DAY OF THE TENTACLE REMASTERED
“The Secret of Monkey Island 2-LeChuck’s Revenge”, “Gabriel Knight-Sins of the Fathers”, “Grim Fandango” και τώρα “Day of the Tentacle”. Αν κάποιος μου έλεγε στις αρχές της δεκαετίας του ’90, οπότε και πρωτοκυκλοφόρησαν όλα τα παραπάνω αριστουργηματικά adventure games, ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα είχα τη δυνατότητα, αλλά και το προνόμιο, να γράψω reviews για επανασχεδιασμένες εκδόσεις τους, θα σκεφτόμουν ότι πιθανώς βρίσκεται υπό την επήρεια ουσιών.
Βλέπετε, δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ, όντας 13-14 ετών τότε, ότι απ’ τα 30 μου κι έπειτα όντως θα μου δινόταν η ευκαιρία ν’ αρθογραφήσω για τα PC games κι όχι μόνο, αρχικά στο ιστορικό περιοδικό “PC Master” κι εν συνεχεία εδώ, στο Ragequit. Ούτε θα ήταν φυσικά ποτέ δυνατό να προβλέψω ότι, κατά τη μακρά πορεία εξέλιξης του PC gaming, θα προέκυπταν remakes and remastered versions των θρυλικών αυτών τίτλων, οι οποίες θα περνούσαν απ’ τα χέρια μου προκειμένου να γράψω τις αντίστοιχες παρουσιάσεις.
Το “Day of the Tentacle” είναι ο προτελευταίος τίτλος για τον οποίο επιθυμούσα διακαώς να δω σύγχρονη έκδοση. Τελευταίος, όπως ήρθαν τα πράγματα, δε θα μπορούσε να ‘ναι άλλος απ’ το “Indiana Jones and the Fate of Atlantis”. Όπως έχουμε γράψει σχετικά, σ’ εξέλιξη είναι ο σχεδιασμός μίας ανεπίσημης HD version, χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει αν τελικά η Disney θ’ αποφασίσει να “υιοθετήσει” τη δουλειά της Went2Play.
Τα μέλη της τελευταίας πιθανότατα μέσω της συγκεκριμένης δουλειάς έχουν θέσει ως σκοπό να συστηθούν μ’ αξιώσεις στο κοινό της κατηγορίας, ακολουθώντας το παράδειγμα των στελεχών της Artificial Hair Bros. Για όσους δεν τους γνωρίζουν, πρόκειται για τους ανθρώπους που εκτός του ότι δημιούργησαν τη Visionaire Studio game engine, που έχει χρησιμοποιηθεί σε πάμπολλα adventure games, μας έδωσαν, μετά από πολλά χρόνια ενασχόλησης, και το freeware “Zack McKracken – Between Time and Space”. Επόμενο βήμα τους ήταν να ζητήσουν χρηματοδότηση απ’ το κοινό -την οποία κι έλαβαν– για την πρώτη εμπορική προσπάθειά τους, που φέρει τον τίτλο “The Mystery of Oak Island” κι αναμένεται να κυκλοφορήσει τον ερχόμενο Σεπτέμβριο.
ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΤΟΜΗ
Το “Day of the Tentacle” αποτελεί τη συνέχεια του “Maniac Mansion”, του δεύτερου adventure game που δημιούργησε η LucasArts, μία εταιρεία που εξακολουθεί μέχρι και σήμερα, χρόνια μετά το κλείσιμό της, να επηρεάζει τα παιχνίδια της κατηγορίας, δείγμα του πόσο καταλυτική υπήρξε η επίδρασή της στην εξέλιξη του genre. Ο προκάτοχός του αποτέλεσε τον πρώτο τίτλο που βασίστηκε στη Scumm (Script Creation Utility for Maniac Mansion) engine, μία μηχανή γραφικών-γλώσσα προγραμματισμού που έμελλε να συνοδεύσει, μέσα από οκτώ συνολικά υλοποιήσεις της, για μία ολόκληρη δεκαετία τα adventure game της LucasArts, μ’ άλλα λόγια το σύνολο των παιχνιδιών που μας έδωσε, πλην του πρώτου, του “Labyrinth” και των δύο τελευταίων, του εμβληματικού “Grim Fandango” και του, δυστυχώς αρκετά μέτριου, ”Escape from Monkey Island”. Η Scumm engine, εκτός των άλλων, έφερε τη μεγάλη αλλαγή της χρήσης εικονιδίων που αντιστοιχούσαν σ’ εντολές-ρήματα, καθιστώντας περιττή την ανάγκη πληκτρολόγησής τους, συμβάλλοντας έτσι τα μέγιστα στην εξέλιξη (κατ’ άλλους μετάλλαξη) των παιχνιδιών της κατηγορίας.
Είκοσι τρία ολόκληρα χρόνια μετά την αρχική εμφάνιση του “Day of the Tentacle”, που ήταν και ο πρώτος εκπρόσωπος της κατηγορίας δια χειρός LucasArts που περιελάμβανε voice overs, ήρθε η ώρα να μας δώσει η Double Fine Productions μία remastered έκδοση αυτού. Θυμίζω εδώ ότι ο ιδρυτής της εταιρείας, Tim Schafer, συμμετείχε, εκτός των πρωτότυπων δημιουργιών, στα remakes των δύο πρώτων “Secret of Monkey Island” που έγιναν το 2009 και 2010 απ’ την ίδια τη LucasArts, ήταν εκείνος που μας έδωσε πέρσι τη remastered version του “Grim Fandango”, ενώ για το 2017 έχει ήδη ανακοινώσει τον ερχομό του “Full Throttle Remastered”.
Γεγονός αποτελεί ότι μέσα απ’ τα remakes-remasters που μας προσέφερε ήδη ο ταλαντούχος δημιουργός, αποδείχθηκε ότι είναι μάλλον πάρα πολύ δύσκολο να ικανοποιηθεί το σύνολο του κοινού. Αυτό διότι στην περίπτωση των δύο “Monkey Island” τίτλων -κι ειδικά του πρώτου- δεν ήταν λίγοι εκείνοι που, παραβλέποντας την εκπληκτική δουλειά που είχε επιτελεστεί, γκρινιάξανε για δήθεν έλλειψη πιστότητας στα πρωτότυπα, π.χ. στην περίπτωση της εμφάνισης διαφόρων χαρακτήρων, συμπεριλαμβανομένου του Guybrush Threepwood. Όσο για το remaster του “Grim Fandango” εκεί οι φωνές διαμαρτυρίας κινούνταν στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, κάνοντας -δικαίως κατ’ εμέ- λόγο για πολύ κατώτερο του αναμενόμενου οπτικό αποτέλεσμα, αφού εν πολλοίς δεν υπήρξε καν επανασχεδιασμός τοποθεσιών και sprites. Αυτή τη φορά νομίζω ο Tim Schafer κατάφερε να βρει τη χρυσή τομή, αφού δε νομίζω ότι θα βρεθεί κανείς να του καταλογίσει είτε διαφοροποίηση σε σχέση με το πρωτότυπο, είτε προχειροδουλειά / ελλιπές remastering.
Έτσι λοιπόν η εμφάνιση του “Day of the Tentacle Remastered” είναι αυτό ακριβώς που θα περίμενε κανείς, ήτοι εκ νέου σχεδιασμός, σε υψηλή, high definition, ανάλυση καθενός εκ των χώρων στους οποίους εξελίσσεται η περιπέτεια. Η προσέγγιση όσον αφορά στα επίπεδα λεπτομέρειας, ειδικά στα backgrounds και στα διάφορα αντικείμενα, είναι και πάλι μινιμαλιστική, ειδικά με τα σημερινά δεδομένα, αλλά απολύτως όμοια εκείνης που προηγήθηκε προ 23 ετών. Αυτό μπορεί να το διαπιστώσει πανεύκολα ο οποιοσδήποτε με πάτημα του πλήκτρου F1, που μας εναλλάσσει μεταξύ της original και της remastered version. Ευτυχώς αυτή τη φορά υποστηρίζεται, σ’ αντίθεση με το “Grim Fandango” το 16:9 κάδρο, όπως άλλωστε απαιτεί η high definition επανέκδοση ενός παιχνιδιού.
ΗΧΟΣ ΚΑΙ INTERFACE ΣΤΑ ΓΟΥΣΤΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ
Η μουσική υπόκρουση δίνει τη δυνατότητα στον παίκτη να διαλέξει αν προτιμά η περιπλάνησή του στον κόσμο του “Day of the Tentacle” να συνοδεύεται απ’ τις πρωτότυπες ενορχηστρώσεις, την επανεπεξεργασμένη μορφή τους, ή μία μίξη των δύο. Δεν παρατηρείται το ίδιο στην περίπτωση των διαφόρων εφέ, τα οποία παραδόξως σε κάποιες, ευτυχώς λιγοστές, περιπτώσεις π.χ. στον ήχο που δημιουργεί το περπάτημα των tentacles, φαντάζουν ελαφρώς χειρότερα των αρχικών. Εξυπακούεται ότι τα voice overs δεν έχουν αλλάξει ή πειραχτεί, δεν υπήρχε άλλωστε ο παραμικρός λόγος να συμβεί κάτι τέτοιο, αφού το speech του “Day of the Tentacle” υπήρξε υποδειγματικό και απολύτως ταιριαστό με την ατμόσφαιρα της περιπέτειας. Το πλέον σίγουρο είναι ολόκληρη η ηχητική επένδυση του παιχνιδιού δένει άψογα με τα κωμικά τεκταινόμενα κι αποτελεί ένα απ’ τα δυνατά σημεία του, καθώς ενισχύει τον κεφάτο χαρακτήρα της (συν)δημιουργίας του Tim Schafer.
Ο χειρισμός και το user interface αποτελούν ένα ακόμη τομέα που προσφέρει δυνατότητα επιλογής στον παίκτη. Πιο συγκεκριμένα, μπορούμε να έχουμε το inventory και τις διάφορες εντολές ορατά στο κάτω μέρος της οθόνης, όπως ακριβώς γινόταν το 1993, αλλά κατά ένα περίεργο λόγο αυτό συνεπάγεται μετάβαση σε 4:3 κάδρο απεικόνισης, με τις ενοχλητικές μαύρες μπάρες να κάνουν την εμφάνισή τους στο δεξιό και αριστερό τμήμα της εικόνας. Ωστόσο ακόμη κι αυτό να μη παρατηρούταν, κρίνω ότι η νέα, σύγχρονη, μορφή χειρισμού είναι πολύ ανώτερη.
Αυτή έγκειται στην εμφάνιση του inventory όταν κατευθύνουμε τον κέρσορα του ποντικιού στο αριστερό κάτω άκρο και των διαφόρων επιλογών / ρημάτων με πάτημα του δεξιού mouse button επί ενός αντικειμένου ή προσώπου. Το ιδιαιτέρως ευχάριστο είναι ότι δεν προέκυψε κάποια ανεπιθύμητη εκμοντερνοποίηση-υπεραπλούστευση του gameplay, που θα συνίστατο σ’ απλό κλικ επί ενός hotspot, που με τη σειρά του θα ενεργοποιούσε αυτομάτως τη σωστή (Push / Pull / Pick Up / Talk / Open) κατά περίπτωση εντολή. Κάτι τέτοιο θα σήμανε μεγάλη παραφωνία κι αλλοίωση του αρχικού χαρακτήρα του παιχνιδιού κι ευτυχώς δεν υφίσταται ούτε καν ως επιλογή. Κάποια πράγματα δε χρειάζεται να πειράζονται, πόσω μάλλον όταν δουλεύουν καλά.
Η εναλλαγή μεταξύ των τριών χαρακτήρων, όταν καταστούν όλοι τους διαθέσιμοι, πραγματοποιείται είτε με χρήση των πλήκτρων 1, 2 και 3, είτε με κλικάρισμα των ανάλογων εικονιδίων που βρίσκονται δίπλα στο inventory, ενώ τα hotspots φανερώνονται με πάτημα του αριστερού Shift button. Όπως ακριβώς συνέβαινε και στο πρωτότυπο παιχνίδι, μέσω ενός υπολογιστή που βρίσκεται στο δωμάτιο του Ed Edison, μπορούμε να παίξουμε το πρώτο Maniac Mansion! Όσο για το audio commentary, που έχουμε συνηθίσει να συνοδεύει επανασχεδιασμένες εκδόσεις παλαιότερων παιχνιδιών της LucasArts, δε θα μπορούσε να λείπει ούτε εδώ.
ΤΡΕΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ
Όπως προαναφέρθηκε, το “Day of the Tentacle” είναι sequel του αρχικού Maniac Mansion, στ’ οποίο ένας παλαβός επιστήμονας ονόματι Fred Edison είχε απαγάγει τη Sandy, κοπέλα του κεντρικού πρωταγωνιστή, Dave, με σκοπό να διεξάγει πειράματα στον εγκέφαλό της. Εκτός του Dave, είχαμε δυνατότητα να επιλέξουμε δύο ακόμη μέλη μίας ομάδας διάσωσης της Sandy, μέσα από πέντε διαθέσιμα, ένα εκ των οποίων ήταν και ο Bernard Bernouli. O τελευταίος αποτελεί το ένα τρίτο της πρωταγωνιστικής τριάδας του παρόντος παιχνιδιού, στ’ οποίο αρκετοί χαρακτήρες έχουν πλέον άλλο ρόλο. Τόσο η οικογένεια των Edison όσο και τα δύο πλοκαμοειδή πλάσματα που ζουν στη βίλα του επιστήμονα αποτελούν φίλους του Bernard.
Όταν λοιπόν το μωβ tentacle πίνει νερό απ’ τα τοξικά ύδατα πίσω απ’ το εργαστήριο του Dr Fred, που έχει ως αποτέλεσμα να παρουσιάσει ξαφνικά υψηλότατα επίπεδα ευφυΐας συνδυαζόμενα με την επιθυμία του να κυριαρχήσει στον κόσμο, το πράσινο tentacle στέλνει γράμμα στον Bernard, γνωστοποιώντας του ότι ο επιστήμονας σκοπεύει να σκοτώσει αμφότερα τα δύο τελείως ασυνήθιστα κατοικίδιά του. Ο Bernard δε χάνει χρόνο και μαζί με δύο φίλους του, τον Hoagie και την Laverne, επιστρέφει στη βίλα για ν’ απελευθερώσει τους φίλους του. Αυτό όμως έχει ως αποτέλεσμα να δώσει τη δυνατότητα στο μωβ tentacle να βάλει σ’ άμεση εφαρμογή τα σχέδιά του.
Μη έχοντας άλλη επιλογή, ο Dr Fred θέτει σε λειτουργία τη χρονομηχανή που έχει ο ίδιος κατασκευάσει, με σκοπό να στείλει τους τρεις φίλους στην προηγούμενη ημέρα, ώστε ν’ αποτρέψουν τη μόλυνση των υδάτων, που προήλθε από ένα μηχάνημα του ίδίου, άρα και τη μετάλλαξη του μωβ tentacle. Η χρήση όμως ενός διαμαντιού που είναι αντίγραφο εκείνο που θα έπρεπε να διαθέτει κανονικά η χρονομηχανή, προκειμένου να λειτουργήσει απρόσκοπτα, επιφέρει απρόσμενα και κωμικοτραγικά αποτελέσματα. Ο Bernard μένει στο παρόν, την ίδια στιγμή που ο Hoagie ταξιδεύει 200 χρόνια στο παρελθόν κι η Laverne άλλα τόσα στο μέλλον! Η τοποθεσία όπου μεταφέρονται είναι η ίδια ακριβώς, αλλά στην περίπτωση του Hoagie η βίλα είναι το σημείο στ’ οποίο οι Thomas Jefferson και George Washington συντάσσουν το σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ σ’ εκείνη της Laverne το άντρο των tentacles, τα οποία πλέον έχουν κυριαρχήσει στον κόσμο κι έχουν τους ανθρώπους ως σκλάβους και κατοικίδια. Συνεπώς, οι τρεις ήρωες βρίσκονται αντιμέτωποι με πολλαπλούς μπελάδες, αφού πρέπει να βρουν τον τρόπο να συναντηθούν εκ νέου σε μία χρονική περίοδο κι εκτός αυτού ν’ ανατρέψουν την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί κατόπιν της μετάλλαξης του μωβ tentacle.
Παιχνίδια που καταπιάνονται με το ζήτημα του ταξιδιού στο χρόνο έχουμε δει πολλά (πλέον). Κανένα όμως δεν το έχει κάνει με τον σπαρταριστό τρόπο που αποδίδεται αυτό στο “Day of the Tentacle”, ούτε και διαθέτει την τρομερή έμπνευση της δυνατότητας αποστολής κι ανταλλαγής αντικειμένων μεταξύ των τριών ηρώων, μέσω των χρονομηχανών, που έχουν τη μορφή… δημόσιας χημικής τουαλέτας!
ΡΕΣΙΤΑΛ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ
Έχω ξαναγράψει κατά το παρελθόν ότι το να κρίνεις ένα remake / remaster είναι ολίγον σύνθετη υπόθεση, αφού αφ’ ενός αφορά στην ποιότητα του παιχνιδιού αυτού καθ’ αυτού, αφετέρου στη δουλειά που έχει γίνει ούτως ώστε να μεταφερθεί επιτυχώς στη σημερινή εποχή. Το πρώτο συνήθως είναι εύκολο, αφού η διαδικασία της HD υλοποίησης ως επί το πλείστον πραγματοποιείται σ’ επιτυχημένες, άρα και ποιοτικές, δουλειές του παρελθόντος. Ως εκ τούτου, το δεύτερο είναι το κυρίως ζητούμενο, οπότε και συγκεντρώνει την πλειοψηφία των θετικών κι αρνητικών σημείων μίας κριτικής.
Θα ξεκινήσω αντίστροφα, λέγοντας ότι από άποψης remastering, δεν έχω την παραμικρή ένσταση. Τα γραφικά “καθάρισαν”, φρεσκαρίστηκαν όσο χρειαζόταν, η 16:9 ανάλυση αποτελεί γεγονός, ο χειρισμός και η μουσική συμπληρώνουν ιδανικά το σύνολο. Η δουλειά που έχει γίνει είναι ακριβώς εκείνη που θα περίμενα να έχει επιτελεστεί και στην περίπτωση του “Grim Fandango Remastered”, κάτι που δυστυχώς δε συνέβη. Ασφαλώς θα μπορούσε η εμφάνιση του παιχνιδιού να είναι λίγο πιο “πλούσια”, αλλά κι ως έχει είναι απολύτως ικανοποιητική. Ωστόσο για μία ακόμη φορά οι hardware απαιτήσεις, για τη σύγχρονη υλοποίηση ενός τίτλου που στην πρώτη εμφάνισή του έτρεχε σε 80286, με 1ΜΒ RAM και 15MB χώρου στον σκληρό δίσκο, φαντάζουν υπερβολικές. Δεν είναι τα 2.2GB που καταλαμβάνει στον δίσκο, ούτε τα 2GB RAM που απαιτεί ως minimum. Περισσότερο μου χτυπάει άσχημα η προϋπόθεση ύπαρξης GPU με τουλάχιστον 512MB VRAM, που να υποστηρίζει OpenGL 3.0. Πάνω σ’ αυτό μάλιστα έχω να κάνω και μία πολύ σημαντική κι απαραίτητη παρατήρηση στη συνέχεια.
Επιστρέφοντας στα χαρακτηριστικά και το περιεχόμενο του αρχικού παιχνιδιού, όπως αυτό μας πρωτοσυστήθηκε προ 23 ετών, έχω να πω ότι πολύ ορθώς είχε εντυπωθεί στη μνήμη μου ως ένα απ’ τα καλύτερα adventure games που μας έδωσε η LucasArts, καταφανώς ανώτερο πολλών άλλων τίτλων της. Δεν είναι η υπόθεσή του, που δε διεκδικεί δάφνες ποιότητας ή πρωτοτυπίας, δεν είναι το εξαιρετικό, ειδικά για την εποχή του, art direction, μπορώ να σας πω ούτε καν το χιούμορ του, εκείνο το στοιχείο που το κάνει να ξεχωρίζει και να το καθιστά ένα all time classic adventure game.
Είναι αφ’ ενός αυτό που ανέφερα νωρίτερα, η δυνατότητα δηλαδή να στέλνει καθένας χαρακτήρας αντικείμενα στους άλλους δύο, αφ’ ετέρου ο απαράμιλλος σχεδιασμός της δράσης και των γρίφων του. Ειδικά όσον αφορά στο δεύτερο, το “Day of the Tentacle” είναι ένα παιχνίδι που πραγματικά παραδίδει μαθήματα για το πώς μπορεί ένα adventure game να είναι πανέξυπνο κι αρκούντως δύσκολο, διαθέτοντας εξ’ αρχής πολύ ανοικτή δράση κι επιτρέποντας στον παίκτη να κάνει διάφορα πράγματα, λύνοντας πλήθος γρίφων που συνυπάρχουν ταυτόχρονα.
Για να καταστήσω ακόμη πιο σαφές αυτό που γράφω, θα σας αναφέρω μόνο το εξής: Παίζοντας με τον αδελφό μου ταυτόχρονα το παιχνίδι, με διαφορετικά saves ο καθένας, είχαμε φτάσει σε σημείο ολοκλήρωσης της τάξης του 55% εγώ και 23% εκείνος, δίχως να έχω λύσει έναν γρίφο του οποίου τη λογική είχε αντιληφθεί πολύ νωρίτερα από εμένα, οπότε και πέρασε μονομιάς το συγκεκριμένο “εμπόδιο”. Ναι, κανείς εκ των δυο μας δε θυμόταν το παραμικρό, καθώς αμφότεροι είχαμε να το δούμε απ’ το μακρινό 1993. Οι περιπτώσεις πιθανής επίλυσης γρίφων με διαφορετική σειρά, δίχως ο ένας να προκύπτει κατόπιν του άλλου, είναι αμέτρητες.
Πέραν των πιο απλών περιπτώσεων, η λογική χρήσης αρκετών αντικειμένων βασίζεται καθαρά στον χρόνο που μεσολαβεί μεταξύ της παρουσίας των τριών πρωταγωνιστών κι υλοποιείται εξαιρετικά, οδηγώντας σε πραγματικά πανέξυπνους γρίφους, που κάθε άλλο παρά παράλογοι είναι, αλλά την ίδια στιγμή αποδεικνύονται αρκετά απαιτητικοί. Το “Day of the Tentacle” αναμφίβολα είναι ένα μέτριας προς υψηλής δυσκολίας adventure game, που όμως δε φτάνει σε καμία περίπτωση να γίνεται εκνευριστικό. Αξιοθαύμαστος επίσης είναι κι ο τρόπος με τον οποίο παρέχονται, πολύ εμμέσως, κάποια hints, μέσω διαφόρων φράσεων που απαιτούν την προσοχή μας, προκειμένου να κατανοήσουμε τί θέλουν οι δημιουργοί να μας πουν.
Τελικά αυτό που καταφέρνει το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι να μας προσφέρει ένα πλατύ χαμόγελο κάθε φορά που αντιλαμβανόμαστε τι πρέπει να κάνουμε, πώς θα χρησιμοποιήσουμε ένα αντικείμενο ή πώς θα… του δώσουμε τη μορφή που χρειάζεται. Είναι η καλύτερη απόδειξη ότι καταφέρνει, με χαρακτηριστική ευκολία, συνοδεία πλέον και της ανανεωμένης εμφάνισής του, να φαντάζει τόσο φρέσκο, μοντέρνο κι έξυπνο, περισσότερες από δύο δεκαετίες μετά την αρχική κυκλοφορία του.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΟΠΩΣ (ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ) ΤΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ
Ωστόσο υπάρχει κι ένα χαρακτηριστικό τ’ οποίο προσωπικά σίγουρα θυμόμουν πολύ διαφορετικά, προφανέστατα παρασυρόμενος απ’ τη γκρίνια των τελευταίων ετών από μεριάς πολλών, που δε χάνουν ευκαιρία να τονίζουν πόσο δήθεν καλύτερα, αρτιότερα και μεγαλύτερα σε διάρκεια ήταν τα περισσότερα adventure games του παρελθόντος. Αδιαμφισβήτητο γεγονός λοιπόν αποτελεί ότι, σ’ αντίθεση μ’ ό,τι είχα λανθασμένα διατηρήσει ως ανάμνηση, το “Day of the Tentacle” είναι ένα αρκετά μικρής διάρκειας παιχνίδι. Βέβαια δε ξεχνάω ότι η πρώτη -και μοναδική- επαφή μου με το “Day of the Tentacle” έγινε περισσότερα από είκοσι χρόνια πριν, οπότε κι η εμπειρία μου με το είδος ήταν σχεδόν ανύπαρκτη, hotspost indicator δεν υφίστατο, ενώ κι οι reviewers της εποχής δε συνήθιζαν ν’ αναφέρουν το μέσο διάστημα απασχόλησης ανά τίτλο.
Οφείλω επίσης να πω ότι το ζήτημα της διάρκειας είναι λίγο σχετικό, μια και -ακριβώς λόγω του σχεδιασμού του- το “Day of the Tentacle” μπορεί ν’ απαιτήσει από κάποιον σαφώς περισσότερες απ’ τις 8-9 ώρες που χρειάστηκα εγώ για να τ’ ολοκληρώσω, δίχως, όπως προείπα, να θυμάμαι το παραμικρό απ’ τους γρίφους του. Διαδραματίζεται ολόκληρο εντός και στα πέριξ της βίλας του Dr Fred, αλλά οι τρεις χρονικές περίοδοι στις οποίες εξελίσσεται διασκεδάζουν τις εντυπώσεις αναφορικά με την περιορισμένη έκταση των τοποθεσιών του. Το μεγάλο σπίτι του επιστήμονα διαθέτει περί τους 14-15 χώρους, αλλά λόγω της τελείως διαφορετικής εμφάνισης που ανά περίοδο έχουν και των ξεχωριστών χαρακτήρων που κάνουν την εμφάνισή τους, δίνει την αίσθηση πληρότητας στους συγκεκριμένους τομείς. Κι εδώ που τα λέμε, οι χαρακτήρες με τους οποίους ερχόμαστε σ’ επαφή, δεν είναι λίγοι, αφού καθένας απ’ τους πρωταγωνιστές συνομιλεί με πέντε-έξι, ή και περισσότερα, πρόσωπα.
Επιστρέφοντας στο ζήτημα των hardware απαιτήσεων, θα σας κάνω μία πολύ συνοπτική εξιστόρηση του τι τράβηξα για να παίξω το παιχνίδι. Αφού το εγκατέστησα αρχικά στα Windows 7 64-bit, διαπίστωσα ότι σε κάθε μετάβαση από έναν χώρο σ’ έναν άλλον, ήταν πολύ πιθανό η οθόνη να μείνει μαύρη και το παιχνίδι να κολλήσει, τη στιγμή που η μουσική συνέχιζε να παίζει κανονικά. Το δοκίμασα στο δεύτερο, 32-bit, λειτουργικό μου και η κατάσταση ήταν σχεδόν η ίδια, αν και οριακά πιο ανεκτή. Στο laptop της συζύγου αδυνατούσα να κάνω test, μια και η 8600GT Μ δε διαθέτει 512ΜΒ VRAM. Ψάχνοντας να δω τι μπορεί να φταίει, διαπίστωσα ότι παρόμοιο, “black screen” ζήτημα είχαν αντιμετωπίσει και στο “Broken Age” χρήστες Radeon καρτών, των HD 7xxx και Rx σειρών.
Επόμενη κίνηση ήταν να τρέξω το παιχνίδι στο PC του αδελφού μου, που έχει 2GB RAM και HD 6450. Εκεί έπαιζε άψογα, όπως άλλωστε το ίδιο έκανε και στο PC του Northlander, τ’ οποίο έχει R9 290 κάρτα γραφικών, σαν το δικό μου. Τελικά έφτασα να δανειστώ το HP Pavilion DV7 laptop του Sephir, που κι αυτό διαθέτει Radeon GPU της HD 6xxx σειράς, προκειμένου να ολοκληρώσω δίχως προβλήματα το “Day of the Tentacle Remastered”. Τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές η κατάσταση, κατόπιν δύο μικρού μεγέθους updates, έχει βελτιωθεί αισθητά, δίχως όμως να έχει εξαλειφθεί οριστικά το φαινόμενο. Συνεπώς, αν είστε κάτοχος AMD κάρτας γραφικών κι ειδικότερα μίας εκ των δύο σειρών που αναφέρθηκαν, έχετε υπ’ όψιν ότι ενδέχεται να έρθετε αντιμέτωποι μ’ αυτό που μόλις περιέγραψα. Αν επιλέξετε να προμηθευτείτε το παιχνίδι μέσω Steam, αυτό που θα πρέπει να κάνετε εκεί είναι ν’ απενεργοποιήσετε, καλού κακού, την επιλογή περί Overlay. Τα Steam και GoG forums ασφαλώς θα μας δείξουν σύντομα αν και πόσοι άλλοι χρήστες θα διαμαρτυρηθούν για κάτι ανάλογο.
ΑΥΤΟ ΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ REMASTER
Αυτή τη φορά η Double Fine Productions έκανε τ’ απολύτως αυτονόητα. Πήρε στα χέρια της έναν εκπληκτικής αρχικής σχεδίασης τίτλο, του τόνωσε και του βελτίωσε το παρουσιαστικό, όπως ακριβώς έπρεπε, διατήρησε ανέπαφα τα στοιχεία που δεν υπήρχε λόγος ν’ αλλάξουν και κάπως έτσι ανοίγει επιτυχημένα έναν δεύτερο κύκλο ζωής για το πολυαγαπημένο αυτό adventure game.
Πρόκειται για ένα παιχνίδι που αξίζει να δει κάθε φίλος της κατηγορίας, θα εκτιμήσει σίγουρα την ιδιοφυή σύλληψη της δράσης του, το χιούμορ του και την ποιότητα των γρίφων που περιλαμβάνει. Με το “Full Throttle Remastered” να είναι προγραμματισμένο για το 2017 και τον Tim Schafer να μην έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο ενασχόλησής του και μ’ άλλους παρελθοντικούς τίτλους της LucasArts, όλα δείχνουν ότι θα υπάρξει πολύ ενδιαφέρουσα συνέχεια…
Pros
- Αρτιότατο remaster, με νέες ενορχηστρώσεις, επανασχεδιασμένα γραφικά και την απαραίτητη υποστήριξη 16:9 κάδρου
- Η ύπαρξη audio commentary
- Εκπληκτικής σύλληψης και σχεδίασης δράση
- Πανέξυπνοι κι αρκετά δύσκολοι γρίφοι
- Η ατμόσφαιρα και το χιούμορ του συνθέτουν μία ιδιαιτέρως ευχάριστη εμπειρία
Cons
- Υψηλές hardware απαιτήσεις για τα δεδομένα ενός τέτοιου τίτλου
- Σχετικά σύντομη διάρκεια
- Η (έστω και πολύ μικρή πλέον) πιθανότητα εμφάνισης του τεχνικής φύσεως προβλήματος σε Radeon κάρτες γραφικών
Καλημερούδια.
Άψογο review, για το remake ενός εκ των 3 πιο αγαπημένων τίτλων ever in my list. Χαίρομαι που είναι αντάξιο των προσδοκιών. Και των αναμνήσεων.
Ερώτηση. Το απίστευτο easter egg στο PC είναι και αυτό remastered;
έχω απορία σχετικά με τον χειρισμό.
Οι συντομεύσεις πληκτρολογίου, συνεχίζουν να ισχύουν ή είσαι καταδικασμένος να επιλέγεις τα πάντα μόνο με το ποντίκι;
Επίσης αν μπορείτε δοκιμάσετε intel HD, Haswell, Broadwell, Skylake. Παραδόξως αυτές οι απαιτήσεις συχνά παίζουν στις τελευταίες intel αν και στα χαρτιά δεν προβλέπεται λόγω 512 MB VRAM
Αμεση αγορά και καθώς το θυμάμαι από ελάχιστα προς καθόλου, θα είναι σαν να ασχολούμαι μαζί του για πρώτη φορά. Ανυπομονώ! 🙂
Εξαιρετικο ριβιου ρε μανο. Ωραιος!
Ηρθε η ωρα να παιξω κ γω σα νεοπας αυτο το παιχνιδι, κι ας ειναι σε ριμαστερ εκδοση.
Θα ναι βεβαια αποτι φανταζομαι σα να ακους πρωτη φορα το σμοκ ον δε γουοτερ στα 30 αλλα ας ειναι …
Και μια ερωτηση-ισως λιγο χαζη-αλλα οντως δημιουργηθηκε η απορια. Αφου ειναι το 2ο παιχνιδι μιας σειρας, γιατι εκαναν αυτο ριμαστερ εκδοση πρωτα ?
μέσα στο day of the tentacle κανονικά συμπεριλαμβάνεται ολόκληρο το maniac mansion!
Όχι, περιλαμβάνεται η enhanced version του Maniac Mansion, του 1988.
Ισχύουν οι συντομεύσεις και κακώς δεν το ανέφερα, αλλά, σοβαρά τώρα, σε βολεύουν περισσότερο απ’ τη χρήση mouse;
Διότι ο Schafer ξεκίνησε να κάνει remakes και remasters τίτλων στον αρχικό σχεδιασμό των οποίων είχε πάρει μέρος. Απ’ τη στιγμή που αυτά θα ολοκληρωθούνι με το Full Throttle Remastered το 2017 και είπε ότι σκέφτεται να προχωρήσει και μ’ άλλους τίτλους της LucasArts, τίποτα δε μπορεί ν’ αποκλειστεί για το μέλλον.
Μπράβο Μάνο για το ριβιου. Διακαής πόθος το DotT που επιτέλους θα μπορέσω να τον πραγματοποιήσω αν και κατά τη γνώμη μου τα adventures με τη scumm παίζονται άνετα ακόμα και σήμερα 😉
Νομίζω πως δεν θα μπορούσε να ζητήσει κανείς πιο ολοκληρωμένο, πλήρες και χορταστικό review! Εύγε Μάνο, καταπληκτικό το άρθρο και ανυπομονώ να κυκλοφορήσει επιτέλους, μια και το έχω κάνει ήδη pre-purchase. 23 χρόνια από την κυκλοφορία του αρχικού ε; Πω, γεράσαμε, σαν χθες μου φαίνεται που το έπαιζα σαν τρελός μετά το σχολείο… Anyway, άντε να έρθει και το Full Throttle (ίιιισως το αγαπημένο μου adventure ever), άντε να ετοιμάσουν και το Indy 4 και νομίζω ότι ολοκληρωθήκαμε ως adventure gamers!
Ωραίο review, ωραίο παιχνίδι 🙂
Περιττό είναι, νομίζω, να δώσω τα εύσημα στο Μάνο για την ποιότητα ενός ακόμη εξαιρετικού review.
Επέτρεψέ μου τρεις μικρές παρατηρήσεις:
– Το πρώτο adventure της Lucasarts (Lucasfilm τότε) ήταν το Labyrinth (σκέτο) και όχι το Labyrinth of Time (το τελευταίο ήταν ένα photorealistic/slideshow CDROM adventure που κυκλοφόρησε το 1993).
– Η αλλαγή από την πληκτρολόγηση σε έτοιμες εντολές-ρήματα είχε γίνει πριν την SCUMM και το Maniac Mansion, από τα adventures της Icom (Deja Vu, Uninvited, Shadowgate). Φυσικά όμως καθιερώθηκε σε κυρίαρχη τάση από τα adventures της Lucasarts.
– Ενα ωραίο remake του original MM, με 256 χρώματα και εικονίδια αντικειμένων/εντολών, είναι το Maniac Mansion Deluxe, το οποίο έχει δημιουργηθεί σε AGS και διατίθεται ως freeware.
Πολύ σωστός σ’ όλα, όπως πάντα! Το πρώτο διορθώθηκε (μα καλά, πώς μπερδεύτηκα έτσι; ), στο δεύτερο συμφωνώ απόλυτα, απλά κι εγώ ουσιαστικά αναφερόμουν στην καθιέρωση των εικονιδίων, όπως σωστά κι εσύ ανέφερες, ενώ το τρίτο είναι μία πολύ χρήσιμη πληροφορία για όλους τους ενδιαφερομένους.
Κάτι σχετικά με τα remaster.
έχω παίξει το secret of monkey island, το the day of the tentacle και το grim fandango στην εποχή τους, Το fandango το ξαναέπαιξα πρόσφατα ως “remaster”. Ναι είναι αλήθεια ότι δεν είναι πραγματικό “remaster” αφού δεν έχουν κάνει ουσιαστικές διορθώσεις, μάλιστα παίζοντάς το “the right way” αντιμετώπισα γνωστό bug, τόσο πολύ δεν το έχουν διορθώσει. Από την άλλη δεν με ενόχλησε καθόλου γιατί απλά το ήθελα drm-free και να παίζει ιθαγενώς και στο λίνουξ ενώ η παλιά γνήσια έκδοση που είχα, είχε πάθει ζημιά χωρίς λόγο (το πρόσεχα) ο δίσκος, οπότε από το humble bundle το έχω και drm-free και στο steam για λόγους άνεσης, οπότε είμαι πολύ ευχαριστημένος.
Κοιτώντας την νέα έκδοση τού secret of monkey island θα πω ότι δεν μού άρεσε καθόλου γιατί απλά αλλοιώνει τον χαρακτήρα τού παιχνιδιού περνάει διαφορετική ατμόσφαιρα.
Από την άλλη το the day of the tentacle προφανώς διατηρεί τον χαρακτήρα καθώς το πιξέλιασμα ήταν καθαρά τεχνολογικός περιορισμός τής εποχής.
Θα ήθελα να δω τι αλλαγές έχουν κάνει στο παλιό παιχνίδι που βρίσκεται μέσα στο παιχνίδι. Εκεί πιθανότητα θα είμαι πολύ αντίθετος… (έχετε μόνο την αρχική οθόνη η οποία φαίνεται remastered αλλά δεν ξέρω αν είναι και το παιχνίδι έτσι)
Ξεκινώντας απ’ το τελευταίο, το “Maniac Mansion”, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, είναι στην enhanced έκδοση του 1988 που είχε φτιάξει η ίδια η LucasArts, καμία περαιτέρω αλλαγή δεν υπάρχει.
Τώρα ρε συ, αλήθεια, χωρίς καμία διάθεση ειρωνείας φυσικά από μεριάς μου, μπορείς να μου εξηγήσεις πώς την εννοείτε -εσείς που την υποστηρίζετε δηλαδή- αυτή την αλλοίωση της ατμόσφαιρας μέσω ενός remake; Γιατί ειπώθηκε πολύ και στην περίπτωση του “Gabriel Knight 20th Anniversary Edition” κι ειλικρινά δε μπορώ να την κατανοήσω…
Πολυ καλο ρεβιου Μανο!! keep up the good work!
το ειχα παιξει μικρος και θυμαμαι οτι ειχα κολλησει ασχημα σε καποιο σημειο ! μετα το ρεβιου μονο και μονο απο νοσταλγια και δεν αντεξα το αγορασα! φαινεται να εχουν κανει πολυ καλη δουλεια παντως!
Επιτέλους, το έπαιξα και το τερμάτισα. Εξαιρετικό adventure και υπέροχο remaster, με πολλούς έξυπνους γρίφους, αλλά με μερικές ενστάσεις σε κάποιους (π.χ. Hoagie με το Φραγκλίνο) και με πραγματικά μικρή διάρκεια. Δεν ήξερα/θυμόμουν ότι είναι εφικτό να το τερματίσει κανείς μέσα μια ημέρα (αν δεν κολλήσει φυσικά, εμένα μου πήρε 6 ώρες). Επόμενο βήμα, το Full Throttle…