THE PRECINCT

Averno City, 1983. Το έγκλημα βρίσκεται κυριολεκτικά παντού. Ληστείες, διαρρήξεις, κλοπές αυτοκινήτων, παράνομη οπλοφορία, εμπόριο ουσιών, λαθρεμπόριο, βία μεταξύ συμμοριών, παρκαρίσματα με ληγμένα παρκόμετρα (Ο ΤΡΟΜΟΣ). Μοναδικό ανάχωμα μπροστά σε αυτό το κύμα εγκληματικότητας, οι άνδρες και οι γυναίκες της ACPD, της αστυνομικής δύναμης του Averno City, οι οποίοι προσπαθούν να βάλουν τους εγκληματίες πίσω από τα κάγκελα, άλλοτε με περισσότερη κι άλλοτε με λιγότερη επιτυχία.

Ένας από αυτούς τους αστυνομικούς που φιλοδοξούν να κάνουν επιτέλους την πόλη ασφαλή είναι και ο Nick Cordell Jr. Ήταν προορισμένος σχεδόν από τη μοίρα να βρεθεί σε αυτή τη θέση, όντας γιος του πρώην αστυνομικού διευθυντή του ACPD, ο οποίος δολοφονήθηκε υπό μυστηριώδεις συνθήκες πριν 5 χρόνια. Όντας, λοιπόν, ο νεότερος αξιωματικός του τμήματος, έχει να αποδείξει τα πάντα, τόσο στους κυνικούς συνεργάτες του, όσο και απέναντι στη μνήμη του αδικοχαμένου πατέρα του. Σύντομα, βέβαια, ο Nick θα μάθει πως τα πράγματα στους βρώμικους και φωτισμένους από νέον φώτα δρόμους της Averno City, τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται, και αυτό ενδεχομένως να αφορά και τη μοιραία νύχτα της δολοφονίας του πατέρα του…

Το The Precinct αποτελεί ουσιαστικά μετεξέλιξη του προηγούμενου τίτλου των δημιουργών της Fallen Tree Games, ονόματι American Fugitive. Για την ακρίβεια αποτελεί σχεδόν πλήρη αναστροφή του συγκεκριμένου, καθώς, ενώ εκεί παίζουμε ως φυγάς που προσπαθεί να ξεφύγει από το νόμο, στο The Precinct αντίθετα παίζουμε ως… ο νόμος. Και οι δύο τίτλοι βέβαια αντλούν σαφή έμπνευση από τα πρώτα games της σειράς Grand Theft Auto, τα παλιά, τα ορθόδοξα, με την top-down απεικόνιση. Οπότε, ειδικά ως προς τους μηχανισμούς μάχης και οδήγησης, αυτά τα games είναι ένα καλό reference για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται.

Δεδομένης της όλης ατμόσφαιρας που επικρατεί στην Averno City (μια εναλλακτική απεικόνιση της Νέας Υόρκης, όπως και η Liberty City άλλωστε), το The Precinct επί της αρχής θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως “2025 GTA-Clone που διαδραματίζεται στα 80s”. Με την ειδοποιό διαφορά, προφανώς, πως η έμφαση δίνεται στην πλευρά των αστυνομικών και στις πρακτικές τους για την επιβολή της τάξης. Έτσι, ο πυρήνας του gameplay αποτελείται από περιπολίες του πρωταγωνιστή Nick Cordell και του παρτενέρ του στους δρόμους της Averno City, είτε πεζή είτε σε οχήματα (αστυνομικά ή πολιτικά, αν επιλέξουμε να “απαλλοτριώσουμε” κάποιο από τα random οχήματα που κινούνται στο δρόμο) σε σχεδόν πλήρως sandbox περιβάλλον, και την αντιμετώπιση περιστατικών παρανομίας μέσω των εντολών στα αντίστοιχα pop-up υπομενού, ή, όπου απαιτείται, με τη βία.

Η απόπειρα πειστικής απόδοσης των λειτουργιών ενός αστυνόμου θυμίζει σε λογική σχεδόν τα αρχέγονα Police Quest games. Υπάρχει μες στο παιχνίδι ολόκληρο reference manual για τον ορθό τρόπο αντιμετώπισης κάθε περιστατικού: με ποια σειρά πρέπει να γίνουν τα βήματα προσέγγισης του κάθε εγκληματία (ανάγνωση της ταυτότητάς του, σωματικός έλεγχος, αλκοτέστ, έλεγχος των πινακίδων στα κεντρικά και έρευνα του πορτ-μπαγκάζ αν πρόκειται για οδηγούς, κτλ), πότε ενδείκνυται και πότε όχι η άσκηση βίας, ποιες παρανομίες επιφέρουν απλό πρόστιμο και ποιες σηκώνουν σύλληψη και φυλάκιση.

Προφανώς οι δημιουργοί έπρεπε να διαλέξουν το πού ακριβώς θα τραβήξουν τη γραμμή μεταξύ της “game-y” και της ρεαλιστικής απεικόνισης. Έτσι, αν δεν ακολουθήσουμε αυστηρά το πρωτόκολλο και πχ επιλέξουμε να κάνουμε σωματικό έλεγχο σε έναν πιθανό εγκληματία πριν του ζητήσουμε την ταυτότητα (αντίστοιχο περιστατικό θα επέφερε μέχρι και… game over στα Police Quest), ή ακόμα και αν είμαστε απρόσεκτοι και δεν καταφέρουμε να συλλάβουμε έναν εγκληματία, δεν θα έχουμε κάποια μη-αναστρέψιμη επίπτωση πέρα από μικρή ή μεγαλύτερη ποινή στο σκορ μας (κάθε επιτυχής αντιμετώπιση εγκλήματος επιφέρει πόντους XP, με το συνολικό σκορ να προσμετράται στο τέλος κάθε βάρδιας στο Profile Level μας). Ομοίως, δεν φαίνεται να ιδρώνει το αυτί κανενός (ούτε καν του Δημάρχου!) από την απρόσεκτη οδήγηση στους δρόμους της Averno City και την καταστροφή δημόσιας περιουσίας ή προξένηση ζημιάς στα αμάξια των πολιτών, ενώ αν κάποιος πολίτης τραυματιστεί με υπαιτιότητα των αστυνομικών τότε και πάλι απλώς αφαιρείται ένα ποσό από το σκορ μας.

Ως “sandbox αστυνομικό GTA-clone” το The Precinct αγγίζει την τελειότητα. Οι δημιουργοί είχαν ένα σαφές όραμα για τον τίτλο, και αυτό το όραμα επιτυγχάνεται πλήρως όσον αφορά το gameplay. Με δεδομένους τους “game-y” περιορισμούς σε βάρος του ρεαλισμού και προς όφελος της διασκέδασης, η εμβάπτιση στο πετσί ενός αστυνόμου στους δρόμους είναι σχεδον πλήρης, ενώ παράλληλα υπάρχουν και ορισμένα άλλα GTA-based “τυράκια” στον ανοιχτό κόσμο, όπως αγώνες δρόμου, stunt jumps και κρυμμένα collectibles η συλλογή των οποίων απαιτεί επίλυση στοιχειωδών puzzles, για να εμπλουτίσουν περαιτέρω το περιεχόμενο και τα πράγματα που μπορεί κανένας να κάνει στην Averno City πέρα από την αντιμετώπιση του εγκλήματος.

Αν κάπου χωλαίνει περισσότερο το game, είναι στον τομέα της ιστορίας, και κυρίως στο πόσο σύντομη είναι αυτή. Σίγουρα, η πλοκή (για όσο κρατάει) είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και γεμάτη με όλα τα θαυμαστά αστυνομικά κλισέ που περιμένει κανένας (μαφία, πληροφοριοδότες, διαφθορά, showdowns με εγκληματίες στη βροχή, “I’m too old for this shit” και “βγαίνω στη σύνταξη σε 2 μέρες” κτλ). Αλλά αισθάνομαι λες και το game με άφησε σχεδόν με το πουλί στο χέρι όσον αφορά την κλιμάκωση των γεγονότων της πλοκής.

Ουσιαστικά στον πυρήνα της πλοκής βρίσκεται η συλλογή στοιχείων για 2 μαφιόζικες οργανώσεις και ένα investigation που αφορά την αντιμετώπιση ενός serial killer. Εκεί λοιπόν που έπαιζα (περνώντας πολύ καλά, ομολογουμένως) και νόμιζα πως ολοκλήρωσα το πρώτο chapter της ιστορίας, και πως επίκειται 2ο και 3ο chapter με αντίστοιχο περιεχόμενο (εννοώντας, πόλεμος και με άλλες οργανώσεις και ακόμα περισσότερα investigations), ξαφνικά το game με ενημερώνει πως “έφτασα στο point-of-no-return” και στα γεγονότα του endgame (για τη διάρκεια του σύντομου endgame sequence δεν είναι δυνατή η πραγματοποίηση περιπολιών και η συλλογή XP), και μετά από λίγο λιγότερες από 10 ώρες παιχνιδιού συνολικά, ρόλαραν τα end credits.

Άλλος σχετικά ασθματικός τομέας, περισσότερο συνυφασμένος με το gameplay, είναι η κατά περιστάσεις προβληματική λειτουργία της ΑΙ. Η οποία θα έλεγα πως αγγίζει τα όρια της… αστυνομικής αυθαιρεσίας. Πχ κατά τις πεζή περιπολίες του Nick και του παρτενέρ του, έχει τύχει να τρέξω επίτηδες προς ένα αμάξι πολίτη μέσα σε πολυσύχναστο δρόμο, αυτό προφανώς δεν προλαβαίνει να σταματήσει και πέφτει πάνω στον Nick, και αμέσως το σύστημα flagάρει την σύγκρουση ως αυτοκινητιστικό ατύχημα και έχουμε το δικαίωμα να συλλάβουμε τον πολίτη (με το συνοδευτικό bonus πόντων για τη σύλληψη!).

Αυτός ο χαρακτήρας αγγίζει και τον ίδιο τον παρτενέρ του Nick, ο οποίος δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε για να διευκολύνει τον παίκτη. Για παράδειγμα σε εγκλήματα με πάνω από έναν δράστες, όπως αγοραπωλησίες ναρκωτικών, πολλές φορές οι δράστες θα αρχίσουν να τρέχουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις για να γλιτώσουν. Εμείς επιλέγουμε να κυνηγήσουμε τον έναν, και η λογική λέει πως ο παρτενέρ μας θα κυνηγήσει τον άλλον. Αμ δε! Ο παρτενέρ είτε χάσκει αμέριμνος είτε τρέχει ξοπίσω μας, αφήνοντας τον έτερο εγκληματία να διαφύγει και επιφέροντας ποινή στους πόντους μας. Οι δημιουργοί ισχυρίζονται πως θα βγει ένα day-one patch που θα ενισχύσει μεταξύ άλλων τη λειτουργία της ΑΙ, και ένα patch ανέβηκε πριν λίγες ημέρες στο Steam, αλλά προσωπικά δεν είδα ιδιαίτερη διαφορά παίζοντας μετά από αυτό.

Ως τελευταία ψιλο-meh στοιχεία του τίτλου θα μπορούσαν να επισημανθούν ο αρκετά άψυχος και άοσμος πρωταγωνιστής, τόσο από πλευράς ανάπτυξης της προσωπικότητάς του στο πλαίσιο της πλοκής όσο και από πλευράς voice-acting (σε αντίθεση με το υπόλοιπο cast που είναι από αξιοπρεπές έως εξαιρετικό), αλλά, σε τελική ανάλυση, ίσως και η ίδια η gameplay λούπα. Δηλαδή, ειδικά μετά το πέρας της ιστορίας και του ενός μοναδικού investigation που μπορεί να διερευνηθεί, ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΙΑ θα κάτσει ο παίκτης να πατάει με την ίδια σειρά “Check ID – Search for Items – Use Breathalyzer – Arrest” περιπολώντας τους δρόμους σε sandbox mode;

Αλλά παρά τα παραπάνω, για 10-15 ώρες και πριν αρχίσει να επέρχεται ο κορεσμός (όσο δηλαδή διαρκεί η ιστορία, συν η πραγματοποίηση μερικών μεγάλης έκτασης sandbox περιπολιών στον κόσμο) πέρασα ΠΑΡΑ πολύ ωραία με το The Precinct. Το gameplay λειτουργεί άψογα ως κατάλληλα εκσυγχρονισμένο throwback σε μια άλλη gaming εποχή, στο οποίο παράλληλα συνεισφέρει και ο εξαιρετικός για το είδος του παιχνιδιού ηχητικός τομέας, με την synthwave ambient μουσική που παίζει κατά διαστήματα να μεταφέρει νοητά τον παίκτη σε μια φανταστική εκδοχή των 80s. Μπορεί να μένει στο τέλος η αίσθηση πως… κάτι λείπει, και λογικά δεν θα μνημονεύουμε το game ως ένα indie μνημείο ανδροπρέπειας αντίστοιχο πχ των This is the Police, αλλά εξακολουθεί να ισχύει 100% η πρώτη εντύπωση που είχε αποκομισθεί παίζοντας το αρχικό demo του game στο Steam Next Fest του περασμένου φθινοπώρου, ότι ο πυρήνας του σίγουρα θα κάνει κλικ στους πάλιουρες που θυμούνται ακόμα τα Police Quest και τα πρώτα GTA.

Go to discussion...