REVIEWS

LIFE IS STRANGE, EPISODE 3: CHAOS THEORY

Υπάρχει ένα εγγενές πρόβλημα κατά την απόπειρα συγγραφής οποιασδήποτε παρουσίασης παιχνιδιού στον Μ.Γ.Τ.Τ. (Μέτα Γουίτσοραν Τον Τρίτον™) κόσμο. Έχοντας βιώσει την απόλυτη μέθεξη, τον πλήρη εμβαπτισμό στην αιματοβαμμένη, μεντιεβάλ Clint Eastwood φαντασίωση, πώς είναι δυνατόν όχι απλώς να παίξεις οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι, αλλά να βάλεις και τις σκέψεις σου σε μια σειρά και να το αξιολογήσεις ψύχραιμα και σχεδόν αντικειμενικά;

Εδώ κυρίες και κύριοι, είναι που το αγαπημένο σας Ragequit, κάνει την υπέρβαση. Αψηφώντας την χιουμοριστική ημερομηνία κυκλοφορίας του ιδιαίτερα φιλόδοξου, τρίτου επεισοδίου του Life Is Strange (όλοι γνωρίζουμε πως η 19η Μαϊου, είναι η Ιερή Ημέρα, κατά την οποία δεν τιμάμε ή αναγνωρίζουμε κανένα άλλο Θεό, πέρα από το Λευκό Λύκο), έλαβα προσωρινή τετράωρη άδεια από τα Βόρεια Βασίλεια προκειμένου να επιστρέψω στο αίνιγμα της Arcadia Bay.

ChaosTheory1Εσείς σκελετό στολίσατε φέτος;

To Chaos Theory ξεκινά άνισα. Σε μια απόπειρα να αυξήσουν την δυσκολία του τίτλου (στοιχείο που σε ένα interactive movie είναι καθαρά προαιρετικό και ίσως αποτρεπτικό για ορισμένους παίκτες) οι σχεδιαστές ενσωμάτωσαν ορισμένους γρίφους, οι οποίοι, ενώ στηρίζονται στην “υπερφυσική” μηχανική της ικανότητας της Maxine να γυρνά πίσω το χρόνο, στερούνται λογικής, ακόμα και στα ιδιαίτερα πλαίσια του παιχνιδιού. Θα αναφερθώ σε δυο παραδείγματα, τα οποία δεν αποτελούν spoilers, καθώς έχουν να κάνουν με το διαφημισμένο concept του επεισοδίου, την μεταμεσονύκτια δηλαδή εξόρμηση των Chloe και Max στην Ακαδημία Blackwell, προς αναζήτηση περισσότερων στοιχείων αναφορικά με την αινιγματική Rachel Amber και την εξαφάνισή της, στους ομόκεντρους κύκλους της οποίας, δείχνουν να εμπλέκονται ολοένα και περισσότεροι κάτοικοι της Arcadia Bay.

Στην αρχή λοιπόν του επεισοδίου, καλούμαστε να το σκάσουμε από τον κοιτώνα μας και για κακή μας τύχη, ο διευθυντής της σχολής έχει “κατασκηνώσει” ακριβώς στο σημείο από το οποίο πρέπει να περάσουμε. Καθώς η Max μπαίνει σε “stealth mode” με το που πλησιάζουμε τον διευθυντή, το πρώτο μας ένστικτο είναι να περάσουμε μέσα από τους πυκνούς θάμνους που βρίσκονται λίγο πιο μακριά, όπως θα κάναμε και στην πραγματική ζωή δηλαδή. Αμ δε. Οι θάμνοι βρίσκονται εκεί προφανώς για ομορφιά. Περνάμε στο standby του σωστού αντβεντσουρά: εξετάζουμε προσεκτικά όλα τα αντικείμενα του περιβάλλοντός μας και από τις περιγραφές που λαμβάνουμε, το παιχνίδι μας οδηγεί να καταλάβουμε πως θα πρέπει να σαμποτάρουμε την λάμπα που βρίσκεται κοντά στον διευθυντή, προκειμένου εκείνος να φύγει από την θέση του για να ερευνήσει την βλάβη. Το γεγονός ότι όλως τυχαίως είναι ξεκλείδωτο και το “σπιτάκι” του επιστάτη Sam, όπου βρίσκονται και οι διακόπτες για τα ηλεκτρικά του campus, μας κάνει να αναφωνήσουμε “Εύρηκα” και να νιώσουμε μικρές, QTE ιδιοφυίες.

ChaosTheory2The Blackbird & The Fox

Μισή ώρα απεγνωσμένο ψάξιμο και άκαρπες προσπάθειες αργότερα, με τα νεύρα μας φυτίλια και το Γουιτσεροστερητικό να χτυπάει κόκκινο, καταφεύγουμε στην Μεγάλη Ντροπή Του Γουόκθρου. Ποιά ήταν τελικά η λύση; Απλώς γυρίζουμε το χρόνο πίσω σε ένα σημείο όπου ο διευθυντής έχει γυρισμένη την πλάτη σε εμάς και γρήγορα-γρήγορα τρέχουμε προς την έξοδο. Eίναι κάτι που σε καμία στιγμή δεν γίνεται εμφανές (καθώς η συνάντηση με το διευθυντή γίνεται μέσω cinematic και θεωρούμε -εσφαλμένα ίσως- πως δεν μπορούμε να πισωγυρίσουμε) και μετά από όλα τα hints που αφήνει το παιχνίδι περί “αληθινής” λύσης, δημιουργεί εκνευρισμό. Ακόμη χειρότερα, καλούμαστε να διαρρήξουμε το γραφείο του διευθυντή ακολουθώντας μια…ενδιαφέρουσα και ευφάνταστη διαδικασία. Το πρόβλημα είναι πως, αφού το επιτύχουμε, χτυπά ο συναγερμός και έχουμε ελάχιστο χρόνο για να “πισωγυρίσουμε” και να γλιτώσουμε τις ηρωϊδες μας.

Δεν θα δώσω κάποιο spoiler αναφορικά με την λύση, αλλά θα επιστήσω την προσοχή σας σε μια…αναπάντεχη ιδιαιτερότητα της υπερδύναμης της Max, την οποία ανακάλυψα εντελώς τυχαία και μετά από αρκετό εκνευρισμό : ενώ μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει πως η δύναμή της αφορά στην αντιστροφή της ροής του χρόνου και μόνο, πλέον διαπιστώνουμε πως όχι μόνο η Max, αλλά και το inventory της, εξακολουθούν να υφίστανται γραμμικά στο χρόνο.

Τουτέστιν, εάν πάρουμε κάποιο αντικείμενο και μετά γυρίσουμε το χρόνο πίσω, το αντικείμενο παραμένει στην κατοχή μας. Το ίδιο και με την Max. Εάν μεταβούμε από το δωμάτιο Α στο δωμάτιο Β και γυρίσουμε πίσω το χρόνο, χωρίς καμία εξήγηση, η Max μένει στο δωμάτιο Β, πέντε λεπτά πριν, ας πούμε. Είναι κάτι εντελώς παράδοξο και στραμπουληχτικό, το οποίο ουδέποτε επεξηγείται και ουσιαστικά το μαντεύουμε μέσα από συνεχή διαδικασία trial and error, η οποία δεν είναι σε καμία περίπτωση διασκεδαστική ή ενδιαφέρουσα. Ακόμη χειρότερα, αφήνει μια πολύ “φτηνή” επίγευση όταν χρησιμοποιείται κατά κόρον για την επίλυση των γρίφων του επεισοδίου.

ChaosTheory3Σχεδόν νιώθεις άσχημα για τον David. Σχεδόν.

Τρίτο και τελικό φάουλ του επεισοδίου, ο ιδιαίτερα βεβιασμένος τρόπος με τον οποίο δείχνει να προσπαθεί να “επιβάλλει” μια πολύ συγκεκριμένη επιλογή. Χωρίς να γίνεται άκομψο, φτάνει επικίνδυνα κοντά σε Bioware-ικά επίπεδα γραφικότητας και σε φέρνει επικίνδυνα κοντά στο να αναφωνήσεις αγανακτισμένος “Και ‘μεις είχαμε φίλους μικροί, δεν τους παντρευτήκαμε κιόλα!” και να αναχωρήσεις για μαραθώνιο κουλτούρας και επιμόρφωσης με τα τρία Expendables σε μόνιμο repeat.

Η παρτίδα φυσικά σώζεται από το ανέλπιστα καλογραμμένο δεύτερο μέρος του επεισοδίου, το οποίο επικεντρώνεται στο αληθινό μυστήριο της Arcadia Bay και εισάγει ίσως την πλέον καλογραμμένη ανατροπή που έχουμε δει σε σύγχρονο interactive movie. Κυριολεκτικά αλλάζει σχεδόν τα πάντα και αυξάνει κατακόρυφα την προσμονή μας για το επερχόμενο “Dark Room”, το οποίο και αποτελεί το προτελευταίο επεισόδιο της σειράς.

ChaosTheory4Symptom Of The Universe

Παρά τα ατοπήματά του, το Life Is Strange παραμένει ένα σαγηνευτικότατο μυστήριο μικρής πόλης, που είναι στα καλύτερα του όταν δεν προσπαθεί απεγνωσμένα να ανεμίσει την indie/riot grrrl σημαία του και επικεντρώνεται στην καθαρά Λυντσική αφήγηση του απροσδιόριστου μένους που κατατρέχει την φαινομενικά ειδυλλιακή κωμόπολη της Arcadia Bay.

Και κάπως έτσι, Τακτικέ Αναγνώστη, γράφονται 5.500 λέξεις μακριά από την Μια Αλήθεια της Τεμέρια. Ζητώντας ταπεινά συγνώμη από την Μελιτέλε την Μεγαλόχαρη, επιστρέφω στο Ιερόν Κουβούκλιον της Γκιράλτιας (sic) Απομόνωσης (ω γλυκιά, άζωη ευτυχία) από το οποίο θα εξέλθω μονάχα όταν το Μεγάλο Έργο, Το Σημαντικότερο Ρηβιού Που Θα Γράψω Ποτέ™ ολοκληρωθεί.

Pros

  • Εξαιρετικό φινάλε το οποίο ανανεώνει ουσιαστικά το ενδιαφέρον για τη σειρά
  • Η αυξημένη δυσκολία στην απόκτηση των collectibles-φωτογραφιών
  • Η ποικιλία “μικρών”, προαιρετικών δράσεων, οι οποίες επηρεάζουν αναπάντεχα σημεία της περιπέτειας
  • Το ανατριχιαστικό “Lua” των Bright Eyes στο soundtrack
  • H αυτοσαρκαστική διάθεση του παιχνιδιού απέναντι στο ανηλεές τρολάρισμα που υφίσταται στο Διαδίκτυο

Cons

  • Σχετικά αδύναμη αρχή του επεισοδίου
  • Σε σημεία βεβιασμένο γράψιμο, που χωρίς να επιβάλλει, προσπαθεί να κατευθύνει τον παίκτη προς συγκεκριμένη κατεύθυνση
  • Σε σημεία, απαιτούνται εντελώς παράλογες λύσεις, με χρήση της “υπερδύναμης” της Max, η οποία πηγαίνει ενάντια στους ίδιους τους κανόνες της, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται λογικά κενά στον παίκτη, τα οποία εμποδίζουν την εμπειρία του Life Is  Strange από το να περάσει στο επόμενο επίπεδο

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 88%

88%

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

5 Comments

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL