DECAY: THE MARE

Σε μία εποχή που οι indie κυκλοφορίες έρχονται με καταιγιστικούς ρυθμούς και αμφίβολα αποτελέσματα, το όνομα της Daedalic Entertainment στο ρόλο του publisher αποτελεί εγγύηση για το κοινό. Θα χρειαζόμασταν ένα ξεχωριστό κείμενο για να απαριθμήσουμε τα όσα καλά έχει κάνει η γερμανική εταιρία για τη βιομηχανία ενώ δεν είναι και τυχαίο το γεγονός ότι σιγά σιγά αρχίζει να στέκεται στη συνείδηση του μέσου gamer δίπλα σε ονόματα θρύλους της ένδοξης εποχής των adventures. Πέρα όμως από τα αριστουργήματα που έχει δημιουργήσει η ίδια, όσοι τίτλοι μικρότερων studios έχουν κυκλοφορήσει με τη συνδρομή της είναι το λιγότερο αξιοπρόσεκτοι με το Decay: The Mare -ένα Point & Click psychological horror adventure– της Shining Gate Software να μην αποτελεί εξαίρεση.

Ακριβώς το ίδιο σκεφτόμαστε όλοι κοιτώντας το backlog

Το πρώτο πράγμα που κάνει εντύπωση στον τίτλο είναι η θεματολογία του. Πρωταγωνιστής είναι ο Sam ο οποίος είναι εθισμένος στα ναρκωτικά και εισέρχεται στην κλινική αποτοξίνωσης με όνομα “Reaching Dreams”. Βέβαια πέρα από την αρχική αναφορά στην κλινική το θέμα των ουσιών δεν ξανακάνει την εμφάνιση του αλλά και μόνο το γεγονός ότι θίγει ένα θέμα που ακόμα και σήμερα αποτελεί σε μεγάλο βαθμό ταμπού για την βιομηχανία είναι αξιοσημείωτο. Η ονομασία πάντως μάλλον μόνο τυχαία δεν είναι με τις περιπέτειες μας να ακροβατούν μεταξύ του πραγματικού κόσμου και αυτού των ονείρων. Σαν πλοκή μπορεί να είναι ρηχή όμως αυτή η λεπτή γραμμή πάνω στην οποία ισορροπεί είναι το πρώτο στοιχείο που συνδράμει τα μέγιστα στη δημιουργία ατμόσφαιρας που ανατριχιάζει τον παίκτη.

Η πρώτη επαφή με το παιχνίδι σίγουρα δεν γεμίζει το μάτι. Το στατικό περιβάλλον, τα μέτρια γραφικά και η εντελώς δύστροπη πλοήγηση στον χώρο που γίνεται με μεταφορά από σκηνικό σε σκηνικό (στις 4 πλευρές της οθόνης υπάρχουν τα πλήκτρα για μετάβαση προς την αντίστοιχη κατεύθυνση) θυμίζουν περισσότερο τίτλο άλλης γενιάς και εποχής. Την κατάσταση δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο και η έλλειψη έστω κάποιου είδους χάρτη με τον προσανατολισμό μας στην αρχή τουλάχιστον να είναι αρκετά δύσκολη υπόθεση. Μετά όμως την αρχική ψυχρολουσία τα πράγματα δεν δείχνουν τόσο άσχημα ενώ γίνεται αντιληπτό ότι η συγκεκριμένη επιλογή ίσως να ήταν και η ιδανικότερη για τον τίτλο καθώς οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση ενδεχομένως να είχε αρνητικές συνέπειες στο συνολικό του feeling.

Σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά εδώ…

Το κομμάτι των γρίφων χαρακτηρίζεται από μία γενικότερη μετριότητα. Με τις περιοχές να είναι λίγες και το inventory σχεδόν διακοσμητικό το βάρος πέφτει κυρίως στην παρατηρητικότητα του παίκτη. Οι όποιες καλές στιγμές τους δεν είναι ικανές να αναιρέσουν τα ατοπήματα σε αυτό τον τομέα ΄όπως για παράδειγμα το γεγονός να βρίσκουμε με ευκολία κλειδιά τα οποία γράφουν στο μπρελόκ τη λέξη dog και να πρέπει να καταλάβουμε ότι ανοίγουν την πόρτα που έχει πάνω αυτοκόλλητα σκύλων, θεωρώντας μάλιστα όλη αυτή τη διαδικασία ως γρίφο. Το ευχάριστο πάντως είναι ότι αποφεύγουν το pixel hunting και τους παράλογους γρίφους, τεχνάσματα που συνήθως χρησιμοποιούνται για την κάλυψη τέτοιων αδυναμιών (αν και προσωπικά σε μία περίπτωση αδυνατούσα να καταλάβω τι πρέπει να κάνω ενώ σε μία άλλη παρά το γεγονός ότι η λύση ήταν σχεδόν προφανής, η λογική πίσω από αυτή δεν μου ήταν ξεκάθαρη). Πάντως ακόμα και αν κάποιος κολλήσει σε κάποιο σημείο, το hint system είναι υλοποιημένο με σωστό τρόπο ώστε να κατευθύνει τον παίκτη προς το σωστό σημείο χωρίς παράλληλα να του δίνει και τη λύση έτοιμη στο πιάτο.

Εκεί που όμως το παιχνίδι καταφέρνει να κερδίσει τις εντυπώσεις είναι στην δημιουργία ατμόσφαιρας. Παρά τις όποιες ελλείψεις και τους τεχνικούς περιορισμούς, από τη στιγμή που ο παίκτης κάθεται μπροστά στην οθόνη μπαίνει μέσα σε ένα περιβάλλον που νιώθει την απομόνωση αλλά ταυτόχρονα και μία απροσδιόριστη απειλή ότι κάτι τον κυνηγάει. Σε αυτό προστίθεται και η αμφιβολία για το κατά πόσο όλο αυτό που ζεί είναι πραγματικό και τελικά η όλη ενασχόληση ανάγεται σε μία μία πλήρως τρομακτική εμπειρία ικανή να μας σηκώσει την τρίχα, χωρίς μάλιστα τα επιμέρους στοιχεία να να μπορούν να χαρακτηριστούν “τρομακτικά”. Δεν συναντάμε σκοτεινά μπουντρούμια γεμάτα τεμαχισμένα ανθρώπινα μέλη, τέρατα δεν εμφανίζονται από το πουθενά και όμως ο τίτλος καταφέρνει να μας κρατάει καθηλωμένους.

Όνειρο ζω μην με ξυπνάτε

Αν κρίνουμε το Decay: The Mare σαν adventure game, το αποτέλεσμα κινείται στα όρια του αδιάφορου. Αν όμως το κρίνουμε σαν μία συνολική horror εμπειρία τότε τα όσα αναφέρθηκαν στην προηγούμενη παράγραφο σε συνδυασμό με την πολύ καλή μουσική το ανάγουν σε μία αξιόλογη πρόταση. Μοναδικό αγκάθι που μας κάνει επιφυλακτικούς στο να το συστήσουμε ανεπιφύλακτα στους λάτρεις του είδους είναι η σχετικά υψηλή τιμή του για την χαμηλή διάρκειά του (λιγότερο από 4 ώρες). Τελικά πάντως μένουμε με μία απογοήτευση γιατί νιώθουμε ότι χάθηκε μία ευκαιρία για ένα πραγματικά εξαιρετικό τίτλο.

Pros

Cons