KENTUCKY ROUTE ZERO – ACT IV
Πέρασαν δυο χρόνια κιόλας από το προηγούμενο επεισόδιο του Kentucky Route Zero. Είναι τέτοια η φύση του τίτλου, που δεν χρειαζόταν συνέχεια, ούτε νομίζω την περίμενε κανείς, ακριβώς επειδή μας την είχαν υποσχεθεί. Όσοι ταξιδεύουμε στην Χαμένη Λεωφόρο γνωρίζουμε πως ο χρόνος, οι υποσχέσεις και η σειρά των πραγμάτων είναι έννοιες καθαρά υποκειμενικές και αενάως ρευστές. Το τέταρτο επεισόδιο ήρθε από το πουθενά, από την μεγάλη χύτρα της δημιουργίας, δίχως να χρειάζεται, όταν ήταν πιο απαραίτητο από ποτέ.
Με διαφορά το ισχυρότερο, πιο «τρύπιο» επεισόδιο της σειράς ως τώρα, βρίσκει τους συνταιριαγμένους από την Μοίρα ταξιδιώτες μας να έχουν μπαρκάρει στο Mucky Mammoth, μια μαούνα που διασχίζει για πάντα τον υπόγειο ποταμό της Λήθης. Στο δρόμο τους θα σταματήσουν να αφήσουν αλληλογραφία σε ένα ξεχασμένο τηλεφωνικό κέντρο, να μαζέψουν νυχτομανίταρα από ένα τεχνητό νησί-που-δεν-είναι-νησί και φυσικά να παρακολουθήσουν μια εξαιρετική συναυλία στο Rum Colony, το καλύτερο (και μοναδικό) bar του ιδιότυπου αυτού Αχέροντα. Θα επισφραγιστεί η τελική μοίρα του Conway και οι Junebug και Johnny θα λάβουν μια σημαντική απόφαση για το μέλλον των περιπλανήσεών τους.
Οι χαρακτήρες, οι ρόλοι, οι ιστορίες και τα κίνητρα των παράξενων ταξιδιωτών μας, είναι διαρκώς ρευστά. Είμαστε όλοι και κανένας. Δεν υπήρχε καν λόγος να γράψω την συγκεκριμένη παρουσίαση, εκτός από την ημίτρελη επιθυμία μου να μοιραστώ με όσο το δυνατόν περισσότερους από εσάς το παράξενο ταξίδι, την πρόκληση και την ομορφιά της Λεωφόρου Μηδέν.
Εάν ήταν φίλμ, θα παιζόταν μονίμως στο Sundance, τιμής ένεκεν. Εάν ήταν μουσικό άλμπουμ, θα ήταν εκείνο που διαλέγεις πάντα να ακούσεις στις τρεις τα ξημερώματα, απολαμβάνοντας μια σύντομη ανάπαυλα από το μακελειό του ενήλικου παραμυθιού. Όταν μυρίζεις φιλόξενο αέρα και θυμάσαι πόσο πολλά ονειρευόσουν κάποτε. Σαν διαδραστικό καλλιτεχνικό project (γιατί παιχνίδι δεν το λες ούτε με την πιο τραβηγμένη έννοια του όρου) το Kentucky Route Zero είναι κατηγορία από μόνο του. Η δημιουργός εταιρεία, Cardboard Computer, απέχει αξιοπρεπέστατα από το όλο ψευδοκίνημα των «ευαίσθητων και καλλιτεχνικών» indie παιχνιδιών και είναι χαρακτηριστικό του ήθους τους πως αφήνουν την δουλειά της να «μιλήσει» από μόνη της, δίχως μάρκετινγκ, δημόσιες σχέσεις ή λοιπές χιπστερικές χαζομάρες εντυπωσιασμού.
Η περιπλάνηση των ηρώων μας μέλλει να ολοκληρωθεί σε ένα ακόμη επεισόδιο, το οποίο θα κυκλοφορήσει κάποτε. Η ποιότητά του είναι κάτι περισσότερο από δεδομένη, όπως και το γεγονός ότι και να μην κυκλοφορήσει ποτέ, θα είμαστε ευγνώμονες για την ευκαιρία να ταξιδέψουμε πλάι σε αυτούς τους αλλόκοτους, μα τόσο οικείους χαρακτήρες. Αν η αφήγηση ξεκίνησε με υποψία συμβατικών δομών, όλα αυτά πλέον έχουν εξαφανιστεί. Βρισκόμαστε στο γλυκό άπειρο ανάμεσα στους κόσμους, εδώ που τα μικρά και ξεχασμένα του πολυσύμπαντος ξεφεύγουν και αρχίζουν τις κακές παρέες μεταξύ τους.
Και δεν υπήρξε ποτέ καταλληλότερη στιγμή για να πιάσεις την κιθάρα σου και να τραγουδήσεις μαζί τους ένα παλιό gospel, ενώ χαζεύεις ρημαγμένα αρχοντικά και μικρομάγαζα να εξαφανίζονται στον καθρέφτη σου. Να αφουγκραστείς τους ψιθύρους των νεκρών στα καλώδια του ρεύματος και να αναπολήσεις τις χαμένες σου ημέρες. Να χαθείς κι εσύ, στη Λεωφόρο Μηδέν.
Pros
- Η ποιότητα των κειμένων του είναι υποδειγματική
- Ονειρική, αλλόκοσμη ατμόσφαιρα, προσεγγίζει την μεταθανάτια εμπειρία ως μορφή διαδραστικής τέχνης
- Για άλλη μια φορά, η μουσική. Gospel και americana προσευχές συνυπάρχουν αρμονικά πλαϊ σε drones, lap steel κιθάρες και theremin
- Ζει μέσα σου από χρόνια και το βλέπεις τώρα μπροστά σου…
Cons
- …ή όχι, οπότε προσπερνάς και αναρωτιέσαι τί καπνίζουν τα βλαμμένα που το παρακολουθούν με θλιμμένο χαμόγελο και την κιθάρα κοντά.
Tαξιδια διχως τελος σε μια roadtripικη και μυσταγωγικη εμπειρια…
Σε αναμονη για τον “τελικο” προορισμο…..