DREAMFALL CHAPTERS : BOOK TWO: REBELS
Ragnar, αλήτη, τί θαύμα έκανες, τί λαγό έβγαλες από το καπέλο σου;
Όσοι μελετήσατε την επιστημονική μου πραγματεία επάνω στο πρώτο κεφάλαιο του Dreamfall Chapters, Reborn, θα θυμάστε πως είχα ανταμώσει τον τίτλο με συγκρατημένο ενθουσιασμό. Ναι μεν το γράψιμο, τα voice-overs και η ατμόσφαιρα ήταν διαστημικών προδιαγραφών, αλλά ο ασταθής τεχνικός τομέας σε συνδυασμό με την σχεδόν πλήρη έλλειψη “κανονικών” γρίφων, είχαν απομακρύνει μια αρκετά μεγάλη μερίδα παικτών οι οποίοι περίμεναν -ουσιαστικά αβάσιμα- μια καθαρή συνέχεια του The Longest Journey. Η ασάφεια αναφορικά με το μέλλον της σειράς βάραινε επίσης επικίνδυνα τον ορίζοντα και έτσι πραγματικά, ξεκινώντας το Rebels, δεν είχα την παραμικρή ιδέα ή και προσδοκία για το τί θα αντίκριζα.
Και ω, πόσο μάγκες ξηγήθηκαν οι Νορβηγοί. Για αρχή, η διάρκεια του δεύτερου επεισοδίου αγγίζει σχεδόν τις οκτώ ώρες, ακριβώς δηλαδή διπλάσια εκείνης του πρώτου. Ολοκληρώνοντας το Rebels και εάν και τα υπόλοιπα επεισόδια της σειράς συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο διάρκειας, θα έχουμε ένα από τα πλέον επικά και μακροσκελή παιχνίδια περιπέτειας των τελευταίων χρόνων. Και επειδή ακούω ήδη τις φωνές από την γαλαρία “Τί παιχνίδι περιπέτειας και κουραφέξαλα, Πρίγκηπα των QTE’s, Βασιλιά του Παθητικού Gameplay, Borracho;”, περνάω στην δεύτερη πολύ μεγάλη, πολύ ευχάριστη και κατ’ ουσίαν ριζοσπαστική αλλαγή που φέρνει το Rebels : εισάγονται και πάλι “παραδοσιακοί” γρίφοι, ντυμένοι μεν ένα σαφώς πιο μοντέρνο κοστούμι, αλλά ικανότατοι να σας κάνουν να κολλήσετε για αρκετή ώρα, αναζητώντας την λύση.
Ο τρόπος μάλιστα με τον οποίο το περιβάλλον μετατρέπεται σε ζωντανό πεδίο επίλυσης του εξαιρετικού γρίφου με τους θερμαγωγούς στην Europolis και η πολύ προσεκτική εξερεύνηση και αξιοποίηση φαινομενικά άσχετων συνιστωσών του που αυτός συνεπάγεται, με παίδεψαν για περισσότερο από μια με μιάμιση ώρα, αφήνοντάς με φυσικά με ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης όταν επιτέλους βρήκα την λύση. Παράλληλα, οι διάλογοι παραμένουν εξαιρετικού επιπέδου, οι επιλογές που μας δίνονται είναι πάμπολλες και ουσιώδεις (εδώ θεωρώ πως η Red Thread έχει ξεπεράσει ήδη κατά πολύ την “ψευδαίσθηση” των τίτλων της Telltale) και η δράση του παιχνιδιού εκπλήσσει με το εύρος της.
Το Rebels χωρίζεται σε τρία κεφάλαια, με τον Kian να αναλαμβάνει δράση στο πρώτο, την Zoe στο δεύτερο και μια άριστα κινηματογραφική μοιρασιά μεταξύ των δυο πρωταγωνιστών στο τρίτο. Για την στιγμή που αποβιβαζόμαστε για άλλη μια φορά, τόσα χρόνια μετά, στην μυρωμένη νύχτα της Marcuria, δεν νομίζω πως έχω λόγια. Οι καινούριοι θα διαπιστώσουν με χαρά πως έχουν μια ολόκληρη μαγεμένη και ιδιαίτερα ατμοσφαιρική πόλη να εξερευνήσουν, οι χρόνιοι Ονειροταξιδευτές θα τριγυρνάνε ζαλισμένοι στα σοκάκια της Oldtown, σχεδόν αγγίζοντας τις πέτρες και μυρίζοντας τον αφρό από τις Merry Minstrum που ρέουν άφθονες σε ένα γνωστό και μη εξαιρετέο πανδοχείο. Η Unity έχει πραγματικά φτάσει στα καλλιτεχνικά της άκρα στα χέρια της Red Thread Games και ιδιαίτερα η χρήση των ατμοσφαιρικών σκιάσεων και φωτεινών πηγών δημιουργούν ένα σαγηνευτικό αποτέλεσμα, το οποίο πλέον είναι και τεχνικά πολύ πιο λειτουργικό σε σχέση με το πρώτο κεφάλαιο.
Θετική εντύπωση προκαλεί και το γεγονός πως όταν εμφανίζεται κάποιος σημαντικός χαρακτήρας από το Dreamfall που κανείς λογικός άνθρωπος δεν θυμάται πλέον τί ακριβώς ρόλο διαδραμάτιζε εκεί, πατώντας το πλήκτρο “F” βλέπουμε μια σύνοψη των πράξεων του, προκειμένου να αποφασίσουμε για το πώς θα τον αντιμετωπίσουμε. Ιδιαίτερο χρήσιμο και η παρουσίαση είναι ακριβώς εκείνη που χρειάζεται προκειμένου να θυμίσει στου παλιούς τί ακριβώς είχε συμβεί αλλά και να δώσει ένα εύλογο πλαίσιο λήψης αποφάσεων στους νέους.
Οι διάλογοι, το σενάριο και το voice-acting είχαν ήδη ξεχωρίσει από το πρώτο επεισόδιο και πλέον η συγγραφική ομάδα του Dreamfall Chapters ξεσαλώνει ελεύθερα, με πραγματικά έξοχα αποτελέσματα. Οι ανατροπές, οι αληθοφανείς συγκρούσεις και οι καταστάσεις που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε είναι ακριβώς εκείνες που αρμόζουν σε ένα πραγματικό έπος που απλώνεται σε όλους τους πιθανούς κόσμους και αρκετά χιλιόμετρα πέρα από αυτούς.
Τo Rebels αποτελεί υπόδειγμα εξέλιξης επεισοδιακής σειράς. Διατηρώντας όλα τα ισχυρά χαρτιά του πρώτου μέρους, λαμβάνει πολύ σοβαρά υπ’ όψιν του όλες τις αρνητικές κριτικές που δέχτηκε αυτό και καταφέρνει να τις εξαλείψει μια προς μια με τρόπο ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Με διπλάσια διάρκεια από το Reborn, πλουσιότατη δράση, εξαιρετικό σχεδιασμό και καθηλωτική αφήγηση, το Rebels φέρνει άξια το Dreamfall Chapters στην πρώτη γραμμή των κυκλοφοριών που θα μας απασχολήσουν μέσα στο 2015.
Και είμαστε ακόμη μονάχα στην αρχή.
Pros
- Πολύ πλούσια διάρκεια, ακριβώς διπλάσια του πρώτου επεισοδίου.
- Εμφανείς βελτιώσεις στον οπτικό και τεχνικό τομέα του παιχνιδιού
- Εισάγονται πλέον αρκετοί και έξυπνοι “πραγματικοί” γρίφοι στο παιχνίδι, όπως είχαν ζητήσει εξαρχής οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί του The Longest Journey
- Το γράψιμο και οι χαρακτήρες παραμένουν σε εκτός συναγωνισμού, φούλ κινηματογραφικό επίπεδο
- Εξαιρετική κλιμάκωση και ταυτόχρονα εξέλιξη της δράσης
Cons
- Κάποια μικρά bugs στο inventory όταν έχουμε πάνω από πέντε αντικείμενα στην κατοχή μας
- Το επεισόδιο δημιουργεί ιδιαίτερα υψηλές προσδοκίες για την συνέχεια, οι οποίες ενδέχεται -αν και δεν το πιστεύω- να λειτουργήσουν αρνητικά σε περίπτωση που η συνέχεια της περιπέτειας δεν είναι αντάξια του εξαιρετικού Rebels.
The Balance has shifted. Borracho <3
Περιέγραψες όμορφα τα πάντα. Ιδιαίτερη μνεία στην πολυαγαπημένη Marcuria. Είναι φανταστικό να ξαναγυρνάς και να βλέπεις πώς έχει αλλάξει ο χρόνος μια απ’ τις πιο αγαπημένες τοποθεσίες έβερ σε game. Προσωπικά την περπάτησα ολόκληρη (κάτι που ανέβασε και άλλο τη διάρκεια 😛 ) ρουφώντας τα πάντα. Πονηρό κλείσιμο ματιού απ’ τον Ράγκναρ και την παρέα του στους παλιούς φανς της σειράς, ακόμα και στο χάρτη της με σημειωμένες τοποθεσίες. 2 από αυτές καθόμουν και τις χάζευα, αναπολώντας αναμνήσεις και εμπειρίες απ’ τα προηγούμενα δύο παιχνίδια. Good times.
Anyway, φοβερό το Rebels, πολύ πολύ καλύτερο απ’ το πρώτο Book, η ανυπομονησία για τη συνέχεια έχει ήδη χτυπήσει κόκκινο. 🙂
Υ.Γ #CultofEnu
Αν υπήρχε τρόπος να δώσω την Enu στους Azadi, την είχα δώσει στεγνά όμως. Αννούλα και Μάδερ ΦΤΓ. Τώρα που το σκέφτομαι, ακόμη και ο Λίκο είναι συμπαθέστερος από το δεκαπεντάχρονο παλιόγατο!
Πάντως ναι, έπαθα άγρια κωλούμπρα με την ποιότητα του Rebels. Αν και τα επόμενα επεισόδια συνεχίσουν έτσι, θα έχουμε να μιλάμε για παιχνίδι-σταθμό. Και γρίφοι και choice and consequence, θα πρέπει η Telltale να κάτσει κάτω να μάθει πέντε πράγματα!
#Ennoying
YΓ Έλα, πες μου. Έψαξες κι εσύ για το δέντρο που φύτεψε η April στην αυλή του Abnaxus και απογοητεύτηκες που δεν ήταν εκεί!
Tι λες ρε ιερόσυλε, η Enu είναι τρελό σποτ ον, φοβερά καλογραμμένος χαρακτήρας, αξίζει σπιν οφ ασυζητητί, έχει ήδη εξελιχθεί σε fans fav (άρα είναι πολύ πιθανό να μας αφήσει χρόνους κάποια στιγμή) και γενικά όποιος κακό για την Enu πει, να μην του ξανασηκωθεί. :p
Σύγκριση με Αννούλα δεν υφίσταται για μένα, την Enu την είδα σαν φίλη-μικρή αδερφή, ενώ με την Αννούλα ήδη πιάσαμε πρώτη βάση και ελπίζω να ακολουθήσουν και άλλες. Επίσης, κυκλοφορούν πολλές φοβερές θεωρίες εκεί έξω για το ποια είναι-θα γίνει.
Για το υ.γ δυστυχώς δεν θυμάμαι αυτό που αναφέρεις. Αν απογοητεύτηκα από κάτι, είναι ότι περίμενα με όλο μου το είναι ότι θα πετύχουμε Crow. Next time, i guess.
But Bro… Does Manos even like it?
Ωραιότατο review, ευτυχώς βελτίωσαν τα ατοπήματα του προηγούμενου επεισοδίου. Βέβαια λέω να περιμένω να βγουν όλα τα επεισόδια πριν προχωρησω σε αγορά. 🙂
Αφούυυ ο Crow στο φινάλε σκάει κανονικότατα μύτη. Μην κοιτάς που δεν αρχίζει την πάρλα με το καλημέρα!
#EnnoyingMustDie
Αν ο Μάνος έπαιρνε μυρωδιά πως έχει κανονικούς γρίφους το δεύτερο επεισόδιο, *ενδεχομένως* να αναθεωρούσε. Ενδεχομένως 🙂
Με έψησε να ξαναπιάσω το Longest Journey (για 5η φορά) και το Dreamfall (το οποίο προσπάθησα να ξεχάσω μετά την πρώτη… και τα κατάφερα).
Για να δούμε.
Ευχάριστα αυτά που διαβάζω, έστω κι αν σε προσωπικό επίπεδο δε ψήνομαι με τίποτα να ξανασχοληθώ με το Dreamfall Chapters, μάλλον την έχασε οριστικά την ευκαιρία του το συγκεκριμένο παιχνίδι.
Απ’ τη στιγμή που -ευτυχώς- δε συντρέχει πλέον λόγος reviewing, δε βλέπω να το πιάνω για τα επόμενα 2-3-4-5 χρόνια. Και μόνο στη σκέψη, βαριέμαι ελεεινά……..
Γεράνιο επιμένω πως το Dreamfall αξίζει να το ξαναδεις με ανοιχτό μυαλό. Είναι διαφορετικό παιχνίδι και σίγουρα όχι “adventure” αλλά έχει μαγεία. Ή αυτό ή έχω γκουσούρι μεγάλο στο μυαλό 🙂
Θα μ’ ενδιέφερε να το δω κάποια στιγμή, αλλά δεν θυμάμαι ΤΙΠΟΤΑ από το Dreamfall, αν και το είχα τερματίσει. Κάποιου είδους σύνοψη υπάρχει;
Αχά αχά, έχουν βάλει full story recap μοντάζ πλέον, το διαβάζεις και μια στη Wikipedia για τα fine points και άντε να σου ξεφύγουν δυο-τρεις ανατριχίλες στην πορεία!