ELEX
Υπήρξε κάποτε η εξής κομβική στιγμή στην ζωή μου. Έχοντας κατέβει με το λεωφορείο στη διπλανή πόλη με σκοπό να πάρω το ένα παιχνίδι που προέβλεπε το σκληροκερδισμένο χαρτζιλίκι μου, στέκομαι στο κατάστημα με ένα δίλημμα. Από τη μια το Gothic και από την άλλη το TES III: Morrowind. Έχω διαβάσει τα reviews και για τα δύο, με γοητεύει εξίσου το ενδεχόμενο μιας περιπέτειας σε έναν κόσμο φαντασίας και τελικά, θες λίγο η τύχη, θες το artwork επέλεξα το TES III, το οποίο έχει σημαδέψει σε τεράστιο βαθμό την πορεία μου και την ενασχόλησή μου με τα RPGs έκτοτε. Παρόλα αυτά πάντα είχα στο μυαλό μου τις περιπέτειες που έχανα στα παιχνίδια της άλλης σειράς και σημείωνα νοητά πως θα επιστρέψω σε αυτές σε μέρες με χρόνο και κυρίως χρήμα. Δυστυχώς αυτές οι μέρες από συγκυρίες δεν ήρθαν ποτέ. Μέσα στα χρόνια η Bethesda γιγαντώθηκε και άλλαξε και σε μεγάλο βαθμό τη σειρά που ακολουθούσα, ενώ η Piranha Bytes έμεινε πολύ πιο πιστή στην συνταγή της και σε έναν αφοσιωμένο πυρήνα οπαδών.
Και να που λοιπόν έφτασε η στιγμή να έρθω σε επαφή με τους κόσμους της Γερμανικής εταιρίας με μια καινούργια IP με το αλλόκοτο μίγμα Fantasy, Sci-Fi και μεταποκαλυπτικού setting. Ο συνδυασμός αυτός έχει δοκιμαστεί ξανά είναι η αλήθεια αλλά πάντα ενέχει τον κίνδυνο να μη δέσει σωστά και τα είδη αυτά να φαίνονται ασύμβατα. Μένει να δούμε αν το ELEX τα καταφέρνει να ξεπεράσει αυτό το εμπόδιο και ταυτόχρονα να είναι ένα αξιόλογο RPG.
Ο μεταποκαλυπτικός κόσμος του Magalan.
Το ELEX εκτυλίσσεται στον πλανήτη Magalan. Στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν, ο πλανήτης αυτός ήταν ανάλογος της γης και του πολιτισμού μας, με δισεκατομμύρια ανθρώπους να ζουν στην επιφάνειά του. Την έως τότε πορεία του όμως, διέκοψε η πρόσκρουση ενός κομήτη, που έφερε κατακλυσμιαίες καταστροφές, άλλαξε την επιφάνεια του πλανήτη και σχεδόν εξαφάνισε την ανθρωπότητα.
Από τα συντρίμμια αυτής της καταστροφής ξεπήδησαν οι επιζήσαντες. Πέρα όμως από την διαμάχη για τους γνωστούς πόρους και την επιβίωση, σύντομα η σύγκρουση επικεντρώθηκε σε έναν νέο πόρο. Ο κομήτης ήταν πλούσιος σε ένα στοιχείο που οι επιζήσαντες ονόμασαν Elex και κάθε μεγάλη παράταξη βρήκε τον δικό της τρόπο να το αξιοποιήσει. Το Elex στην ακατέργαστη μορφή του, μεταλλάσει και αλλοιώνει τις μορφές ζωής, εξ’ ου και οι ορδές των μεταλλαγμένων ζώων στην ύπαιθρο. Στους ανθρώπους αντίστοιχα δημιουργεί μια κατάσταση που θυμίζει ζόμπι, εθισμένου στο Elex. Κάποιοι από τους ανθρώπους όμως βρήκαν τον τρόπο να το καταναλώνουν λελογισμένα, λαμβάνοντας έτσι υπερφυσική δύναμη, σε κόστος του συναισθηματικού κόσμου που καταστέλλεται, κάνοντας τους όντα βασισμένα στην ψυχρή λογική.
Αυτοί οι μετα-άνθρωποι είναι οι Albs, και ένας από αυτούς ήταν και ο ήρωάς μας Jax, μέχρι που ένα ατύχημα που οφείλεται σε προδοσία, τον αφήνει καταμεσής του δάσους, αποστερημένο από το Elex και καταχωρημένο ως νεκρό για τους Albs στην πατρίδα του Xacor.
Έτσι χρησιμοποιώντας δια της πλαγίας οδού το τέχνασμα της αμνησίας ή κενού παρελθόντος το παιχνίδι μας εισάγει στον υπόλοιπο κόσμο που χωρίζεται μεταξύ τριών μεγάλων παρατάξεων. Ο Jax ζει και γνωρίζει για πρώτη φορά τον «κανονικό» πολιτισμό των ανθρώπων και το περιβάλλον πέρα από την πατρίδα του και μαζί με αυτόν και εμείς.
Οι παρατάξεις πέρα από τους Albs που ζουν στις παγωμένες εκτάσεις του Βορρά, είναι τρεις. Οι Bersekers είναι φυσιολάτρες και τεχνόφοβοι. Χρησιμοποιούν το κατεργασμένο Elex ως μαγεία που τους βοηθά να αποκαταστήσουν την χλωρίδα του πλανήτη και απορρίπτουν την χρήση του για λόγους που σχετίζονται με την τεχνολογία. Αποτελούν έτσι την fantasy πλευρά στον Magalan και βασίζονται σε παραδοσιακές τακτικές με σπαθιά και τόξα, στην δυνατή μαγεία τους και στην άτεγκτη πίστη στους νόμους τους.
Σε αντίθεση με τους Bersekers, οι Clerics θεωρούν εαυτούς ως θεματοφύλακες της χαμένης τεχνολογίας πριν την καταστροφή και πέρα από αυτό χρησιμοποιούν το Elex για νέα ρομποτικά κατασκευάσματα και για χρήσεις «πνευματικής» υποβολής ή Psionics, προσπαθώντας να διαδώσουν την πίστη στην θεότητα Calaan. Ζουν στο ηφαιστειογενές σημείο της πρόσκρουσης με τον κομήτη και θεωρούν κάθε άλλη χρήση του Elex πέρα από την τροφοδότηση της τεχνολογίας αιρετική.
Τελευταίοι από τους «ελεύθερους λαούς» του Magalan είναι οι Outlaws που ζουν στις ερήμους του Tavar. Όπως είναι αναμενόμενο, η κοινωνία τους είναι παντελώς άναρχη και οπορτουνιστική και απαρτίζεται από όσους δεν θέλουν να ζήσουν στα αυστηρά κοινωνικά συστήματα των άλλων δύο λαών. Χρησιμοποιούν το Elex για την παρασκευή ναρκωτικών που τους παρέχουν μια πιο «καθαρή θεώρηση» του κόσμου.
Αυτοί οι λαοί βρίσκονται σε μια σχετική ισορροπία μέχρι τη στιγμή που οι Albs, έχοντας ως ορμητήριο τον παγωμένο Xacor, επιδράμουν στις άλλες περιοχές με σκοπό να θέσουν όλο το Elex του πλανήτη υπό τον έλεγχό τους. Σε αυτό το σκηνικό, ο ήρωάς μας καλείται να βρει τον εαυτό του και να εκδικηθεί (ή και όχι) την απόπειρα δολοφονίας του και να μάθει τους λόγους για αυτή.
Έως τώρα θα είναι προφανές στους παλιούς φίλους των Gothic/Risen πως υπάρχουν παραδοσιακά μοτίβα των σειρών. Πέρα από αυτό, το σενάριο δίνει μια καλή αιτιολόγηση του μεταποκαλυπτικού Fantasy Sci-Fi και βάζει τα θεμέλια για το θέαμα και την ποικιλία στις περιπέτειές μας.
Πέρα από τις ομοιότητες στα faction και τον ήρωα, το Elex κληρονομεί και το σύστημα μάχης των προκατόχων του. Με λίγα λόγια θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως Acquired Taste, δηλαδή στην αρχή ξενίζει έως και απωθεί, ειδικά τους πρωτοερχόμενους στον χώρο των παιχνιδιών της Piranha Bytes και της ευρύτερης Ευρωπαϊκής Σχολής RPG. Τα κάπως αργά και περίεργα animation της μάχης, συνδυάζονται με τη παρατήρηση του εχθρού για χαρακτηριστικά σημάδια επίθεσης. Με κατάλληλη αξιοποίηση της μπάρας αντοχής (stamina bar) επιτιθέμαστε με combo ή κάνουμε «κωλοτούμπες» αποφυγής των εφορμήσεων των αντιπάλων. Στην αρχή είναι εξαιρετικά δύσκολο, με αποτέλεσμα οι πρώτες ώρες του παιχνιδιού να μας βρίσκουν να κοιτάμε ένα «The End» στην οθόνη με κάποιο μεταλλαγμένο κοτόπουλο ή ποντικό να βεβηλώνει το πτώμα μας. Όταν όμως κατανοηθεί το σύστημα αποφυγής και επίθεσης και συνδυαστεί και με το Jet Pack ως μηχανισμού μάχης, τότε μπορώ να πω πως προσωπικά, βρήκα την μάχη έως και διασκεδαστική, εφόσον συνήθισα και τα αρχικά αλλόκοτα animation.
Το δε Jetpack έχει υλοποιηθεί άψογα σε αμφότερους τους τομείς μάχης και εξερεύνησης. Δε μπορώ να περιγράψω ακριβώς το συναίσθημα του να αιωρείσαι πάνω από έναν ράπτορα πετώντας του βέλη, να προσγειώνεσαι δίπλα του, ακολούθως να τον αποφεύγεις και να του δίνεις το τελειωτικό χτύπημα με το τσεκούρι. Στον έτερο τομέα της εξερεύνησης, προσφέρει μια ενεργητική διαδικασία αναρρίχησης ή αποφυγής των εχθρών στον τεράστιο και πάνω από όλα δια χειρός επιμελημένο χάρτη του παιχνιδιού. Μια παράξενη λεπτομέρεια όσον αφορά το χειρισμό, είναι πως, όλως περιέργως, είναι καλύτερος με χειριστήριο, λόγω των άβολων bindings στο πληκτρολόγιο.
Να σημειωθεί η μεγάλη σημασία που έχει το χτίσιμο του χαρακτήρα μας κατά την διάρκεια του level up. Εγώ συγκεκριμένα, έχω την τάση να μην δαπανώ κατευθείαν τους πόντους των level up, στα παιχνίδια όπου είναι εφικτό. Στο Elex, έχουμε τις βασικές ομάδες των Strength, Constitution, Dexterity, Intelligence και Cunning και σε κάθε επίπεδο μας δίνονται πόντοι για να δαπανήσουμε σε αυτές, όπως και πόντοι διαφόρων skills που μπορούμε να αναβαθμίσουμε αν πληρούμε τα κριτήρια των ομάδων αυτών και εφόσον βρούμε κατάλληλο εκπαιδευτή. Επιπλέον αυτών, υπάρχουν skills τα οποία είναι κλειδωμένα πίσω από τις παρατάξεις, με εκπαιδευτές που παραδίδουν μαθήματα μονάχα αφού έχουμε ταχθεί μαζί τους. Οι δε πόντοι εμπειρίας κερδίζονται είτε μέσω των quests, είτε από την εξολόθρευση εχθρών στη μάχη. Εν προκειμένω, καθώς δεν δαπανούσα τους πόντους αυτούς, πέρασα ένα μέρος του παιχνιδιού που με τσάκιζαν έως και τα ποντίκια του αγρού. Για να έχετε κάποια ελπίδα στις μάχες, πρέπει να δαπανήσετε αυτούς τους πόντους με προσοχή για την εξέλιξη του χαρακτήρα σας.
Η δυσκολία αυτή στη μάχη και το προφανές «φράγμα» που θέτουν οι αυξημένου επιπέδου εχθροί στο χάρτη, δημιουργούν μια κατάσταση που προσφέρει τα μέγιστα στην εμβύθιση στον κόσμο αυτό, καθώς τα πάντα είναι βάναυσα και εχθρικά. Τίποτα δεν είναι κλειδωμένο με αόρατους τοίχους, δυνητικά μπορείτε να περιηγηθείτε σε όλο τον χάρτη αλλά θα πρέπει να βρείτε δημιουργικούς τρόπους να χαράξετε την πορεία σας μέσα από βουνά και ρουμάνια προκειμένου να αποφύγετε τις εφιαλτικές επαφές με την εχθρική και μεταλλαγμένη πανίδα του κόσμου του Magalan. Έτσι επιτυγχάνεται και η Post Apocalyptic φύση του παιχνιδιού, μέσω των μηχανισμών του gameplay.
Quests και γενικότερο Immersion.
Η μαγεία του Elex βρίσκεται στον χάρτη του και εξερεύνηση που συμβαίνει οργανικά και ξεπληρώνει από μόνη της λόγω του αισθήματος ικανοποίησης που προσφέρει. Όπως ανέφερα και παραπάνω το «μπλόκο» των εχθρών ανώτερου επιπέδου, κάνει την περιήγηση σε περιοχές που υποτίθεται πως δεν θα έπρεπε να είμαστε πιο συναρπαστική και αξιοποιεί στα όρια το Jetpack μας, επιστρατεύοντας την εφευρετικότητά μας. Οι devs ανοιχτά μας προκαλούν να κάνουμε πράγματα που δεν θα έπρεπε να γίνουν έτσι, να εξερευνήσουμε με τρόπους απρόβλεπτους και αλλόκοτους, σε αντίθεση με άλλες streamlined εμπειρίες σε τεράστιες παιδικές χαρές.
Μια παρόμοια λογική ακολουθούν και τα quests που λόγω της Bethesdοποίησης του gaming αισθητηρίου μου μέσα στα χρόνια, αρχικά με ξένισαν με τον old school χαρακτήρα τους. Ενδεικτικά, κάποια στιγμή βρέθηκα στην πύλη μιας πόλης όπου απαιτούσε άδεια εισόδου για να μπω. Ρώτησα τον φρουρό για τις άδειες εισόδου, την πόλη και γενικά εξάντλησα τον διαθέσιμο διάλογο. Αργότερα εκτός πόλης βρήκα έναν άνθρωπο που μου πρόσφερε ένα quest για να μου φτιάξει πλαστή ταυτότητα εισόδου. Τελείωσα με κόπο το quest που απαιτούσε και μπόλικη μάχη και με την νεοαποκτηθείσα κάρτα πήγα να μπω στην πόλη. Εκεί ο φρουρός έλεγξε την κάρτα, που του φάνηκε εντάξει μεν, αλλά συνδύασε τις ερωτήσεις μου προηγουμένως και έτσι πολύ γρήγορα βρέθηκα σε θέση ανάκρισης για την απόκτησή της. Εάν δεν είχα ρωτήσει πιο πριν, εξαντλώντας τον διάλογο, προφανώς δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα.
Γενικότερα, παρότι υπάρχουν κάποια μικρά προβλήματα συνοχής στα dialogue trees των quest, με αλλαγές του τόνου της φωνής που θυμίζουν μπαλώματα σε ύφασμα, παρόλα αυτά μεταξύ τους οι αποστολές είναι συνδεδεμένες με αξιοπρόσεκτο τρόπο, συνδυάζοντας αναθέτες αποστολών αλλά εμπλέκοντας και τον εκάστοτε ακόλουθό σας στον διάλογο. Η Piranha Bytes δεν φοβάται να ακολουθήσει ο παίκτης το μονοπάτι που του φαίνεται λογικό για την προσέγγιση ενός quest.
Αυτή η ελευθερία δίνει και τον απαραίτητο roleplay τόνο, άπαξ και εντοπίσετε τον τύπο χαρακτήρα που θέλετε να παίξετε. Η κάθε “class” που προκύπτει από τα προαπαιτούμενα στα skills αλλά και από την παράταξη στην οποία μοιραία πρέπει να ενταχθείτε, επιτάσσει διαφορετικές προσεγγίσεις στις μάχες αλλά και στο roleplay κομμάτι. Με λίγα λόγια δεν μπορείτε να είσαστε ταυτόχρονα ο πανίσχυρος Arch-Mage ΚΑΙ ο αρχηγός του Fighters Guild που στον ελεύθερο χρόνο του αράζει με τους Jarls σφάζοντας δράκους. Το πρώτο σας μεταλλαγμένο κοτόπουλο σας εγγυώμαι πως δίνει πολύ μεγαλύτερη ικανοποίηση από εκείνο τον δράκο έξω από το Whiterun…
Φυσικά το επίπεδο συγγραφής του σεναρίου δεν μπορεί να κοντράρει πχ την σειρά Witcher και ο κόσμος του Magalan χάνει αρκετή από τη ζωντάνια του ειδικά στα χωριά και τις πόλεις, λόγω των επαναλαμβανόμενων μοντέλων των NPCs. Όπως προαναφέρθηκε, προφανώς λόγω του τμηματικού development για τα quests, οι διάλογοι που προκύπτουν μερικές φορές είναι ασύνδετοι σε τόνο και η παντελής απουσία lip sync όπως και το μέτριο voice acting δεν βοηθούν. Σε συνδυασμό με το animation, που δεν είναι άσχημο μεν αλλά δεν συγκρίνεται με ΑΑΑ παραγωγή των ημερών μας, το Elex χάνει ένα κομμάτι της μαγείας, ακριβώς επειδή έχουμε συνηθίσει κάποια πράγματα ως στάνταρ. Παραδόξως όμως, η δυσκολία του gameplay αποδίδει το μεταποκαλυπτικό feeling, τα δασικά ή φουτουριστικά τοπία τη δική τους νότα και τέλος υπάρχουν διάφοροι θεματικοί κύκλοι που θίγονται όπως και πλήθος ηθικών διλημμάτων που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.
Μπορεί το Elex να μην έχει Biowarικά φκιασίδια αλλά όταν μπαίνουμε σε μια πόλη, δεν θα συναντήσουμε κάποιον NPC να έρχεται και να μας λέει για πρώτη κουβέντα πως τον έδερνε ο θείος του με το ζωνάρι στο υπόγειο, απλά και μόνο για το ντεμέκ inclusion. Με έναν πολύ πιο διακριτικό τρόπο, το παιχνίδι με έκανε προσωπικά να σκεφτώ σε ποιο σημείο ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και παρουσίασε θέματα όπως η οικολογία, η αντίθεση απόλυτου ορθολογισμού και πνευματισμού, η προσφυγιά και η δυσπιστία απέναντι στο ξένο. Αν το κόστος για αυτά είναι το lip sync, ας είναι.
H in-house, βαρελίσια game engine της Piranha Bytes, δίνει μερικά πολύ εντυπωσιακά αποτελέσματα. Μπορεί το Elex να μην αποτελεί την αιχμή του δόρατος στον οπτικό τομέα την παρούσα στιγμή, παρόλα αυτά κάνει πάρα πολύ καλά όσα πρέπει να κάνει. Τα visuals είναι εντυπωσιακότατα, ειδικά όσον αφορά τον φωτισμό και οι τεράστιες εκτάσεις με τα κτήρια και τα βουνά στον ορίζοντα αποδίδουν τα μέγιστα στο immersion. Στη σύνθεσή μου με directX 11, είχα ακατέβατα 60fps σε πλήρως τερματισμένα settings και δεν αντιμετώπισα ούτε ένα crash ή game breaking bug. Πραγματικά σε 25 ώρες παιχνιδιού το μόνο στραβό ήταν μια φορά που η ακόλουθός μου έριχνε το fireball στο δάπεδο ενώ υπήρχε εχθρός σε κατώτερο επίπεδο και ένα λάθος achievement που μου δόθηκε. Απ’ ό,τι ξέρω από το ιστορικό της Piranha Bytes, τούτο αποτελεί μεγάλο επίτευγμα.
Τα προβλήματα με την game engine και τα production values είναι το clipping σε χαρακτήρες και τέρατα και τα αιωρούμενα όπλα στο πλάι ή στην πλάτη που θυμίζουν 2009. Το pathfinding των ακολούθων είναι πολύ καλό. Για τα τέρατα είναι προηγούμενης γενιάς καθώς δεν μπορούν να κυνηγήσουν τον ήρωα σε πολλά επίπεδα platforming. Για να αποφεύγεται η κατάχρηση των ranged όπλων σε αυτή την κατάσταση, σχεδόν όλοι οι εχθροί έχουν και μια ranged επίθεση για να αναγκάζουν τον παίκτη να κινείται. Παλιομοδίτικο αλλά λειτουργεί.
Σημειώνονται οι ταχύτατοι χρόνοι φόρτωσης και η παντελής απουσία τους μεταξύ των περιοχών που ενώνει όλον τον κόσμο του παιχνιδιού σε μία συνεχή εμπειρία. Τα animation δεν θα εντυπωσιάσουν τους περισσότερους αλλά προσωπικά δεν τα βρήκα και άσχημα. Υπάρχουν όμορφες λεπτομέρειες, όπως το ότι ο Jax όταν φτάνει σε ταβάνι με το Jetpack, σηκώνει το χέρι για να προστατεύσει το κεφάλι του. Απλά γενικά είναι πιο πρωτόγονα σε σχέση με όσα έχουμε συνηθίσει.
Εν κατακλείδι, το Elex είναι ένα πολύ ιδιαίτερο παιχνίδι που κατάφερε να μου δώσει σχεδόν αυτούσια την old school εμπειρία εξερεύνησης με ένα σημερινό περίβλημα. Οι παλιοί οπαδοί της Piranha Bytes είναι σίγουρο πως θα βρουν όσα αγάπησαν στις ιστορικές σειρές με μια μοντέρνα απόδοση. Για τους υπόλοιπους οπαδούς των RPG που ίσως το streamlining έχει εκπαιδεύσει το μυαλό τους να περιμένει τυποποιημένες εμπειρίες, θα φανεί ξένο ίσως και εχθρικό, ειδικά τις πρώτες ώρες που το «The End» εμφανίζεται αδιάκοπα. Παρόλα αυτά, η άρνησή του να υποταχθεί στις συμβάσεις του RPG gamemaking guide 101, το κάνει απρόβλεπτο, δυσκολεύει την αναγνώριση των μηχανισμών που το κάνουν να δουλεύει πίσω από την κουρτίνα και τελικά δίνει την μυστηριακή εμπειρία των RPGs της προ Oblivion εποχής.
Το Elex μπορεί στην καλύτερη να θυμίζει το Goty του 2010 αλλά για όσους θέλουν μια αγνή εμπειρία εξερεύνησης και πραγματικού roleplay, έστω και με κάποια άγαρμπα για την εποχή στοιχεία, εδώ θα βρουν όσα ψάχνουν. Είχα καιρό να περιμένω να σχολάσω από τη δουλειά/υποχρεώσεις για να βυθιστώ στον κόσμο ενός RPG πάντως.
Το ELEX μας το διέθεσε η Enarxis Dynamic Media, η οποία διανέμει το παιχνίδι στην Ελλάδα.
Μπορείτε επίσης να το αγοράσετε από το GoG και να στηρίξετε απευθείας τον σύλλογο παθόντων από μεταλλαγμένες γαλοπούλες, παράλληλα με την παρούσα ημιθανή κοινότητα.
Pros
- Αυθεντικό αίσθημα εξερεύνησης σε έναν τεράστιο handcrafted κόσμο.
- Άψογη υλοποίηση του Jetpack σε εξερεύνηση και μάχη.
- Το σύστημα μάχης για κάποιους έχει τον απαραίτητο στρατηγικό χαρακτήρα.
- Πολλαπλές προσεγγίσεις σε quest.
- Οπτικός τομέας που δεν αποτελεί την αιχμή του δόρατος αλλά είναι πανέμορφος, έστω και με μερικά φτωχά asset και υποδεέστερα textures.
- Διαφορετικό gameplay ανά κλάση, αγνό roleplay.
- Ελευθερία κίνησης παντού στον χάρτη.
- Μελωδίες που προσφέρουν στην εξερεύνηση και την ατμόσφαιρα με πολλά 90’s/00’s vibes.
Cons
- Απουσία lip sync και σε περιπτώσεις αδύναμο voice acting.
- Clipping, αιωρούμενα όπλα και άλλες παιδικές ασθένειες.
- Το σύστημα μάχης για κάποιους δεν έχει την ένταση, δράση και φυσική ροή των σύγχρονων action rpg.
- Τα dialogue trees κάποιες στιγμές θυμίζουν μπαλωμένο ρούχο, ήτοι patchwork.
you had me at “φκιασιδια”…
οχι οτι ηταν ασχημη η “βαρελισια γκεημ εντζιν”. βελγικη ηταν η βαυαριας?
ωραιο ρηβιου, γεματο, και μαλλον ευτυχως το γκεημ ηταν οπως το περιμεναμε εμεις οι πιστοι των πιρανχας.
θα περιμενω για τα νομοτελειακα πρωτα πατσηζ και μετα θα βυθιστω στον μοναδικο γκεημινγκ κοσμο όπου τα γαλόπουλα σε πανε πηδιωντας μεχρι να γινεις λεβελ 10 που λεει ο λογος.
και ω ναι, μα την κακασχημη γκουμούτσα του νειμλες ουάν, μας αρεσει, ποσο μας αρεσει!
Αν και δεν την παλεύω πλέον να ασχοληθώ με τίτλο της Piranha Bytes -η οποία, βάσει των γραφομένων σου, διαπιστώνω πως κυκλοφορεί ακόμη σεναριακά το ίδιο παιχνίδι από εποχής Gothic 1, με τα σχετικά μικρά upgrades που επιτάσσουν οι τεχνολογικές εξελίξεις κάθε εποχής- χαίρομαι ιδιαιτέρως που η εταιρεία συνεχίζει να υπάρχει και να προσφέρει το ιδιαίτερο χαρμάνι RPG της στην πιάτσα.
Τα παιχνίδια της Piranha πλέον (εντάξει από εποχή Risen αρχίσαμε να το βλέπουμε) είναι σαν τους δίσκους Running Wild ή AC/DC. Ξέρεις τι να περιμένεις, και αν έχεις παίξεις 2-3 από αυτά είναι σαν να τα έχεις παίξει όλα 🙂
Από τα γραφόμενα του Σπύρου, για κλασικός τίτλος της εταιρίας φαίνεται, με ό,τι στραβά και καλά έχουν (περισσότερο προς polished μεριά το κόβω αυτό από τα προηγούμενά της), σε καμιά καλή έκπτωση θα το τσεκάρω.
Μπράβο για το ρηβιού Σπύρο!!!!
Παιχνίδαρος φαίνεται!!!!! Κλασσικό PB παιχνίδι και δεν θέλουμε τιποτα άλλο…
(Μποράτσο θα σε μαλώσω – επιβάλεται να παίξεις το ελεξ ακόμα και αν σου θυμιζει ξεπατικοτούρα απο το γκοθικ 1… δεστο σαν μια μορφή 17χρονης τιμωρίας βρε αδερφε, στο τέλος δε θα θέλεις να ξεκολλήσεις)
Ένα άκρως αντιπροσωπευτικό σχόλιο για το τι εστί ELEX από το Codex:
I really love that PB made all three playable factions so repellent—there’s something for everyone to hate about each of them. And the two with the most powerful abilities are both cults. Just like in real life, or any plausible fictional universe, obedience to authority (especially a corrupt or degenerate authority) comes with really tangible benefits.
They did a great job of subtly integrating moral compromise as almost a gameplay mechanic.
ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΠΟΡΑΤΣΕ!
Μωρέ την ξέρω τη φάση και με το Ρίζεν είχα περάσει όμορφα τότε που είχε βγει. Αλλά τότε είχα το χρόνο που απαιτείτο για κάψιμο. Πλέον, αν δεν υπάρχει στόρι δυνατό και καλογραμμένοι χαρακτήρες, προσπερνώ σφυρίζοντας αδιάφορα 😀
Ο υποτιτλος του αρθρου ειναι εξαιρετικα εμπνευσμενος και σε αυτον συγκεντρωνεται κατα την αποψη μου ολη η λανθασμενη κριτικη που βλεπω να δεχεται το παιχνιδι στα reviews και στο you tube.
Η ευρεια καταναλωση και σε επαρκεις ποσοτητες των παιχνιδιων της bethesda εχει κανει πολλους να μην ανεχονται οτιδηποτε αλλο σε rpg.
Εξαιρετικο review ,μπραβο και πάλι
2 σημεια σημαντικα πριν αρχισω το ποσταρισμα.
1ον δεν εχω καμμια αντιπαλοτητα με τους ρεβιουερς των παιγνιων που θα αναφερθουν.ΚΑΜΜΙΑ(.και παυλα)
2ον τα παρακατω ειναι η γνωμη ΜΟΥ και δεν ειναι αναγκαιο να συμφωνειτε.
Η ιστορια με τα παιχνιδια της πιρανχα μπαιτς ειναι πλεον γνωστη. καταπληκτικα παιγνιδια ρολων που για καποιο περιεργο λογο οι “κριτικοι” παιγνιδιων δινουν με ευκολια μεσαια βαθμολογια (βλεπε 70 με 80) ενω κατι αλλα ρπντζς ποιο στριμλαιντ και απο εμετο(βλεπε “ιτ τζαστ γουερκς!”) να παιρνουν βαθμολογιες μεγαλυτερες.
εχοντας τελειωσει το ελεξοπαιγνιο και εχοντας περασει μια εβδομαδα που συγκρινεται μονο με λιγα αλλα παιγνια (βλεπε baldur’s gate 2,gothic 1 2 kai 3,star wars 1 2,vampire masqarade bloodlines,morrowind,witcher 3,might and magic series,wizardry series) , δεν μπορω να καταλαβω γιατι το ελεξ παιρνει 83 και το καρτουνιστικο πορδολογικης σημειολογιας απευθυνομενο για παιδακια με ΙQ μπιφτεκιου παιρνει 85.
rpg σημαινει 3 πραγματα : εξερευνηση,ανελιξη χαρακτηρα ,ιστορια και αποστολες ποικοιλων τροπων τερματισμου των.(η πεταλουδα ντουαλ νιντζα μπισοπ μου που εχει τελειωσει solo το wizardry 8 ,ολο και κατι θα ξερει..)
το κατωτερο ελεξ δεν τα εχει αυτα και με το παραπανω; ακομα και τα γραφικα του ελεξ ειναι τα καλυτερα τις πιρανχα,στα ανιμαισον τα πραγματα ειναι σκουρα το καταλαβαινω.αλλα μπορειτε αν επιθυμητε καλυτερα γραφικα και ανιματιον να πατε να παιξεται destiny 2 που σιγουρα θα παρει 103 στα 100(βλεπε παρε ign μερικα σακουλια δολαρια να μου βαλεις καλη βαθμολογια…αλλα στο ελεξ βαλε 49 γιατι δεν μου εβγαλε σημαδι που να παω σε ενα quest…)!!!
Δυστηχως οταν νερωνεις το κρασι σου και το δεχεσαι τοτε ακομα και το ξυδι με λιγη κοκακολα ειναι και αυτο ομορφο.
Ειναι τετοια δε η αγανακτιση μου που κανω τωρα ινσταλ το gothic 2 και θα ψαξω να βρω τον αντρεα παρασκευα τσουρινακη στο λιμανι της khorinis…………
nuff said!
Συγκρίνεις πλήρως ανόμοια πράγματα, φίλε μου, κι από εκεί προκύπτει η όποια “παρεξήγηση”.
Το Elex είναι ένα open-world RPG από την Piranha Bytes, και θα κριθεί αμιγώς με βάση αυτό, δηλαδή την ιδιότητά του ως Open-World RPG της Piranha Bytes εν έτη 2017.
Το Fractured But Whole είναι ένα SOUTH PARK game το οποίο τυχαίνει να χρησιμοποιεί ελαφρούς μηχανισμούς RPG ως βάση. Ως εκ τούτου κρίνεται πρωτίστως ως South Park game (αν καταφέρνει δηλαδή να μεταδόσει το πνεύμα της τηλεοπτικής σειράς) και δευτερευόντως σε σχέση με το προηγούμενο αντίστοιχο game, το Stick of Truth.
ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση, με άλλα λόγια.
Σε ένα πράγμα θέλω να σταθώ… διαφωνώ πλήρως με τη λογική ότι το 70-80 είναι μέτριες βαθμολογίες. Και είναι μια τάση που δυστυχώς παρατηρώ όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια στο ίντερνετ. “Πήρε 75 άρα είναι μετριότητα”. Η βάση παραμένει το 50. Αν έγραφες 7-8 σε μάθημα στη σχολή σου ας πούμε, θα ήσουν απογοητευμένος;
Κυριε hellion ,κατεθεσα την γνωμη μου χωρις να θελω να αλλαξω την δικη σας.το γραφω καθαροτατα στην αρχη.επειδη ομως επιθυμειτε να αλλαξετε την δικια μου ,οφειλω να αμυνθω για μια και τελευταια φορα ομως.
Γραφεται οτι “το ελεξ πρεπει να κριθει αμιγως με βαση την ιδιοτητα του ως open world RPG της piranha bytes εν ετη 2017”.ο reviewer sto αρθρο του καταναλωνει 2 αρχικες παραγραφους για να μας πει οτι ΔΕΝ εχει παιξει ποτε παιχνιδι της piranha bytes (πηρε ο ανθρωπος το morrowind και καλα εκανε .το ιδιο εκανα και γω και δεν το μετανιωσα ποτε).Σας ερωτω κyριε hellion:πως ειναι δυνατον να κρινεις το ελεξ με τα προηγουμενα παιχνιδια της piranha bytes οταν δεν εχεις παιξει ποτε κανενα αλλο της παιχνιδι;;;;;;;;;;
το παιχνιδι “η σχισμενη >>>>τρυπα” ειναι RPG οπως αναφερεται στην αρχικη σελιδα πωλησης στο steam.αν θελεται να το ονομασεται 1st person shooter ή διαδραστικη κωμωδια πορδολαγνιας ειναι δικη σας επιλογη και γνωμη σας.Δικη μου ειναι οτι ειναι ενα rpg παιχνιδι οπως αναφερουν και οι δημιουργοι του.
κυριε adhan . ειμαι 42 χρονων και παιζω παιχνιδια σε υπολογιστες απο το 1986.γνωριζω καλα τι σημαινει βαθμολογια 70.για μενα τιποτα . ομως η τελικη βαθμολογια σας θα μπει στο metacritic στο οποιο ολοι οι ΠΛΗΒΙΟΙ(plebs)(κοινος παρονομαστης) θα κοιταξουν και θα πουν οχι ελεξ.ετσι οι πωλησεις θα πανε απατα και η piranha θα κλεισει.και η εταιρεια αυτη αξιζει κατι παραπανω ,γιατι εντελει απο τα παιχνιδια της περασα τελειια και περιμενα και γω πως και πως να τελειωσω απο την δουλεια μου να παω να τα παιξω.και θα λυπηθω πολυ αν κλεισει.και θα απογοητευτω πολυ.
παιδια ηρεμα δεν θελω να τρολαρο κανενα ουτε να επιτεθω σε κανενα . παραθετω την δικη μου γνωμη και τιποτα αλλο.
Φίλε μου όπως και εσύ δίνω μεγάλη βαρύτητα στο ταξίδι που προσφέρει ένα παιχνίδι, μέσω της περιπλάνησης στις εκτάσεις του ή μέσω της εμπνευσμένης και μαγικής γραφής σε διαλόγους και σενάριο. Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως ολόκληρη η κριτική συνοψίζεται στον βαθμό που του δίνεται, ο οποίος όπως λέει και ο Adhan αντιπροσωπεύει ένα Λιαν Καλώς και δεν θα απογοήτευε ως βαθμολογία σε πολλά άλλα μέσα και καταστάσεις.
Πιστεύω πως όντως δεν τρέφεις κάποια αντιπαλότητα, αλίμονο κιόλας αλλά ο οίνος δεν ήταν νερωμένος αλλά μάλλον άκρατος στην κριτική. Η προσέγγιση έγινε με παραδοσιακά κριτήρια αλλά και έχοντας υπόψιν την εξέλιξη της τεχνολογίας. Όσον για το αν κρίνω το ELEX σε σχέση με άλλα παιχνίδια της PB, ακριβώς γι αυτό το λόγο διευκρινίζω πως δεν έχω παίξει άλλους τίτλους και το κρίνω σαν αυτόνομο RPG. Οι οπαδοί της “σειράς” θα καταλάβουν τι έχει αλλάξει και οι νέοι στους τίτλους της PB θα το κρίνουν ως αυτόνομη δημιουργία όπως επιλέγει να κάνει και η PB ονομάζοντάς το ELEX και όχι Gothic ή Risen.
Καταρχάς, δεν επιδιώκω απαραίτητα να αλλάξω την γνώμη κανενός, ούτε θεωρώ πως έκανες κάτι μεμπτόν που σχολιάζεις το ζήτημα εφόσον σε απασχολούσε (και προφανώς δεν σου “επιτίθεμαι” για αυτόν τον λόγο, σε περίπτωση που το εξέλαβες ως επίθεση). Ο διάλογος και η ανταλλαγή απόψεων πάνω στα reviews είναι πάντα ευπρόσδεκτα. Εφόσον όμως αναφέρθηκες σε ένα review το οποίο έγραψα εγώ (του Fractured But Whole), λογικό κι αναμενόμενο είναι να επιχειρήσω να εξηγήσω το σκεπτικό μου. Αν καταλήξουν να σε πείθουν τα λεγόμενά μου, καλώς. Αν όχι, νταξ συμβαίνει κι αυτό, θα ζήσουμε όλοι μας ακόμα κι έτσι.
Κατά δεύτερον, η βαθμολογία που βάλαμε στο Elex είναι η 2η υψηλότερη αυτή τη στιγμή στο Metacritic page του game. Μήπως είσαι λίγο άδικος μαζί μας?
Τέλος, θεωρείς πως τα 2 παιχνίδια οφείλουν να κριθούν με παρόμοια κριτήρια επειδή “η σελίδα του Fractured But Whole στο Steam γράφει πως είναι RPG”. Στο Steam επίσης οι χρήστες έχουν ταμπελιάσει ως “RPG” games όπως τα Fallout Shelter, Borderlands, DragonBall Xenoverse, και μια τραγική σωρεία από Japanese RPGs τα οποία έχουν ως μοναδικό “RPG” στοιχείο τις turn-based μάχες τους. Θεωρείς πως όλα τα παραπάνω μπορούν να μπουν στην ίδια κλίμακα με το Elex, το Gothic, το Fallout New Vegas ή το Witcher 3?
Επαναλαμβάνω, το Fractured But Whole είναι ένα SOUTH PARK game που τυχαίνει να έχει quests και turn-based μάχες. Η όποια RPGσύνη του αρχίζει και τελειώνει εκεί πέρα, και αυτή είναι η πραγματικότητα. Δικαίωμά σου να θεωρείς πως δεν είναι έτσι τα πράγματα προφανώς, αλλά οφείλω να καταστήσω σαφή την άποψή μου, με βάση την οποία βαθμολόγησα και το παιχνίδι.