HEADLANDER
Η Double Fine δεν είναι ακριβώς η εταιρία που έχει συγκλονίσει κοινό και κριτικούς με τους τίτλους της. Τα περισσότερα παιχνίδια της έχουν ως βάση μερικές πραγματικά έξυπνες και δημιουργικές ιδέες, όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι στην υλοποίηση τους, η οποία σπάνια ξεπερνά το επίπεδο του “μέτριου” ή του “απλώς καλού”. Αξιοσημείωτο είναι ότι καταφέρνει και διατηρείται στην επικαιρότητα, με το εύρος των κυκλοφορίων της να μην περιορίζεται μονάχα σε ένα είδος, καθώς με την υπογραφή της έχουμε δει από adventures και strategies μέχρι RPG’s και puzzles. Από τη συλλογή της έλειπε ένας Metroidvania τίτλος και αυτός πλέον εμφανίζεται στο πρόσωπο του Headlander, ενός τίτλου που (φυσικά) στηρίζεται σε μία πολύ καλή ιδέα, αλλά για μια ακόμη φορά, πέφτει θύμα της “κατάρας” της εταιρίας να μην κάνει το βήμα παραπάνω.
Πρωτίστως, το Headlander αποτίει φόρο τιμής στις sci-fi ταινίες της δεκαετίας του ’70, που απεικονίζουν με το δικό τους μοναδικό τρόπο τη πιθανή εκδοχή του μέλλοντος. Έτσι λοιπόν, στο κόσμο του Headlander, η ανθρωπότητα δεν υπάρχει με τη μορφή που τη γνωρίζουμε σήμερα. Αφού η Γη και οι πόροι της έχουν καταστραφεί ολοσχερώς, λαμπροί επιστήμονες ανακάλυψαν ένα τρόπο για να διατηρήσουν την ανθρώπινη συνείδηση ή έστω ό,τι έχει απομείνει από αυτή, μεταφέροντας τη μέσα σε τεχνητούς εγκεφάλους που φοράνε ρομπότ-ανδροειδή. Ο ήρωας της περιπέτειας είναι ένα…κεφάλι μέσα σε αεριωθούμενο κράνος αστροναύτη και αποτελεί το τελευταίο άνθρωπο που κάποιο κομμάτι του έχει ακόμα σάρκα και οστά. Προς το παρόν, δεν έχει καμία ανάμνηση και παραμένει άγνωστο το πως έχει περιέλθει σε αυτή τη κατάσταση, αλλά μια φωνή που ακούγεται στα αυτιά του, που αυτοαποκαλείται ERL, τον ενημερώνει για το ισχύον καθεστώς όπου ένα μισητό AI, ο Methusaleh, έχει υπό τον έλεγχο του όλα τα ανδροειδή και συνεπώς ολόκληρη την ανθρωπότητα. Στο χέρι του (τρόπος το λέγειν) ανώνυμου ήρωα είναι να ξεδιαλύνει το μυστήριο και να βάλει μία τελεία στη βασιλεία του Methusaleh.
Εννοείται ότι το σενάριο και η πλοκή του παιχνιδιού είναι διανθισμένη με το γνωστό χιούμορ της Double Fine, που σατιρίζει αρκετά κακώς κείμενα (ολόκληρη η περιοχή του Pleasure Port είναι απολαυστική), αλλά κάπου προς το τέλος παίρνει τα πράγματα λίγο πιο σοβαρά απ’ ότι θα περίμενε κανείς, χωρίς ευτυχώς να καταστρέφει την σχετικά “ανάλαφρη” ατμόσφαιρα του παιχνιδιού. Σε γενικές γραμμές όμως, με τις ατάκες που θα ακούσετε, δεν θα πέσετε και από τη καρέκλα κρατώντας το στομάχι σας από τα γέλια, αλλά ένα μειδίαμα θα είναι συχνά ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σας.
Στα ενδότερα τώρα του παιχνιδιού, η βασική ιδέα του Headlander κυμαίνεται γύρω από το ιπτάμενο κεφάλι του ήρωα και τις δυνατότητες προσκόλλησης του σε διάφορα σημεία, είτε αυτά είναι αντικείμενα του περιβάλλοντος είτε διαφόρων ειδών ανδροειδή. Μπορείτε πολύ εύκολα να πάρετε το πλήρη έλεγχο του σώματος ενός ανδροειδούς, αν κάνετε το κόπο και πλησιάσετε, ενεργοποιήσετε την ενσωματωμένη «ηλεκτρική σκούπα» του κράνους και ξεκολλήσετε το κεφάλι του, αφήνοντας έτσι χώρο για το δικό σας, απ’ όπου μπορείτε να αποκολληθείτε ανά πάσα στιγμή. Εκτός αυτού, το κεφάλι σας έχει και άλλα ταλέντα, καθώς μπορεί να ενεργοποιήσει ειδικούς διακόπτες, να ελέγξει αμυντικούς πυργίσκους, να χακάρει τερματικά, υπολογιστές και γενικά να επηρεάσει κάθε είδους ηλεκτρονική συσκευή. Όμως, το ζουμί της υπόθεσης βρίσκεται στη χρήση των σωμάτων των ανδροειδών, καθώς ανάλογα με το χρώμα της στολής που φοράνε, έχουν και τη σχετική (και αναδρομική) πρόσβαση στις αντίστοιχες εισόδους του χάρτη. Ως εκ τούτου, η πλειοψηφία των συνήθως απλοϊκών γρίφων που καλείστε να ολοκληρώσετε έχουν να κάνουν με την εκάστοτε σωστή επιλογή των ανδροειδών, ορισμένες φορές μάλιστα πολύ συγκεκριμένων τύπων, τους οποίους θα πρέπει να αναζητήσετε για να εντοπίσετε.
Οι εν λόγω αναζητήσεις δεν θα σας παιδέψουν καθόλου. Παρ’ όλο που το Headlander ανήκει στο είδος των Metroidvania, η δομή του είναι αρκετά γραμμική, με ξεκάθαρους στόχους, αναλυτικό χάρτη (με mini-map παρακαλώ), κάμποσες διευκολύνσεις από πλευράς σχεδιαστών και νοητούς περιορισμούς στους εκάστοτε χώρους που μπορείτε να μετακινηθείτε. Φυσικά, υπάρχουν κρυμμένα δωμάτια, μυστικά, ακόμα και δευτερεύουσες αποστολές που σας περιμένουν να τα ανακαλύψετε, αλλά αυτά είναι σημαντικά λιγότερα από άλλους τίτλους της κατηγορίας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τους γρίφους είναι ότι δείχνουν κάπως φλύαροι, σαν να έγινε επίτηδες για να τεντώσουν την ήδη μικρή διάρκεια του τίτλου.
Για παράδειγμα, ο πρώτος σοβαρός γρίφος που θα χρειαστεί να λύσετε είναι ότι θα πρέπει να ευθυγραμμίσετε απομακρυσμένα πέντε δορυφόρους για να επαναφέρετε την επικοινωνία σας με τον ERL. Για κάποιο λόγο λοιπόν, τα σημεία ελέγχου των πέντε δορυφόρων απέχουν αρκετές οθόνες μεταξύ τους, με τα βήματα που οφείλετε να κάνετε να επαναλαμβάνονται επικίνδυνα. Παρόμοια λογική ακολουθείται ξανά και σε δυο-τρεις γρίφους, ιδιαίτερα η σεκάνς με το «σκακιστικό πρόβλημα» θα μπορούσε να είχε μια σαφώς συντομότερη λύση από τόσα άσκοπα “πήγαινε-έλα”.
Αν εξαιρέσει κανείς αυτή τη λίγο κουραστική σχεδιαστική επιλογή, το Headlander πετυχαίνει με το δικό του τρόπο να είναι αρκετά διασκεδαστικό με τη συνεχόμενη εναλλαγή σωμάτων, πόσο μάλλον όταν κάποιες φορές δεν είναι καν ανθρώπινης μορφής, ενώ δεν περιορίζεται μόνο στη τέρψη του μυαλού, αλλά και των αντανακλαστικών με τη πληθώρα μαχών που περιλαμβάνει. Στα πλαίσια του fun του πράγματος, το Headlander δεν είναι απαιτητικό σε ταχύτητα ή στρατηγική, αλλά χρειάζεται να είστε φειδωλοί στο τρόπο που θα προσεγγίζετε τις μάχες, μιας και δεν είστε και τόσο ανθεκτικοί απέναντι στα εχθρικά πυρά. Κάθε ανδροειδές έχει το δικό του εξοπλισμό με ξεχωριστό τύπο laser (μονό, διπλό, τριπλό κλπ) και ισχύ πυρός ανάλογα με το χρώμα τους, ενώ χαρακτηριστικό των πυρών είναι ότι έχουν την ιδιότητα να εξοστρακίζονται στους τοίχους, κάτι που μπορείτε να εκμεταλλευτείτε για να εξοντώσετε ανδροειδή που βρίσκονται σε απομακρυσμένες, υπό-γωνία, πλατφόρμες. Προσοχή όμως, γιατί παράλληλα το ίδιο κάνουν και οι αντίπαλοι και αν δεχθείτε πολλά πυρά και τελειώσει η μπάρα υγείας του ανδροειδούς που έχετε καταλάβει, τότε επιστρέφετε στην πιο ευάλωτη «ασώματη» μορφή σας.
Πάντως και ως σκέτο κεφάλι, οι μαχητικές ικανότητες του ήρωα δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητες, καθώς αν χρησιμοποιήσετε τους προωθητήρες του κράνους, μπορείτε να κουτουλάτε με δύναμη τα αντίπαλα ανδροειδή, ενώ αργότερα, εφόσον αναβαθμίσετε τις abilities του πάνω στο ανάλογο skill tree, ισχυροποιείται αρκετά με τη προσθήκη ασπίδας, μεγαλύτερης αντοχής, boost και ούτω καθ’ εξής. Άλλωστε, κυρίως ως κεφάλι θα πολεμήσετε και στα δύο boss-fights του παιχνιδιού, τα οποία είναι αρκετά εύκολο να κερδίσετε (αν έχεις πρόσφατη εμπειρία με το Furi, όλα ξαφνικά φαίνονται τόσο απλά), αλλά υπάρχουν μερικά ενοχλητικά στάδια, ιδιαίτερα στη τελευταία μάχη, που θα μπορούσαν να είχαν παραλειφθεί/σχεδιαστεί διαφορετικά ή έστω να υπήρχε ένα ενδιάμεσο checkpoint.
Το συμπέρασμα που βγαίνει από τις μάχες είναι ότι κατά κύριο λόγο αποτελούν συνοδευτικό κομμάτι της δράσης, οι οποίες δεν θα σας δυσκολέψουν (τα περισσότερα combat upgrades του skill tree θα περάσουν ανεκμετάλλευτα), αλλά αν έλειπαν σε κάποια σημεία, δε νομίζω ότι θα υπήρχε παίκτης που θα εξέφραζε παράπονα. Ιδίως εκεί που είναι αναγκαίο να διατηρήσετε ζωντανό το τάδε χρώματος σώμα για να περάσετε από τη δείνα πόρτα, είναι εκνευριστικό να πρέπει να περάσετε από κάμποσα δωμάτια γεμάτα με εχθρούς, που όσο «στόκοι» και αν είναι, τη ζημιά θα τη κάνουν υπό το βάρος του αριθμού τους. Με λίγη υπομονή και ψυχραιμία όμως, όλα γίνονται.
Στα του τεχνικού τομέα, το Headlander συνολικά κρίνεται ως αρκετά όμορφο, με τους σκοτεινούς χρωματισμούς των διαστημικών βάσεων να δίνουν τη θέση τους σε ψυχεδελικές πολυχρωμίες και τούμπαλιν, την έντονη χρήση του φίλτρου film grain και τον χαρακτηριστικό σχεδιασμό των χαρακτήρων. Βέβαια σε κανένα σημείο δεν θα σας εντυπωσιάσει, ούτε το χαμηλού προφίλ soundtrack και τα συμπαθέστατα voice-over θα το πράξουν, αλλά πετυχαίνουν το σκοπό τους να περάσουν στο παίκτη την αίσθηση ότι πρωταγωνιστεί μέσα σε μία παλιά sci-fi ταινία. Ο χειρισμός, είτε επιλέξετε gamepad είτε mouse/keyboard, είναι απροβλημάτιστος και άμεσα προσβάσιμος ακόμα και αν δεν έχετε παίξει παρόμοιο παιχνίδι στο παρελθόν.
Συνοψίζοντας, το Headlander είναι ένα αξιοπρεπές Metroidvania παιχνίδι, που όμως δεν ενθουσιάζει με καμία από τις αρετές του και παράλληλα δεν απογοητεύει εντελώς με τα προβλήματά του. Η μικρή του διάρκεια σε συνδυασμό με την σχετικά υψηλή τιμή (έξι ώρες περίπου για 20€) το συνθέτουν ως ιδανική επιλογή για τους λάτρεις του είδους μόνο σε κάποια έκπτωση. Όπως γίνεται συνήθως με τα παιχνίδια της Double Fine.
Pros
- Έξυπνη ιδέα και υλοποίηση του μηχανισμού του “αποσπώμενου κεφαλιού”
- Ενδιαφέρον οπτικός τομέας, συνδυάζοντας στοιχεία ψυχεδέλειας και sci-fi
- Πληθώρα χιουμοριστικών στοιχείων, σήμα κατατεθέν της Double Fine
Cons
- Mάχες που μπορούν να καταντήσουν κουραστικές
- Κάποια φλύαρα puzzles
- Μικρή διάρκεια
Συμπαθητική αισθητική αλλά μόνο σε κανά μπαντλάκι με βλέπω να το σκέφτομαι ημι-σοβαρά!
Εγώ το σκέφτομαι και για κανά σεηλάκι, αλλά οκ, το σίγουρο είναι ότι το θέλω!
Πάντως, ούτε η ιδέα του παιχνιδιού είναι πρωτότυπη, καθώς το concept της μεταφοράς σε σώματα ανδροειδών διαφορετικών δυνατοτήτων από μια αρχική αδύναμη μονάδα μοιάζει να είναι ξεσηκωμένη απευθείας από το κλασικό Paradroid.
Ομολογώ ότι το Paradroid δεν το γνώριζα. Αφενός ήμουν 5 χρονών όταν κυκλοφόρησε, αφετέρου δεν είχα ποτέ C64.:)
Πάντως με έβαλες στη διαδικασία να το ψάξω. Kudos για το συσχετισμό!
Κυκλοφόρησε και στην Amiga αργότερα σαν Paradroid 90. Υπάρχουν επίσης στα PC μας κάμποσα remakes και clones (όπως βλέπω στη σελίδα της Wikipedia), με καλύτερο εκείνο της Ovine-by-Design (κρίμα που η εν λόγω ομάδα σταμάτησε τα remakes και το έριξε στα mobile παιχνιδάκια). Για μένα προσωπικά είναι μία από τις “ιερές αγελάδες” (καθώς διαβάζω πολύ τη φράση τελευταία).