ANIMAL GODS

Σαν ομάδα στο Ragequit είμαστε αρκετά ελαστικοί ως προς το πως κρίνουμε μικρές ανεξάρτητες παραγωγές. Θα ήταν άδικο άλλωστε να εξαντλούσαμε την σχολαστικότητα μας όταν αρκετοί από τους indie τίτλους που καλύπτουμε παρά τα προβλήματα που έχουν παραμένουν διασκεδαστικοί και άξιοι προσοχής. Δεν μπορούμε όμως να κάνουμε το ίδιο και όταν κάποιο παιχνίδι δεν προσπαθεί καν να γίνει παιχνίδι και θυμίζει απλά τους πειραματισμούς ενός προγραμματιστή για να φτιάξει κάτι λειτουργικό. Το Animal Gods δυστυχώς ανήκει σε αυτή την κατηγορία και σε κανένα του σημείο δεν καταφέρει να πείσει ότι αξίζει την ενασχόληση μας μαζί του.

Αρχικά στο κομμάτι της ιστορίας ο τίτλος ακολουθεί μία αφηρημένη προσέγγιση. Ακόμα και αν προσπεράσω το γεγονός ότι το μοτίβο με τα ζώα θεότητες έχει αρχίσει να κουράζει (προσωπικά τον τελευταίο χρόνο και μόνο έχω αναλάβει για review άλλα 2-3 παιχνίδια με παρόμοια θεματολογία), ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται είναι στην καλύτερη απλά πρόχειρος. Τα διάσπαρτα ημερολόγια που συναντάμε στον κόσμο, έστω και αν δεχτούμε ότι είναι τόσο ασαφή και μυστηριώδη από “‘άποψη”, σίγουρα υπάρχουν τίτλοι με κλάσεις ανώτερη υλοποίηση του συγκεκριμένου concept.

Σχεδόν όλο το gameplay του παιχνιδιού σε μία φωτογραφία

Το gameplay είναι ένα ακόμα “Βατερλό”. Λόγω της 2D top-down φύσης του παρομοιάζεται από αρκετούς με παιχνίδια της σειρά Zelda αλλά στην πραγματικότητα τέτοια σύγκριση δεν μπορεί να σταθεί, αν κάποιος ψάχνει ένα Zelda clone τίτλο απλά προσπερνάει και κοιτάει προς το Oceanhorn. Η λογική πάνω στην οποία βασίζεται ο τίτλος είναι ένας κόσμος σε μορφή hub και 3 dungeons τα οποία μπορούμε να επισκεφθούμε με όποια σειρά επιθυμούμε. Σε καθένα από αυτά μας δίνεται μία ειδική κίνηση (έχει ισχύ μόνο στο εκάστοτε dungeon) ενώ από το μέσο και μετά περίπου αποκτούμε και μία πιο δυνατή εκδοχή της. Ακόμα και αν είχα κάποιους ενδοιασμούς μήπως ήμουν παραπάνω αυστηρός από όσο έπρεπε για να βρίσκω το τόξο και το σπαθί (2 από τα 3 dungeons δηλαδή) εντελώς αδιάφορα, το γεγονός ότι οι εχθροί είναι απλά τετράγωνα που κινούνται τους απομάκρυνε και αυτούς. Τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα στο τελευταίο όπου με τη χρήση dash θα πρέπει να αποφεύγουμε κάποιες ακτίνες laser (;). Όχι ότι και εδώ τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα αλλά το spacing και η στρατηγική προσέγγιση που απαιτείται από την πλευρά του παίκτη μας υπενθυμίζει έστω και στον ελάχιστο βαθμό ότι έχουμε να κάνουμε με video game.

Οπτικά το αποτέλεσμα είναι ενδιαφέρον αλλά όχι και κάτι το πρωτόγνωρο. Αν δεν συνοδευόταν από το μέτριο animation του χαρακτήρα σίγουρα θα μπορούσαμε να είμαστε πιο “θερμοί” μαζί του. Η μουσική επένδυση είναι μάλλον ότι πιο αξιόλογο έχει να παρουσιάσει ο τίτλος αλλά και αυτή είναι περισσότερο επαναλαμβανόμενη από όσο θα έπρεπε.

Κάποια “ζώα” δεν με πιστεύανε…

Κάπου εδώ έχει τελειώσει ουσιαστικά η παρουσίαση του παιχνιδιού. Πρόκειται για το με διαφορά μικρότερο review που έχω γράψει και η αλήθεια είναι ότι μπήκα σε σκέψεις μήπως θα έπρεπε να το “φουσκώσω” λίγο, όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση το μέγεθος αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό και την ποιότητα που (δεν) έχει ο τίτλος. Ναι μεν είναι τεχνικά άρτιο αλλά από την άλλη πρόκειται για ένα δημιούργημα που σαν σύλληψη βασίζεται κυρίως στο εικαστικό μέρος και προσπαθεί απλά (αν και ακόμα και η προσπάθεια είναι συζητήσιμη) να ενσωματώσει ψήγματα gameplay. Λαμβάνοντας υπόψη και την διάρκεια που με το ζόρι αγγίζει τις 2,5 ώρες γίνεται αντιληπτό ότι δεν μπορέσει να αποτελέσει πρόταση παρά μόνο σε αυτούς που τους κεντρίζει το ενδιαφέρον η καλλιτεχνική μεριά του τίτλου και είναι διατεθειμένοι να ασχοληθούν μαζί του παρά τα υπόλοιπα κενά του.

Pros

Cons