ένα διαγωνισμό. Γαμώτο, ο πονοκέφαλος δεν περνάει. Δυο καφέδες έχω πιεί και εκεί. Ίσως με λίγο Joy ακόμη…

WHF3Η κυρία Stokes μάλλον δεν απολάμβανε ιδιαίτερα την ζωή στο καταφύγιο…

Ένα μάλλον ασυνήθιστο piñata party και μια φρενιασμένη καταδίωξη αργότερα, ο Andrew Hastings είναι ένας κουρελής, παρίας, Κατσούφης (Downer, ο όρος των κατοίκων του Wellington Wells για όσους αρνούνται να πάρουν το χάπι Joy και βλέπουν τον κόσμο γύρω τους αντικειμενικά) που ζει κρυμμένος σε ένα υπόγειο πολεμικό καταφύγιο. Μόνη του συντροφιά στο καταφύγιο στο οποίο ξυπνά, είναι η κρεμασμένη πρώην κάτοικος αυτού. Πρώτη του δουλειά να ξεφορτωθεί το πτώμα. Και μετά…μετά πρέπει πάσει θυσία να φύγει από το Νησί.

Και μα την αλήθεια, όταν η Compulsion παραδώσει και το παιχνίδι που αφηγείται τούτη την ιστορία (την οποία θα βιώσουμε από την οπτική τριών διαφορετικών χαρακτήρων μάλιστα) ενδέχεται να είναι από τα καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς μέσα στην οποία θα κυκλοφορήσει. Επί του παρόντος είναι ένα χαοτικό procedural παιχνίδι ανοικτού κόσμου σε κλίμακα τσέπης. Ο χαρακτήρας μας πεινά, διψά, κουράζεται, αρρωσταίνει και αν έχουμε λίγη τσίπα επάνω μας, έχει permadeath. Πρέπει λοιπόν διαρκώς να φροντίζουμε να έχουμε τροφή, νερό, να είμαστε υγιείς και να κοιμόμαστε αρκετά. Προσωπικά, ελάχιστη υπομονή έχω για αυτούς τους μηχανισμούς και θα πρέπει να έχω να κάνω με ένα πραγματικά εξαιρετικό τίτλο σε επίπεδο αφήγησης, προκειμένου να δεχθώ και να «ακολουθήσω» τους μηχανισμούς αυτούς.

WHF4Δείγμα της γενικής καρτέλας του χαρακτήρα μας

Στην παρούσα του μορφή, το We Happy Few μας αφήνει να αλωνίσουμε σε ένα σεβαστό μέρος του κόσμου του, να αναλάβουμε διάφορα side quests για λογαριασμό των υπόλοιπων περίεργων Κατσούφηδων που μοιράζονται μαζί μας το Νησί και να κραφτάρουμε όσο περισσότερα περίπλοκα μπλιτζιμπλόγκια επιθυμούμε. Δεν παρέχει την παραμικρή καθοδήγηση ή αίσθηση σκοπού ή νοήματος. Ναι, τα γραφικά είναι όμορφα και η καλλιτεχνική διεύθυνση δείχνει να γνωρίζει επακριβώς τι θέλει να κάνει. Και το πετυχαίνει. Ακόμα και οι οθόνες του inventory και του crafting είναι όμορφες. Και τα κείμενα προσεγμένα. Τα voice-overs είναι ατμοσφαιρικά. Αλλά ολόκληρη η αίσθηση της Early Access είναι ουσιαστικά ένα γαργαλιστικό βασανιστήριο για το ολοκληρωμένο προϊόν.

WHF6Δείγμα από το inventory του παιχνιδιού

Δεν έχω κανένα ενδιαφέρον να μαζεύω ροδοπέταλα της Γαλάαδ (μια μέρα, θα μεταφράσω *σοβαρά* τα Dark Tower στα Ελληνικά και αυτό είναι δέσμευση) προκειμένου να κραφτάρω τον δισχιλιοστό ανούσιο επίδεσμο. Η υπόσχεση του We Happy Few είναι πολύ βαρύτερη, πολύ πιο δεσμευτική. Και αυτό το παιχνίδι που πρωτοερωτεύτηκα στο trailer, είναι εκείνο που θέλω να παίξω. Ναι, πλέον γνωρίζω πως το γράψιμο και τα voice-overs είναι όμορφα και σωστά, αλλά αυτό το περίμενα. Θετική εντύπωση μου προξένησε το πρωτόγονο σύστημα μάχης (το παιχνίδι προφανώς δεν έχει φτιαχτεί με τις επικές συγκρούσεις του Bioshock κατά νου) καθώς και η προσοχή και η ποικιλία του crafting. Αλλά όλα αυτά τα υποσυστήματα, δεν είναι τίποτε δίχως την ραχοκοκαλιά που είναι η ίδια η αφήγηση και η παρουσίαση αυτής.

WHF7Όποιος φέρει μέλι, περνάει.

Ο σκελετός είναι εδώ και είναι σωστός. Μένει να ντυθεί με μύες, δέρμα, σημάδια. Να ψηθεί στις φλόγες της αλήθειας. Τότε και μόνο τότε, το We Happy Few θα αναδυθεί σαν ο μεγάλος, πραγματικά εφιαλτικός τίτλος που αξίζει να είναι.

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

4 Comments

  1. Τελικά είσαι ο Arthur Hastings ή ο Andrew Hastings; Υποθέτω είσαι ο δεύτερος, αλλά αν είσαι ο πρώτος … τους χαιρετισμούς και τα σέβη μου στον Hercule Poirot. Τι άραγε να κάνει αυτή η ψυχή σε τούτη την πραγματικότητα, και πώς αισθάνεται που ο καλύτερος φίλος του δουλεύει στο Υπουργείο Προπαγάνδας & Λογοκρισίας;

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL