EDITORIALSWord of Manos

Κάτι adventure παλικάρια γίνανε μαλλιά κουβάρια

Φαίνεται ότι η ανακοίνωση από μεριάς Ron Gilbert και Gary Winnick του Thimbleweed Park Kickstarter μας έδωσε το ερέθισμα εδώ στο RageQuit να γράψουμε ορισμένα πράγματα που είχαμε στο μυαλό μας καιρό τώρα, αλλά όλο τ’ αναβάλλαμε. Ο Στέφανος με πρόλαβε και μέσα από το πολύ εύστοχο άρθρο του ανέλυσε όλα όσα κι εγώ ο ίδιος θα ήθελα να γράψω για τον Gilbert και τη φαεινή ιδέα που είχε να ζητήσει, σε συνεργασία και συνεννόηση με τον Winnick, το ποσό των $375.000, προκειμένου να φτιάξει ένα παιχνίδι που θα θυμίζει τίτλο 25ετίας και βάλε. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα περισσότερο, καθότι συντάσσομαι απόλυτα με τις απόψεις του.

Ναι, ο Gilbert είναι ο άνθρωπος που μας έδωσε το “Maniac Mansion”. Ναι, υπήρξε υπεύθυνος για τη δημιουργία του “The Secret of Monkey Island”. Δε πρέπει και δε μπορούμε όμως να λησμονήσουμε ότι ήταν επίσης εκείνος που ανήκε στο δυναμικό της Double Fine Productions του έτερου διόσκουρου, Tim Schafer, όταν έτρεξε η Kickstarter καμπάνια του “Broken Age”. Αφού λοιπόν λόγω της εμπλοκής και του δικού του ονόματος συγκεντρώθηκε το αστρονομικό ποσό των $ 3.336.000, μία ωραία πρωία αποφάσισε, έτσι απλά, ν’ αποχωρήσει απ’ την εταιρεία. Το αν με την κίνησή του αυτή έδειξε να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του όσους στήριξαν το φιλόδοξο project των δύο πολύ ηχηρών ονομάτων του χώρου, αφήνω να το κρίνει ο καθένας σας.

Ορισμένοι θεώρησαν τότε ότι πιθανώς κάτι δεν του “κόλλαγε” με την περίπτωση του “Broken Age”, είχε δηλαδή από τότε δει κάτι που κανείς από εμάς δεν ήταν φυσικά σε θέση να γνωρίζει κι ως εκ τούτου αποφάσισε, για λόγους ευθιξίας κι υστεροφημίας, να πάρει το καπελάκι του και να σηκωθεί να φύγει, ρισκάροντας μάλιστα να δημιουργηθεί ακριβώς η εντύπωση που ανέφερα παραπάνω. Η Kickstarter καμπάνια του “Thimbleweed Park” έρχεται να διαλύσει κάθε τέτοια πιθανότητα και ν’ αποδείξει, με μηδενικά περιθώρια αμφιβολίας, ότι δε μπορεί να ήταν αυτός ο λόγος της αποχώρησης, καθώς το θράσος του ξεπερνά ακόμη κι εκείνο του Schafer.

Mallia kouvaria 1 WoMΑπό πλακίτσα χαρτάσαμε. Από ουσία όμως…

O οποίος Schafer τι έχει κάνει από την 13η Μαρτίου 2012, οπότε και εξασφάλισε τα τρία και πλέον εκατομμύρια δολάρια για ένα παιχνίδι που ο αρχικός σχεδιασμός βασιζόταν στην εξασφάλιση $400.000 από μέρους του κοινού; Αφού μας πληροφόρησε ότι το συγκεντρωθέν, τεράστιο, ποσό τελικά δεν του έφτανε (!) για την ολοκλήρωση του project, έσπασε το παιχνίδι σε δύο μέρη, με το πρώτο να είναι επιεικώς μέτριο και το δεύτερο, περισσότερο από 2.5 χρόνια μετά τη λήξη της καμπάνιας, να μην έχει ακόμη καταφθάσει! Πρόλαβε όμως ενδιαμέσως ν’ ανακοινώσει την έναρξη σχεδιασμού του “Grim Fandango Remastered”, για λογαριασμό της Sony και του PS4, για να παραδεχθεί λίγες ημέρες αργότερα ότι ο τίτλος θα έρθει, με μικρή καθυστέρηση, και στα PCs. Με λίγα λόγια, δε χρειάστηκε τη βοήθεια κανενός για ν’ αποκαθηλώσει μόνος του και μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, τ’ όνομά του από τη λίστα των game developers που ενέπνεαν σεβασμό στους κύκλους τόσο των δημιουργών παιχνιδιών, όσο και του κοινού.

Στην περίπτωση των δύο αυτών πρώην ιερών τεράτων, ήρθε να προστεθεί εκείνη ενός άλλου… golden boy της gaming βιομηχανίας, του Ragnar Tornquist. Του ανθρώπου που μας προσέφερε το “The Longest Journey” και μπήκε με το «καλημέρα» στην καρδιά κάθε φίλου των adventure games, πραγματοποιώντας ονειρεμένο ντεμπούτο στο χώρο. Το sequel/spin-off του TLJ, “Dreamfall”, δε συνάντησε την ίδια ακριβώς καθολική αποδοχή από τους gamers, οι οποίοι, εκτός των άλλων έμειναν ν’ αναμένουν την ολοκλήρωση του story της νεότερης δημιουργίας του Tornquist, κατόπιν του cliffhanger φινάλε της. Χρειάστηκε να περάσουν επτά ολόκληρα χρόνια για να δημιουργήσει τη δική του εταιρεία και να καταφύγει με τη σειρά του στο Kickstarter, με στόχο τα $850.000, προκειμένου να είναι σε θέση να μας δώσει το επόμενο κεφάλαιο της σειράς, όπως το είχε ο ίδιος οραματιστεί.

Κι ενώ αρχικά είχε κάνει λόγο για πνευματικό διάδοχο και του “The Longest Journey”, ενώ μιλούσε για καθαρόαιμο adventure, ενώ αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα ενιαίο παιχνίδι εγκαταλείποντας τη σκέψη για επεισοδιακή μορφή κι ενώ μας είπε ότι αν εισέπραττε $2.000.000 θα προχωρούσε στον σχεδιασμό του πραγματικού διαδόχου του TLJ, τι έκανε; Αφού συγκέντρωσε $1.538.000, έσπευσε να εκφράσει τον θαυμασμό του για τα παιχνίδια της Telltale και να μας πληροφορήσει ότι θα υιοθετούσε τη συνταγή τους, επέστρεψε στο πλάνο κυκλοφορίας υπό μορφή επεισοδίων και κάπως έτσι έφτασε να κυκλοφορήσει ένα νερόβραστο και τουλάχιστον αμφιλεγόμενο πρώτο μέρος, που κάθε άλλο παρά ικανοποίησε τις προσδοκίες των backers. Τα διπλά του επιθυμητού κεφαλαίου χρήματα όλως περιέργως αποδείχθηκαν κι εδώ πολύ λίγα!  

Mallia kouvaria 3 WoMΌποιος θέλει να βάλει στοίχημα για το συνολικό αποτέλεσμα, εδώ είμαι 

Ωραία (που λέει ο λόγος…) μέχρι εδώ. Πάμε και στην περίπτωση του Agustin Cordes και των εκ Γερμανίας προερχομένων εταιρειών; Διάβασα προ ολίγου καιρού την ανάλυση που έκανε ο Αργεντίνος developer για την αποτυχία χρηματοδότησης με $250.000 του “The Case of Charles Dexter Ward” που είχε στα σκαριά. Oπωσδήποτε πολύ σημαντικό μερίδιο ευθύνης γι’ αυτή είχε κι ο ίδιος, λόγω της τεράστιας καθυστέρησης ολοκλήρωσης του “Asylum”, που ανακοινώθηκε για πρώτη φορά το 2010 και ενδιαμέσως πρόλαβε να εξασφαλίσει $120.000, αλλά ακόμα να το δούμε. Όταν ζητάς εκ νέου χρήματα από το κοινό, χωρίς να του έχεις παραδώσει το παιχνίδι για το οποίο έχεις ήδη λάβει τη βοήθειά του, προφανώς κάτι κάνεις λάθος κι εσύ.

Στη μακροσκελή ανάλυσή του, μεταξύ άλλων ανέφερε τα εξής:
«I didn’t want to believe it, because I love the idea of crowdfunding, but there’s no way around this: we are experiencing its decline. It would be a whole different matter if our campaign were an isolated case of plain bad luck, but it’s not — from small teams with modest goals to high-profile developers with solid track records, we’re seeing a very grim scenario where too many campaigns are failing for no other reason than lack of interest»
«To be fair, some campaigns are still finding success, albeit with a tight margin. Crowdfunding can still work for smaller projects, and you might see the occasional celebrity raising millions, but it’s no longer working for projects like our own that fall somewhere in between. It could be just a phase, and 2015 might be better, but I wouldn’t get my hopes up, because the trend shows decline since 2013».

Είναι απολύτως κατανοητό τ’ ότι δεν ήθελε ν’ αναφερθεί σε συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά μάλλον κάποιους “φωτογράφιζε”, μ’ αρκετή δόση πικρίας. Δεν είναι όμως ο μόνος που πλήρωσε το μάρμαρο, χώρια που νομίζω ότι θα έχει και μία δεύτερη ευκαιρία, όταν τελειώσει με το “Asylum”. Κάτι που ενδέχεται να μην έχουν οι επίδοξοι δημιουργοί του “Waldemar the Warlock” ή του “Kaptain Brawe 2: A Space Travesty”, που απέτυχε μάλιστα δύο φορές να χρηματοδοτηθεί. Όταν ξαφνικά τίτλοι που δείχνουν να διαθέτουν επαρκή προσόντα, αδυνατούν να εξασφαλίσουν $40.000 ή $75.000 από το ίδιο κοινό που λίγο καιρό πριν προσέφερε απλόχερα εκατομμύρια στα μεγάλα ονόματα του χώρου, κάτι έχει αλλάξει δραματικά, δε νομίζετε;         

Mallia kouvaria 5 WoMΆγνωστο το αν και πότε θα το δούμε ολοκληρωμένο

Πριν πάμε να δούμε τι έχουν αντίστοιχα πράξει οι Γερμανοί και οι δικοί τους εκπρόσωποι εδώ κι αρκετά χρόνια, κάντε μία μικρή παύση κι αναλογιστείτε, για μία ακόμη φορά, τι έχουν καταφέρει τα παλικάρια της σουηδικής Skygoblin, με το “The Journey Down”. Δε τραβήξανε το Kickstarter μονοπάτι, δε βρήκανε καν publisher για το παιχνίδι τους, ωστόσο μεθοδικά και με προσοχή προχωρούν στην ολοκλήρωση ενός adventure game που πραγματικά δε του λείπει τίποτα κι είναι από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις των τελευταίων ετών. Ασφαλώς εύσημα πρέπει να αποδώσουμε και στον Dave Gilbert και την WadjetEye Games, που δημιούργησαν, ή βοήθησαν να ολοκληρωθούν και να κυκλοφορήσουν, πολύ αξιόλογοι και χαμηλού budget retro-styled τίτλοι, χωρίς να γυρέψουν χρήματα από μέρους μας. Φαίνεται τελικά ότι αυτοί είναι τα κορόιδα της υπόθεσης ή είναι πολύ πιο εύποροι από τον άλλο Gilbert, τον Ron.

Και φτάνουμε στην Daedalic Entartainment και την King Art Games. Ο κατάλογος της πρώτης είναι πλέον πολύ μακρύς, περιλαμβάνοντας το “The Whispered World”, την “Deponia” τριλογία, το “Night of the Rabbit”, τα “Dark Eye: Chains of Satinav” και “Dark Eye: Memoria”, τις δύο “Harvey” περιπέτειες και πολλά ακόμη. Η δε King Art Games, μετά το υπέροχο “The Book of Unwritten Tales” μας έδωσε το prequel εκείνου, το πολύ ενδιαφέρον “Raven: Legacy of a Master Thief” και αυτή την περίοδο ετοιμάζει πυρετωδώς το “The Book of Unwritten Tales 2”. Μόνο στην περίπτωση του τελευταίου χρησιμοποίησαν οι Γερμανοί το Kickstarter κι αυτό αφότου είχαν πρώτα βρει χρηματοδότη για το παιχνίδι τους, στο πρόσωπο της Nordic Games. Το ποσό μάλιστα που ζήτησαν ήταν μόλις $65.000, προορισμένο αποκλειστικά για τον περαιτέρω εμπλουτισμό του τίτλου τους σε δύο-τρία σημεία που επιθυμούσαν και που το budget του publisher προφανώς δεν επέτρεπε. Διόλου περίεργο που εξασφάλισαν σχεδόν το τριπλάσιο ποσό, πιο συγκεκριμένα $171.000.     

Η γέννηση και εξέλιξη της Daedalic και της King Art, αλλά και η πρώτη απόπειρα της Fizbin με το “The Inner World” έδειξαν ότι σε μία κατηγορία παιχνιδιών που κάποτε «παίζανε μπάλα» μόνοι τους οι Αμερικάνοι, ήρθαν τα τελευταία χρόνια ν’ αναλάβουν τα ηνία οι Γερμανοί και να δώσουν ανάσα και πνοή στο είδος. Κι ευτυχώς που το πράξανε, διότι άπαντες οι παρελθοντικοί “ηγέτες” είχαν αποσυρθεί, απολαμβάνοντας τις λίαν τιμητικές αναφορές και τα… πορτραίτα αγίων που σχηματίζονταν για το πρόσωπό τους, εξαιτίας της δραστηριότητάς τους σε άλλες, περασμένες και τελείως διαφορετικές, εποχές. Το πιο τιμητικό όλων όμως είναι ότι δεν ήρθαν ούτε ως περαστικοί, ούτε ως λιγούρηδες, προκειμένου να προλάβουν να φάνε ό,τι ήταν δυνατό απ’ την έκρηξη του crowd-funding.

 Mallia kouvaria 4 WoMΕκπρόσωπος της κατηγορίας των παιχνιδιών που μιλάει η ποιότητά τους κι όχι τα παχιά τα λόγια

Με πολύ συχνές παρουσίες και δουλειές που μαρτυρούν μεράκι κι αγάπη για τα adventure games, καταφέρανε σιγά σιγά να περιορίσουν τη νοσταλγία πολλών από εμάς για την εποχή της Lucasarts, της Sierra, της Westwood Studios κι ορισμένων άλλων εταιρειών. Στην τελική τι έχουν να ζηλέψουν τα παιχνίδια τους από εκείνα των προαναφερθέντων εταιρειών; Η απάντηση είναι τίποτα απολύτως, για τη συντριπτική πλειοψηφία εκείνων των τίτλων. Γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλοί που δε καταδέχονται να μπει το όνομα της Daedalic Entartainment ή της King Art Games δίπλα σ’ εκείνο της πολυαγαπημένης τους Lucasarts ή Sierra. Το πέρασα κι εγώ αυτό το στάδιο αλλά, ευτυχώς, το ξεπέρασα γρήγορα. Όχι, δεν έγινα γερμανόφιλος ξαφνικά, απλά οι άνθρωποι δουλεύουν σοβαρά και αξίζουν τουλάχιστον την αναγνώριση από μεριάς μας.

Πριν κλείσω το παρόν άρθρο δε πρέπει να ξεχάσω να χειροκροτήσω και να δώσω τα συγχαρητήριά μου σ’ όσους σπεύσανε ήδη να δώσουν αβάντα στον Gilbert και να του πούνε «μπράβο» για τα $375.000 που ζητάει. Τ’ ότι σήμερα, δεύτερη ημέρα της καμπάνιας, έχει ήδη συγκεντρώσει $212.000 (!!!) δείχνει ότι κάθε άλλο παρά άμοιροι ευθυνών είμαστε κι όλοι εμείς για το θράσος που επιδεικνύουν ορισμένοι developers. Εκτός πια κι αν δε θέλουμε να εξελίσσονται και να τραβούν μπροστά τα adventure games, αλλά να κάνουν τέτοια υπερκοστολογημένα, τραγελαφικά, πισωγυρίσματα. Γνωρίζω πολύ καλά ότι είναι δικαίωμα του καθενός να επιλέγει το πού και σε ποιον θα δώσει τα λεφτά του. Είναι όμως και δικό μου δικαίωμα να λέω γιατί η κίνησή τους μου φαίνεται τουλάχιστον απερίσκεπτη.

Η δική μου ελπίδα είναι διπλή: Από τη μία ελπίζω ότι τα θλιβερά φαινόμενα τύπου “Broken Age” και “Thimbleweed Park” δε θα επηρεάσουν αρνητικά τους δημιουργούς που εξακολουθούν να προσφέρουν ουσιωδώς στο αγαπημένο μας είδος. Να μη τους κάνουν να σιχτιρίσουν από μέσα τους, βλέποντας πολλούς να σπεύδουν να χορέψουν στο ρυθμό ορισμένων ηχηρών ονομάτων παρελθόντος, που –και λυπάμαι πολύ που φτάνω στο σημείο να γράψω κάτι τέτοιο- αντί να κάτσουν στα σπίτια τους, όπως άλλωστε είχαν κάνει για χρόνια, επέστρεψαν σαν τους βρυκόλακες που δίψασαν για αίμα, βλέποντας την ευκαιρία για αρπαχτές, μέσω εξαργύρωσης του ονόματός τους.

Mallia kouvaria 2 WoMFact: Το καλύτερο, κατά τεκμήριο, adventure game που ήρθε μέσω Kickstarter μέχρι σήμερα, χρηματοδοτήθηκε με $34.000

Από την άλλη θέλω να πιστεύω ότι όταν με το… καλό πατήσουμε, εν γνώσει μας αυτή τη φορά, την μπανανόφλουδα και του κυρίου Gilbert, θα ωριμάσουμε λίγο παραπάνω σαν κοινό και θ’ αρχίσουμε επιτέλους να έχουμε ίδιες απαιτήσεις απ’ όλους τους developers. Θα σταματήσουμε να είμαστε παθολογικά προσκολλημένοι στο ένδοξο παρελθόν και θα πάψουμε να γκρινιάζουμε με το παραμικρό για ελαφριές ατέλειες ορισμένων σύγχρονων και πολύ αξιόλογων παιχνιδιών, την ίδια στιγμή που κάνουμε τα στραβά μάτια γι’ άλλα, απλά επειδή κουβαλάνε ένα όνομα και μπόλικες αναμνήσεις από πίσω. Ξέχασε μήπως κανείς ότι υπήρξαν άνθρωποι που προτείνανε -στα σοβαρά- να παίξει κάποιος την 1993 έκδοση του “Gabriel Knight: Sins of the Fathers” αντί της 20th Anniversary Edition;

Στην αντίθετη περίπτωση, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας και θα μας αξίζει οτιδήποτε κι αν δούμε να συμβαίνει στα adventure games, των οποίων τη δεύτερη σοβαρή κρίση πολύ φοβάμαι ότι μ’ αυτά και μ’ αυτά φέρνουμε όλο και πιο κοντά. Οι δικαιολογίες αρχίζουν να στερεύουν, κάποια στιγμή πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τη μοίρα μίας ολόκληρης gaming κατηγορίας τη γράφουμε και την ορίζουμε πρωτίστως εμείς, ως πελάτες και αγοραστές καθενός προϊόντος της. 

Μάνος Καρκαλέμης

Ο Μάνος δε μπορεί παρά να νιώθει ευτυχής που ασχολήθηκε ενεργά με την gaming αρθρογραφία στα χρόνια 2009-2017, οπότε και του δόθηκε η ευκαιρία να γράψει reviews για κάποια adventure games-διαμάντια, όπως "The Whispered World", "Monkey Island 2-LeChuck's Revenge" (Remastered Edition), "The Book of Unwritten Tales 1&2", "Grim Fandango" (Remastered Edition), "Gabriel Knight-Sins of the Fathers" (25th Anniversary Edition), "Night of the Rabbit", "Memento Mori 2", "Day of the Tentacle" (Remastered Edition).

30 Comments

  1. Μόνο στην περίπτωση του τελευταίου χρησιμοποίησαν οι Γερμανοί το Kickstarter κι αυτό αφότου είχαν πρώτα βρει χρηματοδότη για το παιχνίδι τους, στο πρόσωπο της Nordic Games.

    Όχι ακριβώς, ξεχνάς το Battle Worlds: Kronos.

    Δεν ξέρω αν καταλήγω σε λάθος συμπέρασμα από το κείμενο αλλά από πότε ως gamers ξεκινήσαμε να λέμε γραφικά>>> gameplay? Ακόμη δε βγήκε Γιάννη τον βαφτίσαμε.
    Δε λέω ότι συμφωνώ με την κίνηση του Gilbert (εκτός κι αν σκέφτεται θα χτυπήσω στη νοσταλγία και στα τέτοια μου οι υπόλοιποι), προφανώς θα ήταν προτιμότερο κάτι με πιο σύγχρονα γραφικά και κυρίως interface…

  2. Δε το έχω υπόψιν μου το συγκεκριμένο.

    Ποτέ και πουθενά δεν είπαμε ότι γραφικά >>> gameplay, αλλά το να φτάνουμε (=να φτάνουν οι developers) στο τελείως άλλο άκρο, είναι επιεικώς αστείο. Το δε gameplay μάλιστα δε νομίζω να κοστίζει τόσο πολύ και ν’ απαιτεί τόσους πόρους!

  3. Δεν παίζω adventure με το κιλό, αλλά φαίνεται η αγανάκτησή σου Μάνο να είναι δικαιολογημένη, όπως το τοποθετείς. Αλλά η μεγαλύτερη ουσία είναι στο τέλος του κειμένου σου για μένα, όπου γράφεις για το πόσο φταίμε εμείς οι ίδιοι που δίνουμε ακόμα χρήματα για κάποιον που δεν υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια και δεν έχει προσφέρει εδώ και καιρό τίποτα. Κάποιον που εξαπατά και συνεχίζει να προβάλλεται ως το next best thing. Κρίμα…

  4. Μάνο, δεν διαφωνώ σε γενικές γραμμές, αλλά για τον Ragnar να πω ότι μόλις κυκλοφόρησε το 1ο και πάει ολοταχώς για το 2ο.
    Είναι από τους developers που ενημερώνουν τον κόσμο και φαίνεται να έχει ένα πλάνο για το παιχνίδι.
    Ναι, και εγώ σπάστηκα με το χωρισμό σε επεισόδια και γι’ αυτό θα το παίξω μόνο όταν ολοκληρωθεί, παρότι είμαι από αυτούς που λάτρεψαν το Dreamfall.
    Τώρα για το συνολικό αποτέλεσμα, πιστεύω ότι θα έχουμε ένα ρετουσαρισμένο DF, πράγμα που σημαίνει ότι για κάποιον που του άρεσε το πρώτο, θα είναι ο παράδεισός του.
    Στους υπόλοιπους δύσκολα θα αλλάξει γνώμη…

  5. Ναι, αλλά οι κωλοτούμπες και τα μπρος-πίσω στις διάφορες ανακοινώσεις του, δεν αλλάζουν.

    Για το τελικό αποτέλεσμα, όπως είπα είμαι πρόθυμος να βάλω στοίχημα (μπύρες, εννοείται). Απ’ όσα άντεξα να δω στο πρώτο επεισόδιο, δε τον εμπιστεύομαι πλέον.

  6. Όταν ξαφνικά τίτλοι που δείχνουν να διαθέτουν επαρκή προσόντα, αδυνατούν να εξασφαλίσουν $40.000 ή $75.000 από το ίδιο κοινό που λίγο καιρό πριν προσέφερε απλόχερα εκατομμύρια στα μεγάλα ονόματα του χώρου, κάτι έχει αλλάξει δραματικά, δε νομίζετε;

    Πολύ σωστά. Και που είσαι ακόμη αν σκάσουνε και τίποτα νέες προχειροδουλειές …

  7. Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο-Σ, ήταν η μέρα του adventure-rant σήμερα!

    Μόνη ένστασή μου το Dreamfall Chapters που απόλαυσα, αλλά πρόσεγγισα δίχως καμία προσδοκία απολύτως. Ο πυρήνας παραμένει πάντως. Οι θρύλοι του παρελθόντος είναι οριστικά νεκροί. Τόπο στους ανθρώπους που αφήνουν το τωρινό τους έργο να μιλήσει για λογαριασμό τους.

  8. Πολλές σκέψεις τριγυρίζουν στο κεφάλι μου γύρω από το θράσος των Gilbert and copanoi, αλλά προκειμένου να αποφύγω τον κίνδυνο ενός ακατάληπτου αχταρμά, θα μείνω στα βασικά.
    Ξέρεις κάτι Μάνο; Aφού αυτό το glorified freeware θα χρηματοδοτηθεί έτσι κι’αλλιώς, εγώ θέλω να μαζευτούν πολλά χρήματα. Ένα-δύο εκατομμύρια ας πούμε. Και με αυτό το budget να παραδώσουν σε περίπου δύο χρόνια το παιχνίδι, αλλά να το κάνουν με βάση το αρχικό τους “όραμα” και στην μορφή που έχουν υποσχεθεί. Είμαι περίεργος να δω τι θα ειπωθεί τότε!
    Άσε κιόλας που όλο αυτό μπορεί να ωφελήσει τον έτερο Gilbert. Toν ρωτούν τόσο καιρό γιατί δεν έχει καταφύγει η wadjet eye στο ks για να χρηματοδοτήσει ένα πιο πολύπλοκο, οπτικά και παικτικά, adventure. E, τώρα δικαιούται να κάνει μια campaign για 1.000.000 ώστε να δημιουργήσει ένα adventure στην AGS. Ρετρό θα είναι και αυτό, απλά η AGS είναι λίγο πιο εξελιγμένη τεχνολογικά..:p
    Πάντως να μου επιτρέψεις να διαφωνήσω και σε κάποια πράγματα. Του Cordes δε του φταίει με τίποτα η όποια παρακμή του ks. Μιλάει πολύ και κάνει λίγα…για την ακρίβεια σχεδόν τίποτα. Την αποτυχία του λοιπόν εγώ την είδα σαν σημάδι υγείας από την μεριά του κοινού του ks. Αρνήθηκαν να υποστηρίξουν έναν αεριτζή. Τόσο απλά.
    Όσο για τα adventures που βγήκαν από ks και δικαίωσαν τις προσδοκίες, θα έπρεπε να αναφέρεις ίσως και τo BS5 και το νέο Tex.;)

  9. Μάνο νομίζω το καλύτερο άρθρο σου… ever… με καλύπτεις απόλυτα, εκτός…. (να μη ξεχνιόμαστε… :p)

    τη δεύτερη σοβαρή κρίση πολύ φοβάμαι ότι μ’ αυτά και μ’ αυτά φέρνουμε όλο και πιο κοντά.

    Πάλι; :D:D
    Δεν ξέρω, ίσως να είμαι πολύ αισιόδοξος αλλά όταν παίζω adventures σαν το Inner World και Randal’s Monday (που φοβόμασταν για την Daedalic, το ότι είναι μόνο εκδότης δεν το αλλάζει) μόνο κρίση δεν βλέπω στον ορίζοντα.
    Πάντως για να λέμε και τα καλά φέτος, όπως έγραψε και ένας φίλος, είδαμε και δυο πολύ καλά ks παλαίουρες, Tex και BS5.

  10. Ωραίο άρθρο.Στα περισσότερα συμφωνώ,σε άλλα διαφωνώ (για εμένα τα adventures των Γερμανών είναι καλά,αλλά όχι τόσο καλά όσο αυτά της χρυσής εποχής),αλλά το point είναι πολύ σωστό.O Schafer εδώ και καιρό έχει βαλθεί να γκρεμίσει ότι έχτισε τα πρώτα χρόνια της καριέρας του.Καλά,για την campaign του Gilbert δε χρειάζεται κάποιο σχόλιο.Κατάντια…

    Πάντως,για τα KS adentures,αν και λάτρεψα το Cognition,πιστεύω πως το BS5 ήταν μάλλον καλύτερο συνολικά,ενώ δεν έχω παίξει ακόμη το Tesla Effect.Έχουμε δει αρκετά καλά πραγματάκια πάντως,σχεδόν 50-50 θα είναι η φάση τελικά.

  11. Aφού αυτό το glorified freeware θα χρηματοδοτηθεί έτσι κι’αλλιώς, εγώ θέλω να μαζευτούν πολλά χρήματα. Ένα-δύο εκατομμύρια ας πούμε. Και με αυτό το budget να παραδώσουν σε περίπου δύο χρόνια το παιχνίδι, αλλά να το κάνουν με βάση το αρχικό τους “όραμα” και στην μορφή που έχουν υποσχεθεί. Είμαι περίεργος να δω τι θα ειπωθεί τότε!

    Στη χειρότερη, τίποτα απολύτως. Στην καλύτερη να φάει ένα κράξιμο, αλλά λίγο θα τον νοιάξει αν έχει τσεπώσει κάνα εκατομμύριο.

    Του Cordes δε του φταίει με τίποτα η όποια παρακμή του ks. Μιλάει πολύ και κάνει λίγα…για την ακρίβεια σχεδόν τίποτα.

    Φυσικά φταίει κι εκείνος και πολύ μάλιστα, πρωτίστως θα έλεγα. Απλά νομίζω ότι ήρθε κι όλο αυτό να επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τη θέση του.

  12. για εμένα τα adventures των Γερμανών είναι καλά,αλλά όχι τόσο καλά όσο αυτά της χρυσής εποχής

    Θα σου φέρω κάποια παραδείγματα. Στη λεγόμενη χρυσή εποχή ανήκουν και τα “Sam and Max”, “The Dig” και “Full Throttle” της Lucasarts, “King’s Quest”, “Space Quest”, “Police Quest” series και “Freddy Pharkas” της Sierra, “Legend of Kyrandia” trilogy της Westwood, “Darkseed” της Cyberdreams κτλ.

    Όσο άκυρη κι άστοχη κι αν μπορεί να θεωρηθεί η σύγκριση παιχνιδιών διαφορετικών εποχών, πραγματικά πιστεύεις ότι τους παραπάνω τίτλους δε τους ξεπερνούν κάποιοι από τους σύγχρονους εκπροσώπους του είδους;

  13. Όσο για τα adventures που βγήκαν από ks και δικαίωσαν τις προσδοκίες, θα έπρεπε να αναφέρεις ίσως και τo BS5 και το νέο Tex.

    Πάντως για να λέμε και τα καλά φέτος, όπως έγραψε και ένας φίλος, είδαμε και δυο πολύ καλά ks παλαίουρες, Tex και BS5.

    πιστεύω πως το BS5 ήταν μάλλον καλύτερο συνολικά,ενώ δεν έχω παίξει ακόμη το Tesla Effect.

    Παίδες ευχαριστώ θερμά για την διόρθωση. Ειλικρινά δε ξέρω πώς τα κατάφερα, αλλά ευθαρσώς θα παραδεχθώ ότι ξέχασα τα δύο αυτά παιχνίδια!!! Για το πρώτο σίγουρα φταίει τ’ ότι δυστυχώς ακόμη δεν έχω αξιωθεί να το ολοκληρώσω, για το δεύτερο όμως δεν έχω καμία δικαιολογία (πλην ίσως της ηλικίας!). Νομίζω ότι μαζί με το Cognition συνθέτουν μία πολύ καλή τριάδα, η κατάταξη της οποίας είναι καθαρά θέμα προσωπικού γούστου. Για παράδειγμα, μεταξύ Tex και Cognition προσωπικά δίνω ως σημείο το Χ.

  14. Αναλυτικός και φοβερά εύστοχος, όπως πάντα.

    Ο Gilbert είναι ο αγαπημένος μου δημιουργός, έχω παίξει τα παιχνίδια του περισσότερες φορές από… τα βλέφαρά μου στη ζωή μου. Παρόλα αυτά, δεν πρόκειται να κάνω pledge στο προκλητικό αυτό project για όλους τους λόγους που ανέφερες.

    Ειδικά η αντιπαράθεση που κάνεις με όσους ακόμα επενδύουν τα δικά τους χρήματα, ή ζητούν ΑΚΡΙΒΩΣ όσα χρειάζονται για τα projects τους κι όχι όσα πιστεύουν ότι μπορούν να αρπάξουν, έχοντας σαφές πλάνο το οποίο παραδίδουν στο ακέραιο σύμφωνα με όσα υποσχέθηκαν, θα πρέπει να ανοίξει τα μάτια όλων μας. Φοβάμαι πως θα έρθει η μέρα που θα αναπολούμε το crowdfunding σαν μια χαμένη μεγάλη ευκαιρία και για αυτό θα φταίνε όχι οι indies, που είναι ο εύκολος στόχος που πυροβολείται με την πρώτη ευκαιρία, αλλά τα βαριά χαρτιά του genre.

  15. A γεια σου ρε Άλκη! Το έχουμε πει πολλές φορές, το crowd funding θα έπρεπε εξ’ αρχής να περιορίζεται στη στήριξη νέων και υποσχόμενων developers κι όχι βαριών ονομάτων του παρελθόντος.

    Σκεφτείτε, ας πούμε, το “Inner World” ή το “The Journey Down” να είχαν προκύψει μέσα από λογικά και μετρημένα Kickstarter campaigns. Θα ήταν αλλιώτικη σήμερα η αίσθηση περί της επιτυχίας του όλου θεσμού, άρα και οι πιθανότητες χρηματοδότησης κι άλλων projects, σαν αυτά που ανέφερα στο κείμενο, ή όχι;

  16. Ίσως δεν το διατύπωσα σωστά.Δεν εννοούσα προφανώς πως κάθε adventure εκείνης της εποχής ήταν καλύτερο.Πρόσφατα αν θυμάμαι καλά είχα πει πως θεωρώ το Sam & Max υπερεκτιμημένο.Ούτε είμαι τρομερός fan των σειρών της Sierra.Απλά κρίνω σε γενικές γραμμές και με βάση τα δικά μου γούστα.Σίγουρα δεν είναι “σωστό” να συγκρίνουμε games διαφορετικών εποχών,αλλά μπορούμε να συγκρίνουμε κάποιους τομείς.Δε μιλάμε βέβαια για τεχνικό τομέα (κάτι που για εμένα προσωπικά δεν παίζει κανένα ρόλο),αλλά γρίφους,σενάριο κτλ.Εκεί νομίζω πως γενικά πάντα τα “τότε” games υπερτερούν.Δεν εννοώ πως οι Γερμανοί δεν κάνουν καλή δουλειά βέβαια,αλίμονο.Ειδικά τα Deponia,το πρώτο Dark Eye και το Night of the Rabbit μου άρεσαν πολύ.Το ίδιο ισχύει και για τα adventures της Wadjet Eye (δεν έχω παίξει τα Blackwel,μάλλον θα πάρω το bundle από GOG).

  17. Μάνο, από αυτά που αναφέρεις, πραγματικά διαμάντια θεωρώ μόνο “The Dig”, “Full Throttle”, και ίσως το King’s Quest 6, ενώ δεν έχω παίξει κανένα Space Quest εκτός από το πρώτο.

    Καλά, το DarkSeed από άποψη gameplay ήταν ξεπερασμένο πριν καν κυκλοφορήσει, αλλά ας όψεται ο εικαστικός τομέας και η ατμόσφαιρα που σήμερα είναι “κλασικό”.

    Υπάρχουν βέβαια και αυτά που δεν ανέφερες τα οποία εγώ θεωρώ ως κορυφαία και μοναδικά, όπως το “Indiana Jones and the Fate of Atlantis”, τα Quest for Glory (κυρίως το δεύτερο), το Pandora Directive αλλά και σχεδόν όλα τα adventure της πολυαγαπημένης μου Legend Entertainment.

    Επειδή μάλλον δεν έγινα και πολύ σαφής, συμφωνώ μαζί σου πως τα σύγχρονα adventure δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα 9 στα 10 “αριστουργήματα της χρυσής εποχής”.

    Απομένει όμως αυτό το 1 στα 10, που προφανώς για τον καθένα θα είναι διαφορετικό, που απλά δε μπορεί να εκθρονιστεί με τίποτα – σε αυτό παίζει ρόλο τόσο ο παντελώς υποκειμενικός και αστάθμητος παράγοντας του ποιοι ήμασταν εμείς οι ίδιοι πριν είκοσι και βάλε χρόνια, όσο και το αντικειμενικό πως εκείνη την εποχή, συχνά τα adventures αντιπροσώπευαν την αιχμή της τεχνολογίας στον τομέα των γραφικών, όσο παράξενο κι αν φαντάζει σε κάποιον νέο σήμερα.

  18. Δε μιλάμε βέβαια για τεχνικό τομέα (κάτι που για εμένα προσωπικά δεν παίζει κανένα ρόλο),αλλά γρίφους,σενάριο κτλ.Εκεί νομίζω πως γενικά πάντα τα “τότε” games υπερτερούν

    Ναι, αλλά πρόσεξε μία σημαντική λεπτομέρεια: Είναι αλλιώς να κάνεις την εμφάνισή σου σε μία νέα σχετικά κατηγορία κι αλλιώς μετά από 20+ χρόνια ύπαρξης. Ειδικά ο τομέας των γρίφων και της πρωτοτυπίας αυτών είναι υπερβολικά απαιτητικός στη δεύτερη περίπτωση.

  19. Τι να πω… Τη στιγμή που βγαίνουν εξαιρετικά adventure παιχνίδια, πολλοί επιμένουν να κρατούν τα μάτια τους ερμητικά κλειστά και να αναπωλούν παιχνίδια του 80, για ποιο λόγο ακριβώς; Δεν θέλουν τα συγκεκριμένα παιχνίδια, θέλουν απλώς να ανακτήσουν την παιδική τους ηλικία. Εκτός κι αν παρ’ελπίδα ο Gilbert καταφέρει να δώσει κάτι πραγματικά εξαιρετικό, το boomerang της απογοήτευσης θα είναι τραγικό.

  20. Υπάρχουν βέβαια και αυτά που δεν ανέφερες τα οποία εγώ θεωρώ ως κορυφαία και μοναδικά, όπως το “Indiana Jones and the Fate of Atlantis”, τα Quest for Glory (κυρίως το δεύτερο), το Pandora Directive αλλά και σχεδόν όλα τα adventure της πολυαγαπημένης μου Legend Entertainment.

    Απομένει όμως αυτό το 1 στα 10, που προφανώς για τον καθένα θα είναι διαφορετικό, που απλά δε μπορεί να εκθρονιστεί με τίποτα

    Μα επίτηδες δεν ανέφερα ονόματα κολοσσούς, ακριβώς διότι αυτά δεν περιλαμβάνονται στην πλεοιψηφία των παλαιότερων τίτλων για την οποία έκανα λόγο ότι ξεπερνιέται από σημερινές δημιουργίες. Ναι, ασφαλώς και υπάρχουν κι αξεπέραστοι τίτλοι, αλίμονο!

  21. ” Toν ρωτούν τόσο καιρό γιατί δεν έχει καταφύγει η wadjet eye στο ks για να χρηματοδοτήσει ένα πιο πολύπλοκο, οπτικά και παικτικά, adventure.”

    Καλά το οπτικά, αλλά στο παικτικά, τι εννοεί ο ποιητής? Tο Resonance (Wadget Eye σε ρόλο publisher) έχει πλούσια δράση και μερικούς εξαιρετικούς αλλά και ζόρικους γρίφους, ενώ το Blackwell Epiphany (Wadget Eye developer) είναι σαφώς μεγαλύτερο αλλά και πιο πολύπλοκο από τα προηγούμενα της σειράς… και όλα αυτά χωρίς kickstarter (ακόμα).

  22. Είναι αλλιώς να κάνεις την εμφάνισή σου σε μία νέα σχετικά κατηγορία κι αλλιώς μετά από 20+ χρόνια ύπαρξης. Ειδικά ο τομέας των γρίφων και της πρωτοτυπίας αυτών είναι υπερβολικά απαιτητικός στη δεύτερη περίπτωση.

    Δε διαφωνώ σε αυτό,αλλά πιστεύω πως αν υπάρχει η σπίθα και η έμπνευση θα βρεθούν παιχνίδια που να ξεχωρίζουν και να βρεθούν δίπλα στα κλασικά.Για παράδειγμα το TLJ κυκλοφόρησε αρκετά αργότερα.Το ίδιο ισχύει και για ένα άλλο πολύ αγαπημένο μου παιχνίδι,το Discworld Noir (που δεν αποτελεί “ιερό τέρας” όπως το TLJ).Υπήρχαν κι άλλα παιχνίδια που κυκλοφόρησαν αργότερα από τη χρυσή εποχή και ξεχώρισαν.Σκόπιμα δεν αναφέρω ως επιχείρημα το αγαπημένο μου Last Express που δεν είναι ακριβώς adventure.Αυτά όλα όμως είναι πολύ υποκειμενικά.

    Να διευκρινίσω πάντως πως το σκεπτικό μου είναι παρόμοιο με του G0O.Όταν αναφερόμαστε στη χρυσή εποχή μας έρχονται στο μυαλό τα πραγματικά διαμάντια της εποχής εκείνης,τα οποία μπορεί να ήταν ένα 20%.Όμως τότε είδαμε μαζεμένα Secret of Monkey Island,DotT,Fate of Atlantis (το κορυφαίο όλων για εμένα),Gabriel Knight κτλ. κάτι που σήμερα είναι μάλλον πολύ δύσκολο.Ξαναλέω πως αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν καλά παιχνίδια σήμερα.Απλά για να είμαι ειλικρινής δε μένουν τόσο εύκολα και έντονα χαραγμένα στη μνήμη μου (τελευταίο το The Cat Lady,κυρίως λόγω ατμόσφαιρας).Ρετρολαγνεία δεν υφίσταται στην περίπτωσή μου,οπότε μάλλον είναι αποκλειστικά θέμα γούστου.

  23. Στην Kickstarter σελίδα του παιχνιδιού έχουμε νέα κι αυτά δεν είναι τ’ ότι η χρηματοδότηση έφτασε ήδη στις $337.000. Το νέο είναι ότι ο Gilbert έγραψε ότι με… μόλις $250.000 επιπλέον, θα φροντίσει να προικίσει με voice overs το Thimbleweed Park.

    Και ναι, εννοείται ότι πιστεύω πως δυστυχώς θα πιάσει και αυτόν τον στόχο.

  24. Το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι πως όλοι αυτοί οι υπεραπαιτητικοί παίκτες adventure που συχνάζουν σε γνωστό αγγλόφωνο adventure forum, οι οποίοι είχαν ξενερώσει τόσο με τα ελαφρώς ελλειπή animations στο remake του Gabriel Knight 1 και δεν ήθελαν ούτε να το βλέπουν στα μάτια τους, έχουν πετάξει από ενθουσιασμό τη σκούφια τους για το ανύπαρκτο γραφικά πόνημα που τους υποσχέθηκε ο Gilbert. Από αυτήν την άποψη, πολύ καλά κάνει ο Ron και μας δουλεύει όλους ψιλό γαζί.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL