THE WALKING DEAD: A NEW FRONTIER, EPISODE 5: FROM THE GALLOWS
Έφτασε λοιπόν η ώρα που θα δηλώσω ευθαρσώς ότι κρεμάω το τουφέκι μου των διαδραστικών φιλμ -τουλάχιστον του χαρμανιού στο οποίο αρέσκεται η “adventuroμάνα” Telltale- στον τοίχο και πως η μελλοντική μου ενασχόληση με το είδος θα αφορά μονάχα σε πολύ συγκεκριμένες και ειδικές περιπτώσεις. Είναι ίσως λοιπόν αρμόζον, που η μέτρια τρίτη σαιζόν του προσφιλούς franchise, μας αποχαιρετά με ένα επεισόδιο που έχει λίγο άρωμα από τα παλιά.
Είναι προφανώς ένα ιδιαίτερα «εύκολο» αφηγηματικό όχημα, καθώς το φινάλε κάθε σαιζόν προσφέρεται για τρομερές επιδείξεις αυτοθυσίας, σπαρακτικούς αποχωρισμούς και φυσικά, νέα ξεκινήματα. Τα αφηγηματικά νήματα ολόκληρου του A New Frontier δένουν με τρόπο οργανικό και σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη και συγκινητικό. Η σειρά, όπως πάντα, επιδεικνύει την ιδιαίτερη συναισθηματική της δύναμη όταν επικεντρώνεται στις μικρές στιγμές. Τα απλά, τα καθημερινά. Αυτά που γράφουν τα ονόματά μας με κόκκινη μπογιά στους εχθρικούς τοίχους κάθε πόλης, κάθε πατρίδας που μας ξερνά πάντα και για πάντα, μακριά της.
Το “From The Gallows” ξεκινά δυναμικά, κάνει μια φρικτά μεσήλικη «κοιλιά» και κλείνει ιδιαίτερα δυναμικά, με ένα υπέρ το δέον αναλυτικό φινάλε, το οποίο μάλιστα δημιουργεί και την ψευδαίσθηση πως η μοίρα αρκετών εκ των χαρακτήρων που συναντήσαμε στην διάρκεια της σαιζόν, θα μπορούσε να ήταν πολύ διαφορετική, εάν είχαμε επιλέξει αλλιώς. Φυσικά εδώ έγκειται και η «μαγεία» των συγκεκριμένων διαδραστικών φιλμ. Ο καθένας μας αφηγείται την δική του, εντελώς προσωπική ιστορία. Για εμένα τουλάχιστον, δεν έχει το παραμικρό νόημα να επιστρέψω, κάνοντας διαφορετικές επιλογές, πολύ απλά «γιατί μπορώ». Είναι δίκοπο μαχαίρι αυτή η επιλογή που προσφέρει η Telltale. Από την μια υπόσχεται μεγάλο replayability, από την άλλη όμως, εάν κάποιος παίκτης αποφασίσει να γυρίσει πίσω και να κάνει διαφορετικές επιλογές, εκθέτει τα οστά και τα νεύρα του οικοδομήματος, στερώντας το από μεγάλο μέρος της σαγήνης του.
Η Clementine, αποτελεί την ψηφιακή κόρη σχεδόν μιας γενιάς πλέον ανήσυχων παικτών. Την οδηγήσαμε από την αθώα παιδική της ηλικία σε μια αδυσώπητη (;) εφηβεία. Οι αποφάσεις μας, έπλασαν τον χαρακτήρα της. Είναι όμως πλέον καιρός, να βρει την δική της ζωή, που έγραψε μια φορά κι ένα φεγγάρι, ο Γιάνναρος. Ο αποχαιρετισμός, με την όχι-και-τόσο-μικρή-πια, Clem, να βαδίζει στο ηλιοβασίλεμα, αποτελεί τρόπον τινά, τον αποχαιρετισμό της ίδιας της Telltale στους παλαιούς οπαδούς της, τους οποίους πλέον γνωρίζει πέρα από κάθε αμφιβολία πως έχει αποξενώσει οριστικά. Δεν στεναχωριέται ιδιαίτερα, καθώς ο πακτωλός χρημάτων που εισρέει και μέλλει να εισρεύσει στα ταμεία της από την εκμετάλλευση των εφηβικών συμπάντων των Marvel/DC Comics, είναι αρκετός για να ησυχάσει κάθε συνείδηση.
Μια φορά κι ένα καιρό όμως, σκάρωσε ένα μικρό θαύμα στον αέρα. Από πεθαμένα, μπαγιάτικα υλικά και κόντρα σε κάθε προσδοκία, έκανε τις καρδιές μας να σκιρτήσουν. Μας έδωσε μια κόρη από το πουθενά, με τρόπο τόσο πειστικό, που δεν πρέπει να έμεινε ούτε ματόκλαδο στεγνό στο φινάλε της ιστορικής πρώτης σαιζόν του The Walking Dead. Η κόρη μας πια μεγάλωσε. Κόβει τα μαλλιά της κοντά και σημαδεύει καλύτερα από εμάς. Δεν μασάει Χριστό. Ψάχνει το νεαρό AJ, την δική της θέση στον κόσμο. Και ελπίζουμε να τα καταφέρει. Κλείνουμε τις βαριές πόρτες του Richmond και κοιτάζουμε γύρω μας. Τα πτώματα, το χώμα, τη σκουριά. Το χέρι της Kate είναι χωμένο στο δικό μας. Θα χτίσουμε πάλι; Ψηλώνει και ο ήλιος. Λέμε αντίο και χαμογελάμε. Κάποιες μέρες κάθε χρόνο, θα έχουμε την ανάγκη να κάνουμε ένα μεγάλο, μοναχικό περίπατο στο δάσος. Ίσως σφίγγουμε στο χέρι κι ένα παιδικό κασκέτο του μπέιζμπολ. Ίσως πάλι και όχι. Θα ανασάνουμε μια σύντομη, θερμή προσευχή για την μικρή μας. Και θα γυρίσουμε σπίτι, να οδηγήσουμε τους ανθρώπους που μας έχουν ανάγκη. Η συντριβή και το μεγαλείο, ο ατέλειωτος δρόμος.
Ευχαριστούμε Telltale. Θα σε θυμόμαστε.
Αγόρασέ το τώρα στο GoG.com κάνοντας κλικ εδώ και στήριξε την αγαπημένη σου ημιθανή, ψευδοχαρντκοροποιημένη κοινότητα!
Pros
- Περιλαμβάνει αρκετές δυνατές και καλογραμμένες σκηνές, που θυμίζουν κάτι από την αίγλη της πρώτης σαιζόν
- Ως φινάλε της σαιζόν, κατορθώνει να δημιουργεί συναισθηματική φόρτιση
- Ο έξυπνος τρόπος με τον όποιο παρουσιάζεται η μοίρα των κεντρικών χαρακτήρων στο τέλος της περιπέτειας, μας οδηγεί να πιστέψουμε πως ενδέχεται να υπάρχουν ουσιαστικές διαφοροποιήσεις χαρακτήρων και καταστάσεων στην σαιζόν…
Cons
- …αλλά μετά από τόσα χρόνια Telltale, ουδείς έχει το ψυχικό σθένος να ανακαλύψει εάν κάτι τέτοιο τελικά ισχύει ή όχι, αφαιρώντας ενδεχομένως από το replayability του τίτλου.
“I’ll use that motorcycle and go after Gabe”
Spin-off Attack on Valve’s Headquarters confirmed
Va fail btw θα μου λείψουν κάτι πορώσεις που έτρωγες παλιότερα με καθετι της telltale
Να’ σαι καλά. Εμένα μου λείπουν ήδη. Αλλά ένα κόλπο την πρώτη φορά είναι μαγικό. Τη δεύτερη διασκεδαστικό. Την τρίτη, θέλεις να το δουν οι φίλοι σου. Την τέταρτη, νιώθεις μια οικειότητα, μια θαλπωρή και μια ασφάλεια. Ε, την πέμπτη, απλά δεν πας.