Borracho's Cantina

Μαθηματική Ταυτότητα : Γιατί Θα Σιχαθείς Το Epic Fantasy Πριν Τα 40

Χ+20 Χ 8 = Νους, Απόδειξη, Μαρμάγκα. Ξεκάθαρο.

Σε βλέπω.

Πριν κάνεις κλικ για να διαβάσεις το άρθρο, ανασήκωσες το φρύδι, ρούφηξες τον φραπέ σου δυσσαδερά, πιθανώς κάγχασες (όλα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Eddie από ένα ή περισσότερα πόστερ στο αιώνια-εφηβικό δωμάτιο) και όμως, προχώρησες και διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Το πιθανότερο είναι πως το ρετρό Winamp σου γεμίζει το δωμάτιο με τις ηρωϊκά παρθενικές μελωδίες των Sabaton, Edguy και Gamma Ray. Πώς θα ξεκινήσεις για το καταραμένο σχολείο την δουλειά εξάλλου, χωρίς ένα “Ρεμπελέησιον Ιν Τρήμλαντ” (sic) να δίνει τον ρυθμό του μπακουροπερπατήματος; Είναι κάποια χρόνια τώρα, ειδικά μετά τα τριακοστά δεύτερα γενέθλιά σου, που νιώθεις, βαθιά μέσα σου (ακόμη πιο βαθιά από το ιερό των Manowar και των Virgin Steele) πως κάτι δεν πάει καλά.

Εδώ ξεκίνησε η ζημιά

Προσπαθείς να ενθουσιαστείς με το σενάριο του Divinity II ή να καταπιαστείς με τις πειρατικές μαργιολιές του Deadfire, αλλά μονίμως το αναβάλλεις. Σίγουρα το θέλεις πολύ, αλλά για ένα μυστήριο λόγο, ανακαλύπτεις εαυτόν να ασχολείται με οτιδήποτε άλλο. Δικαιολογίες άπειρες. Θα ξεκινήσεις στην άδεια, θέλουν πολύ χρόνο όλα αυτά, καλύτερα να δεις εκείνο το επεισόδιο Better Call Saul ή να ασχοληθείς με τον αεροψεκασμό μαρουλιού κάμαρας. Θέλεις όμως. Πάρα πολύ. Γιατί όταν ήσουν δεκαέξι και δεκαεπτά ετών, τα παιχνίδια αυτά ήταν ο κόσμος σου ολόκληρος. Το ζεστό, ξεχωριστό κέντρο της ψυχής σου. Είναι ποτέ δυνατόν να πάψουν να σε ικανοποιούν; Αίρεση, βλασφημία και ανάθεμα.

Η καταραμένη φωνούλα μέσα σου, έχει φυσικά και όπως πάντα, δίκιο. Και όσες τηγανιές στο κεφάλι και να της ρίξεις, δεν λέει να πάψει. Μπορεί να μεγάλωσες και (φευ) να έσκυψες τον τράχηλο στην κιμαδομηχανή της ενήλικης ‘ωριμότητας’, μα δεν είναι αυτός ο λόγος που τα αποκούμπια της εφηβείας δεν σε ικανοποιούν πλέον. Πρόσφατα, είχαμε την τιμή να επισκεφθεί τα γραφεία μας ο διακεκριμένος Ισλανδός συμπεριφορολόγος, Ε’ Πιστήμων, ο οποίος μοιράστηκε μαζί μας τα αποτελέσματα μιας τρικονταετούς σχεδόν έρευνας, την οποία διεξήγαγε υπό άκρα μυστικότητα σε συγκεκριμένες Ευρωπαϊκές χώρες. Είναι χαρά και τιμή μας να σας την παρουσιάζουμε σε παγκόσμια αποκλειστικότητα. Καταδεικνύει τα αίτια του συγκεκριμένου κενού και προσφέρει μάλιστα μια ιδιαίτερη ικανοποιητική απάντηση στο βασανιστικό ερώτημα “Και τώρα, τί;”. Κυρίες και κύριοι, τον λόγο έχει η Επιστήμη.

H ζημιά ξεκίνησε από την προσχολική ηλικία.

Η αγάπη σου για τα σπαθιά και τους δράκους γεννήθηκε και καλλιεργήθηκε στην προσχολική ηλικία. Πρώτα ήταν οι εκπληκτικές εικονογραφημένες εκδόσεις της Ελληνικής Μυθολογίας των αδελφών Στρατίκη, οι οποίες σε έβαλαν να ονειρευτείς Θεούς και Νύμφες, μαγεμένα όπλα, δίκαιους αγώνες και χρυσοφιλημένα ακρογιάλια. Στη συνέχεια ήρθαν τα κινούμενα σχέδια. Ο He-Man και η Eternia. To αινιγματικό κάστρο Grayskull. H υπόσχεση πως μια μέρα θα είχες και ‘συ την Δύναμη. Έπαιζες με τα φανταστικά, τεράστια και σπαθοφόρα κουκλάκια σου μέχρι που ανακάλυψες πως σε μια πρασινόμαυρη (ή πορτοκαλόμαυρη, είχαμε επιλογές) οθόνη, μπορούσες να γίνεις εσύ ο ίδιος ατρόμητος βάρβαρος πολεμιστής και να ζήσεις (στο κεφάλι σου περισσότερο από οπουδήποτε αλλού) το όνειρο. Να εσναρκώσεις τον φοβερό Κιμμέριο και να γευτείς το αίμα των εχθρών σου.

Μεγάλωνες και άρχισε να αντιλαμβάνεσαι πως σιγά σιγά κυκλοφορούσαν πιο περίπλοκα παιχνίδια από τα χράκα-χρούκα που σε γαλούχησαν και σε άνδρωσαν. Ξεκίνησες να χαζεύεις για ώρα τις εικόνες ενός περίεργου “Eye of the Beholder” και των συνεχειών του στο Pixel, το USER και το PC Master της εκάστοτε εποχής. Ίσως είχε πάρει το μάτι σου και τα μεγάλα χαρτονένια κουτιά με τα εκπληκτικά φιλοτεχνημένα εξώφυλλα στα ‘κομπιουτεράδικα’ της εποχής. Τα λογότυπα της SSI και του Advanced Dungeons and Dragons βρίσκονταν στα απώτατα άκρα της προεφηβικής σου αντίληψης. Σπίθιζαν και σιγοψιθύριζαν ένα μαγικό γαλαξία υποσχέσεων. Ήταν μηνύματα και κλειδιά. Υπήρχε τρόπος να περάσεις στην Άλλη Πλευρά. Να ζήσεις στην Ετέρνια. Να γίνεις ο ήρωας που ήξερες πως ήσουν, από μικρό παιδί που έσταζε παγωτό στις σελίδες της εικονογραφημένης του Οδύσσειας ακόμη.

Το ήθελες τόσο πολύ που ξεπέρασες το εμπόδιο της γλώσσας, ρώτησες, έψαξες, μελέτησες, έμαθες ακριβώς τί ήταν το Advanced Dungeons & Dragons. Με ενθουσιασμό Προφήτη που έχει ξεναγηθεί στους Ουρανούς, έτρεξες στην παιδική σου παρέα να μεταφέρεις το Ευαγγέλιο. Ένα “AD & D Starter Kit” που σου χάρισαν τα Χριστούγεννα, ήταν η Πύλη, το Μέλλον, το Πεπρωμένο όλων σας. Ενώ τα ‘κανονικά’ παιδιά πάσχιζαν να μάθουν πως ο Χάρι έχει ένα μήλο, γεία σου Χάρι, να ένα μήλο, εσύ έπαιζες στα δάχτυλα ορολογίες όπως Dungeon Master, Armor Class, THAC0, Saving Throw. Δειλά δειλά είχες αρχίσει να κρυφοκοιτάς και το ‘ράφι με τα τέρατα’ όταν σε έπαιρνε μαζί της στο δισκοπωλείο η μάνα σου.

Διαπίστωνες πως πολλοί από αυτούς τους δίσκους, έμοιαζαν ύποπτα με τα κουτιά των περιπετειών που χαρτογραφούσαν την Μοίρα σου, ένα μπουντρούμι τη φορά. Ίσως έπιανε το αυτί σου κάτι, πως ήταν ‘σατανιστικοί’, μαγικοί και επικίνδυνοι. Άλλαζαν όσους τους άκουγαν. Στο μυαλό σου, ήταν ακριβώς η επιβεβαιώση που χρειαζόσουν. Οι εικόνες στα κουτιά ήταν οι οδηγοί σου. Ήσουν στο μεγαλύτερο προσκύνημα της ζωής σου, βίωνες μια επανάσταση αντίστοιχη του Big Bang και κανείς τριγύρω δεν έδειχνε να παίρνει χαμπάρι ή να συμμερίζεται τον ενθουσιασμό σου. Δεν χρειαζόταν όμως, είχες τους χάρτες και τις οδηγίες σου. Κλεισμένος σε μια γλυκιά τσιχλόφουσκα (άρωμα καρπούζι κατά προτίμηση) προστατευμένης παιδικής ηλικίας, δεν είχες ιδέα για το χαμογελαστό μακελειό που γυάλιζε από τότε τις αλυσίδες σου.

Μεγάλωνες. Έφηβος πια. Ανακαλύπτεις το ωραίο φύλο και αναρωτιέσαι γιατί διάολο η γλώσσα ενός μεγάλου ήρωα, ενός κατακτητή όπως εσύ, είναι δεμένη σταυρόφιογκος και δεν μπορείς να ψελλίσεις ούτε μισό ‘Καλημέρα’ στη Βασούλα από το Γ3. Γιατί στους χάρτες και τα κουτιά σου με τους υπεραναλυτικούς πίνακες Resistances και Spells δεν υπάρχει ούτε μισή παράγραφος αφιερωμένη στην υψηλή τέχνη του να μιλάς σε πριγκήπισσες. Είσαι τόσο γλυκά αφελής που προφανώς θεωρείς πως ο κόσμος είναι γεμάτος πριγκήπισσες και η Βασούλα τυχαίνει προφανώς να είναι η δικιά σου. Κάπου εκεί ξεκινά η σχέση ζωής σου με αυτή την ‘παράξενη’ μουσική.

Όλα τα τραγούδια μιλάνε για ήρωες, μάγους, τριαντάφυλλα ανθισμένα στο χιόνι και την Βασούλα. Ο γλυκός, πανέμορφος και αφελέστατος ρομαντισμός τους, συνοψίζει ολόκληρη την κοσμοθεωρία σου σε τετράλεπτες συνθέσεις. Μαγεμένος, αμίλητος, κόκκινος σαν παντζάρι από την ντροπή των καταπιεσμένων σου επιθυμιών, ακολουθείς. Κάπου εκεί, κυκλοφορεί ένα Baldur’s Gate κι ένα Fallout. Τρελαίνεσαι. Χάνεις τον ύπνο σου. Διαβάζεις περισσότερο απ’ όσο διάβασες ποτέ ως τότε στην μικρή, χαρούμενη εφηβική σου ζωή μόνο και μόνο για να σε αφήσουν οι δικοί σου να παιδευτείς για μισή ώρα πριν τον ύπνο στις ερημιές του Faerun. Ήσουν πολύ μικρός για να βιώσεις τα Ravenloft και Eye of the Beholder στην δική σου οθόνη, μα τώρα είχε έρθει ο καιρός σου.

Η επανάσταση είχε ξεκινήσει. Planescape: Torment, Icewind Dale, Fallout 2. Επιτέλους, καταλάβαινες. Επιτέλους, ήσουν, έστω και μέσα από 15ιντσο παράθυρο, στην Άλλη Πλευρά. Είχες σπάσει τον κώδικα, οι Θεοί σου είχαν δώσει επιτέλους τον τρόπο να συμμετέχεις οργανικά στις ιστορίες. Να τις διαμορφώνεις ανάλογα με το χαρακτήρα και τις επιθυμίες σου. Ήσουν τόσο κοντά, που μπορούσες να το γευτείς. Ήσουν επιτέλους, ο ήρωας. Και τα παιχνίδια αντιδρούσαν, ήταν ολοζώντανα στα χέρια σου. Δεν σε ενδιέφεραν τα συστήματα και οι μηχανισμοί, αυτοί έρχονταν κι έφευγαν. Ο εμβαπτισμός, η πλήρωση της υπόσχεσης, αυτό ήταν που είχε νόημα και σημασία.

Τότε στην αρχή, κατανάλωνες τα πάντα, σαν λιπόσαρκος ναυαγός που διασώθηκε από πολυτελές κρουαζιερόπλοιο. Όλα τα χρόνια που ήσουν στην απέξω, η πλήρης αποτυχία σου στο να ενταχθείς στον ‘νορμάλ’ κοινωνικό ιστό, επιτέλους δικαιώνονταν μέσα από τις πράξεις του υπερ-ηρωϊκού σου παλαδίνου. Kάθε παιχνίδι ήταν μια θαυμαστή νέα δόση δύναμης στα άγουρα, μαλακά ακόμη χέρια σου. Μια φορά κι ένα καιρό, ο φλώρος-με-τα-ροζ πρίγκηπας Άνταμ, είχε τη Δύναμη και μεταμορφωνόταν στον παντοδύναμο Aυτόν (το He-Man ντε, 1-0). Τώρα, ήταν η σειρά σου.

Έπαιζες τα πάντα, γιατί ως τότε, δεν είχες πάρει πραγματικά καμία απόφαση, τα πάντα ήταν προ-αποφασισμένα από το οικογενειακό σου περιβάλλον και την τάξη στην οποία ανήκες. Ποθούσες τον έλεγχο επάνω στη μικρή και ασήμαντη ζωή σου περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Και τα παιχνίδια αυτά, σου έδωσαν μια εκπληκτική ψευδαίσθηση αυτού. Και μετά πέρασαν κι άλλα χρόνια. Κυλήσαν νερά και γκρεμίσαν βουνά.

Αργοσηκώθηκε η Αληθινή Ζωή από την καπνισμένη της γωνιά και σου πέρασε την πρώτη αλυσίδα, την ψιλή. Χίμηξες μπροστά, μπορεί και να την έσπασες. Λίγη σημασία είχε τότε, η ψιλή αλυσίδα είναι ντέμο, δοκιμαστικό, γούστο. Για πρώτη φορά, προσπέρασες RPG. Σου φαινόταν πως το είχες ξαναδεί, πως ήταν τετριμμένο, λειψό. Πως απευθυνόταν μονάχα σε εφήβους, γλυκά τυλιγμένους σε τσιχλόφουσκα καρπούζι. Διψούσες για περιπέτειες μα ανακάλυπτες σιγά σιγά πως κάθε περιπέτεια στον Αληθινό Κόσμο, άξιζε τα σημάδια της σε διαμάντια και χρυσάφι.

Μετά από κάθε μπάρκο, όλο και λιγότερη διάθεση είχες να γυρίσεις σε ιστορίες που είχες κατακτήσει. Δίψαγες για το καινούριο, το μυστηριώδες, το ανεξερεύνητο. Το επόμενο λιμάνι. Ανακάλυψες τότε άλλες μπάντες, άλλα βιβλία, καινούριους οδηγούς. Συνέχισες να πηγαίνεις μπροστά. Παρατήρησες πως οι πυξίδες θάμπωσαν, οι χάρτες ήταν πια λιγότεροι από τους θησαυρούς. Οι νύχτες μακρύτερες.

Ήσουν όμως, ακόμη ζωντανός. Με την ίδια πείνα που σε έφερε ως την Άκρη της Γης. Ταξίδευες κάτω από το φως των μοναχικών αστεριών. Κυνηγούσες μεγαλύτερα θηράματα από ποτέ. Τα παιχνίδια ήταν ακόμη εκεί. Κάποια, ακόμη κρατάνε τις απαντήσεις για το μέλλον και το ξέρεις. Το διαφορετικό. Disco Elysium, Cyberpunk 2077 ονόματα ιχνηλατημένα με γητεμένο μπαρούτι στο χάρτη σου. Πόλεις και εκτάσεις αδιάβατες ακόμη. Μπορεί να είναι γλυκιά η βόλτα στο Αρχιπέλαγος του Deadfire, μα κάθε νησί του είναι γιομάτο Λωτοφάγους. Οι βραχονησίδες του, γεμάτες επικίνδυνες Σειρήνες. Θέλουν να σε τραβήξουν πίσω, να σε κλείσουν στο μαλακό δωμάτιο της εφηβείας και να μην ρωτήσουν ποτέ τις φρικτές ερωτήσεις δίχως απάντηση.

Και εκεί, πάνω στη χτυπημένη πρύμνη σου, θα μετρηθείς με τον πιτσιρικά που ονειρεύτηκε την Ετέρνια και τον άντρα που έγινες ή ματώνεις για να γίνεις. Και οι απαντήσεις που θα δώσεις, θα διαμορφώσουν την υπόλοιπη ζωή σου. Όμορφο πράγμα η ζωή στα κύματα, έτσι;

Roll for initiative.

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

9 Comments

  1. Αν δεν ήξερα πως είσαι ένας διεφθαρμένος σκοταδιστής κανάγιας θα νόμιζα πως έγραψες αυτό το κείμενο για να δείξεις πόσο δυσκολεύτηκες στο πρώτο σου πέσιμο. Τώρα απλά είμαι σίγουρος.

    Και εντάξει ολα αυτά αλλά μανογωρ και βιρτζιν στηλ χωρίς ισχυρή δόση ειρωνείας από εσένα; πάλι παραπονεμένοι θα μείνουμε οι βρορειοευρωπαικόπλακμεταλλάδες δηλαδή;

  2. Πως βλέπω τα πράγματα…

    Γιατί στους χάρτες και τα κουτιά σου με τους υπεραναλυτικούς πίνακες Resistances και Spells δεν υπάρχει ούτε μισή παράγραφος αφιερωμένη στην υψηλή τέχνη του να μιλάς σε πριγκήπισσες

    Και να μην διάβαζες/ασχολιόσουν με αυτά, πάλι αυτή η τέχνη αχαρτογράφητα νερά θα ήταν, trust me 😉 Όπως σχεδόν όλα τα πράγματα στη ζωή, έτσι κι αυτό, είναι ένστικτο, διαίσθηση και προπάντων, δοκιμή και σφάλμα (με μια δόση τύχης).

    Θέλουν να σε τραβήξουν πίσω, να σε κλείσουν στο μαλακό δωμάτιο της εφηβείας και να μην ρωτήσουν ποτέ τις φρικτές ερωτήσεις δίχως απάντηση.

    Διαφωνώ. Το ότι π.χ. μπορεί να έφαγα ήττα ενώ έπινα fanta και πίσω έπαιζαν Savatage, σημαίνει ότι αυτά φταίνε για την θλιβερή ανάμνηση; Επίσης από τη στιγμή που υποτίθεται βρίσκω το λιμάνι μου (ή δένω το γάιδαρο μου, που λένε και στο χωριό μου) δε θα έπρεπε καν να με απασχολούν οι ερωτήσεις, πόσο μάλλον οι απαντήσεις που έψαχνα τότε. Άραγε αν ξανακυλίσω σε αυτά (τα epic fantasy παιχνίδια εν προκειμένω), θα σηκωθεί τσουνάμι και θα βρεθώ πάλι “ναυαγός”; Χλωμό μάλλον.

    Τέλος, Witcher 3, 103%, εντάξει, έλα τώρα!. Ή μήπως το πολωνικό sword and sorcery δεν tickάρει τα περισσότερα κουτάκια του epic fantasy…;

    1. Το Witcher, αν είχε ακριβώς τους ίδιους διαλόγους και χαρακτήρες το 1960, 1970 ή 1980, θα ήταν ακριβώς το ίδιο. Απλά τυχαίνει ο κόσμος του να είναι epic fantasy. Δεν είναι όμως το epic fantasy που το προσδιορίζει. Είναι οι ψυχογραφίες του.

      Για τα υπόλοιπα, θα συμφωνήσω να διαφωνούμε, είναι θέματα προσωπικά και ο καθένας δίνει τις δικές του απαντήσεις κάθε στιγμή.

  3. Κοίτα, σε μεγάλο βαθμό όντως βλέπω σιγά-σιγά αυτή την αλλαγή (και ακριβώς στην ηλικία-εποχή που τα περιγράφεις (του ’87 είμαι)), αλλά λίγο η ανωριμότητα, λίγο η ανωριμώτητα κάποιων φίλων, νομίζω ότι στα 40 θα παίζω ακόμα DnD και Baldur’s Gate 3, για τα 50 (γεροί να ‘μαστε) το συζητάμε. 😀

  4. Εγω παλι, λυπαμαι αλλά θα διαφωνησω οτι ντέ και καλά η εξελιξη και η ωριμοτητα ενος ανθρωπου συνοδευονται ή μαλλον επιβαλλεται να συνοδευονται απο αλλαγη στα γουστα του. Δεν λεω οτι αυτο λεει το αρθρο, απλά θεωρω οτι ειναι μια ταση που βλεπω γυρω μας οτι παει να επιβληθει.

    Εξαλλου τον μπορατσο τον “ξερω” πια διαδικτυακα και νομιζω οτι δεν τον αφορα αυτο που γραφω παραπανω. Καταλαβαινω οτι ειναι εσωτερικη αναγκη του και μονόδρομος να αφηνει καποια πραγματα πισω του και να στρεφεται και ν αποζητα το καινουριο. Εχω φιλους με παρομοια ψυχοσυνθεση και μου φαινεται φυσικο. Φυσικο ομως απ την άλλη δεν ειναι και να θεωρουμε δεινοσαυρους, απολιθωματα ή ανωριμους οσους απλα ετυχε ρε παιδι μου να συναντηθουν νωρις στη ζωη τους με τα σωστα βιβλια, τις σωστες μουσικες, και τα σωστα γκέιμς. Ε, ναι, κι εγω νομιζω οτι ειμαι ενας απ αυτους. Δεν λεω οτι φοραω παρωπιδες, οτι δεν παρακολουθω τι κυκλοφορει, οτι δεν ψαχνομαι με τα νεοτερα πραγματα. Το αντιθετο μαλιστα. Αλλά τι να κανω που δεν εχω βρει ξερω γω καλυτερο κλικι κλικι απ το ταιταν κουεστ, καλυτερο adventure απ το beast within, καλυτερη παρεα απ τον τσάρλς και καλυτερο μουσικό/αδερφό απ τον μπρους? Αμα συμβεί, καλως να ερθει η στιγμη. Αν οχι, δεν θα το ζορισω κιολας.

    Υγ: ρε φουστη μου, ετσι μου ρχεται με τα mad fb stalking skills μου να βρω την γαμωβασουλα του γαμωΓ3 και να την πιασω να της πω οτι ο κουτσουκος (Β: -ποιος? Α, εκεινος ο μαλλιάς απ το Γ2… τον γουσταρε η τασουλα, η κολλητη μου…) εκοβε φλεβες για την παρτη της. Το κισμετ δεν πρεπει να το αποφευγουμε, μποράτσε. Πρεπει να το βοηθαμε να γινει πραξη. Η ΒΑΣΟΥΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΟΥ, ΓΥΜΝΟΚΡΑΝΕ ΑΡΛΕΚΙΝΟ.

    1. *γέλια* Ρε, ον δε ρέκορντ, δεν είχε Βασούλα το Γ3. Ήταν στο Γ4 και τη γλίτωσα τη σφαίρα ξυστά 😀

      Έγραψες μερακλίδικο και ωραίο σχόλιο όμως και αυτό είναι που ήθελα και να ξυπνήσω. Πραγματικά δεν υπάρχει σωστό και λάθος και κάθε άνθρωπος έχει την δική του ψυχοσύνθεση, τις δικές του αγάπες και ξεχωριστά ‘κλικ’ με τα ερεθίσματα γύρω του.

      Κλίκμπεητ κουβέντα να γίνεται ένα πράγμα 😉

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL