JUST CAUSE 3

Μπούμ. Μπρανταμπούμ. Μπρανταγκλατζαφλοοοούμ. Πίου, μπούμ, «Έεεε ίτς α μη, Μάριο Φρίγκο!». Τα παραπάνω συνοψίζουν με λυρικό σχεδόν τρόπο, το σενάριο και την πλοκή του Just Cause 3, με διαφορά του πλέον εκρηξολάγνου ΑΑΑ τίτλου που έχει κυκλοφορήσει ποτέ για τους υπολογιστές μας. Όσοι είχατε ασχοληθεί με τα δυο προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, φυσικά γνωρίζετε τι να περιμένετε. Έλα ντε που η σκληρή μοίρα έπαιξε στον υποφαινόμενο βρώμικο παιχνίδι. Οι χρονικές συγκυρίες ήταν τέτοιες, που ανέλαβα την παρουσίαση του Just Cause 3, δίχως την παραμικρή πρότερη επαφή με την σειρά και με μοναδικούς αρωγούς στην καταστροφική μου Οδύσσεια, τις αμφιβόλου ποιότητος γιωτο-story-mode-μόνο-open-world περγαμηνές μου.

Γουισκάρα, καλάσνικοφ, βόμπες στον ορίζοντα. Όμορφη ζωή.

Για καλή μου τύχη, το μοναδικό που χρειάζεται κάποιος για να απολαύσει το Just Cause 3 είναι έντονη αλλεργία προς οποιασδήποτε μορφής σενάριο και την βαθιά πεποίθηση πως οι τέσσερις-πέντε κουβέντες του Άρνι στο «Commando» , αποτελούν το επιστέγασμα της δημιουργικής γραφής. Και μετά μπούμ, καμπλουίιιιιιιιιι, βρανταμπούμ. Χωρίς την παραμικρή υπερβολή, το Just Cause 3, είναι μια γιγάντια έκρηξη μασκαρεμένη ως παιχνίδι. Υποδυόμενοι τον υπερπράκτορα Rico Rodriguez, έναν τρομερό 90’ς τύπο που έχει πάρει μόνιμο διαζύγιο από κάθε νόμο Φυσικής του ηλιακού συστήματος, αναλαμβάνουμε να απελευθερώσουμε το πανέμορφο σύμπλεγμα των νήσων Medici από τον αδίστακτο και παράφρονα δικτάτορα, Sebastiano Di Ravello.

Στο πλευρό μας, ο κλώνος του μακαρίτη –και ιδιαίτερα ταλαντούχου- John Cazale, Mario Frigo, ο καλόκαρδος μα τίγκα βούπας παιδικός μας φίλος και επίδοξος επαναστάτης. Η ομάδα πλαισιώνεται από την Πανέξυπνη-Αλλά-Ακοινώνητη-Ινδή-Επιστήμονα-Της-Οποίας-Το-Όνομα-Δεν-Έχει-Σημασία και αναλαμβάνει να μας προμηθεύει διαρκώς με νέα θανατηφόρα γκατζετάκια και τον Tom Sheldon, τον διεφθαρμένο πανταχού παρόντα πράκτορα των ΗΠΑ, ο οποίος προσδίδει εξτρά ψυχροπολεμική γραφικότητα στα επί της οθόνης τεκταινόμενα.

Ρομαντική άποψη του νησιού με το wingsuit

Στο δια ταύτα τώρα, μαθαίνουμε πως πρέπει να φέρουμε την Λευτεριά και την Δημοκρατία στο Μεσογειακό τούτο παράδεισο. Αυτό φυσικά επιτυγχάνεται πυροβολώντας, ανατινάζοντας, σαμποτάροντας, φυτιλιάζοντας, διαλύοντας, ξεμπουντουλώνοντας σχεδόν οποιοδήποτε αντικείμενο εμφανίζεται με κόκκινο στον τεράστιο χάρτη μας. Κάθε οικισμός, στρατιωτική βάση, φυλακή, λιμάνι ή αεροδρόμιο στο διάβα μας, με το που θα πλησιάσουμε, εμφανίζει μια λίστα με στόχους προς καταστροφή. Η διακριτική στέλθ προσέγγιση προφανώς και είναι για λούληδες και κουκλεντέδες και το παιχνίδι επιβραβεύει τις φαντασμαγορικές και ξεκάθαρα στην σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, ασκήσεις καταστροφής. Μας συνδέει μάλιστα διαρκώς με τα online leaderboards του παιχνιδιού, προκειμένου να μας πληροφορεί πως ο Baburas2 μόλις έσκισε το «αχτύπητο» ρεκοράκι μας σε σερί εκρήξεων-ενώ-ragdollάρουμε ασύστολα-στα τσιμέντα. Πως ο Γεράνιος ξεπέρασε το ρεκόρ μας στον Θαλάσσιο Αγώνα 8. Πώς ο Γιώργος καθάρισε 12 αντιπάλους με τον ίδιο γεμιστήρα και εμείς αστοχούμε και με χειροβομβίδα.

Ποτέ δεν κατάλαβα αν αυτό που εικονίζεται ήταν ηθελημένο motion blur ή κάποιο αποτέλεσμα του συχνού και ενοχλητικού stuttering

Το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό σίγουρα «μιλάει» στους φίλους της arcade δράσης (το μόνο αληθινό δημογραφικό του παιχνιδιού) αλλά το γεγονός πως δεν υπάρχει κανένας απολύτως τρόπος να το απενεργοποιήσουμε, χτυπάει σχετικά άσχημα στον ταγμένο μοναχικό παίκτη. Αφού καταστρέψουμε –συγνώμη, απελευθερώσουμε- αρκετούς στρατηγικούς στόχους, ξεκλειδώνει η επόμενη «σεναριακή» αποστολή, στην οποία μας ζητείται, κρατηθείτε, να ανατινάξουμε ένα διαφορετικό στόχο, πιθανώς προστατεύοντας παράλληλα τον Καζάλε ή κάποιο σημαντικό πρόσωπο. Εκεί συνήθως ξεκλειδώνουμε και κάποια νέα gadgets και δυνατότητες για τον χαρακτήρα μας ή αναβαθμίζουμε κάποιες από τις ήδη υπάρχουσες. Κατόπιν τα πάντα κλειδώνουν και πάλι και πρέπει ξανα-μανά να καθαρίσουμε τον χάρτη μέχρις ότου το παιχνίδι δεήσει να μας ξεκλειδώσει την επόμενη αποστολή. Κατά καιρούς και αφού εκπληρώσουμε όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις, ξεκλειδώνουν και κάποιες προαιρετικές «σεναριακές» αποστολές, οι οποίες, κατά την επιτυχή ολοκλήρωσή τους, μας δίνουν πρόσβαση σε ακόμη ισχυρότερο εξοπλισμό, αναβαθμίσεις και κατ’ επέκτασιν, δημιουργικούς τρόπος ολοσχερούς καταστροφής του Medici.

Πέφτε ελικοπτεράκι μου λαμπρό, να πηγαίνω στης γιάφκας το γιαλό, βόμβες να σκαρώνω, τσου Μέδικους να λευτερώνω…

«Whatever you destroy Rico, we will rebuild!» φωνάζει γεμάτος μανιακό ενθουσιασμό ο Φρίγκο-Καζάλε και ω, πόσο μα πόσο το εννοεί. Οι εκρήξεις στο Just Cause 3, είναι πανέμορφες, ίσως η λαμπρότερη απεικόνιση καταστροφής που έχουμε δει σε παιχνίδι μέχρι σήμερα. Είναι εμφανές πως αποτέλεσαν την πρώτη προτεραιότητα της Avalanche κατά την διάρκεια της ανάπτυξης του τίτλου. Ο κόσμος του Just Cause 3 είναι πραγματικά τεράστιος, αποτελείται από τρία μεγάλα νησιά και δημιουργεί μια πειστική αναπαράσταση Μεσογειακού νησιού. Πολλές φορές θα νιώσετε πως έχετε κατέβει στη Χώρα του τελευταίου νησιού που επισκεφθήκατε. Έτσι, για καφέ και τσιγάρο, εσείς, το βομβιδοβόλο και τα διπλά Καλάσνικόφ σας. Και κάπου εδώ, αρχίζει να χαλάει το γλυκό. Όσο εντυπωσιακή είναι η πρώτη επαφή μας με το παιχνίδι (ένα απερίγραπτο set-piece/πρόλογος αναλαμβάνει να μας βάλει στο κλίμα όσων θα ακολουθήσουν), άλλη τόση πίκρα μας δίνει η σταδιακή συνειδητοποίηση πως θα κάνουμε το ίδιο ακριβώς πράγμα για τις 22-25 ώρες που θα χρειαστούμε για να ολοκληρώσουμε την campaign. Δίχως υπερβολή, το Just Cause 3 θυμίζει μια σινεμασκόπ εκδοχή του γουστόζικου Broforce.

Ανοίγουμε το χάρτη μας, εντοπίζουμε κάτι κόκκινο, βάζουμε waypoint. Κάνουμε απόπειρα να οδηγήσουμε κάποιο αυτοκίνητο ή μοτοσικλέτα προς αυτό και διαπιστώνουμε πως το οδηγικό μοντέλο του παιχνιδιού, τουλάχιστον χωρίς να grindάρουμε μανιασμένα mods και upgrades μέσω της ολοκλήρωσης των σχετικών challenges που γεμίζουν τον χάρτη, είναι αποτρόπαιο. Μετά βίας ολοκλήρωσα μια σχετικά μεγάλη διαδρομή με αυτοκίνητο, διερωτώμενος εάν έκανα κάτι τόσο λάθος ή εάν πραγματικά το παιχνίδι χώλαινε τόσο πολύ στον συγκεκριμένο τομέα. Δεν περιμένουμε φυσικά simulation ρεαλισμό από το παιχνίδι, αλλά ένα οδηγικό μοντέλο, οφείλει πέρα από οτιδήποτε άλλο, να είναι διασκεδαστικό. Το πιο διασκεδαστικό πράγμα που έκανα με τα αυτοκίνητά μου στο Just Cause 3, ήταν να τα αφήνω στον κατήφορο με τετάρτη καρφωμένη επάνω και να πηδάω με το μαγικό μου αλεξίπτωτο για άλλα μέρη, απολαμβάνοντας το φλεγόμενο χάος κάτω από τα πόδια μου.

Εδώ και θα τους την κάνουμε!

Προσγειώνομαι και παραγγέλνω από τους αντάρτες συντρόφους μου μια ελικοπτεράρα, ένα Μπαζούκα και μια κοντόκαννη καραμπίνα, έτσι, επειδή είμαι ρομαντικός κατά βάθος. Πέφτουν μέσα σε ένα μαγικό container μπροστά μου, χώνομαι στο ελικόπτερο και φτάνω στο waypoint μου σαν κύριος. Φέρνω μια-δυο γύρες την εχθρική βάση, γαζώνοντας οτιδήποτε κόκκινο με το minigun. Εκρήξεις, αλυσιδωτές αντιδράσεις, ατσίβμεντς, κόλαση. Διαπιστώνω πως δέχομαι βροχή πυρών, οπότε τι πιο λογικό, ρίχνω ένα περιποιημένο σάλτο από το ελικόπτερο και ανοίγω τα μαγικά φτερά/wingsuit ιπτάμενου σκίουρου που αποτελεί την πρώτη «μαγκιά» που εισάγει ο τίτλος. Πρόκειται ουσιαστικά, σε συνδυασμό με έξυπνη χρήση του γάντζου/δαγκάνας του Rico, για την καθαρή υπερδύναμη της πτήσης. Σου λέει τι, θα πετάει ο Μπάτμαν και εμείς εδώ θα κολλάμε μπρίκια; Η κίνηση στον κόσμο του Just Cause 3 είναι απολαυστική. Γαντζιές, δαγκανιές, μαγική φτεροστολή, αλεξίπτωτο, πλήρης περιφρόνηση των νόμων της φυσικής και έχουμε ένα Rico ο οποίος μπορεί να φτάσει από το επίπεδο της θάλασσας στην ψηλότερη βουνοκορφή του παιχνιδιού σε λιγότερο από ένα λεπτό. Και φυσικά υπάρχει leaderboard ΚΑΙ για αυτό και μόλις σε πέρασε ο LovesMommyLiveFromTheBasement. Παράλληλα, για τους αληθινά μερακλήδες ανάμεσά σας, έχει συμπεριληφθεί η δυνατότητα ένωσης δυο αντικειμένων μέσω του υπεργάντζου μας και άσκησης πίεσης σε αυτά. Μπορούμε δηλαδή να στήσουμε ιδιαίτερα εντυπωσιακά σκηνικά καταστροφής, ενώνοντας π.χ. ένα φρουρό με μια μπουκάλα εύφλεκτου υλικού, πυροβολώντας την και βλέποντάς τους να απογειώνονται για την στρατόσφαιρα μαζί.

Το μοντέλο ζημιάς του Rico είναι κυριολεκτικά αλλοπρόσαλο. Μπορεί να επιβιώσουμε από δέκα φρικτές εκρήξεις στο κεφάλι μας μόνο και μόνο για να πεθάνουμε από δυο-τρεις εξ’επαφής βολές κάποιου ασήμαντου φαντάρου. Ρεαλισμός πάνω απ’ όλα.

Θα μπορούσα να συνεχίσω να περιγράφω αυτό το Μεγάλο Παζάρι Σπαζόλα για αρκετές σελίδες ακόμη, αλλά νομίζω καταλαβαίνετε που πηγαίνει το όλο πράγμα. Το Just Cause 3 φτιάχτηκε για να ανατινάξετε τα πάντα, με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο μπορείτε να φανταστείτε, να το ανεβάσετε στο YouTube και να χουχουτίσετε ευτυχισμένα. Το πρόβλημα είναι πως μέσα σε 3-4 ώρες, έχετε δει όλα όσα έχει να προσφέρει το παιχνίδι και μπορείτε να ασχοληθείτε κατόπιν όσο σας επιτρέπουν τα νεύρα σας, κάνοντας ακριβώς τα ίδια πράγματα, δίχως το παραμικρό κίνητρο από πλευράς του παιχνιδιού.

Χαρακτήρες και σενάριο ανύπαρκτα (σε σημείο που να κάνουν τα πρόσφατα, παρακμιακά Assassin’s Creed να φαντάζουν σύγχρονα διαμάντια γραφής) ένας και μόνο τύπος gameplay ο οποίος προσφέρεται για σύντομα και θεαματικά play sessions αλλά σε καμία περίπτωση για παρατεταμένη ενασχόληση με το παιχνίδι και δυστυχώς, αρκετά ασταθής τεχνικός τομέας. Στο κτηνώδες σύστημα της δοκιμής (i5-2500K στα 4.4Ghz, 16GB RAM, GTX 970) με όλες τις ρυθμίσεις στο μέγιστο, ήταν πάρα πολλές οι φορές που το framerate ήταν στα χαμηλά 40άρια και σε στιγμές έντονης δράσης παρατηρείτο αδικαιολόγητο stuttering και περαιτέρω πτώση του framerate. Η Avalanche έχει δηλώσει πως εργάζεται πυρετωδώς για την κυκλοφορία κάποιου patch επιδόσεων, αλλά αυτό δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη την στιγμή που γράφεται το κείμενο.

Κλέβουμε ένα τανκ και άγχος-προβλήματα τέλος. Σόλιντ Σνέηκ, Πίνγκ Πός και χαζομάρες….

Το Just Cause 3 δεν είναι κακό παιχνίδι. Αντίθετα, είναι ίσως από τα πιο «παιχνιδένια» παιχνίδια που μπορεί να δοκιμάσει κανείς. Γεμάτο αγνή, ανεγκέφαλη 80’s-90’s δράση, η οποία υφίσταται ως αυτοσκοπός. Ξεχάστε την ποικιλία ή έστω τον «στρωμένο» τεχνικό τομέα. Ξεχάστε τα ενδιαφέροντα υποσυστήματα. Έχουμε ένα άρτιο open world παιχνίδι, το οποίο έχει συνειδητά επικεντρωθεί σε ένα πολύ συγκεκριμένο κομμάτι της εμπειρίας. Στον κατάλληλο παίκτη, είναι ικανό να προσφέρει εκατοντάδες ώρες ψυχαγωγίας. Από την άλλη, φαντάζει τραγικά «λίγο» πλάι στα Grand Theft Auto V, Metal Gear Solid V, Batman: Arkham Knight και Assassin’s Creed: Syndicate.

Pros

Cons