REVIEWS

BURNHOUSE LANE

Η Άντζι στη Χώρα των Εγκαυμάτων

Είναι απορίας άξιο, πραγματικά, πώς τα παιχνίδια του Rem Michalski δεν έχουν τύχει πολύ μεγαλύτερης αναγνώρισης. Ίσως να μην είναι και τόσο περίεργο αν δει κανείς το τοπίο στη σύγχρονη gaming βιομηχανία, όπου οι μόδες, τα multiplayer και τα κάθε λογής παιχνίδια που ελκύουν το κοινό σαν τις μύγες, στους απανταχού γελωτοποιούς του Twitch δεν αφήνουν χώρο σε δημιουργίες που δίνουν τροφή για σκέψη να αναδυθούν. Όπως και να ‘χει, είναι λυπηρό που τα διαμάντια της Harvester Games, (The Cat Lady, Downfall, Lorelai), είχαν περάσει απαρατήρητα, με ελάχιστη έως καθόλου κάλυψη από τον ειδικό Τύπο και χάρη στο word of mouth να χαίρουν εκτίμησης από μικρή μερίδα θιασωτών της αλλόκοτης και σκοτεινής τους τέχνης.

Το Burnhouse Lane είναι το 4ο κατά σειρά παιχνίδι των αδερφών Michalski. Ένα παιχνίδι, το οποίο, όπως πληροφορούμαστε εντός αυτού, θα αποτελούσε το The Cat Lady 2. Στην πορεία, οι δημιουργοί (και λέω δημιουργοί, διότι αυτή τη φορά ο Michal Michalksi aka micAmic, έχει αναλάβει περισσότερα καθήκοντα από τη μουσική επιμέλεια) διαπίστωσαν ότι οι ιδέες που είχαν ήταν αρκετές ώστε να δημιουργήσουν κάτι νέο. Χωρίς φυσικά να λείπουν κάποια concept και θεματικές που έχουμε ξαναδεί.

Μια αισιόδοξη σκηνή για να μπαίνουμε στο κλίμα

Η αρχική σκηνή αρκετά γνώριμη. Η Angie Weather, νοσοκόμα με καρκίνο σε τελικό στάδιο, ετοιμάζεται για το τελευταίο της τσιγάρο. Παραπέρα στο δωμάτιο, μια καρέκλα και μια θηλιά περασμένη πάνω από το δοκό της στέγης. Καταθλιπτική, έχοντας χάσει ήδη το έτερο ήμισυ από την καταραμένη ασθένεια – η ειρωνεία της μοίρας – και με τη δική της ζωή κοντόληκτη, προχωρά στο απονενοημένο διάβημα. Τα πράγματα όμως δε θα πάνε όπως τα περίμενε, καθώς ο δοκός δε συγκρατεί το βάρος της. Έτσι, αποφασίζει να δεχθεί μια τελευταία δουλειά, που αφορά τη φροντίδα ενός ηλικιωμένου, στην επαρχία. Κίνητρο της να μαζέψει αρκετά χρήματα για ένα ταξίδι στην Ιαπωνία, κάτι που ήθελαν να πραγματοποιήσουν με το σύζυγο της. Όλα κυλούσαν ομαλά, και μάλλον βαρετά θα έλεγε κανείς μέχρι που μια εξόρμηση της την μεταφέρει στην Burnhouse Lane, ένα μέρος που λειτουργεί ως καθαρτήριο, ένας τόπος βασισμένων ψυχών που αναζητούν μια δεύτερη ευκαιρία. Θα σταματήσω εδώ, γιατί τις ιστορίες του Rem αξίζει να τις ανακαλύπτετε μόνοι σας.

Από την αρχή της περιπέτειας

Για άλλη μια φορά καταπιάνεται με βαριά θέματα ανθρώπινου ψυχισμού. Τα όρια αρχίζουν και γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα, για το που τελειώνει το φερέλπιδο όνειρο και που ξεκινάει η μουντή πραγματικότητα. Σας περιμένει ένα περίεργο, σουρεάλ ταξίδι, πότε γαλήνιο και πότε εφιαλτικό, που θέτει δύσκολα ερωτήματα. Το τι θα κάνετε εναπόκειται καθαρά σε εσάς. Θεωρώ πως όποιος έχει παίξει το The Cat Lady, η εμπειρία που θα αποκομίσει από το Burnhouse Lane είναι σαν να συνάντησε ένα φίλο από τα παλιά.

Αυτό δεν περιορίζεται στη γνώριμη θεματολογία αλλά υπάρχουν αναφορές κ.α. και θα διαπιστώσετε ότι τοποθετείται στο ίδιο σύμπαν με τα προηγούμενα παιχνίδια της Harvester Games, μολονότι δεν είναι μέρος της θεματικής τριλογίας “The Devil came through here”. Αν έπρεπε να αποδώσω με έννοιες τα προηγούμενα games, το The Cat Lady θα ήταν η απώλεια και η θλίψη, το Downfall η παράνοια και η απόγνωση και το Lorelai η ελπίδα και το φως στην άκρη του τούνελ. To Burnhouse Lane συνδυάζει όλα τα παραπάνω, κυρίως τη ματαιότητα του πρώτου παιχνιδιού με την αισιοδοξία του τρίτου, με μερικές αποκρουστικές σκηνές που ανταγωνίζονται ευθέως εκείνες του Downfall.

Γάταις, ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου

Πιο έντονο είναι το στοιχείο του τρόμου αυτού τη φορά. Όχι από τις εικόνες που θα δείτε ή την ατμόσφαιρα του Burnhouse Lane, αλλά από το γεγονός ότι ο τίτλος φαίνεται να αποτελεί μια προέκταση και φυσική εξέλιξη του gameplay στο Lorelai. Εκεί λοιπόν που εκείνο το παιχνίδι περιόριζε τα παραδοσιακά adventure στοιχεία των προκατόχων του και η πλάστιγγα έγερνε περισσότερο προς το διαδραστικό δράμα, στο Burnhouse Lane έχει αυξηθεί ελαφρώς η δράση. Τι εννοώ με αυτό; Αποφυγή χαρακτήρων που θέλουν το κακό μας (αν θυμάστε την τελευταία σεκάνς στο Lorelai, έχετε μια ιδέα για το τι πρέπει να περιμένετε), καθώς και απευθείας αναμετρήσεις με ορισμένους από αυτούς, που οδηγούν σε κάποια απλοϊκά μεν, απολύτως λειτουργικά boss fights, στα στάνταρ ενός arcade adventure. Μην ανησυχείτε, το inventory δηλώνει παρών. Ομοίως και οι γρίφοι που για άλλη μια φορά είναι απόλυτα λογικοί και στην πλειοψηφία τους δε θα σας δυσκολέψουν.

Ο ήχος του αλυσοπρίονου δίνει φτερά στα πόδια

Αυτό το σημείο τομής που ο σχεδιασμός των adventure games βρίσκει τα sidescrolling horror τύπου Lone Survivor και Claire με ευχαριστεί πλήρως. Και όπως διαπίστωσα παλαιότερα με το εξόχως μελαγχολικό και κατάμαυρο διαμάντι Detention, αυτή η συνταγή μπορεί να δέσει υπέροχα. Έτσι και στο Burnhouse Lane, όλα τα συστατικά ήταν εκεί. Και όταν λέω όλα, μέσα σε αυτά είναι οι σκηνές που θα βιώσουμε, η σκηνοθεσία τους, η ενήλικη γραφή, η μουσική που τις ντύνει, το voice acting, ακόμα και μικρές λεπτομέρειες όπως το ότι σώζουμε κάνοντας τσιγάρο. Όλα είναι εκεί και επιτελούν στο να μεταδώσουν τα κατάλληλα συναισθήματα. Καλλιτεχνικά το παιχνίδι βρίσκεται σε επίπεδο που ελάχιστα άλλα της κατηγορίας μπορούν να φθάσουν.

Metal AF

Ήδη από το Lorelai είχε γίνει μετάβαση στη Unity, με χρήση περισσότερων χρωμάτων και λεπτομερειών, σε ένα εναγκαλισμό φωτορεαλιστικών περιβαλλόντων και σχεδιασμένου στο χέρι 2D art τα οποία συγχωνεύονται με απολύτως φυσικό τρόπο στον ψυχεδελικό εφιάλτη που βλέπουμε στην οθόνη μας. Το soundtrack του Burnhouse Lane είναι ονειρικό (οποία έκπληξις), φέροντας υπογραφή micAmic στις original συνθέσεις (που αποτελούν και την συντριπτική πλειοψηφία) και καλύπτει ένα ευρύ φάσμα, από post-rock και ηλεκτρονική μέχρι ambient.

She speaks to me in colors that I can’t really understand

Η δημιουργία των αδερφών Michalski είναι σαν ένας σβώλος χρυσού καλυμμένος με στάχτη. Ζόρικο, ασυμβίβαστο, για λίγους και εκλεκτούς. Ακόμα πιο λίγοι θα φθάσουν στο φινάλε – ειδικά το gold ending θέλει περισσότερη προσπάθεια αλλά ανταμείβει με την πληρότητα και λύτρωση που φέρει. Οι τολμηροί που θα συμπορευθούν με την Angie στο ταξίδι της, θα χαμογελάσουν, θα ανατριχιάσουν, θα συγκινηθούν. Οι σκέψεις της θα γίνουν δικές τους. Και ένα κομμάτι τους θα έχει μείνει εκεί, στη αγροικία του George, αρκετά μετά αφού κυλίσουν οι τίτλοι τέλους…

All the dreams we held so close seemed to all go up in smoke

Go to discussion...

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 90%

90%

The roof is on fire

Βλέπεις Michalski, είναι καλό.

Παναγιώτης Μητράκης

Τέκνο των 80's, ξεκίνησε τη gaming πορεία του με coin-ops και το κλασικό Game Boy. Ξαπόστασε στο αγαπημένο του SNES και ήρθε σε επαφή με το PC gaming το 1998, με παιχνίδια-σταθμούς όπως Half-Life και Baldur's Gate. Δε λέει όχι σε (σχεδόν) κανένα είδος αλλά έχει μια προτίμηση σε RPG και survival horror και προσπαθεί να μυήσει κι άλλους στα Silent Hill, τα S.T.A.L.K.E.R. και τις δημιουργίες της Looking Glass και της Obsidian.

4 comments

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL