REVIEWS

STRIDER

Το Strider ήταν ένα από εκείνα τα παιχνίδια της Capcom που ποτέ δεν έκαναν αυτό που λέμε πάταγο, αλλά ξεχώρισαν με το τρόπο τους. Εμφανίστηκε πρώτη φόρα στα arcades, πίσω στο μακρινό 1989, κάνοντας εντύπωση με τα μεγάλα sprites του και τη δεκαρικοφάγα ανυπέρβλητη δυσκολία του (σύνηθες φαινόμενο της εποχής), ενώ οι εκδόσεις για PC και home computers που ακολούθησαν κυμαίνονταν από σάπιες μέχρι ανεκτές (ακόμα πιο σύνηθες). Ακολούθησε περίπου δέκα χρόνια μετά ένα αξιόλογο sequel που κυκλοφόρησε μόνο στα «ηλεκτρονικά» και στο πρώτο Playstation, αλλά τα χρόνια της δόξας είχαν πια περάσει. Fast forward η κασέτα 14 χρόνια μπροστά (μπρρρ), όπου παρακολουθούμε τη Double Helix, μια ομάδα ανάπτυξης με όχι ιδιαίτερα μεγάλες περγαμηνές, να αναλαμβάνει την αναβίωση του σχεδόν ξεχασμένου αυτού franchise για λογαριασμό της Capcom, σε μια προσπάθεια να βρει μια θέση στο σημερινό αδυσώπητο gaming χάρτη. Προς έκπληξη όλων, η προσπάθειά της έχει αντίκρυσμα και μάλιστα αρκετά ισχυρό!

Το ανανεωμένο Strider ελάχιστα κοινά στοιχεία μοιράζεται με το πρόγονό του. Ο μουράτος ninja ήρωας Hiryu παραμένει ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, κραδαίνοντας το σπαθί του Cypher που είναι ικανό να κόψει στα δύο ένα τανκ σα βούτυρο, ενώ διατηρείται και το Ευρασιατικό παγωμένο περιβάλλον, καθώς η όλη υπόθεση διαδραματίζεται στη Kazakh City, που εικαστικά τουλάχιστον, θυμίζει πόλη της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Μιλώντας για υπόθεση, μη περιμένετε πολλά πράγματα: είστε ο δολοφόνος Strider Hiryu και πρέπει να σκοτώσετε τον Grandmaster Meio – δε κάνω πλάκα, έτσι ξεκινάει το παιχνίδι, χωρίς να αναλωθεί σε περισσότερες αναλύσεις. Τα υπόλοιπα θα τα μάθετε στη πορεία, αν καταφέρετε φυσικά να ξετυλίξετε το μπερδεμένο νήμα της πλοκής. Προσωπικά δεν αντιλήφθηκα αν υπήρχε κάποιο βαθύτερο νόημα πέρα από ότι απλά έπρεπε να σκοτώσω μερικούς κακούς τύπους, καθώς μετά από λίγη ώρα παιχνιδιού έπαψα να δίνω ιδιαίτερη σημασία. Ο λόγος είναι ότι η Double Helix κατόρθωσε ένα μικρό θαύμα στο κομμάτι που συνηθίζουμε να ονομάζουμε gameplay και η προσοχή μου έπεσε αναπόφευκτα εκεί.

Strider Shot1“For the Glory of Kazakh City”

Το Strider ανήκει στη κατηγορία των “Metroidvania” παιχνιδιών, όπου ναι μεν κάθε τόσο έχουμε κάποιους στόχους να επιτελέσουμε, από την άλλη όμως τίποτα δε μας εμποδίζει να ψαχουλέψουμε εξονυχιστικά το περιβάλλον για να ανακαλύψουμε πράγματα που θα κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη. Το παιχνίδι είναι γεμάτο από αυτά. Αρχικά ο ήρωας είναι εξοπλισμένος μονάχα με τη κόμμωσή του, το σπαθί του και τις ακροβατικές ικανότητες του, ενώ μπορεί να γαντζώνεται σχεδόν σε κάθε επιφάνεια που συναντά μπροστά του. Η συνέχεια όμως περιέχει μια πληθώρα από unlockables, που βελτιώνουν τις ικανότητες του (π.χ. διπλό άλμα ή slide), ενώ ο ενιαίος χάρτης που διαδραματίζεται η δράση περιέχει πολλά μυστικά που ξεκλειδώνονται μόνο όταν διαθέτετε την ανάλογη ικανότητα. Ναι, πολύ σωστά καταλάβατε, το παιχνίδι ενδείκνυται για backtracking, καθώς αν είστε από τους τύπους που θέλουν να τα βρίσκουν όλα, θα χρειαστεί να επιστρέφετε σε πρότερες περιοχές για να αποκτήσετε το πολυπόθητο upgrade (και achievement βέβαια). Αν όμως δεν σας ενδιαφέρει κάτι τέτοιο, δε χρειάζεται να ανησυχείτε, καθώς είναι απολύτως εφικτό να τερματίσετε το τίτλο, χωρίς να χρειαστεί να τρέξετε χιλιόμετρα πίσω για να πάρετε εκείνο το health upgrade που σας χαμογελούσε πίσω από το κόκκινο τοίχο.

Strider Shot2Τα πνεύματα, εκτός των άλλων, σας βοηθούν να επισκεφθείτε και άλλες περιοχές.

Αλλωστε όσο προοδεύετε στο παιχνίδι, τα πράγματα γίνονται ολοένα και πιο ενδιαφέροντα από το να αναλωθείτε μόνο σε πήγαινε-έλα. Το σπαθί Cypher επιδέχεται αναβαθμίσεων και μπορεί με το πάτημα ενός κουμπιού να μετατραπεί σε μία από τις τέσσερις «ποικιλίες» (explosive, cold, reflect και magnetic), το οποίο δρα ανάλογα με το ποιον ή τι χτυπάτε. Γρήγορα γίνεται αντιληπτό ότι από ένα σημείο και έπειτα θα χρειαστεί να εναλλάσσετε συχνά μεταξύ των διαθέσιμων σπαθιών για να αντεπεξέλθετε στους αυξανόμενης δυσκολίας εχθρούς, ενώ οι ξεχωριστές δυνατότητες του κάθε σπαθιού μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για την επίλυση ορισμένων απλών γρίφων. Εκτός του Cypher, ο ήρωας Hiryu αργότερα αποκτά κάποια throwing knives και τη δυνατότητα επίκλησης κάποιων βοηθητικών πνευμάτων που προκαλούν αρκετό πόνο τόσο στους κοινούς εχθρούς όσο και στα bosses. Και στις δύο περιπτώσεις απαιτείται μια ποσότητα από energy η οποία ανανεώνεται με το χρόνο, σε αντίθεση με το health που γεμίζει μόνο χτυπώντας τα ανάλογα health packs.

Οσον αφορά τώρα τις μάχες, το Strider χαρακτηρίζεται ως καταιγιστικό: σχεδόν δεν κάνετε βήμα χωρίς να κατακεραυνώσετε κάποιο φουκαρά, ενώ αξιοσημείωτο είναι το τακτικό respawn που υφίστανται οι εχθροί σας: δε προλαβαίνετε να αλλάξετε οθόνη και να’ σου πάλι μερικοί περίεργοι τύποι να σας πυροβολούν. Αρχικά κάτι τέτοιο μπορεί να σας ξενίσει, ιδίως από τη στιγμή που οι ικανότητες του Hiryu δε φθάνουν ούτε αυτές ενός μαθητευόμενου ninja, αργότερα όμως μάλλον θα αναζητάτε θύματα για να τεστάρετε πόσο ωραία εκρηγνύονται με το Explosive Cypher. Αν θέλετε όμως μεγαλύτερη πρόκληση, αρκεί να δοκιμάσετε να πολεμήσετε με κάποιο από τα διψήφια σε αριθμό bosses, τα οποία επ’ουδενί δε στερούνται ποικιλίας: από το γνώριμο από το original παιχνίδι μηχανικό δράκο Ouroboros και τις γλωσσούδες kung-fu masters Three Winds μέχρι πελώρια τανκς που εκτοξεύουν κάθε λογής βλήματα και πανίσχυρους μάγους με φονικά spells. Πάντως οι μάχες με τα bosses δε θα σας δυσκολέψουν ιδιαίτερα, με την εξαίρεση ίσως μίας-δυο όπου θα πρέπει να ακονίσετε λιγάκι παραπάνω το επίπεδο των αντανακλαστικών σας.

Strider Shot3Μερικές φορές οι “platform” προκλήσεις απαιτούν λίγη ακρίβεια.

Τίποτε όμως το τρομερό ή κάτι που θα σας αναγκάσει να τα παρατήσετε και γενικότερα αυτό που παρατηρεί κανείς είναι ότι η Double Helix έχει πετύχει μια πολύ καλή ισορροπία μεταξύ γρήγορης δράσης, εξερεύνησης και platforming, καθιστώντας την ενασχόληση με το παιχνίδι μια πραγματικά διασκεδαστική εμπειρία. Στις επτά με οκτώ ώρες περίπου που θα σας πάρει ένα τυπικό playthrough για να φτάσετε μέχρι το τέλος είναι πολύ δύσκολο να βαρεθείτε, ιδίως αν είστε fan του είδους, ενώ μη σας κάνει εντύπωση αν ξαφνικά αποφασίσετε ότι θέλετε να πιάσετε το 100% του παιχνιδιού. Αρκεί να θυμηθείτε να πείτε όχι στη διαγραφή του save όταν το παιχνίδι σας ρωτήσει μετά το τερματισμό του… Επίσης, για όσους αρέσκονται στο να βλέπουν το όνομά τους ψηλά στα Leaderboards, υπάρχει το “Beacon Mode”, όπου πρέπει να φθάσετε στο τελευταίο checkpoint όσο πιο γρήγορα μπορείτε (σφάζοντας παράλληλα κόσμο) και το “Survival Mode” που είναι προφανές.

Περνώντας στο τεχνικό κομμάτι του Strider, αξίζει να αναφερθεί ότι η έκδοση για PC δεν προέρχεται από τις εκδόσεις των PS3/Xbox 360 που έχουμε υποστεί κατά κόρον τα τελευταία χρόνια, αλλά από αυτές των next-gen consoles. Συνέπεια αυτού είναι το παιχνίδι να απολαμβάνει, χωρίς μεγάλα ζόρια, ακατέβατα 60 καρέ ανά δευτερόλεπτο και όλα τα εφετζίδικα καλούδια που προσφέρει το DirectX 11 πρωτόκολλο, αλλά… αποκλειστικά αυτά. Τι εννοώ; Οτι το Strider απαιτεί μια κάρτα γραφικών που να υποστηρίζει DirectX 11 καθώς και 64bit λειτουργικό σύστημα!

Strider Shot4Με ένα καλά ζυγισμένο χτύπημα, το laser επιστρέφει στο κάτοχό του. Τι ninja θα ήμασταν αλλιώς;

Σημεία των καιρών; Κάλλιο αργά παρά ποτέ; «Μα καλά, σε downloadable τίτλο βρήκατε να βάλετε τέτοιου είδους απαιτήσεις»; Σε όποια κατηγορία και αν ανήκετε, εμείς οφείλουμε να σας προειδοποιήσουμε. Πάντως το αποτέλεσμα που θα αντικρύσετε στην οθόνη σας είναι πολύ καλό για τα δεδομένα του είδους, τόσο σε επίπεδο περιβάλλοντος (αν και θα ήθελα ελάχιστα λίγη παραπάνω ποικιλία) όσο και σε αυτά των χαρακτήρων, που διακρίνονται για το ομαλή κίνησή τους. Σχετικά με το ηχητικό τομέα, το παιχνίδι διαθέτει ορισμένα καλά κομμάτια που συνοδεύουν επάξια τη δράση, δε θα μπορούσα να πω όμως το ίδιο για τα voice-over των διαλόγων, τα οποία είναι μέτριας ποιότητας, με τους ηθοποιούς να δείχνουν μάλλον υπερβολικό ζήλο γι’ αυτό που κάνουν.

Συνυπολογίζοντας όλα αυτά, το Strider κρίνεται ως ένας άκρως ικανοποιητικός και τίμιος τίτλος, που αξίζει το αντίτιμο που ζητάει. Ιδίως αν είστε λάτρεις των Metroidvania παιχνιδιών, το Strider συγκαταλέγεται άνετα σε έναν από τους αρτιότερους εκπροσώπους των τελευταίων ετών, χάνοντας στα σημεία μόνο από κορυφές τύπου Guacamelee. Χρειάζεται να πω κάτι άλλο;

 

Το κωδικό για τη παρουσίαση μας προσέφερε η CD Media.

debe

Pros

  • Γρήγορη δράση 
  • Πολύ υλικό για εξερεύνηση
  • Σοφά τοποθετημένα platform στοιχεία
  • Ολα τα παραπάνω στις σωστές δόσεις

Cons

     

Cons

  • Μέτρια voice-over
  • Παράλογη απαίτηση ύπαρξης λειτουργικού 64bit

 

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 87%

87%

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

11 Comments

  1. Να σημειώσω εδώ πως υπήρχε Strider 2 που κυκλοφόρησε σε Sega Master System και Sega Mega Drive, αν και η εταιρία ανάπτυξης ήταν η US Gold και όχι η Capcom. Δε ξέρω τι ακριβώς έπαιζε με τα δικαιώματα της σειράς, πάντως η Capcom σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε δικό της Strider 2 σα να μην υπήρχε ποτέ το παιχνίδι της US Gold.

    Ξέρω, δεν ενδιαφέρει δα και κανένα, αλλά σα ταγμένος MegaDriveόφιλος, δε μπορούσα να αφήσω την ατάκα “κυκλοφόρησε μόνο στα “ηλεκτρονικά” και Playstation 1″ να περάσει έτσι…

  2. Good point. Όντως λίγο μπερδεμένη η κατάσταση με αυτό. Το Strider 2 της US Gold κυκλοφόρησε μόνο σε home computers το ’90 και λίγο μετά μεταφέρθηκε σε Master System/Mega Drive. Λίγο-πολύ πάταγε στο πρώτο παιχνίδι και τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει να το είχα στον Amstrad. Το “επίσημο” πάντως sequel της Capcom είναι αυτό που βγήκε δέκα χρόνια μετά.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL