THIS IS THE POLICE

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Δηλώνω απερίφραστα πως έπαθα την πλάκα μου με το This Is The Police. Το ξεκίνησα με μια αμυδρή συμπάθεια, περιμένοντας κάποιο ευχάριστο indie παιχνιδάκι, ίσως με ένα ζόρι παραπάνω, το οποίο θα ολοκλήρωνα σε τέσσερις με πέντε ώρες, θα ερχόμουν εδώ να γράψω πόσο όμορφο ήταν σε μερικά, από πού έχανε, θα ρίχναμε και πέντε καφρίλες στα σχόλια και θα έληγε το ζήτημα.

Είκοσι πέντε ώρες αργότερα, με τους τίτλους τέλους να φεύγουν στην οθόνη και τον τσακισμένο ήρωά μου, Jack Boyd, να γέρνει στον τοίχο του ιδιωτικού κλαμπ που θεωρούσε σπίτι του για περισσότερο από τριάντα χρόνια, μετρώντας ως το άπειρο για να μην τρελαθεί, πασχίζω να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά.

Άλλη μια όμορφη μέρα ανατέλλει στο εξωτικό Freeburg

«Το This Is The Police είναι ένας εξομοιωτής αστυνομικής διαφθοράς», «Έχεις έξι μήνες στην διάθεσή σου για να βγάλεις 500.000 δολάρια και να αποσυρθείς αξιοπρεπώς», «Είναι ένα πολιτικά μη ορθό παιχνίδι γεμάτο βία, ρατσισμό και σεξισμό». Όλα διατυπώσεις και υπέρτιτλοι σε παρουσιάσεις του παιχνιδιού γραμμένες από ανθρώπους οι οποίοι ζήτημα να αφιέρωσαν δυο ή τρεις ώρες σε αυτό. Όλες, τραγικά, απερίγραπτα λάθος.

«ΕΙΔΑ ΕΝΑΝ ΑΝΤΡΑ ΝΑ ΠΕΦΤΕΙ…»

Το This Is The Police, είναι πρώτα και κύρια μια αφήγηση. Μια υπέροχη, ολόμαυρη αφήγηση για τα βάθη της ψύχωσης και της εμμονής, για τις αμφιβολίες, τις εσωτερικές συγκρούσεις και την τρομακτική ανασφάλεια που οδηγεί το άρμα κάθε πραγματικού άντρα στην αιώνια Κόλαση, καθώς άπαντες τριγύρω τον χαιρετίζουν ως τον μεγαλύτερο ήρωα του κόσμου. Είναι η ιστορία του Jack Boyd, ηρωικού (;) αρχηγού της αστυνομίας της φανταστικής πόλης του Freeburg. Ο Jack είναι εξήντα ετών, η γυναίκα του τον έχει μόλις εγκαταλείψει για κάποιο αδιάφορο («Αλλά αυτός με προσέχει Jack!») τζιτζιφιόγκο, πίνει λίγο περισσότερο αλκοόλ από αυτό που θεωρείται κοινωνικά αποδεκτό και έχει μια σχετικά τρυφερή σχέση με διάφορα φαρμακευτικά σκευάσματα που σαφώς βελτιώνουν την ποιότητα της ζωής του.

Όταν του ανακοινώνεται η επικείμενη απόλυσή του από ένα δήμαρχο ο οποίος ποτέ δεν τον χώνεψε, ο Jack αποφασίζει πως χρειάζεται να μαζέψει 500.000 δολάρια μέσα σε αυτούς τους έξι μήνες. Το πώς θα συγκεντρώσει αυτό το ποσό, επαφίεται αποκλειστικά σε εμάς, την ψηφιακή συνείδηση του Jack. Και κάπως έτσι ξεκινά ένα από τα πιο ιδιαίτερα και εθιστικά ανεξάρτητα παιχνίδια των τελευταίων ετών. Οι μόνες πραγματικά δόκιμες συγκρίσεις που μπορούν να γίνουν με άλλα παιχνίδια σε επίπεδο εθισμού/μηχανισμών, είναι με τα αριστουργηματικά Papers, Please! και Darkest Dungeon. Και αυτό νομίζω, λέει σχεδόν τα πάντα από την αρχή.

Ανακρίνοντας το νεαρό Savini

Το This Is The Police ξεκινά παραπλανητικά απλά. Έχουμε δυο βάρδιες αστυνομικών και ντετέκτιβ. Εργάζονται εναλλάξ αν και είναι εφικτό να ζητήσουμε σε κάποιον να έρθει δυο μέρες σερί, με το αντίστοιχο βέβαια κόστος στην κόπωση και το ηθικό αυτού. Ιδανικά, θα πρέπει να φροντίζουμε οι εργαζόμενοι κάθε βάρδιας να έρχονται ξεκούραστοι και με καλή ψυχολογία σε αυτή, καθώς έτσι αυξάνουμε τόσο την αποδοτικότητά τους όσο και τις πιθανότητες μακροημέρευσής τους στο Τμήμα.

Το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού το περνάμε πάνω από τον όμορφα μινιμαλιστικό χάρτη του Freeburg. Η γενικότερη τεχνοτροπία των γραφικών που χρησιμοποιεί το This Is The Police (παλ αποχρώσεις, λίγες λεπτομέρειες, έμφαση στην οπτική και ηχητική απόδοση των συναισθημάτων) συμβάλλει τα μέγιστα στην δημιουργία της κλειστοφοβικής, απελπισμένης ατμόσφαιράς του. Ξεκινώντας την κάθε ημέρα, έχουμε στην διάθεσή μας τους αστυνομικούς, τους ντετέκτιβ, την αντιτρομοκρατική ομάδα SWAT και λίγο αργότερα, μια κλούβα. Κατά την διάρκεια της ημέρας, δεχόμαστε διάφορες κλήσεις/σήματα για βοήθεια. Αφού εξετάσουμε την σύντομη αναφορά/περιγραφή κάθε σήματος, καλούμαστε να αποφασίσουμε πόσους αστυνομικούς θα στείλουμε, αν θα στείλουμε μαζί την αντιτρομοκρατική και την κλούβα. Η σωστή επιλογή των κλήσεων στις οποίες θα ανταποκριθούμε, έχει καθοριστική σημασία για την επιτυχία μας στο παιχνίδι. Αυτό συμβαίνει διότι, από την στιγμή που στέλνουμε κάποιους αστυνομικούς να ερευνήσουν ένα σήμα, δεν μπορούμε να τους χρησιμοποιήσουμε ξανά μέχρις ότου επιστρέψουν και πάλι στο Τμήμα. Αν δηλαδή στείλουμε τρεις καλούς αστυνομικούς να σώσουν την γάτα μιας γιαγιούλας σε ένα ήσυχο προάστιο, είναι πολύ πιθανό να μην έχουμε κανένα για να σταματήσει την ένοπλη ληστεία που θα σκάσει λίγα δευτερόλεπτα αργότερα στο κέντρο της πόλης.

Everybody wants something. And when you find out what, you can hang them by it.

Αρκετές φορές, τα σήματα που δεχόμαστε δεν αφορούν καν σε εγκλήματα και θα πρέπει να διαβάζουμε προσεκτικά τις περιγραφές και να ασκούμε την ευθυκρισία μας, προκειμένου να μην στέλνουμε τους περιορισμένους άντρες μας να κάνουν άσκοπες βόλτες ενώ οι πραγματικοί εγκληματίες ξεσαλώνουν. Άλλοτε, θα κληθούμε να δώσουμε συγκεκριμένες οδηγίες στους αστυνομικούς μας, μέσω ενός interface που θυμίζει τα επονομαζόμενα «choose your own adventure» βιβλία, καθώς θα βρεθούν αντιμέτωποι με ιδιαίτερα δύσκολες ή περίπλοκες καταστάσεις.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είμαστε απόλυτα εξαρτημένοι οικονομικά από το μοχθηρό, μισαλλόδοξο και τέρμα ρατσιστικό δημαρχείο. Πολύ συχνά έρχονται οδηγίες από τον Δήμαρχο, οι οποίες είναι πραγματικά η μια χειρότερη από την άλλη. Θα διαταχθούμε να απολύσουμε όλους τους Αφρικανούς, Ασιάτες ή ηλικιωμένους αστυνομικούς, να καταστείλουμε βίαια ειρηνικές διαμαρτυρίες και γενικά να συμπεριφερθούμε σαν αληθινά τέρατα. Η μη συμμόρφωσή μας με τις οδηγίες αυτές, θα οδηγήσει σε τραγική περικοπή του προϋπολογισμού μας, απόλυση ολόκληρου σχεδόν του προσωπικού μας και στην ουσία θα μας αποτρέψει από την οποιαδήποτε πρόοδο στο παιχνίδι μετά από κάποιο σημείο.

Στην πορεία του παιχνιδιού θα συμμαχήσουμε αλλά και θα απορίψουμε μια πληθώρα οργανισμών

Στην πρώτη μου απόπειρα με το This Is The Police, αναγκάστηκα να ξεκινήσω από την αρχή μετά από οκτώ ώρες παιχνιδιού, καθώς είχα αποφασίσει να πάω τέρμα κόντρα στις σιχαμένες προσταγές του Δήμου και να τακιμιάσω με τον αξιοπρεπέστατο τοπικό επιχειρηματία κύριο Sands. Παρά την οικονομική ενίσχυση που προσέφερε στο προσωπικό μου συνταξιοδοτικό ταμείο, δεν είχε καμία εξουσία στο να δημιουργεί νέες θέσεις για αστυνομικούς και ντετέκτιβ (αν και ήταν ιδιαίτερα βολικός όταν χρειαζόταν να ξεφορτωθούμε μερικούς στα γρήγορα) και πολύ σύντομα βρέθηκα με ελάχιστο προσωπικό, απλά να παρακολουθώ την πόλη μου να φλέγεται.

Την δεύτερη φορά, ήμουν ψυλλιασμένος. Έκανα ότι μου ζητούσε το δημαρχείο και ταυτόχρονα φρόντιζα να αγοράζω ενοχοποιητικά στοιχεία που να δείχνουν προς κάποιον άλλο υπαίτιο. Έτσι την έβγαζα λάδι σε όλους τις εξεταστικές επιτροπές που συστήνονταν για την κτηνωδία του αστυνομικού τμήματος. Προσπαθούσα συνήθως να «δίνω» τη Μαφία, αλλά μερικές φορές έπρεπε να τα φορτώνω και στους αξιωματικούς μου. Αλλά έτσι είναι η ζωή μερικές φορές.

Αν μείνετε με λιγότερους από τέσσερις αστυνομικούς στη βάρδια, reload όπως είστε και με ευχαριστείτε αργότερα.

Και πιο μετά, ήρθε η συμμορία του Vicus Vargas στην πόλη. Και μου τηλεφώνησε η πεθερά μου πως σχεδόν είχε πείσει την κόρη της να γυρίσει σε μένα. Θα τα σκεφτώ λίγο αργότερα όλα αυτά όμως, γιατί έχω μια πολύ σημαντική συνάντηση τώρα, εδώ, στα Παλιά Σφαγεία.

«…ΜΑ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΥΧΗ.»

To This Is The Police είναι πολύ μεγαλύτερο από το σύνολο των μερών του. Διαρκώς αλλάζει τα δεδομένα και προσθέτει νέα στοιχεία στην αφήγησή του. Θα κληθούμε να διαλευκάνουμε εγκλήματα εξετάζοντας μαρτυρίες και ανασυνθέτοντας την χρονολογική τους σειρά προκειμένου να εντοπίσουμε τους υπόπτους. Αν τυχόν πέσουμε σε κάποιο μέλος σπείρας και το ανακρίνουμε επιτυχώς (με χρήση θεμιτών και αθέμιτων μέσων) θα έχουμε την δυνατότητα να εξαρθρώσουμε ολόκληρη την σπείρα, με τις επακόλουθες αμοιβές.

Θα γίνουμε μάρτυρες της τελικής, απεγνωσμένης απόπειρας του Jack Boyd για λύτρωση. Οι επιλογές μας θα καθορίσουν τα πάντα. Αν χρειάστηκα 25 ώρες για ένα playthrough στο This Is The Police, σκέφτομαι πως άνετα κάποιος μπορεί να «ρίξει» πάνω από 50 ώρες στον τίτλο, εάν επιθυμεί να δει όλες τις πιθανές εκβάσεις των σκοτεινών ιστοριών που τόσο μαεστρικά έχει υφάνει η Weappy.

Μόνο ζόρι, είπαμε. Και ένα από τα καλύτερα σενάρια της χρονιάς.

Αρκεί να γράψω πως το This Is The Police δεν είναι ένα παιχνίδι όπου προσπαθούμε να συλλέξουμε 500.000 δολάρια. Ούτε είναι ένα παιχνίδι όπου προσπαθούμε να επιβάλλουμε τον νόμο. Είναι η αιώνια ιστορία της κόλασης του να είσαι Άντρας σε ένα κόσμο φτιαγμένο για παιδιά, δειλούς και φίδια. Με ότι αυτή συνεπάγεται.

Δυο πράγματα κρατάνε το This Is The Police από ένα στάτους μεγαλείου και all time classic : η τεράστια τυχαιότητα (ελληνιστί RNG ή κάτι σχετικό) που διαφεντεύει πολλά από τα συμβάντα του. Σε πολλά σημεία του παιχνιδιού, δεχόμαστε ξαφνικά και από το πουθενά αιτήματα για αστυνομικούς από το δημαρχείο. Εάν εκείνη τη στιγμή λείπει όλο μας το προσωπικό σε κλήσεις και λύνει εγκλήματα, το δημαρχείο θα το θεωρήσει προσβολή που δεν στείλαμε κάποιους να βάψουν το ΚΨΜ και την επόμενη κιόλας μέρα θα απολύσει τον καλύτερό μας αστυνομικό ως αντίποινα. Στα πλαίσια του παιχνιδιού είναι κατανοητό αλλά η διαρκής επανάληψη και η ανάγκη μας για load μια προηγούμενης ημέρας (γιατί πραγματικά, είναι αδύνατο να παίξεις εάν δεν έχεις τουλάχιστον οκτώ αστυνομικούς και τρεις ντετέκτιβ σε κάθε βάρδια, ανά πάσα στιγμή) προκαλούν σύντομα τεράστιο εκνευρισμό.

Η απλουστευμένη εκδοχή του Texas Hold ‘Em που παρουσιάζεται στο παιχνίδι, μας επιτρέπει να βγάλουμε εύκολα 200.000 προς το φινάλε. Μην χάσετε την ευκαιρία.

Ο βαθμός δυσκολίας του παιχνιδιού είναι, ως επακόλουθο, υψηλότατος. Θα χρειαστούν άπειρες ώρες και πάμπολλες προσπάθειες προκειμένου να αντιληφθεί ο παίκτης τι επακριβώς αλλά και πότε πρέπει να το πράξει. Αυτό ενδεχομένως μπορεί να λογισθεί και στα πολύ θετικά του, αναλόγως των προτιμήσεών σας. Είναι σίγουρο όμως πως θα αποθαρρύνει τους πιο “casual” παίκτες οι οποίοι μπορεί μεν να απολάμβαναν την ιστορία του, αλλά δεν θα είχαν την απαραίτητη αντοχή προκειμένου να φτάσουν στο τέλος της.

Μερικές φορές από αλλού το περιμένεις και από αλλού το βρίσκεις.

Το This Is The Police είναι παιχνίδι-εμμονή και με διαφορά η καλύτερη indie έκπληξη του φετινού καλοκαιριού. Όσο και να με εκνεύριζε σε σημεία, δεν μπορούσα να ησυχάσω εάν δεν το ολοκλήρωνα. Εάν κάθε μέρα δεν προχωρούσα έστω 5-10 ημέρες την δράση. Ο John St. John (η αθάνατη φωνή του Duke Nukem για τους μερακλήδες) αποδίδει εξαιρετικά τον πρωταγωνιστή μας και πλαισιώνεται από άγνωστους μεν, αλλά ιδιαίτερα ικανούς voice actors, οι οποίοι ζωντανεύουν εξαιρετικά τον αδιέξοδο μικρόκοσμο του Freeburg. Ολόμαυρο, αληθινό σαν σφαίρα στο στομάχι συνοδευόμενη από σφηνάκι φτηνού ουίσκι και εθιστικό σαν το διάβολο. Ακόμα διαβάζετε; Έχετε 500 χιλιάρικα να βγάλετε. Ή όχι. Γιατί μερικές φορές, τίποτα δεν έχει σημασία.

Pros

Cons