Η κατάρα της εργολαβίας
Φτάσαμε αισίως στο Νοέμβριο (αν και ο καιρός δεν μας έχει αφήσει να το αντιληφθούμε πλήρως), το μήνα που πλέον έχει καθιερωθεί ως ο «μήνας των sequels». Μαζί με τις τελευταίες ημέρες του Οκτωβρίου, είναι ο μήνας που όλοι οι μεγάλοι publishers ρίχνουν τα «βαριά» χαρτιά τους στο τραπέζι προκειμένου να υπάρχει διαθέσιμο υλικό για τη Χριστουγεννιάτικη αγορά. Οι τίτλοι είναι γνωστοί εδώ και αρκετά χρόνια: Call of Duty, Assassin’s Creed, Battlefield/Medal of Honor και τώρα προστίθεται στη λίστα το Batman της Warner (σύντομα θα διαβάσετε και την άποψη του Ragequit για το Arkham: Origins), το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα κυκλοφορεί και αυτό σε ετήσια βάση, αν πιστέψουμε «τιτίβισμα» διακεκριμένου στελέχους της Rocksteady που αναφέρει ότι ήδη εργάζεται σε νέο Batman που θα κυκλοφορήσει το 2014. Με λίγα λόγια πρόκειται για τίτλους που θα δώσουν το απαραίτητο standard ετήσιο εισόδημα (διόλου ευκαταφρόνητο) για να μπορεί η εταιρία να καλύψει τα έξοδά της και όχι μόνο.
Από τη μια πλεύρα, αυτό είναι απόλυτα κατανοητό. Οι μεγάλοι publishers λατρεύουν τους αριθμούς. Θέλουν να βλέπουν νούμερα που θα αυξάνουν συνεχώς τόσο τη δημοτικότητά τους όσο και τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Τι πιο απλό λοιπόν από το να κυκλοφορεί σε μια σχετικά μεγάλη συχνότητα ένας αποδεδειγμένα εμπορικός τίτλος; Είναι γνωστό ότι η πλειοψηφία του κοινού προτιμά να ακουμπάει τα χρήματά του σε κάτι που γνωρίζει εκ των προτέρων παρά σε κάτι νέο. Οι «μερακλήδες» gamers που θα ψάξουν το κάτι παραπάνω και διαφορετικό δεν είναι αρκετοί για τα μάτια των ΑΑΑ publishers για να ασχοληθούν μαζί τους. Οπότε, μαζί με τους όποιους λιγοστούς πειραματισμούς σε τυχόν νέες ιδέες ή τεχνικές πραγματοποιήσουν, στο πλάνο πάντα θα υπάρχει από πίσω ένα Call of Duty ή ένα Battlefield για να σώσει τη κατάσταση.
Ομως η δημιουργία ενός τέτοιου επιπέδου παιχνιδιού δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ενας χρόνος δεν φτάνει σε καμία περίπτωση, οπότε οι publishers καταφεύγουν στη λύση της εργολαβίας. Αναθέτουν λοιπόν τη κατασκευή ξακουστών τίτλων τους σε νεότερες/λιγότερο διάσημες ομάδες ανάπτυξης, προκειμένου να κυκλοφορήσουν πρακτικά ένα ρετουσάρισμα του περσινού παιχνιδιού, δίνοντας έτσι το κατάλληλο χρόνο στη «καλή ομάδα» να προχωρήσει το franchise ένα (μικρό) βήμα παραπάνω την επόμενη χρονιά. Η εργολαβία αυτή, από την οπτική των ψυχρών αριθμών, φέρνει αποτέλεσμα: μικρό κόστος, μεγιστοποίηση του κέρδους και ικανοποίηση μιας σημαντικά μεγάλης μερίδας κοινού/πελατών που «παίρνει τη δόση της» ξανά από τον αγαπημένο της τίτλο.
Από την οπτική γωνιά όμως του αγνού gaming, το αποτέλεσμα είναι μάλλον θλιβερό. Ως επί το πλείστον, οι τίτλοι που προέρχονται από τέτοιου είδους εργολαβίες δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά ένα θρασύτατο “copy-paste” μιας πρότερης εμπειρίας και αυτό πιθανότατα όχι γιατί η ομάδα ανάπτυξης που το ανέλαβε δεν είχε το ταλέντο για κάτι καλύτερο, αλλά γιατί είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχουν συγκεκριμένες οδηγίες να «μη χαλάσει η μανέστρα». Συνέπεια αυτού είναι κάθε χρόνο να ερχόμαστε αντιμέτωποι με γερασμένα, πριν ακόμα καλά καλά κυκλοφορήσουν, παιχνίδια, με τη μοναδική χαραμάδα νεότητας να εντοπίζεται κατά κύριο λόγο στο τεχνικό τομέα. Κοινώς ο χαρακτηρισμός «μία από τα ίδια» έχει κάθε χρόνο μεγαλύτερη ισχύ παρά ποτέ.
Δεν ξέρω αν μεγάλωσα, ο χρόνος μου έχει μειωθεί ή οι υποχρεώσεις μου έχουν αυξηθεί σημαντικά και παραξενεύω, αλλά οι εργολαβίες αυτές και τα ετήσια παιχνίδια/σφηνάκια, έχουν κατορθώσει να με κάνουν να χάσω το ενδιαφέρον μου για τα περισσότερα ΑΑΑ games. Δεν έχω ιδιαίτερη κάψα να παίξω ούτε το τελευταίο Batman, ούτε το Battlefield 4, το τελευταίο Call of Duty που έβαλα στον υπολογιστή μου ήταν το πρώτο Black Ops και αυτό για τις ανάγκες ενός review, ενώ για το Assassin’s Creed 4, δεν περιμένω τίποτε περισσότερο από μια λίγο πιο βελτιωμένη εμπειρία από το σχετικά απογοητευτικό Assassin’s Creed 3.
Για κάποιον νεοφερμένο στο gaming πιθανότατα όλα αυτά να φαίνονται ανήκουστα σε φάση «τι λέει ο άνθρωπας;». Οταν όμως έχεις μια εμπειρία 25+ χρόνια σε παιχνίδια, έχεις δει μεγάλο μέρος της εξέλιξής τους και καταλήγεις να προτιμάς τα indie games των τριών-τεσσάρων ωρών με το απλό gameplay και τα συμπαθητικά γραφικά, τότε κάτι δεν πάει καλά είτε με το κόσμο είτε με το εαυτό σου. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει ποιος φταίει…
Ζώρζ, είμαι μαζί σου. Κοιτάζοντας πίσω, οι ΑΑΑ τίτλοι που με ενθουσίασαν τα τελευταία χρόνια, είναι ελάχιστοι σε σχέση με τα φαινομενικά “μικρά και ασήμαντα” indie παιχνίδια. Το Bioshock Infinite είναι η μια φωτεινή εξαίρεση που μου έρχεται στο μυαλό, αλλά μιλάμε για ένα τίτλο που ήταν έργο αγάπης και η ανάπτυξή του διήρκεσε χρόνια.
Και το Origins και το AC4 δε θα με χαλάσουν καθόλου όταν τα αγοράσω σε κάποιο -50% και βάλε sale, αλλά σε καμία περίπτωση δεν με ενθουσιάζουν, να πω “Θέε μου, το θέλω ΤΩΡΑ”. Απλά ξέρω πως θα πιάνουν ένα ποιοτικό μίνιμουμ. Είναι κρίμα κι άδικο, μα πιστεύω πως αυτή η “ετήσια” λογική κυκλοφοριών, απευθύνεται κυρίως στον “gamer του Σαββατοκύριακου” που αγοράζει ένα Xbox ανά πενταετία και απλά θέλει “να παίζει το καινούριο Batman” χωρίς να πολυχαμπαριάζει από την Μυστική, Απανθρακωμένη Καρδιά του Αληθινού Γκέημινγκ.
Και δυστυχώς μάλλον αυτοί οι gamers αποτελούν και την πλειοψηφία, καθώς το μόνο σίγουρο στην υπόθεση των ετήσιων sequels, είναι τα διαρκώς αυξανόμενα κέρδη των ΑΑΑ developers…
Ακριβώς. Τα περισσότερα ΑΑΑ είναι όλα πολύ “safe” πια, ξέρεις τι να περιμένεις, θα περάσεις καλά, αλλά δεν πρόκειται να πεις “ΟΥΑΟΥ τι παιχνιδάρα είναι αυτή”.
Διαγράψτε το από πάνω, πάτησα κατά λάθος το reply.
Δύο AAA παιχνίδια περίμενα, και μου προκάλεσαν ανάμεικτα συναισθήματα. Το Company Of Heroes 2 και το Rome II.
Πλέον ελπίζω σε μικρότερες παραγωγές, όπως αυτές της CD Projeckt και της Obsidian.
Πολυ καλο και σωστο αρθρο
Σπάνια αγοράζω sequels πλέον, και αυτό θα είναι σε τιμή ξεφτίλα. Δε λέει πλέον. Σα να βλέπεις την ίδια σειρά με διαφορετικούς ηθοποιούς.
Θα μου πεις, από τη μία θέλουμε ΑΑΑ παιχνίδια και από την άλλη δε θέλουμε sequels. Ναι, γιατί όχι. Υπάρχουν πολλές ιδέες εκεί έξω που μπορούν να γίνουν παιχνίδια. Δε χρειάζεται να τρώμε ξαναζεσταμένο φαγητό κάθε χρόνο. Πιο πολύ θα μου άρεσε μια ισορροπία μεταξύ των δύο. Ναι, βγάλε κάθε χρόνο στο Assassin’s Creed 2013,2014, 2015. Μην το λες καν 1,2,3,4,5,6,7,8,9. Αλλά δώσε και ένα project σε 15 άτομα να σου κάνουν κάτι καινούριο. Μια μικρή ομάδα με τα λεφτά των εταιριών, μπορούν να κάνουν παπάδες. Γιατί βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος, αυτό με καίει πιο πολύ…
Ωραίο άρθρο πάντως, μπράβο !
Εξαιρετικό άρθρο!
Οι εταιρίες απλά παίζουν εκ του ασφαλούς, πειραματισμός μηδέν, πρωτοτυπία δεν. Από την στιγμή που το gaming έχασε την παρθενιά του (και συγγνώμη που το θέτω έτσι), όλοι οι γραβατοφόροι είδαν ντόλαρς με το τσουβάλι. Χρησιμοποιώντας τον πιο απλό και βασικό κανόνα του Μάρκετινγκ. Φτιάχνω μια καλή βάση πελατών με ένα προιόν, και απλά συντηρώ την βάση αυτή, με την ανανέωση του προιόντος. Και πετάω και το τυράκι με δύο τρία σούπερ ουάου features στο επόμενο DLC, ή τίτλο της σειράς, μπάς και προσελκύσω και νέους πελάτες.
Αυτό λέγεται “Δημιουργώ την ανάγκη στον πελάτη-σε ελεύθερη μετάφραση”. Και όταν ο πελάτης είναι 15-25 χρόνων, άρα δεν έχει τις απαιτήσεις που έχεις εσύ ή εγώ (37 είμαι) επειδή δεν έχει ζήσει αυτά που ζήσαμε εμείς εν τη γεννέσει τους, δεν είναι δύσκολο. Πόσα παιδιά ξέρεις να ασχολούνται με Adventures; RTS, multi FPS, άντε και κανένα RPG θα παίξουν. Αυτό ισχύει για τον μέσο όρο, μην παρεξηγηθώ κιόλας, έτσι; Οπότε η πλύση εγκεφάλου πάει σύννεφο. Και από κοντά οι εταιρίες Hardware, αλλά πάει μακρυά η βαλίτσα.
Καλά το Rome μεγάλη απογοήτευση. Τουλάχιστον είχε πολλά καλούδια η κούτα. Το μόνο καλό που βρίσκω στα sequels είναι ότι μπορείς να τα πάρεις κοψοχρονιά σε μικρό χρονικό διάστημα. Και επίσης επειδή όπως ειπώθηκε όσο μεγαλώνουμε οι υποχρεώσεις αυξάνουν ορισμένες φορές θεωρώ πως είναι η εύκολη λύση γιατί ξέρεις ότι θα περάσεις ένα 12ωρο καλά χωρίς να μπεις σε πολύ μεγάλο κόπο.
Δε καταλαβαίνω κάτι. Εφόσον υπάρχει ποιότητα σε αυτά τα παιχνίδια γιατί “γκρινιάζουμε”; Το AC και το Batman μας επιφέρουν πολλές ώρες gameplay το οποίο είναι ποιοτικό και περνάμε καλά. Δηλαδή τώρα έχουμε περάσει στην άλλη φάση! Παλιά λέγαμε ότι βγαίνουν γτπ παιχνίδια και τώρα ότι ναι μεν είναι ποιοτικά αλλά δεν είναι κάτι ενδιαφέρον. Δε συμφωνώ πάντως καθώς οι Indie παραγωγοί μας προσφέρουν alternative gaming που τις περισσότερες φορές είναι ενδιαφέρον. Καταλαβαίνω πάντως το συλλογισμό σου και με βρίσκει σύμφωνο σε κάποια σημεία.
Ωραιο αρθρο κ λογικος προβληματισμος. Οι συνεχειες των ΑΑΑ καταφερνουν, ως επι το πλειστον, να επιμηκυνουν απλα τη διαρκεια του προηγουμενου τιτλου χωρις να προσφερουν κατι νεο. Ειδικα τα γνωστα ετησια behemoths καταντουν κουραστικα. Για μενα η λυση ειναι στην ποικιλια των ειδων. Θα παιξω επιλεκτικα σουτερ, σπορτς, αρπιτζι, πλατφορμ. Σπαει η μονοτονια και κερδιζεις τα μεγιστα που προσφερει ο εκαστοτε ποιοτικος τιτλος.
Δεν είναι ποτέ άσχημα και εγώ περνάω μαζί τους μπόλικες ευχάριστες ώρες, απλώς δεν είναι κάτι “γουάου”, κάτι που να θέλω να αποκτήσω την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του, όπως θα ήθελε να μας κάνει να πιστεύουμε το “hype”. Είναι περισσότερο σαν τις καβατζωτικές φίλες, που ξέρεις πάντοτε τί να περιμένεις, ευφραίνεται η ψυχή σου, μα δεν θα ερωτευτείς ποτέ 🙂