REVIEWS

OWLBOY

Τελειώνοντας το Owlboy, μόνο ενθουσιασμένος μπορώ να δηλώνω. Για ένα παιχνίδι που ήταν σχεδόν 10 χρόνια υπό ανάπτυξη και δεν έχασε το δρόμο του. Που μαγεύει και ταξιδεύει. Τρανό παράδειγμα πως ακόμα υπάρχουν δημιουργοί όπως τα παιδιά της Νορβηγικής D-Pad που έχουν μεράκι και όραμα για τη δημιουργία τους, και περισσότερο απ΄όλα δεν ξεχνούν το βασικότερο σκοπό των videogames: το να περνάμε όμορφα κατά την ενασχόλησή μας με αυτά.

«Μια φορά κι έναν καιρό…»

Κεντρικός χαρακτήρας στη ιστορία μας είναι ο Otus, μια εκ γενετής άλαλη, νεαρή ανθρωπόμορφη κουκουβάγια, μέλος μια σοφής φυλής που αποπνέει σεβασμό και εμπνέει με τα έργα της σε κάθε άλλο πλάσμα του συγκεκριμένου σύμπαντος. Κάτω από την επίβλεψη του αυστηρότατου μέντορά του, Asio, προσπαθεί να δώσει τον καλύτερο εαυτό του ώστε να αποτελέσει προεξέχον μέλος της φυλής του, κάποια μέρα. Μια σειρά γεγονότων θα τον θέσει απέναντι σε δυνατά τεστ, και θα δοκιμάσει τόσο το ψυχικό του σθένος όσο και τη σχέση του με τους υπόλοιπους χαρακτήρες, οι οποίοι έχουν ξεχωριστές προσωπικότητες και είναι αξιαγάπητοι.

Owlboy 01
Η περιπέτεια ξεκινά…

Το σενάριο του παιχνιδιού δεν έχει να κάνει τόσο με την αναζήτηση σωτήρων όσο με τις δοκιμασίες που περνάνε οι φιλίες, το πνεύμα αλληλεγγύης, την ανιδιοτέλεια και το ταξίδι προς την ενηλικίωση. Γενικά η μουντάδα και η μελαγχολία κάνουν αισθητή την παρουσία τους, χωρίς όμως να απουσιάζουν αρκετές στιγμές με χιούμορ, πλήρως εναρμονισμένες με το ύφος του παιχνιδιού και τo πνεύμα αντίστοιχων παιχνιδιών από… τα 90’s.

Η ισχύς εν τη ενώσει

Διάφορες απόψεις ακούγονται δεξιά κι αριστερά αλλά ας ξεκαθαρίσουμε κάτι εξαρχής: το Owlboy δεν είναι περιπέτεια ανοικτού κόσμου. Ok, ναι μεν δεν έχει διαδοχικές πίστες (που λένε και οι απόφοιτοι της Μεγάλης των Ποδαράδων Σχολής™), αλλά δεν μπορούμε να μεταβούμε όπου θέλουμε ανά πάσα στιγμή. Θα το περιέγραφα ως αρκετά γραμμικό, με την πορεία που ακολουθούμε να θυμίζει σε κάποιο βαθμό, αυτό της σειράς The Legend of Zelda (αν και υπήρχαν σκηνικά που μου θύμιζαν παιχνίδια όπως το Gargoyles Quest και το Rocket Knight Adventures). Έτσι ενώ υπάρχουν 2 περιοχές, με πολλαπλές εξόδους, που λειτουργούν ως hub, το που θα πάμε είναι εκ των προτέρων αποφασισμένο με τις περισσότερες διαδρομές να ανοίγουν λόγω σεναριακών εκβάσεων, αντικειμένων που βρίσκουμε μεταγενέστερα κτλ.

Owlboy 02
Ένας από τους δεκάδες γρίφους που θα συναντήσουμε.

Έτσι, ακολουθώντας το main objective καταλήγουμε από ελαφρώς διακλαδιζόμενες περιοχές, σε δαιδαλώδη εσωτερικά μέρη που έχουν τη λογική ενός dungeon και πάλι πίσω σε κάποιο hub και ούτω καθεξής. Εκεί θα συναντήσουμε κάποια (εύκολα σχετικά) puzzles και εντυπωσιακά bosses που είναι τόσο δύσκολα όσο πρέπει, για να αγχώνουν αλλά όχι να απελπίζουν. Φυσικά δε λείπουν και τα διάφορα μυστικά που θα συναντήσουμε στην πορεία. Κάποια μάλιστα δεν είναι άμεσα προσβάσιμα οπότε θα χρειαστεί να επιστρέψουμε σε προηγούμενες περιοχές, αν επιθυμούμε αν αποκομίσουμε ό,τι έχει να μας προσφέρει ο κόσμος του παιχνιδιού. Ευτυχώς το backtracking δεν είναι υποχρεωτικό, ούτε συχνό και συν τοις άλλοις γίνεται υποφερτό με διάφορες παρακάμψεις που ανοίγουν αργότερα.

Όπως γίνεται φανερό λοιπόν, το Owlboy περισσότερο πλησιάζει ένα action adventure απ΄ ότι ένα platform game (αν και υπάρχουν λίγες στιγμές στο παιχνίδι που θα δοκιμάσουν τα αντανακλαστικά μας). Όχι πως δεν καλούμαστε να τα βάλουμε με εχθρικά πλάσματα ή να προσπεράσουμε εμπόδια αλλά γιατί να το κάνουμε… πηγαίνοντας με τα πόδια ενώ μπορούμε να πετάξουμε; Ο Otus διαθέτει λοιπόν, μια σεβαστή ποικιλία κινήσεων. Εκτός από άλμα, έχουμε dash, spin (ακινητοποιεί τους αδύναμους εχθρούς για κάποιο χρονικό διάστημα) και grab εντολές. Όλες φυσικά μπορούν να πραγματοποιηθούν και εν πτήση (μπορούμε να παραμείνουμε επ’ άπειρον στον αέρα εάν οι συνθήκες το επιτρέπουν).

Owlboy 03
Πολεμώντας φτερωτές απειλές μέσα στο πλέγμα από γιγάντιους βάτους

Σημαντικότερη όμως όλων, είναι η ικανότητα του ήρωα μας να μεταφέρει ένα από τα 3 φιλαράκια του, που με τον οπλισμό που διαθέτουν αποτελούν τη δύναμη πυρός, απάντηση σε κάθε κίνδυνο σχεδόν, που θα βρούμε στο διάβα μας . Σημαντική είναι όμως και η συμβολή τους στην επίλυση των διάφορων γρίφων. Μπορεί σε πρώτη φάση να φαντάζει κουραστική η grab/drop ρουτίνα (οτιδήποτε κρατάμε στα νύχια μας πέφτει εάν δεχτούμε ζημιά), αλλά η απόκτηση μιας συγκεκριμένης αναβάθμισης νωρίς στην ιστορία μας επιτρέπει να καλούμε στη θέση μας οποιοδήποτε χαρακτήρα, όπου κι αν τον είχαμε αφήσει. 

«Το δικό μου το παιδί είναι το πιο όμορφο…»

…είπε η μαμά κουκουβάγια για το τέκνο της, αλλά ποιος μπορεί να πει ότι έχει άδικο; Πόσα μπορώ να προσθέσω που δεν έχουν ήδη μεταφέρει οι απαράμιλλης ομορφιάς εικόνες του κειμένου; Η πολύ λεπτομερής δουλειά που έχει γίνει στα sprites του παιχνιδιού φέρνει στο νου 16-32 bit εποχές. Πολύ αμφιβάλλω αν έχω ξαναδεί κάτι αντίστοιχης λεπτομέρειας στις κονσόλες ή τα pc της τότε εποχής. Εδώ που τα λέμε, ελάχιστα είναι και τα παιχνίδια 2 διαστάσεων του πρώτου PlayStation που μπορούν να κοντράρουν στα ίσα το Owlboy. Το art direction επίσης βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα με τους μοναδικούς φιλικούς και εχθρικούς χαρακτήρες (ειδική μνεία στα «αφεντικά») και τους υπέροχους χρωματισμούς που μεταβάλλονται αναλόγως της ώρας της ημέρας.

Owlboy 04
Πρέπει να δείτε αυτή τη σκηνή ζωντανά για να εκτιμήσετε το μεγαλείο του animation!

Εξίσου μεγαλειώδης είναι και η προσοχή στη λεπτομέρεια της κίνησης χαρακτήρων, χλωρίδας, πανίδας καθώς και της ίδιας της ατμόσφαιρας (ομίχλη, υψηλή θερμοκρασία, χιόνι, άνεμος κ.α.). Σχεδόν οτιδήποτε υπάρχει γύρω μας φαντάζει ζωντανό και οργανικό και πολλές φορές αντιδρά στις δικές μας ενέργειες. Φερ’ ειπείν, σκόνη σηκώνεται όταν τρέχουμε, έντομα και πουλιά απομακρύνονται όταν τα πλησιάζουμε ενώ μικρά αντικείμενα υποχωρούν υπό το βάρος μεγαλύτερων. Γενικά εξαιρετική δουλειά κι εδώ. Το δε ακουστικό παράρτημα του παιχνιδιού είναι απλά μαγευτικό. Αρκετές μελωδίες κολλάνε στο μυαλό και συνεχίζουν να παίζουν κι εκτός παιχνιδιού. Αυτές περιλαμβάνουν κυρίως ορχηστρικές συνθέσεις που δημιουργούν στον παίκτη πληθώρα συναισθημάτων. Ευχάριστη πινελιά αποτελούν οι λίγες “midi” τύπου μουσικές που ακούγονται σε σημεία της περιπέτειας. Εντύπωση προκαλεί και το δυναμικό του όλου πράγματος όπου π.χ. επιπλέον όργανα προστίθενται στην μουσική όταν πετάμε.

Owlboy 05
Fall of Man


Και έζησαν αυτοί καλά…

Ο παραμυθόκοσμος του παιχνιδιού με τράβηξε μέσα του για περίπου 13 ώρες. Η ποικιλία σε σκηνικά και gameplay με εξέπληξε ευχάριστα. Είναι αδιαμφισβήτητα ωραίο να βλέπεις μια δημιουργία να εκπληρώνει τις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει. Εκεί που οι άλλοι ακόμα… τρίβουν με ημιτελείς, ετήσιες παπάντζες, οι Νορβηγοί βρίσκονται ήδη στο στέγνωμα με ολοκληρωμένη διάθεση και σχεδιασμό του προϊόντος τους. Πατώντας γερά στη γη (no pun intended) και με πλήρη επίγνωση του στόχου του, το Owlboy θα μνημονεύεται μετά από χρόνια ως ένα κλασικό 2d sidescroller των 10’s. Εδώ βρίσκεστε ακόμα; Απλώστε τα φτερά σας και πετάξτε μακριά, πολύ μακριά!

Pros

  • Εικαστικό κομψοτέχνημα
  • Αιθέρια μουσική
  • Animation που “αναπνέει”
  • Λεπτομερής σχεδιασμός κόσμου
  • Gameplay που σε καμία στιγμή δεν γίνεται μονότονο ή κουραστικό
  • Ικανοποιητική διάρκεια…

Cons

  • …που θα μπορούσε όμως να είναι λίγο μεγαλύτερη
  • Περισσότερη ελευθερία στην εξερεύνηση θα ήταν ευπρόσδεκτη
  • Δε θα δυσκολέψει ιδιαίτερα όσους έχουν ξανασχοληθεί με αυτά τα παιχνίδια (αναλόγως οπτικής μπορεί να συγκαταλεχθεί και στα θετικά)
RATING - 90%

90%

Παναγιώτης Μητράκης

As a kid of the 80's, he began his journey into gaming with coin-ops and the classic Game Boy. He found some respite with his beloved SNES and got into PC gaming in 1998, with landmark games like Half-Life and Baldur's Gate. He doesn't steer clear of (almost) any genre but has a predilection for RPGs and survival horror and tries to introduce others to Silent Hill, S.T.A.L.K.E.R. and the creations of Looking Glass and Obsidian.

13 Comments

  1. Mπράβο το κουκουβαγιόπαιδο, με μια πρώτη ματιά νόμιζα οτι είναι καμιά ψυχαναγκαστική γλίτσα τύπου fez αλλά δείχνει αξιόλογο.

  2. Βγάζει μια wonder-boy-ίλα και με ψήνει κι εμένα πολλάν η φάση. Αν και βλέπω κάτι furry φάλτσα τα οποία με ανησυχούν βαθύτατα…δεν πιστεύω να είναι καμιά Dust-οειδής κατάσταση;

  3. Είπε ο άνθρωπος που θεωρεί μυθικό το Titus the Fox…
    Δε θα το ‘λεγα, η ιστορία του είναι διαφορετική από του Dust και δε βγάζει την ίδια χαριτωμενιά.
    Ούτε όταν κάτι έχει ζωόμορφους χαρακτήρες (το Owlboy έχει και ανθρώπους btw) σημαίνει ότι είναι το μικρό μου πόνυ… 🙂

  4. Titus the Fox ANETA GOTY για το 1992. ΧΑΟΤΙΚΑ καλύτερο σε σχέση με δευτεράντζες όπως Dune 2, Wolfenstein 3D, Fate of Atlantis και άλλα αντικειμενικά κατώτερα παιχνίδια που βγήκαν τότε και δεν θυμάται κανένας σήμερα.

  5. Όχι και μυθικό το Titus The Fox. Απλά πολλές ευχάριστες ΠΑΙΔΙΚΕΣ αναμνήσεις μαζί του. Είναι ΟΚ να είσαι λίγο νορμάλ και να αγαπάς τη γούνα όσο είσαι ακόμα ανήλικος 😀

  6. Μη με κάνεις τώρα να ψάχνω το πόστ σου που το αποκαλείς έτσι. 🙁
    Ωραιότατο είναι αλλά προφανώς και which είναι μυθικό…

    Κώστα, λέω να τσιμπήσω. Με το “κανένας σήμερα” μάλλον αναφέρεσαι στον εαυτό σου, άντε και και 5-6 νοματαίους ακόμη. Γιατί η συντρίπτική πλειοψηφία προφανώς θυμάται πρωτίστως τις “δευτεράντζες” που αναφέρεις και λιγότερο τον Τίτο. Και όταν αναφερόμαστε σε κάτι “μυθικό” σημαίνει ότι έχει αφήσει κληρονομιά πίσω του, επίδραση μεγάλη και τα σχετικά.

  7. Όμπβιουζ τρόλ ίζ όμπβιουζ. Dune 2, Wolfenstein 3D, Indiana Jones And The Fate of Atlantis, Titus The Fox, όλα αριστουργήματα στην εποχή και στο είδος τους για το PC. Πες μου εσύ αν θυμάσαι τότε, αρτιότερο platformer για PC να κυκλοφορεί στην αγορά.

  8. …εεε…συγνωμη αλλα μυθικο το titus???..
    ηταν ενα ωραιο πλατφορμ αλλα ηταν και πιο αργο απο τον Τσιαρτα σε slow motion
    ..τι λεμε τωρα…
    οι κατοχοι καθε 500αρας γελαγαν με τη ψυχη τους αν πηγαινε η αλεπου να κοντραριστει με τερατα του ειδους στα μηχανηματα τους

  9. Στέφανε αν μιλάμε για μέχρι μέσα περίπου 90′ s τότε υπάρχει αρκετό πράγμα στο είδος. Εσύ ο ίδιος αναφέρεις καταρχήν το wonder boy (in monster world να υποθέσω). Από εκεί και πέρα μερικά ακόμη πολύ αξιόλογα είναι τα prehistorik, jazz jackrabbit και rayman forever. 😀

  10. Ισχύει. Και μπορεί όντως αντικειμενικά το συγκεκριμένο να ήταν μια μετριότητα και μισή. Παρά ταύτα, δεν αλλάζει το γεγονός πως για ένα τετράμηνο της παιδικής μου ηλικίας, δεν έπαιζα σχεδόν τίποτε άλλο, είχα μάθει το παιχνίδι καλύτερα από τα μαθήματα που δεν διάβαζα ποτέ, οπότε και “μυθικό” στην κεφάλα μου, για την προσωπική μου εμπειρία. Άσε που θαρρώ πως αν είχε γίνει ποτέ port του Wonder Boy στο PC θα ήταν για κλάμματα.

    Εντελώς αντικειμενικά, το Jazz Jackrabbit παίζει να ήταν με διαφορά το δυνατότερο platform (και σίγουρα το γρηγορότερο) που είχαμε στο PC εκείνη την εποχή.

Leave a Reply

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
en_USEN