GOD OF WAR

Τίτλοι τέλους. Ανασύνταξη και απαραίτητος χρόνος για τακτοποίηση και συγκρότηση των σκέψεων σε λέξεις που θα αποτυπωθούν στο ψηφιακό χαρτί για να περιγράψουν το βίωμα. Διότι μόνο ως τέτοιο μπορώ να περιγράψω το God of War, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2018 στο PlayStation και έκανε επιτέλους την εμφάνισή στην PC πλατφόρμα. Η Sony, έπειτα από τις πιλοτικές κυκλοφορίες της, είδε ότι υπάρχει τεράστιο μερίδιο της αγοράς στο PC που το άφηνε ανεκμετάλλευτο επί σειρά ετών. Τα στεγανά του «μία κονσόλα-ένα οικοσύστημα» έχουν σπάσει αφού το gaming τοπίο έχει αλλάξει άρδην και σιγά-σιγά ομογενοποιείται. Το αποτέλεσμα είναι να μπορούμε να βιώσουμε διαμάντια που στέκονται ως επάξιοι εκπρόσωποι, σημεία αναφοράς για το χόμπυ, τη βιομηχανία, και την ευρύτερη Τέχνη. Το κείμενο που ακολουθεί προσφέρει όσο το δυνατόν λιγότερα spoilers, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο χωρίς να περιγραφεί το μεγαλείο της αφήγησης του παιχνιδιού.

Η Κατάρα του Κρόνου

Για κάποιον που δεν είχε καμία απολύτως επαφή με κονσόλες, και μόνο επιδερμική επαφή με τα προηγούμενα μέρη της σειράς, το God of War είναι αρκετά επιεικές στο να τον εισάγει στο πνεύμα του. Πράγματι, δεν γνωρίζω τίποτα γύρω από το lore πέραν του ότι ο Kratos ήταν ο σφαγέας του Ελληνικού Πανθέου, όμως η γνώση του υπόβαθρου έχει πολύ μικρό αντίκτυπο στο να παρακολουθήσει ο παίκτης την εξέλιξη της ιστορίας. Η απόφαση του Santa Monica Studio ήταν να πει μία καινούργια ιστορία με καινούργιους μηχανισμούς που ξέφευγαν από τα prequels. Η βασική πλοκή που πραγματεύεται το παιχνίδι είναι η σχέση του πατέρα-υιού, η σχέση ενός βετεράνου πολεμιστή (πόσο μάλλον όταν είναι ο ίδιος ο θεός του πολέμου) με ένα παιδί.

Αυτό το μοτίβο της ιστορίας δεν είναι άλλωστε κάτι καινούργιο. Τόσο λογοτεχνικά, όσο και κινηματογραφικά ορόσημα έχουν ως κεντρική φιγούρα αυτό το δυαδικό σύστημα: Road to Perdition, Logan και φυσικά το αξεπέραστο Lone Wolf and Cub (παραπέμπω τους φίλους να το διαβάσουν από την Dark Horse) είναι μερικά από αυτά. Στο επίκεντρο ο ήρωας που έχει δει τα πάντα, έχει περάσει από πυρ και σίδερο για να φτάσει ζωντανός, αλλά όχι αλώβητος, στο σημείο που βρίσκεται. Κάθε του ικανότητα, κάθε του ένστικτο είναι ακονισμένα, η μάτωμένη τέχνη του έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της. Ταυτόχρονα, το παιδί δείχνει τις ικανότητές του και πιθανώς την προοπτική του να ακολουθήσει το ίδιο μονοπάτι. Αναλόγα το σενάριο, αποτελεί την προσωποποίηση της νεανικής ανυπομονησίας, της αθωότητας, της ακατέργαστης δύναμης της νεανικής ηλικίας ή και τον συνδυασμό όλων αυτών. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι, το παιδί, αποτελεί την άγκυρα της πνευματικής γαλήνης, της άμβλυνσης των γωνιών του ήρωα: μία επαναφορά με την χαμένη του ανθρωπότητα όσο προσπαθεί να τον μυήσει σε αυτά που του πήρε μία ζωή να μάθει.

Αυτό είναι και το βασικό σημείο της πλοκής του God of War. Ο Kratos φοβούμενος την Κατάρα του Κρόνου προς το Δία όταν τον σκότωνε ότι οι απόγονοί του θα έχουν πάντα την ίδια μοίρα με αυτόν αποσύρθηκε στις Βόρειες Χώρες για να αποφύγει το πεπρωμένο του. Το παιχνίδι ξεκινάει χρόνια αργότερα όταν μαζεύουμε ξύλα για την νεκρική πυρά που ετοιμάζουμε για την προσφάτως αποθανούσα σύζυγο του Kratos. Παραπόδα ο «μικρός», ο Ατρέας, γιός του Kratos, ετοιμάζει τα υλικά και προετοιμάζεται για την εκπλήρωση της τελευταίας επιθυμίας της μητέρας του: να σκορπίσουν τις στάχτες της στην υψηλότερη κορυφή του κόσμου. Λίγο προτού συμβεί αυτό, ο Kratos δέχεται την επίσκεψη του Stranger μίας αινιγματικής φιγούρας που βρίσκεται στα πρόθυρα της παράνοιας, αν δεν τα έχει ήδη ξεπεράσει, που έπειτα από ορισμένα αινιγματικά λόγια του επιτίθεται στον ήρωά μας.

Έπειτα από ένα διακριτικό και έξυπνο tutorial, βρισκόμαστε στην πορεία για την υψηλότερη κορυφή του κόσμου, μαζί με τον Ατρέα. Στην πορεία θα βρεθούν πολλά εμπόδια, αλλά και σύμμαχοι. Πάντα όμως στο επίκεντρο, εξετάζονται οι ανθρώπινες σχέσεις και πόσο εφήμερες είναι όσο και η ίδια η ζωή (ακόμη και αν αυτή είναι των θεών). Σε πρώτο πλάνο, η σχέση του Kratos με τον Ατρέα, εξετάζεται με διορατική και ευρηματική σκηνοθεσία που στόχο έχει να εξιτάρει το αίσθημα. Ο Kratos από φαινομενικά σκληρός καρχιόλης αφήνει να του ξεφύγει η εσωτερική του διαπάλη, η ανάγκη δεσίματος με το γιό του παρά τον ίδιο το φόβο του για αυτόν, η αναζήτηση και εξωτερίκευση της πατρικότητας. Σταδιακά επανεξετάζει το σύστημα αξιών του, και παρότι δεν πραγματοποιεί στροφή 180 μοιρών για να γίνει ένας… μαρουλοκαρδουλίτσος, βρίσκει την ισορροπία του με τον… μικρό. Και οι δύο επανεξετάζουν τη σχέση τους αλλά και πώς αυτή πλαισιώνεται από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες.

Ταξίδι στις Βόρειες Χώρες

Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που μόνο έχουμε αναφέρει μέχρι τώρα είναι ότι το παιχνίδι διαδραματίζεται μακριά από τον Ελλαδικό χώρο και διαδραματίζεται σε κάποια απροσδιόριστη τοποθεσία στο Βορρά. Κατά τη νορβηγική μυθολογία αυτός ο χώρος είναι η Midgard, δηλαδή η Γη όπου ζουν οι θνητοί. Το GoW εξετάζει με φρέσκα μάτια όλη τη μυθολογία των βόρειων χωρών. Το πραγματικό επίτευγμα του πόση δουλειά έχουν κάνει οι συγγραφείς του παιχνιδιού πάνω στο world-building δεν γίνεται εμφανές, παρά μόνο όταν πέσουν και οι τίτλοι τέλους. Μιλάμε για ένα τεράστιο εγχείρημα, δεδομένου ότι το πρωτότυπο υλικό (σε αντίθεση με την ελληνική/ρωμαϊκή μυθολογία) είναι άκρως περιορισμένο: τα δύο κείμενα από τα οποία αντλούμε πηγές και γνώση είναι μόνο η Poetic Edda (Codex Regius, συλλογή 31 ποιημάτων) και η Prose Edda (γραμμένη από τον Ισλανδό λόγιο, Snorri Sturluson). Είχα την ευτυχή σύμπτωση να διαβάζω παράλληλα το Norse Mythology του Neil Gaiman (συνιστάται ανεπιφύλακτα ως ανθολογία-ανάγνωσμα) και το αποτέλεσμα ήταν υπέρ του δέοντος εντυπωσιακό όσο το βίωνα.

Στο παραπάνω συνέβαλε και άλλος ένας παράγοντας: σε αντίθεση με την τυπική πρακτική του «να δούμε γρήγορα το main quest, άντε και κανά-δυο δευτερεύουσες αποστολές» ώστε να γραφτεί η κριτική, είδα σχεδόν όλο το παιχνίδι. Φυσικά δεν μπορούσα να κάνω και διαφορετικά, αφού δεν μπορούσα να αφήσω το χειριστήριο κάτω (ναι, η εμπειρία είναι καλύτερη με αυτό), αλλά κάθε χρονικό διάστημα, κάθε πεζοπορία κατά την εξερεύνηση του open-world περιβάλλοντος του GoW ήταν γεμάτη και από μία ιστορία, ένα στοιχείο από τους σκανδιναβικούς θρύλους. Στις 47 περίπου ώρες (μερικές μακριά από το 100%) δεν μπορώ να πω ότι βαρέθηκα ούτε στιγμή. Οι στιχομυθίες μεταξύ Ατρέα και Κράτου και αργότερα η πρόσβαση σε έναν NPC προσέφεραν μικρές αλλά δροσιστικές σταγόνες που έσβηναν και συνάμα μεγάλωναν τη δίψα μου για λίγο παραπάνω storytelling. Το αποτέλεσμα ήταν ότι όταν έφτασα στο τέλος, είχα απορροφήσει σε μεγάλο βαθμό την πλειονότητα των διαλόγων και είχα απορροφηθεί από τον κόσμο του παιχνιδιού. Ο αντίκτυπος του τερματισμού ήταν ακόμη μεγαλύτερος… Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα κάθε φορά που νομίζετε ότι θέλετε να δείτε την εξέλιξη της κεντρικής πλοκής, να παραστρατήσετε. Να πάρετε τη βάρκα και να κωπηλατήσετε στην κεντρική περιοχή του παιχνιδιού. Να κάνετε οποιαδήποτε δευτερεύουσα αποστολή. Μόνο θετικά μπορεί να συνεισφέρει στην κλιμάκωση του παιχνιδιού, πιστέψτε με.

Η συνοχή των gameplay συστημάτων

Φυσικά δεν θα είχε κανένα νόημα αν το GoW αρίστευε στη δραματουργία και το world-building και δεν είχε εφάμιλλους gameplay μηχανισμούς. Υπάρχει η αντίληψη, δε, ότι το παιχνίδι δεν είναι παρά ένα τεράστιο cutscene με in-game engine cutscenes του 20λεπτου. Το τελευταίο δεν θα μπορούσε να απέχει παραπάνω από την πραγματικότητα: παρά την ύπαρξη κάποιων cutscenes (στα πρότυπα που είχε θέσει το Fahrenheit με κάποια ύπαρξη QTEs) το GoW παραμένει ένας hack-n-slash action τίτλος, εισάγοντας και στοιχεία RPG, μαζί με αρκετές δόσεις εξερεύνησης (στα πρότυπα του Tomb Raider για τα collectibles). Πράγματι, θα είναι πολύ σπάνια περίπτωση να βαρεθείτε και να μην έχετε να κάνετε κάτι. Ο χάρτης βρίθει σημείων που σας προσκαλούν να τα εξερευνήσετε: χαμένοι θησαυροί,  μάχης υψηλής πρόκλησης με τις ανάλογες ανταμοιβές, δευτερεύοντα quests κ.ό.κ.

Φυσικά από έναν τίτλο με τη λέξη «πόλεμο» δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η μάχη. Το σύστημα μάχης είναι ό,τι πιο μεστό και ολοκληρωμένο έχω συναντήσει σε παιχνίδι του είδους τα πρόσφατα χρόνια. Είχα αρχικά βιαστεί να το συγκρίνω με το σχεδόν σύγχρονό του Star Wars: Jedi Fallen Order, αλλά αυτό θα ήταν άδικη σύγκριση και για τα δύο, καθώς το Star Wars προσπαθεί να προσεγγίσει από διαφορετική μεριά τη μάχη, ενώ το GoW είναι σαφέστατα ανώτερο. Η πληθώρα κινήσεων, διαφορετικών προσεγγίσεων (μαγεία, unarmed combat, axe masteries) ακόμη και το ίδιο το moveset τους παρέχουν την πλέον χορταστική εμπειρία. Και ενώ υπάρχει ένα αρκετά σεβαστό εύρος εχθρών, αυτό εναλλάσσεται ώστε να μας ωθεί ανά περίπτωση σε επανεκτίμηση της κατάστασης και τη χρήση των σωστών counters. Για τους δε φίλους του grind και των combat gauntlets το παιχνίδι παρέχει δύο προαιρετικές περιοχές στις οποίες μπορούμε να μαζέψουμε υλικά για να κατασκευάσουμε τον καλύτερο δυνατό εξοπλισμό.

Ο εξοπλισμός έρχεται και κουμπώνει πάνω στο σύστημα των builds. Η ύπαρξη του Ατρέα ανοίγει τις επιλογές και πλέον έχουμε τη δυνατότητα χρήσης ρουνικής μαγείας, πέραν των βασικών στατιστικών που καθορίζουν ενέργεια, υγεία κτλ. Έτσι μπορούμε να προσαρμόσουμε τον τρόπο παιχνιδιού μας όπως μας ταιριάζει: είτε επενδύοντας σε μαγικές επιθέσεις που εξαπολύουν μεγάλη ζημιά αλλά είναι σε cooldown (runic attacks), είτε σε επιθέσεις που έχουν μία πιο συμβατική προσέγγιση. Το θετικό είναι ότι το crafting system παραμένει αρκετά απλό και προσιτό ενώ οι πόροι για τα end-game armor sets (με εξαίρεση ένα που είναι grindable) παραμένουν αποκλειστικοί για αυτά. Με άλλα λόγια, δεν θα χρειαστεί να ψάξετε πόρους και να τους κρατάτε για κάποιο end-game αντικείμενο, διότι συνήθως αυτό έχει συγκεκριμένες απαιτήσεις σε πόρους που δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν με τη σειρά τους αλλού.

Αν ήταν να ολοκληρώσω το διθυραμβικό αυτό review (περί αυτού πρόκειται αν δεν το έχετε συνειδητοποιήσει) είναι ότι η Sony έδωσε τεράστια προσοχή πάνω στο ζητήματα του optimisation ώστε να τρέχει ο τίτλος απρόσκοπτα. Σε αντίθεση με το Horizon Zero Dawn το οποίο έπασχε από σοβαρά προβλήματα optimisation με CPU bottlenecks και stuttering, το God of War έτρεχε απρόσκοπτα στα 1440p σε σύστημα περίπου εξαετίας (AMD FX-8370 4.34 GHz, 16GB RAM, Win10 64-bit, Nvidia GeForce GTX 1080Ti). Όπως συνηγορούν και οι εικόνες οι εκπτώσεις σε ποιότητα ήταν αμελητέες, ενώ  το framerate ήταν σταθερά πάνω από τα 42 fps, αγγίζοντας αρκετές φορές τα 55. Όλα αυτά δένουν κάτω από τις μελωδίες του Bear McCreary (γνωστού για τη δουλειά του μεταξύ άλλων στο Battlestar Galactica), ενώ ο ήχος παραμένει υψηλός και στα voice-overs.

Εν τέλει, σε ένα παιχνίδι όπως το God of War, τα πολλά λόγια περισσεύουν. Ο τίτλος κατέχει επάξια τον τίτλο της χρονιάς για τα 2018, ακόμη και στο μεγαθήριο που ακούει στο όνομα Red Dead Redemption 2. Στο μάτι του κυκλώνα, το δυαδικό σύστημα των χαρακτήρων, η αφήγηση λάμπει με διάφορα τεχνάσματα. Τολμώ να πω ότι υπάρχουν σημεία που δανείζονται στοιχεία από τον ίδιο τον Αγγελόπουλο, αφήνοντας τον παίκτη-θεατή να συνθέσει μόνος του τις σκηνές που δεν έχουν διαδραματιστεί μπροστά του, όπως σε ένα καλογραμμένο βιβλίο. Η κλίμακα της αφήγησης, ο θεός αλλά πάντα ανθρώπινος Κράτος, ο «μικρός» που βλέπει τα πάντα με παιδικό ενθουσιασμό, όλα αυτά προσφέρουν στον παίκτη μία συγκλονιστική ιστορία που ως επίκεντρο έχει την πιο ανθρώπινη και φυσική σχέση αυτή του γονέα με το τέκνο του. Ανεξαρτήτως προτιμήσεων, το God of War είναι ένας τίτλος που πρέπει να δείτε.