FIST OF JESUS

Ίσως το πιο εκπληκτικό πράγμα σχετικά με το ανίερο δημιούργημα της Mutant Games, είναι το πόσο ανέλπιστα, χορταστικά διασκεδαστικό είναι. Το πώς, αυτό το πανάλαφρο, ημι-ανύπαρκτο Unity παιχνιδάκι, κατορθώνει να φέρει σε κάθε σπιτικό την αγνή 80’ς χαρά των παλιών arcade παιχνιδιών, συνδυασμένη με εξαιρετικά fatalities, άφθονο αίμα, ατελείωτη σάτιρα και μια πληθώρα upgrades και unlocks τα οποία μιλάνε κατευθείαν στην ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή που κυβερνά τις gaming ζωές μας.

Γιατί Ματθαίο (sic) δεν μάζεψες τις κότες, έεεε;

Βασισμένο στο απύθμενα κάφρικο και ιδιαίτερα διασκεδαστικό ομότιτλο φιλμ μικρού μήκους του 2012, στο παιχνίδι αναλαμβάνουμε το ρόλο της dream team Ιούδα και Ιησού. Σε αντίθεση με την προπαγάνδα της Καινής Διαθήκης, η νεκρανάσταση του Λαζάρου, δεν εξελίχθηκε ακριβώς όπως την περίμενε ο Υιός του Θεού. Αντιθέτως, ο Λάζαρος πήρε μάλλον στραβά την ανάκλησή του από τα Ηλύσια Πεδία και αποφάσισε να σηκώσει ένα στρατό από ζόμπια και να δημιουργήσει γενικά φραμπαλά και τζάντζαλο μεγάλο στην πολύπαθη Γη της Ιουδαίας. Επαφίεται λοιπόν στα στιβαρά μπράτσα του Σαρκωμένου Λόγου να γρονθοκοπήσει, αποκεφαλίσει, τεμαχίσει, ψαροσκαμπιλίσει και γενικώς σαπακιάσει στις ανάποδες κάθε έναν από τους νεκροζώντανους, μέχρις ότου φτάσει στον ίδιο τον Λάζαρο και κατορθώσει να λύσει όλο αυτό το δυσάρεστο μπάχαλο. Κανείς δεν είπε πως το να είσαι το Άλφα και το Ωμέγα είναι εύκολη υπόθεση.

Ο Χριστούλης Είναι Αγάπη

Το ίδιο το παιχνίδι τώρα, ουσιαστικά αποτελεί ένα ξέφρενο beat em’ up/RPG υβρίδιο. Χειριζόμαστε την ομάδα των Ιησού και Ιούδα (με τον δεύτερο να λειτουργεί ως “δεύτερο βιολί” στη Ζωή και την Οδό) και αν και το παιχνίδι φωνάζει “διπλό-διπλό-διπλό” από την οθόνη τίτλων και μόνο, η επιλογή αυτή απουσιάζει μυστηριωδώς. Μόνο με το πάτημα του πλήκτρου Shift μπορούμε να εναλλάξουμε τον χαρακτήρα που παίζουμε κάθε φορά. Εάν βέβαια ο ένας από τους δυο βγει νοκάουτ σε κάποιο επίπεδο, συνεχίζουμε με τον δεύτερο, στην καλύτερη παράδοση των tag fighting παιχνιδιών. Αν και οι δυο χαρακτήρες κατά βάσιν είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα (διαθέτουν μια στάνταρ επίθεση με το πλήκτρο space και μπορούν να χρησιμοποιούν όπλα που μαζεύουν από το έδαφος με το δεξί Alt) είναι οι special abilities του καθενός που δίνουν υποψία στρατηγικού βάθους στα τεκταινόμενα. Ο Ιησούς φερ’ ειπείν μπορεί να δημιουργεί θαυματουργούς άρτους που αναπληρώνουν την υγεία του, ενώ ο Ιούδας διαθέτει μια απίστευτα ισχυρή, Kame Hame (……) επίθεση, που λειτουργεί ως αυτόματο Ray of Death, καθαρίζοντας ολόκληρες οθόνες από εχθρούς μονομιάς.

Δεν λείπουν και οι παραδοσιακές μονομαχίες για τους μερακλήδες.

Ο κάθε ένας εκ των δυο πρωταγωνιστών μας, διατηρεί την δική του καρτέλα χαρακτήρα και κερδίζει experience points ξεχωριστά. Από την στιγμή που φτάνει σε συγκεκριμένα levels, ξεκλειδώνει νέες κινήσεις (οι οποίες πάντοτε επεξηγούνται στο σχετικό tutorial υπο-επίπεδο) αλλά και την δυνατότητα να αναβαθμίσει τις υπάρχουσες δυνάμεις του, ξοδεύοντας τα πολύτιμα δηνάρια που κερδίζουμε στο παιχνίδι. Είναι δύσκολο να περιγράψω τα επίπεδα καφρίλας που θα συναντήσετε στην διάρκεια της περιπλάνησής σας στην γραφική Γαλιλαία. Ξεκίνησα το παιχνίδι καθαρά ως φάρσα, απόλυτα προετοιμασμένος να το κλείσω μετά από κάποια απάλευτα λεπτά βασανιστικού gameplay. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ως άλλος κινητόπληκτος καγκουρίσκος που μόλις ανακάλυψε την χαρά του gameplay στηριγμένου στις διαρκείς αναβαθμίσεις, δεν μπορούσα να σταματήσω να παίζω, επαναλαμβάνοντας κάθε επίπεδο ψυχωτικά, μέχρις ότου να έπαιρνα το πολυπόθητο τριάστερο “Perfect”. Το Fist of Jesus, κατορθώνει, παρά τις ιδιαίτερα ταπεινές καταβολές του, να μπασταρδεύει στοιχεία τόσο από το εθιστικότατο Binding of Isaac (υπάρχει και εδώ μια πληθώρα relics που αν ανακαλύψετε αποκτάτε πρόσθετες και φοβερές δυνάμεις) όσο και από την αγνή ευφορία του Castle Crashers. Το μόνο που το προδίδει, είναι ο κολλημένος με σάλιο και σελοτέηπ τεχνικός τομέας. Ενδεικτικά αναφέρω πως την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας, εάν είχατε συνδεδεμένο χειριστήριο, όχι μόνο δεν αναγνωρίζονταν, αλλά “κολλούσε” και τον κέρσορα του ποντικιού, ο οποίος κινείτο διαρκώς μόνος του, δεμένος σε κάποια φαντασματένια αναλογική τροχιά. Εδώ η Mutant Games κέρδισε το σεβασμό μου, καθώς μέσα σε δυο ημέρες κυκλοφορίας του παιχνιδιού, κυκλοφόρησαν τρία συνολικά patches, τα οποία έστρωσαν ουσιαστικά άμεσα το παιχνίδι. Μπορεί η Unity engine και μια αίσθηση “κολυμπιού” στην κίνηση των sprites να φαντάζουν φτηνά και κάπως πρόχειρα, αλλά η μανιακή χαρά του αιματοβαμμένου και βλάσφημου εικαστικού τομέα, αναπληρώνει με το παραπάνω τις όποιες ελλείψεις.

Ένα δείγμα του World Map του παιχνιδιού. Έχει πολύ ακόμα.

Ειλικρινά δεν περίμενα ποτέ πως θα κολλούσα τόσο με ένα “από αυτά” τα παιχνίδια. Ακόμα και οι μεταφράσεις και οι περιγραφές των περισσοτέρων αντικειμένων και power-ups δεν είναι ιδιαίτερα προσεγμένες. Αλλά είναι τόσο διασκεδαστικό το να εφευρίσκεις κάθε φορά τον αποτελεσματικότερο, πιο θεαματικό τρόπο να ανατινάξεις κάθε νεκροζώντανο επί της οθόνης και τα επίπεδα του παιχνιδιού είναι στημένα με τέτοιο τρόπο, που σε προκαλεί να παίξεις έστω και πέντε λεπτά μαζί του, σε αναζήτηση εκείνου του τελευταίου “Perfect” rating. Το Fist of Jesus, πέρα από και ενάντια σε κάθε λογική, είναι ένα διεστραμμένο, εθιστικότατο μικρό beat em’ up, που θα μιλήσει κατευθείαν στους οπαδούς της παλιάς σχολής. Το όλο στήσιμο (“Κύριε, τα πρόβατα του Ματθαίου πάλι κατούρησαν τον κήπο μου. Δώσε μου τη δύναμη να απαλλαγώ από αυτά μια για πάντα!” “Μα βέβαια Ιούδα, θα σου διδάξω την Δύναμη του Καμεχάμε!”) πραγματικά με έκανε να παίζω με ένα τεράστιο, μανιακό χαμόγελο διαρκώς κολλημένο στο πρόσωπό μου. Συνυπολογίστε τώρα και το εξόχως αυθάδικο spaghetti western soundtrack, τα έξτρα mini-games και την πληθώρα των collectibles και έχετε ίσως το μεγαλύτερο “μικρό” τίτλο της χρόνιας.

Έμαθε και ο Ιούδας από τα Fatalities του Δασκάλου!

Το μόνο σίγουρο είναι πως αν ασχοληθείτε μαζί του, πολύ δύσκολα θα το αφήσετε πριν το ολοκληρώσετε. Υπάρχει κάτι απροσδιόριστα γοητευτικό στο να σπας στο ξύλο ζόμπι λεγεωνάριους, να ξεριζώνεις τις καρδιές τους με αλυσοπρίονα φτιαγμένα από κόκκαλα ξιφία και κατόπιν να χρησιμοποιείς τα κομμένα χέρια τους για να ανατινάξεις λεπρούς πριν φτάσουν πολύ κοντά σου. Τώρα όταν όλα αυτά πλαισιώνονται από Μορικονικές κιθάρες, γλυκές και χαζοχαρούμενες φατσούλες και power-ups τύπου “The Star of Bethleem” όπου καλούμε το Άγιο Άστρο της Γεννήσεως να πλακώσει και να τεμαχίσει τους εχθρούς μας, δεν ξέρω, κάπου συγκινούμαι βαθιά, υποκλίνομαι. Οι Ισπανοί, από το πουθενά, έκαναν το μικρό θαύμα τους.

Pros

Cons