EA SPORTS FC 25

Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος, τόσο για την EA όσο και για τον υποφαινόμενο, στο ετήσιο μας, καθυστερημένο, ραντεβού με τον κόσμο της στρογγυλής θεάς. Εν προκειμένω, στην δεύτερη κυκλοφορία στην μετά FIFA εποχή για την δημοφιλή σειρά ποδοσφαιρικών τίτλων της EA. Και η αλήθεια είναι ότι μετά το χλιαρό ξεκίνημα με το EA FC Sports 24, οι προσδοκίες ήταν αρκετά υψηλές μήπως και δούμε επιτέλους την πολυπόθητη αλλαγή που θα έφερνε ριζικές αλλαγές και όχι ένα απλό ρετουσάρισμα της προηγούμενης.

Ο κορμός λίγο πολύ γνωστός. Τα διαθέσιμα modes παραμένουν τα ίδια. Ultimate Team, Manager Career, Player Career, καθώς και δυνατότητα διεξαγωγής φιλικών ή συμμετοχή σε δημοφιλή τουρνουά όπως το Champions League. Όπως ήταν αναμενόμενο, το βάρος πέφτει για ακόμη μια φορά στο online κομμάτι του Ultimate Team. Για τους μη γνωρίζοντας, στο συγκεκριμένο τύπο παιχνιδιού, καλούμαστε να στήσουμε την δική μας ομάδα μέσω παικτών που είτε μας ξεκλειδώνει το παιχνίδι καθώς προχωράμε, είτε τους αγοράζουμε μόνοι μας, τόσο μέσω πόντων ανταμοιβής όσο και με πραγματικά χρήματα. Εξ ‘ου λοιπόν και η προτεραιότητα που λαμβάνει από την μαμά EA. Στην πράξη, ίσως ο καλύτερος τρόπος για να κρατηθεί κάποιος ενεργός για έναν ολόκληρο χρόνο.

Όπως σε κάθε προηγούμενη έκδοση, έτσι και φέτος, το ζητούμενο είναι ένα. Η ισορροπία μεταξύ τακτικής, ρεαλισμού και διασκέδασης με απώτερο σκοπό την βέλτιστη ψηφιακή ποδοσφαιρική εμπειρία. Ιδανικά βέβαια, θέλουμε να μπορούμε να φέρουμε το παιχνίδι στα μέτρα μας, μέσω των διάφορων επιλογών παραμετροποίησης, διότι όπως και να το κάνουμε, κάποιοι το προτιμούν… arcade και κάποιοι όσο πιο ρεαλιστικό γίνεται, ακόμη και σε επίπεδο Football Manager. Αυτό όμως είναι κάτι που για ακόμη μια φορά η EA απέτυχε να υλοποιήσει και παρατηρούμε τα γνωστά χάσματα μεταξύ των επιπέδων δυσκολίας. Παρ’ όλα αυτά, στο κομμάτι του ρεαλισμού, οφείλω να της δώσω τα απαιτούμενα εύσημα καθότι με τα μικρά βήματα που γίνονται κάθε χρόνο, η ψηφιακή απεικόνιση έρχεται όλο και πιο κοντά στο πραγματικό ποδόσφαιρο. Έτσι λοιπόν, φέτος έχουμε ακόμη περισσότερη υποστήριξη του τακτικού ποδοσφαίρου, του σωστού build-up και την εύνοια της τακτικής έναντι του παίρνω την μπάλα και περνάω όποιον βρίσκω. Παρόλα αυτά, μην περιμένετε να δείτε αργό ποδόσφαιρο.

Αντιθέτως, οι περισσότεροι αγώνες και ειδικά οι online, θυμίζουν ξεκάθαρα τους ολοένα και πιο γρήγορους ρυθμούς της Premier League. Απόρροια αυτού, ότι φέτος ειδικά υπάρχει αρκετά αισθητή βελτίωση της AI όσον αφορά την άμυνα και το στήσιμο των παικτών στον χώρο, ενώ έχουν μειωθεί στο ελάχιστο τα «κουλά» των προηγούμενων ετών, με το προβληματικό pathfinding και τις μπάλες να περνάνε μέσα από τα σώματα των παικτών. Αυτό έχει περάσει και στον τρόπο διαχείρισης του ρόστερ μας, όπου φέτος ίσως περισσότερο από ποτέ, η εξοικείωση των παικτών με την τακτική και το στήσιμο που θα επιλέξουμε, θα επηρεάσει την αγωνιστική τους απόδοση.

Σε συνέχεια της από πάνω διαπίστωσης, έχουμε και το εξής «ενδιαφέρον». Η μηχανή του παιχνιδιού δείχνει να «κλέβει» υπέρ της ομάδας που θα παίξει τακτικά και θα την ανταμείψει με ένα γκολ εκεί που δεν το περιμένεις, πιάνοντας συνήθως τον τερματοφύλακα στον ύπνο. Κοινός τόπος με τα Football Manager, η αίσθηση που δημιουργείται πως ορισμένα αποτελέσματα στο career κομμάτι είναι προαποφασισμένα. Ειδικά σε ό,τι αφορά τα μεγάλα σερί νικών, φαίνεται ότι το παιχνίδι πασχίζει να φέρει μια ισορροπία, κάνοντας ακόμη και την πρώτη ομάδα της κατηγορίας να χάνει εντός έδρας από τον ουραγό του πρωταθλήματος. Τι κι αν έχεις 6 xGoals υπέρ σου; Αν το παιχνίδι αποφασίσει ότι πρέπει να χάσεις, θα χρειαστεί να κάνεις πολλά restart για να κερδίσεις. Είπαμε, βήματα προς τον ρεαλισμό, με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό, αλλά πώς μπορείς να μιλάς για ρεαλισμό όταν σου λείπει το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου; Ο λόγος για την Super League Greece ντε! Παρόλα αυτά, με εξαίρεση το ιταλικό πρωτάθλημα που είναι κουτσουρεμένο, δύσκολα θα μείνει κάποιος παραπονεμένος κι από την φετινή ποικιλία.

Ο οπτικός τομέας για ακόμη μια χρονιά βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη και κανονικά δεν θα απαιτούσε ιδιαίτερες συστάσεις, αλλά ειδικά φέτος έμεινα περισσότερο ικανοποιημένος από ποτέ. Ακόμη κι αν το σύστημα μας δεν είναι ικανό να τρέξει τον τίτλο με τις υψηλότερες δυνατές ρυθμίσεις ενεργοποιημένες, εντούτοις τόσο τα γήπεδα όσο και τα μοντέλα των αθλητών παραμένουν πανέμορφα και σμιλευμένα καλύτερα κι από κέρινα ομοιώματα στο Madame Tussaud’s. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και αρκετές περιπτώσεις όπου φαίνεται πως από την υπερβολική προσπάθεια για ακριβή απεικόνιση των προσώπων, καταλήγουμε με παίκτες και παίκτριες χειρότερα κι από το The Sims 2 του 2004.

Χαρακτηριστικά, παίζοντας με την Pro κάμερα, μια λίγο διαφορετική over the shoulder προοπτική, πρώτη φορά έβλεπα τόσο έντονους μορφασμούς και κινήσεις παικτών, βάζοντας με τελείως στο κλίμα του γηπέδου, αλλά όταν τα πράγματα γίνοταν πιο στατικά, νομίζω ότι το παιχνίδι αδικούσε τον εαυτό του. Στον αντίποδα όμως, οι μικρές βελτιώσεις που έγιναν και φέτος στο στήσιμο της ατμόσφαιρας του γηπέδου, μέσω των κορεό και των συνθημάτων, τουλάχιστον για τις μεγαλύτερες ομάδες, πραγματικά έκανε τον τίτλο να «μυρίσει χορτάρι».

Κάτι που ομολογουμένως δεν περίμενα να συναντήσω φέτος, τουλάχιστον όχι σε τέτοιο βαθμό, ήταν ένα μεγάλο μπέρδεμα με ονόματα, κυρίως παικτών αλλά κάποιες φορές και ομάδων. Πρόβλημα/bug που μαστίζει κυρίως το career mode και φαίνεται να φουντώνει όσο περνάνε οι σεζόν. Το ζήτημα ξεκίνησε όταν άρχισα να λαμβάνω μηνύματα συνεργατών μου με λανθασμένα ονόματα μέσα στις αναφορές τους, ειδικά μετά από μεταγραφές, κάτι που οδηγούσε σε λάθος αναλύσεις παικτών στην συνέχεια, αλλά το αποκορύφωμα ήταν όταν αυτό άρχισε να συμβαίνει στον αγωνιστικό χώρο.

Η μπάλα πήγαινε στον Μπακασέτα και ο speaker έλεγε Haaland. Έλα όμως που αυτό δεν έκανε τον Μπακασέτα μου να παίζει σαν τον Haaland! Ειδικά στο career, όταν ανέλαβα και δεύτερη ομάδα, το σύστημα άρχισε να μπλέκει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Ευτυχώς μεσούσης της τρίτης σεζόν, τα πράγματα φαίνεται να μην έχουν πάρει πολύ άσχημη τροπή σε σημείο που να μην μπορώ να συνεχίσω. Παραμένει όμως ένα ενοχλητικό αγκάθι για τον φετινό τίτλο, ειδικά για τους λάτρεις του single player.

Το Ultimate Team, όσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα θα είναι αυτό το κομμάτι που θα αγαπώ και θα μισώ ταυτοχρόνως. Το λατρεύω για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί μπορείς να παίζεις με τον υπόλοιπο κόσμο, στήνοντας μια ομάδα σε ένα ψευδό career σύστημα, το οποίο κακά τα ψέματα προσφέρει τεράστια ικανοποίηση. Και δεύτερον, γιατί παράλληλα μπορώ να χειρίζομαι και παίκτες που έβλεπα να μεσουρανούν καθώς μεγάλωνα, οπότε η νοσταλγία χτυπάει κόκκινο, καθώς θυμάμαι να βλέπω Champions League σε μια μικρή τηλεόραση κάθε Τρίτη και Τετάρτη βράδυ. Και τι καλύτερο από το να σου έρχεται ξαφνικά κάρτα με κάποιον παιδικό σου ποδοσφαιρικό ήρωα. Από την άλλη, το μισώ γιατί ενώ μου προσφέρει όλα αυτά, νομοτελειακά αναγκάζει εμένα και τους υπόλοιπους παίκτες να παίζουμε με τους ίδιους και τους ίδιους ποδοσφαιριστές ώστε να έχουμε την μέγιστη δυνατή απόδοση.

Καταλήγεις έτσι μακροπρόθεσμα να αντιμετωπίζεις λίγο-πολύ την ίδια ομάδα ξανά και ξανά. Ειδικά όσο προχωράς, νομοτελειακά οι μικρομεσαίας δυναμικότητας παίκτες εξαφανίζονται και το σκηνικό θυμίζει κάτι από την κόντρα Messi vs Ronaldo. Στο απαιτούμενο φορμάρισμα και οικονομικό άρμεγμα δεν θα αναφερθώ ξανά, καθότι είναι κάτι που πλέον θεωρείται στάνταρ στους online τίτλους κι εφόσον δεν το απορρίψαμε ως gamers στην ώρα του, πλέον είναι αργά για αναφιλητά. Καταγράψτε μόνο την παρατήρηση πως κάθε χρόνο η EA μας αναγκάζει όλο και περισσότερο να πρέπει να πληρώσουμε αν θέλουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί στα διαδικτυακά γήπεδα, χωρίς να περνάμε τον περισσότερο από τον ελεύθερό μας χρόνο συλλέγοντας πόντους.

Μπορεί φέτος η EA να κράτησε την βασική συνταγή ίδια, κατάφερε όμως με την προσθήκη μερικών καρυκευμάτων να στήσει για ακόμη μια φορά ένα ενδιαφέρον τελικό αποτέλεσμα. Σίγουρα δεν τα έκανε όλα τέλεια, όπως ποτέ άλλωστε, αλλά έκανε βήματα προς την σωστή κατεύθυνση. Όλοι θυμόμαστε τις αποτυχίες του παρελθόντος όπως το FIFA ‘16 όπου πήρε στην EA 4 χρόνια για να βρει τον δρόμο της. Το μυστικό της επιτυχίας των τελευταίων ετών νομίζω βρίσκεται στο ότι απλώς εμπνέεται από την εποχή και δεν πασχίζει απλώς και μόνο για την πιστή μεταφορά του αθλήματος στις οθόνες μας. Ποτέ δεν θα δούμε τον απόλυτο εξομοιωτή, τουλάχιστον μέχρι να κυριαρχήσει το AR/VR, ούτε και θα πρέπει να περιμένουμε ένα ακόμη Football Manager. Και ναι, πολύ δύσκολα θα ξαναδεί κανείς κάτι σαν τα arcade του παρελθόντος.

Η περίπτωση των FIFA EA Sports FC είναι μια κατηγορία από μόνη της και ως τέτοια νομίζω ότι έχει πάρει έναν πολύ καλό δρόμο. Παρατηρώ στον εαυτό μου πως τα τελευταία χρόνια, η σειρά με κάνει να θυμάμαι γιατί αγαπώ αυτό το άθλημα και κάθε φορά που αφήνω το χειριστήριο, σκέφτομαι πότε θα πάω να κλοτσήσω κάνα τόπι κι εγώ. Τώρα για το αν αξίζει κάποιος να αγοράζει κάθε χρόνο και μια καινούργια έκδοση, η απάντηση είναι υποκειμενική και έχει να κάνει με τον χρόνο που θα ξοδέψει κανείς παίζοντας. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι για τους λάτρεις του ποδοσφαίρου, ειδικά σε εκπτωτική τιμή, αξίζει η συνεχής παρακολούθηση της σειράς. Νομίζω ότι ο υπότιτλος «Σήκω και πάτα το» αντικατοπρίζει πλήρως τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να βλέπουμε τα εν λόγω παιχνίδια.

Go to discussion...