ASSASSIN’S CREED SHADOWS

Ανάμεσα στους δεκάδες Assassin’s Creed τίτλους που έχουν κυκλοφορήσει ως σήμερα, εκείνος που δίχασε το κοινό περισσότερο απ’ όλους είναι το Shadows. Παρ’ όλο που διαδραματίζεται σε ένα αγαπημένο και περιζήτητο setting (φεουδαρχική Ιαπωνία), οι πρώτες εντυπώσεις από το gameplay και κυρίως η προσθήκη του έγχρωμου samurai Yasuke, δημιούργησαν ένα μεγάλο κύμα αντιδράσεων που οδήγησε την Ubisoft ως και στην αναβολή του τίτλου για αρκετούς μήνες (το παιχνίδι ήταν προορισμένο να κυκλοφορήσει το Νοέμβριο του 2024) και την ακύρωση των pre-orders.

Βέβαια, δεν είμαστε 100% σίγουροι ότι ο λόγος της αναβολής ήταν μόνο οι αντιδράσεις του κοινού και όχι ότι το AC: Shadows δεν ήταν έτοιμο. Ωστόσο, ο ντόρος που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομά του, καθώς και οι διάφορες φήμες ότι η Ubisoft και τα franchises της βρίσκονται προς πώληση, έχουν καταστήσει το AC: Shadows ως ίσως το πιο σημαντικό παιχνίδι για την ύπαρξή της. Αν αυτό ισχύει ή όχι, θα το δείξει το μέλλον. Προς το παρόν, αυτό που μας απασχολεί στο παρόν άρθρο είναι το τελικό προϊόν και κατά πόσο το Shadows είναι παιχνίδι αντάξιο της κληρονομιάς που κουβαλάει.

Μιας κληρονομιάς που η αλήθεια είναι ότι μοιάζει κουρασμένη, καθώς το τελευταίο «μεγάλο» Assassin’s Creed, δηλαδή το Valhalla και τα expansions του, ήταν ένα από τα πιο παραφουσκωμένα open-world παιχνίδια που έχουμε δει ποτέ. Ο γράφων δηλώνει, χωρίς ενοχές, ότι το έκανε skip μετά τις πρώτες 8-9 ώρες, όντας τρομαγμένος από τα πόσα πράγματα ζητούσε από τον παίκτη να κάνει, ενώ αντίθετα πέρασε καλά με το πιο περιεκτικό «σφηνάκι» AC: Mirage, που κυκλοφόρησε πριν από ενάμιση χρόνο περίπου.

Το AC: Shadows ακολουθεί και αυτό την “action-RPG” φύση των Assassin’s Creed (δηλαδή από το Origins και έπειτα), δεν φτάνει στα δαιδαλώδη μεγέθη του Valhalla, αλλά σαφώς πρόκειται για ένα ακόμα τεράστιο παιχνίδι, με δεκάδες αποστολές και δραστηριότητες να γεμίζουν το χάρτη και τον χρόνο του παίκτη. Αν είναι κάτι που αξίζει να αναφέρουμε πάντως, όσον αφορά τις συνέπειες της καθυστερημένης κυκλοφορίας του τίτλου, είναι ότι το παιχνίδι είναι σχεδόν bug-free και με εξαιρετικό optimization. Πραγματικά, δεν θυμάμαι να έχω παίξει τόσο προσεγμένο Assassin’s Creed πριν από την κυκλοφορία του και αυτό ήταν το πρώτο θετικό στοιχείο που εξέλαβα το Shadows.

Το δεύτερο είναι το setting και η υπόθεση του παιχνιδιού, τα οποία παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον. Θα λέγαμε ότι πετυχαίνει διάνα αν συνδυαστεί και με την παρακολούθηση του πρόσφατου remake της σειράς Shogun, καθώς διαδραματίζεται την ίδια σχεδόν περίοδο και μερικά ιστορικά γεγονότα, όπως η ύπαρξη των Πορτογάλων ιεροκηρύκων και η απεικόνιση πραγματικών μαχών, εκπέμπουν αρκετά όμορφα vibes. Το AC: Shadows διαδραματίζεται στην Ιαπωνία του 1579 μ.Χ., όπου ο daimyo Oda Nobunaga (υπαρκτό πρόσωπο) προσπαθεί, με την επιβολή του σπαθιού, να ενώσει ολόκληρη τη χώρα από τις φατρίες. Φυσικά, αυτό δεν είναι κάτι εύκολα διαχειρίσιμο και για πολλές φατρίες, ο απώτερος στόχος του Nobunaga μοιάζει περισσότερο ιμπεριαλιστικός παρά ενωτικός, με αποτέλεσμα οι πόλεμοι να είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο. Ωστόσο, η απόφαση του Nobunaga να εισβάλλει στην ειρηνική επαρχία της Iga, την οποία καταστρέφει ολοσχερώς, αποτέλεσε το έναυσμα για μια σειρά γεγονότων, τα οποία έχουν ως αφετηρία τη νεαρή shinobi Naoe. Όντας από τους ελάχιστους επιζώντες και κατόπιν εντολής του πατέρα της, η Naoe αναλαμβάνει να ανακτήσει και να φυλάξει ένα μυστηριώδες κουτί, το οποίο τόσο ο Nobunaga όσο και οι διψήφιοι σε αριθμό παρατρεχάμενοί του, έχουν βάλει στο μάτι.

Τελικά, παρ’ όλο που η shinobi μας κατορθώνει να ανακτήσει το κουτί, η φύλαξή του δεν πήγε και πολύ καλά, με τη σύγκρουση απέναντι στους Shinbakufu, όπως αποκαλούνται, να την αφήνει σε άθλια, ημιθανή κατάσταση. Παράλληλα με τα γεγονότα αυτά, εμφανίζεται και ένας Αφρικανός, έγχρωμος samurai, υποτακτικός του Nobunaga, ο οποίος πέρα ότι πρόκειται για έναν πάρα πολύ δυνατό πολεμιστή, βρίσκεται σε μια εσωτερική αναζήτηση για το παρελθόν του, που για κάποιο λόγο συνδυάζεται με το κουτί της Naoe. Αναπόφευκτα λοιπόν, οι γραμμές της ζωής των δύο πρωταγωνιστών θα αρχίσουν να τέμνονται, προκειμένου να βρεθεί η αλήθεια πίσω από το κουτί, αλλά και να αποκαλυφθεί για μια ακόμη φορά η αιώνια διαμάχη μεταξύ Templars και Assassins…

Σε γενικές γραμμές, η πλοκή του παιχνιδιού κινείται σε ικανοποιητικά επίπεδα, αν και όπως συμβαίνει στα περισσότερα παιχνίδια της Ubisoft, υστερεί λίγο στον τομέα του γραψίματος και των διαλόγων. Παρατηρείται λοιπόν και εδώ μια κάπως πιο «ανάλαφρη» γραφή και εκφράσεις, που δύσκολα θα συναντούσε κανείς τον 16^ο αιώνα, ευτυχώς όμως χωρίς ακρότητες (αν ακούγαμε και κανένα “yo bro”, θα πέφταμε από το παράθυρο), ενώ η ανοικτή φύση του παιχνιδιού και το γεγονός ότι μπορούμε να αναλάβουμε διάφορες αποστολές με όποια σειρά θέλουμε, δεν βοηθούν στο να συγκροτηθεί μια στιβαρή αφηγηματική δομή. Αυτό γίνεται περισσότερο εμφανές μετά τις δέκα περίπου ώρες του παιχνιδιού, όπου σε αυτές ελέγχουμε μόνο τη Naoe (ο Yasuke μπαίνει εμβόλιμος σε προκαθορισμένα σημεία μόνο). Εφόσον μπει επίσημα στο «παρκέ» και ο Yasuke, μπορούμε να εναλλάσσουμε μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών όποτε το θελήσουμε, με συνέπεια να χάνεται κάπως η συνοχή της πλοκής.

Ουσιαστικά, αυτό είναι το συνηθέστερο μειονέκτημα των open-world παιχνιδιών, απλά εδώ μας δόθηκε η εντύπωση ότι είναι κομματάκι πιο έντονο, καθώς αρκετές αποστολές έχουν πισωγυρίσματα μέσα στο χρόνο, σε μια προσπάθεια περαιτέρω σκιαγράφησης των κεντρικών ηρώων και του lore. Εντούτοις, πέρα από το αφηγηματικό κομμάτι, το AC: Shadows παραμένει προσηλωμένο στο στόχο του, ο οποίος δεν είναι άλλος από το να προσφέρει ένα διασκεδαστικό πάρκο δραστηριοτήτων.

Κάποια πράγματα, παραμένουν αυτούσια ή τουλάχιστον δανείζονται αρκετά στοιχεία από το Valhalla. Εξακολουθούν να υφίστανται επιλογές στη διάρκεια των διαλόγων, γεγονός που έχει κάποια επιρροή στην εξέλιξη της ιστορίας, αλλά και στις φιλίες (ή στις έχθρες) που θα αποκτήσουμε, ενώ υπάρχει και base-building, το οποίο λειτουργεί ως κρησφύγετο (Hideout) και η ανάπτυξή του μας εξασφαλίζει κάποια πράγματα που θα μας διευκολύνουν στο έργο μας. Παραδείγματος χάρη, φτιάχνοντας ένα κτήριο blacksmith, μπορούμε να βελτιώσουμε ή/και να κάνουμε engrave στα όπλα μας, ενώ μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τους βοηθητικούς χαρακτήρες που συναντάμε κατά τη διάρκεια της περιπέτειας (και αφού ολοκληρώσουμε το storyline τους, ΦΥΣΙΚΑ), έτσι ώστε να γίνουν περισσότερο αποδοτικοί.

Η μεγαλύτερη μάλλον καινοτομία του παιχνιδιού αποτελούν οι scouts. Οι εν λόγω τύποι δεν εμφανίζονται κατά τη διάρκεια του gameplay, παρά μόνο όταν τους επιστρατεύσουμε, αλλά μέσω του χάρτη, μπορούμε να τους δώσουμε εντολές ώστε να «σαρώσουν» κομμάτια του χάρτη και να εντοπίσουν έτσι σημεία ενδιαφέροντος. Στις περισσότερες αποστολές, αν όχι όλες, η χρήση τους μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική στον εντοπισμό του εκάστοτε objective μας, χωρίς να χρειάζεται να σπαταλάμε ώρες μέχρι να το ανακαλύψουμε. Εκτός αυτού, έχουν τη δυνατότητα να συλλέξουν μεγάλες ποσότητες από πρώτες ύλες, με τις οποίες μπορούμε να αναβαθμίσουμε τα κτήρια του Hideout μας. Ωστόσο, η διαχείριση των scouts είναι άμεσα συνυφασμένη με την εφαρμογή του συστήματος των τεσσάρων εποχών του χρόνου. Οι εποχές δεν έχουν μόνο εικαστικό χαρακτήρα, μα και πρακτικό, αφού ανανεώνουν τις χρήσεις των scouts που μπορούμε να κάνουμε, σβήνουν τη «μνήμη» των φρουρών, εφόσον είμαστε καταζητούμενοι σε κάποια περιοχή και ολοκληρώνει τις ύλες που «παράγει» το Hideout. Σε συνδυασμό με το γνωστό σύστημα της εναλλαγής μέρας-νύχτας, το οποίο επηρεάζει και τον τρόπο που μπορούμε να προσεγγίσουμε κάποια αποστολή, δημιουργούν ένα πραγματικά πολύ πειστικό, ζωντανό κόσμο και αξίζουν συγχαρητήρια στην Ubisoft για το αποτέλεσμα.

Προσέγγιση που εξαρτάται καθαρά από τον πρωταγωνιστή που θα επιλέξουμε να παίξουμε. Η Naoe είναι η κλασική Assassin, όπου ο χειρισμός της είναι παρεμφερής με όλα τα προηγούμενα Assassin’s Creed που έχουμε παίξει ως τώρα. Προτιμά να κινείται αθόρυβα στις σκιές, βαστάει ένα πολύ χρήσιμο grappling hook για να σκαρφαλώνει στις σκεπές, ενώ διαθέτει μια σειρά από gadgets (shurikens, kunai, smoke bombs κλπ) που μπορούν να τη βοηθήσουν σε κάθε περίσταση, έτσι ώστε να περάσει απαρατήρητη. Φυσικά, παραμένει ένας πολύ αξιόμαχος αντίπαλος, αν χρειαστεί να ξεθηκάρει την katana της, αλλά συγκριτικά με τον Yasuke, αρκούν ελάχιστα χτυπήματα για να πέσει νεκρή.

Ο Yasuke από την άλλη, είναι τελείως διαφορετική ιστορία. Πελώριος και φορώντας βαρύ εξοπλισμό, πρακτικά δεν έχει καμία σχέση με την «αέρινη» Naoe. Ο όγκος του δεν του επιτρέπει ούτε καλά-καλά να σκαρφαλώσει, ενώ στην σπάνια περίπτωση που χρειαστεί να κάνει ένα leap of faith, η πτώση του είναι τόσο ατσούμπαλη που ακόμα και ίδιος διακωμωδεί την κατάληξή της. Στην ουσία, επιλέγοντας να παίξουμε με τον Yasuke, αυτομάτως επιλέγουμε την πιο action πλευρά του παιχνιδιού, όπου μπαίνουμε μέσα και όποιον πάρει ο χάρος. Ο τύπος πραγματικά «σφάζει» κόσμο και κοσμάκη. Αναμφίβολα η προσέγγιση αυτή είναι καλοδεχούμενη και θα λέγαμε κάποιες φορές λυτρωτική, όταν για παράδειγμα έχουμε μπουχτίσει από τις stealth προσεγγίσεις που απαιτεί το παίξιμο με την Naoe και θέλουμε τα αίματα να ανάψουν λίγο. Εξάλλου, πλην ορισμένων εξαιρέσεων, μπορούμε να παίξουμε όλες τις αποστολές του παιχνιδιού με όποιον ήρωα θέλουμε, οπότε περιορισμός στο πως θα παίξουμε, δεν υφίσταται.

Σε αυτό βοηθά το σύστημα μάχης, το οποίο παρουσιάζεται βελτιωμένο σε σύγκριση με το πρόσφατο παρελθόν, αλλά δυστυχώς απέχει ακόμα από το να συναρπάσει. Βασίζεται στο τρίπτυχο counter/parry/attack, ωστόσο η πληθώρα των ειδικών κινήσεων που μπορούμε να ξεκλειδώσουμε (ως και…Spartan kick διαθέτει ο Yasuke!), τον όπλων  και το γεγονός ότι οι εχθροί δεν περιμένουν ένας-ένας τη σειρά τους για να σκοτωθούν, δημιουργούν έναν σαφώς πιο έντονο ρυθμό. Οι δε προειδοποιήσεις για την επόμενη κίνηση των εχθρών, με τη μορφή χρωματιστών λάμψεων στα όπλα τους (λευκό για parry, γαλάζιο για combo επίθεση και κόκκινο για unblockable) και τα μεγάλα «παράθυρα» αντίδρασης που δίνουν, διευκολύνουν πολύ την κατάσταση, με συνέπεια μονομαχίες που θα μπορούσαν να ήταν συγκλονιστικές, καταλήγουν στο να είναι απλώς ευχάριστες και διασκεδαστικές. Μπορούμε να φανταστούμε πόσο καλύτερη θα ήταν η κατάσταση αν το σύστημα μάχης στις εν λόγω μονομαχίες είχε μια υλοποίηση ανάλογης ενός Sekiro ή ενός Wo Long, χωρίς να διαθέτει απαραίτητα το ίδιο επίπεδο δυσκολίας.

Αυτό είναι κάτι που μας έλειψε στο AC: Shadows, όπως επίσης και το γεγονός ότι το ΑΙ εξακολουθεί να είναι μέτριο, με τους φρουρούς κυκλοφορούν λίγο αδιάφορα στο χώρο, να ξεχνούν την παρουσία μας ύστερα από λίγα λεπτά έρευνας ή να μην μας αντιλαμβάνονται έγκαιρα, όντας μπροστά στα μάτια τους. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να επεκταθούμε ιδιαίτερα στο κομμάτι του ΑΙ, αν έχετε παίξει οποιοδήποτε Assassin’s Creed τα τελευταία δέκα χρόνια, θα αντιληφθείτε αμέσως τους μηχανισμούς του, σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Από εκεί και πέρα, το παιχνίδι περιλαμβάνει ό,τι θα περίμενε κανείς από έναν Assassin’s Creed τίτλο. Έναν χάρτη γεμάτο μυστικά προς εξερεύνηση, δεκάδες side quests, contracts, με τα ανάλογα rewards φυσικά σε εξοπλισμό, νέες κινήσεις, χρήματα κοκ, που για να τα δει κάποιος όλα, χρειάζεται πάνω από εβδομήντα ώρες παιχνιδιού. Εντούτοις, η βασική campaign δεν διαρκεί παραπάνω από σαράντα ώρες, αλλά πραγματικά, ποιος μπορεί να τη μετρήσει, αφού είναι πολύ δύσκολο να μην μπει κάποιος στον πειρασμό να παραστρατήσει από το κεντρικό μονοπάτι, αφήνοντας το άλογό του, για να εξερευνήσει κάποιο temple ή να ασχοληθεί με κάποιο «άθλημα» όπως η τοξοβολία.

Ωστόσο, το grinding δεν είναι τόσο προαιρετικό όσο θα θέλαμε, καθώς για να μπορέσουμε να ξεκλειδώσουμε τα υψηλότερα «κλαδιά» του skill tree μας και να τοποθετήσουμε εκεί τους mastery points, θα πρέπει να μαζέψουμε αρκετούς knowledge points, οι οποίο αποκτώνται μόνο μέσω side activities τύπου «προσευχηθείτε σε τρία σημεία του εκάστοτε ναού». Εν γένει, δεν είναι δύσκολο να συλλέξει κάποιος knowledge points, όμως για να φτάσουμε π.χ. στο επόμενο tier, θα πρέπει να έχουμε μαζέψει δέκα και, κατά συνέπεια, να κάνουμε επισκέψεις σε δέκα side activities, πράγμα όχι και τόσο συναρπαστικό, μετά την πέμπτη φορά.

Περνώντας στον τεχνικό τομέα, το AC: Shadows, αν και δεν διαθέτει state-of-the-art γραφικά, είναι πανέμορφο. Ιδιαίτερα τα τοπία, οι χρωματισμοί, η απεικόνιση των διαφόρων εποχών και των καιρικών συνθηκών (βροχή, αέρας, ομίχλη, χιόνι) είναι πραγματικά καταπληκτικά. Ο σχεδιασμός των χαρακτήρων από την άλλη, είναι μεν αξιοπρεπέστατος, δείχνει όμως να μην ακολουθεί απόλυτα τα δεδομένα της εποχής, με ορισμένα θεματάκια στην υλοποίηση των προσώπων, αλλά και το animation να μην έχει τρομακτικές βελτιώσεις από το τελευταίο Assassin’s Creed. Πιθανότατα να πρόκειται για θέμα της μηχανής γραφικών, η οποία όμως χαρακτηρίζεται επαρκής για τα δεδομένα του 2025.

Όσον αφορά το ηχητικό μέρος, βασική προϋπόθεση για να μπείτε στο πνεύμα του παιχνιδιού είναι να επιλέξετε το immersive mode, όπου οι χαρακτήρες του παιχνιδιού μιλούν στη γλώσσα τους. Άπαξ και το πράξετε αυτό, σε συνδυασμό με το πολύ όμορφο soundtrack και τα εξαιρετικά ηχητικά εφφέ, σας μεταφέρουν απευθείας στην εποχή των Sengoku.

Συνοψίζοντας, το Assassin’s Creed: Shadows δεν ανακαλύπτει εκ νέου τον τροχό και ούτε είναι το παιχνίδι-σταθμός που θα προσδιορίσει ξανά το gaming. Παρ’ όλα αυτά, πρόκειται για έναν αξιόλογο και καλοδουλεμένο Assassin’s Creed τίτλο, που θα ικανοποιήσει σίγουρα τους fans της σειράς, πιθανόν να κερδίσει κάποιους που το είχαν αφήσει κάποια χρόνια πριν, αλλά δύσκολα θα πείσει τους πολέμιους του να ασχοληθούν μαζί του. Γνώριμη λοιπόν η εμπειρία, σε υψηλά όμως ποιοτικά standards, συνεπώς, αν αυτό σας αρκεί, τότε μη διστάσετε να του δώσετε μια ευκαιρία.

Go to discussion...