REVIEWS

BURY ME, MY LOVE

Το κινητό ως ζωτικό εργαλείο.

Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο πολιτικοποίησης των πάντων μιας και εισερχόμαστε σε μια αρκετά τεταμένη εποχή, είναι επόμενο πως και τα παιχνίδια θα παρουσιάσουν έναν χαρακτήρα έντονου πολιτικού σχολιασμού, όσο κι αν σκούζουν μερικοί αρνητές της κατάστασης. Δεν άργησε έτσι να φτάσει σε εμάς και το Bury me, my love, ένας τίτλος που αντλεί τη θεματολογία του από αληθινές ιστορίες προσφύγων, στις προσωπικές τους περιπλανήσεις για να φτάσουν στην αντίστροφη Εδέμ των ημερών μας, κάποια δυτικό-ευρωπαϊκή χώρα δηλαδή.

Ο τίτλος του αναφέρεται σε Συριακή έκφραση που λέγεται κατά τον αποχωρισμό με κάποιον αγαπημένο και αυτολεξεί σημαίνει Να με θάψεις εσύ, αγάπη μου , δηλαδή να ζήσεις, να προσέχεις, να μη φύγεις πρώτος από εμένα από τη ζωή. Έτσι λοιπόν ο Majd, τον ρόλο του οποίου παίζουμε εμείς, μένει πίσω στη Συρία να φροντίσει τους δικούς του και αποχαιρετά την Nour, τη γυναίκα του που φεύγει προς την Γερμανία για να γλυτώσει τους βομβαρδισμούς που πλησιάζουν το νοσοκομείο στο οποίο δουλεύει.

Τη Nour συνοδεύει μια αθώα παιδικότητα στο ταξίδι της.

Ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η αλληλεπίδραση είναι στη λογική των Visual Novels με τις επιλογές για την εξέλιξη της ιστορίας να γίνονται μέσω ενός περιβάλλοντος chat, τύπου messenger ή Whatsapp. Εκεί η Nour βρίσκεται σε σχεδόν συνεχή επικοινωνία με τον Majd είτε για να του εκφράσει τις σκέψεις και ανησυχίες της, είτε για να ζητήσει πρακτικές πληροφορίες και συμβουλές για το τι να κάνει στη συνέχεια του ταξιδιού της.

Έτσι, για παράδειγμα, μπορεί φτάνοντας στην Τουρκία η Nour να ρωτήσει τον Majd αν πιστεύει πως είναι καλύτερα να πάει μέσω Σμύρνης, καθώς άκουσε την τάδε φήμη. Αν εμείς ως Majd επικροτήσουμε την ιδέα, το σενάριο θα διακλαδωθεί προς τα εκεί, ειδάλλως θα πάρει άλλο μονοπάτι. Προφανώς, τα μονοπάτια δεν οδηγούν όλα στην Γερμανία της επαγγελίας.

Βασικό στοιχείο του ταξιδιού και των επιλογών είναι πως δεν είναι ξεκάθαρα αυτά τα μονοπάτια, καθώς και οι συνέπειες των επιλογών μας. Αρχικά αυτό με ξένισε καθώς αποζητώντας τον “τερματισμό” εκνευρίστηκα με την τυχαιότητα που μου έδωσε το κακό τέλος λίγο πριν φτάσω στη Γερμανία, έχοντας περάσει τα πάνδεινα.

Δυστυχώς δεν εξάγουμε πολιτισμό, αλλά ντροπιαστικές εικόνες.

Σε έναν δεύτερο βαθμό όμως αυτή η τυχαιότητα βοηθά στην αφήγηση της ιστορίας και περνάει το αίσθημα της συνεχούς αβεβαιότητας για κάθε επιλογή τους, που βιώνουν άνθρωποι που έχουν εγκαταλείψει τα πάντα για να βρουν μπροστά τους κλειστά τα σύνορα μιας μικρής Βαλκανικής χώρας, ή έναν εχθρικό πληθυσμό. Επίσης μας βάζει πετυχημένα στο ρόλο του Majd, που κυρίως είναι αδύναμος παρατηρητής του ταξιδιού της γυναίκας του.

Δεν αποφεύγει βέβαια τις απλοποιήσεις και τις υπεραπλουστεύσεις προκειμένου να γίνει πιο…αφηγηματικό ως εμπειρία. Επίσης κάποια πράγματα παρουσιάζονται οριακά ως παιχνίδι, χωρίς να υπάρξουν αναφορές σε σκληρές πραγματικότητες όπως τα κυκλώματα διακίνησης που καλύπτουν χιλιάδες χιλιόμετρα ή τα κυκλώματα εκμετάλλευσης αδυνάμων και ασυνόδευτων γυναικών και ανηλίκων. Γίνονται αναφορές σε βία και θάνατο αλλά όχι στον απελπιστικό βαθμό στον οποίο τα βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι στα σύγχρονα κολαστήρια των ψυχών.

Αρκετά ενημερωμένο όσον αφορά την κατάσταση στην Ελλάδα.

Αφήνοντας το κομμάτι της γραφής και της αφήγησης στην άκρη και πιάνοντας το κομμάτι του μέσου και του gameplay, κρίνεται πως το pc δεν είναι μάλλον το προσφορότερο μέσο για την σωστή αφήγηση μέσω του UI. Ομολογουμένως αφού το έπαιξα δύο φορές στο PC, το δοκίμασα στο κινητό και η εμπειρία ήταν πολύ περισσότερο έντονη (immersive).

Κατά τα άλλα, ακόμα και παίζοντάς το μέσω PC και έχοντας τη γνώση πως είναι μια κυρίως αφηγηματική εμπειρία με μεγάλους χρόνους ανάγνωσης και ελάχιστη αλληλεπίδραση, κρίνεται ως μια αρκετά ικανοποιητική παρουσίαση για ένα ενδιαφέρον θέμα – κυρίως για κοινό που δεν έχει καθόλου επαφή με το όλο ζήτημα της προσφυγικής κρίσης.

Ως τέτοιο λειτουργεί ως καλό παιχνίδι ενημέρωσης για την γενική κατάσταση, αλλά δεν προσφέρει κάποια συνταρακτική εμπειρία σε συνδυασμό με κάποια επανάσταση στους μηχανισμούς αφήγησης. Κοντολογίς, όπως συμβαίνει και με τις ταινίες πολλές φορές, το να ασχοληθείς με ένα θέμα δύσκολο, από μόνο του δεν αρκεί για να έχεις ένα κορυφαίο αισθητικό αποτέλεσμα. Για το ελάχιστο ποσό των πέντε ευρώ, αν σας ενδιαφέρει το θέμα δεν είναι κακή εμπειρία.

Θα κλάψω;

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 79%

79%

Δύσκολα, αλλά ενδιαφέρον.

Μια αξιοπρεπής παρουσίαση των περιπετειών και των κινδύνων στις ζωές των ξενιτεμένων προσφύγων, μέσω μιας προσωπικής ιστορίας.

Σπύρος Μπλιάγκος

Εισήλθε στον χώρο του PC Gaming από νεαρότατη ηλικία, χάρη στον αρχετυπικό, μεγαλύτερο Cool ΞάδερφοTM και ένα Amstrad CPC, με ένα μικρό κονσολό-διάλειμμα μεταξύ 1995-1999. Εμφορείται από μηδενιστικές σκέψεις, που προσπαθεί ατυχώς να σκεδάσει, αναζητώντας απαντήσεις σε προαιώνια ερωτήματα σε όλα τα genres.

6 Comments

  1. Σπύρο είσαι ωραίος που παρουσίασες τέτοιο ‘δύσκολο’ τίτλο. Ακόμη και εάν συνολικά δεν κατορθώνει να βρει συναισθηματικό κέντρο, είναι ζωτικής σημασίας να υπάρχουν τέτοιοι τίτλοι διαθέσιμοι στην αγορά. Να τους πάρει το μάτι κανενός πιτσιρικά και να τον κάνουν να αναρωτηθεί τί ακριβώς είναι αυτό το πράγμα. Μια μικρή νίκη από μόνη της.

    1. Πάσχει από την ασθένεια Οσκαρικών ταινιών που βασίζονται μονάχα στη βαριά θεματολογία αλλά για ανθρώπους που θέλουν να μάθουν ένα-δύο πράγματα για την προσφυγική κρίση είναι καλός τίτλος. Τα περισσότερα από αυτά που θίγονται στην Ελλάδα πάνω κάτω τα ξέρουμε, τουλάχιστον όσοι ασχολούμαστε λιγάκι και δεν αναρωτιόμαστε γιατί “Δεν κάθονται στη χώρα τους να πολεμήσουν.”

  2. Το κακό με αυτά τα παιχνίδια (και ταινίες, και ντοκιμαντέρ), είναι ότι ποτέ δεν θα τα παίξουν/δούνε αυτοί που πρέπει. Ενώ ο σκοπός είναι να ευαισθητοποιήσουν, συνήθως μόνο οι ήδη ευαισθητοποιημένοι ασχολούνται.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL