Για αρχή, θα γυρίσουμε πίσω, στις χαμένες αιθαλομίχλες των τελών της δεκαετίας του ’90, όταν το PlayStation ήταν αντικειμενικά το ισχυρότερο gaming μηχάνημα που μπορούσες να έχεις στο σπίτι. Σίγουρα, τα υπέροχα adventures και RPG’s της εποχής έγραψαν ιστορία και άνδρωσαν μια ολόκληρη γενιά αμετανόητων ψευδο-χαρντκόρ PCάδων, αλλά τότε, στα πίσω χρόνια τα παλιά, υπήρχε μια περίοδος όπου η Ύστατη των Βλασφημιών, η κατοχή Χωριατόκουτου™ αποτελούσε όχι μόνο δείγμα στάτους, αλλά επέτρεπε στον τυχερό gamer να απολαμβάνει παιχνίδια με ασύλληπτης (για την εποχή) ομορφιάς και ρευστότητας τρισδιάστατα γραφικά.
Το πρώτο Resident Evil (Biohazard για τους σκληρούς και μυημένους) κυκλοφόρησε το 1996 και την διετία 1996-1998 (οπότε και βγήκε το sequel, Resident Evil 2 και πλέον επισημοποιήθηκε η παντοδυναμία της σειράς) θεωρείτο ένας από τους σημαντικότερους λόγους προκειμένου να ασχοληθεί ακόμη και ένας άσχετος με το gaming. Δεν ντρέπομαι να ομολογήσω πως είχα δανειστεί το PlayStation του εκλεκτού ρεμαλιού-που-μοιραζόμασταν-θρανίο Μήτσου, για ένα Σαββατοκύριακο, αν και «σκληρός» PCάς, προκειμένου να βιώσω πρώτο χέρι τον τίτλο που θεωρείτο «η τρομακτικότερη διαδραστική εμπειρία που είχε δημιουργηθεί ποτέ».
Προφανώς και δεν ολοκλήρωσα το παιχνίδι ποτέ, ένα Σαββατοκύριακο ήταν ελάχιστο. Η ατμόσφαιρα της Έπαυλης όμως, μου έκανε βαθύτατη εντύπωση. Για πρώτη φορά καταπιανόμουν με ένα παιχνίδι που δεν ήταν adventure αλλά περιλάμβανε γρίφους (κάποιους λιγότερο απλοϊκούς από όσο περίμενα), είχε δράση όπου σκοπός ήταν να χαλάσεις όσο το δυνατόν λιγότερα πυρομαχικά και γιατρικά μπορούσες και ει δυνατόν να κατορθώσεις να τη σκαπουλάρεις προτού σε κάνουν κιμά οι εχθροί. Η βίβλος του survival horror γραφόταν μπροστά στα έκπληκτα, αμύητα ψευδοχαρντκόρ ματάκια μου.
Από τότε περάσανε χρόνια, κυλήσαν νερά. Είχα μια αμυδρή επαφή με την σειρά, γνωρίζοντας κυρίως πως με κάθε νεότερο παιχνίδι της, γινόταν όλο και περισσότερο «Αμερικανιά». Μεγαλύτερες μάχες, εντυπωσιακότερα setpieces (ελληνιστί «στημένες σκηνάρες δράσης») και μια σταδιακή και ολοκληρωτική απομάκρυνση από τον έξοχο τρόμο του αρχικού παιχνιδιού και Εκείνης Της Φάσης Με Τα Σκυλιά που ευθύνεται για αρκετά από τα ψυχικά τραύματα αρκετών gamers γεννημένων πριν το ’88-89.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο Σωτήριο Έτος 2017. Για μυστηριώδεις και αδιευκρίνιστους λόγους, κοιτώντας λιγάκι προς τα πίσω, διαπιστώνω πως αναλαμβάνω αρκετά περισσότερες παρουσιάσεις «πειραγμένων και ανώμαλων» παιχνιδιών από το μέσο όρο. Ενδεχομένως η υπόλοιπη συντακτική ομάδα προσπαθεί να μου πει κάτι με τρόπο χρόνια τώρα, αλλά εξακολουθώ να τους αγνοώ πανηγυρικά και να σφυρίζω αδιάφορα. Είμαι σίγουρος πως απλά τυχαίνει. Το Resident Evil 7 μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον από την κυκλοφορία του εξαιρετικού «The Beginning Hour» demo του, το οποίο είχε πολύ περισσότερα κοινά με τον ωμό, «πραγματικό» τρόμο του Blair Witch Project («δανειζόμενο» μάλιστα και μια σκηνή αυτούσια από το πειραματικό φιλμ τρόμου) απ’ ότι με τις απερίγραπτες καγκουριές του Resident Evil 6. Προοπτική πρώτου προσώπου, έμφαση στον πρωτόγονο τρόμο και ελάχιστη χρήση όπλων.
Προσθέστε τώρα και μια διαφημιστική καμπάνια στην οποία πρωταγωνιστούσε μια οικογένεια αιμομικτών/κανιβάλων του Βαθιού Νότου και καταλαβαίνετε πως πραγματικά δεν είχα άλλη επιλογή. Παρά τα σκουριασμένα αντανακλαστικά και την πλήρη ακαταλληλότητά μου για την κατανάλωση οποιουδήποτε παιχνιδιού περιλαμβάνει έστω και λίγες σκηνές δράσης, όρμησα γενναία στο σάπιο, γεμάτο κατσαρίδες και τυλιγμένο σε βρώμικο λαδόχαρτο, πακέτο του Resident Evil 7. Και ήταν η πρώτη αληθινά σπουδαία gaming εμπειρία μου για το 2017.
Η περιπέτεια ξεκινά απλά. Αρχετυπικά. Ο πρωταγωνιστής μας, Ethan, έχει χάσει τα ίχνη της γυναίκας του Mia εδώ και τρία χρόνια. Όταν ξαφνικά λαμβάνει ένα αρχείο βίντεο από την θεωρητικά νεκρή γυναίκα του, στο οποίο εκείνη τον εκλιπαρεί να μην αναζητήσει τα ίχνη της, φυσικά πράττει ακριβώς το αντίθετο. Πηδάει στο αμάξι του και σύντομα βρίσκεται χαμένος στα βάθη της Λουϊζιάνα, στην επαρχία Ντάλβεϊ, έξω από την σκουριασμένη καγκελόπορτα της οικείας Baker. To ρημαγμένο αγροτόσπιτο βρίσκεται στην μέση ενός αφιλόξενου βάλτου και δείχνει πραγματικά εγκαταλειμμένο. Ο Ethan, αποφασισμένος για όλα, βρίσκει μια τρύπα στην περίφραξη της αγροικίας και μας παίρνει μαζί του σε ένα εφιαλτικό ταξίδι γεμάτο μυστικά, σάρκα, τρόμο και μαύρο, μολυσμένο αίμα. Το όραμα της CAPCOM για τα παιχνίδια τρόμου-επιβίωσης (ελληνιστί, survival horror) εν έτει 2017, αποδεικνύεται ένας πανηγυρικός θρίαμβος.
Δεν διστάζει να ξεφορτωθεί κάθε τι περιττό, ανούσιο και εφετζίδικο και να επικεντρωθεί σε ένα τρόμο με τον οποίο μπορεί να ταυτιστεί ο οποιοσδήποτε από εμάς : είμαστε μόνοι, άοπλοι και ανεκπαίδευτοι, σε ένα απομονωμένο αγρόκτημα, γεμάτο σκληρά ανώμαλους, πάνοπλους και βαθύτατα διεστραμμένους χωριάτες, οι οποίοι επιθυμούν να μας σκοτώσουν με τον πλέον αργό, βασανιστικό και αποτρόπαιο τρόπο *δεν* χωρά ο νους μας.
Ξεχάστε όλα όσα τυχόν γνωρίζατε για την σειρά. Κομάντα οπλισμένα σαν αστακοί, τέλος. Τεράστιες μάχες με Πλοκαμομάνες, νίξ, γιοκ, τίποτα. Μανιακές τρεχάλες από το ένα «Πωπώ ρε φίλε, τι γίνεται εδώ» σκηνικό στο άλλο, τσου. Το Resident Evil 7 χωρίζεται ουσιαστικά, σαν καλοστημένο θεατρικό, σε τρία διακριτά μέρη, κάθε ένα εκ των οποίων έχει διάρκεια περίπου τριών ωρών. Το πρώτο κομμάτι, ο πρόλογος ουσιαστικά του παιχνιδιού, μας βρίσκει σχεδόν άοπλους στην οικεία των Baker και μοιράζεται αρκετά στοιχεία του gameplay του με τα αριστουργηματικά Amnesia: The Dark Descent και Outlast. Αποφυγή πραγματικά φρικιαστικών και αρχικά ακατανόητα ισχυρών εχθρών, αναζήτηση συγκεκριμένων αντικειμένων και επίλυση περιβαλλοντικών γρίφων προκειμένου να προχωρήσουμε στο παιχνίδι.
Στο δεύτερο στάδιο, ξεκλειδώνουμε ένα σοβαρότερο οπλοστάσιο, μπορούμε πλέον να αντιμετωπίσουμε τα φρικιώδη πλάσματα απέναντί μας αλλά και πάλι, οφείλουμε να είμαστε ιδιαίτερα φειδωλοί με τα πυρομαχικά και τα αντικείμενά μας, καθώς το παιχνίδι πραγματικά απολαμβάνει να χτίζει μια πνιγερή ατμόσφαιρα ολοένα κλιμακούμενου τρόμου, η οποία με την σειρά της μας ωθεί σε πλήρη παράνοια. Αν δηλαδή συναντήσουμε δυο «εύκολους» εχθρούς, αντί να τους τινάξουμε ευτυχισμένα τα μυαλά στον αέρα, σκεφτόμαστε απευθείας πως προφανώς είναι παγίδα για να αδειάσουμε αλόγιστα τα πυρομαχικά μας και κατόπιν να βρεθούμε απέναντι σε ένα από τα εκπληκτικά bosses του παιχνιδιού, οπλισμένοι μονάχα με το άθλιο μαχαιράκι και την λερωμένη πάνα μας.
Εδώ είναι που οι βετεράνοι των παλαιότερων Resident Evil θα χαμογελάσουν γνωστικά, καθώς όλες οι αγαπημένες παραδόσεις των πρώτων τριών παιχνιδιών, δίνουν πανηγυρικό παρόν. Οι κουλοί και παράδοξα ικανοποιητικοί «γρίφοι» που οι κονσολάδες θεωρούσαν την πεμπτουσία του ευφυούς gaming προτού τους ξεγράψουν ολοκληρωτικά, η διαχείριση του περιορισμένης χωρητικότητας inventory μας (δεν γίνεται ποτέ πραγματικό πρόβλημα, αλλά προσθέτει άλλη μια όμορφη νότα άγχους στο παιχνίδι και μας αποτρέπει από το να γίνουμε πανίσχυρες μηχανές του κιμά) και οι μάχες που βασίζονται περισσότερο στον επιτυχή εντοπισμό των αδυναμιών συγκεκριμένων εχθρών και της χρήσης του κατάλληλου όπλου εναντίον τους.
Το τρίτο μέρος λειτουργεί περισσότερο ως επιβράβευση για όλη την αγωνία που έχουμε τραβήξει προηγουμένως, καθώς πλέον έχουμε αποκτήσει τόσο ένα αξιόμαχο οπλοστάσιο, όσο και μια σωστή γνώση των αντιπάλων και των μηχανισμών του παιχνιδιού. Χωρίς να γινόμαστε ποτέ «Ράμπο», νιώθουμε πως έχουμε μια μικρή, τουλάχιστον, ελπίδα επιβίωσης.
Στις εννέα ώρες που διαρκεί συνολικά το παιχνίδι (ανακαλύπτοντας σχεδόν όλα τα μυστικά του) παρουσιάζει μια ιδιαίτερη σφιχτοδεμένη εμπειρία τρόμου και επιβίωσης. Ο Ethan είναι χαρακτήρας κοινός, τρωτός και εντελώς ανθρώπινος. Η απλή του αναζήτηση για την γυναίκα του, δημιουργεί μια άμεση σύνδεσή μαζί του και ο πόνος του κάθε φορά που πέφτει θύμα κάποιας νέας κτηνωδίας στα χέρια των ανάλγητων Bakers είναι ο δικός μας πόνος.
Το παιχνίδι πετυχαίνει απολύτως στο να προσφέρει μια ολοκληρωμένη εμπειρία φρίκης και συνάμα επικράτησης απέναντι σε σχεδόν αξεπέραστα εμπόδια στον παίκτη. Βάζει ακόμη και έναν παντελώς άσχετο με το αντικείμενο παίκτη στην διαδικασία να αντιληφθεί οργανικά τους μηχανισμούς του και να αυτοσχεδιάσει μέσα από αυτούς. Τα δε διαδραστικά ιντερλούδια όπου παρακολουθούμε (και ταυτόχρονα έχουμε τον έλεγχο) διαφορετικών χαρακτήρων ενώ αυτοί εξερευνούν διαφορετικές περιοχές της αγροικίας, αποτελούν μια ιδιαίτερα ευχάριστη πινελιά, με το «Γενέθλιο» απόσπασμα του Jack να μας βάζει κυριολεκτικά σε έναν εφιάλτη ξεσηκωμένο από τις καλύτερες στιγμές της σειράς «Saw».
Τεχνικά το παιχνίδι στέκεται άψογα και απέδωσε πολύ κοντά στα 60FPS στην GTX 970 μου με όλες τις ρυθμίσεις στο μέγιστο. Μοναδική παραφωνία, εάν χρησιμοποιούσα το Alt+Tab προκειμένου να ελαχιστοποιήσω το παράθυρο του gameplay μου, όταν επανερχόμουν στο παιχνίδι, το framerate έπεφτε στο 1/3 σχεδόν και η εμπειρία καθίστατο unplayable. Με μια απλή επανεκκίνηση του τίτλου, το ζήτημα λυνόταν. Θεωρώ πως πρόκειται για ένα σχετικά ασήμαντο ζήτημα, το οποίο ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να επηρεάσει την εμπειρία ενός ανθρώπου ο οποίος επιθυμεί να ασχοληθεί αποκλειστικά με το παιχνίδι. Αξίζει να σημειώσω πως το Resident Evil 7 αποτελεί μέρος της ολοένα διευρυνόμενης «Play Anywhere» γκάμας παιχνιδιών της Microsoft. Τουτέστιν, εάν αγορασθεί από το Windows Store, ξεκλειδώνει ταυτόχρονα για PC και Xbox One, στον ίδιο πάντα λογαριασμό χρήστη, με την πρόοδο του παιχνιδιού και τα achievements να μεταφέρονται απρόσκοπτα από τον έναν λογαριασμό στον άλλο.
Τέλος, προς τέρψη των «παλιών», το παιχνίδι πράγματι συνδέεται με την ευρύτερη Resident Evil μυθολογία, αλλά θα πρέπει να φτάσετε στο φινάλε του, προκειμένου να μάθετε επακριβώς τα «τι» και «πως». Δίχως να είμαι οπαδός της σειράς, ευχαριστήθηκα κάθε δευτερόλεπτο της εμπειρίας μου στον διεστραμμένο κόσμο του Resident Evil 7. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε κάθε φίλο του πραγματικού τρόμου και των αληθινών συγκινήσεων. Η CAPCOM μελέτησε τα πλέον επιτυχημένα παιχνίδια τρόμου των τελευταίων ετών, τα μπόλιασε με τα κορυφαία στοιχεία μιας εκ των εμβληματικότερων σειρών της και παρέδωσε το πρώτο αληθινά σπουδαίο παιχνίδι για το 2017.
Ευχαριστούμε θερμά την CD Media για την παραχώρηση του review κώδικα του παιχνιδιού.
Pros
- Μοναδική, φρικιαστική, αγχωτική ατμόσφαιρα
- Αυθεντική σήψη, αφήνει αίσθηση διαδραστικής εκδοχής του ονειρεμένου μπάσταρδου των Texas Chainsaw Massacre και The Hills Have Eyes
- Προσεγμένοι gameplay μηχανισμοί, το παιχνίδι δεν γίνεται ποτέ άδικο
- Εξαιρετική σκηνοθεσία και ρυθμός μέχρι το τέλος
- Εξαιρετική η αίσθηση και η υλοποίηση των όπλων
- Ικανοποιητικός αριθμός “μυστικών” και σωστή πρόοδος στο ξεκλείδωμα αυτών
Cons
- Η διάρκειά του μπορεί από ορισμένους να θεωρηθεί σχετικά σύντομη
- Από ένα σημείο και μετά, χάνει την ιδιαιτερότητά του και βαδίζει σε πιο “τυπικά Resident Evil” μονοπάτια
- Ενδέχεται να εντοπίσετε μικρά τεχνικά προβλήματα σε περίπτωση που χρησιμοποίησετε το Alt+Tab για να βγείτε προσωρινά από το παιχνίδι
EL 
EN
Επιτέλους ένα Resident Evil της προκοπής!!!
Ωωωω εκείνα τα σκυλιά… εκείνα τα σκυλιά…
Ποο τα σκυλιά… τι μου θύμισες!! Είχα ξεγράψει τελείως τα resident evil από τον γκέιμινκ χάρτη μου αλλά αυτό τα επανατοποθέτησε.
Εξαιρετικό άρθρο, μπράβο στην πένα :p
Δεν μας απαντάς στα σημαντικά ερωτήματα όμως: ΕΠΑΙΞΕΣ ΣΤΟ EASY? ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΣΕΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ?
Έχεις τον τρόπο να μεταδίδεις άψογα με τις λέξεις τη λέρα και την σαπίλα της ατμόσφαιρας πάντως :Ρ
Δυστυχώς Νόρμαλ Γκουνελιώτη, που ήταν και το ανώτερο επιτρεπτό επίπεδο δυσκολίας για το πρώτο πλέηθρου. Επίσης, με ντροπή παραδέχομαι πως του φευγάτου η μάνα, δεν έκλαψε ποτέ. Επίσης, τα σκυλιά, ναι τα σκυλιά 😀
Μας βλέπω να ασχολούμαστε σύντομα!!
Τα σκυλια……
Και στο 3 αυτό το παράθυρο…. και μετά η λέξη S.T.A.R.S
ΩΩΩ ΣΟΥΛΤΑΝ, Ω ΝΑΙ.. ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ…
Kαταλαβαίνω πόσο πολύ σου άρεσε μόνο και μόνο επειδή είναι το κείμενο στο οποίο χρησιμοποιείς τις περισσότερες φορές τις λέξεις κονσόλα και ψευδοχαρντκορ 🙂
Σίγουρη αγορά απο εμένα.
Μου κάνει εντύπωση ότι κανείς δεν σχολιάζει το
Ήθελες walkthrough για τις σκηνές δράσης, Κουτσούκο? Εδώ όλα φαίνονται!
Πάρα πολύ καλή παρουσίαση, έπεισε ακόμη και εμένα που δεν έχω επαφή με το franchise (μόνο το RE4 είχα παίξει, και μόνο μέχρι το πρώτο boss πριν το κάστρο) και μόνο εφήμερη με το είδος (Amnesia, Outlast – θέλω να παίξω και το Alien: Isolation σε κάποια στιγμή) ελέω ατμόσφαιρας. Wishlisted. 🙂
Σχεδόν μέσα έπεσες Σατανά!
Αφού μου κάμαν τα μούτρα κιμά οι μπόσηδες στην πρώτη, τσέκαρα walkthrough για να βεβαιωθώ πως δεν θα ματαιοπονούσα με γιωτάδικες/τραγικές λύσεις για οκτώ ώρες στον καθένα. Τελικά έμαθα και τους περνούσα νεράκι. Τόσο τζαμάουα, που μόνο στους δυο πρώτους πόσηδες (sic) εψόφησα. Μετά είχα πάρει το κολλάι και ο γιωτο-Ποράτσος ΘΕΡΙΖΕ!
Σχετικά με την αγορά χωριατόκουτου:
Ναι, την εποχή που το Playstation 1 ήταν φρέσκο, ήθελες ή ένα σκασμό λεφτά για καλό μηχάνημα με Voodoo, ή αρκούσουν σε software renderer. Υπήρχαν και άλλες κάρτες 3d, αλλά το σιγουράκι ήταν η Voodoo. Οπότε για τους μη έχοντες, το φτηνό 3d λεγότανε Sony Playstation.
Πάντως εξίσου σάπια tank controls και ίδια τεχνική απεικόνισης (3d χαρακτήρες σε prerendered παρασκήνια) είχαν και τα Alone in the Dark αν δεν απατώμαι. Αν βάλεις στο ίδιο καζάνι με αυτά το Sweet Home που είχε βγει μόνο στην Ιαπωνία για Famicom, είχες το το 1ο RE.
Το πρώτο alone απ΄όσο είχα παίξει, ήταν πιο αργό, με ψιλοχειρότερη κάμερα. Αλλά το ότι πάτησε σε αυτό το RE ισχύει. Το δε Sweet Home καμία σχέση, περισσότερο φέρνει σε γιαπωνέζικο rpg, στο gameplay πάντα.
Από τα πρώτα βίντεο, νόμιζα ότι είχαμε να κάνουμε με walking sim/on rail shooter μουφίτσα που πλασάρεται για τη VR τεχνολογία. Ευτυχώς τελικά δεν παίζει κάτι τέτοιο. Πάντως πέρα από τις προφανείς επιρροές από Outlast θα έλεγα πως βλέπω και Evil Within στο RE7, κάτι που είναι θετικό στο βιβλίο μου. 😀
Του δειλού η μάνα δεν έκλαψε ποτέ. 😛
Οι επιρροές του Sweet Home δεν έχουν να κάνουν με το gameplay, όσο με τις τοποθεσίες του RE. Είναι JRPG όντως.
To παιχνίδι φαίνεται υποσχόμενο, αλλά έχω ασχοληθεί ελάχιστα με τα RE. Από το λίγο που έπαιξα και είδα άλλους να παίζουν, πιο πολύ με τρόμαζε ο χειρισμός να είμαι ειλικρινής :D.
Δυστυχώς δεν είχα μέχρι τώρα κάποια εμπειρία από Resident Evil. Ανεπίτρεπτο αλλά στα πλαίσια εμπλουτισμού της gaming εμπειρίας μου θα το δοκιμάσω αρχίζοντας από το 7.