COMPANY OF HEROES 2 ARDENNES ASSAULT

Περίπου ένας χρόνος έχει περάσει από την αρχική κυκλοφορία του Company of Heroes 2 (εφεξής CoH2). Από τότε έχει μπει αρκετό νερό στο αυλάκι με την κυκλοφορία αποσπασματικών DLC που προσπαθούσαν να προσφέρουν ένα πακέτο τόσο για τους single-player παίκτες όσο και για αυτούς που προτιμούσαν τα coop και multiplayer παιχνίδια, με τη μορφή καινούργιων σεναριών στο Theatre of War (όπως αναφέρθηκε στο πρώτο review). Παρότι το κακό με τα DLC είχε παραγίνει σε βαθμό που το παιχνίδι σε multiplayer θα μπορούσε να χαρακτηριστεί οριακά pay-to-win (με τους διαφορετικά Commander DLC πακέτα), αποφασίστηκε η κυκλοφορία του standalone expansion Company of Heroes 2: Ardennes Assault. Όπως σαφέστατα δηλώνει ο τίτλος του CoH2AA το σενάριο μεταφέρεται από τις ανατολικές περιοχές και τη Ρωσία και επικεντρώνεται στη Μάχη των Αρδεννών (Battle of the Bulge ή κατά τους Γερμανούς η «Σκοπιά του Ρήνου»), ίσως τη σημαντικότερη μάχη στο δεύτερο μέτωπο κατά τα τελευταία στάδια του πολέμου, η οποία αποδείχθηκε ιδιαίτερα κρίσιμη για την πορεία του. Οι βετεράνοι φίλοι της σειράς επανέρχονται σε γνώριμα λημέρια καθώς αναλαμβάνουμε υπό τον έλεγχό μας λόχους του αμερικάνικου στρατού με σκοπό την άμυνα στην πρώτη γραμμή και τελικώς την απώθηση των Γερμανών εις τας Ανατολάς.

Ως φυσική επέκταση του CoH2 το Ardennes Assault κρατάει τους μηχανισμούς του gameplay κατά το RTS κομμάτι αναλλοίωτο. “Τι εννοείς ρε Pvt. Pavel όταν λες «RTS κομμάτι»; RTS δεν ήταν ανέκαθεν το Company of Heroes;” Το CoH2AA, αγαπητοί/ες, εισάγει μία μικρή καινοτομία/τρικ ώστε να εμπλουτίσει τον τίτλο με περισσότερο replayability. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Κατά τη διάρκεια της single player campaign, μπαίνουμε κατευθείαν στο ψητό με ένα ιδιαίτερα μάχιμο tutorial για το πώς να αντιμετωπίζουμε τα βασικά στοιχεία της κάλυψης και του κρύου από την πρώτη κιόλας αποστολή. Έπειτα στα τρία επόμενα σενάρια παίζουμε έναν εκ των τριών λόχων που θα χειριζόμαστε κατά τη διάρκεια της campaign ώστε να εξοικειωθούμε μαζί τους. Οι τρεις αυτοί λόχοι προέρχονται από διαφορετικά τάγματα: ο βασικός λόχος Τυφεκιοφόρων (Support Company), το μηχανοκίνητο πεζικό (Mechanized Infantry) και ο λόχος από την Αερομεταφερόμενη Μεραρχία (Airborne). Αφότου ξεμπλέξουμε με την αναγνωριστική αποστολή του κάθε λόχου, ξεκλειδώνεται πλήρως ο χάρτης όπου θα μπορέσουμε να σχεδιάσουμε πλήρως τις επιχειρήσεις μας.

Αναφέρομαι σε τρεις μόνο λόχους, γιατί ο τέταρτος είναι (φυσικά) κλειδωμένος…. για άρμεγμα από την πρώτη μέρα. Πτου, κάκα, εμετός.

Ο χάρτης είναι τύπου Risk (ή Hearts of Iron αν προτιμάτε κάτι παραπλήσιας θεματολογίας). Αρχικώς οι λόχοι είναι στις τρεις άκρες του χάρτη και έχουν αρκετά γερμανικά στρατεύματα να παρεμβάλλονται μεταξύ τους. Οι αποστολές είναι κυμαινόμενης δυσκολίας, και εδώ είναι που το Ardennes Assault αστράφτει. Μπορούμε να διαλέξουμε ποιον λόχο να παίξουμε και προς τα πού θα επιτεθεί, να συνδυάσουμε επιθέσεις και να ελέγξουμε τις κινήσεις. Έτσι και μετακινηθούμε σε περιοχές με εχθρικές δυνάμεις μεταφερόμαστε στο RTS κομμάτι που έχουμε συνηθίσει στη σειρά. Αίσθηση προκαλεί ότι αρκετές από τις αποστολές δεν είναι scripted, δηλαδή δεν παίζουμε συγκεκριμένο σενάριο που θα παίζουμε πάντα και κάθε φορά που επιλέγουμε την campaign, αλλά αρκετές αποστολές είναι τύπου domination/skirmish όπως έχουμε συνηθίσει σε τέτοιου τύπου παιχνίδια. Το ίδιο ισχύει για τους δευτερεύοντες στόχους κάθε πίστας, όπου τη μία φορά μπορεί να κληθούμε να μαζέψουμε intel από το χάρτη και την άλλη να σκοτώσουμε κάποιον ανώτερο Γερμανό αξιωματούχο (έτσι και ξαναπαίξουμε την αποστολή, λόγω αποτυχίας).

Risk of Iron. Ο χάρτης επιχειρήσεων στο CoH2AA και ένα random event που θα βοηθήσει σημαντικά.

Όσοι είχαν παρακολουθήσει παλαιότερη τοποθέτησή μου πάνω στο ζήτημα της ανανέωσης των strategy games γενικότερα, θα θυμούνται ότι είχα αναφερθεί στην ανάγκη ανανέωσης του τρόπου «σερβιρίσματος» του gameplay. Το CoH2AA προσπαθεί να ανανεωθεί σε αυτόν τον τομέα, συνδυάζοντας διαφορετικά στοιχεία από πολλούς τίτλους του είδους και μη, για να προσφέρει κάτι εντελώς δυναμικό στη single-player campaign. Κάθε single-player campaign είναι διαφορετική αναλόγως τον τρόπο παιχνιδιού που θέλουμε να κάνουμε, ποιο λόχο χρησιμοποιούμε περισσότερο κ.ό.κ. Κάθε φορά που νικάμε ένα σενάριο μονάδες από το τάγμα του εχθρού καταφέρνουν να δραπετεύσουν και να ενισχύσουν άλλα τάγματα σε κοντινές περιοχές. Αυτό μπορούμε να το αποφύγουμε έτσι και καταφέρουμε να μπλοκάρουμε όλους του δρόμους διαφυγής. Φυσικά το ίδιο μπορεί να συμβεί σε εμάς έτσι και χάσουμε μία αποστολή, με τις δυνάμεις μας να μετράνε απώλειες και ήττα. Άλλο ένα στοιχείο που προσδίδει στην τυχαιότητα, και κατ’ επέκταση επαναληψιμότητα, είναι τα τυχαία γεγονότα (encounters) που συμβαίνουν στο χάρτη, παρόμοια με αυτά που συναντούσε κάποιος στο Banner Saga. Για παράδειγμα μου έτυχε κατά τη διάρκεια ελιγμών στο turn-based κομμάτι του χάρτη να πέσω σε ομάδα στρατιωτών που ζητούσαν βοήθεια για να φτάσουν στο αρχηγείο. Έπεσα στο δίλημμα είτε να τους ρωτήσω τι τρέχει, είτε να τους βοηθήσω με τις ανάλογες συνέπειες. Εν προκειμένω ήταν κατάσκοποι και ο λόχος κέρδισε πόντους εμπειρίας.

Εδώ υπεισέρχεται και άλλο ένα επίπεδο στρατηγικής, καθώς με τις μάχες και γενικώς την επιτυχή διεκπεραίωση των αποστολών κερδίζουμε πόντους εμπειρίας για το λόχο που χειριστήκαμε καθώς και γενικά «xp», με τη μορφή requisition points που μπορούμε να επενδύσουμε είτε για να αναβαθμίσουμε τις ικανότητες του λόχου, είτε για να τον ενισχύσουμε με εφεδρείες. Η ισορροπία είναι δύσκολη, καθώς θέλουμε πλήρεις επανδρωμένους λόχους, αλλά οι εφεδρείες ρίχνουν τη γενική εμπειρία του λόχου, καθότι έρχονται καινούργια αμούστακα παιδιά να θέσουν τα στήθη τους μπροστά στις σφαίρες εις το όνομα της «Ελευθερίας».

Μετά το Band of Brothers, δεν μπορούσα παρά να επικεντρώσω την προσοχή μου στους Αερομεταφερόμενους.

Η παρουσίαση όλης της ιστορίας γίνεται από τους καπετάνιους του λόχου. Έπειτα από μία νικηφόρα έκβαση κατά τη διάρκεια της αναφοράς αποστολής (debrief), παίρνουμε μία σύντομη περιγραφή που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία και το βιογραφικό του κάθε καπετάνιου. Το CoH2AA καταφέρει να αποδώσει μία χαρά το συναίσθημα, τα φρονήματα, τις πεποιθήσεις, τις ανησυχίες του μέσου αμερικανού στρατιώτη που υπηρετούσε τότε στον πόλεμο. Φυσικά για άλλη μία φορά δεν ξεφεύγει από την εύκολη παγίδα της ισοπεδωτικά απλοποιημένης, «δυτικοποιημένης» αντίληψης γύρω από τον Β΄ ΠΠ, η οποία υπαγορεύει ότι τα αμερικάνικα στρατεύματα πάλεψαν για έναν ελεύθερο κόσμο και τίποτα παραπάνω. Όλο αυτό έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τη βασική αιχμή του σεναρίου του CoH2, που δεν ήταν άλλη από το ότι οι Ρώσσοι στρατιώτες πήγαν στον πόλεμο για να πεθάνουν επειδή ο κακός δικτάτορας τους έστειλε εκεί.

Σχεδόν ποιητικό….

Τα μερικά κακώς κείμενα του τίτλου δεν περιορίζονται βέβαια μόνο στη γνωστή προπαγάνδα της ‘murica που προασπίζεται την παγκόσμια ελευθερία, αλλά επεκτείνονται και σε ουσιαστικότερους τομείς. Ένα τέτοιο αρνητικό στοιχείο, το οποίο στην πραγματικότητα είναι δίκοπο μαχαίρι είναι η ύπαρξη των random σεναρίων. Φυσικά και προσδίδουν επαναληψιμότητα στον τίτλο, αλλά με μία δόση κυνισμού θα μπορούσε κανείς να τα χαρακτηρίσει εύκολη δουλειά και άκοπη προσθήκη extra υλικού, από το να σχεδιάσει περισσότερες εξειδικευμένες αποστολές, όπως στο CoH2. Επιπρόσθετα, με σκοπό να εξασφαλίσει τη δυναμικότητα της campaign αλλά και να αυξήσει τη δυσκολία, το CoH2AA στερείται επιλογής save ανά πάσα στιγμή. Μπορούμε να φύγουμε από το RTS κομμάτι μόνο με save and quit, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις έπρεπε να ξαναπαίξω το χάρτη για να φτάσω στο σημείο που ήμουν νωρίτερα (ακόμη χειρότερα όταν έφαγα ένα περιστασιακό crash 4 δευτερόλεπτα προτού νικήσω το σενάριο). Καταλαβαίνω ότι αυτή η σχεδιαστική επιλογή αλά-Diablo-2, λήφθηκε και εφαρμόστηκε με γνώμονα την επιβολή ενός αυστηρού choice & consequence, αλλά δεν παύει να περιορίζει πάρα πολύ αυστηρά τον παίκτη. Το save system του παιχνιδιού σίγουρα θα αποθαρρύνει αρκετούς από το να κάνουν την απόπειρα να το δοκιμάσουν. Παρόλα αυτά σε όλον τον υπόλοιπο τομέα το παιχνίδι κρίνεται εξαιρετικό. Τα γραφικά παραμένουν τα ίδια με τον προκάτοχό του, ενώ ο ήχος έχει υποστεί σημαντικές βελτιώσεις, κυρίως γιατί πλέον έχουμε να κάνουμε με αμερικάνικες προφορές (και όχι με κάκιστη απόδοση βλαχορώσσικων αγγλικών). Εντύπωση μου προξένησε το γεγονός πως σε ήρεμες φάσεις των μαχών, από την ομάδα που έφερε αξιωματούχο άκουγα το βαθμοφόρο να δίνει οδηγίες στους στρατιώτες για το πώς να αντιμετωπίσουν διαφορετικές καταστάσεις του εχθρού.

Ο τεχνικός τομέας παραμένει αρτιότατος, και σε κάθε μάχη γίνεται ένας γενικός χαμός. Multitasking gloves ON.

Παίζοντας το CoH2AA ξαναθυμήθηκα γιατί δικαίως θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους RTS τίτλους της βιομηχανίας. Οι μηχανισμοί του είναι μεστοί (το σύστημα κάλυψης και το TruSight κάνουν την επανεμφάνισή τους), ενώ η έμφαση που δίνει στη μικροδιαχείριση (micromanagement) των μονάδων στο RTS κομμάτι είναι αξεπέραστη και μπορεί να βγάλει την ψυχή ακόμη και του πιο έμπειρου παίκτη. Παρά την αρκετά αυξημένη δυσκολία του, όταν ο παίκτης εξοικειωθεί με τους μηχανισμούς του, η πολυπόθητη νίκη έρχεται με ένα μεγάλο αίσθημα ικανοποίησης. Σίγουρα δεν μπορεί να ξεφύγει από τις εφηβικές, πλέον, αρρώστιες που μολύνουν την τραγική πλειονότητα των τίτλων (day-one DLC), καθώς και μερικές κακοτοπιές που ενδεχομένως να είναι απαραίτητες. Η τιμή στην οποία διατίθεται το standalone CoH2AA φαίνεται ακριβή αλλά πρόκειται για έναν τίτλο που είναι εντελώς αυτόνομος και παρέχει αρκετές ώρες ενασχόλησης. Για όλους όσους θα ήθελαν να βουτήξουν σε έναν απαιτητικό RTS, αλλά δεν τους εμπνέει το φόντο του CoH2, το CoH2AA φαντάζει ιδανική επιλογή.

Το Company of Heroes 2: Ardennes Assaulut εισάγεται στην Ελλάδα από τη Zegetron.

Pros

Cons