HACK ‘N’ SLASH

Το Hack ‘N’ Slash ξεκίνησε ως επιτυχημένη ιδέα του Amnesia Fortnight 2012, όπου το κοινό μπορούσε να ψηφίσει ποιο από τα πρωτότυπα που παρουσιάζονταν θα ήθελε να δει ως ολοκληρωμένο παιχνίδι. Έλαβε με διαφορά τις περισσότερες ψήφους και μετά από τέσσερις περίπου μήνες στο πρόγραμμα Early Access του Steam, κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες και στην πλήρη, εμπορική έκδοσή του.

Για πάντα και για πάντα. Μέχρι την τρίτη πράξη.

Τι εστί όμως Hack ‘N’ Slash; Πρώτα και κύρια, είναι ένα φρικτό λογοπαίγνιο. Η παρουσίαση παραπέμπει ευθέως στην αγαπημένη σειρά The Legend of Zelda, με την πρασινοντυμένη πρωταγωνίστρια να ενώνει τις δυνάμεις της με ένα φτερωτό κόκκινο καλλικατζούρι και να ξεκινάνε μαζί να ανατρέψουν τα σχέδια γνωστού-άγνωστου δαιμονικού μάγου με ιδιαίτερο πρόβλημα δημοσίων σχέσεων. Μια τυχαία screenshot ίσως ωθούσε κάποιους να πιστέψουν –εσφαλμένα- πως πρόκειται για ένα παραδοσιακό, old-school action-rpg, στα πρότυπα του Zelda.

Τίποτε δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα.

Μια εικόνα, χίλιες λέξεις.

Βλέπετε το «Hack» του τίτλου είναι καθαρά μεταφορικό. Το ξίφος της πρωταγωνίστριάς μας, με το πρώτο χτύπημα σπάζει και αποκαλύπτει πως είναι στην ουσία ένα γιγάντιο USB stick, με την δύναμη να συνδεθεί σε οποιοδήποτε αντικείμενο του κόσμου διαθέτει USB θύρα (σχεδόν όλα δηλαδή) και να μεταβάλλει κατά βούληση τις παραμέτρους του. Δεν μπορούμε δηλαδή να επιτεθούμε σε κάποιο φρουρό και να τον ξεπαστρέψουμε παραδοσιακά. Μπορούμε όμως, να περιμένουμε να μας γυρίσει την πλάτη ώστε να εκθέσει την USB θύρα του και κατόπιν να τον «καρφώσουμε», ορίζοντας τα hit points του στο 0 ή μεταβάλλοντας το alignment του, ώστε να είναι φιλικός προς εμάς. Αν μάλιστα έχουμε ιδιαίτερα κέφια, μπορούμε να τον αφήσουμε εχθρικό, αλλά να κάνουμε κάθε χτύπημά του να μας χαρίζει hit points αντί να μας τα αφαιρεί.

Η ιδέα αρχικά είναι σαγηνευτικότατη. Μπορεί να υπάρχει πλήρης απουσία tutorial ή κάποιας έστω υποτυπώδους καθοδήγησης, αλλά τα γνώριμα σκηνικά από τα πρώτα παιχνίδια της νιότης σε συνδυασμό με τον μικρό σχετικά αριθμό μεταβλητών που μπορούμε να επηρεάσουμε (μιλώντας πάντοτε για την αρχή του παιχνιδιού) συντελούν στο να εγκλιματιστούμε στην ιδέα «Χάκαρε τα πάντα για να προχωρήσεις» που αποτελεί και την καρδιά του παιχνιδιού.

Χαρακτηριστικό δείγμα του gameplay. Μπορούμε να παίξουμε με τις παραμέτρους κατά το δοκούν και υπάρχουν κυριολεκτικά πάμπολλοι τρόποι να αντιμετωπίσουμε κάθε κατάσταση.

Τα προβλήματα ξεκινούν στο τρίτο κεφάλαιο (από τα πέντε συνολικά του παιχνιδιού) όπου εκτός από το USB σπαθί, αποκτάμε και ένα μαγικό καπέλο, το οποίο μας επιτρέπει να διαβάζουμε τον «αληθινό κόσμο», τουτέστιν αποκαλύπτει ακόμη περισσότερα στοιχεία για τους αλγορίθμους που διέπουν συγκεκριμένα στοιχεία του παιχνιδιού. Οι γρίφοι, από μικρές και απλοϊκές ασκήσεις προγραμματιστικής λογικής, μετατρέπονται σε μυλόπετρες που απευθύνονται καθαρά σε ανθρώπους οι οποίοι είτε σπουδάζουν προγραμματισμό, είτε έχουν ακραίο επενδεδυμένο ενδιαφέρον σε αυτόν. Ακόμη χειρότερα, ανοίγουν ταυτόχρονα πολλές τοποθεσίες γεμάτες αληθινά δύσκολους γρίφους, για τους οποίους παρέχεται, στην καλύτερη των περιπτώσεων, κάποιο εντελώς αόριστο και κρυπτικό hint. Οι περισσότεροι απλώς υφίστανται και περιμένουν από εμάς να μυρίσουμε τα νύχια μας ή να βουτήξουμε στα βάθη της μεγαλοφυίας μας, προκειμένου να τους επιλύσουμε.

Σε αυτό το σημείο, όσο και να αγαπώ τις δουλειές της Double Fine, δεν είχα άλλη επιλογή παρά να παραδεχτώ πως όχι μόνο δεν διασκέδαζα, αλλά πως τα νεύρα μου είχαν αρχίσει να τσιτώνουν επικίνδυνα.

Ο γρίφος με τις χελώνες είναι ιδιαίτερα ευχάριστος. Εάν το παιχνίδι έμενε σε αυτό το επίπεδο, θα μπορούσε άνετα να απευθύνεται σε κάθε παίκτη.

Ενώ η πρώτη boss battle στον βάλτο ήταν μια ιδιαίτερα ευχάριστη άσκηση στην αντιστροφή των κλισέ του είδους (καλούμαστε να προγραμματίσουμε τα δαιμονικά χελωνάκια που γεννά ο Κακός Αρχιχελώνος ώστε να επιτίθενται σε εκείνον αντί για εμάς και έτσι εύκολα κερδίζουμε τη μάχη και νιώθουμε και διαβολεμένες ιδιοφυίες) πλέον ήμουν χαμένος σε ένα παγωμένο μπλε κάστρο, απευθείας βγαλμένο από τους χειρότερους 80’ς εφιάλτες μου και περιδιάβαινα αλαφιασμένος δωμάτια των οποίων η λογική μου διέφευγε πλήρως.

Επαναλαμβάνω, δεν είχε καθόλου, μα καθόλου πλάκα. Και η Double Fine έχτισε το όνομά της και έγινε αγαπητή, ακριβώς γιατί τα παιχνίδια της ήταν σχεδιασμένα ώστε να μπορεί να τα απολαύσει ο καθένας, με την εμβάθυνση να είναι καθαρά προαιρετική. Και το ξαναγράφω, πάντοτε μου άρεσαν οι γρίφοι και οι σπαζοκεφαλιές. Όταν ακολουθούσαν κάποια λογική και εξυπηρετούσαν κάποιο σκοπό. Το να βρω το Μαγικό Χακερομπούμερανγκ ώστε να αλλάξω τις Offset τιμές για τέσσερις αόρατες πλατφόρμες έτσι ώστε να μεταβάλλω την τελική πορεία μιας πέμπτης πλατφόρμας, η οποία θα με οδηγήσει σε ένα ακόμη πιο διαβολικό πάζλ, συγνώμη, αλλά δεν είναι η αντίληψη που έχω για ένα διασκεδαστικό απόγευμα.

Τουλάχιστον το γράψιμο της Double Fine βρίσκεται στο αναμενόμενο υψηλό του επίπεδο.

Φυσικά, μπορεί όλα τούτα να τα γράφω γιατί είμαι βαθιά καθυστερημένος και η ακόμη μέτρια δυσκολία της τρίτης πράξης του Hack ‘N’ Slash με έκανε απλώς σκουπίδι. Διαβάζω πως η πέμπτη και τελευταία πράξη του παιχνιδιού είναι σχεδιασμένη έτσι ώστε να τρομοκρατεί οποιονδήποτε δεν έχει εργαστεί ως επαγγελματίας προγραμματιστής. Δεν έφτασα εκεί και δεν σκοπεύω, γιατί στον χρόνο που πέρασα με το Hack ‘N’ Slash, διαπίστωσα κάτι προφανές, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί μέρος του marketing του τίτλου : το Hack ‘N’ Slash είναι ένα ακραία ειδικών ενδιαφερόντων παιχνίδι, του οποίου το γλυκό παρουσιαστικό και η τζίφρα της Double Fine στο κουτί ενδεχομένως παραπλανήσουν αρκετούς νοσταλγούς-γιωτάδες σαν και του λόγου μου, να το αγοράσουν και να ασχοληθούν μαζί του.

Εάν σπουδάζετε προγραμματισμό και η ιδέα του να σπάζετε κώδικα και να αποκρυπτογραφείτε δαιμονικούς αλγορίθμους σας κάνει να γουργουρίζετε από ικανοποίηση, ενδέχεται να βρήκατε ήδη το GOTY σας για το 2014. Αν πάλι σας αρέσουν τα μυτερά αυτιά και να χτυπιέστε πάνω στο χειριστήριο τσιρίζοντας «Βάρα κι ‘ άλλο, σε λίγο κάνω την ευχή!» θα καταραστείτε την ώρα και την στιγμή που ξεκινήσατε το παιχνίδι.

Επάνω που θα ενθουσιαστείτε πραγματικά με το παιχνίδι, ελοχεύει το Κάστρο με τα Όφσετ. Και κλάφτα.

Μιλάμε για ένα παράδοξο δηλαδή. Το Hack ‘N’ Slash, είναι ένα καλό παιχνίδι. Έχει το χαρακτηριστικό χιούμορ της Double Fine, γεμάτο ειδικά και φοβερά χακερογκικοκαλάμπουρα, ζουρλούς και χαριτωμένους χαρακτήρες και είναι πραγματικά ΑΠΕΙΡΩΣ παραμετροποιήσιμο. Σε βαθμό που να μπορείτε να κρασάρετε το ίδιο το παιχνίδι προγραμματίζοντάς το με τρόπους που η μηχανή δεν μπορεί να διαχειριστεί. Λαμβάνετε ένα όμορφο μήνυμα πως «σκοτώσατε το παιχνίδι» και ξεκινάτε λίγο πριν το λαμπρό σας χειρισμό.

Για τον κατάλληλο παίκτη, το Hack ‘N’ Slash είναι μια πραγματικά εκπληκτική εισαγωγή (και αρκετά βήματα παραπέρα) στον τρόπο που λειτουργεί η προγραμματιστική λογική των παιχνιδιών. Με υποστήριξη μάλιστα για Steam Workshop, εκτεταμένο modding και τον κώδικα του παιχνιδιού διαθέσιμο προς πειραματισμό, πιστεύω πως άνετα κάποιος πιτσιρικάς σε κάποιο χαμένη επαρχία θα ανακαλύψει το Χαμένο Δισκοπότηρο και ενδεχομένως θα κάνει μεγάλα και σπουδαία πράγματα σαν μεγαλώσει.

Εγώ πάντως, δεν είμαι αυτός ο πιτσιρικάς. Αγαπώ το χιούμορ, την όλη Ζέλντα αισθητική και την γλυκιά ρετρίλα που αποπνέει. Αγαπώ τους λογικούς, όμορφους από το Α στο Β γρίφους, άντε και από το Α στο Δ, στο τσακίρ κέφι. Άσκοπες περιπλανήσεις με μηδενική καθοδήγηση και αντίληψη πως ΦΥΣΙΚΑ πρέπει να ξέρω ποια offset επηρεάζουν την κίνηση προς τα αριστερά, ουδέποτε χώνεψα, αγάπησα ή είχα την περιέργεια να μάθω.

Από τις εύκολες και κατανοητές στιγμές του παιχνιδιού. Χωρίς πλάκα.

Η βαθμολογία είναι ενδεικτική της λεπτής γραμμής στην οποία βαδίζει ο τίτλος. Εάν την βρίσκετε με όλα τα εφιαλτικά που περιέγραψα παραπάνω, προσθέστε 10-12 μονάδες στην βαθμολογία και αγοράστε το με κλειστά μάτια. Εάν πάλι ακόμα και το βάθος που περιέγραψα σας κάνει να ανατριχιάζετε, αφαιρέστε δέκα. Εγώ θα το παίξω Χ, γιατί αναγνωρίζω την πρόθεση και την επιτυχημένη υλοποίησή της, απλώς το κοινό στο οποίο απευθύνεται, είναι ένα απειροελάχιστο κλάσμα της gaming κοινότητας.

Pros

Cons