REVIEWS

PILLARS OF ETERNITY II: DEADFIRE

Face in the wind, we're riding the storm...

Η αλήθεια είναι πως αρχικά ήμουν κάπως σκεπτικός στην προοπτική του να αναλάβω το review του Deadfire. Αφενός επειδή είχα ήδη εξαντλήσει το μεγαλύτερο μέρος της δημιουργικής μου “γραφικότητας” στη συγγραφή των reviews για το πρώτο Pillars και τα DLC του, και άρα ένας διαφορετικός αρθρογράφος ίσως να παρείχε μια πιο διαφορετική και φρέσκια προοπτική για τον τίτλο. Αφετέρου, έχοντας την εμπειρία του Pillars 1 review (αλλά και πολλών άλλων RPG reviews), έχει καταστεί υπερβολικά σαφές πως games του βεληνεκούς του Deadfire τα απολαμβάνει κανείς απείρως περισσότερο ως απλός παίκτης, οπότε και μπορεί να πηγαίνει με το πάσο του και να απολαμβάνει τον κόσμο ένα βήμα τη φορά, παρά ως reviewer, οπότε και πρέπει να υπερβιαστεί αγχωδώς μέχρι το φινάλε μέσα σε λίγες ημέρες προκειμένου να σχηματίσει άρτια και όσο γίνεται πιο αξιόπιστη κριτική άποψη πριν περάσουν οι ημέρες και το game πάψει να θεωρείται επίκαιρο (υπάρχει ήδη άρθρο υπό συγγραφή για την προσωπική μου στήλη πάνω στο θέμα, το διαβάσατε πρώτοι εδώ).

Παράλληλα βέβαια, η ανάληψη του review συνεπαγόταν την ευκαιρία να παιχτεί το sequel ενός από τα πιο αγαπημένα RPG των τελευταίων ετών, αρκετές ημέρες πριν την επίσημη κυκλοφορία του. Το λες και δίκοπο μαχαίρι αλλά… δε βαριέσαι, τι άλλο σημαντικότερο έχουμε να κάνουμε Μάιο μήνα…

deadfire-elias
Η ανάληψη του review επέτρεψε και το να έχω το προνόμιο να πω πρώτος ένα “γεια” σε έναν παλιόφιλο…

Η πλοκή του Deadfire ξεκινάει 5 περίπου χρόνια μετά το φινάλε του πρώτου Pillars, με τον Watcher χαρακτήρα μας να αναπαύεται στις δάφνες του ως αφέντης του κάστρου του Caed Nua μετά την επιτυχή επίλυση της κρίσης των Hollowborn. Μια ωραία πρωία, ο Eothas, θεός του Φωτός και της Αναγέννησης που θεωρούνταν από όλους νεκρός (το ευρύτερο Lore γύρω από τον θάνατό του μέσω της γιγαντιαίας μπόμπας “Godhammer” το μαθαίνουμε στη διάρκεια του πρώτου game), “κυριεύει” το πελώριο άγαλμα από κρύσταλλο Adra που βρισκόταν θαμμένο κάτω από το Caed Nua, καταστρέφοντας ολοσχερώς το κάστρο, σκοτώνοντας τους γύρω κατοίκους, “ρουφώντας” την ψυχή του Watcher και αφήνοντάς τον σε κατάσταση πιο ημιθανή κι από την κοινότητά μας, πριν αποχωρήσει προς τα νότια. Η αγαλμάτινη Επιστάτης του Caed Nua χρησιμοποιεί τα τελευταία πλούτη που κατάφερε να περισώσει από τα ερείπια του κάστρου για να μισθώσει ένα πλοίο, στο οποίο φορτώνει τον ημιθανή Watcher παράλληλα με πλήρωμα και προμήθειες προτού σαλπάρει προς αναζήτηση του Eothas με κατεύθυνση το Αρχιπέλαγος Deadfire, ένα σύμπλεγμα νησιών στο νότιο ημισφαίριο του κόσμου της Eora.

Μετά από ένα σύντομο εισαγωγικό σκέλος (κατά το οποίο και επιλέγουμε αν θα κάνουμε import κάποιο save μας από το Pillars 1 ή αν θα εφαρμόσουμε στο παιχνίδι κάποιο άλλο World State), ο Watcher συνέρχεται με τη βοήθεια του/της θεού/θεάς Berath (είναι είτε αφυλετικός, είτε ερμαφρόδιτης φύσης), και ως Κήρυκάς του/της ορίζει τους στόχους του στο Αρχιπέλαγος: τον εντοπισμό του Eothas και την ανάκτηση της ψυχής του από αυτόν, την εξακρίβωση των στόχων και των επιδιώξεων του αφυπνισμένου θεού, και έπειτα, σε συνεννόηση με τους ανήσυχους υπόλοιπους Θεούς, την ανατροπή (ή και όχι) των σχεδίων του.

deadfire-eothas
Βέβαια, ίσως είναι κομμάτι δύσκολο να ανατρέψει κανείς τα σχέδια ενός θεού που περιφέρεται μέσα σε ένα πελώριο άγαλμα από Adra.

Θα βγάλω από νωρίς το νταλκά από μέσα μου αναφέροντας πως “ελέγχεται” ελαφρώς η κυρίως πλοκή και ιδιαίτερα τα γεγονότα στο φινάλε του game, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως σεναριακά είναι ρηχό ή αδιάφορο ή κάτι τέτοιο. Απλώς καθίσταται αρκετά σαφές πως σε τελική ανάλυση η βολτίτσα του Eothas είναι λιγότερο μια βαθύτατη, πολυσύνθετη και open-ended σεναριακή ιδέα και περισσότερο απλά ένα όχημα μέσω του οποίου καλούμαστε να εξερευνήσουμε το Αρχιπέλαγος Deadfire. Η εξερεύνηση αυτή είναι και το ζουμί του παιχνιδιού ουσιαστικά, και ως ζουμί είναι ομολογουμένως πεντανόστιμο και καθ’όλα έτοιμο να υποδεχθεί άπειρες μπουκιές ψωμί για παπάρα.

Ως ευρύτερη σχεδιαστική φιλοσοφία, το Αρχιπέλαγος Deadfire ξεφεύγει λίγο έως πολύ από τον τυπικό μεσαιωνικό fantasy κόσμο που έχουμε συνηθίσει στα RPG (συμπεριλαμβανομένου και στο πρώτο Pillars) και αντλεί την κυριότερη έμπνευσή του από την αισθητική της Πολυνησίας ή της Καραϊβικής. Αυτό αντικατοπτρίζεται τόσο στη γενικότερη γεωγραφία της περιοχής (μικρά ή μεγαλύτερα νησιά, ως επί το πλείστον καλυμμένα με πυκνή βλάστηση) όσο και στην αρχιτεκτονική (παραδοσιακές ψάθινες καλύβες να αντιπαραβάλλονται με τα πιο “στιβαρά” οικοδομήματα των νεότερων εποίκων και τους λίθινους ναούς και τα ανάκτορα της άρχουσας τάξης) αλλά και στους νέους ιδιαίτερους μηχανισμούς gameplay που εισάγονται στον τίτλο, αλλά περισσότερα για αυτό το τελευταίο στην πορεία.

deadfire-papaflessas
Ο ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ ΖΕΙ! Το ίδιο και η Νέμεσίς του: το φρικιαστικό και αποτρόπαιο κατοικίδιο αρκουδάκι.

Οι 4 κυριότερες παρατάξεις που δρουν μέσα στο παραπάνω γεωγραφικό πλαίσιο είναι οι εξής:

-Οι Huana: Οι αυτόχθονες πληθυσμοί του Αρχιπελάγους, που εδώ και χιλιετίες ζουν διασκορπισμένοι στα νησιά υπό ένα καθεστώς φυλετικής κοινωνικής ιεραρχίας. Ηγέτης των φυλών αυτών είναι η βασίλισσα Onekaza, που κυβερνάει από το θρόνο της στην πόλη Neketaka και διατηρεί την επισφαλή ειρήνη στην περιοχή καθώς προσπαθεί να υπερασπίσει την κυριαρχία και τις παραδόσεις του λαού της απέναντι στους νεότερους “επισκέπτες” των νήσων.

Vailian Trading Company: πανίσχυρο εμπορικό συνδικάτο με έδρα τις Vailian Republics στα βόρεια του αρχιπελάγους. Αντικειμενικός στόχος της παρουσίας τους στο Deadfire είναι ο έλεγχος του εμπορίου Luminous Adra (μια παραλλαγή του γνωστού κρυστάλλου, με ιδιαίτερες ιδιότητες, που ευδοκιμεί μόνο στο αρχιπέλαγος) και η μεγιστοποίηση του κέρδους για λογαριασμό των Vailian Republics, με κάθε κόστος. Καθίσταται κάτι παραπάνω από σαφής εν προκειμένω η άντληση έμπνευσης από την ύπαρξη και τη δράση ιστορικών οντοτήτων όπως η West Indies Company (και το ευρύτερο αποικιακό υπόβαθρο του Deadfire, βέβαια, μπορεί να αναχθεί γενικότερα σε καταγεγραμμένες ιστορίες αποικιοκρατικού κάλλους).

Royal Deadfire Company: το πανίσχυρο ναυτικό του Rauatai (του κράτους των Aumaua), που έχει πλεύσει προς το αρχιπέλαγος με σκοπό την ίδρυση οχυρών και αποικιών που θα λειτουργήσουν ως προπομπός για μια μελλοντική ενσωμάτωση του Deadfire στην ανερχόμενη Αυτοκρατορία τους.

-Οι Principi sen Petrena: η σχετικά “χαλαρή” συνομοσπονδία των πειρατών που λυμαίνονται τις θάλασσες του αρχιπελάγους. Αν και κυβερνώνται από ένα συμβούλιο 7 καπεταναίων, τα πισώπλατα μαχαιρώματα και οι προσωπικές ατζέντες του ενός κόντρα στον άλλο είναι κάτι το σύνηθες, ως είθισται ανάμεσα στους πειρατές.

Αναμενόμενα, στην πορεία του παιχνιδιού αναλαμβάνουμε quests για λογαριασμό και των 4 αυτών παρατάξεων. Επίσης αναμενόμενα, όσο πλησιάζουμε προς το φινάλε του game μπορούμε να “προτιμήσουμε” μία εκ των παρατάξεων (ή και, σε τουλάχιστον 1 περίπτωση, μία εκ των αντιμαχόμενων πλευρών μέσα στην ίδια την παράταξη, για μεγαλύτερη ποικιλία και ίντριγκα) και να συμμαχήσουμε μαζί της. Όμως, σε αντίθεση με το τι συνέβαινε με τις αντίστοιχες παρατάξεις στο πρώτο Pillars (όπου η προσκόλληση σε μία παράταξη στο 2ο Act ουσιαστικά μπλόκαρε από πολύ νωρίς τη συναναστροφή με τις άλλες 2) το σημείο καμπής όπου πρέπει να επιλέξουμε οριστικά μία παράταξη κόντρα στην άλλη έρχεται αρκετά αργά στην πορεία του game, γεγονός που μας επιτρέπει να “παίζουμε” με όλες τις παρατάξεις παράλληλα για αρκετά μεγάλο διάστημα. Στο βαθμό του δυνατού έστω, καθώς αναπόφευκτα τα κυριότερα από τα quests που αναλαμβάνουμε αποτελούν συγκρούσεις συμφερόντων ανάμεσα σε 2 ή περισσότερες παρατάξεις, και έτσι πρέπει να επιλέξουμε ποιανού το μέρος θα πάρουμε εν εκάστη περιπτώσει.

Αυτές οι συγκρούσεις συμφερόντων προσφέρουν και την αρκετά ενδιαφέρουσα δυνατότητα να παίζουμε έναν ιδιαίτερα σκιερό και μπαμπέσικο ρόλο στις συναναστροφές μας με τις δυνάμεις του κόσμου, αν το θέλουμε. Για παράδειγμα, σε ένα quest η μία παράταξη επιθυμεί να καταστρέψουμε μια τοποθεσία, και μία άλλη να την εκκαθαρίσουμε και να την προστατέψουμε. Επιλέγοντας πχ να την προστατέψουμε, μπορούμε μετά να πάμε στην πρώτη παράταξη και να τους πούμε “ναι, δεν έκανα αυτό που μου ζητήσατε, αλλά το έκανα για να κερδίσω την εμπιστοσύνη των άλλων, ήταν όλα μια πρόφαση”, με αποτέλεσμα, αν τους πείσουμε, να συνεχίσουν να μας δίνουν quests! Αυτό το παιχνίδι ανάμεσα στις παρατάξεις είναι σίγουρα από τις μεγάλες απολαύσεις που προσφέρει το Deadfire.

deadfire-worldmap
“A pirate I was meant to be! Trim the sails and roam the sea!”

Η έτερη, και μέγιστη μάλλον, απόλαυση είναι αναμφίβολα ο μεγαλύτερος νεοτερισμός του Deadfire σε σχέση με το πρώτο Pillars, δηλαδή ΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ. Μιας και διαδραματίζεται σε μια νησιωτική περιοχή, αναπόφευκτα το Deadfire μετατρέπεται σε μια ναυτική περιπέτεια. Στα πλαίσια αυτής της περιπέτειας ο Watcher ανάγεται στον καπετάνιο ενός πλοίου, το οποίο λειτουργεί ως τρόπον τινά Stronghold και οι λειτουργίες του οποίου αποτελούν ένα ολόκληρο ξεχωριστό κεφάλαιο στο gameplay: πρέπει να προσλαμβάνουμε μέλη πληρώματος για την επάνδρωση των εξειδικευμένων πόστων του καραβιού μας (υπάρχουν 7 πόστα, με το κάθε μέλος του πληρώματος να αποκτά πόντους εξειδίκευσης που ενισχύουν τις επιδόσεις του στο εκάστοτε πόστο όσο κερδίζει Experience), να τους πληρώνουμε το ημερομίσθιο, να τους ταΐζουμε και να τους ποτίζουμε για να διατηρείται το Morale υψηλό (αδυναμία ελέγχου του Morale μπορεί να οδηγήσει μέχρι και σε ανταρσία), να διατηρούμε ιατρικές προμήθειες για να τους φροντίζουμε όταν αρρωσταίνουν ή πληγώνονται στις ναυμαχίες. Προφανώς υπάρχουν και οι απαραίτητες δυνατότητες εκτενούς τροποποίησης της εμφάνισης του εκάστοτε πλοίου μας, παράλληλα με τη δυνατότητα αγοράς αναβαθμίσεων που βελτιώνουν την αντοχή του ή την ταχύτητά του. Μπορούμε επίσης να αγοράσουμε στην πορεία μεγαλύτερα και ισχυρότερα πλοία, ενώ υπάρχουν στο game και μερικά κρυφά πλοία που μπορούν να αποκτηθούν με λιγότερο φανερούς τρόπους

Όσον αφορά τις ναυμαχίες, διεξάγονται σε καθαρό περιβάλλον turn-based, οπότε μην περιμένετε σκηνικά σαν στο Black Flag ή το Ancient Art of War at Sea πχ – ένας θεός ξέρει πώς μου ήρθε και το θυμήθηκα το δεύτερο. Μόλις συναντήσουμε κάποιο από τα πάμπολλα περιφερόμενα NPC πλοία στις θάλασσες του Deadfire και επιλέξουμε να του επιτεθούμε (ή αποφασίσει να μας επιτεθεί αυτό), τα εμπλεκόμενα πλοία λαμβάνουν αποφάσεις για τις πράξεις τους σε κάθε round (αποφάσεις ως προς την ταχύτητα, την κατεύθυνση κίνησης και την χρήση των όπλων) μέχρι το ένα εκ των δύο πλοίων να αχρηστευτεί ή μέχρι η απόσταση μεταξύ των 2 να εκμηδενιστεί, οπότε και περνάμε σε παραδοσιακό σκηνικό ρεσάλτου με τα πληρώματα των πλοίων να μάχονται σε τυπικό περιβάλλον μάχης.

deadfire-battle
“Firing guns, they shall burn. Surrender or fight, there’s no return!”

Αυτός ο χαρακτήρας νησιωτικής περιπέτειας ενισχύεται ριζικά και από την τροποποίηση του συστήματος ταξιδιού στον World Map. Ενώ στο πρώτο Pillars ταξιδεύαμε αυτόματα ανάμεσα σε fixed τοποθεσίες με ένα σύστημα που θύμιζε τα Baldur’s Gate, στο Deadfire έχει υλοποιηθεί ένα πιο ανοιχτό σύστημα ταξιδιού που παραπέμπει ευθέως στο Battle Brothers, στο Storm of Zehir expansion για το Neverwinter Nights 2, ή ακόμα και στα Heroes of Might and Magic και Expeditions: Conquistador (ειδικά όσον αφορά την περισυλλογή resources που συναντάμε περιστασιακά διάσπαρτα στον World Map). Συνδυάζοντας αυτό το γεγονός με την πληθώρα από Random Encounters που μπορούμε να συναντήσουμε κατά τα ταξίδια μας τόσο στη θάλασσα όσο και στη στεριά, αλλά και με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της εξερεύνησης των θαλασσών και των νησιών του αρχιπελάγους (σε σημεία ένιωθα σχεδόν σα να ελέγχω το πλήρωμα ενός σκάφους που καλείται να εξερευνήσει κάποιον μυστηριώδη πλανήτη σε ένα επεισόδιο Star Trek), προκύπτει μια ατμόσφαιρα που αγγίζει σχεδόν τα επίπεδα ενός Sandbox τίτλου, κάτι το οποίο σε καμία περίπτωση δεν συναντούσαμε στο πρώτο Pillars.

deadfire-island
Κρίσιμη sandbox λεπτομέρεια, το γεγονός πως μετά την εξερεύνηση μερικών πλήρως αχαρτογράφητων νησιών του αρχιπελάγους και, συνήθως, την εκκαθάριση ενός μικρού dungeon, μπορούμε μέχρι και να τα ονοματίσουμε!

Πέρα από τους εμφανείς νεοτερισμούς συναντάμε στο Deadfire και πληθώρα αλλαγών που υλοποιούνται κάτω από το καπό, αλλαγές υπερβολικά πολλές για να απαριθμηθούν στο σύνολό τους αλλά ας εστιάσουμε στις βασικότερες έστω. Στα πλαίσια του character creation και development, το level cap έχει αυξηθεί στα 20 (από τα 12 του αρχικού Pillars χωρίς τα expansions του), έχουν υλοποιηθεί περισσότερο “παραδοσιακά” Skill Trees για την κατανομή των πόντων κατά το levelάρισμα, ενώ (ίσως το σημαντικότερο) εισάγεται και η δυνατότητα για Multiclassing, τουτέστιν την επιλογή 2 διαφορετικών character classes για τον χαρακτήρα μας ή τους companions μας (αναζητείστε στο ίντερνετ την πλήρη λίστα με τους πιθανούς multiclass συνδυασμούς και τα ιδιαίτερα ονόματα που αποκτάει η κάθε multiκλάση, είναι υπερβολικά πολλά για να αναφερθούν εδώ). Κατά το levelάρισμα ενός multiclass χαρακτήρα τοποθετούμε εναλλάξ πόντους στο Skill Tree της μίας ή της άλλης class, κάτι το οποίο επιτρέπει μεν σε έναν multiclass χαρακτήρα να υιοθετήσει ισχυρά skills από 2 διαφορετικές κλάσεις, αλλά παράλληλα τον αποτρέπει από το να ξεκλειδώσει τα ισχυρότερα skills που βρίσκονται στην κορυφή του skill tree της κάθε κλάσης. Άρα για παράδειγμα αν τα skills τοποθετηθούν σε μια κλίμακα από το 1 έως το 10 ανάλογα με την ισχύ τους, ένας multiclass χαρακτήρας καταλήγει να έχει πρόσβαση το πολύ μέχρι στο επίπεδο 7 και για τις 2 classes του, ενώ ένας “καθαρός” single-class χαρακτήρας θα έφτανε στο 10ο επίπεδο όσο πλησιάζει στο level cap.

Αλλαγές συναντώνται και στον οπτικοακουστικό τομέα. Αφενός τα γραφικά του παιχνιδιού έχουν βελτιωθεί αρκετά σε σχέση με το Pillars 1, ειδικά στην απόδοση του νερού, του φωτός και της βλάστησης. Αφετέρου, υλοποιείται στο παιχνίδι Full-Voiced Dialogue για το 99% των κειμένων, είτε πρόκειται για απλή αφήγηση είτε για ομιλίες NPCs. Το δεύτερο γεγονός, σε συνδυασμό με την υλοποίηση στο Deadfire του συστήματος “εγκυκλοπαίδειας μέσω hotlinks” που είδαμε για πρώτη φορά στο Tyranny, έχει ως έμμεσο και άκρως ευπρόσδεκτο αποτέλεσμα τον εκμηδενισμό των Walls of Text ή του ανούσια εκτενούς περιγραφικού κειμένου που συναντήσαμε σε άλλους πρόσφατους isometric τίτλους (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε, αλλά αρχίζει με Νου- και τελειώνει σε -μενέρα).

Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως τα Loading Times του Deadfire είναι σημαντικά μειωμένα σε σχέση με το τι βιώναμε στο πρώτο Pillars, ακόμα και με το παιχνίδι εγκατεστημένο σε μη-SSD σκληρό δίσκο. Σημαντική εξέλιξη, που αφαιρεί ή έστω αμβλύνει ένα από τα σημαντικότερα αγκάθια του πρώτου game.

deadfire-boarding
“Ready for boarding!”

Στον απόηχο της πρώτης μου ενασχόλησης με το Deadfire (η οποία διήρκεσε περί τις 50 ώρες για την ολοκλήρωση του Main Quest και… των μισών περίπου sidequests στο μεσαίο επίπεδο δυσκολίας, χωρίς να εξερευνήσω ούτε κατά διάνοια το 100% του World Map), καθίσταται σαφές πως μιλάμε για ένα καθολικά βελτιωμένο sequel σε όλους σχεδόν τους τομείς, για ένα διασκεδαστικότατο και εξαιρετικό από όλες τις πλευρές RPG και για έναν υποψήφιο για GOTY 2018. Πραγματικά το μόνο γεγονός που μπορώ να σκεφτώ ως εν δυνάμει αρνητικό είναι η φύση του Main Quest, στην οποία δεν μπορώ να επεκταθώ ιδιαίτερα χωρίς να spoilάρω, αλλά και η οποία ακόμα και έτσι δεν μειώνει τη συνολική απόλαυση που μπορεί να αντλήσει κανείς από το game.

Έτερο “αρνητικό” που ίσως εντοπίσει κάποιος είναι το αρκετά πιο… αχέμ, “ανάλαφρο” συγγραφικό στυλ του παιχνιδιού, το οποίο όμως υποθέτω πως είναι και λίγο θέμα γούστου και ιδιοσυγκρασίας, και δεν είναι αντικειμενικά κάτι το οποίο μπορεί να ταμπελιαστεί καθολικά ως ψεγάδι (όσο να πεις βέβαια, δεν είναι και το πλέον immersive συμβάν να την πέφτουν στον Παπαφλέσσα οι άνδρες companion NPCs και να παρουσιάζεται by default η επιλογή “Flirt” όταν μιλάμε μαζί τους). Τυχόν αρνητικά μπορεί να προκύψουν στην πορεία και στο θέμα του balancing των διαθέσιμων classes/multiclasses σε συνδυασμό με τα 5 επίπεδα δυσκολίας, όμως η απόλυτη εξακρίβωση αυτού απαιτεί playtesting πολλών, εκατοντάδων ωρών, τις οποίες ο αρθρογράφος δυστυχώς δεν έχει στη διάθεσή του. Τέλος, έχουν ήδη αναφερθεί από την ίδια την εταιρία και μερικά μικρο-bugs που δεν έχουν διορθωθεί μέχρι την κυκλοφορία της preview έκδοσης στην οποία βασίστηκε το παρόν game, αλλά τα οποία αναμένεται να διορθωθούν τάχιστα και τα οποία δεν είναι σε καμία περίπτωση game-breaking, γεγονός που σημαίνει πως η μηνιαία αναβολή που πήρε ο τίτλος προκειμένου να “γυαλιστεί” πριν την κυκλοφορία του μάλλον έπιασε τόπο.

deadfire-eleosss
Παραφράζοντας ένα άλλο γνωστό κι αγαπημένο game: I NEVER ASKED FOR THIS, μα τους χίλιους ψαροκέφαλους γκιαούρηδες.

Επανερχόμενος στο θέμα του προλόγου σχετικά με την ανάληψη του review του Deadfire από εμένα, μια άλλη πτυχή του “δράματος” που βιώνω είναι αναπόφευκτα και το θέμα της βαθμολογίας. Γράφω μεν για “καθολικά ανώτερο sequel”, όμως στο πρώτο Pillars είχα βάλει 99% για πολλούς και διάφορους λόγους, οι οποίοι μπορεί να υφίσταντο 100% τη στιγμή της συγγραφής πριν 3 χρόνια, αλλά δεν υφίστανται απαραίτητα πλέον και αυτή τη στιγμή. Κατόπιν εορτής, ίσως ένα σκορ γύρω στο 87%-88% να ήταν δικαιότερο για εκείνο το review, όμως scripta manent και οι βαθμολογίες δεν μπορούν να αλλάξουν αναδρομικά, ειδικά όταν “τσιμπάει” το αμείλικτο Metacritic τους βαθμούς από τα κείμενα (μας γυρνάει μπούμερανγκ το ίδιο μας το βεντετιλίκι ρε γαμώτο!).

Δεδομένης της τάσης της gaming κοινότητας να εστιάζει αποκλειστικά στον στυγνό βαθμό στο τέλος ενός review για να βγάλει τα συμπεράσματά της, και όχι στο υπερσημαντικό context που στηρίζει αυτόν τον βαθμό μέσα στο ίδιο το κείμενο ενός review (περισσότερες σκέψεις και για αυτό στο μελλοντικό άρθρο της προσωπικής μου στήλης), έχω ουσιαστικά 2 μονοπάτια μπροστά μου: να βάλω στο Deadfire 100% για να είναι ανώτερο του πρώτου Pillars αλλά να υπονοήσω έτσι πως το game είναι τέλειο και πλήρως αψεγάδιαστο (κάτι το οποίο δεν ισχύει), ή να του βάλω όσο πιο αντιπροσωπευτική βαθμολογία γίνεται αλλά να σταθώ με αυτόν τον τρόπο απέναντι στις ορδές που θα σπεύσουν ενδεχομένως να πουν πως “OMG ο άχρηστος, εκθειάζει το game αλλά του έβαλε χαμηλότερο βαθμό απ’ότι το πρώτο Pillars, μιλάμε για άχρηστο reviewer και κακό άνθρωπο”.

Δε βαριέσαι. Ο Watcher Παπαφλέσσας τα έβαλε με ουλάκερο πελώριο Eothas, δεν θα μασήσει μπροστά σε μια βαθμολογία. Στην τελική, αν πέσει γενικευμένη κατακραυγή, μπορώ πάντα να εγκαταλείψω τα εγκόσμια και να παίζω όλη μέρα Deadfire. Win-win κατάσταση.

Pros

  • Βελτίωση της συνταγής του πρώτου Pillars, σχεδόν σε κάθε τομέα.
  • Πανέμορφος κόσμος με αρκετά μεγάλη ποικιλία σκηνικών και περιβάλλοντων.
  • Άκρως διασκεδαστικό Ship Gameplay.
  • Το νέο στυλ ταξιδιού και εξερεύνησης στον World Map αγγίζει διαστάσεις Sandbox τίτλου.
  • Άρτια υλοποίηση του Full-Voiced Dialogue…
  • …που έχει και ως έμμεσο αποτέλεσμα την εκμηδένιση των υπερβολικών Walls of Text.

Cons

  • Ελαφρώς “underwhelming” επιλογές ως προς την επιρροή μας στην κεντρική ιστορία του game.
  • Περιστασιακά “ελεγχόμενη” ποιότητα και συγγραφική ελευθερία στην ανάπτυξη συγκεκριμένων χαρακτήρων, και στην συναναστροφή του παίκτη με αυτούς.
  • Οι ναυμαχίες ίσως ήθελαν ένα “κλικ” επεξεργασίας παραπάνω.
  • Μερικά αναμενόμενα ψιλοglitches.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 92%

92%

Κώστας Καλλιανιώτης

Αρχαιολόγος/Ιστορικός, RPG Player, Οπαδός των Motörhead, Καταναλωτής Προβατίνας.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL