DMC: DEVIL MAY CRY
Το τελευταίο καιρό, η μόδα των reboots είναι αρκετά διαδεδομένη στο τομέα του gaming. Ουκ ολίγοι δημιουργοί έχουν προσπαθήσει να φρεσκάρουν «κουρασμένες», από τα αμέτρητα sequels, σειρές, διατηρώντας όσο είναι δυνατό τα στοιχεία που τις έκανε διάσημες (π.χ. πρωταγωνιστής/στρια, gameplay) και τοποθετώντας τες σε ένα νέο setting, ελπίζουν να κερδίσουν ξανά το ενδιαφέρον του κοινού. Τα παραδείγματα είναι αρκετά (Medal of Honor, Need For Speed: Hot Pursuit, Syndicate, ενώ αναμένουμε σύντομα το δεύτερο reboot του Tomb Raider), κάποια επιτυχημένα, κάποια όχι, και μέσα σε αυτά βρίσκεται το ολοκαίνουριο DMC: Devil May Cry του παρόντος άρθρου. Πίσω από αυτό το reboot κρύβεται μια πικρή ιστορία, καθώς η Capcom, μια αμιγώς Ιαπωνική εταιρία και «μαμά» του franchise, ρίσκαρε αναθέτοντας στη Βρετανική Ninja Theory την αναβίωση του υπερεπιτυχημένου Devil May Cry, γεγονός που αποτέλεσε πηγή γκρίνιας και ισοπεδωτικών σχολίων από τους φανατικούς οπαδούς της σειράς, πριν καλά καλά ο τίτλος εμφανιστεί στα ράφια. Είχαν δίκιο όμως;
DROWN INTO LIMBO
Το DMC επιχειρεί μια πλήρη ανανέωση στην ιστορία του franchise, κάτι που σημαίνει ότι η συσχέτιση με τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς είναι μάλλον μικρή. Ο κεντρικός πρωταγωνιστής βέβαια παραμένει ο Dante, ενός Nephilim (γόνος Αγγέλου και Δαίμονα), ο οποίος βρίσκεται σε μια διεφθαρμένη μεγαλούπολη ονόματι Limbo City και αναλώνει το χρόνο του στο ποτό και στις σαρκικές απολαύσεις των γυναικών (για να το θέσω πιο ευγενικά). Σε αυτόν τον επίγειο παράδεισο, οι μπελάδες δεν θα αργήσουν να του χτυπήσουν τη πόρτα, καθώς στρατιές από δαίμονες του επιτίθονται προκειμένου να τον εξοντώσουν, υπό την καθοδήγηση του «μεγαλοδαίμονα» Mundus. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό αποτελεί έναν από τα βασικά συστατικά του σεναρίου, οπότε δεν θα τον αποκαλύψω, ενώ μέσα σε όλο αυτό το χαμό ο Dante θα ανακαλύψει το χαμένο του αδερφό Vergil και πληροφορίες για το παρελθόν του, που είχε αφήσει βαθιά κρυμμένες μέσα του. Σε γενικές γραμμές, η ιστορία του DMC δεν είναι κακή: η πλοκή, αν και προβλέψιμη, αναπτύσσεται και παρουσιάζεται ικανοποιητικά στο παίκτη, μέσω μεγάλου αριθμού από καλοσκηνοθετημένα cutscenes, αλλά πλήττεται από τους συχνά ανόητους διαλόγους που θαρρείς ότι τους έγραψε ο δεκατετράχρονος «νταής» της τάξης. Ιδίως στην αρχή της περιπέτειας, ο Dante είναι υπερβολικά υπερόπτης και ατίθασος, σε σημείο εκνευρισμού, ευτυχώς που στην πορεία «ωριμάζει» κάπως και εντέλει κερδίζει τη συμπάθεια του παίκτη. Αρκετά όμως με την ιστορία, καθώς, το ζουμί των Devil May Cry αποτελεί το hack ‘n’ slash στοιχείο και εκεί ακριβώς οφείλει κανείς να επιστήσει τη προσοχή του.
SSSENSATIONAL!
Η ουσία του παιχνιδιού, εκτός από το να σκοτώσετε κάθε δαίμονα που τολμά να τα βάλει μαζί σας, είναι μία: να πετύχετε όσο το δυνατόν καλύτερα combos! Σε αυτό το στόχο, σύμμαχός σας είναι ο άψογος και στιβαρός χειρισμός, ο οποίος περιλαμβάνει ένα σεβαστό αριθμό από κουμπιά, γι’ αυτό η χρήση ενός gamepad συνιστάται ανεπιφύλακτα, καθώς τα δάχτυλά σας αναμένεται να πάρουν φωτιά. Για αρχή, ο Dante έχει στο παλμαρέ του δύο πιστόλια με άπειρες σφαίρες και ένα σπαθί, τα οποία αρκούν για τους πρώτους, αδύναμους εχθρούς και σας επιτρέπουν να πάρετε μια γεύση από το τι σας περιμένει, πραγματοποιώντας απλά και όμορφα combos. Το πανηγύρι αρχίζει όταν αποκτήσετε τα επιπρόσθετα Devil και Angel weapons, τα οποία μπορείτε να χρησιμοποιείτε εναλλάξ και σας ανοίγουν τη πόρτα για τη δημιουργία ευφάνταστων και εντυπωσιακότατων combos. Αρκεί να θυμάστε ότι με τα Devil weapons προκαλείτε μεγαλύτερη ζημιά σε μεμονωμένους εχθρούς, αλλά οι κινήσεις τους είναι σαφώς πιο αργές, ενώ με τα Angel weapons χτυπάτε πολλούς εχθρούς ταυτόχρονα με μειωμένη ισχύ. Προσθέστε το γεγονός ότι αποκτάτε επίσης ένα γάντζο, με τον οποίο μπορείτε να τραβήξετε προς το μέρος σας ή να πλησιάσετε εσείς τους εχθρούς σας, τα επιπλέον Devil & Angel weapons που αποκτάτε στη πορεία και τη δυνατότητα του Devil Trigger, όπου ο Dante μεταμορφώνεται σε πραγματικό «διάβολο των combos», οπότε αν τα συνδυάσετε κατάλληλα και τα ανακατέψετε, αντιλαμβάνεστε ότι το παραγόμενο μείγμα χαρακτηρίζεται ως «ολοκαύτωμα», με έντονο το sense of accomplishment.
Ανάλογα λοιπόν με το πόσο μελετημένα εκτελείτε τα combos, αξιολογείστε real-time (από D, C, B, A, S, SS εώς SSS), ενώ κάθε φορά που δέχεστε κάποιο χτύπημα ή εκτελείτε συνεχώς τις ίδιες κινήσεις, η βαθμολογία καταρρακώνεται. Η ορθή εφαρμογή των combos εκτοξεύουν το σκορ σας στο τέλος της κάθε πίστας, ενώ συνηγορούν στη ταχύτερη ανάπτυξη των ικανοτήτων του Dante, καθώς με αυτό το τρόπο κερδίζετε XP, με τα οποία ξεκλειδώνετε ακόμα περισσότερα combos στα διάφορα καταστήματα (που έχουν τη μορφή αγαλμάτων – εκεί μπορείτε να αγοράσετε και άλλα χρήσιμα πράγματα για αύξηση ενέργειας, της Devil Trigger μπάρας κλπ). Εχετε υπόψη σας όμως ότι το ανελέητο και χωρίς τακτική button mashing, τουλάχιστον στα προχωρημένα επίπεδα δυσκολίας, δεν θα σας πάει μακριά, ενώ αν θέλετε να γίνετε πραγματικά καλός παίκτης του DMC θα πρέπει να εξασκηθείτε πολλές ώρες, καθώς ο συγχρονισμός είναι το παν για να πετύχετε το πολυπόθητο SSS rating. Βέβαια εδώ θα εντοπίσετε και ένα «αυτογκόλ» που δέχεται στις καθυστερήσεις το DMC, καθώς ορισμένοι εχθροί απαιτούν συγκεκριμένο όπλο (Devil ή Angel) για να δαγκώσουν το χώμα, πράγμα που μπορεί μεν να ανεβάζει το επίπεδο της τακτικής που απαιτούν οι μάχες, περιορίζει δε τα combos που μπορείτε εντέλει να πραγματοποιήσετε. Αυτό μάλλον θα απασχολήσει μόνο τους πραγματικά σκληροπυρηνικούς παίκτες του παιχνιδιού, οπότε οι υπόλοιποι μπορείτε απλά να αδιαφορήσετε γι’ αυτή τη σχεδιαστική «ατέλεια».
Πέρα από τον καταιγισμό μαχών, το DMC περιλαμβάνει ορισμένες platform προκλήσεις, οι οποίες απαιτούν συχνά τη χρήση των Devil και Angel «γάντζων» και τις αυξημένες αλτικές ικανότητες του Dante για να τις φέρετε εις πέρας. Ευτυχώς όμως δεν θα σας προβληματίσουν καθόλου (αν πέσετε, απλά θα επιστρέψετε στην αμέσως προηγούμενη πλατφόρμα με, ως συνέπεια, μια μικρή μείωση ενέργειας), καθώς είναι προφανής ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσετε, ενώ υπάρχουν αρκετά μυστικά που μπορείτε να ανακαλύψετε, ιδίως αν αρχίσετε και δεύτερο playthrough, όπου έχετε ήδη «ξεκλειδώσει» όλες τις ικανότητες του Dante.
Γενικότερα, οι εντυπώσεις μου από το DMC έχουν θετικό πρόσημο. Οι μάχες είναι απολαυστικές, παρ’ όλο που πιθανότατα υστερούν ελαφρώς σε σύγκριση με τα πιο καταιγιστικά «γιαπωνέζικα» Devil May Cry, ενώ η διάρκεια του μπορεί μεν να φθάνει τις 8 ώρες περίπου και το multiplayer να λάμπει δια της απουσίας του (ευτυχώς!), αλλά διαθέτει πολύ υλικό για να ανακαλύψει κανείς, ιδίως αν κυνηγά achievements, και απαιτεί προσήλωση και πολύωρη εξάσκηση για να «τιθασεύσει» τους μηχανισμούς του. Το στοιχείο που με ενόχλησε και πιθανότατα θα ενοχλήσει και εσάς, είναι η έλλειψη φαντασίας στα bosses, τα οποία εικαστικά δεν μου άρεσαν καθόλου, ενώ εκτελούν συνεχώς τα ίδια προβλέψιμα μοτίβα κινήσεων, με συνέπεια οι μάχες μαζί τους να καταλήγουν βαρετές. Επίσης το πρώτο playthrough, ακόμα και στο «Nephilim» επίπεδο δυσκολίας (το δυσκολότερο που είναι ξεκλείδωτο) είναι μάλλον εύκολο, οπότε αν ψάχνετε για μια πιο ζόρικη πρόκληση, οφείλετε να ξαναπαίξετε το παιχνίδι στο «Son of Sparda» mode. Αλλωστε αν κατορθώσετε να τελειώσετε και αυτό, η πρόκληση δεν σταματά: το παιχνίδι δυσκολεύει ακόμα περισσότερο στο «Dante Must Die» mode, ενώ τα δύο τελευταία επίπεδα δυσκολίας («Heaven or Hell» και «Hell and Hell») απευθύνονται μόνο σε μαζοχιστές. Αρκεί να αναφέρουμε ότι στο πρώτο, τόσο ο Dante όσο και οι εχθροί του πεθαίνουν με ένα χτύπημα, ενώ στο δεύτερο μόνο ο Dante…
DEVIL DIDN’T CRY AFTER ALL
Νομίζω ότι αξίζει να αποδώσουμε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» στη Ninja Theory (μαζί με τη Πολωνική QLOC που ανέλαβε τη μεταφορά στα PC μας) για τη δουλειά που έχει κάνει στον οπτικό τομέα. Το DMC είναι πανέμορφο, με έντονο το προσωπικό στυλ, καθώς δεν είναι διόλου φειδωλό στη χρήση των χρωμάτων και στη ποικιλία των σκηνικών (σχεδόν καμία πίστα δεν μοιάζει με τη προηγούμενη), ενώ τρέχει στα 60fps ακατέβατα, άσχετα με τον αριθμό των εχθρών που βρίσκονται στην οθόνη. Θετικά κρίνεται και ο τομέας του animation, με το motion-capture να κάνει «θαύματα» και να συνδυάζει αρμονικά τις κινήσεις των χαρακτήρων μεταξύ τους. Βέβαια, θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω ότι η αισθητική του νέου DMC μπορεί κάποιους να τους απωθήσει, καθώς το «παρδαλό» στυλ του, μακριά από το goth πνεύμα των πρώτων Devil May Cry, σε σημεία πλησιάζει επικίνδυνα τα όρια του κιτς, αλλά αυτό αποτελεί κάτι καθαρά υποκειμενικό, όπως άλλωστε και η «emo/punk» κόμμωση του Dante, γι’ αυτό και δεν θα επεκταθώ.
Το soundtrack, από την άλλη, αν και ταιριάζει με τα τεκταινόμενα επί της οθόνης, απευθύνεται σε εξειδικευμένο κοινό, καθώς το έχουν αναλάβει από κοινού το group Combichrist μαζί με τους Noisa, οι οποίοι συνδυάζουν χορευτικά beats και samples, με βαριές metal κιθάρες. Στο τομέα των voice-over πάντως το παιχνίδι αριστεύει.
Συνοψίζοντας, το DMC είναι ένας πολύ αξιόλογος action/hack ‘n’ slash τίτλος που σίγουρα θα αρέσει σε όσους αναζητούν ένα καλοφτιαγμένο, άμεσο και εθιστικό παιχνίδι, με αρκετό βάθος στο gameplay του. Οι πιο φανατικοί και «ψαγμένοι» της σειράς θα έχουν τις ενστάσεις τους, γενικά όμως η προσπάθεια της Ninja Theory είναι αξιέπαινη και, αναμφίβολα, δικαιούται της προσοχής σας.
Το DMC διατίθεται από τη CD Media.
Pros
- Πολύ καλό σύστημα μάχης
- Καταιγιστική δράση που καθηλώνει
- Συμπαθητική ιστορία
- Very good technical sector
Cons
Cons
- Ορισμένοι κακογραμμένοι διάλογοι
- Οι μάχες με τα bosses απογοητεύουν
- Η αισθητική του δεν είναι για όλους
Το πρώτο DMC για εμένα ειναι το καλύτερο, μετά το 3 μέρος ειχα χάσει το ενδιαφέρον μου για την σειρά αλλα αυτό φαίνεται καλό, μόλις πέσει η τιμή του θα το παρω
….ναι αλλά μην ξεχνάς ότι εκτός από reboot λειτουργεί και ως prequel για τη σειρά, οπότε ο Dante είναι νεαρός και αλαζόνας
Πόλυ χαίρομαι που φαινόταν να βγαίνει καλό από τα trailers που είχαν δείξει κατά καιρούς και όντως έτσι έγινε. Το punk στυλάκι του Dante δε με χάλασε καθόλου, ωραία και η μουσική αλλά βάλτε ρε παλικάρια τίποτα από Misfits, Dead Kennedys κτλ. Μπράβο στην Capcom και στην QLOC (Πολωνοί, ε? χμ…) για το παιχνίδι και τη άρτια μεταφορά στους υπολογιστές.
Haters may Cry!
Μια απο τα ιδια και εγω. Το 1 μου αρεσε παρα πολυ. Εχω παιξει και τα υπολοιπα, χωρις ομως να εχω τελειωσει καποιο απο αυτα. Δε μου κινουσαν και πολυ το ενδιαφερον.
Πολυ ωραιο το Review, δε με πειθει ομως να το αγορασω τωρα :p. Ισως οταν πεσει η τιμη του να το σκεφτω.