LAYERS OF FEAR
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα αντιδρούσα έτσι σε ένα παιχνίδι τρόμου. Υπήρχαν φορές, κατά την τρίωρη περίπου περιπλάνησή μου στους ρημαγμένους διαδρόμους του μυαλού του δύστυχου πρωταγωνιστή του Layers of Fear, που ούρλιαζα μέσα στο δωμάτιο από αγνή φρίκη, με κάθε τρίχα μου σηκωμένη. Ενώ γνώριζα. Ενώ είχα μια πολύ ξεκάθαρη ιδέα για το τι θα επακολουθούσε. Με το οπτικό μου πεδίο θολό και τρεμάμενο, διαβάζω «DON’T LOOK BACK» μπογιατισμένο με χοντρό πινέλο επάνω από την πόρτα μπροστά μου. Γνωρίζω πως κάτι νεκρό, σάπιο και φρικτό είναι ακριβώς πίσω μου. Με το στόμα του γεμάτο βρώμικα στουπιά και την σάρκα του να κρέμεται σε νεκρές λωρίδες. Παρ’ όλα αυτά, όπως στους χειρότερους εφιάλτες, είμαι παντελώς ανίκανος να αντιδράσω. Τα πόδια μου γυρίζουν σχεδόν από μόνα τους. Η νεκρή μου γυναίκα, φρικτά παραμορφωμένη, με το κάποτε όμορφο πρόσωπό της ρημαγμένο πέρα από κάθε ανθρώπινη αντοχή, έρχεται ουρλιάζοντας καταπάνω μου, βογκώντας πως είμαι ένας άθλιος, άχρηστος, μέθυσος. Πως εγώ φταίω για όλα. Ουρλιάζω ξανά και ξανά ενώ η οθόνη σκοτεινιάζει και χτυπιέται στους τοίχους ενός ραγισμένου υποσυνειδήτου. Συνειδητοποιώ πως ο διαχειριστής της πολυκατοικίας που μένει ακριβώς από πάνω, θα ανησυχεί πραγματικά. Πίνω μια γουλιά ουίσκι για να πάρω κουράγιο και βλέπω τα μάτια του ανώνυμου ζωγράφου ήρωα, τα δικά μου μάτια, να ανοίγουν σε ένα καινούριο, αλλά ύποπτα οικείο δωμάτιο. Πρέπει να συνεχίσω. Πρέπει να μάθω. Το Έργο πρέπει να ολοκληρωθεί. Είναι πολύ αργά για πισωγυρίσματα.
To Layers of Fear διαφημίσθηκε αρκετά επιθετικά πριν την κυκλοφορία του, με μια Early Access να συγκεντρώνει πληθώρα θετικών σχολίων στο Steam και την ιδιαίτερη αισθητική του τίτλου, με την χρήση (ορθή αλλά και «διεστραμμένη») γνωστών έργων μεγάλων ζωγράφων να κερδίζει τις εντυπώσεις. Έχοντας μόλις ολοκληρώσει την περιπέτεια και με το νευρικό μου σύστημα συγκλονισμένο από τις απανωτές ανατριχίλες που προσφέρει, επιχειρώ να μαζέψω τις σκέψεις μου και να δώσω μια όσο το δυνατόν πιο νηφάλια εικόνα για το ποιόν του τίτλου.
Το Layers of Fear, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως αφηγηματικό παιχνίδι πρώτου προσώπου, με κάποια ελαφρά στοιχεία adventure game, τα οποία λαμβάνουν την μορφή κάποιων υποτυπωδών γρίφων. Ξεκινάμε την περιπέτεια στην είσοδο του σπιτιού μας, μια βροχερή και απόκοσμη νύχτα. Ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού, ένας μεγαλοφυής ζωγράφος ο οποίος ουδέποτε κατονομάζεται, πολύ σύντομα διαπιστώνουμε πως όχι απλώς πάλεψε με τους δαίμονες και έχασε, αλλά και μόνο η συνεχιζόμενη επιβίωσή του, αποτελεί ένα μικρό θαύμα. Μέσα από την -πλήρως γραμμική- περιπλάνησή μας στο σπίτι/ατελιέ και την ανακάλυψη ποικίλων αντικειμένων, ανασυνθέτουμε σταδιακά την τραγωδία της οικογένειάς μας αλλά και το απεγνωσμένο σχέδιο του πρωταγωνιστή για την αντιστροφή αυτής.
Ο χώρος αν και αρχικά φαντάζει περιορισμένος, πολύ σύντομα μεταμορφώνεται σε μια αλληγορία ανείπωτου τρόμου για το κατακερματισμένο μυαλό του ήρωα. Μια ατέρμονη, εφιαλτική αλληγορία. Προσπαθώντας να ξεφύγουμε από τις φρικτές μας πράξεις, θυμόμαστε μονάχα με μεγαλύτερη καθαρότητα το βαθμό της κτηνωδίας τους.
Το Layers of Fear είναι ίσως το δεύτερο τρομακτικότερο παιχνίδι που έχω παίξει στην ζωή μου και το να χάνει την πρωτιά από τον ανυπέρβλητο ζόφο του Amnesia : The Dark Descent αποτελεί κομπλιμέντο και για τους δυο τίτλους. Μπορεί η διάρκειά του να είναι σχετικά σύντομη και οι γρίφοι του πραγματικά απλοϊκοί, αλλά η εμπειρία που προσφέρει, η απερίγραπτη ανατριχίλα και του αίσθημα του ζώντος, ανήμπορου εφιάλτη που επιβάλλει, με ταρακούνησαν ως τα τρίσβαθα της καραβοτσακισμένης ιδιοσυγκρασίας μου. Η τραγωδία της σάρκας, οι δαίμονες που κρατάνε την εύθραυστη γαλήνη μας στα φτερά τους, τα φρικτά πράγματα που πρέπει να κάνει ένας άντρας για να διατηρήσει τα λογικά του σε ένα κόσμο γεμάτο υποκριτές και δειλούς. Είναι αδύνατο να δώσεις λεπτομέρειες για μια τρίωρη εμπειρία χωρίς να κλέψεις κάτι από τη δύναμή της, οπότε θα αρκεστώ να γράψω πως δεν νοείται κάποιος φίλος των ακραίων συγκινήσεων να μην βιώσει το Layers of Fear.
Η κάθοδος του Άνδρα στον Άδη, η σταδιακή απώλεια κάθε επαφής με την πραγματικότητα και η φρούδα ελπίδα της λύτρωσης μέσα από την Τέχνη, βρίσκονται στο επίκεντρο της φιλοσοφίας των Στρωμάτων του Φόβου. Η πληθώρα collectibles και σχετικά «κρυμμένων» αντικειμένων τα οποία αφηγούνται την ματωμένη, θλιβερή ιστορία της οικογένειάς μας μπορεί να δώσουν κίνητρο σε κάποιους παίκτες να ξεκινήσουν την περιπέτεια από την αρχή μόλις την ολοκληρώσουν, αλλά κρίνω πως η εμπειρία του Layers of Fear, είναι δημιουργημένη για να βιωθεί άπαξ.
Είναι δε τόσο έντονη, που σε κάνει να ουρλιάζεις μέσα στο άδειο δωμάτιο. Να κατανοείς, να γνωρίζεις, να περιμένεις την δίκαιη τιμωρία και πάλι να λυγίζεις μπροστά στον τρόμο της αβύσσου. Έφηβοι, σαχλαμαρίζοντες streamers θα σπεύσουν να κλέψουν λίγα λεπτά δόξας ουρλιάζοντας ναρκισσιστικά μπροστά στην κάμερα. Αλλά το Layers of Fear ουδέποτε δημιουργήθηκε για αυτούς. Το παιχνίδι γράφτηκε για εσένα. Που ξέρεις πως είναι όλα λάθος και τίποτε δεν μπορεί να τα αλλάξει. Πως το μοναδικό τέρας στο παραμύθι σου, είσαι εσύ. Πως η πανοπλία και το ξίφος που κάποτε φαντασιώθηκες λαμπερά, είναι μαύρα και τρομοκρατούν τους χωρικούς μέχρι τέσσερα βασίλεια παραπέρα. Πως η μοναδική κόλαση, είναι μέσα σου.
Pros
- Πραγματικά εφιαλτική ατμόσφαιρα. Δεν θυμάμαι καν πόσες φορές πετάχτηκα από την καρέκλα ουρλιάζοντας, με τις τρίχες στην βάση του λαιμού μου να στέκονται κάγκελο.
- Εξαιρετική η χρήση αγαπημένων “σκοτεινών” πινάκων
- Πληθώρα collectibles τα οποία χτίζουν σταδιακά την τραγική ιστορία του πρωταγωνιστή
- Το audio design αξίζει κάποιο ξεχωριστό βραβείο από μόνο του. Ούρλιαζα σαν κοριτσάκι στο δωμάτιο και έπαιζα με surround ηχεία. Δεν θέλω να ξέρω τί συμβαίνει με ακουστικά.
Cons
- Σχετικά σύντομη διάρκεια για την τιμή στην οποία προσφέρεται.
- Η ιστορία, αν και παρουσιάζεται εξαιρετικά, δεν είναι κάτι που οι οπαδοί του ψυχολογικού τρόμου δεν έχουν ξαναβιώσει.
Πολύ ωραία, φαίνεται να είναι από τα παιχνίδια που στέκονται στο ύψος του hype (κυρίως word of mouth) που τα ακολουθεί. Και φυσικά ακόμη μία περίπτωση που το early access δρα ευεργετικά και το παιχνίδι δε χάνεται στο limbo.
Υπερβολικά ακριβό για τη διάρκειά του! Στα sales θα είναι σίγουρη αγορά…
Ναι είμαι σίγουρος ότι αποτελεί ξεχωριστή εμπειρία. Ναι σου προκαλεί έντονα συναισθήματα. Όλα ωραία και καλά. Αλλά ρε παιδιά, δε πάει άλλο αυτή η μόδα με τα τις τρίωρες “emotional experiences” με το ανύπαρκτο gameplay που σου ζητάνε 20 και 30 ευρώ! Γκώσαμε κάπου!
Το πα και ξέσπασα..:p
Δεν διαφωνώ στο ότι το “παιχνίδι” φαίνεται εξαιρετικό. Ωστόσο, ενώ 19,99 ευρώ θα τα έδινα ΑΝΕΤΑ για να ακούσω την παραπάνω περιγραφή με τη original φωνή του συγγραφέως (Βοράκιε, respect), για 3ωρη εμπειρία τα τσιγκουνεύομαι, και όχι άδικα θέλω να πιστεύω.
Πάντως από broadcasting που του έκανα πρέπει να είναι φοβερό. Με τράβηξε αρκετά η ατμόσφαιρα του. Εχει και πανέμορφα γραφικά. Σίγουρη αγορά από μένα σε κάποια sale.
Γιατί ξέρεις.