REVIEWS

DRAGON’S LAIR

Εδώ, εδώ θα μετρήσουμε τα ΚΑΠΗ εν πλήρη δόξα! Όσοι μεγαλώσαμε τη δεκαετία του ’80 γύρω από πρασινόμαυρα, ασπρόμαυρα και -οι πιο φάνκι- πορτοκαλόμαυρα μόνιτορ-γκουμούτσες, ξέραμε πως “παιχνίδι” είναι ένα σύμπλεγμα κακομάτζαλων πίξελ, που αν βαρούσες εκείνο το μεγάλο το σπέης, πεταγόταν ένα δικό σου κακομάντζαλο πίξελ και μπούμ έκρηξη και να ‘το high score και να η περήφανη μάνα “Αχ, το παιδί μου θα γίνει προγραμματιστής” και από ‘δω πάν κι οι άλλοι.

Εννοείται καταβροχθίζαμε κάθε περιοδικό του χώρου που έπεφτε στα χέρια μας, με τα Αγγλικά ή Αμερικανικά περιοδικά που ίσως από σπόντα (και σίγουρα θεία πρόνοια) κατέληγαν στα χέρια μας, να αποτελούν το Ιερό Γκικοδισκοπότηρό μας. Σε κάποια από αυτά τα μαγικά περιοδικά λοιπόν, υπήρχαν κάποιες εικόνες βγαλμένες απευθείας από τα αγαπημένα μας καρτούν, γραφικά που αρνούμασταν να πιστέψουμε ως αληθινά. Σπίτι είχαμε το ασπρόμαυρο Space Invaders και οι σελίδες μπροστά μας υπόσχονταν ένα “ζωντανό καρτούν”, τόσο όμορφο που δεν χωρούσε καλά καλά στο κεφάλι μας. Τούτο το 8ο θαύμα του κόσμου, λεγόταν “Dragon’s Lair” και είχε πρωταγωνιστή τον μεντιεβάλ ξάδερφο του Roger Wilco, τον υπερ-ατσούμπαλο και δειλό ιππότη, Dirk The Daring. O Dirk που λέτε, είχε καψούρα την playmate Princess Daphne και όταν εκείνη έπεφτε στα χέρια του φρικτού δράκου Singe, o Dirk ξεκινούσε με πλήρη άγνοια κινδύνου για να τη σώσει.

DL2Ο Dirk ποτέ δεν πεθαίνει, βάζει εικοσάρικο και ξαναβγαίνει!

Ολόκληρο το παιχνίδι παρουσιαζόταν σαν ένα τέλειο cartoon της εποχής και ο χειρισμός περιοριζόταν στο πάτημα ενός από πέντε πλήκτρα, ακριβώς την κατάλληλη στιγμή, ώστε να γλιτώσουμε τον Dirk από βέβαιο θάνατο και να προχωρήσουμε παρακάτω. Σκεφτείτε το σαν τον σαδιστή προ-πάππο του χειρότερου, πιο εκνευριστικού QTE που σας έτυχε ποτέ σε παιχνίδι. (Μμμμμ…Kayran…μμμμ…εφιάλτης.) Οι θάνατοι ήταν περισσότεροι και από αυτούς που μετρήσατε στο Binding of Isaac και ο μόνος τρόπος να ασχοληθείτε με το υπερ-φανταιζί coin-op (δεν νομίζω εντωμεταξύ να ήρθε ποτέ στην Ελλάδα, ίσως κάνω λάθος, όποιος έχει το ιστορικό ρεπορτάζ κερδίζει σπέσιαλ Στήμ μπόνους) ήταν να το ταϊσετε με πραγματικά άπειρα χρήματα, ώσπου να απομνημονεύσετε ακριβώς κάθε σκηνή του.

Βλέπετε, η σειρά με την οποία σας παρουσίαζε τις παγίδες του το παιχνίδι, άλλαζε σε κάθε playthrough. Πολλές φορές ήσασταν αναγκασμένοι να παίξετε την ίδια σκηνή από την αντίθετη πλευρά της οθόνης, οπότε ακόμη κι αν είχατε μάθει απ’έξω τί πλήκτρα έπρεπε να πατήσετε, το παιχνίδι τέσταρε σαδιστικά την ικανότητά σας να αντιστρέψετε τα πάντα στο φτερό. Ήταν ουσιαστικά, το όνειρο του μαγαζάτορα, καθώς εξανέμιζε κάθε έννοια ικανότητας και gameplay και γείωνε τα πάντα σε ένα άνισο παιχνίδι μνήμης και αντανακλαστικών. Το κακό είδος μνήμης και αντανακλαστικών, σε περίπτωση που αναρωτιέστε εκεί στη γαλαρία.

DL3Καλύτερα να το βλέπετε, παρά να το παίζετε. Trust me.

Παρ’ολ’αυτά, ο οπτικοακουστικός τομέας του ήταν τόσες δεκαετίες μπροστά από την εποχή του, που όταν πρωτοκυκλοφόρησε, το παιχνίδι έφερνε κέρδη εκατομμυρίων στους δημιουργούς του. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι το Dragon’s Lair είναι ένα από τα τρία βιντεοπαιχνίδια που βρίσκονται σε μόνιμη έκθεση στο Smithsonian. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, τα άλλα δυο είναι τα Pong και Pac Man. H ζώσα ιστορία των arcade μηχανημάτων και όχι μόνο.

Το Dragon’s Lair, όπως και το διαστημικό re-imagining του, Space Ace, κυκλοφόρησαν σχεδόν σε όλα τα home συστήματα της εποχής, έστω και κουτσουρεμένα λόγω περιορισμών hardware. Εν έτει 2013, η HD έκδοση του μυθικού αυτού παιχνιδιού, εμφανίζεται σχεδόν από το πουθενά στο κατάστημα του Στήμ. Ζητάει εννέα ολόκληρα ευρώ και στηρίζεται καθαρά και μόνο στον παράγοντα νοσταλγία για να τα αποσπάσει.

DL5Στο βάθος, τα παιδικά σας όνειρα για τον τίτλο.

Το Dragon’s Lair βλέπετε, εκτός από μύθος, είναι ένα αληθινά φρικτό, εκνευριστικό, άχαρο παιχνίδι. Ναι, τα γραφικά παραμένουν πανέμορφα, τα animations αστεία και η φάτσα του μικροπρεπούς Dirk, μια απόλαυση. Και αυτά. Το gameplay αποτελείται καθαρά και μόνον από τα χειρότερα, πιο εκνευριστικά QTE’s που έχετε παίξει στη ζωή σας (Ξαφνικά νοσταλγώ τη ρομαντική, “πανεύκολη”, unpatched μάχη με το Kayran) και η διάρκεια του τίτλου από την αρχή ως το τέλος με γύρω στους 60-70 θανάτους, δεν είναι ούτε μια ώρα.

Ευτυχώς έχει προστεθεί ένα “Home Mode” στο παιχνίδι, το οποίο τουλάχιστον βάζει τις σκηνές σε κάποια τάξη και κλιμακώνει την περιπέτεια βάσει των αρχικών storyboards, αντί να τις πετάει ασυνάρτητα όπως έκανε το coin-op. Στα συν βέβαια και το γεγονός ότι αν επιθυμείτε, μπορείτε να παίξετε την αυθεντική, φρικτή και εκτός σειράς βερζιόν, όπως και η επιλογή αν θέλετε να έχετε ή όχι επί της οθόνης prompts για τα QTE’s.

Το Dragon’s Lair το ονειρεύτηκα πρώτη φορά έξι χρονών. Το έπαιξα και το τερμάτισα στα τριάντα ένα μου. Και εδώ έγκειται το μυστήριο και η διαχρονική του γοητεία: είναι μια τεράστια, γλυκόπικρη απογοήτευση. Τα γραφικά μεταφέρουν άψογα το παραμύθι που ονειρεύεσαι στα έξι σου. Η πραγματικότητα του άθλιου gameplay θυμίζει κάτι από την σουρεαλιστική κούρσα επιβίωσης που είναι η ζωή στα -αντακάτι.

DL4Dirk, σκύψε, γράφει ο Μποράτσος δυσσαδερό ρηβιού!

Στην τιμή που διατίθεται ο τίτλος, δεν είναι δυνατόν να προτείνω την αγορά του, παρά μόνο αν η νοσταλγία σας επισκιάζει τα πάντα. Είναι όντως ένα κομμάτι gaming ιστορίας και η παρούσα έκδοση μια εξαιρετική ευκαιρία να την επισκεφτείτε, έστω και φευγαλέα, από τη θαλπωρή του Steam. Μόνο σε γενναία, τεράστια έκπτωση όμως.

DL1Μου πήρε μια εικοσιπενταετία, αλλά κάλλιο αργά, παρά ποτέ.

Και ένα παράξενο πράγμα…έχω ακόμα μια εντύπωση πως αυτό που έπαιξα ήταν κάποιο φρικτό αστείο. Ότι αν ήμουν έξι χρονών και τα βήματά μου με οδηγούσαν στο Χαμένο Ουφάδικο Ανάμεσα Στους Κόσμους, το αληθινό Dragon’s Lair θα με περίμενε εκεί. Αυτό που ήταν RPG και Adventure και Action και Μηχανή Ονείρων, όλα σε ένα. Λυπάμαι Don, αλλά η πραγματικότητα σε νίκησε. Το Dragon’s Lair εν έτει 2013, είναι μια σειρά από πανέμορφες, αρθριτικές φωτογραφίες και όσο παραπάνω βρείτε, θα το βρείτε μονάχα μέσα σας.

Pros

  • Πρόκειται για ένα μυθικό, τεράστιας ιστορικής σημασίας παιχνίδι
  • Χιουμοριστικά και υπέροχα σκίτσα που δεν θα γεράσουν ποτέ
  • Αν το ονειρευτήκατε μικροί, θα καταφέρετε επιτέλους να το ολοκληρώσετε χάρη στον συνδυασμό Home+Easy Mode, τον μόνο “εκμοντερνισμό” του τίτλου.

Cons

  • Ανύπαρκτο ή μάλλον υπερβολικά εκνευριστικό gameplay, βασισμένο εξ’ολοκλήρου σε παράλογα και ανισσόροπα QTE’s.
  • Ελάχιστη διάρκεια
  • Ανεξήγητη απουσία leaderboards
  • Θα αφήσει παγερά αδιάφορο όποιον δεν το δει νοσταλγικά
  • Περισσότερο πόπ μνημείο παρά παιχνίδι

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

17 Comments

  1. Έχει ένα τρομερό making of του παιχνιδιού στο τελευταίο Retro Gamer (τ. 115). Ακόμα πάντως θυμάμαι τα σάλια μου που έτρεχαν όταν είχα δει στο “Απίστευτα και όμως αληθινά” την προσπάθεια για σπάσιμο του παγκόσμιου ρεκόρ από τρεις τύπους που το έπαιζαν στο στούντιο. Στην Ελλάδα δεν το είδα ποτέ πάντως.

  2. και όμος το game είχε έρθει στην Ελλάδα και το είχα αγοράσει φυσικά πειρατικό από μαγαζί στην Στουρνάρα και το είχα παίξει στο zx spectrum μου.
    Αφού μόλις είδα ότι είχε βγει remake δεν πίστευα στα μάτια μου ότι ήταν το ίδιο game.
    Θυμάμαι ότι με είχαν ενθουσιάσει τα γραφικά του αλλά από gameplay δεν είχα κολήσει μαζί του.

  3. Έχω ακόμα κάπου την πρωτότυπη C64 κασέτα του Dragon’s Lair II – Escape from Singe’s Castle, όπως είχε έρθει στην Ελλάδα (νομίζω από την PIM Software). Μάλιστα είχε λάβει καλές κριτικές στα ξένα περιοδικά της εποχής στα οποία αναφέρθηκε ο Μποράτσος (http://www.zzap64.co.uk/cgi-bin/displaypage.pl?issue=22&page=78), αλλά βέβαια τότε μας εντυπωσίαζε το παραμικρό.

  4. Σε τελείως “αφού έχω σκάσει λεφτά για ένα κάρο μαλ… τελευταία, ας σκάσω και για κάτι να φχαριστηθώ”, αποφάσισα και έδωσα τα 8,99 χθες. Ένιωθα ότι έπρεπε να το έχω. Βεβαίως, ήξερα πολύ καλά με τι είχα να κάνω από πλευράς gameplay, διάρκειας κλπ. και έτσι μέχρι στιγμής το απολαμβάνω αρκετά. Η μεταφορά πάντως είναι άριστη, ενώ χρησιμεύει και ως αρκετά καλή εξάσκηση αντανακλαστικών!

  5. Ανήκω σε όσους θεωρούν πως οι βαθμολογίες στα reviews πρέπει να καταργηθούν από τον OHE, αλλά αφού υπάρχουν δε βλέπω το λόγο που το Dragon’s Lair εξαιρείτε επειδή είναι “re-release”. Άλλο τα καθαρά retro παιχνίδια που ξεθάβουμε από τις αραχνιασμένες αποθήκες μας ενώ τα έχουν ξεχάσει και οι ίδιοι τους οι δημιουργοί, και άλλο το re-release που αξιώνει τον οβολό και το χρόνο μας παρέα με τις αμιγώς νέες κυκλοφορίες, και άρα πρέπει να κριθεί με όμοιο τρόπο. Κατά την ταπεινή μου άποψη, πάντα :).

  6. Αδέρφια όντως στην arcade καμπίνα αναφερόμουν, η οποία δεν νομίζω να ήρθε ποτέ. Οι home εκδόσεις έκαναν γερή βόλτα από τα ράφια των καταστημάτων.

    Τώρα όσον αφορά την έλλειψη βαθμολογίας, πραγματικά θα ήταν εντελώς άκυρη. Το Dragon’s Lair είναι ένα κομμάτι gaming ιστορίας, όχι ένα παιχνίδι που θα κριθεί με σύγχρονα μέτρα και σταθμά. Σκεφτείτε πως ένα ίντι/ρετρό παιχνίδι μπορεί να έχει “παλιά” γραφικά, αλλά ουσιαστικά πουλάει gameplay και καινοτομία, οπότε κρίνεται βάσει αυτών.

    Είναι άδικο κατά την άποψή μου να βαθμολογήσω ένα re-release, από τη στιγμή που στο κείμενο ξεκαθαρίζω τί να περιμένει και τί να μην περιμένει κάποιος από αυτό. Με την ίδια λογική, το Space Invaders αν γινόταν remake, θα πρεπε να πάρει 50-60% και ούτε, λόγω “αρχαϊκού” gameplay, but that would be missing the point by a mile.

  7. Το κείμενο όλων των reviews του αγαπημένου μας Ragequit είναι μεστό, πλήρες, ενημερωτικό, ψυχαγωγικό, στάζει μεράκι και ποιότητα από κάθε συλλαβή, ενώ πάντα ξεκαθαρίζει στον ταπεινό αναγνώστη τι να περιμένει και τι να μην περιμένει από το παιχνίδι ;). Οπότε γιατί υπάρχουν βαθμολογίες ατ ολ;

  8. Διότι φίλε Great0ldOne, όταν οι εταιρείες σου παραχωρούν review code για ένα παιχνίδι τους, στο τέλος του κειμένου σου καλώς ή κακώς περιμένουν να δουν και μία βαθμολογία, είτε αυτή αφορά την 0-100 κλίμακα, είτε την 0-10, είτε ακόμη και την Α’-Ε.

    Συνεπώς η βαθμολόγηση δε μπορεί να εξαλειφθεί τελείως (κάτι που πολύ θα ήθελα, πίστεψέ με), οπότε είναι κάτι σαν αναγκαίο κακό…

  9. Ααα…και όσοι δεν έχετε παίξει το συγκεκριμένο παιχνίδι πατήστε youtube να βρείτε κάνα full walkthrought, μιλάμε για πολύ trippy καταστάσεις! Αρτιστικά και μόνο αξίζει αν το δείτε μία φορά (Βάλτε edit στα comments αν γίνεται!)

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL