CROW COUNTRY

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια τάση αναβίωσης αισθητικών στα βιντεοπαιχνίδια, που παραπέμπουν σε άλλες εποχές. Αυτό το ρετρό «πισωγύρισμα», είτε πρόκειται για δισδιάστατα sprites, είτε για πολύγωνα χαμηλής ανάλυσης, παρατηρείται σε όλες τις κατηγορίες. Στα παιχνίδια τρόμου, η προσέγγιση που επιχειρείται ανήκει κυρίως στη δεύτερη κατηγορία. Οι δημιουργοί φτιάχνουν τα παιχνίδια κατά τέτοιο τρόπο ώστε να ομοιάζουν με κάτι που θα μπορούσαμε να είχαμε παίξει στο πρώτο Sony PlayStation, με κυμαινόμενα αποτελέσματα. Τα παραδείγματα είναι αρκετά: Lost in Vivo, No one lives under the lighthouse, Alisa, Back in 1995, Signalis κ.α.

Το Crow Country που θα εξετάσουμε επί του παρόντος, δεν εκπληρώνει την υποχρέωση του απέναντι στους «βαμμένους» φανς πετώντας τους ένα κομμάτι νοσταλγίας και μετά χάνεται στη θάλασσα παρόμοιων τίτλων του Steam. Η εμφάνιση, αν μη τι άλλο, εφιστά την προσοχή. Αλλά είναι μια σειρά από στοιχεία που προέρχονται από μοντέρνα ματιά πάνω στο είδος των horror, και συνάμα η περιορισμένη χρήση των κλισέ (είτε μιλάμε για σχεδιασμό ή για την ιστορία του) που μας έκαναν να παραμείνουμε μέχρι το τέλος.

Βρισκόμαστε στο 1990. To Crow Country είναι το ομώνυμο λούνα παρκ στο οποίο διαδραματίζεται η ιστορία. Μετά από ένα σοβαρό ατύχημα που είχε συμβεί εκεί σε ένα νεαρό κορίτσι δύο χρόνια νωρίτερα, στέλνοντας το στο νοσοκομείο, έχει κλείσει, ενώ ο ιδιοκτήτης του Edward Crow, εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Αναλαμβάνουμε το ρόλο της Mara Forest, της αστυνομικού που έχει αναλάβει την εξιχνίαση της υπόθεσης εξαφάνισης του. Χωρίς να θέλω να αποκαλύψω πράγματα για το σενάριο, θα πω ότι ξεδιπλώνεται πολύ ομαλά, με μερικές ωραίες ανατροπές (και ένα υποκείμενο μήνυμα που δε συνηθίζουμε να βλέπουμε σε αυτά τα παιχνίδια).

Θα πρέπει να αποδοθούν εύσημα σε αυτό, καθώς το παιχνίδι θα μπορούσε εύκολα να ακολουθήσει την πεπατημένη του ψυχολογικού τρόμου ή τη τετριμμένη ιδέα κάποιου πειράματος που πήγε στραβά. Αντ’ αυτού έχουμε μια φρέσκια ιστορία για ένα παιχνίδι που υποτίθεται προσπαθεί να χτυπήσει τη νοσταλγία και κάτι τέτοιο θα μπορούσε να λειτουργήσει κατά του. Η αφήγηση γίνεται κατά τα πρότυπα της κατηγορίας, με το κουβάρι του σεναρίου να ξεδιπλώνεται με τα διάφορα σημειώματα που βρίσκουμε και τους διαλόγους με τους λιγοστούς χαρακτήρες που συναντάμε στο εγκαταλειμμένο πάρκο αναψυχής. Παρόλο που το Crow Country αρχικά δίνει την εντύπωση ενός «χαριτωμένου» παιχνιδιού, σταδιακά η περιπαικτική, σχεδόν παραμυθένια ατμόσφαιρα διαρρηγνύεται και από τις σχισμές αναβλύζει το σκοτάδι που κρύβεται από κάτω.

Αυτό επιτυγχάνεται τόσο οπτικοακουστικά, όσο και από τα διάφορα εχθρικά πλάσματα που όσο πιο πολύ πλησιάζουμε προς την ανακάλυψη της αλήθειας, τόσο πιο αποκρουστικά εμφανίζονται. Σε αυτά έχει γίνει εξαιρετική δουλειά και θα συναντήσουμε μια μεγάλη γκάμα από αυτά. Το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί δυστυχώς για τα bosses του παιχνιδιού, τα οποία για παιχνίδι Survival Horror είναι πολύ λίγα. Στα όπλα που θα συνδράμουν στην εξουδετέρωση τους, δε θα βρούμε κάποιο αντισυμβατικό. Μπορούμε όμως να στοχεύσουμε ελεύθερα. Εξυπακούεται πως τα αδύναμα σημεία τους όπως το κεφάλι δέχονται περισσότερη ζημιά, ενώ αυτή εξαρτάται και από την απόσταση που βρισκόμαστε.

Μην σας ξεγελάνε οι φωτογραφίες: μπορεί η θέαση του παιχνιδιού να φαίνεται ότι γίνεται από ισομετρική οπτική, αλλά η κάμερα μπορεί να περιστραφεί ελεύθερα! Αυτό όχι μόνο διευκολύνει τη στόχευση, αλλά ταυτόχρονα μπορούμε γυρίζοντας της να εντοπίσουμε αντικείμενα, εχθρούς, παγίδες κλπ. που από μία συγκεκριμένη γωνία δεν θα ήταν έγκαιρα διακριτά. Και μιλώντας για παγίδες, συνιστώ προσοχή καθώς στο Crow Country θα βρούμε αρκετές. Ευτυχώς μπορούμε να τις χρησιμοποιήσουμε κατά των αντιπάλων μας, όπως και κάποια άλλα αντικείμενα στο περιβάλλον όπως τα κλασικά πλέον εύφλεκτα βαρέλια.

Το Crow Country σε γενικές γραμμές δεν είναι δύσκολο, υπάρχει και σχετική επιλογή που αφαιρεί εντελώς οποιοδήποτε κίνδυνο και μπορεί να παιχτεί ως ατμοσφαιρικό puzzle game! Ούτε και ως horror παιχνίδι όμως είναι ό,τι πιο τρομακτικό έχουμε δει. Υπήρχαν στιγμές που μας έκαναν να πεταχτούμε από την καρέκλα μας, όμως το χαμηλό aggro των τεράτων σε συνδυασμό με τις αργές κινήσεις τους και τα επαρκή πυρομαχικά (στο normal επίπεδο), το καθιστούν ως μια ιδανική εμπειρία για παίκτες που δεν αντέχουν την παρατεταμένη ένταση ή το ψυχοπλάκωμα. Η πρόκληση του τίτλου έγκειται περισσότερο στο γεγονός ότι νέοι, δυνατότεροι συνήθως εχθροί εμφανίζονται όσο προχωράμε – προσοχή – όχι αντικαθιστώντας τους προηγούμενους, όπως γινόταν για παράδειγμα στα πρώτα Resident Evil, αλλά επιπλέον σε αυτούς. Οπότε ιδανικό θα ήταν να μην είστε πολύ εγκρατείς και κάνετε περιστασιακά «σκουπίσματα», ώστε να έχετε κάποιες ασφαλείς ζώνες.

Το άλλο στοιχείο που ανεβάζει την πρόκληση και αυτό με τον σημαντικότερο ρόλο σε αυτό, είναι οι διάφοροι γρίφοι του παιχνιδιού. Οι περισσότεροι απαιτούν τη χρήση αντικειμένων ή/και να τραβήξουμε μοχλούς-χειριστούμε μηχανήματα στον περιβάλλοντα χώρο και παρουσιάζουν εξαιρετική ποικιλία. Σε μερικούς τα hints που χρειαζόμαστε είναι κοντά, ενώ σε άλλους άλλους θα πρέπει να θυμόμαστε στοιχεία που είδαμε σε κάποιο άλλο δωμάτιο. Έχει γίνει πολύ ποιοτική δουλειά σε αυτόν τον τομέα, εφάμιλλη με εκείνη που είδαμε στο Tormented Souls. Μάλιστα, τα περισσότερα από τα puzzles κουμπώνουν άψογα στο μέρος που βρισκόμαστε. Ο χάρτης του Crow Country αν και ιδιαίτερα καλοσχεδιασμένος, δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλος. Όμως τόσο το συνεχές πήγαινε-έλα για ανεύρεση στοιχείων όσο και το σταδιακό άνοιγμα νέων περιοχών και τα αρκετά προαιρετικά puzzles που ανταμείβουν με upgrades όπλων κ.α. ανεβάζουν τη διάρκεια (κάπου 7-8 ώρες αν θέλετε να ανακαλύψετε τα πάντα).

Στον οπτικό τομέα έχει γίνει κατάλληλη προσπάθεια απεικόνισης των πρώιμων 3d γραφικών, ώστε να χτυπάει απευθείας στη νοσταλγία μας. To Crow Country φέρνει στο νου παιχνίδια εποχής του πρώτου PlayStation, με τα blocky textures και το περιορισμένο draw distance. Οι χαρακτήρες, ειδικά οι ανθρώπινοι θυμίζουν τους αντιστοιχούς του Final Fantasy VII (εκτός μάχης) που ήταν κάτι μεταξύ σωστών σωματικών αναλογιών και chibi σχεδιασμού. Κάθε περιοχή έχει τη δική της θεματική (λογικό κιόλας), έτσι δε θα δούμε περιβάλλοντα να επαναλαμβάνονται. Το grain filter είναι έντονο σχετικά, χωρίς να ενοχλεί, και ταυτόχρονα εξυπηρετεί στο να καλύπτονται οι όποιες ατέλειες και να ενισχύει την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού. Στον τομέα του ήχου τα πράγματα πάνε από το… καλό στο χειρότερο: οι ανάλαφρες μελωδίες του λούνα παρκ παραχωρούν σταδιακά τη θέση τους σε κατάμαυρα ambient κομμάτια. Απολυτή συνοχή με την μεταβολή συναισθημάτων από τη χαρά που έδινε κάποτε ένα μέρος αναψυχής, στη μοναξιά της παρακμής.

Το Crow Country μοιάζει με cd game που ξεθάφτηκε από το πατάρι στο οποίο είχε καταχωνιαστεί το 1996-97. Οι quality of life προσθήκες (έλλειψη περιορισμένου inventory, πολλαπλά επίπεδα δυσκολίας κλπ.) σε συνδυασμό με ένα άρτια εκτελεσμένο σενάριο, όμορφα puzzles και μια στοιχειωμένη ατμόσφαιρα συντελούν σε ένα ποιοτικό αποτέλεσμα. Οι χιουμοριστικές αναφορές εναλλάσσονται με τα μακάβρια σκηνικά, προσδίδοντας στον τίτλο δική του ταυτότητα και κάνοντας τον κάτι περισσότερο από ένα τυπικό ταξίδι στο παρελθόν. Συνιστάται ανεπιφύλακτα σε παλιούς αλλά και νέους παίκτες του είδους.

Go to discussion...