REVIEWS

GONE HOME

To Gone Home είχε πραγματικά εξάψει την περιέργειά μου. Όντας τεράστιος φάν των Dear Esther and Thirty Flights of Loving και διαβάζοντας τα θριαμβευτικά ρηβιούζ που λάμβανε από σύσσωμο τον Ειδικό Τύπο, περίμενα κάτι πραγματικά μαγευτικό. Έκαμα που λέτε ο αφελής και ατμόσφαιρα, ετοιμάστηκα για φοβερό τριπάκι στο 90’s memory lane. Αναμνήσεις από το δωμάτιο στο πατρικό μου, οι μουσικές που άκουγα χαμηλά στο κασετοφωνάκι ενώ υποτίθεται πως κοιμόμουν, ήμουν πραγματικά έτοιμος να γράψω τα καλύτερα από την εισαγωγική οθόνη του παιχνιδιού και μόνο.

Και δεν ξεκινά άσχημα. Αναλαμβάνουμε το ρόλο της 20χρονης Κέητλιν, που γυρίζει ξημερώματα στο πατρικό της, μετά από ένα χρόνο πανέμορφου Ευρωρεμπελιού. So far, so good, για την ακρίβεια έχω βρεθεί ακριβώς στην ίδια κατάσταση, οπότε το ζούσα το πράγμα. Και έχει που λέτε καταιγίδα έξω και το σπίτι είναι έρημο. Εμείς καλούμαστε, εξερευνώντας σιγά σιγά τα δωμάτιά του και ανακαλύπτωντας σημειώματα, κειμήλια και ενθύμια, να αντιληφθούμε που στο καλό έχουν πάει οι γονείς και η δεκαεπτάχρονη αδερφή μας και γιατί το σπίτι είναι έρημο και ξεκλείδωτο τέτοια ώρα.

GoneHome2Από το φινάλε της περιπέτειας. Δείχνει πιο συναρπαστικό απ’ότι είναι.

Για τους αμύητους, να πούμε ότι δεν πρόκειται για αληθινό “παιχνίδι”, αλλά για interactive fiction. Κινούμαστε μεν σε προοπτική πρώτου προσώπου (όπως ακριβώς και στο Dear Esther ή το αριστουργηματικό 30 Flights) και με το αριστερό πλήκτρο του mouse αλληλεπιδρούμε με κάποια αντικείμενα στον κόσμο του παιχνιδιού. Το δεξί κλίκ ζουμάρει επάνω στο αντικείμενο που θέλουμε. Θεωρητικά είμαστε ελεύθεροι να εξερευνήσουμε τα δωμάτια με οποιαδήποτε σειρά θέλουμε, αλλά από ένα σημείο και έπειτα, πρέπει να βρούμε συγκεκριμένα αντικείμενα/σημείωματα ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε σε κάποιες νευραλγικές για την εξέλιξη του παιχνιδιού τοποθεσίες.

Ο τρόπος που οι developers σου δίνουν την αίσθηση πως έχεις μπει σε ένα αληθινό σπίτι, γεμάτο καθημερινά αντικείμενα (έξτρα συν οι 90’s pop culture αναφορές και ο ανελέητος φετιχισμός του Street Fighter II) και το πώς χρησιμοποιούν απλά αλλά αποτελεσματικά οπτικά ερεθίσματα για να προχωρήσουν την ιστορία, είναι το μοναδικό αληθινά εμπνευσμένο χαρακτηριστικό του τίτλου. Σε συνδυασμό με το εξαιρετικά συναισθηματικό soundtrack του ταλαντούχου Chris Remo και τα άψογα voice-overs των δυο πρωταγωνιστριών, αποτελούν ένα πολύ γερό background για να αφηγηθείς μια ιστορία που θα μείνει αξέχαστη στον παίκτη.

GoneHome3Κάτι μου θυμίζει ο μελαχρινούλης, κάτι μου θυμίζει…

Και εδώ αποτυγχάνει μεγαλειωδώς και τραγικότατα το Gone Home. Ο κρότος του σεναριακού κουφαριού του ενώ χτυπάει το πάτωμα, είναι οριακά δυνατότερος από το βρυχηθμό του συλλογικού χασμουρητού όσων παικτών είχαμε την ατυχία να περάσουμε το απαιτούμενο βασανιστικό δίωρο μαζί του. Όσοι παρακολουθείτε τα γραφτά μου, ξέρετε πως δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτού του είδους τα “μη-παιχνίδια”, αντιθέτως, όταν λειτουργούν, τα αγαπώ και τα αποθησαυρίζω περισσότερα και από “κανονικά” games. Το φινάλε του Dear Esther με έκανε να κλαίω και να τρέμω, απόλυτα χαμένος στη σκοτεινή του κάθαρση. Η noir γοητεία του 30 Flights of Loving δεν είναι δυνατόν ν’αφήσει αντρική καρδιά ασυγκίνητη.

Η εφηβικά ανασφαλής ψευτογκόθ τσιχλόφουσκα του Gone Home με βρήκε απροετοίμαστο. Αδυνατούσα να πιστέψω πως άνθρωποι που γενικά παρακολουθώ και εμπιστεύομαι, είχαν γράψει τόσο εγκωμιαστικά σχόλια για μια ιστορία τόσο κενή ουσίας και περιεχομένου. Δεν θέλω να δώσω spoilers, αλλά αυτά τα “ευαίσθητα” θέματα που υποτίθεται πως θίγει το παιχνίδι και όλοι έχουν φαγωθεί για τον “τρομερό συναισθηματικό τους αντίκτυπο” είναι απλώς η φάση που έχει περάσει σχεδόν κάθε κοπέλα που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου. Και αν λίγο πριν το φινάλε το παιχνίδι σε οδηγεί εσφαλμένα να πιστέψεις ότι ίσως υπάρχει μια τραγική χροιά που θα δώσει κάποια ουσία και δύναμη στο αφόρητα κοινότοπο και βαρετό “σοκαριστικό” στόρι, το τίγκα Αμερικάνικο χάπι έντ, τη στέλνει κι αυτή στον αγύριστο και μένεις να κοιτάς τους τίτλους τέλους, διερωτόμενος γιατί χαράμισες έτσι σαδιστικά δυο ώρες από την ζωή σου.

GoneHome1Μακράν το καλύτερο μέρος του backstory του παιχνιδιού και μένει δυστυχώς, αναξιοποίητο.

Σκέφτηκα πολύ πριν γράψω αυτή την παρουσίαση, προσπαθώντας να βρω κάτι λυτρωτικό, κάτι καλό στον τίτλο. Πέρα από την ικανότητα των designers στην δημιουργία ενός πιστευτού και ρεαλιστικού χώρου και τον εξαιρετικό ηχητικό τομέα, πραγματικά δεν υπάρχει *τίποτα*. Αν το παιχνίδι κυκλοφορούσε με ανύπαρκτο hype, ίσως θα ήμουν λιγότερο αρνητικός. Θα το αγνοούσα χαρούμενα. Τώρα νιώθω άσχημα για κάθε άνθρωπο που άντεξε να παίξει αυτή τη αφελώς εφηβική σαπουνόφουσκα και βγήκε να γράψει πως “όποιος δεν το αποθεώσει, δεν καταλαβαίνει”.

GoneHome4H ανακάλυψη όλων των μυστικών περασμάτων και caches είναι απαραίτητη για την ολοκλήρωση του παιχνιδιού.

Καταλαβαίνουμε και παρακαταλαβαίνουμε ψηλέ και η συγκεκριμένη θεματολογία έχει εξερευνηθεί πανέμορφα και συγκινητικότατα σε μια πληθώρα εξαιρετικών φίλμ, βιβλίων και τραγουδιών. Θα ήταν φοβερό να είχαμε και ένα video game να προστεθεί σε αυτή την παράδοση, επισφραγίζοντας αν θέλετε την καλλιτεχνική δύναμη του μέσου, αλλά έτσι όπως είναι, το Gone Home θα συγκινήσει μόνο καταπιεσμένες 17χρονες κοπέλες που μόλις φέτος ερωτεύτηκαν τους στίχους του Brian Molko και θα τους ξεχάσουν αμέσως μόλις τους δώσει σημασία ο Φώντας από το Β2. Οι ελάχιστες που θα επιμείνουν, σίγουρα θα αποκτήσουν πολύ υψηλότερες προσδοκίες από την τέχνη, σε σχέση με την ανώριμη ακμή που προσφέρει το Gone Home.

Sad but true.

Pros

  • Άψογη εφαρμογή του visual storytelling. Τα αντικείμενα που βλέπεις σε καθοδηγούν διαισθητικά προς το επόμενο σημείο που πρέπει να πας.
  • Πολύ καλό soundtrack και voice-acting.

Cons

  • Άθλιο, ανέμπνευστο, εντελώς κοινότοπο σενάριο σερβιρισμένο ως “αποκάλυψη του συναισθηματικού γκέημινγκ”. Έγκλημα.
  • Ελάχιστη διάρκεια σε υψηλότατη τιμή. Ο τίτλος θα έπρεπε να τιμάται στα 4.99€
  • Πολύ κακή διαχείριση της κεντρικής του ιδέας

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

23 Comments

  1. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ;!

    ΥΓ: Το έβαλα στην wishlist με το που ανέβηκε στα coming soon και το έβγαλα πριν καναδυό μέρες, όταν συνηδειτοποίησα πως τελικά δεν είμαι καταπιεσμένη 17χρονη μολκού (κατά το γκοθού, late bad joke alert). Kαι απ’ότι έγραψε ο παππούς πάνω, όχι άδικα.

  2. Καλύτερα να επενδύσεις στο παλιό Groove με τον Kobain που παίζει να ήταν η καλύτερη στιγμή του παιχνιδιού. Και πιο φτηνά θα το βρεις στο eBay και πιο ουσιώδες θα είναι!

  3. Και το έχω ξαναγράψει, στις περιπτώσεις “καλλιτεχνικών” παιχνιδιών (που δεν έχουν δηλαδή, συμβατικό gameplay) είναι όλα είτε για 100% είτε για 0%, ανάλογα με τη διάθεση του καθενός απέναντί τους, οπότε δεν έχει νόημα να μπει ένας αριθμός. Είναι σαν τις ταινίες. Δεν μπορείς να ποσοτικοποιήσεις κάτι.

  4. τρομοκρατη8ηκαν οι γειτονες με το βιντεο [ η κυρα τασια απεναντι 8α νομιζε οτι σκοτωσα καποιον]. Το γκεημ ειναι πιο πολυ για τους τυπαδες που εζησαν εκεινη την εποχη [ειναι κατι σαν βιντεοταινια με τις αναμνησεις σου , οι μπλακ μεταλαδες βλεποντας την πενταλφα 8α 8υμι8ουν τις αν8ρωποθυσιες]

  5. κατσε ρε σουρακια δεν καταλαβα. δηλαδη λες οτι οι ταινιες βαθμολογουνται ή με 0 ή με 100?

  6. Ήταν σχετικά ατυχής η διατύπωσή μου. Θέλω να πω όταν ένα φίλμ είναι ντίπ χάι κουλτούρα (ή ένα παιχνίδι αντίστοιχα) ή τουλάχιστον προσποιείται πως είναι, συνήθως ή που θα το γουστάρεις πολύ “because you get it” ή που θα ξενερώσεις τη ζωή σου. Σε πολύ ειδικές περιπτώσεις αναπτύσσεται αυτό το “love it or hate it” χωρίς μέσο έδαφος. Το Gone Home είναι μια από αυτές.

    YΓ Case in point. Valhalla Rising. Ένα ψυχεδελικό αριστούργημα για τους μυημένους. Δείξτο στο μέσο οπαδό “Σπαθιά & Βυζιά” και θα ‘ρθει να σου κάψει το σπίτι γι’αυτό που τον ανάγκασες να δει. Σίγουρα κανείς από τους θεατές δεν θα καπνίζει πράος το τσιμπούκι του λέγοντας στοχαστικά “Η τρίτη πράξη είχε κάποιες ανισότητες στο υπερβατικό της επίπεδο, αλλά μου άρεσε γενικά το επιπεδο της παραγωγής, 62% κύριοι”.

  7. αν το βαλχαλα εχει την “ποιοτητα” του only god forgives και drive χεσε μεσα! και το μπρονσον ηταν ποζερια/δηθενια αλλα με αυτες τις ταινιες ειναι να χτυπας το κεφαλι σου στον τοιχο. τι νομιζει ο νικολας οτι ξαφνικα εγινε ο λιντς???
    τετοιοι σκηνοθετες χρειαζονται κρεμασμα για παραδειγματισμο.

    μετα απο ολα αυτα θα μου προτεινες ακομα το βαλχαλα, θα μου αλλαζε γνωμη η να μην μπω καν στον κοπο καλυτερα?

  8. To να μη σ’αρέσει ο Ρέφν είναι καθαρά θέμα γούστου, το παιδί είναι auteur και κάνει ό,τι γουστάρει. Προσωπικά λατρεύω το Drive, καραγούσταρα το ελεγειακό Only God Forgives και το Bronson είχε μια χαρά γέλιο. Αλλά ακριβώς γι’αυτό είναι τέχνη. Σε κάποιους μιλάει, σε κάποιους όχι και δεν μπορείς να πεις ότι ο ένας είναι σωστός που το πιάνει και ο άλλος λάθος που δεν.

    Το Gone Home πάντως, πραγματικά αναρωτιέμαι αν θα μιλήσει σε κανέναν…

  9. Επειδή δε γουστάρεις το Gone Home σημαίνει πως έχεις ορθή κρίση, αλλά είπαμε, περί ορέξεως, μελιτζανόπιτα. Εδώ τα Twilight, True Blood και Harry Potter γίναν franchises δισεκατομμυρίων, το Gone Home δεν θα ‘βρισκε κοινό; 🙂

  10. νταξει ομως ρε στεφ δεν μπορεις να λες οτι ηταν τα καλυτερα 2ωρα [λενε οτι ειχε ενα πολυ καλο σεναριο και ηταν σαν να διαβαζουν ενα πολυ καλο βιβλιο]της ζωης σου και μετα να κατηγορεις τον αλλον επειδη ειχε μια διαφορετικη αποψη[λεγοντας οτι δεν ξερεις απο αντβεντουρς] το ριβιου το εκανε κοπελια [γιαυτο και το 8,5] Συμπερασμα : σε εκεινο το σαητ ειναι ολοι παρ8ενοι και το ρεητζ ειναι το καλυτερο ελληνικο σαητ με βιντεογκεημς.Τελος

  11. Όσοι έχουν “αλλεργία” στα indie παιχνίδια και την προσπάθεια αφήγησης μιας ιστορίας, αφήνοντας στην άκρη τους παραδοσιακούς τρόπους παιξίματος ενός παιχνιδιού, τότε θα πρέπει να ψάξουν κάτι άλλο. Oριστε!!!!!!!! [πρεπει να μου δωσουν αυτο που καπνιζουν]

  12. So, δεν είμαι σίγουρος αν θα το διαβάσει κάποιος αυτό 3 χρόνια μετά, αλλά δεν έχει σημασία, εγώ το αφήνω εδώ.

    Καλέ μου Μποράτσε, υπάρχει ένας γενικός κανόνας. Όταν άνθρωποι που γενικά παρακολουθείς και εμπιστεύεσαι (καθώς και το σύνολο σχεδόν του τύπου εδώ που τα λέμε), έχει τόσο διαφορετική άποψη από σένα πάνω σε ένα θέμα, τότε ίσως πρέπει να σκεφτείς ότι κάτι δεν έχει πάει καλά με το thought process σου. Δε λέω ότι πρέπει να αναθεωρήσεις (η πλειοψηφία ΔΕΝ έχει πάντα δίκιο), αλλά, τουλάχιστον, πρέπει να κάνεις έναν προσεκτικό έλεγχο μήπως κάτι έχεις χάσει. Και στην προκειμένη περίπτωση προκύπτει ότι μάλλον έχεις χάσει περίπου το μισό παιχνίδι. Μεταξύ άλλων.

    Το Gone Home το πήρα πριν από λίγο καιρό τσάμπα σε ένα giveaway. Δεν είχα απολύτως καμία προσδοκία από αυτό (λόγω και του δικού σου αρνητικού review) και αυτός είναι σίγουρα ένας λόγος που πέρασα καλά παίζοντας το. Ένας άλλος λόγος είναι ότι, όπως είπα, δεν το πλήρωσα. Ένας τρίτος λόγος είναι οι άψογοι μηχανισμοί του παιχνιδιού (όπως και εσύ αναφέρεις στο review σου).

    Ένας τέταρτος λόγος είναι το σενάριο. Το σενάριο του παιχνιδιού χωρίζεται σε δύο ισόποσα και ισοβαρή μέρη. Το ένα μέρος, στο οποίο για την αποφυγή spoilers θα κολλήσω τον τίτλο “Teen Spirit”, έχει σαφείς αδυναμίες (με σημαντικότερη, ίσως, το φινάλε). Προσωπικά το βρήκα στο μεγαλύτερό του κομμάτι ευχάριστο (και σίγουρα όχι “άθλιο”, όπως λες), αλλά καταλαβαίνω την κριτική σου πάνω σε αυτό. Αξίζει, βέβαια, να σημειωθεί ότι ασχολείται με ένα θέμα το οποίο είναι “δύσκολο” ακόμα και στη σημερινή εποχή, πόσο μάλλον στις αρχές της δεκαετίας του ’90 όταν και εξελίσσεται το παιχνίδι. Κατά τη γνώμη μου το κάνει με συμπαθητικό τρόπο, αλλά όχι τόσο καλά όσο θα μπορούσε (και δεν αναφέρομαι καν στο φινάλε, το οποίο απλά απορρίπτω ως παράταιρο).

    Το άλλο μέρος, το σκοτεινό, το οποίο και πάλι για αποφυγή spoilers θα καλέσω απλά “Family Matters” και το οποίο ξετυλίγεται παράλληλα με το πρώτο, ασχολείται βασικά με ένα σαφώς βαρύτερο θέμα, ένα θέμα το οποίο δε συναντάμε σχεδόν ποτέ σε games. Και είναι στο χειρισμό αυτού του κομματιού του σεναρίου που το παιχνίδι πλησιάζει το τέλειο. Έχω την υποψία (που γίνεται σχεδόν βεβαιότητα από συγκεκριμένα σημεία του review σου) ότι το συγκεκριμένο κομμάτι είτε δεν κατάφερες να το “ξεκλειδώσεις” είτε δεν κατάφερες να το “αποκωδικοποιήσεις” είτε απλά το αγνόησες χάριν ευκολίας και ταχύτητας συγγραφής του review (για παράδειγμα αν θες να δεις το 100% του σεναρίου, είναι αδύνατον το πρώτο σου playthrough να κρατήσει μόνο 2 ώρες, η διάρκεια είναι πιο κοντά στις 4 ώρες ή και λίγο παραπάνω).

    Βάζοντάς τα, λοιπόν, όλα κάτω, θετικά και αρνητικά, είναι σχετικά εύκολο στα δικά μου μάτια να βαθμολογήσεις το παιχνίδι και η βαθμολογία αυτή θα κυμαίνεται περίπου στο 8-9/10, δηλαδή ακριβώς εκεί που το βαθμολόγησε το άλλο “γνωστό ελληνικό gaming site” που λέει κάποιος στα σχόλια. Δεν έχω διαβάσει το συγκεκριμένο review, (δεν είμαι καν σίγουρος για ποιο site μιλάμε), αλλά υποπτεύομαι ότι ο συντάκτης του μάλλον έκανε καλύτερη δουλειά στην παρουσίαση του παιχνδιού από εσένα. Fair play there.

    Υ.Γ. Εντελώς άσχετο. Γράφεις σε ένα σχόλιο για τα Twilight, True Blood και Harry Potter ως franchises δισεκατομμυρίων. Δύσκολα μπαίνουν τα συγκεκριμένα στην ίδια πρόταση, διότι δεν έχοουν καμία ουσιαστική σχέση μεταξύ τους (στην ποιότητα, στο ύφος, στο στόχο ύπαρξης). Μόνα κοινά είναι ότι ασχολούνται με αυτό που γενικά και αόριστα αποκαλείται “φανταστικό” και ότι καλώς ή κακώς έχουν αποφέρει μεγάλα κέρδη στους δημιουργούς τους.

  13. Μου άρεσαν ιδιαίτερα οι παρατηρήσεις σου Wicked Man και χαίρομαι ιδιαίτερα που υπάρχουν μερακλήδες που σκαλίζουν τα “παλιά” ρηβιούζ της σελίδας.

    Πραγματικά, χωρίς να το θεωρώ πλέον κάποιο σπόηλερ, το “υπερφυσικό/θρίλερ” οικογενειακό background, δεν το αναζήτησα με πάθος, αλλά δεν αδιαφόρησα και απέναντί του. Ας πούμε πως με τον τρόπο που ξεδιπλωνόταν το παιχνίδι, δεν μου έδωσε το έναυσμα να αναζητήσω την συγκεκριμένη ιστορία, δεν με ιντρίγκαρε να ασχοληθώ παραπάνω.

    Το φινάλε και η δομή του σεναρίου, ήταν όπως λες και εσύ, αδύναμα. Παιχνίδια όπως το Life Is Strange, πραγματεύθηκαν εξίσου δύσκολα θέματα με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία. Τέλος, Twilight+True Blood τα βάζω μαζί στο καζάνι της Αρλεκινικής αθλιότητας, έχοντας παρακολουθήσει μισή ώρα από το καθένα. Μισή μαρτυρική ώρα όπου απορούσα με το γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι πληρώθηκαν αδρά για την παραγωγή των ανοσιουργημάτων αυτών.

    Τα Harry Potter, κατανοώ πως έχουν ιδιαίτερη θέση στις καρδιές των παιδιών που τα διάβασαν στις τρυφερές ηλικίες των 11-12 ετών όταν πρωτοκυκλοφορούσαν και μεγάλωσαν παρέα με τους ήρωές τους. Απλώς προσωπικά δεν με τράβηξαν, ίσως γιατί όταν κυκλοφορούσε το πρώτο βιβλίο ήμουν ήδη 22-23 χρονών και προφανώς δεν είχα καμία διάθεση να ασχοληθώ με παιδιά-μάγους.

    Θα συμφωνήσω λοιπόν να διαφωνούμε. Ενδεχομένως έπιασες το παιχνίδι σε συγκεκριμένη πνευματική διάθεση και έτσι σου έδωσε πολύ περισσότερα απ’ όσα σε εμένα. Πάντως, σε αυτό το σπίτι, δεν ξαναγυρνάω.

Leave a Reply

Related Articles

Back to top button
en_USEN