THE LAST OF US PART II REMASTERED

Πέρασαν κιόλας πέντε χρόνια από την αρχική κυκλοφορία του δεύτερου μέρους του Last of Us στο PS4, ενός εκ των ισχυρών «χαρτιών» της Sony και του οικοσυστήματος του PlayStation. Ένα παιχνίδι που δίχασε το κοινό όσο λίγα, όχι εξαιτίας της ποιότητάς του, η οποία είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά για την αμφιλεγόμενη πλοκή του και πρωτίστως, για την πορεία/κατάληξη που είχαν κάποιοι από τους ήρωες του παιχνιδιού.

Εκτός και αν δεν είχατε καμία πρόσβαση στο διαδίκτυο τα τελευταία πέντε χρόνια, θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο να μην έχει πάρει το μάτι/αυτί σας σε τι αναφερόμαστε, κυρίως όσον αφορά το πως διαχειρίστηκε η Naughty Dog τον, αγαπημένο για πολλούς, Joel, την εξέλιξη της προσωπικότητας της Ellie, αλλά και την καθ’ αυτή ύπαρξη του χαρακτήρα της Abby. Σαφώς, τα πνεύματα έχουν κατευνάσει από εκείνη την περίοδο και το gaming κοινό έχει πλέον κατασταλάξει, ωστόσο υπάρχουν εξίσου πολυάριθμοι παίκτες, κυρίως όσοι παίζουν αποκλειστικά σε PC, που δεν έχουν βιώσει την εμπειρία που ονομάζεται Last of Us Part I. Συνεπώς, αν έχετε ασχοληθεί με το πρωτότυπο ή πρόκειται να το κάνετε (το προτείνω ανεπιφύλακτα) και στη συνέχεια, αποπειραθείτε να παίξετε το sequel που παρουσιάζουμε εδώ, αναπόφευκτα θα σχηματίσετε τις δικά σας συμπεράσματα για την πλοκή του, τα οποία επ’ ουδενί δεν θα θέλαμε να επηρεάσουμε, θετικά ή αρνητικά, με κάποιο περαιτέρω σχόλιο.

Ωστόσο, αξίζει να τονίσουμε ότι πρόκειται για μια από τις εντονότερες, συναισθηματικά, gaming εμπειρίες που έχουμε δει ποτέ, με σκηνές που κόβουν την ανάσα, άψογη σκηνοθεσία και με μελετημένη κινηματογραφική άποψη, ενώ οι χαρακτήρες του μοιάζουν πραγματικά «ανθρώπινοι», με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται ως προς το πόσο καλό και κακό είναι ικανοί να πράξουν. Συνεπώς, δεν έχουμε να προσάψουμε κάτι άλλο στη Naughty Dog, παρά μόνο να τονίσουμε το γεγονός ότι το εν λόγω port, το οποίο προέρχεται από την «αναβαθμισμένη» έκδοση του PS5 (εξ ‘ ου και ο επιθετικός προσδιορισμός Remastered) ανέλαβαν από κοινού η Nixxes Software με την Iron Galaxy και είναι ένα από τα αρτιότερα που έχουν εμφανιστεί μέχρι σήμερα στις οθόνες μας.

Άψογο οπτικά, με υψηλό ρυθμό frames και σε μεγάλες αναλύσεις, αλλά και με πληθώρα ρυθμίσεων και «βοηθημάτων» (όπως DLSS και FSR), ώστε να είναι προσαρμόσιμο σε πιο αδύναμα συστήματα. Παρ’ όλα αυτά, δεν θα το χαρακτηρίζαμε τέλειο, καθώς κατά την ενασχόλησή μας, αντιμετωπίσαμε ένα-δυο crashes στο desktop και freezes όταν αλλάζαμε περιοχές (αν και γι’ αυτό, η αιτία πιθανότατα ήταν κάποιο software που χρησιμοποιούσαμε), ωστόσο δεν έχει ουδεμία σχέση με το χάλι που είχε το Last of Us Part I ή εκείνο του πρόσφατου Marvel’s Spider-Man 2. Με άλλα λόγια, δεν συντρέχει σοβαρός λόγος ανησυχίας για το αν θα τρέχει καλά στο σύστημά σας – αρκεί να καλύπτετε τις αναγραφόμενες απαιτήσεις του φυσικά.

Όσον αφορά το κυρίως παιχνίδι, το Last of Us Part II διατηρεί το πετυχημένο μοτίβο του πρωτότυπου παιχνιδιού, στήνοντας εντυπωσιακά set-pieces δράσης ή/και τρόμου, ενώ ταυτόχρονα εφαρμόζει το γνώριμο δίπτυχο «εξερεύνηση-μάχη», εμπλουτισμένο σε ικανοποιητικότατο βαθμό. Αφενός η εξερεύνηση είναι λίγο πιο ελεύθερη, καθώς υφίστανται κάποιες λιγότερο γραμμικές περιοχές, σαν ανοικτού τύπου (αν και εντοπίζονται κυρίως στην αρχή του παιχνιδιού, στο Seattle) που επιβραβεύουν όμως τον παίκτη που θα ψάξει διεξοδικά με πλουσιότερο υλικό (πυρομαχικά, αντικείμενα για crafting, upgrade του χαρακτήρα μας κ.ο.κ.), αφετέρου οι μάχες «ρέουν» ομαλότερα και μπορούν να γίνουν ιδιαίτερα απολαυστικές, είτε προτιμάμε τη «σιωπηλή» μέθοδο είτε την «φασαριόζικη». Και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχουν περισσότερα διαθέσιμα «όπλα» στη φαρέτρα μας αντίστοιχα, είτε με τη νέα κίνηση πρηνηδόν, ιδανική για κάλυψη σε χορτάρι, είτε με την αυξημένη ποικιλία παγίδων, πυροβόλων και αυτοσχέδιων όπλων.

Φυσικά, οι μεγάλοι μας εχθροί συνεχίζουν να είναι οι «γλυκούληδες» μολυσμένοι που έχουν πλημμυρίσει τον πλανήτη, διαφόρων μεγεθών και μεταλλάξεων, οι οποίο συχνά δεν χάνουν την ευκαιρία να τρυπώσουν στα πιο απίθανα σημεία προκειμένου να μας «ξυπνήσουν» με μια ωραιότατη τρομάρα ή να μαζευτούν σε ορδές και να μας την «πέσουν», ωστόσο οι πιο επικίνδυνοι είναι οι… μη-μολυσμένοι, όντας τέρατα, τόσο στο πεδίο της μάχης, όσο και στη συμπεριφορά τους. Συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι η βελτιωμένη ΑΙ μπορεί να γίνει μεγάλος μπελάς σε ανεβασμένα επίπεδα δυσκολίας, συνιστούν το Last of Us Part II μια ολοκληρωμένη action εμπειρία, ίσως η καλύτερη έχουμε βιώσει στο είδος, εδώ και πολλά χρόνια. Και ας πρόκειται πρακτικά για παιχνίδι προηγούμενης γενιάς.

Εκτός αυτού, το παιχνίδι διαθέτει επιπλέον replay value με την προσθήκη του «No Return», ενός roguelike survival mode, το οποίο προτείνεται να ασχοληθείτε μαζί του αφότου τελειώσετε την κεντρική campaign του παιχνιδιού (κάτι που μπορεί να ξεπεράσει και τις 20 ώρες), αλλά έχει την αξία του για όσους αρέσκονται σε τέτοιου είδους προκλήσεις. Τονίζουμε τη λέξη «προκλήσεις», διότι το «No Return» μπορεί να αποδειχθεί πραγματικά σκληρό καρύδι, με τους τέσσερις τύπους παιχνιδιού που διαθέτει (Assault, Capture, Hunted και Holdout) και το permadeath να υποβόσκει, συνδυασμός που έχει ως συνέπεια να απαιτούνται πολλές ώρες ενασχόλησης, προκειμένου να τα κατακτήσει κανείς.

Το πακέτο της Remastered έκδοσης του Last of Us Part II, συμπληρώνουν ένα mini-game κιθάρας (μην περιμένετε τύπου Guitar Hero, φυσικά, πρόκειται για ένα απλοϊκό mode) και τα Lost Levels. Τα εν λόγω επίπεδα είναι κάποια bonus που απορρίφθηκαν και δεν μπήκαν στο δίσκο…εεε, συγγνώμη, στο παιχνίδι, με την ύπαρξή τους όμως να μην αποτελεί κάτι το αξιοσημείωτο, πέρα από μια πληροφορία εγκυκλοπαιδικής άποψης.

Η συνολική εκτίμηση από το Last of Us Part II είναι ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό παιχνίδι. Τα πάντα βρίσκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο: γραφικά, χαρακτήρες, ερμηνείες, soundtrack (αριστουργηματικές οι ιδέες του Gustavo Santaolalla, για μια ακόμη φορά), ως και η ελληνική απόδοση των υπότιτλων είναι, αν όχι ακριβής, τουλάχιστον εύστοχη (για τη μεταγλώττιση, δεν θα συμφωνούσα και τόσο). Γενικότερα, τεχνικά το παιχνίδι δεν υστερεί πουθενά, απεναντίας, θα λέγαμε ότι αποτελεί βαρόμετρο για το είδος των story-driven action παιχνιδιών. Ωστόσο, σε σύγκριση με την ιστορία και το (συγκλονιστικό για την πλειονότητα των παικτών) φινάλε του πρωτότυπου παιχνιδιού, εδώ θα υπάρξουν περισσότερες «αντιρρήσεις» και είναι ίσως ο μοναδικός λόγος για να μην λατρέψει κανείς το Part II στον ίδιο βαθμό. Έστω και έτσι, αν έχετε το παραμικρό ενδιαφέρον στο είδος των action παιχνιδιών, το Last of Us Part II Remastered είναι ένας τίτλος που οφείλετε να παίξετε κάποια στιγμή.

Ευχαριστούμε θερμά την PlayStation Greece για την παροχή του review code.

Go to discussion...