DISHONORED: DEATH OF THE OUTSIDER
Όταν επιβεβαιώθηκε ότι το Dishonored 2 θα δει και επιπλέον περιεχόμενο, ενθουσιάστηκα ακόμα και αν η είδηση ήταν περισσότερο προβλέψιμη και από τριήμερη απόδραση του Τράμπ για γκολφ. Βλέπετε το πρώτο παιχνίδι είχε όχι ένα, αλλά δύο DLC στολίδια, λαμπρά παραδείγματα για περίπου όλα τα στούντιο για το πώς προσθέτεις έξτρα περιεχόμενο στο παιχνίδι σου εντάσσοντάς το με τρόπο που να δίνει αξία τόσο στο βασικό παιχνίδι όσο και στα DLC και να αφήνεις παράλληλα και χώρο για sequel. Όταν άρχισαν όμως να γίνονται γνωστές οι πρώτες λεπτομέρειες σχετικά με την πρωταγωνίστρια (περισσότερα παρακάτω) άρχισαν και οι απορίες. Απορίες οι οποίες συνεχίστηκαν όταν έγινε ξεκάθαρο πως το παιχνίδι θα είναι ανεξάρτητο και δεν θα απαιτεί την αγορά του βασικού Dishonored 2– σίγουρα αυτή η επιλογή ανοίγει διαδρόμους για περισσότερα έσοδα, μήπως όμως το αποτέλεσμα θα είναι αρκετά διαφορετικό από τα άλλα; Εκεί που πραγματικά προβληματίστηκα όμως ήταν όταν ανακοινώθηκε ο τίτλος: ”Death of the Outsider”; Tόσο σύντομα; Γιατί; Πάνω που το δεύτερο μέρος της σειράς είχε ρίξει κάποιο φως στην προέλευση αυτής της τόσο αινιγματικής θεότητας; Γιατί να χυθεί η καρδάρα με το γάλα; Τουλάχιστον αυτή η απορία λύθηκε γρήγορα – το Dishonored: Death of the Outsider θα είναι και το φινάλε αυτής της εποποιίας. Ίσως όχι του franchise, αυτό φαίνεται να έχει πολύ μέλλον ακόμα, αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα ο κόσμος αυτός όπως μας παρουσιάστηκε πέντε χρόνια πριν, κάπου εδώ έχει αυλαία.
Πλοκή – Gameplay
Το DDoto από πλευράς ιστορίας, στησίματος και gameplay είναι μια συντομευμένη και απλούστερη έκδοση του DH2. Κάτι ο περιορισμένος χρόνος ανάπτυξης, κάτι η απαίτηση για ολοκλήρωση της ιστορίας, κάτι η διάθεση για πειραματισμό και το DDoto μας σερβίρεται ως επιδόρπιο και όχι ως κυρίως πιάτο. Πρώτα-πρώτα, δεν υπάρχει Chaos System. Η Billie σκοτώνει και δεν πληρώνει με άλλα λόγια – αυτή η είναι μακράν η πιο χτυπητή έλλειψη του τίτλου αφού το Chaos System υπήρξε ένα από τα θεμέλια του μεγαλείου του Dishonored. Η πλοκή στερείται και του βάθους και της κλιμάκωσης των προηγούμενων παιχνιδιών. Βλέπετε η Arkane δεν ανέπτυξε πολλούς χαρακτήρες σε βαθμό που να μπορούν να σηκώσουν έναν τίτλο ως πρωταγωνιστές. O Corvo έχει πρακτικά εξαντληθεί ως επιλογή, ενώ η Emily ειναι αρκετά ανελαστική – δεν είναι εύκολο να ξαναβγάλεις την αυτοκράτειρα στο δρόμο χωρίς καν να είναι έκπτωτη και φυγάς αυτήν τη φορά, δίχως σεναριακές ακροβασίες. Η λογική επιλογή θα ήταν ο Daud o οποίος ήταν ο μόνος χαρακτήρας με τυπικά ανοικτούς λογαριασμούς με τον Outsider.
Η παραγωγή όμως επέλεξε να μην επαναλάβει το ίδιο σκηνικό (ο Daud είναι ο ήρωας στα DLC). Έτσι από τις γνωστές ποσότητες απομένει μοναχά η Billie Lurk. Όμως και αυτή αν και χαρακτήρας με κρισιμότατο ρόλο τόσο στο πρώτο όσο και στο δεύτερο παιχνίδι είναι αρκετά τραβηγμένη ως επιλογή χαρακτήρα. Βλέπετε η πορεία της προς την απολύτρωση είχε ήδη ολοκληρωθεί και η ιστορία της ειπωθεί. Απλά η ειδική όσο και πολύπλοκη σχέση της με τον Daud (ο οποίος πάντως παίζει ρόλο εδώ) ήταν η σφραγίδα που χρειάζονταν οι σεναριογράφοι και η συμφωνία έκλεισε. Χωρίς να δώσω σπόιλερ φρονώ πως το DDoto είναι συγκριτικά το πιο αδύναμο σε πλοκή από όλα τα παιχνίδια του franchise και οπωσδήποτε αρκετά βεβιασμένο. Τόσο η οργή του Daud όσο και ή όλη φύση, θέση και σχέση του Outsider με το Κενό όπως τα πραγματεύεται το DDoto σηκώνουν μεγάλη συζήτηση. Πάντως το σεναριακό εύρημα του φινάλε κατά τη γνώμη μου αποζημιώνει σε αρκετό βαθμό για τις όποιες επισπεύσεις.
Δεν είναι όμως μόνο η πλοκή που έχει απλουστευθεί. Τα επίπεδα του DDoto αν και καλοφτιαγμένα μπορούν να συγκριθούν με τα πιο “πεζά” του DH2. Ακόμα και το κορυφαίο τρίτο κεφάλαιο (Bank Heist) αν και απολαυστικό δεν φτάνει τα μεγαλοφυή Crack in the Slab/Clockwork Mansion του DH2. Σκηνές και assets έχουν επαναχρησιμοποιηθεί από το DH2, πράγμα που φυσικά δεν ενοχλεί. Απλά το DDoto όντας συντομότερο (6-15 ώρες θα σας πάρει ανάλογα με το στυλ, τις υποαποστολές που θα ολοκληρώστε και τη δυσκολία που θα επιλέξετε) μοιραία χάνει σε ποικιλία. Ας είναι. Τουλάχιστον το gameplay είναι καθαρό Dishonored. Και εδώ υπάρχουν βέβαια κοψίματα. Runes and outsider shrines δεν υπάρχουν (εξηγείται από την πλοκή) παρά μόνο bonecharms, αλλά το σετ δυνάμεων της Billie είναι αρκετά φιλοσοφημένο. Το Displace είναι το αντίστοιχο του κλασικού Blink του Corvo αλλά πιο πληθωρικό (αφήνει περιθώρια για δημιουργικότητα στις κινήσεις), η Semblance μπορεί να κάνει τον πιο καλά οχυρωμένο στόχο εύκολα προσβάσιμο ενώ και η Foresight είναι ωραιότατη επιλογή ανίχνευσης . Τέλος και το οπλοστάσιο της Billie είναι εμπλουτισμένο με φρέσκες βομβίδες και νάρκες. O τίτλος έχει αρκετό replayability αφού δίνει στον παίκτη τη δυνατότητα να το ολοκληρώσει με τις δυνάμεις του Corvo ή της Emily αντ’ αυτών της Billie.
Tεχνικό Κομμάτι
Η μηχανή του παιχνιδιού, (Void) φυσικά είναι η ίδια ακριβώς που χρησιμοποιήθηκε και στον κυρίως τίτλο. Στα γρήγορα θυμίζω ότι πρόκειται για έναν κλώνο της idtech 5 (RAGE, Wolfenstein TNO/TOB) τροποποιημένο ώστε να τρέχει σε DX11 renderer και όχι το παραδοσιακό για Idtech OpenGL.
Ανοίγω εδώ μια παρένθεση με μια πρόβλεψη. Αν και προς το παρόν στα λημέρια της Bethesda ψιλογίνεται της κακομοίρας με τόσες μηχανές που χρησιμοποιούν (Creation σε Fallout, id tech 5 σε Wolfenstein όπως είπαμε, Void σε DH2/DDotO, id tech 6 στo DOOM, Cryengine στο Prey) προβλέπω πως σύντομα η εξαιρετική id tech 6 και οι παραλλαγές της (και πιθανότατα το Vulkan API) θα γίνουν οι ντε φάκτο επιλογή για τα στούντιο υπό τη σκέπη της μαμάς Beth, αρχής γενομένης από το Wolfenstein II.
Η δυσπιστία του PC κοινού προς το DDoto και την απόδοσή του, μετά το καψώνι που μας έκανε η Arkane με την ιλαροτραγωδία των προβλημάτων του DH2 ειναι μεν δικαιολογημένη, αβάσιμη δε. Στους δέκα μήνες που μεσολάβησαν μεταξύ των δύο παιχνιδιών περίπου όλα τα προβλήματα έχουν επιλυθεί. Το παιχνίδι στο σύστημα της δοκιμής (R7 1800X/RX Vega 64) έτρεξε νεράκι με το framerate σε full Ultra(ΗΒΑΟ+, FOV 90)/1440p να κυμαίνεται στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων μεταξύ 70-100fps. H μηχανή καθεαυτή δυστυχώς δεν είναι ιδιαιτέρως κλιμακωτή όσον αφορά τα settings. Το χαρακτηριστικό που έχει την μεγαλύτερη επίδραση στην απόδοση είναι μακράν του δεύτερου η ανάλυση. Η Arkane φυσικά το γνωρίζει και ήδη από την εποχή των Dishonored 2 patches έχει ενσωματώσει στο παιχνίδι ένα χαρακτηριστικό (που αν δεν κάνω λάθος) έχει κονσολάδικη προέλευση: τη λεγόμενη δυναμική ανάλυση. Τι σημαίνει αυτό; Ενεργοποιώντας την ΔΑ και θέτοντας ένα framerate ως στόχο, το παιχνίδι αν εντοπίσει ότι η απόδοση απομακρύνεται από το επιθυμητό επίπεδο, χαμηλώνει σε πραγματικό χρόνο και δυναμικά την ανάλυση ώσπου ο στόχος επιτευχθεί – στα σημεία που δεν κρίνεται ως απαραίτητο αυτό. η ανάλυση παραμένει σε πλήρες μέγεθος. Στην πράξη αυτό το χαρακτηριστικό δουλεύει αρκετά καλά αρκεί ο πήχης να είναι ρεαλιστικός. Λχ, αν το hardware του χρήστη επιτρέπει σε σημεία 60-70fps αλλά κάπου-κάπου πέφτει και στα 45, τότε η ΔΑ επιδρά ευεργετικά. Απλά μην περιμένετε σύστημα που κανονικά είναι σε τροχιά των 30-40fps να αποδώσει 120 ή ακόμα και 90 χωρίς μεγάλη πτώση σε ποιότητα απεικόνισης.
Closure
Το DDotO αφήνει γλυκόπικρη γεύση. Θυμίζει σε σύλληψη και εκτέλεση το αγαπημένο progressive συγκρότημα που μετά από ένα σερί από μνημειώδη άλμπουμ, με τα μέλη του κορεσμένα πλέον, έχει φτάσει ένα βήμα πριν από τη διακοπή -προσωρινή ή οριστική. Που αντί για αντίο κυκλοφορεί ένα μικρής διάρκειας ΕP που ξεκινάει κάπως μουδιασμένα, που έχει απλοποιημένες συνθέσεις, που δεν διαθέτει το λούσο και το χάρισμα του παρελθόντος αλλά παρόλα αυτά προσφέρει στιγμές αγνής ιδιοφυΐας. Το Death of the Outsider αποτελεί, ίσως όχι ατόφια, αλλά οπωσδήποτε αυθεντική Dishonored εμπειρία. Επενδύστε άφοβα.
Ευχαριστούμε την IGE Group για τη διάθεση του review code.
Pros
- Κορυφαίο stealth gameplay
- Αυθεντική Dishonored εμπειρία…
Cons
- …ελαφρώς κουτσουρεμένη όμως
- Η πιο αδύναμη πλοκή σε τίτλο Dishonored
Το πηγαίνω αργά και πραγματικά το απολαμβάνω, τόσο σε επίπεδο gameplay, όσο και σε επίπεδο αφήγησης. Διαβάζοντας τα πάντα και ολοκληρώνοντας όλα τα contracts/side quests, μου αφήνει πολύ “καθαρή” εμπειρία Dishonored, το χαίρομαι. Πραγματικά σε μεταφέρει στους δρόμους της Καρνάκα, ο εμβαπτισμός στον κόσμο του, είναι πλήρης.