REVIEWS

DOUBLE DRAGON TRILOGY

Η αλήθεια είναι ότι δε θα φανταζόμουν ποτέ σ’ εκείνα τα αξέχαστα καλοκαίρια του μακρινού 1988 ότι, 27 περίπου χρόνια αργότερα, θα βρισκόμουν στη θέση να γράφω review για το παιχνίδι που είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου, το καταπληκτικό Double Dragon της Technos Japan. Βέβαια πολλά πράγματα δε θα φανταζόμουν ότι θα συνέβαιναν, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα (story of my life:p). Και όμως, να που η ευκαιρία αυτή παρουσιάστηκε μέσω της γαλλικής DotEmu, που ειδικεύεται στη “νεκρανάσταση” αρχαίων τίτλων στη σημερινή εποχή, η οποία αποφάσισε να μεταφέρει, επίσημα και με τη βούλα, τις πρωτότυπες εκδόσεις της τριλογίας Double Dragon στις αγαπημένες ψηφιακές υπηρεσίες του Steam και του GOG.

Γεγονός είναι ότι τις συγκεκριμένες εκδόσεις τις είχαμε βιώσει πολλά χρόνια πριν στις οθόνες των υπολογιστών μας, χάρη στους σωτήριους emulators, οπότε εκ πρώτης όψεως, η απόφαση της DotEmu να μεταφέρει τους Διπλούς Δράκους στα PC μας φαίνεται ολίγον τι περιττή και αχρείαστη. Είναι όμως πράγματι έτσι; Πριν δώσω την απάντηση, ας δούμε συνοπτικά τα παιχνίδια της τριλογίας και επανερχόμαστε.

DOUBLE DRAGON (1987)

Double Dragon Trilogy Shot1Κλασικό παιχνίδι, ακόμα πιο κλασικό μοτίβο

Ο παππούς/μπαμπάς (όπως θέλετε πείτε το) των beat’ em ups. Ομολογουμένως αν και το παιχνίδι δεν είχε τους πιο άρτιους και ισορροπημένους μηχανισμούς gameplay (θυμάστε τις αγκωνιές;), με τα glitches να πέφτουν σύννεφο και με το “πιο-κλισέ-πεθαίνεις” story (δυο μαντράχαλοι να σαπίζουν στο ξύλο ολόκληρο τον υπόκοσμο του Bronx για μια γκομενίτσα), παρ’ όλα αυτά το Double Dragon ήταν απίστευτα εθιστικό. Το σύστημα μάχης ήταν αρκετά σύνθετο για την εποχή (τρία κουμπιά συν το μοχλό κίνησης) που επέτρεπε την εκτέλεση ενός σεβαστού αριθμού κινήσεων, το διπλό ήταν πολύ διασκεδαστικό και ενδιαφέρον, ιδίως μετά το τερματισμό του παιχνιδιού που οι δύο παίκτες πάλευαν μεταξύ τους με έπαθλο το κορίτσι (no comment), ενώ η… ποιότητα του ξύλου που έπεφτε ήταν υψηλή και χορταστική (για τα δεδομένα της εποχής πάντα).

Προσωπικά για το συγκεκριμένο παιχνίδι δε δύναμαι να είμαι αντικειμενικός, γιατί αποτελεί το παρθενικό arcade που τερμάτισα ποτέ και μάλιστα με ένα και μοναδικό εικοσάρικο (μιλάμε για ιστορικό κατόρθωμα, όχι αστεία). Τώρα, για κάποιον που δεν έχει ξαναπαίξει Double Dragon, ας προετοιμαστεί για ένα πραγματικά ζόρικο παιχνίδι που σε στιγμές μπορεί να γίνει πολύ άδικο (ολόκληρη η τελευταία πίστα είναι σχεδιασμένη με τέτοιο τρόπο για να χάσετε όλες τις ζωές σας), αλλά παράλληλα τόσο αγνό και ξεκάθαρο στις προθέσεις του που δε μπορείς παρά να το αγαπήσεις. Οσον αφορά το soundtrack, τα λόγια είναι περιττά, ενώ ακόμα και σε θέμα γραφικών ήταν αρκετά μπροστά από την εποχή του – δεν είναι τυχαίο που ούτε καν η πάλαι ποτέ πανίσχυρη Amiga 500 κατόρθωσε να τα αποδώσει σωστά.

DOUBLE DRAGON II: THE REVENGE (1988)

Double Dragon Trilogy Shot2“Από ποια μπάντα ξεφυτρώσατε εσείς ρε παιδιά;”

Το sequel του Double Dragon για κάποιο λόγο δεν το είχα δει ποτέ στα coin-ops, παρά μόνο μερικά χρόνια μετά στη (πολύ) καλή έκδοση του Amstrad 6128. Εντούτοις το “The Revenge” ήταν άξιος συνεχιστής του Double Dragon, αν και υπήρχαν κάποια θεματάκια με το δύστροπο χειρισμό του που μπορούσε να μπερδέψει πολύ κόσμο, ιδιαίτερα αυτούς που ήταν εξπέρ στο πρωτότυπο παιχνίδι. Ολα βέβαια ήταν θέμα συνήθειας. Στα του gameplay, το Double Dragon II δεν παρέκκλινε από τη συνταγή της επιτυχίας του πρωτότυπου. Ομως ήταν ακόμα πιο δύσκολο (το “κολπάκι” με τις αγκωνιές είχε καταργηθεί), διέθετε περισσότερες και εντυπωσιακότερες κινήσεις (όπως το “ελικοπτεράκι” – αν και προσωπικά ποτέ δε χώνεψα την αντικατάσταση της “μπροστινής” κλωτσιάς με τη…πισινή!), πληθώρα όπλων και ακόμα πιο επικίνδυνους εχθρούς. Το διπλό παρέμεινε φυσικά η κύρια ατραξιόν του, όπου αυτή τη φορά ήταν σχεδόν απαραίτητο αν ήθελαν οι παίκτες να τερματίσουν το παιχνίδι (η τελευταία αποστολή ήταν μεγάλο “μανίκι”) χωρίς να ξοδέψουν το μισό χαρτζιλίκι τους πάνω του.

Σε γενικές γραμμές, δεν υπήρχε κάποιο ιδιαίτερο παράπονο από την “Εκδίκηση”, πέρα από το γεγονός ότι ο τεχνικός τομέας παρέμεινε σχεδόν ίδιος με το πρώτο Double Dragon με απλά διαφορετική παλέτα χρωμάτων και ότι το soundtrack, αν και περιείχε μερικά καλά κομμάτια, δεν έφθανε τα επίπεδα του πρώτου. Κανείς όμως δε φανταζόταν τι θα επακολουθούσε…

DOUBLE DRAGON III: THE ROSETTA STONE (1990)

Double Dragon Trilogy Shot3Προσπεράστε ελεύθερα.

…καθώς το τρίτο της σειράς ήταν επιεικώς απαράδεκτο. Πέρα από ένα εντελώς broken τεχνικό τομέα με το animation-μαριονέτας και ένα αργόστροφο σύστημα μάχης με τραγικότατο collision detection, το Double Dragon III περιλάμβανε μια πρώιμη μορφή των σημερινών… DLC, αναγκάζοντας τους παίκτες να ρίχνουν έξτρα νομίσματα τόσο για να αγοράσουν νέους χαρακτήρες όσο και να αποκτήσουν επιπλέον ενέργεια ή/και οπλισμό! Μιλάμε για ένα ανεπίτρεπτο οικονομικό μοντέλο που ευτυχώς δεν ευδοκίμησε (εξ’ ού και η αφαίρεσή του στις Γιαπωνέζικες καμπίνες που κυκλοφόρησαν μερικούς μήνες μετά), αλλά έριξε ακόμα βαθύτερα στον Καιάδα ένα ήδη κακό παιχνίδι.

Η κατρακύλα αυτή δικαιολογείται από το γεγονός ότι το “The Rosetta Stone” δεν ανέλαβε η ομάδα ανάπτυξης της Technos Japan, γεγονός ηλίου φαεινότερο τόσο από την εντελώς διαφορετική προσέγγιση στη τεχνοτροπία των γραφικών όσο και από τις χαώδεις αλλαγές στο gameplay, σε “συνεργασία” με το πανηλίθιο σενάριο και με τους ακόμα πιο ελεεινούς εχθρούς (Ρωμαίοι μονομάχοι και μούμιες; Σοβαρά τώρα;). Σε κάθε περίπτωση, το Double Dragon III δεν είχε και ούτε έχει λόγο ύπαρξης και η συμπερίληψή του στο πακέτο είναι χρήσιμη μόνο για να δικαιολογήσει τον υπότιτλο Trilogy. Κρίμα και για τη τότε πρωτοποριακή του δυνατότητα για τριπλό…

{youtube}wAtVCeTGWAE{/youtube}

Αφού λοιπόν κάναμε τη μικρή αναδρομή μας στο παρελθόν, ας επανέλθουμε στο αρχικό μας ερώτημα, αν δηλαδή η έκδοση της DotEmu αξίζει τον οβολό σας. Κατ’ αρχήν να αναφέρω ότι το emulation και των τριών παιχνιδιών είναι λειτουργεί απρόσκοπτα (αυτό έλειπε), με εξαίρεση το τρίτο όπου έχει αφαιρεθεί η δυνατότητα αγοράς χαρακτήρων/ενέργειας. Επίσης, σε όλα τα παιχνίδια του πακέτου έχει “εκσυγχρονιστεί” ο τρόπος που εμφανίζονται ο χρόνος και οι μπάρες ενέργειας και συμπεριλαμβάνεται ένα προαιρετικό φίλτρο που θολώνει ελαφρά το πιξέλιασμα των γραφικών (θέμα γούστου αν θα σας αρέσει ή όχι), ενώ τα all-time classic μουσικά κομμάτια έχουν υποστεί ένα αξιόλογο remix. Βέβαια, παραμένει η δυνατότητα να ακούγεται από τα ηχεία σας το πρωτότυπο 8-bit soundtrack, για όσους φανατικούς retro-lovers θέλουν να ζουν το real thing στο μέγιστο. Επιπρόσθετα, το Double Dragon Trilogy είναι πλήρως ενσωματωμένο στην υπηρεσία Steam, γεμάτο με trading cards και achievements (για τους ψυχαναγκαστικούς παίκτες), ενώ ο χειρισμός τόσο με πληκτρολόγιο όσο και με χειριστήριο είναι άψογος. Κανένα σοβαρό παράπονο από τη δουλειά της DotEmu.

Η πιο σημαντική προσθήκη του Double Dragon Trilogy και ίσως ο κυριότερος λόγος αγοράς του, είναι η δυνατότητα online συνεργατικού παιχνιδιού (Public ή Private), η οποία όμως αφήνει ανάμεικτες εντυπώσεις. Κατ’ αρχήν είναι σχετικά δύσκολο να βρείτε κάποιο συμπαίκτη (τουλάχιστον στις πρώτες απόπειρες που έκανα), ενώ ακόμα και όταν το πετύχετε, δυστυχώς το lag δεν λάμπει δια της απουσίας του. Ομολογουμένως, ύστερα από αρκετές προσπάθειες κατόρθωσα να βρω συμπαίκτη, με τον οποίο τελειώσαμε το πρώτο Double Dragon χωρίς προβλήματα, αλλά έκτοτε δεν τα κατάφερα ξανά. Κατά πάσα πιθανότητα, αν δοκιμάσετε να παίξετε με κάποιο φίλο σας σε Private Match να μην υφίστανται τέτοια προβλήματα, αλλά οφείλω να σας ενημερώσω σε περίπτωση που πρόκειται να ασχοληθείτε με το online play.

Συνοψίζοντας λοιπόν, αν σας καλύπτουν τα παραπάνω έξτρα χαρακτηριστικά (Steam full integration, online play και remixed soundtrack) και είστε παλαιοί φαν της σειράς, τότε σίγουρα τα 5€ που ζητά από τη τσέπη σας θα πιάσουν τόπο (4€ αν το αποκτήσετε μέχρι τις 22 Ιανουαρίου). Αν όλα αυτά σας αφήνουν αδιάφορους, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να το αποκτήσετε, καθώς η εμπειρία στην ουσία δε διαφέρει καθόλου από αυτή που θα βιώσετε παίζοντας λχ στον ΜΑΜΕ. Σε κάθε περίπτωση, το Double Dragon Trilogy αποτελεί μια καθ’ όλα τίμια πρόταση, εξ’ ου και η ανάλογη βαθμολογία που θα βρείτε παρακάτω.

Pros

  • Δύο (τυπικά τρία) κλασικά παιχνίδια σε πολύ χαμηλή τιμή
  • Καλοπαιγμένα remixes του κλασικού soundtrack της σειράς
  • Online δυνατότητες, achievements και trading cards!

Cons

  • Ουσιαστικά δεν προσφέρει κάτι παραπάνω από τις εκδόσεις σε emulators
  • Κάποια προβλήματα στο online play

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 80%

80%

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

11 Comments

  1. Για Abobos με περούκες μοιάζουν… 🙂
    Το μόνο Double Dragon που έχω τελειώσει ήταν εκείνο του Gameboy, το οποίο απ΄οτι διαβάζω ήταν μεταφορά της NES έκδοσης με κάποιες προσθήκες και αλλαγές (η οποία είχε ήδη κάποιες διαφορές με την arcade). Ωραίο ήταν αλλά γενικά δε έπιασα τον ευατό μου να χαζεύει όσο με κάτι άλλα beat em up (King of Dragons, Shadow over Mystara, Cadillacs and Dinosaurs κ.α.).
    Καλή φάση πάντως με το 3 (rosetta stone), δεν ήξερα ότι μπορεί να υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό: https://www.youtube.com/watch?v=mkqFKqw9BfA

  2. Επειδη αναφερθηκε και η εκδοση της amiga, να πω οτι παρα τις ατελειωτες ωρες που εφαγα με αυτην και ισως μια φαινομενικη πιστοτητα στα γραφικα (για το απροσεχτο ματι) η μεταφορα ηταν απαραδεκτη.

    Δεν ηταν ομως ο προηγμενος τεχνικος τομεας του arcade που την εκανε να υστερει. Για καποιο λογο οι περισσοτερες μεταφορες απο arcade σε amiga ηταν αδικαιολογητα μετριες και κατω.
    Εκεινη την εποχη πιστευαμε οτι ο λογος ηταν πως τα arcades αποτελουσαν “πανισχυρες” dedicated μηχανες αφιερωμενες σε ενα παιχνιδι οποτε ηταν εκτος συναγωνισμου, ομως τελικα, και καθως φανηκε αργοτερα μεσω των emulators δεν ηταν κατι πολυ παραπανω απο glorified consoles.
    Μαλλον ο λογος ηταν οτι επιτηδες τα κανανε κατωτερα ωστε ο κοσμος να συνεχιζει να παιζει στα arcades αφου η εκδοση της amiga θα τους αφηνε ανικανοποιητους.
    Το double dragon 2 παραδοξως ηταν απο τις εξαιρεσεις, μια πολυ καλη μεταφορα (και αποδειξη οτι και το 1 θα μπορουσε να ειναι)
    Το δε 3, νομιζα οτι ηταν απαραδεκτη μεταφορα μεχρι που ειδα και το arcade πολυ αργοτερα και καταλαβα οτι δεν εφταιγε η amiga.

  3. Καμία σχέση η έκδοση του Gameboy (την είχα παίξει και’γω) με την arcade. Επίσης εννοείται ότι δεν μπορείς να συγκρίνεις το Double Dragon με τα άλλα beat’ em up που αναφέρεις, είναι σαν να συγκρίνεις π.χ. το Wolfenstein 3D με το Quake. Αν περιμένεις κάτι αντίστοιχης ποιότητας, θα απογοητευθείς. Απλά το Double Dragon έχει τη δική του γοητεία. 🙂

  4. Ισχύει. Οι home εκδόσεις του Double Dragon ήταν όλες απαράδεκτες.

    Ως επί το πλείστον, ο λόγος που εκείνη τη περίοδο οι περισσότερες μεταφορές των arcades στους home computers ήταν χάλια, ήταν ότι οι περισσότερες προγραμματιστικές ομάδες (που συνήθως αποτελούνταν από 2-3 άτομα) έπαιζαν συνεχώς το πρωτότυπο παιχνίδι και στη συνέχεια προσπαθούσαν να αναπαράγουν το gameplay και τα γραφικά του σε συστήματα μικρότερης ισχύος. Συνήθως δεν είχαν τον πηγαίο κώδικα στα χέρια τους για να βασιστούν πάνω του και να κάνουν καλύτερη δουλειά – οι τότε publishers “αγόραζαν” απλώς το license και πέταγαν το μπαλάκι στους προγραμματιστές τους.

  5. Μόλις το δοκίμασα – μου κάνει τεράστια εντύπωση το πόσο γρήγορη είναι η κίνηση των χαρακτήρων στο Double Dragon 1 και ως αποτέλεσμα το παιχνίδι γενικά: οι αναμνήσεις μου από το arcade (δε το δοκίμασα ποτέ σε emulator) είναι πως το παιχνίδι ήταν σχετικά αργό – εκτός και αν το ουφάδικο της γειτονίας είχε καμία κατεστραμμένη bootleg έκδοση…

  6. Το arcade ειχε αρκετα slowdowns οταν εμφανιζονταν 3-4 εχθροι ταυτοχρονα στην οθονη.
    Στους emulators το ιδιο. Πιθανοτατα οφειλονταν στην περιορισμενη επεξεργαστικη ισχυ της cpu. Πολυ συνηθισμενο φαινομενο σε αρκετα arcades, και ιδιαιτερα ενοχλητικο στα τελευταια neo geo

    Στο MAME μπορεις να κανεις overclock τις virtual cpu αλλα δεν το δοκιμασα ποτε να δω αν εξαφανιζονται τα slowdowns. Προφανως στην εκδοση του review τα εξαφανισανε και δεν αποκλειεται να ανεβασανε και ολη την ταχυτητα του παιχνιδιου λιγο.

  7. Ρομάντζο και συγκίνιση. Θυμάμαι το τρισάθλιο πόρτ που απολάμβανα εκστατικός στο 8086 με την τετράχρωμη CGA και την λαμπρή έντυπωση που έκαναν “οι γυναίκες με τα μαστίγια” στην αγνή και άδολη παιδική μου ψυχοσύνθεση. Θάνατος στον OP μπόση του πρώτου με το φλογοβόλο!

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL