SPECIALS

Game reviewers: Αυτοί οι άγνωστοι

Mα τι είστε εσείς τελικά ρε παιδιά; Δε πρόλαβα να γράψω ”Θα τα πούμε και για το δικό μας το σινάφι, που αναμφίβολα έχει τις δικές του, μεγάλες, ευθύνες, σε ένα άλλο άρθρο, στο εγγύς μέλλον…” σε αυτό το άρθρο προ ημερών και έλαβα τα περισσότερα p.ms και mails που σχετίζονται με ένα μεμονωμένο θέμα από την ημέρα που ενσωματώθηκα στο Ragequit, πριν ακόμη γράψω φυσικά το παρακάτω κείμενο, παρακινώντας με να το πράξω σύντομα.

Καταλαβαίνω ότι το να γράφουν κάποιοι άνθρωποι συνεχώς για τους άλλους, για τα παιχνίδια και τα προϊόντα που κυκλοφορούν και να εκφέρουν κρίση, μοιραία επιφέρει την ανάγκη να κάνουν κάποια στιγμή μία αναφορά και στη δική τους “κάστα”, ασφαλώς εκφράζοντας την προσωπική τους και μόνο –όπως πάντα άλλωστε- γνώμη, δίχως να κάνουν (και εκεί) “εκπτώσεις”, αλλά και χωρίς να σημαίνει ότι απαραιτήτως εκφράζουν και το σύνολο της συντακτικής ομάδας όπου ανήκουν. Μία πρώτη και παραγωγική συζήτηση επί του θέματος έγινε και σε αυτό εδώ το thread που άνοιξε ο Αλέξανδρος “Admiral” Γκέκας, όπου έχει καταγραφεί η γνώμη αρκετών από εσάς.

Η δική μου άποψη, η θεώρηση περί της προσφοράς ενός game reviewer και τα συμπεράσματα που έχω βγάλει αναφορικά με όλους εμάς που ασχολούμαστε με τον εν λόγω αντικείμενο πιθανότατα θα βρουν αντίθετες γνώμες ή θα αμφισβητηθούν. Αυτό μόνο κακό δεν είναι βέβαια. Σκοπός κάθε άρθρου άλλωστε είναι να προκαλέσει τη συζήτηση μεταξύ όλων εμάς που αποτελούμε την κοινότητα του παρόντος site και την γόνιμη ανταλλαγή απόψεων. Εννοείται επίσης ότι δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση προσπάθεια να παριστάνω τον ειδήμονα ενός χώρου στον οποίο βρίσκομαι μόλις 3.5 χρόνια. Είναι απλά η αποτύπωση ορισμένων σκέψεων και συμπερασμάτων που εχουν προκύψει μέσα σε αυτό το διάστημα. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο…

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΜΙΛΩΝΤΑΣ…

Θα ξεκινήσω με ένα βασικό σημείο, που έχει γίνει αντικείμενο κουβέντας τόσο σε διαδικτυακό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο, μεταξύ εμού και φίλων-γνωστών μου (και όχι μόνο) και δεν αφορά μόνο στον game reviewer, αλλά γενικότερα στον συντάκτη ενός site τεχνολογικού ενδιαφέροντος ή ανάλογου περιοδικού. Αποτελεί καθένας από εμάς που αρθρογραφούμε στο Ragequit ή σε οποιοδήποτε άλλο, ψηφιακό ή έντυπο, μέσο, δημοσιογράφο;  Νομίζω ότι η απάντηση, υπό μία γενική θεώρηση, δεν είναι καθόλου εύκολο να δοθεί και μάλλον η πιο αρμόζουσα θα περικλειόταν στη φράση «όχι απαραιτήτως», με έμφαση κυρίως στην πρώτη εκ των δύο λέξεων.

Trust GRArticleΕμπιστοσύνη, μία άκρως απαραίτητη έννοια. Ακόμη κι απέναντι σε εκείνον που έχει γράψει το game review που διαβάζεις

Εξαιρώντας το όλο ζήτημα περί της ενδεχόμενης ή μη προϋπάρχουσας σπουδής πάνω στη δημοσιογραφία (που κι αυτό είναι ένα άλλο, τεράστιο, ζήτημα, αλλά δε μπορεί να μας απασχολήσει στο παρόν κείμενο), το αντικείμενο αυτό καθ’ αυτό της δραστηριότητάς μας δεν είναι δημοσιογραφικό. Το ότι βρέθηκα ή βρίσκομαι εγώ σε θέση να μου αποστέλλουν κάποια αντίτυπα παιχνιδιών, να ασχολούμαι μαζί τους και να εκφέρω στη συνέχεια άποψη περί της ποιότητας του περιεχομένου τους ή μη, το ότι αναρτώ κάποια νέα του χώρου, που είτε μου αποστέλλονται κατευθείαν από τις ίδιες τις εταιρείες είτε τα πληροφορούμαι κι εγώ από άλλα sites και αναδημοσιεύω το περιεχόμενό τους και το ότι εκφράζω τις απόψεις μου πάνω σε κάποια θέματα, που –θεωρώ ότι- γνωρίζω σε έναν αρκετά ικανοποιητικό βαθμό, ώστε να μπορεί να προκύψει ένα άρθρο γύρω από αυτά, δε με κάνουν σε καμία περίπτωση δημοσιογράφο. Από την άλλη βέβαια, η –όποια, μικρή ή μεγάλη- έρευνα, η αναζήτηση στοιχείων, η πληροφόρηση που παρέχεται μέσα από κείμενα που δεν έχουν να κάνουν με ταυτόχρονη έκφραση προσωπικής άποψης, αποτελούν στοιχεία δημοσιογραφίας, τουλάχιστον όπως την αντιλαμβανόμαστε ή έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε ότι αυτή επιτελείται.

Σε κάθε περίπτωση, αυστηρά προσωπική θέση μου είναι ότι ο αναγνώστης δε πρέπει να θεωρεί ότι απέναντί του, είτε στην οθόνη του υπολογιστή του, είτε σε χαρτί, έχει το κείμενο ενός δημοσιογράφου, καθώς στις συντριπτικά περισσότερες περιπτώσεις, ο τίτλος δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Έχει το κείμενο ενός ανθρώπου που ασχολείται με την αρθρογραφία επί ενός συγκεκριμένου θεματικού αντικειμένου, διότι θέλησε, επέλεξε, αλλά –πολύ σημαντικό- του δόθηκε και η ευκαιρία να το κάνει. Δε σημαίνει απαραιτήτως ούτε ότι οτιδήποτε γράφει είναι de facto σωστό, ούτε ότι αποκομίζει κέρδη από αυτή την ενασχόληση, ούτε βεβαίως ότι κάνει κάτι που δε μπορούν πολλοί, πάρα πολλοί ακόμη, εξ’ ου και αρκετοί το κάνουν άλλωστε.

Ύστερα, σκεφτείτε και το άλλο: Αν αύριο μεθαύριο με δείτε να γράφω σε ένα αθλητικού περιεχομένου site, αυτό θα μου προσδίδει αυτομάτως τον τίτλο του αθλητικογράφου; Και καλά αν κάποιος με προσέλαβε και με πληρώνει για να το πράττω. Εκεί και μόνο το ότι αμείβομαι για μία τέτοια δραστηριότητα τρόπον τινά κατοχυρώνει τον τίτλο αυτόν για μένα, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Αν όμως στη συνέχεια κάνω έναν δικό μου χώρο, ένα αντίστοιχο Ragequit περί αθλητισμού, τι θα ισχύει; Θα διατηρώ τον τίτλο ή όχι; Κι αν τον διατηρώ, από τι θα κρίνεται αυτό, από το αν θα έχω έσοδα από τον ιστότοπό μου ή μη; Επειδή δε θέλω να επεκταθώ περισσότερο, για να μη σας κουράσω, καταλαβαίνετε νομίζω ότι ο διαχωρισμός των –όποιων- γραμμών, είναι μάλλον πολύ δύσκολη υπόθεση. Και για να κάνω ακόμη πιο ενδιαφέρον και σύνθετο το παραπάνω ερώτημα, ετυμολογικά “δημοσιογράφος” τι σημαίνει; Αυτός που γράφει δημοσίως, που η γραφή του έχει δημόσιο χαρακτήρα. Στη σήμερον ημέρα, κάθε site όπου γράφει, ή μπορεί να γράψει, ο καθένας μας ένα κείμενο, έχει δημόσιο χαρακτήρα. Είμαστε λοιπόν όλοι δημοσιογράφοι; Όχι βέβαια…

ΕΚΑΣΤΟΣ ΣΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΟΥ

Περισσότερο νόημα από τους τίτλους όμως, έχει η ουσία κάθε πράγματος. Πόσο σημαντικό είναι το έργο ενός συντάκτη και δη game reviewer και πόσο καλά επιτελείται; Καταρχήν νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε όλοι πως οτιδήποτε αναφέρεται σε ένα review είναι ξεκάθαρα υποκειμενικό, αφού αντλείται από τις προσωπικές πεποιθήσεις, προτιμήσεις αλλά και από τα γούστα του εκάστοτε reviewer. Το ζήτημα είναι πώς διαχειρίζεται το άτομο τα παραπάνω αυτά στοιχεία που εκτός από σημεία που απαρτίζουν την προσωπικότητά του, αποτελούν σαφή αίτια διαφοροποίησής του έναντι άλλων προσώπων. Με πιο απλά λόγια, αν εγώ, που δε μου αρέσουν τα RPG και τα strategy games, αναλάβω τη συγγραφή ενός κειμένου περί ενός παιχνιδιού που ανήκει σε μία εκ των παραπάνω κατηγοριών, θα επιτελέσω σωστά αυτό που μου έχει ανατεθεί; Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου όχι μόνο καλά δε θα το κάνω, αλλά θα εκτεθώ κιόλας ανεπανόρθωτα, καθώς τόσο η έλλειψη εμπειρίας, όσο και η αδιαφορία –πιθανώς ακόμη και αντιπάθεια- απέναντι στα παραπάνω είδη games, αλλά και η ατυχέστατη εκφορά κρίσης επί ενός εκπροσώπου αυτών, θα καταστήσουν το κείμενό μου τουλάχιστον γελοίο και ουσιαστικά ανυπόστατο.

Kane Lynch GRArticleΞεχνάει κανείς ότι η βαθμολόγηση της πρώτης περιπέτειας των δύο αυτών κυρίων κόστισε τη θέση σε έναν άνθρωπο που διέθετε θάρρος γνώμης;

Προσοχή εδώ όμως: Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να φτάνουμε και στο αντίθετο άκρο και σαν αναγνωστικό κοινό να περιμένουμε και να απαιτούμε από τον κάθε game reviewer να ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με μία κατηγορία παιχνιδιών. ΟΚ, είπαμε, εξειδίκευση, αλλά μη το παρακάνουμε, για games μιλάμε στην τελική κι όχι για καμιά επιστήμη. Πάνω σε αυτό λοιπόν, κατά καιρούς όλοι μας έχουμε δει άτομα να γράφουν κείμενα για παιχνίδια που ανήκουν σε genres με τα οποία ξεκάθαρα δεν έχουν καμία σχέση. Το τι αρλούμπα έχει ειπωθεί, δεν περιγράφεται. Να σου λέει ο άλλος ότι το Χ adventure δεν είναι καλό επειδή παραείναι δύσκολο (=έχει ασχοληθεί με 1-2 ακόμη σε όλη του τη ζωή κι αυτό ήταν), ότι το Ψ RPG τον χάλασε επειδή είχε πολύπλοκα quests (=θα ήθελε να μπορεί να το ξεπετάξει σε 5-6 ώρες. Αμ δε…) ή ότι το Φ racing παραείναι arcade τελικά, τη στιγμή που κάτι τέτοιο αναγράφεται ξεκάθαρα πάνω στη συσκευασία του ίδιου του τίτλου! Κι όμως, ενδεχομένως αρκετά από αυτά τα reviews θα διαμορφώσουν άποψη, θα παίξουν ρόλο στην εκφορά μίας συνολικής, μεσοσταθμικής, βαθμολογίας στο Metacritic, θα δημιουργήσουν κακή εντύπωση περί του περιεχομένου του παιχνιδιού. Θα μου πείτε «η λύση είναι απλή, διαβάζουμε μόνο εκείνους που εμπιστευόμαστε». Σύμφωνοι, μόνο που αυτό αφ’ ενός απαιτεί κάποιο διάστημα αρχικά, μέχρι να κατανοήσεις ποιοι είναι αυτοί, αφ’ ετέρου είναι κάτι που δε το κάνουν όλοι.

Κι αν το κάνουν όλοι όμως, μπορούν να είναι σίγουροι για την ακεραιότητα του reviewer; Όχι, εδώ δεν αναφέρομαι στην ορθότητα ή μη της κρίσης του, αναφέρομαι στο αν αυτή είναι ανεπηρέαστη. Ξέρετε σε τι αναφέρομαι, στην περιβόητη συζήτηση και σχετική φημολογία ότι «οι reviewers τα αρπάζουν». Αν η φράση αναφέρεται όπως ακριβώς την έγραψα, είναι τόσο γενικόλογη, αφοριστική και απόλυτη, που είναι σαφώς λανθασμένη. Αν μπει ο παράγοντας “κάποιοι” στην εξίσωση, τότε μπορούμε να μιλήσουμε και να το αναλύσουμε, όσο κι αν κάποιοι αρνούνται να παραδεχτούν ότι σε κάποια κλίμακα συμβαίνει κι αυτό (δε ξέρω μάλιστα αν είναι εκείνοι οι ίδιοι που σπεύδουν, με την παραμικρή αφορμή και ευκαιρία, να βροντοφωνάξουν, ότι «όχι, τα video games δεν παράγουν βία στις μέρες μας, όλα τα άλλα μέσα το κάνουν, δε φταίνε σε τίποτα τα παιχνίδια» και κάτι άλλα τέτοια τρελά. Αλλά αυτό το θέμα θα μας απασχολήσει σε μελλοντικό κείμενο…).

Μη κάνουμε τους Κινέζους και μη στρουνθοκαμηλίζουμε, δυστυχώς υπάρχουν και game reviewers που έναντι κάποιων ανταλλαγμάτων, διαφόρων μορφών, προσαρμόζουν το κείμενο, αλλά και τη βαθμολογία που δίνουν τελικά σε έναν τίτλο, σύμφωνα με τις επιθυμίες εταιρειών. Ευτυχώς στην Ελλάδα, που είναι μία μικρή αγορά, το φαινόμενο, αν όχι ανύπαρκτο, σπανίως κάνει την εμφάνισή του, δίχως να σημαίνει φυσικά ότι δε μπορεί να υπάρξει κι ο Έλληνας αρθρογράφος που με τον έναν η με τον άλλο τρόπο θα λάβει τα δωράκια του, τα ανταλλάγματά του, για να γράψει διθυράμβους για ένα παιχνίδι ή, αν αυτό παραείναι υπερβολή λόγω του μετριότατου περιεχομένου του, να κάνει τα στραβά μάτια για πολλά εκ των ελαττωμάτων που εκείνο κουβαλάει.  Ευτυχώς αργά ή γρήγορα αυτό θα φανεί, καθώς αν βάλεις μια φορά το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι, κάποια στιγμή θα θελήσεις να το ξανακάνεις,  οπότε και θα φανερωθείς. Η δε εμμονή σου να υπερασπίζεσαι με απύθμενο πάθος και πέρα από κάθε ίχνος λογικής, τις ανακρίβειες και τα ολισθήματα στα οποία έχεις υποπέσει κατά τη συγγραφή του review σου, θα μαρτυρήσουν ότι δεν έχεις καμία πρόθεση να παραδεχτείς τα αυτονόητα, ούτε και δείχνεις τάσεις αυτοκριτικής, κάτι που πασιφανώς “βρωμάει” και φωνάζει ότι κάτι άλλο κρύβεται από κάτω.

ΤΟ ΕΞΥΠΝΟ ΠΟΥΛΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΥΤΗ ΠΙΑΝΕΤΑΙ

Όπως όμως δεν είναι όλοι οι reviewers έμμισθοι υπάλληλοι εταιρειών, ούτε και εκτελούν αποστολή, κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο δεν είναι άπαντες απολύτως ειλικρινείς απέναντι στο κοινό που τους διαβάζει. Ξέρετε, η ανοησία και η βλακεία είναι –ή μπορούν να αποδειχθούν-, αν όχι χειρότερες, παρεμφερείς, και το ίδιο επιζήμιες σε προσωπικό επίπεδο για εκείνον που δείχνει τέτοια στοιχεία, με την πονηριά και την επιδίωξη του ιδίου συμφέροντος. Με αυτό δεν αναφέρομαι σε κανέναν άλλο παρά σε όσους παριστάνουν τους έξυπνους και ξεπετάνε ένα review ενός παιχνιδιού για να πάνε στο επόμενο «έτσι μωρέ, γιατί πρέπει να γράψουμε και γι’ αυτό 5-6 αράδες». Αποτέλεσμα ενός τέτοιου συλλογισμού είναι να βλέπουμε reviews τα οποία ξεκάθαρα και πέραν πάσης αμφιβολίας φωνάζουν ότι ο γράφων δεν ολοκλήρωσε το παιχνίδι ή, σε ακόμη πιο ακραία περίπτωση, δεν ασχολήθηκε καν μαζί του! Όσον αφορά στο πρώτο… κατόρθωμα, ο έξυπνος-ανάμεσά-μας ξεκινά να παίζει ένα παιχνίδι, ξοδεύει 5-6 ώρες μαζί του και στη συνέχεια νιώθει έτοιμος να γράψει το κείμενό του. Και καλά να είναι αυτό κάποιο racer, sports ή platform ή ένα indie, μικρής διάρκειας, διαμαντάκι, όπου το προαναφερθέν διάστημα μπορεί αντίστοιχα να αποδειχθεί από αρκετό έως πολύ για να έχεις μια ολοκληρωμένη και τεκμηριωμένη άποψη περί του περιεχομένου του. Όταν όμως πρόκειται για κάποιο adventure ή RPG, ακόμη και FPS -καθώς και τα τελευταία δεν σημαίνει ότι απαραιτήτως ολοκληρώνονται πάντοτε εντός ολίγων ωρών-, πώς αποφασίζεις να γράψεις το review δίχως να έχεις φτάσει στο φινάλε, να έχεις δει όλα τα στοιχεία της ιστορίας, άρα να έχεις μια σφαιρική άποψη περί του περιεχομένου του;

Geoff Keighley Doritos GRArticleΣάλο ξεσήκωσε η εν λόγω φωτογραφία. Κατά τη γνώμη μου, όχι αδίκως…

H δεύτερη περίπτωση, που είναι ακόμη χειρότερη και απολύτως κατακριτέα, βασίζεται στη λογική «διαβάζω 3-4 reviews για το ίδιο παιχνίδι από εδώ κι από εκεί και βγάζω και το δικό μου». Εννοείται ότι ο αναγνώστης που α) έχει καλή αντίληψη β) έχει ασχοληθεί με το παιχνίδι και γ) ξέρει να διαβάζει “μεταξύ των γραμμών” πάλι θα αντιληφθεί την κοροϊδία. Δε θα μπορεί να το αποδείξει βέβαια, αλλά θα γνωρίζει ότι ο συγκεκριμένος reviewers απλούστατα είναι για κλωτσιές. Ο λόγος που μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο είναι από πολύ απλός (ο reviewer βαριέται να ασχοληθεί) μέχρι πιο σύνθετος (δεν υπάρχει άτομο κατάλληλο που να ασχολείται με το συγκεκριμένο είδος, οπότε, προκειμένου να κάνουμε το review, επιλέγουμε να το “κατασκευάσουμε”).  

Άλλο βαρίδι που κουβαλάει το σινάφι μας είναι η εμμονή ορισμένων να βάζουν βαθμολογίες ανάλογα με την κατηγορία που ανήκει ένα παιχνίδι. Ναι, μη γελάτε, υπάρχουν άτομα που το χέρι τους για κάποιο λόγο δε πάει με τίποτα να πληκτρολογήσει ένα 92% αν πρόκειται π.χ. για adventure game, ακόμη κι αν όντως το αξίζει, είτε γιατί θεωρούν το είδος πεθαμένο (το χαβά τους αυτοί…), είτε γιατί βάζουν τέτοιες υψηλές βαθμολογίες σε πιο… εμπορικές κατηγορίες. Δυστυχώς υπάρχουν και τέτοια κουσούρια. Προσθέστε τώρα και τη ματαιοδοξία του να προλάβεις να κάνεις έγκαιρα ένα συγκεκριμένο review, δίχως απαραίτητα στη ζυγαριά μεταξύ ποιότητας και πρωτιάς ανάρτησης κειμένου να βγαίνει νικήτρια η πρώτη, κι έχετε έναν συνδυασμό που είναι πολύ κακός σύμβουλος. Κάπως έτσι άλλωστε έχουν προκύψει και ορισμένες τραγελαφικές καταστάσεις, του στυλ να παρουσιάζονται παιχνίδια σε πλατφόρμα που δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμη ( !!! ). Ναι, έχουμε δει πολλά ανά τα χρόνια στο χώρο των video game reviews και έχουμε εξίσου πολλά να δούμε ακόμη…

Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ

Τα λάθη όμως που συμβαίνουν δεν οφείλονται αποκλειστικά και μόνο σε πρόθεση από μέρους του reviewer. Κάθε φορά που κάθεσαι να γράψεις ένα κείμενο, μία κριτική για τη δουλειά κάποιων άλλων ανθρώπων, πρέπει να γνωρίζεις ότι ουσιαστικά οφείλεις να παραμερίσεις, στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, τις δικές σου ιδιοτροπίες, τις αυστηρές προτιμήσεις που έχεις και να εξετάσεις ψύχραιμα και σφαιρικά το περιεχόμενό του, προτού αρχίσεις να χτυπάς τα πλήκτρα του PC σου ώστε να βγάλεις ένα κείμενο περί αυτού. Εδώ θα μιλήσω και προσωπικά, για να φέρω ένα παράδειγμα: Έχω μία (ακόμη) gaming παραξενιά, που συνίσταται στο να μη με έλκουν ιδιαίτερα τα 1st person adventure games, τη στιγμή που τα αντίστοιχα shooters τα απολαμβάνω. Είχα να παίξω ένα τέτοιο παιχνίδι αρκετό καιρό. Ήρθε όμως η στιγμή που έπεσε στα χέρια μου το Eleusis, της ελληνικής Nocturnal Works. Ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι όφειλα να γράψω ένα κείμενο που θα διαβαζόταν από άτομα που αφ’ ενός αρέσκονται στο είδος, αφ’ ετέρου δεν ασπάζονται τη δική μου παραξενιά. Σε αντίθετη περίπτωση, αν έμπλεκα πολύ τα δικά μου γούστα, το κείμενο, που έτσι κι αλλιώς δε θα μπορούσε να είναι ποτέ 100% αντικειμενικό, αφού θα περιείχε τη δική μου και μόνο γνώμη, θα ήταν τουλάχιστον ατυχές.

Άλλο παράδειγμα: Παίζεις έναν τίτλο που βασίζεται πολύ στο αγγλικό χιούμορ ή εξελίσσεται σε έναν φουτουριστικό κόσμο. Εσύ όμως αντίστοιχα δε διασκεδάζεις με το χιούμορ των Εγγλέζων ή δε σε τρελαίνει ένα τέτοιο setting. Θα μειώσεις τη βαθμολογία που θα του αποδώσεις επειδή ισχύουν τα παραπάνω; Όχι, στην πρώτη περίπτωση θα δηλώσεις ότι ενδεχομένως δε μπορείς να αντιληφθείς το χιούμορ του, στη δεύτερη ότι ναι μεν δεν είσαι οπαδός περιπετειών με μελλοντολογικό χαρακτήρα, αλλά θα κρίνεις την ιστορία, το gameplay, τους χαρακτήρες, σαν να βρίσκονταν σε ένα setting που θα σου άρεσε. Τα παραπάνω φυσικά μόνο εύκολα δεν είναι, μια και καθένας μας ούτε ρομπότ είναι, ούτε ένα τερματικό μηχάνημα, που να μπορεί απλά να παίρνει αποφάσεις ή να δίνει/στέλνει εντολές με ψυχρό και εντελώς ουδέτερο τρόπο.

Eleusis GRArticleΦανταστείτε να του καταλόγιζα σαν αρνητικό την 1st person προοπτική. Θα ήμουν σοβαρός;

Και κάπου εδώ μπαίνει και ο συναισθηματικός χρωματισμός ενός κειμένου. Αλίμονο αν δε μεταδώσεις (ή δε προσπαθήσεις έστω να το κάνεις, γιατί δε σημαίνει ότι θα το καταφέρνεις πάντα με επιτυχία) στον αναγνώστη τι σου άφησε ένα παιχνίδι, τι αισθήματα σου γέννησε, αν σε ενθουσίασε, αν σε απογοήτευσε κτλ. Η αδυναμία σου έχει σαφή αντίκτυπο και στο παιχνίδι, αφού πιθανότατα θα το κάνει νε φανεί μέτριο ή πολύ flat στα μάτια του αναγνώστη, οπότε εκεί, άθελά σου φυσικά, του προξενείς ζημιά. Οφείλεις λοιπόν να καταστήσεις σαφή ποια είναι τα δυνατά του σημεία, αν σε απορρόφησε στον κόσμο του, αν σε άγγιξε, αν σε εκνεύρισε πιθανώς και γιατί. Όλα αυτά εννοείται ότι θα προσπαθήσεις να τα συμπεριλάβεις. Όπως πιθανότατα θα προσπαθήσεις να προσδώσεις και χιούμορ στο κείμενό σου, αν σηκώνει κάτι τέτοιο, ή να το καταστήσεις και ολίγον ατμοσφαιρικό, αν ταιριάζει με τον χαρακτήρα του παιχνιδιού που έχεις για review. Τα όρια βέβαια κι εδώ είναι λεπτά και δε θέλει πολύ για να ξεφύγεις, να απολέσεις τη σοβαρότητά σου, να γίνεις φαιδρός ή κρύος, ή απλά υπερβολικός και πομπώδης. Κι όπως δυστυχώς συμβαίνει και σε άλλους τομείς, είναι πολύ δύσκολο να κερδίσεις τον σεβασμό του αναγνώστη, πολύ εύκολο όμως να τον χάσεις μέσα από ένα μόλις κείμενο. Το απαιτητικό κοινό είναι ο μεγαλύτερος και δυσκολότερος κριτής όλων μας. Κι έτσι πρέπει να είναι! Ακόμη κι εγώ ο ίδιος, που γράφω όλα αυτά, γνωρίζω πως ό,τι κι αν πιστεύω για τον εαυτό μου, όσοι μου κάνουν την τιμή να με διαβάζουν είναι εκείνοι που θα αποφανθούν σχετικά με το αν τα κείμενά μου είναι ενδιαφέροντα, καταφέρνουν να περάσουν ένα μήνυμα κι ένα σαφές συμπέρασμα φτάνοντας στο τέλος τους κτλ.

Φυσικά σε αυτό τεράστιο ρόλο παίζει και το στυλ γραφής του καθενός μας. Κανείς δε γράφει το ίδιο με κανέναν. Άλλο στυλ έχω εγώ, άλλο ο Δεμπεγιώτης, διαφορετικό ο Κουτσούκος, το δικό του ο Γκέκας και πάει λέγοντας. Με αυτονόητη προϋπόθεση ότι κανείς μας δε προσπαθεί να μοιάσει σε κανέναν, διότι πολύ απλά δεν έχει τον παραμικρό λόγο να το κάνει, χώρια που χάνει την αυθεντικότητά του αν το επιχειρήσει, είναι δουλειά και ευθύνη δική μας να μπορούμε να διακρίνουμε ποιος είναι πιο κατάλληλος για να κάνει ένα review παιχνιδιού, που ανήκει σε ένα είδος με το οποίο ασχολούμαστε περισσότερα από ένα άτομα. Φέρνω κι εδώ ένα παράδειγμα: Σε λίγο καιρό θα μας έρθει το remake της πρώτης περιπέτειας του Larry Laffer. Θα ήθελα και θα είχα κάθε διάθεση να πραγματοποιήσω το review του. Γνωρίζοντας όμως το περιεχόμενό του, το πόσο το γουστάρει ο Κουτσούκος αλλά και το στυλ γραφής που εκείνος διαθέτει, δε θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβω ότι οφείλω να κάνω πίσω και να του παραχωρήσω τον πρώτο λόγο όσον αφορά στο συγκεκριμένο review. Με όρους ομαδικής δουλειάς λοιπόν κι όταν πρόκειται για άτομα που μοιράζονται έναν κοινό σκοπό, που αυτός λέγεται επιτυχία, αξιοπιστία και ταυτότητα είτε του Ragequit είτε οποιουδήποτε άλλου μέσου, η λογική που περιέγραψα δε γίνεται να είναι απούσα. Κι αυτό θα βγει προς τα έξω, θα γίνει σωστά η δουλειά μας ως site, θα βγει ένα καλό, σωστό και μερακλίδικο review, οπότε θα έχουμε συνδυάσει με επιτυχία το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Συνεπώς, εκτός όλων των άλλων, ο σωστός reviewer πρέπει να ξέρει να παραμερίσει, αν χρειάζεται, ακόμη και τον εγωισμό του και την πρόθεσή του να γράψει κάτι ο ίδιος. Δε σημαίνει ότι το κείμενο ενός συγκεκριμένου παιχνιδιού μπορεί πάντοτε να βγει καλό από τον καθέναν μας. Για την ακρίβεια, μάλλον δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Δε ξέρω αν κατάφερα να γίνω σαφής, το ελπίζω όμως.

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ

Έχω την αίσθηση ότι το παρόν κείμενο περί ορισμένων εκ των συνηθειών, των λαθών και των κακών επιλογών που έχουμε και κάνουμε εμείς οι reviewers τράβηξε περισσότερο απ’ ότι υπολόγιζα. Ανεξάρτητα αν ο οποιοσδήποτε από εσάς μας αντιμετωπίζει υπό το πρίσμα των δημοσιογράφων ή όχι, όλοι γνωρίζετε ότι όπως κανένα σύνολο δεν είναι απολύτως τέλειο, έτσι δεν είναι και το δικό μας. Πολλές φορές λαμβάνουν χώρα σοβαρές παρατυπίες, εντοπίζονται συμπεριφορές που δίνουν το δικαίωμα να ακούμε συλλήβδην βαριές κατηγορίες, όσο κι αν αυτό είναι άδικο για πολλούς από εμάς. Όσα αναφέρθηκαν παραπάνω δεν ανήκουν στη σφαίρα των υποθετικών σεναρίων, ούτε αποτελούν προϊόντα της οργιάζουσας φαντασίας μου. Έχουν συμβεί και -δυστυχώς- πιθανότατα θα ξανασυμβούν. Εγώ, από μεριάς μου, λόγω όσων είμαι σε θέση να γνωρίζω, μπορώ να νιώθω και να είμαι υπερήφανος που ανήκω στη συντακτική ομάδα του Ragequit. Όσοι έχετε θετική άποψη για τη δουλειά μας, μπορείτε να καταλάβετε το γιατί και να ασπάζεστε τη θέση μου. Όσοι βρίσκεστε στην αντίπερα όχθη, ή θα χρειαστεί να μας δώσετε κι άλλες ευκαιρίες ή μάλλον θα δυσκολευτούμε πολύ να σας πείσουμε. Εκείνοι που πιστεύατε ότι όλοι οι reviewers είναι ίδιοι, απατεώνες, τα παίρνουν, έχουν ίδια νοοτροπία, ίσως μπήκατε σε σκέψεις να επαναξιολογήσετε τη θέση και άποψή σας.

Το πλέον σίγουρο είναι ότι κάθε κείμενο –και δη review- είτε εδώ μέσα, είτε οπουδήποτε αλλού, σας δίνει την ευκαιρία να τσεκάρετε συνεχώς κι ανά τακτά χρονικά διαστήματα τον εκάστοτε συντάκτη και να επιβεβαιώνετε ότι συνεχίζει να βρίσκεται στον ίσιο δρόμο, εκείνον που εσείς, ως αναγνώστες, απαιτείτε να ακολουθεί…

Μάνος Καρκαλέμης

Ο Μάνος δε μπορεί παρά να νιώθει ευτυχής που ασχολήθηκε ενεργά με την gaming αρθρογραφία στα χρόνια 2009-2017, οπότε και του δόθηκε η ευκαιρία να γράψει reviews για κάποια adventure games-διαμάντια, όπως "The Whispered World", "Monkey Island 2-LeChuck's Revenge" (Remastered Edition), "The Book of Unwritten Tales 1&2", "Grim Fandango" (Remastered Edition), "Gabriel Knight-Sins of the Fathers" (25th Anniversary Edition), "Night of the Rabbit", "Memento Mori 2", "Day of the Tentacle" (Remastered Edition).

12 Comments

  1. Μπράβο, πολύ καλό κείμενο!
    Μια εξήγηση σχετικά με το παρασκήνιο της 2ης λεζάντας please…?
    H 3η εικόνα είναι παραπλανητική, δεν δείχνει το εύρος της μαλ.. της μεγαλοπρέπειας του Dorito Pope. Your Tastiness Keighley, Halo’d be thy name. Amen. 🙂
    http://api.ning.com/files/POf-clSKoV03gCx9Iy*0Hz9oV1l5SDkKM0Wd0afVP918WkRQaKXoOnylmgLXSH5DYJPOZVyUCq75fnZy3fdJyw__/1354147490889.jpg

  2. Ναι αλλά δεν μπορείς να περιμένεις κάθε patch για να κρίνεις ένα παιχνίδι. Οφείλεις -και καλά κάνεις- να το βαθμολογήσεις βάσει αυτού που σου προσφέρθηκε και όχι για το πως θα καταφέρει να στρώσει ή να χαλάσει (εν προκειμένω το simcity) στο μέλλον με τα patches.

  3. “Αλίμονο αν δε μεταδώσεις (ή δε προσπαθήσεις έστω να το κάνεις, γιατί δε σημαίνει ότι θα το καταφέρνεις πάντα με επιτυχία) στον αναγνώστη τι σου άφησε ένα παιχνίδι, τι αισθήματα σου γέννησε, αν σε ενθουσίασε, αν σε απογοήτευσε κτλ.”
    “Τα όρια βέβαια κι εδώ είναι λεπτά και δε θέλει πολύ για να ξεφύγεις, να απολέσεις τη σοβαρότητά σου, να γίνεις φαιδρός ή κρύος, ή απλά υπερβολικός και πομπώδης.”
    “κανείς μας δε προσπαθεί να μοιάσει σε κανέναν, διότι πολύ απλά δεν έχει τον παραμικρό λόγο να το κάνει, χώρια που χάνει την αυθεντικότητά του αν το επιχειρήσει”

    Τα τρία παραπάνω αποσπάσματα περεικλείουν (κατά την άποψή μου) όλη την ουσία.
    Προσωπικά αυτά που επιζητώ διαβάζοντας ένα review (ή και οποιοδήποτε άλλο άρθρο) είναι:
    (i) να διαβάσω κάτι ευχάριστο – και που ιδανικά θα μου δώσει τροφή για σκέψεις – σχετικά με ένα θέμα που με ενδιαφέρει
    (πολύ σωστή η δεύτερη τοποθέτησή σου, Μάνο, αν ισχύει κάτι από όλα εκείνα τότε πολύ απλά η ανάγνωση δεν είναι πλέον ευχάριστη και εποικοδομητική)
    (ii) να διαβάσω για την εμπειρία που κάποιος βίωσε παίζοντας ένα παιχνίδι (όπως απορρέει από όλη την ιστορία, τα οπτικοακουστικά και τους μηχανισμούς) και μπόρεσε να την καταγράψει με λέξεις
    (δυστυχώς ο χρόνος μου είναι πολύ περιορισμένος και πιθανότατα δεν θα μπορέσω να παίξω ποτέ τα περισσότερα παιχνίδια που παρουσιάζονται, οπότε διαβάζοντας ένα review κάνω συνειδητή προσπάθεια να μεταφερθώ για το μικρό διάστημα της ανάγνωσης στον κόσμο του παιχνιδιού μέσα από το κείμενο του reviewer – νομίζω είναι μια διάσταση που συχνά παραβλέπεται παρ’ ότι ισχύει για αρκετούς εξ’ υμών).
    (iii) να διαβάσω έναν διαφορετικό τρόπο εξιστόρησης μιας gaming εμπειρίας από το αμέσως προηγούμενο review
    (το να διατηρεί καθένας το δικό του προσωπικό του στυλ προσθέτει την απαραίτητη ποικιλία σε μια συλλογική προσπάθεια και της δίνει μεγάλη προστιθέμενη αξία – μάλιστα εγώ φροντίζω πάντα να εξοικειώνομαι με το άρθρο που πρόκειται να διαβάσω ήδη από το όνομα που βλέπω στην πάνω αριστερή γωνία)
    Έχοντας αυτά κατά νου, οφείλω να πω πολλά μπράβο σε όλη τη συντακτική ομάδα. Νομίζω ότι έχετε πετύχει και τα τρία προαναφερθέντα στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, και πραγματικά είστε ο λόγος που επέστρεψα στην ανάγνωση game reviews και σχετικών άρθρων ύστερα από περίπου μια δεκαετία. Εύχομαι ολόψυχα να καταφέρετε να βρείτε τη φόρμουλα να διατηρήσετε τη συνοχή της ομάδας μαζί με την προσωπική ταυτότητα του καθενός, και πάντα άσβεστη την αγάπη για το gaming την οποία να εκφράζετε μέσα από τις σελίδες αυτού του site.

  4. Αφού σε ευχαριστήσω θερμά για τα καλά λόγια με τα οποία έκλεισες την τοποθέτησή σου, θα με ενδιέφερε πάρα πολύ να αναλύσεις λίγο περισσότερο, όποτε έχεις χρόνο, το εξής που έγραψες:

    μάλιστα εγώ φροντίζω πάντα να εξοικειώνομαι με το άρθρο που πρόκειται να διαβάσω ήδη από το όνομα που βλέπω στην πάνω αριστερή γωνία

    Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον σημείο….

  5. Είναι λίγο δύσκολο να περιγραφεί με λέξεις (περισσότερο feeling είναι), αλλά από εσένα π.χ. περιμένω μια πιο ορθολογική καταγραφή της εμπειρίας, από τον Borracho (που έφερες ως παράδειγμα) μια αρκετά πιο σουρρεάλ κλπ.
    Δεν έχω καμία προτίμηση της μιας έναντι της άλλης καταγραφής, αυτή ακριβώς η εναλλαγή τεχνοτροπίας και ύφους
    είναι που σπάει τη μονοτονία και προσθέτει χρώμα και πολυδιάστατο χαρακτήρα στην ανάγνωση.
    Επίσης κάτι άλλο: τα τρία στοιχεία στα οποία στάθηκα είναι οι κύριοι λόγοι για τους οποίους σταμάτησα να διαβάζω game reviews από γνωστά έντυπα πριν από περίπου δέκα χρόνια, και πιο συγκεκριμένα:
    (i) Η υπέρβαση κατ’ εξακολούθηση της διαχωριστικής γραμμής μεταξύ πνευματώδους χιούμορ (που ευχαριστιέσαι να διαβάζεις)
    και κρύου χιούμορ (απόπειρα να γίνεις χαριτωμένος – χαρακτηριστικό περισσότερο των reviewers μικρότερης ηλικίας, χωρίς να αποτελεί κανόνα)
    (ii) Η στείρα καταγραφή του σεναριακού background και του χειρισμού του παιχνιδιού – συνήθως copy από to manual –
    αντί της εμπειρίας, των συναισθημάτων (αγωνία, συγκίνηση, εναλλάγες), των σκέψεων στις οποίες πιθανώς να υποβάλλει τον παίκτη, των moments που μπορεί να προσφέρει (τα οποία είναι συχνά ισχυρότερα από τη συνολική εμπειρία και εκείνα που μένουν στη μνήμη), της πραγματικής αλληλεπίδρασης του game με τον παίκτη και το πώς τον κάνει να αισθάνεται μέρος του κόσμου του, της πρόκλησης που αποτελεί και το εάν και πώς καταφέρνει να διατηρεί το ενδιαφέρον, και φυσικά της συνολικής άποψης για την ποιότητά του (σε αυτό το σημείο θεωρώ ότι ένας game reviewer οφείλει να είναι κάτι σαν κριτικός βιβλίων ή κινηματογραφικών ταινιών, και όχι φυσικά δημοσιογράφος – αποτυπώνει την εμπειρία που εκείνος προσωπικά βίωσε και το βαθμό που τον άγγιξε η ενασχόληση με το εκάστοτε game).
    (iii) (σχετικό και με το προηγούμενο) Η απελπιστική ομοιότητα των reviews συχνά εντελώς διαφορετικών παιχνιδιών του ίδιου genre

    Υ.Γ. Παιδιά, μια ερώτηση που με βασανίζει καιρό: Έχετε όλοι σας day jobs? Πώς στη ευχή προλαβαίνετε να παίξετε όλα αυτά τα παιχνίδια και κατόπιν να γράψετε reviews, να γράφετε για διάφορα άλλα θέματα σχετικά με το gaming (αφού τα σκεφτείτε πρώτα), να ενημερώνεστε από sites του εξωτερικού, να απαντάτε σε σχόλια και να κάνετε διάλογο στο forum? Υπάρχουν καθόλου έσοδα από τον ιστότοπο? (το εύχομαι ειλικρινά – μην απαντάς όμως αν δεν θέλεις).
    Υ.Γ.2 Μήπως έφτασε ο καιρός για ένα ακόμα group therapy? Μου φαίνεται ότι πολύ το έχετε καθυστερήσει
    (σαν να μην έφτανε το γεμάτο πρόγραμμα που προανέφερα, είπα να το επιβαρύνω και άλλο).

  6. Παιδιά, μια ερώτηση που με βασανίζει καιρό: Έχετε όλοι σας day jobs? Πώς στη ευχή προλαβαίνετε να παίξετε όλα αυτά τα παιχνίδια και κατόπιν να γράψετε reviews, να γράφετε για διάφορα άλλα θέματα σχετικά με το gaming (αφού τα σκεφτείτε πρώτα), να ενημερώνεστε από sites του εξωτερικού, να απαντάτε σε σχόλια και να κάνετε διάλογο στο forum? Υπάρχουν καθόλου έσοδα από τον ιστότοπο? (το εύχομαι ειλικρινά – μην απαντάς όμως αν δεν θέλεις)

    Ξεκινώντας από το τελευταίο, δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα να σου απαντήσω. Έχω ξαναπεί άλλωστε ότι εδώ μέσα ο διάλογος με τα μέλη μας βασίζεται στην πλήρη ειλικρίνεια και διαφάνεια και στο πραγματικά φιλικό κλίμα, στοιχεία που θεωρώ κεφαλαιώδη για τη διατήρηση της σχέσης που έχει αναπτυχθεί μεταξύ μας εδώ και 5 μήνες.

    Όχι λοιπόν, το Ragequit, στην παρούσα φάση, δεν αποφέρει το παραμικρό έσοδο σε κανέναν μας. Αντιθέτως, η ύπαρξη και συντήρησή του μας κοστίζει από ένα μικρό ποσό. Τον χρόνο για όλα αυτά που αναφέρεις τον έχουμε βρει μετατρέποντας το 24ωρο της ημέρας σε 36 ώρες, μέσω magic potion.

    Για να μιλήσω σοβαρά όμως πάνω στο τελευταίο, οτιδήποτε βλέπεις στο παρόν site αποτελεί προϊόν καθαρής αγάπης προς την ενασχόληση με το αντικείμενο καθενός εκ των 12 συντακτών που αρθρογραφούμε εδώ. Δεν κερδίζουμε κάτι, δε το κάνουμε για να τα ‘κονομήσουμε, δε μας απασχολεί καν το αν και το πότε θα υπάρξουν έσοδα για το site. Στο βαθμό που καθένας από εμάς μπορεί -και έχει την ευχέρεια και τον απαραίτητο χρόνο- να παίζει, να γράφει reviews, να σκέφτεται θέματα και να τα μετουσιώνει σε άρθρα, το πράττουμε, όσο καλύτερα μπορούμε. Φυσικά αν αύριο-μεθαύριο πάμε σε ένα άλλο επίπεδο, όπου θα έχουμε και κάποιο έσοδο, αυτό θα είναι περισσότερο από καλοδεχούμενο, δίχως να σημαίνει ότι θα αλλάξει στο παραμικρό την ιδεολογία που έχουμε και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε αυτή την ενασχόλησή μας.

    Εννοείται επίσης ότι έκαστος ημών έχει και την καθημερινή δουλειά του. Για να στο πω και πιο σωστά, δεν υπάρχει συντάκτης στο χώρο που να περιμένει να ζήσει από μία τέτοια ενασχόληση, κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο και ουτοπικό στην Ελλάδα, ειδικά με τη νοοτροπία που επικρατεί στις μέρες μας. Κάνουμε πάντως ό,τι περνάει από το χέρι μας ώστε το Ragequit να είναι έγκυρο, να διαθέτει πλούσια ύλη και να έχει τον χαρακτήρα που έχει….

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL